Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zaterdag 3 mei 2025 om 11:11
Lieve Avo, ik denk dat je eisen aan jezelf zo torenhoog zijn. Ja, er zijn mensen met iedere dag een perfect opgeruimd huis, waar je met een cameraploeg ieder moment van de dag binnen kan stappen. Hier niet hoor. Hier liggen de stofwolken op de grond. Ik moet al een week zuigen, maar kom er niet een toe. Moe, kinderen vakantie, 's avonds heb ik er echt geen zin meer in, kinderen maken het net zo snel weer vies. Overal ligt lego. Midden in de troep staat een grote hut waardoor we de helft van de kamer niet meer door kunnen. Heb ik niks aan bijgedragen hoor, behalve de knijpers zoeken. Oudste kind leest de jongste voor, want ik had geen zin. Ik hang op de bank en speel een spelletje op mijn telefoon.
Ik heb niet de illusie dat ik je kan overtuigen, want het gevoel van niet goed genoeg zijn zit helaas in jou. Maar ik denk wel dat je een te perfect beeld hebt van hoe het er bij de rest van de wereld aan toe gaat. En daarnaast zijn de fouten van iedere ouder vergeeflijk, maar niet die van jou. Dat vind ik niet hè, maar dat zegt jouw gevoel.
Je ouders hebben geen gelijk. Ze hebben je wel onrealistische verwachtingen opgelegd. Ze hebben je een hoge meetlat gegeven en gezegd dat iedereen dit makkelijk kan, dus waarom jij in hemelsnaam niet? Maar die meetlat is veel te hoog. Niet omdat jij te klein bent en niet voldoet, maar omdat zij je (misschien met goede bedoelingen) hebben wijsgemaakt dat iedereen die meetlat makkelijk kan halen, terwijl eigenlijk niemand zo groot is. Ja, iedereen kan springen, en tijdelijk even de bovenkant aantikken. Maar het beeld dat iedereen makkelijk tot bovenaan komt en dat zonder moeite de hele dag volhoud klopt echt niet.
Ik heb niet de illusie dat ik je kan overtuigen, want het gevoel van niet goed genoeg zijn zit helaas in jou. Maar ik denk wel dat je een te perfect beeld hebt van hoe het er bij de rest van de wereld aan toe gaat. En daarnaast zijn de fouten van iedere ouder vergeeflijk, maar niet die van jou. Dat vind ik niet hè, maar dat zegt jouw gevoel.
Je ouders hebben geen gelijk. Ze hebben je wel onrealistische verwachtingen opgelegd. Ze hebben je een hoge meetlat gegeven en gezegd dat iedereen dit makkelijk kan, dus waarom jij in hemelsnaam niet? Maar die meetlat is veel te hoog. Niet omdat jij te klein bent en niet voldoet, maar omdat zij je (misschien met goede bedoelingen) hebben wijsgemaakt dat iedereen die meetlat makkelijk kan halen, terwijl eigenlijk niemand zo groot is. Ja, iedereen kan springen, en tijdelijk even de bovenkant aantikken. Maar het beeld dat iedereen makkelijk tot bovenaan komt en dat zonder moeite de hele dag volhoud klopt echt niet.
zaterdag 3 mei 2025 om 11:17
En wat daarnaast ook nog meespeelt, en wat heel naar, verdrietig en stom is, is dat je door trauma een onzichtbare rugzak vol stenen met je meesleept. Daarnaast is je window of tolerance (hoeveel stress kan je verdragen) veel kleiner dan dat van de gemiddelde mens, en bij langdurig trauma werkt vaak ook je executief functioneren minder goed dan bij de meeste mensen. Dat maakt dat alles je meer moeite kost dan de gemiddelde mens. Dat is heel naar en oneerlijk, maar wel feitelijk juist. Dat zorgt er dus voor dat je wel hetzelfde kan als anderen, maar dat het je dus altijd meer moeite kost om het voor elkaar te krijgen.
zaterdag 3 mei 2025 om 11:34
Pfoe avo. Dat is een zwaar oordeel over jezelf om te moeten dragen. En dat kun je ook niet zomaar wegleggen, die overtuiging dat je zo vreselijk verkeerd bent. Zou wel fijn zijn hè, als we dat soort dingen konden uittrekken als een jas die niet meer lekker zit. Terwijl het voelt alsof ik je vraag je eigen huid uit te trekken.
Mag ik mijn beeld ernaast zetten? Niet als concurent van jouw eigen perspectief die je moet aanvaarden, maar als optie voor erbij?
Ik zie iemand die veel van haar kinderen houdt en goed voor ze zorgt. Je hebt oog voor ze, voor hun behoeftes en gevoeligheden; je beschermt ze en stelt grenzen, ziet ze niet als eigendom maar als eigen wezens. Dat spreekt al van een vermogen tot liefde en empathie dat een werkelijk slecht mens niet kan hebben. Nou, dan is je huishouden niet aan kant en slaap je uit... tja, daar kan ik het kwaad niet van inzien. Luiheid misschien, maar dat is soms helemaal niet erg (ik typ dit vanuit bed, waar ik net voor de tweede keer word bediend met koffie). Al vermoed ik dat je misschien vooral moe bent en daarom niet de perfecte supervrouw bent die anderen schijnen te kunnen zijn.
Je maakt prachtige en helpende teksten die andere mensen troost en inzicht geven. Dat is geen trucje, geen bedrog dat je optuigt puur voor je eigen behoefte aan aandacht en acceptatie. Want je voelt juist dat je een last bent met wat je deelt. Dat voegt moed toe aan het rijtje eigenschappen dat ik zie: moed om te blijven doorgaan, te delen, het coachingsweekend te doen, je eigen ideeën te bevragen, je kwetsbaar op te stellen... Jij vind dat vast stomme dingen die tegelijk helemaal niet moeilijk zouden moeten zijn, maar ik zie het lekker puh toch als iets bewonderenswaardigs.
Je bent grappig, geïnteresseerd in mensen, attent. Natuurlijk heeft dat voordelen voor jezelf, maar echt niet iedereen kan dit opbrengen puur om geliefd te worden. Dat komt ook echt voort uit een intrinsiek vermogen van jou om verbinding te maken met mensen.
Je mag dit allemaal onzin vinden, of je hoofd schudden dat die naïeve tyche in je toneelstukje is getrapt en uitleggen waarom ik het mis heb. Een deel van jou heeft dat nodig voor de veiligheid, want wat nou als ik jou onterecht waardeer? Wat als ik erachter kom hoe je écht bent? Een ballon die elk moment kan knappen, die kun je maar beter zelf doorprikken hè?
Het zou wel verspilde moeite zijn, want na zoveel jaren geloof ik wel dat ik je toch zeker een beetje zie. En wat ik zie is een vrouw die haar eigen mooie kanten niet mag zie, dus daarom doe ik dat. Omdat ik haar graag mag.
Mag ik mijn beeld ernaast zetten? Niet als concurent van jouw eigen perspectief die je moet aanvaarden, maar als optie voor erbij?
Ik zie iemand die veel van haar kinderen houdt en goed voor ze zorgt. Je hebt oog voor ze, voor hun behoeftes en gevoeligheden; je beschermt ze en stelt grenzen, ziet ze niet als eigendom maar als eigen wezens. Dat spreekt al van een vermogen tot liefde en empathie dat een werkelijk slecht mens niet kan hebben. Nou, dan is je huishouden niet aan kant en slaap je uit... tja, daar kan ik het kwaad niet van inzien. Luiheid misschien, maar dat is soms helemaal niet erg (ik typ dit vanuit bed, waar ik net voor de tweede keer word bediend met koffie). Al vermoed ik dat je misschien vooral moe bent en daarom niet de perfecte supervrouw bent die anderen schijnen te kunnen zijn.
Je maakt prachtige en helpende teksten die andere mensen troost en inzicht geven. Dat is geen trucje, geen bedrog dat je optuigt puur voor je eigen behoefte aan aandacht en acceptatie. Want je voelt juist dat je een last bent met wat je deelt. Dat voegt moed toe aan het rijtje eigenschappen dat ik zie: moed om te blijven doorgaan, te delen, het coachingsweekend te doen, je eigen ideeën te bevragen, je kwetsbaar op te stellen... Jij vind dat vast stomme dingen die tegelijk helemaal niet moeilijk zouden moeten zijn, maar ik zie het lekker puh toch als iets bewonderenswaardigs.
Je bent grappig, geïnteresseerd in mensen, attent. Natuurlijk heeft dat voordelen voor jezelf, maar echt niet iedereen kan dit opbrengen puur om geliefd te worden. Dat komt ook echt voort uit een intrinsiek vermogen van jou om verbinding te maken met mensen.
Je mag dit allemaal onzin vinden, of je hoofd schudden dat die naïeve tyche in je toneelstukje is getrapt en uitleggen waarom ik het mis heb. Een deel van jou heeft dat nodig voor de veiligheid, want wat nou als ik jou onterecht waardeer? Wat als ik erachter kom hoe je écht bent? Een ballon die elk moment kan knappen, die kun je maar beter zelf doorprikken hè?
Het zou wel verspilde moeite zijn, want na zoveel jaren geloof ik wel dat ik je toch zeker een beetje zie. En wat ik zie is een vrouw die haar eigen mooie kanten niet mag zie, dus daarom doe ik dat. Omdat ik haar graag mag.
What a nuanced anxiety
zaterdag 3 mei 2025 om 12:24
Het valt niet mee om de draadjes die door trauma in kindertijd in jouw hoofd anders zijn aangelegd deels te omarmen en deels te bestrijden.
Het ís ook verdrietig dat het een knupje is. En dat een deel van je leven, ook een deel van het goede deel, bestaat uit en gebaseerd is op het knupje.
Je mag de knoop ook ontwarren en een deel gewoon lekker laten zitten.
Het ís ook verdrietig dat het een knupje is. En dat een deel van je leven, ook een deel van het goede deel, bestaat uit en gebaseerd is op het knupje.
Je mag de knoop ook ontwarren en een deel gewoon lekker laten zitten.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 3 mei 2025 om 13:21
Het is geen toneelstuk Avo. Het is jouw leven, waarin je kneiter hard je best doet om iets te compenseren wat je niet zou hoeven compenseren. Wij zien die onzichtbare rugzak.
En ja, ik denk dat het pas goed voelt als je het zelf kan geloven. Maar dat gaat niet van de ene op de andere dag. Ik denk, en hoop, dat het op sommige momenten wel steunend kan zijn dat wij die rugzak zien, zien dat je niet iets fout doet, in gebreke blijft, maar dat alles zwaarder is met een trauma rugzak om. En dat dat voor de Avo van nu af en toe een luikje opend om even te spieken hoe het zou zijn als Avo dat ook zou geloven.
En het is prima dat dat er nog niet is, nog niet kan of mag zijn. Het mag op jouw tijd. Je mag er aan twijfelen, je mag ons voor gek verklaren en je mag er ook de deksel weer opstoppen en heel hard lalalalala roepen.
En ja, ik denk dat het pas goed voelt als je het zelf kan geloven. Maar dat gaat niet van de ene op de andere dag. Ik denk, en hoop, dat het op sommige momenten wel steunend kan zijn dat wij die rugzak zien, zien dat je niet iets fout doet, in gebreke blijft, maar dat alles zwaarder is met een trauma rugzak om. En dat dat voor de Avo van nu af en toe een luikje opend om even te spieken hoe het zou zijn als Avo dat ook zou geloven.
En het is prima dat dat er nog niet is, nog niet kan of mag zijn. Het mag op jouw tijd. Je mag er aan twijfelen, je mag ons voor gek verklaren en je mag er ook de deksel weer opstoppen en heel hard lalalalala roepen.
zaterdag 3 mei 2025 om 13:24
Veel plezier in het museum vandaag met de kinderen Avo! Even samen iets doen is ook vaak fijn. Ik weet niet hoe het met die van jou is, maar hier stuitert het grut de pan uit. Wanneer is die vakantie eindelijk voorbij (woensdag pas!).
Griebus, wat een nare situatie op je werk. Ik kan me voorstellen dat het vol de oude snelweg van 'niet gezien en niet gewaardeerd' opknalt. Zou je zelf ook weg willen, of is het daarnaast vooral triest dat het op je huidige werkplek voor zo'n kaalslag zorgt?
Griebus, wat een nare situatie op je werk. Ik kan me voorstellen dat het vol de oude snelweg van 'niet gezien en niet gewaardeerd' opknalt. Zou je zelf ook weg willen, of is het daarnaast vooral triest dat het op je huidige werkplek voor zo'n kaalslag zorgt?
zaterdag 3 mei 2025 om 16:45
zaterdag 3 mei 2025 om 19:09
Lieve Avo, ik lees je. Ik heb geen mooie woorden als Tyche en Maisnon. Maar je post raakt me.
Je bent prachtig Avo. Met heel veel mooie, goede kwaliteiten. En ook met je mindere kanten, die we allemaal hebben. Het leven hoeft niet perfect. Jij hoeft niet perfect. Je bent al zoveel meer dan goed genoeg. En zo hard aan het werk om het beter te doen. Je zit niet in de slachtofferrol. Ook niet als je erkent dat het niet jouw schuld is. Je neemt namelijk verantwoordelijkheid dat het helen van je trauma bij jou ligt. Niet het ontstaan ervan. Maar wel het zoeken naar een fijner leven.
Dus lieverd, erkennen dat het niet jouw schuld was maakt dat je erkent dat je slachtoffer was, maar dat is totaal wat anders dan de slachtofferrol.
En al zou die rol zo af en toe wel om de hoek komen kijken: dat mag. Dat maakt je geen slecht mens. Maar menselijk.
Misschien lijkt jezelf ooit leuk gaan vinden echt tien bruggen te ver. Dan gun ik je in elk geval dat je jezelf leert accepteren. Dat je niet meer perfect hoeft te zijn. En dat bestaansrecht niets te maken heeft met perfect zijn, of dienstbaar. Maar met stomweg zijn.
Je bent prachtig Avo. Met heel veel mooie, goede kwaliteiten. En ook met je mindere kanten, die we allemaal hebben. Het leven hoeft niet perfect. Jij hoeft niet perfect. Je bent al zoveel meer dan goed genoeg. En zo hard aan het werk om het beter te doen. Je zit niet in de slachtofferrol. Ook niet als je erkent dat het niet jouw schuld is. Je neemt namelijk verantwoordelijkheid dat het helen van je trauma bij jou ligt. Niet het ontstaan ervan. Maar wel het zoeken naar een fijner leven.
Dus lieverd, erkennen dat het niet jouw schuld was maakt dat je erkent dat je slachtoffer was, maar dat is totaal wat anders dan de slachtofferrol.
En al zou die rol zo af en toe wel om de hoek komen kijken: dat mag. Dat maakt je geen slecht mens. Maar menselijk.
Misschien lijkt jezelf ooit leuk gaan vinden echt tien bruggen te ver. Dan gun ik je in elk geval dat je jezelf leert accepteren. Dat je niet meer perfect hoeft te zijn. En dat bestaansrecht niets te maken heeft met perfect zijn, of dienstbaar. Maar met stomweg zijn.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 19:32
Avo er zijn al zoveel mooie en ware woorden geschreven dat ik alleen maar ken melden dat ik het zo met hun eens ben.
Dit is niet jouw schuld en dat is het nooit nooit geweest op geen enkele manier.
Maar ik snap zo goed dat het haast onmogelijk lijkt om dat echt te erkennen omdat dat eigenlijk je hele kijk op jezelf en je leven kan veranderen en dat lijkt haast niet te overzien.
Maar misschien laag ook mijn stukje tekst jou even denken: ook ibi zegt dat het trauma is en niet mijn schuld en dat is voor nu al erg mooi.
Dit is niet jouw schuld en dat is het nooit nooit geweest op geen enkele manier.
Maar ik snap zo goed dat het haast onmogelijk lijkt om dat echt te erkennen omdat dat eigenlijk je hele kijk op jezelf en je leven kan veranderen en dat lijkt haast niet te overzien.
Maar misschien laag ook mijn stukje tekst jou even denken: ook ibi zegt dat het trauma is en niet mijn schuld en dat is voor nu al erg mooi.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
zaterdag 3 mei 2025 om 20:21
Ik luisterde vandaag de podcast 'Ik heb zelf iets meegemaakt' en werd geraakt door zo veel herkenning: de angst het verzonnen te hebben en niet geloofd te worden, het klein maken, de frustratie en schaamte over het er niet overheen zijn, de eenzaamheid van het meedragen van de ervaringen, de beladenheid van woorden, de vaagheid van de herinneringen, de oneerlijkheid dat je als slachtoffer ook nog eens degene bent die het harde werk van weer heel worden moet oppakken.
Heel verdrietig maar ook mooi hoe ze met de podcast woorden geeft aan mensen die denken dat ze de enige zijn die zich zo voelen.
Ik voel me dan ook beschaamd dat ik er dan toch weer mee bezig ben want emdr is toch klaar en hielp, dus waarom toch weer op die pijnlijke plek duwen? Misschien simpelweg om steeds opnieuw te horen: het was echt en het was erg.
Feow, een knuffel voor jou, als je hem wil. Je kan altijd zo fijn het perspectief verschuiven in heel weinig woorden. Wat kut dat je iets hebt toe te dekken.
Heel verdrietig maar ook mooi hoe ze met de podcast woorden geeft aan mensen die denken dat ze de enige zijn die zich zo voelen.
Ik voel me dan ook beschaamd dat ik er dan toch weer mee bezig ben want emdr is toch klaar en hielp, dus waarom toch weer op die pijnlijke plek duwen? Misschien simpelweg om steeds opnieuw te horen: het was echt en het was erg.
Feow, een knuffel voor jou, als je hem wil. Je kan altijd zo fijn het perspectief verschuiven in heel weinig woorden. Wat kut dat je iets hebt toe te dekken.
What a nuanced anxiety
zaterdag 3 mei 2025 om 20:37
Tyche, emdr neutraliseert het trauma. Het maakt het niet ongedaan. Als het goed is, dissocieer je niet meer, raak je niet volledig in paniek. Maar emdr maakt niet dat de betreffende dingen niet gebeurd zijn.
Ik heb ontzettend veel emdr gehad op gebeurtenissen in mijn jeugd. En ik ben niet meer doodsbang voor mijn moeder. Maar ik heb nog steeds liever geen contact.
Je hebt iets meegemaakt dat je gevormd heeft. Dat zo'n lange tijd zo enorm je leven heeft bepaald. Ook ná traumatherapie, waarin je als het goed is geleerd hebt om deze tijd een plek te geven, is dat niet anders.
Dus ja, ook na traumatherapie mag je er nog bezig zijn.
Ben benieuwd naar de podcast!
Ik heb ontzettend veel emdr gehad op gebeurtenissen in mijn jeugd. En ik ben niet meer doodsbang voor mijn moeder. Maar ik heb nog steeds liever geen contact.
Je hebt iets meegemaakt dat je gevormd heeft. Dat zo'n lange tijd zo enorm je leven heeft bepaald. Ook ná traumatherapie, waarin je als het goed is geleerd hebt om deze tijd een plek te geven, is dat niet anders.
Dus ja, ook na traumatherapie mag je er nog bezig zijn.
Ben benieuwd naar de podcast!
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 20:49
Dat is waar Lucy. Maar ik heb het zelf niet echt als trauma gezien, dissocieerde niet, geen nachtmerries, geen doodsangst...
Wat emdr vooral heeft gedaan is me bewust maken van hoeveel impact het desondanks toch had én dat mijn beeld van mezelf als passief slachtoffer niet klopte. Dat heeft echt een stukje schaamte en schuldgevoel weggehaald. Heel gek ook want ik was niet vergeten dat ik hem van me af heb geduwd en foto's heb gemaakt en aangifte heb gedaan.... maar op de een of andere manier zaten die acties niet vast aan mijn zelfbeeld en zag ik mezelf alleen als overgevoelig en hulpeloos. En dat die gevoeligheid er nog steeds is vind ik soms lastig, ik schiet zo makkelijk terug in dat beeld van mezelf.
Wat emdr vooral heeft gedaan is me bewust maken van hoeveel impact het desondanks toch had én dat mijn beeld van mezelf als passief slachtoffer niet klopte. Dat heeft echt een stukje schaamte en schuldgevoel weggehaald. Heel gek ook want ik was niet vergeten dat ik hem van me af heb geduwd en foto's heb gemaakt en aangifte heb gedaan.... maar op de een of andere manier zaten die acties niet vast aan mijn zelfbeeld en zag ik mezelf alleen als overgevoelig en hulpeloos. En dat die gevoeligheid er nog steeds is vind ik soms lastig, ik schiet zo makkelijk terug in dat beeld van mezelf.
What a nuanced anxiety
zaterdag 3 mei 2025 om 21:19
O jeetje Tyche, dat raakt me...
Is het al winst dat je het weet? Dat die gevoeligheid er soms is, maar dat je ergens weet dat je ook sterk bent? Of werkt dat niet zo voor je? Hoe zorg je ervoor dat je niet terugvalt in je oude zelfbeeld of oud gedrag?
Is het al winst dat je het weet? Dat die gevoeligheid er soms is, maar dat je ergens weet dat je ook sterk bent? Of werkt dat niet zo voor je? Hoe zorg je ervoor dat je niet terugvalt in je oude zelfbeeld of oud gedrag?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 21:27
En het raakt jou dus ook als iemand zegt het was echt en het was erg...
Ik mag het niet denken. Vinden. Voelen.
En meestal als een ander het zegt moet het kapot, begrijpt diegene het niet, word ik boos.
En toch. Toch...
Toch raakt het iets dieps. Een hele diepe oude wond waar ik dan moet janken als een wolf als ie aangeraakt word, waar ik van ga grommen en bijten als er alleen al naar gekeken of gewezen wordt.
Ik kan het niet beter duiden. Het is te pijnlijk om te laten zien. Te erkennen. Te mogen bestaan.
Maar het wordt geraakt bij dat soort woorden.
En dat maakt me bang en boos tegelijk. En een beetje gezien. Ofzo?
Ik mag het niet denken. Vinden. Voelen.
En meestal als een ander het zegt moet het kapot, begrijpt diegene het niet, word ik boos.
En toch. Toch...
Toch raakt het iets dieps. Een hele diepe oude wond waar ik dan moet janken als een wolf als ie aangeraakt word, waar ik van ga grommen en bijten als er alleen al naar gekeken of gewezen wordt.
Ik kan het niet beter duiden. Het is te pijnlijk om te laten zien. Te erkennen. Te mogen bestaan.
Maar het wordt geraakt bij dat soort woorden.
En dat maakt me bang en boos tegelijk. En een beetje gezien. Ofzo?
zaterdag 3 mei 2025 om 21:33
Feow, eigenlijk klinkt het als een prettige overlevinsstrategie. Weten waar je pijnlijke punten liggen, maar er relatief ontspannen omheen kunnen laveren. En ik ben blij dat je over het algemeen fijne mannen heb getroffen.
Klinkt eigenlijk best als een gezonde manier van ontkenning. Ergens. Toch?
Klinkt eigenlijk best als een gezonde manier van ontkenning. Ergens. Toch?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
zaterdag 3 mei 2025 om 21:41
Ontkennen of vermijden is helemaal niet erg. Massa's mensen doen het, en kan een heel helpende coping zijn. Wanneer het een probleem wordt, is als dat vermijden eigenlijk niet (meer) helpt. Als er ondanks het vermijden te veel triggers zijn, en nachtmerries, dissociaties, altijd alert-zijn de boel overnemen.
Feow, misschien lees ik het verkeerd, maar wat jij schrijft klinkt voor mij niet als bewust ontkennen. Het klinkt alsof je jezelf heel goed hebt leren kennen, weet waar je door getriggerd kan raken, weet waar je minder sterke kanten liggen en wat je valkuilen zijn en waar ze vandaan komen. En met al deze kennis kies je er zelf voor om bepaalde stukken te laten. Omdat je ok bent met het leven van nu, en het oprakelen van die onaangeraakte delen dat misschien verstoord. En ze hoeven ook niet opgerakeld, want triggers hiernaar nemen niet steeds onverwacht de hele boel over. Het wordt niet ontkent, het wordt bewust niet aangeraakt. Zoiets?
Feow, misschien lees ik het verkeerd, maar wat jij schrijft klinkt voor mij niet als bewust ontkennen. Het klinkt alsof je jezelf heel goed hebt leren kennen, weet waar je door getriggerd kan raken, weet waar je minder sterke kanten liggen en wat je valkuilen zijn en waar ze vandaan komen. En met al deze kennis kies je er zelf voor om bepaalde stukken te laten. Omdat je ok bent met het leven van nu, en het oprakelen van die onaangeraakte delen dat misschien verstoord. En ze hoeven ook niet opgerakeld, want triggers hiernaar nemen niet steeds onverwacht de hele boel over. Het wordt niet ontkent, het wordt bewust niet aangeraakt. Zoiets?
zaterdag 3 mei 2025 om 21:44
Dáár gaan we mee afsluiten: ik ben supergezond!
Maar ik ontken dus niks hè! Ik erken, zelfs dat ik dingen niet weet en ook niet wil weten. Voor mij heel makkelijk, want ik heb geen triggers of flashbacks. En sporadische nachtmerries gaan over krokodillen en aliëns.
En nu ga ik het weghalen, voor er een mafkees mee aan de haal gaat en verbanden gaat leggen die er niet zijn of me gaat herkennen en aanspreken of bemoedigende knikjes geven of zoiets engs. (Met manen schudden en knipogen mag wél, al zal ik dan als reactie doen alsof ik daar niets van begrijp
Maar ik ontken dus niks hè! Ik erken, zelfs dat ik dingen niet weet en ook niet wil weten. Voor mij heel makkelijk, want ik heb geen triggers of flashbacks. En sporadische nachtmerries gaan over krokodillen en aliëns.
En nu ga ik het weghalen, voor er een mafkees mee aan de haal gaat en verbanden gaat leggen die er niet zijn of me gaat herkennen en aanspreken of bemoedigende knikjes geven of zoiets engs. (Met manen schudden en knipogen mag wél, al zal ik dan als reactie doen alsof ik daar niets van begrijp
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
