Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
donderdag 13 juni 2024 om 21:17
Na Pointer over pfas en pfos, zit ik nu naar Argos te kijken. We produceren in Nederland op grote schaal hier verboden bestrijdingsmiddelen die we exporteren naar o.a. Brazilië. Via bananen, citroenen ed komt dat hier weer op de markt. Om te huilen…
sakura wijzigde dit bericht op 14-06-2024 10:29
0.40% gewijzigd
donderdag 13 juni 2024 om 21:22
Om te janken he, dat 'we' daar aan meewerken.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik gestopt ben met die dingen volgen. Het is buiten mijn cirkel van invloed, en ik word er ontzettend verdrietig van, en bezorgd.
Eigenlijk had ik dus Struisvogel moeten heten.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik gestopt ben met die dingen volgen. Het is buiten mijn cirkel van invloed, en ik word er ontzettend verdrietig van, en bezorgd.
Eigenlijk had ik dus Struisvogel moeten heten.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 16-06-2024 22:20
29.64% gewijzigd
donderdag 13 juni 2024 om 21:29
Ja, het beperkt me enorm. Vind het vooral lastig voor mijn man. Hij moet alles maar oplossen. Vind ik moeilijk.
Komen de tegenstrijdige gevoelens vanuit wat ik denk te zien en horen: beweging, het “ontdooien” van wat zo lang strak-bevroren was?
Ik kon enorm opknappen van een kei-harde huilbui als er niemand thuis was. Maar dat moet maar bij je passen, en kunnen!
Komen de tegenstrijdige gevoelens vanuit wat ik denk te zien en horen: beweging, het “ontdooien” van wat zo lang strak-bevroren was?
Ik kon enorm opknappen van een kei-harde huilbui als er niemand thuis was. Maar dat moet maar bij je passen, en kunnen!
donderdag 13 juni 2024 om 21:51
Wie weet wordt dat nog ooit een mijlpaal voor je: met snot en slijm, en natte tissues en al. Gewoon omdat dat mág, als je zoveel moet verwerken, binnenhouden, verbergen en wat al niet meer. Mijn huisarts stimuleerde me om meer te huilen, de spanning los te laten. Soms luister ik best wel goed 
En je mag álles denken, je gedachten zijn vrij. Maar daarmee moet je misschien nog oefenen en jezelf de ruimte gunnen. Steeds een mini-stukje meer. Dat gun ik je zo!
Mijn klachten zijn steeds anders. Ikzelf heb het gevoel dat het bouwwerk aan het instorten is. En het gekke is dat ik dat niet erg vind voor mezelf. Wel voor man en dochter. Tsja, dus doe ik heel pijnlijke oefeningen, en doe net alsof ik de fysio geloof dat het over anderhalve week over is.
En je mag álles denken, je gedachten zijn vrij. Maar daarmee moet je misschien nog oefenen en jezelf de ruimte gunnen. Steeds een mini-stukje meer. Dat gun ik je zo!
Mijn klachten zijn steeds anders. Ikzelf heb het gevoel dat het bouwwerk aan het instorten is. En het gekke is dat ik dat niet erg vind voor mezelf. Wel voor man en dochter. Tsja, dus doe ik heel pijnlijke oefeningen, en doe net alsof ik de fysio geloof dat het over anderhalve week over is.
donderdag 13 juni 2024 om 22:15
Nee, zeker niet klinkt alles wat je schrijft, raar. Ik kan het best wel volgen.
Maar voor mij zijn mijn vrije gedachten niet zo strak verbonden met gevoelens en gebeurtenissen (denk ik ) als bij jou. Ik heb gedachten die ik tegen niemand zou uitspreken. En dat uitspinnen kan ik erg lekker vinden. Net zoiets als een hele zak winegums weg eten , stiekem dan. Want dat maakt het net ff lekkerder.
Dat knuffelen begrijp ik, van beide kanten. Kun je hier iets voor bedenken. De vorm waarin je troost vraagt, een bepaald woord? Zodat je man weet waar je behoefte aan hebt?
En ik bedoel echt niet dat ik vind dat je anders moet doen, zijn of denken.
Het is vooral dat ik het je zo anders gun.
En sorry, ik heb nog 3% accu. Ik hoop dat je slaapt vannacht. Hebben we de tijd toch even een duwtje gegeven. Welterusten Avo
Maar voor mij zijn mijn vrije gedachten niet zo strak verbonden met gevoelens en gebeurtenissen (denk ik ) als bij jou. Ik heb gedachten die ik tegen niemand zou uitspreken. En dat uitspinnen kan ik erg lekker vinden. Net zoiets als een hele zak winegums weg eten , stiekem dan. Want dat maakt het net ff lekkerder.
Dat knuffelen begrijp ik, van beide kanten. Kun je hier iets voor bedenken. De vorm waarin je troost vraagt, een bepaald woord? Zodat je man weet waar je behoefte aan hebt?
En ik bedoel echt niet dat ik vind dat je anders moet doen, zijn of denken.
Het is vooral dat ik het je zo anders gun.
En sorry, ik heb nog 3% accu. Ik hoop dat je slaapt vannacht. Hebben we de tijd toch even een duwtje gegeven. Welterusten Avo
Ik maak me zorgen over je. Ik weet niet of je nog een professional ziet, therapie hebt?
donderdag 13 juni 2024 om 23:09
@Cadeautje: Je uit bed val-droom... Dat is echt een grote stap!
En ik moest erg lachen omdat ik ooit ook zo'n uit bed-val actie had. Ik weet niet of dat door een droom kwam maar ik kukelde uit bed en kroop half slapend onder het bed door naar de andere kant waar ik man tegen kwam die onder het bed naar me aan het zoeken was. Pas toen werd ik echt goed wakker en lagen we dus met z'n tweetjes onder het bed. Beiden in totale verbazing
En ik moest erg lachen omdat ik ooit ook zo'n uit bed-val actie had. Ik weet niet of dat door een droom kwam maar ik kukelde uit bed en kroop half slapend onder het bed door naar de andere kant waar ik man tegen kwam die onder het bed naar me aan het zoeken was. Pas toen werd ik echt goed wakker en lagen we dus met z'n tweetjes onder het bed. Beiden in totale verbazing
donderdag 13 juni 2024 om 23:19
Je ratelt niet in het luchtledige Avo. Ik was uithuizig vanavond, maar nu bijgelezen.
Ik mis enorm iemand om echt mee te delen. Die het begrijpt. Ik voel me gewoon teveel in m’n hele zijn. En ik probeer weer gewoon een normaal leuk mens te zijn, de hele diepe ravijn vaan afgelopen herfst/winter ben ik langsgekropen, dus ik moet weer gewoon zijn. En toch zit het inderdaad in mijn gedachten. Die flits, die trigger, een geluidje, een geur.
Ik had zelf de link nog niet gelegd met vaderdag, maar dat speelt ook mee denk ik. Ik ga niet, voor het eerst in jaren, omdat ik met de kids iets voor man heb geregeld. Maar mijn vader is ziek, voor de zoveelste keer, en ik voel me schuldig. Een slecht kind, ondankbaar, onbetrouwbaar, naar en gemeen. Ik hoor respect voor mijn ouders te hebben voor hem vooral. Moet goed voor hem zijn, maar wil hem liefst niet zien. Mijn hele lijf gaat in de weerstand, dat mag helemaal niet.
En hoewel de herfst/winter (vooral november t/m de feestdagen) mijn dieptepunt is heb ik in de zomer, begin-half augustus, ook altijd een behoorlijke dip. Andere jaren was ik dan wel goed bijgekomen en uit het dal geklommen en zo voelt het nu nog niet. Ik ben dus heel bang voor die dip. Bang dat ik de confrontatie met het verlies niet aankan. Bang dat het kaartenhuis opnieuw instort nog voordat de echte herfst intreedt.
Ik mis enorm iemand om echt mee te delen. Die het begrijpt. Ik voel me gewoon teveel in m’n hele zijn. En ik probeer weer gewoon een normaal leuk mens te zijn, de hele diepe ravijn vaan afgelopen herfst/winter ben ik langsgekropen, dus ik moet weer gewoon zijn. En toch zit het inderdaad in mijn gedachten. Die flits, die trigger, een geluidje, een geur.
Ik had zelf de link nog niet gelegd met vaderdag, maar dat speelt ook mee denk ik. Ik ga niet, voor het eerst in jaren, omdat ik met de kids iets voor man heb geregeld. Maar mijn vader is ziek, voor de zoveelste keer, en ik voel me schuldig. Een slecht kind, ondankbaar, onbetrouwbaar, naar en gemeen. Ik hoor respect voor mijn ouders te hebben voor hem vooral. Moet goed voor hem zijn, maar wil hem liefst niet zien. Mijn hele lijf gaat in de weerstand, dat mag helemaal niet.
En hoewel de herfst/winter (vooral november t/m de feestdagen) mijn dieptepunt is heb ik in de zomer, begin-half augustus, ook altijd een behoorlijke dip. Andere jaren was ik dan wel goed bijgekomen en uit het dal geklommen en zo voelt het nu nog niet. Ik ben dus heel bang voor die dip. Bang dat ik de confrontatie met het verlies niet aankan. Bang dat het kaartenhuis opnieuw instort nog voordat de echte herfst intreedt.
Forever is a hell of a long time
donderdag 13 juni 2024 om 23:35
O getsie Selune, ik kan me heel heel heel goed indenken dat je daar tegenop ziet dan.
Ik heb na de zomervakantie altijd al mijn eerste kut-de-zomer -zit-er-weer -op-daar -gaan-we-weer domper.
Twee keer per jaar lijkt me helemaal erg. Het verpest ook meteen je zomer blijheid.
Weten wat me te wachten staat is al een straf op zich.
Ik heb na de zomervakantie altijd al mijn eerste kut-de-zomer -zit-er-weer -op-daar -gaan-we-weer domper.
Twee keer per jaar lijkt me helemaal erg. Het verpest ook meteen je zomer blijheid.
Weten wat me te wachten staat is al een straf op zich.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 16-06-2024 22:22
45.94% gewijzigd
donderdag 13 juni 2024 om 23:49
Mijn man doet aan comaslaap, die merkt meestal niets van mijn rare acties 's nachts. Tot nu toe in het nieuwe huis valt het mee, hier droom/nachtmerrie ik vooral. In het oude huis regelmatig in en hoekje of in een kast weggekropen, onbewust. Man merkt dat soort dingen dus meestal niet op.
Het verschil tussen winterdal en zomerdip is denk ik het licht. En dat de aanleiding anders is. In de zomer is het diepe verdriet, pijn van verlies en eenzaamheid de aanleiding en dat vind ik vreselijk moeilijk, maar doordat het letterlijk lichter is, de nachten kort en meestal niet zo koud speelt vooral het verdriet/schuldgevoel van het verlies op. In de winter is het donker, koud, lange doodsbange nachten, en is de aanleiding ook donker, pijn, (doods)angst. En hoewel in beide gevallen de herinneringen naar zijn, zit er in de herinneringen aan de kinderen naast pijn en verdriet en schuld en triggers ook liefde. Zo ontzettend veel liefde voor hen. Dat maakt het ook dragelijker, want voor hen wil ik het wel voelen.
De pijn, de vernederingen, angst, paniek, walging, schuld, ongeloof enz van de herinneringen in de winter kan ik niets mee. Daar is geen liefde alleen maar pijn.
Het verschil tussen winterdal en zomerdip is denk ik het licht. En dat de aanleiding anders is. In de zomer is het diepe verdriet, pijn van verlies en eenzaamheid de aanleiding en dat vind ik vreselijk moeilijk, maar doordat het letterlijk lichter is, de nachten kort en meestal niet zo koud speelt vooral het verdriet/schuldgevoel van het verlies op. In de winter is het donker, koud, lange doodsbange nachten, en is de aanleiding ook donker, pijn, (doods)angst. En hoewel in beide gevallen de herinneringen naar zijn, zit er in de herinneringen aan de kinderen naast pijn en verdriet en schuld en triggers ook liefde. Zo ontzettend veel liefde voor hen. Dat maakt het ook dragelijker, want voor hen wil ik het wel voelen.
De pijn, de vernederingen, angst, paniek, walging, schuld, ongeloof enz van de herinneringen in de winter kan ik niets mee. Daar is geen liefde alleen maar pijn.
Forever is a hell of a long time
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
