Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
dinsdag 5 maart 2024 om 22:36
Avocadeau
Ik begrijp het ook wel hoe het werkt. Dat maakt alleen niet dat ik minder alleen ben.
Het initiatief komt bijna altijd van mij , bij iedereen ( 4 mensen)
En bijna altijd is het een nee als het om iets doen gaat. ( bios, theater, eten noem het maar)
Op een gegeven moment is het dan wel klaar voor mij. Of laat ik het beter zeggen , de moed ontbreekt mij op een gegeven moment.
Ik kan dan niet dealen met de nee omdat dat mijn er niet toe doen triggert.
Ik ben al ruim 4 jaar op geen enkele verjaardag uitgenodigd bv. Of wat voor feestje dan ook. Nu ben ik niet eens zo gek op feestjes maar het doet wat met mijn beeld van mezelf.
Dus ja ik heb begrip en het zou heel goed kunnen dat als ik een gezin had en wel contact met familie ik ook niet de meest attente vriendin zou zijn .
Op deze manier hoeft het leven voor mij gewoon niet. Eenzaam , alleen, stijf van de trauma s . Het idee om zo nog 30 jaar door te moeten... ik moet daar echt niet aan denken.
Zou mijn zoon laten weten , " Mama, over 5 jaar kom ik weer in je leven , hebben we weer contact ". Dan zou mij dat perspectief geven. Maar ja die garantie is er niet. Het kan maar statistisch gezien is de kans klein.
( ik verwacht geen dagelijks contact met zoon hoor , zo af en toe en vooral weten hoe het met hem is )
Ik begrijp het ook wel hoe het werkt. Dat maakt alleen niet dat ik minder alleen ben.
Het initiatief komt bijna altijd van mij , bij iedereen ( 4 mensen)
En bijna altijd is het een nee als het om iets doen gaat. ( bios, theater, eten noem het maar)
Op een gegeven moment is het dan wel klaar voor mij. Of laat ik het beter zeggen , de moed ontbreekt mij op een gegeven moment.
Ik kan dan niet dealen met de nee omdat dat mijn er niet toe doen triggert.
Ik ben al ruim 4 jaar op geen enkele verjaardag uitgenodigd bv. Of wat voor feestje dan ook. Nu ben ik niet eens zo gek op feestjes maar het doet wat met mijn beeld van mezelf.
Dus ja ik heb begrip en het zou heel goed kunnen dat als ik een gezin had en wel contact met familie ik ook niet de meest attente vriendin zou zijn .
Op deze manier hoeft het leven voor mij gewoon niet. Eenzaam , alleen, stijf van de trauma s . Het idee om zo nog 30 jaar door te moeten... ik moet daar echt niet aan denken.
Zou mijn zoon laten weten , " Mama, over 5 jaar kom ik weer in je leven , hebben we weer contact ". Dan zou mij dat perspectief geven. Maar ja die garantie is er niet. Het kan maar statistisch gezien is de kans klein.
( ik verwacht geen dagelijks contact met zoon hoor , zo af en toe en vooral weten hoe het met hem is )
woensdag 6 maart 2024 om 16:27
Sascha, ik mis even helemaal waarom je familie weinig of niet ziet. Want er gaan helaas wel meer dingen langs mij heen.
Ik herken het wel. Vroeger was ik niet zo handig met sociale contacten. Ook de pech als ik dan tijdje leuk contact had dat ik zo enthousiast werd en alleen maar over mezelf had. In de loop der jaren ging het steeds beter. Want je treft ook mensen waar het simpelweg gewoon niet mee klikt. Maar helaas ook mensen die misbruik maken en als je dingen hebt gedaan hoor je niks meer.
Qua familie hebben we ook personen waarmee afspreken niet lukt. Weken verder voor je elkaar zien. Dat vind ik eigenlijk geen familie/ vrienden. Uitzondering daar gelaten natuurlijk. Maar ben toch van mening dat families/vriend aan hoort te komen als er iets is. Tot nu toe heb ik het meegemaakt via basisschool en werk. Gewoon hulp. Uit het niets. Echt tof.
Maar al met al heeft het we El gemaakt hoe ik nu ben. Kan superlang op mezelf zijn. In corona tijd hoorde ik op werk allemaal geluiden zoals alleen, zo stil, heb geen vermaak. Ik kon dat prima aan. En soms borrelt het op om eventjes iets te doen met iemand. En als je je kut voelt natuurlijk. Een praatje en kijken wat iemand er van vind. Maar heb ook als ik dan eens wandel of ergens eet met iemand, wil ik op een gegeven moment weer snel naar huis. Rust en mezelf.
Ik herken het wel. Vroeger was ik niet zo handig met sociale contacten. Ook de pech als ik dan tijdje leuk contact had dat ik zo enthousiast werd en alleen maar over mezelf had. In de loop der jaren ging het steeds beter. Want je treft ook mensen waar het simpelweg gewoon niet mee klikt. Maar helaas ook mensen die misbruik maken en als je dingen hebt gedaan hoor je niks meer.
Qua familie hebben we ook personen waarmee afspreken niet lukt. Weken verder voor je elkaar zien. Dat vind ik eigenlijk geen familie/ vrienden. Uitzondering daar gelaten natuurlijk. Maar ben toch van mening dat families/vriend aan hoort te komen als er iets is. Tot nu toe heb ik het meegemaakt via basisschool en werk. Gewoon hulp. Uit het niets. Echt tof.
Maar al met al heeft het we El gemaakt hoe ik nu ben. Kan superlang op mezelf zijn. In corona tijd hoorde ik op werk allemaal geluiden zoals alleen, zo stil, heb geen vermaak. Ik kon dat prima aan. En soms borrelt het op om eventjes iets te doen met iemand. En als je je kut voelt natuurlijk. Een praatje en kijken wat iemand er van vind. Maar heb ook als ik dan eens wandel of ergens eet met iemand, wil ik op een gegeven moment weer snel naar huis. Rust en mezelf.
woensdag 6 maart 2024 om 20:07
Ik zou er niet aan moeten denken 24/7 mensen om me heen te hebben. Maar niemand buiten hulpverlening is mij te karig.
4 jaar geleden had ik vriendinnen. De 1 zag ik meer dan de ander wat vooral met afstand te maken had. Een contact kan wat mij betreft uit van alles bestaan. Wandelen , sauna, etentje, shoppen, kop koffie, kletsen , elkaar helpen , dagje weg , museum. Ik ben echt voor heel veel dingen in.
Familie , vader spreek en zie ik nu ruim 10 jaar nier meer. Lang verhaal maar ik hoef hem echt nooit meer te zien of te spreken. Hij is grootste veroorzaker van ptss. Contact vanuit hem verbroken.
Moeder, laatste jaren bijna niet. Hoewel er ook een stuk compassie naar haar is , ze is ziek , mag ik nu voor mezelf kiezen. Ze bleef mij beschadigen .
Broer, trauma s zijn onzin , mijn chronisch ziek zijn ook. Verder zelfde verhaal als bij moeder.
Ik mis het hebben van een familie maar niet mijn familie. Daarvoor is er veel te veel gebeurt.
En ik ben zeker niet de leukste , en de laatste 4 jaar al helemaal niet.
Trauma s en de ouderverstoting van mijn zoon zijn op de voorgrond.
Toch denk ik echt dst ik ook heel gezellig, grappig , attent ben .
Dus ik hoef niet dagelijks contact met iemand. Ik merk dat hoe het nu is te weinig is voor mij. Ik werk niet , vrijwilligerswerk lukt nu ook niet ,
4 jaar geleden had ik vriendinnen. De 1 zag ik meer dan de ander wat vooral met afstand te maken had. Een contact kan wat mij betreft uit van alles bestaan. Wandelen , sauna, etentje, shoppen, kop koffie, kletsen , elkaar helpen , dagje weg , museum. Ik ben echt voor heel veel dingen in.
Familie , vader spreek en zie ik nu ruim 10 jaar nier meer. Lang verhaal maar ik hoef hem echt nooit meer te zien of te spreken. Hij is grootste veroorzaker van ptss. Contact vanuit hem verbroken.
Moeder, laatste jaren bijna niet. Hoewel er ook een stuk compassie naar haar is , ze is ziek , mag ik nu voor mezelf kiezen. Ze bleef mij beschadigen .
Broer, trauma s zijn onzin , mijn chronisch ziek zijn ook. Verder zelfde verhaal als bij moeder.
Ik mis het hebben van een familie maar niet mijn familie. Daarvoor is er veel te veel gebeurt.
En ik ben zeker niet de leukste , en de laatste 4 jaar al helemaal niet.
Trauma s en de ouderverstoting van mijn zoon zijn op de voorgrond.
Toch denk ik echt dst ik ook heel gezellig, grappig , attent ben .
Dus ik hoef niet dagelijks contact met iemand. Ik merk dat hoe het nu is te weinig is voor mij. Ik werk niet , vrijwilligerswerk lukt nu ook niet ,
donderdag 7 maart 2024 om 18:04
Poging 2.
Hier gaat het erg wisselend.
Zat er erg mee in m'n maag dat het bij die therapeut helemaal niet meer goed voelt. Maar beslissing is genomen. Teleurstelling dat het op niks is uitgelopen en moedeloos over hoe nu weer verder dan. Ik doe zelf van alles om te herstellen maar ik krijg mezelf niet rustig en er moet ook iets met die trauma's en dysfunctionele patronen die ik heb ontwikkeld. Heb echt en beetje hulp nodig.
Ik doe het nog steeds erg rustig aan en laatst voelde ik me niet goed maar had afgesproken met iemand, wilde zo graag en had de afleiding nodig, dus toch door gepusht. En toen dus weer hyperventilatie/paniekaanval. Ben er van geschrokken, voel me dan zo intens naar. Drukt me ook weer met neus op de feiten, ik ben dus nog steeds nauwelijks belastbaar. Na zo'n aanval ben ik compleet uitgeput.
Volgende week moet ik op gesprek bij werkgever om te praten over re-integratie. Zenuwen over dat gesprek, voel me zo schuldig tegenover werkgever en collega's, en omdat je niks aan me ziet vind ik het lastig te verkopen dat mijn ziekmelding nog steeds terecht is.
Maar er zijn ook lichtpuntjes:
- ik heb zojuist gehoord dat ik elders op de wachtlijst kan voor behandeling, zou over zo'n 8 weken moeten zijn
- ik kan terecht bij een psychosomatische fysiotherapeut binnenkort.
Dus, er zit in elk geval wel weer wat in de pijplijn.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 08-03-2024 03:50
Reden: Te herkenbare elementen verwijderd
Reden: Te herkenbare elementen verwijderd
23.36% gewijzigd
donderdag 7 maart 2024 om 21:08
He, wat goed, perspectief, er is hoop!!!
En je hebt zelf de knoop doorgehakt en actie ondernomen voor verdere hulp. Bravo!!!
Ontzettend knap!!!
Had me zo kunnen voorstellen dat je even te uit het veld geslagen zou zijn. Echt goed bezig hoor!!!
Die aanvallen lijken me een heel duidelijk signaal dat je inderdaad nog niet aan werk hoeft te gaan denken. 'mooie' van paniekaanvallen is dat je ook meteen denkt en voelt dat je doodgaat, dus je neemt jezelf weer heel even serieus.
Succes met je afsluitende gesprek morgen.
Goed dat je dat gaat doen. Ik heb de schijt aan laatste keren, die ontwijk ik. Dus whoohoo voor jou.
En knuffel omdat je je zo rot voelt. Het komt goed. Ooit.
En je hebt zelf de knoop doorgehakt en actie ondernomen voor verdere hulp. Bravo!!!
Ontzettend knap!!!
Had me zo kunnen voorstellen dat je even te uit het veld geslagen zou zijn. Echt goed bezig hoor!!!
Die aanvallen lijken me een heel duidelijk signaal dat je inderdaad nog niet aan werk hoeft te gaan denken. 'mooie' van paniekaanvallen is dat je ook meteen denkt en voelt dat je doodgaat, dus je neemt jezelf weer heel even serieus.
Succes met je afsluitende gesprek morgen.
Goed dat je dat gaat doen. Ik heb de schijt aan laatste keren, die ontwijk ik. Dus whoohoo voor jou.
En knuffel omdat je je zo rot voelt. Het komt goed. Ooit.
vrijdag 8 maart 2024 om 03:59
Dank je Avo
Bij die andere behandelaar had ik no een verwijzing liggen, al een paar maanden, was ik vergeten, maar die belden toevallig (?) deze week voor een eerste telefonische screening.
Idd, met die aanvallen neem je jezelf weer serieus. Dat je denkt, ok ik moet dus echt luisteren als ik me niet goed voel. Ben m'n hele leven gewoon gewend door te pushen, hoppetee door, niet zeuren, maar die strategie werkt niet op het moment.
Dat afsluitende gesprek is ook niet echt mijn keus hoor
Dit soort dingen ontwijk ik ook bij voorkeur. Maar ja, even door de zure appel heen maar.
Bij die andere behandelaar had ik no een verwijzing liggen, al een paar maanden, was ik vergeten, maar die belden toevallig (?) deze week voor een eerste telefonische screening.
Idd, met die aanvallen neem je jezelf weer serieus. Dat je denkt, ok ik moet dus echt luisteren als ik me niet goed voel. Ben m'n hele leven gewoon gewend door te pushen, hoppetee door, niet zeuren, maar die strategie werkt niet op het moment.
Dat afsluitende gesprek is ook niet echt mijn keus hoor
Dit soort dingen ontwijk ik ook bij voorkeur. Maar ja, even door de zure appel heen maar.
vrijdag 8 maart 2024 om 20:57
Pindakaas, je hebt toch gewoon recht op zorg en zorg-afspraken? En als er iets ernstigs is wordt je gewoon gedeeltelijk ziek gemeld, ook als ze dat niet leuk vinden.
Wat naar voor je dat de uitslagen niet goed zijn, en je nu zoveel zorgen hebt daarvan.
Heb je veel klachten?
Ik hoop dat ze je snel kunnen helpen!!!
Wat naar voor je dat de uitslagen niet goed zijn, en je nu zoveel zorgen hebt daarvan.
Heb je veel klachten?
Ik hoop dat ze je snel kunnen helpen!!!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
