Ik ga bij hem weg, ik denk dat ik sterk kan zijn

Na 20 jaar geef ik het op. De man waarvan ik dacht dat hij mijn grote liefde was.

Twintig jaar geleden vond hij mij geen relatiemateriaal. Hij zag geen toekomst met mij. Ik heb gesmeekt om een kans.

Toen hij drugs gebruikte en loog dat hij gestopt was, terwijl hij de cocaïne in zijn fauteuil verstopte. Nu zou hij écht stoppen,de volgende keer ook geen cocaine of ketamine meer.

Toen hij trots vertelde dat hij het vreemd vond om zijn vrienden te zien gebruiken, blij was dat hij zelf niet meer gebruikte — maar gewoon loog.

Toen hij zei dat hij nooit echt verliefd op mij was geweest.

Toen zijn ex-vriendin tien jaar geleden ziek werd, en ik hem op het hart drukte haar te bellen. Hij sprak regelmatig met haar af, maar drukte mij weg als ik belde, omdat hij later thuis kwam en niets had laten weten. We waren toen al jaren samen.
Ik heb toen nog gevraagd of er iets speelde. Gelukkig kon hij vorig jaar de kracht opbrengen om te vertellen dat hij toen niet wist of hij samen met mij door wilde, maar dat er niets tussen hen was gebeurd.

Toen hij tijdens Covid ziek werd en ik voor en na zijn opname voor hem moest zorgen, deed ik dat met liefde. Toen ik later in mijn zwangerschap bekkeninstabiliteit kreeg, had hij toch behoefte aan vakantie. Mijn fulltime baan, mijn peuter en ik moesten het wel redden zonder hem, thuiswerken met kind want dat moest tijdens Covid.

Toen ik een paar maanden na mijn verlof tegen een burn-out aanzat en stopte met werken omdat ik uitgeput was, hebben we dat samen aan zijn ouders verteld. Jaren later, toen het er opnieuw over ging, zeiden zijn ouders dat ik nooit heb aangegeven dat het niet goed met mij ging, dat ik gewoon een sabbatical had genomen. Hij kon zich eerst niet herinneren hoe het was gegaan, en zei daarna dat ik het nooit aan zijn ouders verteld had — terwijl we dat samen gedaan hebben.

Toen ik ongewenst zwanger raakte, en vanuit ratio, niet vanuit gevoel, koos voor een abortus. Hij zei zijn geboekte vakantie niet af, maar testte positief op Covid — anders had hij me in de dagen voor de ingreep alleen gelaten..

Toen ik de week na de abortus een fulltime online trainingsweek had, praktisch naast mijn werk. Toen onverwachte familievisite mijn huishouden bekritiseerde omdat het niet spik en span was, en dit met andere familieleden deelde, was ik nogal ontstemd. Maar ik was volgens hem onredelijk, ik moest begripvol zijn.

Toen ik EMDR-therapie had en hij een werkuitje had. Hij beloofde vroeg thuis te zijn om te helpen met de kinderen. Ik keek daar enorm naar uit. Maar hij kwam uren later opdagen dan gezegd, zonder iets te laten horen of überhaupt bereikbaar te zijn.

We hebben relatietherapie gehad — samen en alleen. We zouden beter ons best doen. Ik wilde scheiden, maar we moesten het proberen. Hij wilde ervoor vechten, maar zette de therapie zelf niet meer voort.

En nu gaat meneer over twee weken op vakantie. Vijf dagen weg, niet overlegd. Al maanden geleden geboekt.
Ik heb ook een baan, ook een agenda. Natuurlijk moet je op vakantie kunnen, iedereen wil weleens met vrienden weg.

Maar ik ben niet de liefde van zijn leven. Echte vriendschap is er eigenlijk ook niet, denk ik. Zo gaan vrienden niet met elkaar om.

Ik ben blind geweest, want ik hield van hem, van ons gezin. Ik koesterde de mooie momenten en wilde dat alles makkelijk was. Ik was bang te veeleisend te zijn. Ik vond vrijheid essentieel, voor ons beiden. Ik ben twintig jaar gebleven. Ik heb mijn keuzes zelf gemaakt. Ik ben gewaarschuwd, maar dacht dat het jaloezie was.
Nu zijn onze kinderen de grootste verliezers. Ik had hen zo graag iets anders gegund een duurzaam gezin.
Ik wil alleen niet meer vechten voor iets waar ik niet meer in geloof. Vechten in eenzaamheid,het met niemand kunnen delen. We zijn zo een leuk gezin voor de buitenwereld, maar ook als we als gezin samen zijn.

Nee, het leven draait niet om mij. Ik ben gewoon teleurgesteld. Hij was namelijk ook heel lief voor mij. Dat telt toch ook? Echter wat is een relatie zonder vertrouwen?



En nu? Alles wat ik heb opgebouwd is weg.Mijn geld zit in het huis. Een eigen onderneming starten zit er op korte termijn niet in. Al het geld dat ik overhoud, gaat naar een huurwoning — die ik nog moet vinden. Het financiële plaatje waarbij we het huis kunnen behouden, is nog niet duidelijk.

Ik moest het even kwijt,ik ben zo een domme koe en ik bljjf van hem houden, maar nu moet ik sterk zijn. De eenzaamheid ik voel me zo alleen. Ik had zo gehoopt op tot de dood ons scheidt.