Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

EV, ik kan me voorstellen dat de aanwezigheid alleen al helpend is. Mooi, dankjewel.

Is het jaloers of balen.

Als je andere alles voor elkaar ziet krijgen. Weet dat het vaak vertekend maar toch zuur. En sommige vechten er hard voor. Maar lijkt vaak dat vele het aan komt waaien, geluk net goed moment en een enkele die het geld kan regelen dat het wel op de manier dat ze het willen.

Wil ook niet te diep er op ingaan want voel mij weer heel naar. Bah

Morgen weer naar mijn luisterend oor. Kan ik daar de boel ff droppen.

En dan lees ik jullie vervelend en denk ik wat ben ik aan het klagen. Ik kan er beter niet zijn. Iemand die mijn plekje wil innemen.

Lange post, niet quoten a.u.b.

Mijn broer woont in het buitenland op ca 2,5 uur vliegen. Hij en zijn vriendin hebben 2 jonge kinderen van 2 en 4. Vroeger, lees: vóór corona, gingen man en ik één keer per jaar een weekend naar hem. Ze hadden toen nog geen kinderen. Wij wonen ongeveer een uur van een vliegveld af en gingen dan van vrijdag eind van de middag t/m zondagavond. We waren dan altijd pas na middernacht thuis. Man moest de dag erna werken maar hij kan met weinig slaap en ik was op maandag altijd vrij. Gelukkig, want zo'n weekend hakte er altijd flink in. De laatste keren was ik tijdens het weekend al kapot en had ik na afloop ook een paar dagen nodig om bij te komen. Dit laatste is normaal voor mij, ik ben erg prikkelgevoelig en snel moe. De plaats waar broer destijds woonde had een overload aan prikkels. Ze zijn nu verhuisd naar een rustigere plek ivm de kinderen.

Ik ben er eind 2019 nog geweest toen de oudste geboren was. We waren er toen met het hele gezin en aanhang en ik heb me flink geërgerd dat weekend. Ik voelde me niet welkom en er werd echt verschil gemaakt tussen hoe mijn ouders, broer en zus benaderd werden en mijn man en ik. Op de terugweg zat ik huilend in het vliegtuig en ik heb nog lang last gehad van dat bewuste weekend waarin alle verschillen tussen broer-broer-zus en aanhang aan de ene kant en mij erg aan de oppervlakte kwamen. Dit weekend heeft mij echt de ogen geopend.

Het niet welkom voelen werd in de maanden vóór corona / lockdown nog versterkt doordat het maar niet lukte om een nieuw weekend met broer te plannen om langs te gaan. Elk weekend dat ik voorstelde kon niet, want dan kwamen zus, ouders, vriend x y z al langs. We waren pas welkom in september/oktober, terwijl neefje toen al 1 werd! Door de lockdowns is uiteindelijk niemand kunnen gaan, maar het gaat mij om het principe dat je bloedeigen zus pas welkom is als alle andere familie en vrienden langs zijn geweest.

Wij zijn 2 jaar geleden met de auto op vakantie geweest en toen zijn we uren omgereden om hem een bezoekje te brengen. Al met al hebben we hen nog niet heel veel gezien en zijn we niet eens bij hen binnen geweest terwijl we daar 5 dagen in een hotel zaten.

Inmiddels is er een tweede neefje bijgekomen, werk ik van maandag t/m vrijdag en kan ik buiten de schoolvakanties om geen vrij nemen, is mijn energie nog minder geworden waardoor ik besloten heb om geen weekendbezoekjes meer te doen, simpelweg omdat ik het niet trek. Het gevolg is dat ik hen amper nog zie. Broer is in december vaak even kort in Nederland rondom 5 dec of rond kerst en in de zomervakantie vaak 1 of 2 weken. In december zie ik hem vaak wel als we met de hele familie bij elkaar zijn, maar in de zomer weet ik vaak niet wanneer hij precies komt en is het al meerdere jaren voorgekomen dat ik hem en zijn gezin helemaal niet zie. Aan andere broer en zus worden wel gewoon bezoekjes gebracht, maar aan mij niet. Zij hebben ook echt quality time met neefjes, gaan bijvoorbeeld naar de dierentuin, terwijl ik ze alleen op een drukke familiebijeenkomst zie. Ik woon wat verder weg, maar daar is altijd wel iets op te bedenken toch.

Dit jaar kwam broer met de auto naar Nederland en had ik verwacht dat hij op de heenweg wel even langs zou komen aangezien ik ervan uitging dat wij op de route lagen. Maar nee. Achteraf bleek dat ze anders reden en dat het 1,5 uur om zou zijn. Soit. Ook op de terugweg (zonder vrouw en kinderen want die vliegen terug) komt hij niet even langs.

Ik heb hem nu weer tijdens een familiebijeenkomst gezien en het er toen even met hem over gehad omdat het me erg dwars zat. De neefjes lopen bij wijze van spreken met mijn andere broer en zus weg, maar kennen mij amper. Ik krijg als reactie dat die ook véél bij hen langs zijn gekomen en dat ze zelf altijd contact opnemen om af te spreken als hij in Nederland is. Ik heb gezegd dat ik vind dat het ook wel van 2 kanten kan komen, dat ik nu het gevoel heb dat ik als derde tante helemaal niet in beeld ben. Dat ik het fijn zou vinden dat hij mij ook laat weten als hij in Nederland is. En dat ik niet zo vaak langs kan komen vanwege werk en beperkte energie en dat ik ook niet dezelfde frequentie hoef als andere broer en zus, maar dat er nu helemaal niet aan mij lijkt te worden gedacht, zelfs niet als hij in Nederland is. Het lijkt er nu op dat hij, ómdat ik niet zo vaak langskom bij hem, mij niet hoeft te zien als hij in Nederland is. Ik begrijp dat niet.

Anyway, conclusie van het gesprek was dat het volgens hem aan ons allebei ligt en dat we beter contact moeten houden. (Kwam mijn vader zich er nog even mee bemoeien dat het ook geen doen is met een jong gezin om van hen (waar mijn broer verblijft) naar ons te rijden, terwijl ik het net met hem erover had gehad dat ik dat ook niet verwacht en er ook tussenoplossingen zijn. Tja, mijn ouders helpen helaas ook niet altijd even goed mee, door zich ermee te bemoeien. Aan de andere kant bezoekt broer ook vaak vrienden door het hele land en dan is een eindje rijden opeens geen probleem meer.)

Ik ben aan de ene kant blij dat ik het eens bespreekbaar heb gemaakt, maar aan de andere blijft het knagen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik, mits ik kinderen had, één van mijn broers of zussen zo zou buitensluiten in het contact.

Sorry voor de lange post!
Ik wilde het gewoon eens van me afschrijven.
Ga het ook weer verwijderen.

Schaam me echt voor de lengte
Normaal sorry.

ID, geen sorry voor de lengte, juist goed dat je de ruimte neemt om van je af te schrijven.

Ik vind het knap van je dat je het bespreekbaar hebt gemaakt en ik zou eerlijk gezegd best teleurgesteld zijn met reactie van broer. Het klinkt alsof jij lange tijd veel moeite hebt gedaan om wel een weekend te kunnen plannen, maar dat het bij hun steeds niet uitkomt omdat andere mensen eerst komen. Dan is de conclusie dat jullie allebei beter contact moeten houden wel wat kort door de bocht. Ik snap wel dat jij dan stopt met proberen iets te plannen. En ik zou ook verdrietig zijn als ik als enige geen onderdeel lijk te zijn van het gezin van mijn broer en hij mij ook niet lijkt te missen.

Ik hoop heel erg voor jou dat je broer nu eens het eerste contact zal leggen en probeert om af te spreken, zodat je ook kunt voelen dat hij je begrepen heeft.

Knuffel voor jou

Dit is oude pijn hè Diva, er niet bij horen, uitgesloten worden. Een wond die steeds opnieuw opengaat waardoor het niet heelt. Geen wonder dat het je zo raakt.
Tegelijk denk ik: dit is hoe het is, hoe de verhoudingen liggen. Om wat voor reden dan ook is de band met je broer en zijn gezin anders dan de band die hij met anderen heeft. En praktische zaken zijn dan een handig excuus, maar als langsgaan bij jullie hoger op de prioriteitenlijst stond, zou dat gebeuren. Je broer gaat dit gat niet vullen. Dat is verdrietig.

De mensen met meerdere broers en zussen die ik ken, hebben niet met allemaal hetzelfde soort contact, qua frequentie en nabijheid. Ook binnen een gezin kan het meer of minder klikken tussen mensen, en dat versterkt als iedereen volwassen wordt, levenskeuzes maakt, een eigen gezin krijgt. Het is heel naar dat jij zo je best doet voor contact en dat dat niet beantwoord wordt. Goed dat je het hebt opengegooid, meer kun je niet doen. Voor jezelf lijkt het me wel fijner als je de hoop op een hechtere band wat meer kan loslaten.

Een wat late reactie, want had vakantie.
Avo, even terugkomend op je twijfels of je in therapie moet: je bent al in therapie. Niet in officiële-aangemeld bij een deftige psycholoog binnen de ggz-therapie, maar bij coach, en hier, en door het lezen en kijken van dingen over trauma. Je leeft, je maakt stapjes. Dat is bezig zijn met je trauma op een manier die voor jou te behappen is. Dat overlopen: ja, dat is niet gek. Deels omdat het niet meer ging zoals het jaren ging (wegstoppen lukt niet meer, alles borrelt, je 'moet' er wat mee). Deels omdat je er mee aan de slag gaat. Je leest dingen, hoort dingen, spreekt coach en daar gaat je brein en gevoel wat mee doen. Ook dat zorgt voor overlopen. Logisch, want als je het allemaal perfect kon handelen had je geen therapie nodig Maar zoals je hier bij anderen leest die wel een officiële therapie volgen, die worstelen ook met gevoelens, het enorm zwaar vinden, de weg kwijt raken binnen alles wat er opgeroepen wordt. Ik snap wel dat het enorm zwaar is als alles je overspoeld, en dat je graag zou willen dat dat wat minder zou zijn.

Monstrea, wat naar dat je je zo rot voelt.

Diva, wat knap dat je het bespreekbaar hebt gemaakt! Ik kan me ook voorstellen dat de reactie van je broer niet is wat je misschien gehoopt had, maar dat het wel fijn kan voelen dat je hem jouw gevoel hierover hebt meegegeven. Je buitengesloten voelen is een heel pijnlijk en eenzaam gevoel.

.

.

ID, jullie ouders helpen echt niet he?

Elk moment dat jij vanuit een rol van gelijkwaardighed probeert te communiceren, zoals nu met broer, doen zij hun plasje eroverheen. Een rare vorm van controle en je weer op je plek zetten. Waar zij vinden dat je moet staan.

Ik denk dat je in de hoek zit waar je het nooit goed kunt doen. Het matcht niet. En hoe harder ze proberen te laten merken dat dat aan jou ligt, hoe minder jij dat hoeft te geloven.

Overigens eens met Hanke ook.
Het ligt niet aan jou ID, en het is jammer dat je ouders je niet helpen of troosten!

Wat stoer!!!!

En spannend!!!!

.

Eens met Olle!

Dus ff moed verzamelen voor het maken van een nieuwe afspraak!!

Dank voor de lieve reacties! En dat jullie mij hierin begrijpen.

Ik heb het met broer niet gehad over dat ik me bij hen niet welkom voel. Dat vond ik nog net iets te moeilijk en ik was ook te bang om meteen een non-reactie te krijgen. Tijdens het bewuste kraambezoekweekend destijds heb ik wel tegen mijn moeder gezegd dat ik me niet welkom voelde en zij begreep totaal niet hoe ik hierbij kwam. 'Natuurlijk ben jij welkom bij je broer!'

Over het vervolgweekend dat ik maar niet gepland kreeg, zeiden ouders dat ik gewoon moest zeggen dat ik dan en dan langs zou komen, omdat vragen bij broer in buitenland niet werkt. Maar, ik ben zo niet, ik wil iemand niet dwingen tot iets of voor het blok zetten. Ik wil gewoon in goed overleg tot een afspraak komen. Dus het voelde alsof het ook hier aan mij lag.

Avo, ik bel eigenlijk niet met siblings. Vroeger nog wel eens met ouders, maar ik hou eigenlijk helemaal niet van bellen. Ik heb met ouders redelijk veel contact via whatsapp, met zus ook nu ze een baby heeft en ik probeer bij haar ook geregeld langs te gaan, met de rest van de familie via de familie-app. De rest heeft onderling meer contact en dan krijgen ze dus ook te horen wanneer broer in Nederland is. Lijkt mij een kleine moeite om dat ook even in de familie-app te zetten en ik heb dat ook al meerdere keren gevraagd. Maar meestal hoor ik het viavia of niet.

Tyche, het is precies zoals je zegt, het is oude pijn en opnieuw het gevoel hebben buitengesloten te worden is een hele grote trigger. Met mij afspreken / daar op z'n minst initiatief voor nemen is geen prioriteit. Ik heb dit ook tegen broer gezegd, toen antwoordde hij dat er geen (prioriteiten)lijstjes zijn. Verder sluit wat jij zegt erg aan hoe mijn man erover denkt en ikzelf eigenlijk ook: dat dit is zoals het is en dat dit hoogstwaarschijnlijk niet gaat veranderen en dat ik moet proberen dat te gaan accepteren. Ik vraag iets van hem wat hij nooit goed heeft gekund: communiceren en initiatief nemen tot iets. Afspraken komen tot stand doordat anderen hem achter de broek aanzitten of hem min of meer dwingen zus of zo te doen, wat dus niet mijn stijl is. Of de communicatie verloopt via schoonzus die 180 graden van mij verschilt en mij ook niet perse hoeft te zien. En broer, hoewel hij qua karakter nog het meest van iedereen op mij lijkt, is liever lui dan moe en vindt het wel lekker als zij alles voor hem regelt. Ik weet hoe het zit, maar dan nog kan ik er niet bij dat hij het allemaal goed vindt ten koste van contact met zijn zus.

Ik hoop dat ik de hoop op een hechtere band meer los kan laten. Het helpt niet dat iedereen in de familie elke keer dat ik ze zie vraag wanneer wij weer die kant op gaan. Zelfs schoonzus vraagt het altijd. 'You're always welcome.' Waarom voelt dat dan niet zo?

En dan ouders inderdaad. Broer wilde een paar jaar geleden toen hij ook met de auto was een keer uit zichzelf langskomen. Heeft mijn moeder tegen hem gezegd dat zij dacht dat het te druk voor mij zou zijn, met als gevolg dat ze in plaats van een dag een bliksembezoek aan ons gebracht hebben op weg naar huis. Nu weer die opmerking van mijn vader terwijl hij er niet eens bij was toen ik met broer sprak. Blijkbaar valt het hen niet op dat broer met iedereen contact heeft als hij in Nederland is, behalve met mij. Als dit nog eens te sprake komt ga ik ouders hier wel op aanspreken.

En jouw laatste zin ga ik proberen te onthouden en geloven, Hanke: Hoe harder ze proberen te laten merken dat het aan jou ligt, hoe minder jij dat hoeft te geloven.

.

Bloem: 24 uur. OMG. Hoe houd je dat vol? Hoe overleef je dat?
Jemig. knuffel voor jou.

Olle, je kan de pot op.
Aan jou neem ik geen voorbeeld. Straks moet ik ook met man gaan praten en aangifte doen. Mooi niet hoor.

Bloemenvaasje, wat fijn om te lezen dat de emdr je helpt! Klinkt uitputtend zeg, zo'n lange flashback. Ik geloof dat het nog beter gaat worden voor je, je bent zo hard aan het werk ermee.

Diva, dat dacht ik al dat het daarom zo'n trigger is. Wat avo zegt, je hebt nu eigenlijk een keuze: het contact meer 'afdwingen' door meer de stijl van de rest van de familie te hanteren om zijn laksheid daarin te compenseren. Of bij je eigen stijl van communiceren en handelen blijven, waardoor je hem dus niet zo veel ziet. Dat de rest van het gezin daarin meer op elkaar lijkt, maakt jou niet fout hè.

Avo, wat goed. En niet te veel tijd om te twijfelen, ideaal! Helpt het om te weten dat zo'n behandelaar gewend is heftige verhalen te horen? Dat ze daar dus niet van zal opkijken? Je kunt voor de zekerheid ook op papier meenemen wat je belangrijk vindt om te zeggen, net als vorig jaar bij die sokkenmeneer.

Hier gaat het oke. Rust dankzij vakantie en daar kan ik ook van genieten, al heb ik deze keer wel moeite werk echt los te laten. Deze week staat ook een diagnostisch gesprek bij een psycholoog gepland, vind het spannend maar ben ook nieuwsgierig.

.

Oh Avo, wat goed!!! Dat je een afspraak gemaakt hebt!!
En hoe vreselijk ingewikkeld voor je, als ik je zo hoor, en natuurlijk je vaker heb gelezen.
Gaan morgen hoor! Je kan altijd nog niks zeggen, eerst maar eens kennis maken. Maar wel gaan. Kun je evt zeggen dat je niet mag paten? Zoals je het hier opschrijft? Dat je niet mag maar wel wil, maar dat je het eigenlijk ook niet mag willen?

Er bestaat ook EMDR ‘blind to therapist’ Avo. Dan hoef je niet te praten. Heb ik voor sommige herinneringen ook gedaan, omdat ik het mijn strot niet uit kreeg (te veel schaamte, het mocht niet, of mijn spraak werkte gewoon niet). Dus dat is ook nog een optie. En van sommige herinneringen heb ik in steekwoorden opgeschreven waar het over ging, zo dat de therapeut wel een beetje wist waar ik naar keek. Later, als de spanning niet meer 12 was, lukte het dan soms wel om iets meer te delen. Dat gebruikte we dan in een volgende sessie om te proberen de spanning nog verder te laten zakken.

Oh en inderdaad dag voor, dag zelf en dag erna liever geen pammetjes. Dat is zonde want dan werkt de EMDR niet goed en ga je voor niks door de shit.

Hoe ik die 24 uur volhoud? Nou eigenlijk niet dus, dat is gewoon overleven, geen volhouden. Vaak mail ik in paniek mijn psych omdat ik bang ben dat ik gek word en ik mezelf pijn ga doen. Zij schrijft dan meestal iets terug waarbij ze me eraan herinnert dat het niet nu gebeurt (alleen zo voelt) en wat tips wat ik zou kunnen doen. Verder heb ik een signaleringsplan waar allemaal tools op staan die ik in kan zetten. En als dat allemaal echt niet helpt dan val ik terug op pillen en snijden. Ik ben ook niet perfect

Gelukkig is het niet vaak meer zo erg en/of zo lang. Nu zijn het meestal alleen beelden en geluiden en is het verder weg/meer op afstand. Dan kan ik het wel handelen. Van het weekend helaas dus weer dat ik het daarnaast ook aan, op en in mijn lijf voel en dan raak ik nog steeds wel de weg kwijt hoor.

Fijn om te lezen Tyche dat jij denkt dat het nog wel beter kan worden. Die hoop heb ik zelf eigenlijk ook wel. Jij ook veel succes met jouw gesprek!

Het blijft voor mij dubbel voelen.

Avo: knap dat je morgen al een afspraak hebt. Lijkt me dat het eerst een soort intake is?
Ik denk er wel eens aan om EMDR nog te proberen, maar durf het nog niet aan. Bang dat het op het moment suprême niet lukt. Bang dat het gevoelsstukje dan niet mee komt, waardoor het niet werkt. Dus super dapper van je dat je je hebt aangemeld!

Tyche, succes bij de psych. Ik heb niet meegekregen waarom je daar heen gaat, maar misschien heb je dat ook wel nooit gedeeld. Wat goed is uiteraard!

Monstrea: ik denk bij bepaalde familieleden ook wel eens dat het ze allemaal is komen aanwaaien, terwijl ik overal voor heb moeten knokken en nog steeds doe. Die gedachte klopt vast niet helemaal en aan de andere kant wil ik ook liever zeggen dat ik iets helemaal op eigen kracht heb gedaan dan dat het me is komen aanwaaien. Wat zou jij graag willen als je kon kiezen? Naar dat je zegt/denkt dat je er beter niet zou zijn trouwens