Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
maandag 31 maart 2025 om 00:27
En ik ben al de hele dag in diepe discussies met mijzelf gewikkeld (zo ingewikkeld, als je fatalistische gedachten hebt en jezelf dan constant probeert te overtuigen van het tegendeel... nen ik de enige met dat soort interne dialogen?). Dus ga nu maar eens proberen te slapen.
Benieuwd wat deze week gaat brengen...
Benieuwd wat deze week gaat brengen...
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 31 maart 2025 om 00:44
maandag 31 maart 2025 om 07:04
Avo, ik heb je eerdere post over je werk en de beoordeling gemist, maar zie nu je interne twijfel over of leidinggevende dit wel goed ziet.
Zou er ruimte in je hoofd zijn voor het idee dat het misschien wel beide kan zijn? Jij een 6, zij een 9? En dat dat beide kan bestaan? Dat je leidinggevende sommige dingen niet ziet, niet door heeft, echt niet alles goed gaat. Maar, dat wat zij wel ziet goed (genoeg) is?
Dat je heel hard werkt, omdat je zelf vaak vindt dat het niet genoeg is, je iets te compenseren hebt. Maar dat je door dat harde werken ook gewaardeerd wordt?
Dat iemand anders je werk ziet en er blij van wordt, betekent niet dat je dan perfect moet zijn.
Succes vandaag, ik houd ook niet van beoordeeld worden en word daar zenuwachtig van.
Zou er ruimte in je hoofd zijn voor het idee dat het misschien wel beide kan zijn? Jij een 6, zij een 9? En dat dat beide kan bestaan? Dat je leidinggevende sommige dingen niet ziet, niet door heeft, echt niet alles goed gaat. Maar, dat wat zij wel ziet goed (genoeg) is?
Dat je heel hard werkt, omdat je zelf vaak vindt dat het niet genoeg is, je iets te compenseren hebt. Maar dat je door dat harde werken ook gewaardeerd wordt?
Dat iemand anders je werk ziet en er blij van wordt, betekent niet dat je dan perfect moet zijn.
Succes vandaag, ik houd ook niet van beoordeeld worden en word daar zenuwachtig van.
maandag 31 maart 2025 om 13:35
Avo,
Wat ben jij een dan een ontzettend getalenteerde meester oplichter! Zou je wat mee moeten doen, dat talent
Dit talent inzetten om mensen te manipuleren het beste van hun leven te maken bijvoorbeeld.
Weet je, het is angst wat je voelt. Pure angst.
Angst voor als het toch tegenvalt.
Maar ook... angst voor succes. Wat nu als ik echt ga geloven dat ik zo goed ben?
Want dat gaat iets doen met je zelfbeeld. Dat je blijkbaar toch iets echt super goed kan. Je blijkbaar wél een knip voor de neus waard bent. Wel gewoon een gelijke volwassene bent, waar mensen zelfs misschien tegenop kijken, van willen en kunnen leren en vertrouwen in je hebben.
Gewoon, je weet wel, normale, stabiele, evenwichtige werkrelaties met je aangaan, zoals het had moeten zijn voor jou. Zonder drama, ellende, verborgen agenda's.
Dat besef, dat je tussen de emotioneel volwassen mensen bent en mensen jou ook als emotioneel volwassen beschouwen, dat is heel eng. Want dat is nooit aan jou geleerd.
Maar je dóet het toch maar even mooi zeg! Woooohooooo
Wat ben jij een dan een ontzettend getalenteerde meester oplichter! Zou je wat mee moeten doen, dat talent
Dit talent inzetten om mensen te manipuleren het beste van hun leven te maken bijvoorbeeld.
Weet je, het is angst wat je voelt. Pure angst.
Angst voor als het toch tegenvalt.
Maar ook... angst voor succes. Wat nu als ik echt ga geloven dat ik zo goed ben?
Want dat gaat iets doen met je zelfbeeld. Dat je blijkbaar toch iets echt super goed kan. Je blijkbaar wél een knip voor de neus waard bent. Wel gewoon een gelijke volwassene bent, waar mensen zelfs misschien tegenop kijken, van willen en kunnen leren en vertrouwen in je hebben.
Gewoon, je weet wel, normale, stabiele, evenwichtige werkrelaties met je aangaan, zoals het had moeten zijn voor jou. Zonder drama, ellende, verborgen agenda's.
Dat besef, dat je tussen de emotioneel volwassen mensen bent en mensen jou ook als emotioneel volwassen beschouwen, dat is heel eng. Want dat is nooit aan jou geleerd.
Maar je dóet het toch maar even mooi zeg! Woooohooooo
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 31 maart 2025 om 16:29
Beoordelingsgesprekken zijn eens per jaar. Helpt dat?
Ik snap je hoor. Het is uitputtend. Voor iedereen, maar voor iemand met jouw/ons verleden (als: mensen op dit topic) misschien nog iets meer. Idd: het geeft oud zeer.
Mijn lg is lyrisch over mij en bekrachtigt me constant positief. Ook alsie na 2 jaar ziek zijn pas weer beter ben, wil hij me weer terug. Ik snap daar geen reet van. Terwijl ik best weet dat ik wat van mijn vakgebied afweet hoor. Maar toch.
Ik snap je hoor. Het is uitputtend. Voor iedereen, maar voor iemand met jouw/ons verleden (als: mensen op dit topic) misschien nog iets meer. Idd: het geeft oud zeer.
Mijn lg is lyrisch over mij en bekrachtigt me constant positief. Ook alsie na 2 jaar ziek zijn pas weer beter ben, wil hij me weer terug. Ik snap daar geen reet van. Terwijl ik best weet dat ik wat van mijn vakgebied afweet hoor. Maar toch.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 31 maart 2025 om 16:41
Goed gedaan Avo! Je hebt het overleefd. Dat is genoeg voor vandaag.
Snap dat je moe bent. Beoordeeld worden met het gevoel dat je ieder moment door de mand kan vallen is eng. Maar als een heel positief oordeel ook niet aansluit bij je eigen gevoel is het extra ingewikkeld, omdat beide uitkomsten zorgen voor een wringend gevoel.
Je hebt de hele dag op je tenen gelopen. Je mag moe zijn.
Snap dat je moe bent. Beoordeeld worden met het gevoel dat je ieder moment door de mand kan vallen is eng. Maar als een heel positief oordeel ook niet aansluit bij je eigen gevoel is het extra ingewikkeld, omdat beide uitkomsten zorgen voor een wringend gevoel.
Je hebt de hele dag op je tenen gelopen. Je mag moe zijn.
maandag 31 maart 2025 om 17:48
Beoordelingen, zenuwslopend.
En het is nooit goed hè: als ze je de hemel in prijzen denk je dat ze het verkeerd zien en als er verbeterpunten zijn denk je 'zie je wel, ik val nu door de mand, ze denken dat ik niets kan en gaan me ontslaan'. En dan intern ook nog de hele tijd in discussie met beide stemmen.
Ondertussen zie ik wel dat ik de neiging heb mijn allerslechtste momenten als typerend voor mij te zien, terwijl de rest het geheel ziet. En op een paar onderdelen heb ik ondertussen zelfvertrouwen genoeg. Maar het blijft een onprettig proces en ik kan me helemaal voorstellen dat je doodop bent.
Over dat gevoel van oplichterij: als een collega leuk gezelschap is, goed werk levert, niet te beroerd is soms een rotklus op te knappen, geïnteresseerde vragen stelt over wat ik eerder heb gedeeld, meelevend doet als er wat is, humor heeft - dan is er voor mij geen verschil tussen goed doen en goed zijn. Ook als ze de hele tijd zou denken 'ik hoop dat ik nu geïnteresseerd overkom' of 'ik doe dit alleen in de hoop dat ze me leuk vinden en niet zien hoe egoïstisch ik eigenlijk ben'.... nou, dan alsnog doe je al die dingen wel. Daar zit misschien pleasegedrag in en een behoefte van jezelf, maar dat gaat niet ten koste van anderen en is dus ook niet egoïstisch of misleidend. Hooguit vermoeiend voor jezelf.
Voice Dialogue doet met denken aan Dialogical Self Theory. Is misschien ook een interessante visie voor wie worstelt met innerlijk conflict en identiteit, omdat ook expliciet aandacht is voor de wisselwerking tussen interne en externe stemmen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dialogisch_zelf
En het is nooit goed hè: als ze je de hemel in prijzen denk je dat ze het verkeerd zien en als er verbeterpunten zijn denk je 'zie je wel, ik val nu door de mand, ze denken dat ik niets kan en gaan me ontslaan'. En dan intern ook nog de hele tijd in discussie met beide stemmen.
Ondertussen zie ik wel dat ik de neiging heb mijn allerslechtste momenten als typerend voor mij te zien, terwijl de rest het geheel ziet. En op een paar onderdelen heb ik ondertussen zelfvertrouwen genoeg. Maar het blijft een onprettig proces en ik kan me helemaal voorstellen dat je doodop bent.
Over dat gevoel van oplichterij: als een collega leuk gezelschap is, goed werk levert, niet te beroerd is soms een rotklus op te knappen, geïnteresseerde vragen stelt over wat ik eerder heb gedeeld, meelevend doet als er wat is, humor heeft - dan is er voor mij geen verschil tussen goed doen en goed zijn. Ook als ze de hele tijd zou denken 'ik hoop dat ik nu geïnteresseerd overkom' of 'ik doe dit alleen in de hoop dat ze me leuk vinden en niet zien hoe egoïstisch ik eigenlijk ben'.... nou, dan alsnog doe je al die dingen wel. Daar zit misschien pleasegedrag in en een behoefte van jezelf, maar dat gaat niet ten koste van anderen en is dus ook niet egoïstisch of misleidend. Hooguit vermoeiend voor jezelf.
Voice Dialogue doet met denken aan Dialogical Self Theory. Is misschien ook een interessante visie voor wie worstelt met innerlijk conflict en identiteit, omdat ook expliciet aandacht is voor de wisselwerking tussen interne en externe stemmen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dialogisch_zelf
What a nuanced anxiety
maandag 31 maart 2025 om 20:00
Toen mijn LC de beoordeling afspraak in mijn agenda zette was dat altijd een recept om 2 nachten voor de afspraak al helemaal over de zeik te zijn en niet te kunnen slapen. Ik heb dit toen besproken met haar nu plant ze 3 wekelijkse 1 op 1 gewoon door en daarvan 1 is mijn Beoordeling we bespreken hem dan. En later die week hebben we dan nog een keer een half uurtje als ik nog op punten een verduidelijking wil.
Zo kan ik het beter handelen maar mijn hobby gaat het nooit worden.
Zo kan ik het beter handelen maar mijn hobby gaat het nooit worden.
maandag 31 maart 2025 om 20:32
Tyche, na even vluchtig doorkijken heeft het er zeker wat van weg!
https://traumanet.nl/infotheek/traumath ... -dialogue/
Fijn om te lezen dat niemand hier gecharmeerd is van beoordelingsgesprekken of observaties.
Vooral die tweede maakt me heel onzeker.
En toen er ineens spontaan gefilmd werd was ik echt in paniek.
Dat is iets wat ik echt ontwijk en heel heel heel panisch en raar van wordt. Echt niets redelijks of logisch aan, en het is echt supergenant.
Ik kan niet meer ademen, niet meer denken, alleen dat die camera weg moet of ik.
Als ik er, zoals vandaag, mee overvallen word en niet weg kan ga ik het beeld ontwijken en continue in de gaten houden en vertrouw ik helemaal niets meer, ook mezelf niet. Het lijkt van levensbelang dat dat ding zo snel mogelijk verdwijnt.
Nouja, overleefd iig, en logisch dat k moe ben ja.
Frietje, wat fijn dat je met je LG deze modus hebt gevonden die voor je werkt!
Tyche, mijn stemmen leveren de godsganse tijd commentaar op alles wat ze zien, wat ik doe, en het gezicht/gedrag van de observeerder.
Dat zal inderdaad te maken hebben met dat ik me zo klein en nietig voel.
Daarna komt, bij de feedback, inderdaad een stem die moet verdedigen. Al is de feedback terecht, er is paniek en er moet uitgelegd worden waarom het niet anders lukt, en wat ik al geprobeerd en bedacht heb. Terwijl ik het zelf ook vaak niet goed vind, want ik zie heus dat er veel beter kan.
En dan komt daar nog een stem door/overheen dat ik brutaal en ondankbaarbaar ben, en mijn plek moet weten, en niets weet en ben, dus gewoon mijn mond moet houden en luisteren. Wie weet wordt het dan ooit nog eens wat.
Ik vind het echt heel ingewikkeld als iemand een verbeterpunt heeft. Wat ik niet snap, want ik heb er zelf wel 100!
Vannacht even slaappillen, en dan morgen voor het eerst sinds weekend weer naar coach.
Ook zenuwen, want in mijn hoofd kotst ze me uit na het weekend, walgt ze van me, is boos. en ik heb het moeilijk met wat de realiteit is.
https://traumanet.nl/infotheek/traumath ... -dialogue/
Fijn om te lezen dat niemand hier gecharmeerd is van beoordelingsgesprekken of observaties.
Vooral die tweede maakt me heel onzeker.
En toen er ineens spontaan gefilmd werd was ik echt in paniek.
Dat is iets wat ik echt ontwijk en heel heel heel panisch en raar van wordt. Echt niets redelijks of logisch aan, en het is echt supergenant.
Ik kan niet meer ademen, niet meer denken, alleen dat die camera weg moet of ik.
Als ik er, zoals vandaag, mee overvallen word en niet weg kan ga ik het beeld ontwijken en continue in de gaten houden en vertrouw ik helemaal niets meer, ook mezelf niet. Het lijkt van levensbelang dat dat ding zo snel mogelijk verdwijnt.
Nouja, overleefd iig, en logisch dat k moe ben ja.
Frietje, wat fijn dat je met je LG deze modus hebt gevonden die voor je werkt!
Tyche, mijn stemmen leveren de godsganse tijd commentaar op alles wat ze zien, wat ik doe, en het gezicht/gedrag van de observeerder.
Dat zal inderdaad te maken hebben met dat ik me zo klein en nietig voel.
Daarna komt, bij de feedback, inderdaad een stem die moet verdedigen. Al is de feedback terecht, er is paniek en er moet uitgelegd worden waarom het niet anders lukt, en wat ik al geprobeerd en bedacht heb. Terwijl ik het zelf ook vaak niet goed vind, want ik zie heus dat er veel beter kan.
En dan komt daar nog een stem door/overheen dat ik brutaal en ondankbaarbaar ben, en mijn plek moet weten, en niets weet en ben, dus gewoon mijn mond moet houden en luisteren. Wie weet wordt het dan ooit nog eens wat.
Ik vind het echt heel ingewikkeld als iemand een verbeterpunt heeft. Wat ik niet snap, want ik heb er zelf wel 100!
Vannacht even slaappillen, en dan morgen voor het eerst sinds weekend weer naar coach.
Ook zenuwen, want in mijn hoofd kotst ze me uit na het weekend, walgt ze van me, is boos. en ik heb het moeilijk met wat de realiteit is.
maandag 31 maart 2025 om 23:42
dinsdag 1 april 2025 om 12:34
Veel geschreven hier.
Ik wilde gisteren nog reageren maar ik was zwaar overprikkeld na een studiedag op het werk. Het hele weekend al moe en slecht slapen en dan ook nog zomertijd waar ik normaal gesproken helemaal geen last van heb. Dus ik ben gisteren toen ik thuis was meteen in bed gaan liggen en ik heb van 18:00 tot 20:45 aan een stuk geslapen. En daarna ging het wel weer. Vandaag gelukkig vrij en ik doe echt heel rustig aan.
Avo, hoe is het bij coach gegaan?
En over beoordelingen op het werk heb ik ook al eens iets geschreven geloof ik. Maar je hebt die voorlopig weer gehad! En ik ben volgend jaar pas weer aan de beurt (iets met een nog steeds groeiend team, dus hier niet elk jaar).
Ik wilde gisteren nog reageren maar ik was zwaar overprikkeld na een studiedag op het werk. Het hele weekend al moe en slecht slapen en dan ook nog zomertijd waar ik normaal gesproken helemaal geen last van heb. Dus ik ben gisteren toen ik thuis was meteen in bed gaan liggen en ik heb van 18:00 tot 20:45 aan een stuk geslapen. En daarna ging het wel weer. Vandaag gelukkig vrij en ik doe echt heel rustig aan.
Avo, hoe is het bij coach gegaan?
En over beoordelingen op het werk heb ik ook al eens iets geschreven geloof ik. Maar je hebt die voorlopig weer gehad! En ik ben volgend jaar pas weer aan de beurt (iets met een nog steeds groeiend team, dus hier niet elk jaar).
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 1 april 2025 om 18:01
Lekker, zo'n voorslaapje.
Slaap je savonds dan ook weer makkelijk?
Ik neem me al drie weken voor om heel op tijd naar bed te gaan om bij te slapen. Om dan savonds terug te krabbelen en mezelf wakker te houden. Het is weer vaak feest snachts.
Gister toch ook geen slaappillen.
Coach was oke.
Eerst 45 minuten om de feiten heen gedraaid (wel gecheckt of we oke waren en hoe zij terugkeek op het weekend weg) uiteindelijk toch nog ingebracht dat ik wist dat ik mezelf tegenhield door me zo vast te klemmen aan mijn schuld, maar dat ik ook niet wist of ik die wel losser durfde te laten of ik daarover wilde nadenken. En over lichamelijk contact. Kwamen erop uit dat ik momenteel banger ben om het wel fijn te vinden dan om het niet fijn te vinden. En de paniek en walging van het dat toegeven...
Ik had echt het schaamrood op mn kaken en voelde me zo ellendig en mislukt...
Voor vroeger heb ik de woorden niet, ook schaamte, maar dit is weer anders.
Ik kan niet niet horen dat ze *zijn woorden* spinde en als een krolse kat met haar heupen draaide. En ik weet, dat ze de warmte, aanraking, liefde van 'oom' soms ook fijn vond...
Ik wil het niet weten. Ik wil het niet voelen.
Ik wil er niet steeds aan herinnert worden.
Warm en huivering en paniek en kotsmisselijk.
Zo walgelijk.
Dus.
Ik vind het zo moeilijk om aan herinnert te worden. Zo pijnlijk. Steeds weer.
Steek in mijn hart.
Slaap je savonds dan ook weer makkelijk?
Ik neem me al drie weken voor om heel op tijd naar bed te gaan om bij te slapen. Om dan savonds terug te krabbelen en mezelf wakker te houden. Het is weer vaak feest snachts.
Gister toch ook geen slaappillen.
Coach was oke.
Eerst 45 minuten om de feiten heen gedraaid (wel gecheckt of we oke waren en hoe zij terugkeek op het weekend weg) uiteindelijk toch nog ingebracht dat ik wist dat ik mezelf tegenhield door me zo vast te klemmen aan mijn schuld, maar dat ik ook niet wist of ik die wel losser durfde te laten of ik daarover wilde nadenken. En over lichamelijk contact. Kwamen erop uit dat ik momenteel banger ben om het wel fijn te vinden dan om het niet fijn te vinden. En de paniek en walging van het dat toegeven...
Ik had echt het schaamrood op mn kaken en voelde me zo ellendig en mislukt...
Voor vroeger heb ik de woorden niet, ook schaamte, maar dit is weer anders.
Ik kan niet niet horen dat ze *zijn woorden* spinde en als een krolse kat met haar heupen draaide. En ik weet, dat ze de warmte, aanraking, liefde van 'oom' soms ook fijn vond...
Ik wil het niet weten. Ik wil het niet voelen.
Ik wil er niet steeds aan herinnert worden.
Warm en huivering en paniek en kotsmisselijk.
Zo walgelijk.
Dus.
Ik vind het zo moeilijk om aan herinnert te worden. Zo pijnlijk. Steeds weer.
Steek in mijn hart.
dinsdag 1 april 2025 om 19:09
Avo, ik snap dat het loslaten zo moeilijk is. Want je weet wat je hebt, niet hoe het gaat zijn als je je werkelijkheid loslaat. Je weet niet wat dat je gaat brengen. Maar wat nou... als het anders beter is?
Wat heb je voor jezelf nodig om het anders toe te kunnen staan? Om mededogen te mogen hebben met jezelf? Te accepteren dat het soms ook fijn was, maar dat je dat geen slecht mens maakt?
Wat heb je voor jezelf nodig om het anders toe te kunnen staan? Om mededogen te mogen hebben met jezelf? Te accepteren dat het soms ook fijn was, maar dat je dat geen slecht mens maakt?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 1 april 2025 om 19:58
dinsdag 1 april 2025 om 20:05
Misschien wringt het zo omdat aanraking, warmte, gekoesterd worden de basisbehoefte is van een mens. Daar kan je eigenlijk niet zonder, het is zo ontzettend menselijk om daarnaar te verlangen, en blij te worden van fysiek contact. Maar bij jou is dat contact zo onlosmakelijk verbonden met slecht zijn, pijn, maar ook met de bevestiging van het beeld dat als je het fijn vindt je het dan wel gewild zal hebben (dus schuld).
Als je nu zo ambivalent staat ten opzichte van fysiek contact, je zoveel pijn, twijfel en schuld voelt, dan is het misschien wel veel te moeilijk om mededogen te voelen met het meisje en de Avo van nu. Onze negen is nu misschien even te veel?
Je mag pijn hebben, je mag er moeite mee hebben, je mag je schuldig voelen. Je mag ook twijfelen en aangeven dat het nu even te moeilijk is om om de zes heen te lopen en hem vanuit een ander perspectief te bekijken.
Het enige wat je dan hoeft te doen is adem te blijven halen. Misschien is het nu nog even niet het moment om de schuld los te laten, als dat zo veel stress met zich mee brengt. Mag je dat jezelf wel gunnen? Dat het nu nog even niet hoeft, ookal weet je dat het je belemmert?
Dat betekent niet dat je lui bent en niet hard werkt, dat betekent dat je een manier zoekt om je staande te houden en ook je leven zo goed mogelijk te kunnen leven. Je hoeft niet midden in een storm de wereld te veranderen.
Als je nu zo ambivalent staat ten opzichte van fysiek contact, je zoveel pijn, twijfel en schuld voelt, dan is het misschien wel veel te moeilijk om mededogen te voelen met het meisje en de Avo van nu. Onze negen is nu misschien even te veel?
Je mag pijn hebben, je mag er moeite mee hebben, je mag je schuldig voelen. Je mag ook twijfelen en aangeven dat het nu even te moeilijk is om om de zes heen te lopen en hem vanuit een ander perspectief te bekijken.
Het enige wat je dan hoeft te doen is adem te blijven halen. Misschien is het nu nog even niet het moment om de schuld los te laten, als dat zo veel stress met zich mee brengt. Mag je dat jezelf wel gunnen? Dat het nu nog even niet hoeft, ookal weet je dat het je belemmert?
Dat betekent niet dat je lui bent en niet hard werkt, dat betekent dat je een manier zoekt om je staande te houden en ook je leven zo goed mogelijk te kunnen leven. Je hoeft niet midden in een storm de wereld te veranderen.
maisnon3 wijzigde dit bericht op 01-04-2025 20:08
15.91% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
