Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
dinsdag 16 juli 2024 om 14:23
Cadeautje, wat ben je al ver. Wat kan je 'realistisch' nadenken over het punt waarop je nu staat. Wat analyseer je jezelf eerlijk. Je bent 'open' aan het gaan. En misschien wel dichtbij het punt waarop je klaar bent om eea bij de wortel te pakken.
Of dat met therapie is of stapje voor stapje met coach of anders... Dat ga je m.i. 'voelen' als de tijd rijp is.
Psychologie van de koude grond en als ik de plank compleet missla, alvast sorry. Maar dit gevoel krijg ik bij jouw berichten.
Of dat met therapie is of stapje voor stapje met coach of anders... Dat ga je m.i. 'voelen' als de tijd rijp is.
Psychologie van de koude grond en als ik de plank compleet missla, alvast sorry. Maar dit gevoel krijg ik bij jouw berichten.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:11
Ik lees je vanaf je allereerste OP. En ik vind dat je heel erg ver gekomen bent. Je weet nu veel beter dan eerst te duiden vanuit welke 'positie' je dingen schrijft. Je durft veel meer dan eerst 'toelaten' terwijl je weet dat je er dan ook mee moet dealen. En zo kan ik een heel lijstje opsommen van stappen die ik je heb zien maken.
En die 'vriendin' wil ik heel hard slaan terwijl ik mijn naaldhak in haar voet parkeer.
En die 'vriendin' wil ik heel hard slaan terwijl ik mijn naaldhak in haar voet parkeer.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:24
Ahwww dat is niet aardig Olle!
Ze is verder echt een leuke lieverd. En was ook meteen aan de telefoon toen ze een vleugje hoorde.
En is er sowieso veel voor me.
Ik denk alleen dat ze weinig idee heeft hoe het nu nog alles beïnvloed. Of gewoon niet zoveel kan met naar. Of misschien vindt ze dat ik overdrijf.
Van de winter vroeg ze ook geregeld hoe het ging, uit zichzelf, ze wist dat ik thuiszat.
Toen ik aangaf dat het echt niet goed ging kwam dat niet zo binnen geloof ik.
Sindsdien houd ik het gewoon maar weer op 'oke!' als ze vraagt hoe het gaat.
Als ik iets niet wil is het zielig doen.
Maar misschien ben ik er wel een beetje aan toe om slachtoffer te zijn? Misschien.
Dan heb je wel gelijk misschien met je vorige bericht.
Maar houdt je naaldhak toch maar onder je stoel.
Ze is verder echt een leuke lieverd. En was ook meteen aan de telefoon toen ze een vleugje hoorde.
En is er sowieso veel voor me.
Ik denk alleen dat ze weinig idee heeft hoe het nu nog alles beïnvloed. Of gewoon niet zoveel kan met naar. Of misschien vindt ze dat ik overdrijf.
Van de winter vroeg ze ook geregeld hoe het ging, uit zichzelf, ze wist dat ik thuiszat.
Toen ik aangaf dat het echt niet goed ging kwam dat niet zo binnen geloof ik.
Sindsdien houd ik het gewoon maar weer op 'oke!' als ze vraagt hoe het gaat.
Als ik iets niet wil is het zielig doen.
Maar misschien ben ik er wel een beetje aan toe om slachtoffer te zijn? Misschien.
Dan heb je wel gelijk misschien met je vorige bericht.
Maar houdt je naaldhak toch maar onder je stoel.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:28
Ik zal braaf zijn 
En ja, je bent een slachtoffer. Hoe erg wij dat allemaal niet willen zijn: we zijn slachtoffers. Maar we zijn vooral overlevers die niet in de slachtofferrol vervallen. Dat je jezelf nu het slachtoffergevoel een beetje gunt, is lief zijn voor jezelf: Een beetje mogen erkennen dat het echt zo was en dat het echt gebeurd is. Jezelf mogen geloven om van daaruit naar heling toe te kunnen werken.
En ja, je bent een slachtoffer. Hoe erg wij dat allemaal niet willen zijn: we zijn slachtoffers. Maar we zijn vooral overlevers die niet in de slachtofferrol vervallen. Dat je jezelf nu het slachtoffergevoel een beetje gunt, is lief zijn voor jezelf: Een beetje mogen erkennen dat het echt zo was en dat het echt gebeurd is. Jezelf mogen geloven om van daaruit naar heling toe te kunnen werken.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:59
Ik herken je gevoel avo, het idee dat je ergens geen last van mag hebben want vroeger. En alsof aansteller zijn het allerergste is wat je kan zijn, een vernietigend label om je leed te kunnen negeren. 'Slachtofferrol' als beschuldiging dat je het speelt, dat je aandacht wilt (wat is daar trouwens erg aan?) maar niet echt nodig hebt... Het woord wordt makkelijk rond gesmeten en vooral daders hebben daar belang bij. Want als er geen slachtoffers zijn, zijn er ook geen daders.
Dus ik vind het een supermooie vraag, of je nu misschien wel slachtoffer mag zijn. Want slachtoffer zijn beschrijft niet je persoonlijkheid, je waarde, je gedrag. Het betekent dat je onrecht is aangedaan. En dat kan iedereen overkomen, en je daarover uitspreken is geen aandachttrekkerij maar noodzaak.
Dus ik vind het een supermooie vraag, of je nu misschien wel slachtoffer mag zijn. Want slachtoffer zijn beschrijft niet je persoonlijkheid, je waarde, je gedrag. Het betekent dat je onrecht is aangedaan. En dat kan iedereen overkomen, en je daarover uitspreken is geen aandachttrekkerij maar noodzaak.
What a nuanced anxiety
dinsdag 16 juli 2024 om 23:51
Pff. Ik merk dat ik het wel benauwd krijg door de reacties. Alles roept dat ik geen slachtoffer ben.
Want ik wil idd geen dader weten. Ik wil mijn schuld nog niet loslaten.
Maar inderdaad, het is niet meer de grote paniek, alles moet kapot.
Wel heel heel veel spanning. Stout en ondankbaar. Eigen schuld.
Tot zover mijn hele korte carrière als eventueel slachtoffer.
Ik stop er nu weer mee voorlopig.
Je beschrijft het heel mooi in je eerste stukje Tyche. Aansteller en slachtofferrol komen inderdaad binnen als beschuldigingen. Raken erger dan dief, gemenerd of luilak.
Ze raken iets heel diep in mijn wezen.
Ontkennen mijn zijn? Mijn pijn? ( Oei. Die is moeilijk om te zeggen.. welke pijn. Stel je niet aan!) Ontkennen alles. Weer.
Geven mij opnieuw de schuld. Geloven me niet. En ik kan mezelf al niet goed geloven.
Ik lijk anderen nodig te hebben om te ijken. Ik besta. Ik mag bestaan. Doe ik het goed, zijn we oke, mag ik dit doen, voelen, denken? Mag ik bestaan?
Aansteller of slachtofferrol beantwoord dat allemaal. Wijst me weer af.
Weer verkloot, schuldig, niet goed genoeg, teveel ruimte ingenomen.
Grote grote schaamte voor alles. Voor niets. Voor mij.
Klinkt dit nog logisch?
Voelen jullie je slachtoffer?
Hoe voelt dat? Wat betekent het voor jullie?
Want ik wil idd geen dader weten. Ik wil mijn schuld nog niet loslaten.
Maar inderdaad, het is niet meer de grote paniek, alles moet kapot.
Wel heel heel veel spanning. Stout en ondankbaar. Eigen schuld.
Tot zover mijn hele korte carrière als eventueel slachtoffer.
Ik stop er nu weer mee voorlopig.
Je beschrijft het heel mooi in je eerste stukje Tyche. Aansteller en slachtofferrol komen inderdaad binnen als beschuldigingen. Raken erger dan dief, gemenerd of luilak.
Ze raken iets heel diep in mijn wezen.
Ontkennen mijn zijn? Mijn pijn? ( Oei. Die is moeilijk om te zeggen.. welke pijn. Stel je niet aan!) Ontkennen alles. Weer.
Geven mij opnieuw de schuld. Geloven me niet. En ik kan mezelf al niet goed geloven.
Ik lijk anderen nodig te hebben om te ijken. Ik besta. Ik mag bestaan. Doe ik het goed, zijn we oke, mag ik dit doen, voelen, denken? Mag ik bestaan?
Aansteller of slachtofferrol beantwoord dat allemaal. Wijst me weer af.
Weer verkloot, schuldig, niet goed genoeg, teveel ruimte ingenomen.
Grote grote schaamte voor alles. Voor niets. Voor mij.
Klinkt dit nog logisch?
Voelen jullie je slachtoffer?
Hoe voelt dat? Wat betekent het voor jullie?
woensdag 17 juli 2024 om 09:01
Ja dat klinkt logisch. Ik worstel zelf ook voortdurend met of ik ruimte mag innemen, aandacht mag vragen of dat ik niet moet zeuren, hoe erg was het nou, aansteller. En ondanks dat ik mezelf regelmatig een aansteller vind, vind ik het afschuwelijk als een ander me zo noemt. Idd: teveel ruimte ingenomen. De opmerking van je vriendin over meehuilers voel ik me bijna persoonlijk door aangevallen. Ik voel me aangevallen omdat ik ergens bang ben of vind dat ze gelijk heeft. Huilebalk, aansteller.
Overigens ben ik nu toch dat boek aan het lezen wat iemand laatst opperde (even de naam van diegene kwijt, sorry). Boek van Janina Fisher, over delen. Nu in hoofdstuk over hechting, over relatie therapeut/client. Daar herken ik in wat jij bescrijft over coach Avo, idealiseren, bang voor afwijzing, checken of je ok bent, tussendoor contact etc. Dat is ook een bepaald deel. Misschien vind je het ook interessant om te lezen.
Overigens ben ik nu toch dat boek aan het lezen wat iemand laatst opperde (even de naam van diegene kwijt, sorry). Boek van Janina Fisher, over delen. Nu in hoofdstuk over hechting, over relatie therapeut/client. Daar herken ik in wat jij bescrijft over coach Avo, idealiseren, bang voor afwijzing, checken of je ok bent, tussendoor contact etc. Dat is ook een bepaald deel. Misschien vind je het ook interessant om te lezen.
woensdag 17 juli 2024 om 11:02
Ha Eefje, dat was ik. Geen probleem hoor.
En alles wat jullie hier schrijven is herkenbaar. Het is nog steeds een hele grote opgave om ruimte in te nemen, om ook maar ergens mijn stem te laten horen, om ook maar iets uit te spreken wat echt ergens over gaat.
Slachtoffer voel ik mij ook, zeker als mijn hele familie wegkijkt, mij wegzet als aansteller, raar of wat ze dan ook zeggen achter mijn rug. Dat vind ik echt hertraumatiserend te noemen. Toch: ik moet de erkenning aan mezelf geven: IK weet hoe het voelt, ik weet hoe erg het was en hoe dingen mij beschadigd hebben en beschadigen. Ik heb wel een hekel aan het woord slachtoffer, dat wel. Dat klinkt zo... passief. Ja, als kind kon ik niks. En lang daarna ook niet.
Maar nu neem ik zelf de regie. Bewust!
En alles wat jullie hier schrijven is herkenbaar. Het is nog steeds een hele grote opgave om ruimte in te nemen, om ook maar ergens mijn stem te laten horen, om ook maar iets uit te spreken wat echt ergens over gaat.
Slachtoffer voel ik mij ook, zeker als mijn hele familie wegkijkt, mij wegzet als aansteller, raar of wat ze dan ook zeggen achter mijn rug. Dat vind ik echt hertraumatiserend te noemen. Toch: ik moet de erkenning aan mezelf geven: IK weet hoe het voelt, ik weet hoe erg het was en hoe dingen mij beschadigd hebben en beschadigen. Ik heb wel een hekel aan het woord slachtoffer, dat wel. Dat klinkt zo... passief. Ja, als kind kon ik niks. En lang daarna ook niet.
Maar nu neem ik zelf de regie. Bewust!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 17 juli 2024 om 11:13
Herkenbaar wat jullie schrijven over ruimte innemen en wel of niet slachtoffer zijn. Ik was afgelopen maandag bij een soort coach en ik heb daar echt mijn hele hebben en houden verteld (ze zei zelfs dat ze mij open vond omdat ik zoveel vertelde 
) en toen ik het over het pesten had zei ze heel recht voor z'n raap 'je hebt daar een trauma van.' Het was heel dubbel, het liefst wil ik het dan meteen afzwakken, dat het zo erg niet was etc. Maar aan de andere kant voelt het ook als een bevestiging en voelde ik me wel gezien en gehoord door haar. Was sowieso fijn om eens met iemand te praten die gewoon luisterde en niet alleen op hele kleine mini dingetjes inging, zoals de psych altijd deed. Ik weet niet of ik hier nog eens terugga, maar fijn om daar eens te zijn geweest.
Voel me de hele week al lamlendig. Ik heb sowieso al weinig energie, maar de laatste paar dagen is het helemaal dramatisch. Ik zou het liefst in bed gaan liggen, zo moe. Als het overmorgen nog zo is, ga ik maar weer eens naar de huisarts. Bloedonderzoek is alweer lang geleden, weer eens laten prikken op B12 kan geen kwaad en misschien ook eens Lyme uitsluiten. Pff ik merk ook dat ik er niet gezelliger op word. Ben nu bijna bij mijn zus en de baby, tweede keer sinds het kraambezoek. Misschien kan die me nog wat energie geven...
) en toen ik het over het pesten had zei ze heel recht voor z'n raap 'je hebt daar een trauma van.' Het was heel dubbel, het liefst wil ik het dan meteen afzwakken, dat het zo erg niet was etc. Maar aan de andere kant voelt het ook als een bevestiging en voelde ik me wel gezien en gehoord door haar. Was sowieso fijn om eens met iemand te praten die gewoon luisterde en niet alleen op hele kleine mini dingetjes inging, zoals de psych altijd deed. Ik weet niet of ik hier nog eens terugga, maar fijn om daar eens te zijn geweest.Voel me de hele week al lamlendig. Ik heb sowieso al weinig energie, maar de laatste paar dagen is het helemaal dramatisch. Ik zou het liefst in bed gaan liggen, zo moe. Als het overmorgen nog zo is, ga ik maar weer eens naar de huisarts. Bloedonderzoek is alweer lang geleden, weer eens laten prikken op B12 kan geen kwaad en misschien ook eens Lyme uitsluiten. Pff ik merk ook dat ik er niet gezelliger op word. Ben nu bijna bij mijn zus en de baby, tweede keer sinds het kraambezoek. Misschien kan die me nog wat energie geven...
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 18 juli 2024 om 11:11
Het zijn telkens momenten van heel even overwegen of een voornemen, dat slachtoffer zijn.
Maar ik merk, lees hier dat een aantal het echt zo voelen. Hoe vreselijk ze het woord ook vinden.
Wanneer kwam dat gevoel?
Het is bij mij ook zo verbonden aan onschuldig zijn.
Dat een woord zo heftig kan zijn he?
Maar het is wel iets om naartoe te gaan werken.
Zoveel zo simpele dingen.
Klein meisje omarmen, compassie hebben en mild zijn voor mezelf en mijn lichaam, accepteren dat ik misschien een slachtoffer ben zodat ik dat achter me kan laten, emdr,
En dan ben ik wel 'beter' toch?
Maar ik merk, lees hier dat een aantal het echt zo voelen. Hoe vreselijk ze het woord ook vinden.
Wanneer kwam dat gevoel?
Het is bij mij ook zo verbonden aan onschuldig zijn.
Dat een woord zo heftig kan zijn he?
Maar het is wel iets om naartoe te gaan werken.
Zoveel zo simpele dingen.
Klein meisje omarmen, compassie hebben en mild zijn voor mezelf en mijn lichaam, accepteren dat ik misschien een slachtoffer ben zodat ik dat achter me kan laten, emdr,
En dan ben ik wel 'beter' toch?
donderdag 18 juli 2024 om 17:33
Je maakt echt weer grote stappen Avo.
Dat slachtoffer voelen komt denk ik niet in 1x maar begint met jezelf twijfel toestaan en situaties opnieuw bekijken.
Ik vind het trouwens wel een enorme rotopmerking van je vriendin.
Aansteller heb ik ook een hele tijd heel moeilijk gevonden. Het zit er nog steeds een beetje in hoor maar ik kan nu ook regelmatig voelen: het is voor mij belangrijk, ook als een ander het aanstelleritus vindt.
Dat slachtoffer voelen komt denk ik niet in 1x maar begint met jezelf twijfel toestaan en situaties opnieuw bekijken.
Ik vind het trouwens wel een enorme rotopmerking van je vriendin.
Aansteller heb ik ook een hele tijd heel moeilijk gevonden. Het zit er nog steeds een beetje in hoor maar ik kan nu ook regelmatig voelen: het is voor mij belangrijk, ook als een ander het aanstelleritus vindt.
donderdag 18 juli 2024 om 20:35
Olle, ik heb het gelezen, dank je. Onze verhalen lijken wel op elkaar.
Avo, ik ben idd na 30 jr echt omgeslagen, van me vreselijk schuldig voelen, het als mijn verantwoordelijkheid zien, me schamen, niks durven zeggen. Naar het opeens zien voor wat het was, misbruik van een kind en niks minder dan dat. Ik weet niet goed wat de omslag veroorzaakt heeft eigenlijk. Wel ook dat ik m'n mond open ben gaan doen, en de reactie van anderen zag. Maar ik ben m'n mond pas open gaan doen pas toen er toch al deels iets geshift was.
Avo, ik ben idd na 30 jr echt omgeslagen, van me vreselijk schuldig voelen, het als mijn verantwoordelijkheid zien, me schamen, niks durven zeggen. Naar het opeens zien voor wat het was, misbruik van een kind en niks minder dan dat. Ik weet niet goed wat de omslag veroorzaakt heeft eigenlijk. Wel ook dat ik m'n mond open ben gaan doen, en de reactie van anderen zag. Maar ik ben m'n mond pas open gaan doen pas toen er toch al deels iets geshift was.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 19-07-2024 08:27
0.10% gewijzigd
vrijdag 19 juli 2024 om 09:14
Hoezo lang, Avo?
Als je eens wist hoe oud ik al ben.... en hoe lang ik hier al mee bezig ben.
Hoeveel moeite het nog steeds kost om mezelf en alles in mij serieus te nemen.
Als er iemand zich moet schamen, ben ik het wel.
(Hoor je hoe erg schamen eigenlijk klinkt? Heb je het soms jezelf aangedaan, dat alles wat gebeurd is? Nee toch? En ik ook niet. Dus.)
Als je eens wist hoe oud ik al ben.... en hoe lang ik hier al mee bezig ben.
Hoeveel moeite het nog steeds kost om mezelf en alles in mij serieus te nemen.
Als er iemand zich moet schamen, ben ik het wel.
(Hoor je hoe erg schamen eigenlijk klinkt? Heb je het soms jezelf aangedaan, dat alles wat gebeurd is? Nee toch? En ik ook niet. Dus.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 19 juli 2024 om 17:40
Waar ik het eigenlijk over had, was mijn (prille) jeugd waar alles al fout begon.
En dat van daarna, in mijn volwassen leven, is trouwens ook niet mijn schuld. Zijn daad. Met alle gevolgen van dien.
En het is ook niet jouw schuld. Je was een kind.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 19 juli 2024 om 20:49
Idd dat gaan praten is heel moeilijk te duiden. Ik heb het 20jr geleden (10 jr na dato) eens gedeeld met een mannelijke coach. Zijn reactie: tja tja... - jarige meisjes kunnen heel verleidelijk zijn. Bam. Mijn schuld dus idd, wat ik altijd al dacht. Zo zal iedereen erover denken. Daarna 20jr weer m'n mond gehouden.
En toen, heb ik het toch een keer aan m'n toenmalige vriend verteld. Zonder voorbereiding of overdenkingen, het zat me zo hoog. We waren toen die dag bij hen thuis geweest. En dat was duwtje tegen de deksel denk ik. Die daarna niet meer helemaal terug wilde. Ik had ook nooit eerder een partner voldoende vertrouwd om het te vertellen. Overigens werd ik niet in het huidige leven nog zodanig lastig gevallen als Olle. Bij mij waren het alleen een soort van neutrale appjes, maar wel veel. Er knapte wel iets toen ik, een tijdje voor ik ging praten, een appje ontving wat ik niet zo neutraal vond. Ik weet niet eens zeker of hij het zo bedoelde maar het viel verkeerd. Ik had er zo genoeg van. Ook ieder neutraal appje was peuren in een open wond. Iedere keer weer hartkloppingen, irritatie, steeds meer boosheid dat hij nog zo vaak om aandacht vroeg.
Het vertellen valt me soms ook moeilijk Avo. Ik heb een korte periode gehad dat ik het aan iedereen wilde vertellen, dat is gelukkig weer over. Laatst vertelde ik het nog wel een keer aan een goede vriendin die ik lang niet had gezien. Ze was erg geschokt. Daar voel ik me dan weer erg ongemakkelijk bij, wil het dan gauw weer over haar hebben. Terwijl als ze had gedaan alsof het niks was, het ook niet goed was geweest. Ik wil erkenning, maar niet teveel aandacht. Of zoiets. Ik vind het zelf ook maar lastig te duiden.
Overigens word ik steeds bozer op de betreffende zus waarmee er geen enkel contact is. Dat daar alle erkenning ontbreekt maakt me laaiend. Maar ik doe er niks mee hoor, ik weet niet wat.
En toen, heb ik het toch een keer aan m'n toenmalige vriend verteld. Zonder voorbereiding of overdenkingen, het zat me zo hoog. We waren toen die dag bij hen thuis geweest. En dat was duwtje tegen de deksel denk ik. Die daarna niet meer helemaal terug wilde. Ik had ook nooit eerder een partner voldoende vertrouwd om het te vertellen. Overigens werd ik niet in het huidige leven nog zodanig lastig gevallen als Olle. Bij mij waren het alleen een soort van neutrale appjes, maar wel veel. Er knapte wel iets toen ik, een tijdje voor ik ging praten, een appje ontving wat ik niet zo neutraal vond. Ik weet niet eens zeker of hij het zo bedoelde maar het viel verkeerd. Ik had er zo genoeg van. Ook ieder neutraal appje was peuren in een open wond. Iedere keer weer hartkloppingen, irritatie, steeds meer boosheid dat hij nog zo vaak om aandacht vroeg.
Het vertellen valt me soms ook moeilijk Avo. Ik heb een korte periode gehad dat ik het aan iedereen wilde vertellen, dat is gelukkig weer over. Laatst vertelde ik het nog wel een keer aan een goede vriendin die ik lang niet had gezien. Ze was erg geschokt. Daar voel ik me dan weer erg ongemakkelijk bij, wil het dan gauw weer over haar hebben. Terwijl als ze had gedaan alsof het niks was, het ook niet goed was geweest. Ik wil erkenning, maar niet teveel aandacht. Of zoiets. Ik vind het zelf ook maar lastig te duiden.
Overigens word ik steeds bozer op de betreffende zus waarmee er geen enkel contact is. Dat daar alle erkenning ontbreekt maakt me laaiend. Maar ik doe er niks mee hoor, ik weet niet wat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
