Psyche
alle pijlers
Het wordt me allemaal te veel
maandag 1 mei 2017 om 19:43
Weet je wat ik gedaan heb to? Een paar weken geleden?
Ik heb Lego gekocht. (Lego Architecture) omdat ik mij daar als klein meisje in kon verliezen tussen al het geweld van mijn ouders.
Zodat ik even mijn hoofd uit kan zetten en kan ontspannen. Al duurt het maar even. Want ook ik vind het leven nu even te moeilijk maar niets doen werkt ook niet. En potjandorie we geven toch niet op!? Dat kan altijd nog over tachtig jaar!
Ik heb Lego gekocht. (Lego Architecture) omdat ik mij daar als klein meisje in kon verliezen tussen al het geweld van mijn ouders.
Zodat ik even mijn hoofd uit kan zetten en kan ontspannen. Al duurt het maar even. Want ook ik vind het leven nu even te moeilijk maar niets doen werkt ook niet. En potjandorie we geven toch niet op!? Dat kan altijd nog over tachtig jaar!
maandag 1 mei 2017 om 20:28
Dit schreef ik in je andere topic Nijntjekonijn.
En dat blijft gelden... (hoeveel topics je ook opent).
quote: nijntjekonijn schreef op 20 april 2017 @ 17:02:
Dingen doen is voor mij extreem moeilijk, omdat ik heel veel problemen heb op het gebied van vermijding. Iemand dag zeggen op de straat is voor mij al erg eng. En vrijwilligerswerk doen is toch wel wat meer dan iemand dag zeggen op de straat. En met dat probleem dus dat ik ook een hele hoge drempel heb om iets te doen op sociaal gebied maakt alles nog moeilijker. Ik kan me voorstellen dat mensen hier denken, zo moeilijk kan het toch niet zijn. Maar voor mij is het al gauw eng, en dan wijs ik inderdaad veel sneller dingen af. Ik zie alleen maar mijn onmogelijkheden, en al mijn klachten die het dwarsbomen. Ik zit in een vicieuze cirkel. Het lukt me niet om deze te doorbreken. Ik weet dat ik het zelf moet doen, maar het lukt me niet.
Toch ligt de sleutel van het succes bij het DOEN. In feite heb je zelfs geen andere keus dan uiteindelijk iets DOEN. Je kunt alle therapieën erop loslaten, tot op het bot analyseren, theoretiseren, nog een blik psychs en peuten lostrekken... maar de conclusie zal steeds hetzelfde zijn; je moet het DOEN en zolang je dat niet doet blijf je ronddraaien in je vicieuze cirkel waar je nu nog steeds in zit.
Ja, DOEN is eng. Doodeng, Maar toch, je gaat er niet dood aan, ook al voelt dat misschien eerst wel zo. Maar DOEN is de enige therapie die jou verlichting gaat geven. Hoe vaker je het DOET, hoe beter het gaat worden.
Dat hoeft heus niet allemaal in een keer, maar stap voor stap zul je jezelf bloot moeten stellen aan het DOEN wat je nu vermijdt.
Daar kan geen therapeut je bij helpen, maar dat zul je zelf moeten doen. Werk aan je motivatie, stel een plan van aanpak op en ga aan de slag. Elke dag iets DOEN. Babysteps nemen en blijven oefenen.
Je zegt dat je van de therapie slechter bent geworden en nu ben je bang dat je zònder therapie slechter wordt.
Tijd om jezelf te helpen. Achteroverleunen kan je je niet meer permitteren. Als je je beter wilt voelen, mòet je aan de slag.
DOEN!
En dat blijft gelden... (hoeveel topics je ook opent).
quote: nijntjekonijn schreef op 20 april 2017 @ 17:02:
Dingen doen is voor mij extreem moeilijk, omdat ik heel veel problemen heb op het gebied van vermijding. Iemand dag zeggen op de straat is voor mij al erg eng. En vrijwilligerswerk doen is toch wel wat meer dan iemand dag zeggen op de straat. En met dat probleem dus dat ik ook een hele hoge drempel heb om iets te doen op sociaal gebied maakt alles nog moeilijker. Ik kan me voorstellen dat mensen hier denken, zo moeilijk kan het toch niet zijn. Maar voor mij is het al gauw eng, en dan wijs ik inderdaad veel sneller dingen af. Ik zie alleen maar mijn onmogelijkheden, en al mijn klachten die het dwarsbomen. Ik zit in een vicieuze cirkel. Het lukt me niet om deze te doorbreken. Ik weet dat ik het zelf moet doen, maar het lukt me niet.
Toch ligt de sleutel van het succes bij het DOEN. In feite heb je zelfs geen andere keus dan uiteindelijk iets DOEN. Je kunt alle therapieën erop loslaten, tot op het bot analyseren, theoretiseren, nog een blik psychs en peuten lostrekken... maar de conclusie zal steeds hetzelfde zijn; je moet het DOEN en zolang je dat niet doet blijf je ronddraaien in je vicieuze cirkel waar je nu nog steeds in zit.
Ja, DOEN is eng. Doodeng, Maar toch, je gaat er niet dood aan, ook al voelt dat misschien eerst wel zo. Maar DOEN is de enige therapie die jou verlichting gaat geven. Hoe vaker je het DOET, hoe beter het gaat worden.
Dat hoeft heus niet allemaal in een keer, maar stap voor stap zul je jezelf bloot moeten stellen aan het DOEN wat je nu vermijdt.
Daar kan geen therapeut je bij helpen, maar dat zul je zelf moeten doen. Werk aan je motivatie, stel een plan van aanpak op en ga aan de slag. Elke dag iets DOEN. Babysteps nemen en blijven oefenen.
Je zegt dat je van de therapie slechter bent geworden en nu ben je bang dat je zònder therapie slechter wordt.
Tijd om jezelf te helpen. Achteroverleunen kan je je niet meer permitteren. Als je je beter wilt voelen, mòet je aan de slag.
DOEN!
maandag 1 mei 2017 om 23:46
Hee nijn, ik kan erover meepraten. Niks gaat mij nog helpen om de aandoening waar ik aan lijd, depressies, nog te verbeteren of herstellen. Ik moet het ermee doen. Verschil met jou is dat ik die beslissing zelf heb genomen en zij die, de ggz, die voor je maakt. Dat voelt heel machteloos, dat snap ik, maar soms kunnen ze echt niks meer voor mensen doen.
Ik weet het ook niet zo goed meer soms. Ik ben wel retetaai. Mijn oma zei altijd, onkruid vergaat niet. Ik probeer onkruid te zijn. Intussen wacht ik maar op iets. Geen idee wat. Maar zolang ik nog hoop hou en bereid ben te wachten, hou ik het vol. Hou het vol, nijn, hoe dan ook. Dan maar alleen, dan maar zonder hulp. Mensen zijn zo ontzettend sterk.
Ik heb ook wel eens topics van je gelezen en ik denk dat het een combinatie is, je hebt terechte frustraties over hulpverlening en je hebt een stoornis die contact met anderen soms moeilijk maakt. Confrontatie triggert je tot negatief gedrag, terwijl dat imo schijn is. Daar kan niet iedereen doorheen kijken, dat moet je accepteren.
Ik vind die tip van de lego dus heel goed. Ik ga terug naar wat ik als kind prettig vond en merk dat ik dat nu heel erg fijn vind. Jezelf zijn. Ik denk dat dat ook een soort therapie kan zijn. Ik zoek nu naar eigen manieren om te helen want mijn depressies zijn wel ergens mee begonnen. Ik ben beschadigd. Maar ooit was ik een kind die zich goed kon vermaken en daar probeer ik nu naar te zoeken. Dat geeft mij nu wel wat plezierige momenten die ik niet zo vaak heb.
Zoek op een andere manier naar oplossingen, dat is het beste advies wat ik je kan geven. Naar een manier van leven die je wel aankunt. Het is ook niet zo dat anderen je dat altijd kunnen leren, sommige dingen moet je zelf leren, op je eigen manier. Als je dan zo 'bijzonder' bent, ga het dan op je eigen manier doen. Doe ik ook en het levert soms wel trots op mezelf op, echt waar. Ik heb losgelaten dan anderen me kunnen helpen en nu help ik mezelf beter dan daarvoor. Sterkte, je hebt het ook zwaar, dat weet ik.
Ik weet het ook niet zo goed meer soms. Ik ben wel retetaai. Mijn oma zei altijd, onkruid vergaat niet. Ik probeer onkruid te zijn. Intussen wacht ik maar op iets. Geen idee wat. Maar zolang ik nog hoop hou en bereid ben te wachten, hou ik het vol. Hou het vol, nijn, hoe dan ook. Dan maar alleen, dan maar zonder hulp. Mensen zijn zo ontzettend sterk.
Ik heb ook wel eens topics van je gelezen en ik denk dat het een combinatie is, je hebt terechte frustraties over hulpverlening en je hebt een stoornis die contact met anderen soms moeilijk maakt. Confrontatie triggert je tot negatief gedrag, terwijl dat imo schijn is. Daar kan niet iedereen doorheen kijken, dat moet je accepteren.
Ik vind die tip van de lego dus heel goed. Ik ga terug naar wat ik als kind prettig vond en merk dat ik dat nu heel erg fijn vind. Jezelf zijn. Ik denk dat dat ook een soort therapie kan zijn. Ik zoek nu naar eigen manieren om te helen want mijn depressies zijn wel ergens mee begonnen. Ik ben beschadigd. Maar ooit was ik een kind die zich goed kon vermaken en daar probeer ik nu naar te zoeken. Dat geeft mij nu wel wat plezierige momenten die ik niet zo vaak heb.
Zoek op een andere manier naar oplossingen, dat is het beste advies wat ik je kan geven. Naar een manier van leven die je wel aankunt. Het is ook niet zo dat anderen je dat altijd kunnen leren, sommige dingen moet je zelf leren, op je eigen manier. Als je dan zo 'bijzonder' bent, ga het dan op je eigen manier doen. Doe ik ook en het levert soms wel trots op mezelf op, echt waar. Ik heb losgelaten dan anderen me kunnen helpen en nu help ik mezelf beter dan daarvoor. Sterkte, je hebt het ook zwaar, dat weet ik.
woensdag 3 mei 2017 om 15:57
Wat een mooie post Flowers-and-roses. Ik herken wat je zegt. als je het gevoel hebt dat niemand je meer kan helpen zul je het zelf moeten redden, maar in feite moet je dat ook doen als je hulp hebt.
Het feit dat je dan uiteindelijk toch je leven aardig op de rails krijgt, geeft je zoveel zelfvertrouwen.
Jammer dat Nijntje niet meer terugkomt.
Het feit dat je dan uiteindelijk toch je leven aardig op de rails krijgt, geeft je zoveel zelfvertrouwen.
Jammer dat Nijntje niet meer terugkomt.
woensdag 3 mei 2017 om 16:10
Dankjewel. Nijn komt meestal weer terug. Ik geloof meteen dat ze een zwaar leven heeft. Ze is wel een volhouder en een knokker dus ik hoop echt dat dat geknok wat op gaat leveren. Ik snap dat het soms even teveel wordt allemaal.
Ik heb met haar te doen, ook al lijkt ze opstandig en niet zo bereid wat te doen met de tips, je kunt nooit weten wat iemand anders meemaakt in zijn leven. Je kunt behoorlijk nukkig worden als het leven je maar klappen blijft geven.
Ik wens haar dan ook een beetje geluk, een beetje mazzel heb je soms ook nodig. Om de juiste mensen tegen te komen of om op een ander idee te komen. En steun, ik hoop dat ze wat steun heeft irl. Kom op nijn, vergeet niet wat je allemaal al overwonnen hebt. Hou nog even vol, er moet ooit ook iets moois gebeuren.
Ik heb met haar te doen, ook al lijkt ze opstandig en niet zo bereid wat te doen met de tips, je kunt nooit weten wat iemand anders meemaakt in zijn leven. Je kunt behoorlijk nukkig worden als het leven je maar klappen blijft geven.
Ik wens haar dan ook een beetje geluk, een beetje mazzel heb je soms ook nodig. Om de juiste mensen tegen te komen of om op een ander idee te komen. En steun, ik hoop dat ze wat steun heeft irl. Kom op nijn, vergeet niet wat je allemaal al overwonnen hebt. Hou nog even vol, er moet ooit ook iets moois gebeuren.
