Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
vrijdag 19 juli 2024 om 21:16
vrijdag 19 juli 2024 om 21:40
Dat mijn vader 2 jr geleden is overleden heeft ook een rol gespeeld denk ik, in het gaan praten. Mijn moeder is al meer dan 10jr geleden overleden. Ik denk dat ik het hem nog steeds niet durfde te vertellen. En hem de wetenschap ook niet aan wilde doen. En de familie niet overhoop wilde halen zolang zij nog leefden. Alles onbewust overigens.
Bij mij is het nu ook stil. Niks van hem, niks van haar. Mijn zus is ouder, ze was altijd als m'n tweede moeder. En nu niks.
Bij mij is het nu ook stil. Niks van hem, niks van haar. Mijn zus is ouder, ze was altijd als m'n tweede moeder. En nu niks.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 20-07-2024 23:17
15.52% gewijzigd
zaterdag 20 juli 2024 om 20:09
Ik kan me indenken dat de ontkenning en gewoon het negeren en 'het is voor mij ook niet makkelijk' van vrouw van dader je woest maakt Eefje.
Jij kreeg levenslang. Maar 'zij heeft het ook niet makkelijk'. Het is om te huilen.
Ik vind het echt zo verdrietig voor je.
Blijkbaar is hij enorm goed in manipuleren en overtuigen. En zij heel goed in oogkleppen.
Was je bang voor de reactie van je vader?
Olle, 13.. lieve Olle... Hoe heeft ze maitresse uit haar mond kunnen krijgen. 13!!!
Niet dat het op 16 minder fout geweest was.
Maar dit is een leeftijd waarop je nooit van een affaire kan spreken als er zoveel leeftijdsverschil is. Nooit.
Je bent inderdaad de sterkste van jullie.
Jij kreeg levenslang. Maar 'zij heeft het ook niet makkelijk'. Het is om te huilen.
Ik vind het echt zo verdrietig voor je.
Blijkbaar is hij enorm goed in manipuleren en overtuigen. En zij heel goed in oogkleppen.
Was je bang voor de reactie van je vader?
Olle, 13.. lieve Olle... Hoe heeft ze maitresse uit haar mond kunnen krijgen. 13!!!
Niet dat het op 16 minder fout geweest was.
Maar dit is een leeftijd waarop je nooit van een affaire kan spreken als er zoveel leeftijdsverschil is. Nooit.
Je bent inderdaad de sterkste van jullie.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 12-08-2024 23:34
34.73% gewijzigd
maandag 22 juli 2024 om 08:19
Avo, ja ik was bang voor de reactie van m'n vader. Ik was als kind sowieso altijd bang voor hem (en zijn reacties) maar als volwassene nog steeds denk ik.
Ja die zus... De laatste paar weken zit het me weer enorm dwars. Zo misselijkmakend gemeen.
Olle, wat vreselijk dat de wens van je moeder zo zijn genegeerd. Maar het is mooi zoals je het zegt en kunt voelen: ze zijn in je hart, zonder geheimen en puur.
Birdie, welkom. Dat klinkt als een enorme klotesituatie zeg. Heb je hup, heb je steun? Professioneel, familie, vrienden?
Ja die zus... De laatste paar weken zit het me weer enorm dwars. Zo misselijkmakend gemeen.
Olle, wat vreselijk dat de wens van je moeder zo zijn genegeerd. Maar het is mooi zoals je het zegt en kunt voelen: ze zijn in je hart, zonder geheimen en puur.
Birdie, welkom. Dat klinkt als een enorme klotesituatie zeg. Heb je hup, heb je steun? Professioneel, familie, vrienden?
maandag 22 juli 2024 om 10:07
Dank je wel, wat lief. Oh, dat laatste wist ik helemaal niet.. Fijn om te horen.OlleGrieze schreef: ↑19-07-2024 21:16@Elmervrouw. Ik vind het echt fijn dat je in dit topic bent. Lees je al voor ik een eigen account had. En jij met jouw verhaal heeft me vaak tot nadenken aangezet. Ik leefde mee maar je hebt me geholpen nog voor ik hier Oudblond op het forum werd.
Wat ik hier allemaal lees over macht: mijn dochter loopt nu tegen soortgelijke dingen aan met haar vader als waar ik destijds ben voor weggegaan bij hem. Ach, een heeeeel verhaal, met wortels in het verleden maar nog steeds doorlopend in het heden. Ze begint nu te ontdekken hoe 'vrij' ze werkelijk is; over eigen keuzes mogen maken en je eigen leven vormgeven gesproken. Gelukkig ben ik nu wél in de gelegenheid om haar te kunnen steunen, itt tot heel veel jaren hiervoor. Ze is ruim volwassen, maar zit echt nog vast in loyaliteit naar hem. Veel over te vertellen allemaal, maar dit is niet de plek.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 6 augustus 2024 om 08:50
Lieve lieve Avo, hartverscheurend. Wat kun je het goed uitdrukken. Ik heb nu weinig tijd want moet naar therapie. Maar ik heb je gelezen. Ik voel met je mee. Zo oneerlijk dat het óveral in zit. Schrijf vooral als je er behoefte aan hebt, ook al is het hier rustig. Hele dikke knuffel als je die wil. Ik zou samen in een hoekje willen huilen. Je bent niet alleen.
vrijdag 9 augustus 2024 om 10:28
Ah ja, ik snap dat wel. Het 'fout en stout' gevoel heb ik niet. Wel het gevoel van zielig doen en in de ellende wentelen. En het er daarom maar niet teveel over hebben, niet vertellen, geheim houden. Terwijl het geheim me verstikt. Maar wat moet het eenzaam zijn dat je het zelfs niet een beetje met je man kunt delen.
vrijdag 9 augustus 2024 om 10:56
zaterdag 10 augustus 2024 om 18:36
Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, ruim zes jaar geleden, heb ik vrij in het begin al tegen hem gezegd dat ik alles wilde in deze relatie, maar dat er grote kans bestond dat ik hem zou wegduwen als hij te dichtbij kwam.
En ik heb lange tijd de schijn opgehouden, de schijn van 'normaal zijn'. Totdat ik in therapie ging bij TRTC. Ik heb besloten (ik, de volwassene aan het stuur van die bus) dat ik hem wilde meenemen in dit proces. En dat heb ik gedaan. Oké, hier scheelt het dat wij niet samenwonen. Ik kan weggaan als ik het te eng vind. Als het mij teveel wordt.
Maar ik ervaar dat hij (en hij heeft zelf ook heftige dingen in zijn leven meegemaakt, met zijn ex maar ook vroeger thuis) nooit oordeelt, nooit veroordeelt, alles neemt zoals het komt. Daar waar heel mijn familie mij liet vallen toen ik naar buiten wam (tegen mijn moeder) wat er werkelijk gaande was bij ons thuis toen ik heel klein was.
Eerlijk gezegd is het nog steeds moeilijk,, kom ik ook ontzettend veel schaamte tegen, maar.... het is ook een opluchting om niet meer de schijn te hoeven ophouden. Hij kent me intussen bijna beter dan dat ik mezelf ken - want ik ben nog allerlei delen van mezelf aan het ontdekken. Ik vlucht nog steeds soms. En intimiteit, al gaat het maar over simpelweg echt aankijken, vind ik heel moeilijk.
Maar hij staat naast me. Bij me. Met me. Dit is goud waard.
En heel veel in mij kan dat trouwens ook helemaal niet geloven. Want waar was ooit eerder iemand die bleef? Of die ik liet blijven? Eerder nog dat laatste... ik ben steeds weggegaan, met alle gevolgen van dien.
Ik zeg niet wat jij zou moeten doen hé.
Maar wat mij betreft: alles was eerder al ingestort in mijn leven (... kinderen kwijt), dus wat had ik nog te verliezen? Het ergste toen, en het ergste in mijn volwassen leven, was al gebeurd. Alles op alles nu, anders kan ik er net zo goed mee ophouden.
Niet quoten alsjeblieft.
En ik heb lange tijd de schijn opgehouden, de schijn van 'normaal zijn'. Totdat ik in therapie ging bij TRTC. Ik heb besloten (ik, de volwassene aan het stuur van die bus) dat ik hem wilde meenemen in dit proces. En dat heb ik gedaan. Oké, hier scheelt het dat wij niet samenwonen. Ik kan weggaan als ik het te eng vind. Als het mij teveel wordt.
Maar ik ervaar dat hij (en hij heeft zelf ook heftige dingen in zijn leven meegemaakt, met zijn ex maar ook vroeger thuis) nooit oordeelt, nooit veroordeelt, alles neemt zoals het komt. Daar waar heel mijn familie mij liet vallen toen ik naar buiten wam (tegen mijn moeder) wat er werkelijk gaande was bij ons thuis toen ik heel klein was.
Eerlijk gezegd is het nog steeds moeilijk,, kom ik ook ontzettend veel schaamte tegen, maar.... het is ook een opluchting om niet meer de schijn te hoeven ophouden. Hij kent me intussen bijna beter dan dat ik mezelf ken - want ik ben nog allerlei delen van mezelf aan het ontdekken. Ik vlucht nog steeds soms. En intimiteit, al gaat het maar over simpelweg echt aankijken, vind ik heel moeilijk.
Maar hij staat naast me. Bij me. Met me. Dit is goud waard.
En heel veel in mij kan dat trouwens ook helemaal niet geloven. Want waar was ooit eerder iemand die bleef? Of die ik liet blijven? Eerder nog dat laatste... ik ben steeds weggegaan, met alle gevolgen van dien.
Ik zeg niet wat jij zou moeten doen hé.
Maar wat mij betreft: alles was eerder al ingestort in mijn leven (... kinderen kwijt), dus wat had ik nog te verliezen? Het ergste toen, en het ergste in mijn volwassen leven, was al gebeurd. Alles op alles nu, anders kan ik er net zo goed mee ophouden.
Niet quoten alsjeblieft.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 augustus 2024 om 18:37
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
