Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4

06-12-2024 09:04 986 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.

Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Dit snap ik inderdaad.
He, en dat ik me dus meteen mislukt voel zegt dan dus iets over mij en met welke bril op ik het interpreteer. ;)

Goed gesnapt he?

Maar dat gebeurde me bij mn psychologen dus ook. Klemdenken en falen.
Ik prijs me enorm gelukkig dat nu ineens alles er mag zijn en oke is en dat maar continue benoemd wordt. Hoe verwarrend en eng ook, ik faal niet meer continue, terwijl ik niet heel veel ander doe dan toen.
Zegt dus inderdaad heel veel over mij, en waar ik gevoelig voor ben en wat me ruimte geeft.



Zeg, had ik vanochtend gestofzuigd en gedweild?
Ze hebben hier vanmiddag eerst de boel verbouwd voor een hut (een oude bank verschoven, alle kussens van de bank. Daar bleek nog een jaar voorraad eten en stof te liggen...) en daarna cakejes gebakken en versierd. (Overal bloem en sprinkles en confetti).
Om daarna nog even buiten te spelen. (Moddervoetrn door het hele huis)

Ik ben meteen weer genezen. :bonk:
Alle reacties Link kopieren Quote
Oh Lucy en Avo, ik denk dat ik snap wat Lucy bedoelt, maar ook waarom het Avo zo'n rotgevoel geeft. Ik ga kijken of ik het op een heldere manier uit mijn hoofd op papier kan krijgen.

Wat Lucy in haar laatste post uitlegt klopt natuurlijk. Je eigen geschiedenis heeft invloed op hoe je gedrag van de ander interpreteert. In het voorbeeld van Lucy is er een gewone, alledaagse situatie, waar door iemand met een belast verleden anders op wordt gereageerd dan verwacht. Aan dat gevoel kan je niks doen. Sterker nog, hier gaat de snelweg met 'oud gedrag en oud gevoel' weer in werking. En met oefenen kan je steeds beter herkennen dat het die oude snelweg weer is, dat oude pijn de reactie stuurt, en dat dat misschien niet meer nodig is en dat die ander niet prettig reageerde maar dat dat geen invloed (meer) heeft op hoe ik naar mezelf kijk.

Maar, dat is alleen maar te oefenen met een soort 'milde' trauma reactie. Het cognitieve deel van je brein moet nog werken. Als je door een situatie vol in een heftige trauma reactie wordt gegooid overkomt alles je. Paniek, flashbacks, die zijn niet te sturen. En juist omdat alles je overkomt voelt het zo machteloos als de therapeut zegt dat dit niet mag. Bij zo'n reactie ben je nog niet in staat om te rationaliseren en te beredeneren. Je mensen brein is volledig afgesloten en je reptielenbrein neemt het over. Daar kan je niks aan doen, het is een soort shutdown. Dus het klopt dat je dat niet kan Avo. Je bent niet kapot, je faalt niet. Eerst moet de trauma reactie milder zijn. En wat daarbij werkt, dat is per persoon verschillend.
Alle reacties Link kopieren Quote
.grapje.
Alle reacties Link kopieren Quote
.
lucy wijzigde dit bericht op 15-01-2025 22:28
Reden: Ik moetvgeen posts schrijven met wijn in mijn mik :)
99.88% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Duizend gedachten over wat jullie schrijven, maar geen normale zin kunnen vormen. Het raakt, dat wel.

Vandaag heel slecht nieuws gekregen over een dierbare, dichtbij en van onze eigen leeftijd, ongeneeslijk ziek. Terwijl ‘hij’ iedere keer toch weer beter wordt en van z’n ‘welverdiende’ pensioen geniet. Het voelt allemaal zo ontzettend oneerlijk. En ik weet het die gedachte is ook oneerlijk en gemeen en maakt me niet bepaald een fraai mens.
selune wijzigde dit bericht op 15-01-2025 22:40
0.22% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
Alle reacties Link kopieren Quote
En dat is dan maar zo. Het is ook kneiter oneerlijk. Mensen van onze leeftijd horen niet ongeneeslijk ziek te zijn. En sommige mensen mag je willen missen als kiespijn.

Sterkte Selune :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik snap je Lucy. Echt.
Je legt het duidelijk uit.
Ik begrijp wat je bedoelt.
En met dat deel ben ik het ook eens.

Maisons uitleg verklaart veel voor me.
Het voelde, voelt, vaak zo als overkomen. Iets dat me zo overvalt.
Wat ik met de beste wil van de wereld niet weggeredeneerd krijg op dat moment omdat ik niet kan denken of redenen.
Alleen maar terug zijn.

Waarbij ik ook jou begrijp Lucy, dat het niet de bakker, verkleed als Piet, is die me dat gevoel bezorgd. Hij triggert slechts het gevoel dat al in mij zit.
Ik dicht hem dingen toe waarvan ik totaal over de zijk raak, die niets met de bakker te maken hebben.
Dat ik zo over de zijk raak zegt iets over mij en mijn beleving. Niet over de bakker.
Ik snap het.

Ik liep alleen altijd stuk op de verwoording, en het stukje eigen verantwoordelijkheid dat Maisnon beschreef.
Ik wilde zo hard niet verdwijnen, het goed doen, niet meer die vreselijke dingen voelen, niet mezelf kapot hoeven maken.
Ik haatte het.
En dan kreeg ik doodleuk te horen dat het mijn eigen keuze was, en niet gewenst.
Joe.
*Zet clowns en acteurs op de muur en trekt zich terug in de kelders waar niemand kan zien wat ze doet. Om te vieren dat ze weer gefaald heeft.*

*Waarbij ik begrijp dat dit iets over mij zegt, en niet perse over de psychologen. Ik vatte het zo op vanwege mijn bagage. Zij waren niet verantwoordelijk voor het gevoel dat het bij mij opriep.
Maar toch helpt het verdomd veel dat coach continue wil weten wat haar woorden met mij doen, en maar blijft uitleggen wat ze wél bedoeld. En dat het oke is dat ik dat niet kan voelen of begrijpen.
Is dat dan nieuwe kennis? Of het verschil tussen een psycholoog of een coach? Of GGZ en vrijgevestigd? Of is het gewoon coaches karakter, dat ze me al zo lang kent (kende laatste psych me in principe ook) of onze klik?
Wat heb ik me vaak alleen, onbegrepen en falend fout gevoeld. Ik was ervan overtuigd dat ik het niet snapte, therapie. Het niet kon ofzo, niet begreep wat de bedoeling was of wat ik fout deed, maar het was me duidelijk dat ik het fout deed.
Ik wist alleen echt echt niet hoe ik moest doen wat ze wilden, wat ik wel moest zeggen/laten zien/voelen.
Eigenlijk niet gek dat ik nooit heb kunnen vertellen wat er speelde. Of aan verwerking toegekomen ben.
Die stabilisatie was ook drama. Proberen te doen wat ze wilden, dat niet kunnen, dissociatie/automutilatie/suïcidaliteit niet bespreken. Verbergen. Schuld, schaamte. Niet goed begrijpen wat er was, niet eens herkennen hoe bang ik was. Als je toen gevraagd had of ik bang was had ik denk ik overtuigd 'nee'gezegd.
Bang stond voor mij gelijk aan vrezen voor je leven. Blinde paniek. Ik was niet bang om te praten, het was gewoon geen optie.
Ik was niet bang om te laat thuis te komen, ik kreeg er de zenuwen van of schoot uit mijn slof naar willekeurige anderen.
Ik was niet bang voor jongens, aanraking, harde dingen. Waarom zou ik bang zijn? Wat konden ze doen waar ik bang voor zou moeten zijn?
Bang was ik als ik me raar in mijn buik voelde... Of als ik gespuugd had je de pil.
Bang was ik als hij mijn hoofd onder water hield. De eerste keer niet, de tweede keer wel, dan kwam het vrezen dat hij deze keer te lang zou vasthouden. Dat dit het was.
Bang was toen ik klein was, en die geluiden hoorde, en de pijn voelde, en niet begreep wat er gebeurde maar wel dacht dat hij dood zou gaan door mijn schuld. Als ik swinters in het donker achterin de auto zat zonder siblings. Dat ik naar Spanje ging. Dat was bang.
Toen ik 18 was, was er weinig bang meer.
Er was naar en er was geen optie. Er was nee, nee, alsjeblieft... En de wetenschap dat dan de wereld zou vergaan als ik het verkeerd deed.

Of niet waar. Er was bang dat ze mijn oppaskindje zouden nemen als ik niet voldeed.
Er was bang dat oppasmoeder er ooit achter zou komen, en me zou haten en verlaten.

Toen jeugdzorg beide op de huistelefoon, toen was er geen bang. Toen was er.. niets? Het besef dat het klaar was. Geen uitweg. Dat ik beter had moeten weten. Gelatenheid?

Ik herinner me geen angst verder uit die tijd.
Ik herinner me donker. Wanhoop. Uitzichtloosheid. Pijn. Eenzaam.
Soms verachting. Voor zo'n bleke trillende buik. Voor een o zo belangrijke piemel.
Zo'n kreunend figuur. Dat later neerbuigend deed. Maar wel pap lustte. Schijnheiligheid.

Nu pas voel ik de angst. Van toen ze klein was. Van de dreiging. Om niet te praten. Voor de vreselijke pijn. Voor de vernedering. Om te moeten.
Ik kan me vanaf mijn 12e weinig angst herinneren.
Is dat raar?

Ik kan me sowieso maar fragmenten van narigheid herinneren na mijn 10e.
Vlagen. Kleine details, of juist alleen hoor het voelde, was. Niet wie, waar, context.
Of juist alleen een ruimte. Een flard mensen. Een paar tellen in slomo waarin ik val of me voorbereid op de impact. geschreeuw en pijn...

Hoort dat zo?
Hoor ik me niet altijd bang gevoeld te hebben.
Meegaand en t er uggetrokken geweest te zijn, bang? Vermijdend?

Kan ik het toch allemaal verzonnen hebben en zieker dan ziek zijn?
Of gewoon knettergek dat ik dingen zie en hoor die nooit gebeurd zijn?

Was het echt zoals ik denk? Of was het zoals iedereen dacht?
Waarom was ik dan niet doodsbang de hele tijd? Waarom was ik opstandig, ging ik niet stiller, beter, verstandiger, straf ontlopen?
Waarom wist ik toen niet goed wat er speelde, was ik ervan overtuigd dat M over iemand anders ging.

Waren zij fijn en ik gek? Was ik slecht en zij goed? Waren zij fout en ik kind?
Het klopt allemaal niet. Bij elke variant klopt er wel iets niet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Het is ook oneerlijk Selune.
Vriendin die dol is op het vader en hem verliest. Ik die mijn vader nog heb en er niet dankbaar voor ben.
Ruil het om denk ik dan.

Vriendinnen die ernstig ziek zijn. Vechten voor hun leven. Niet dood willen.
Ik die moet vechten om te willen leven. Dood wil.
Zo oneerlijk.

Kon je het maar omruilen.. jouw dierbare gezond, ik ongeneeslijk ziek.
(Ik mag ook niet mijn vader aanbieden... Dat bewijst dat ik een ondankbare slechte dochter ben. Maar ik denk het wel ook. Waarom de lieve mensen. Waarom niet hij?)
Alle reacties Link kopieren Quote
.
lucy wijzigde dit bericht op 16-01-2025 13:03
99.91% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
.
lucy wijzigde dit bericht op 16-01-2025 13:04
99.84% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Maisnon schrijft wat ik dacht maar de puf niet had om op te schrijven. Tijdje terug schreef ik ook iets, over verbroken connectie cognitief brein en reptielenbrein. En die oefening met 5 dingen zien, 4 dingen voelen (of horen of ruiken of...) Etc. En dat dan nauwkeurig beschrijven. Omdat je bij die oefening die connectie tussen hoger en lager brein probeert te herstellen en je daadwerkelijk zelf weer iets kunt beslissen. Als die connectie weg is kun je niks. En die connectie valt soms weg bij ernstige trigger.

Lucy, je vroeg of ik het allemaal een beetje trek. Ja, ik trek het wel, maar er is heel weinig puf. Zelfs om hier te schrijven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Poeh opluchting, bedrijfsarts weer gehad, ik mag nog weer 6wk 'richten op intensieve behandeling en herstel' ipv moeten reïntegreren. Dan zien we verder.
Alle reacties Link kopieren Quote
Fijn Libe.
Verder even geen woorden.
Wel gelezen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Avocadeau,
Ik herken dat, dat volkomen niet bang zijn.
Je kunt echt prima met mij op stap. Ik ben echt nergens meer bang voor. De grootste idioot kan gaan staan idioten met zijn neus aan mijn neus en het zal me niets doen. Ik kijk hem dan hoofdschuddend aan en kan bijna denken: is dat alles wat je kunt?

Omdat ik zóveel al heb meegemaakt en overleefd, dat dit echt peanuts voor me is. Eigenlijk zelfs 'veilig', want ik weet heel goed om te gaan met die onvoorspelbaarheid. Ik sta dan aan en kan je dan lezen als de beste. Want ik heb dat jarenlang moeten doen, dus ik ben daar een meester in.

Mij kun je dus ook heel goed gebruiken voor plotselinge rampen en onheil. Ik kijk echt nergens van op, gas erop en gáán!

Maar het is niet normaal.
Het zou niet zo moeten zijn.
Ik zou niet zo afgestompt moeten zijn, dat ik gevaar voor de gewone mens niet als gevaar herken, omdat ik veel en veel erger gevaar heb gekend....

En ik herken ook de angst voor dingen die afgepakt kunnen worden, die je dierbaar zijn. Dat het je eigen schuld is als het weg is. Want dan hád je maar beter moeten doen. Ik leef een fantastisch leven nu en ik ben kapot bang dat het op een dag allemaal nep blijkt te zijn.

En ik herken ook de angst en de vragen over of het wel écht allemaal zo erg was eigenlijk? Want als dat zo was, waarom heb ik dan wel/ niet....
Maar daarvan weet ik ook: op dat moment was ik bezig met overleven. En deed ik ( nam mijn lichaam het over) wat ik moest doen om het te overleven. En soms was dat terugvechten. En soms was dat stil blijven. En soms was dat ernaartoe lopen, terwijl ik wilde wegrennen. En soms was dat wegrennen. En soms was het huilen, bidden en smeken en soms was het stil ondergaan. En soms was het een grote mond. Net wat op dat moment paste om het te overleven. Want tot daar ben je dan, is je leven dan verworden: de komende seconden, minuten, half uur, uur, dagdeel, dag zien te overleven. Overleven. En meer ruimte was er niet. Alleen zorgen dat je hart blijft kloppen en je adem kan blijven halen. De rest is onbelangrijk op dat moment....
doreia* wijzigde dit bericht op 16-01-2025 12:50
38.45% gewijzigd
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Alle reacties Link kopieren Quote
Sorry Avo, als ik ergens de verkeerde snaar heb geraakt of het verkeerd zeg (of zelfs zie. Het is slechts mijn zienswijze. Niet de waarheid).

Ik heb het weggehaald.

Libe, wat fijn! Kan me voorstellen dat dat rust geeft!
Alle reacties Link kopieren Quote
Selune, wat erg en verdrietig. Kun je in deze laatste fase bij de ander zijn? Heb je steun aan mensen om deze persoon heen, kun je samen troost zoeken bij elkaar?
Het is ook gewoon oneerlijk, het maakt je niet slecht om dat te denken en het andere mensen meer toe te wensen dan de goede mensen.

Lucy, volgens mij zeg je niets fout. Raken is niet erg, want het is duidelijk dat het komt uit begrip en interesse.
What a nuanced anxiety
Alle reacties Link kopieren Quote
Nee Lucy, totaal niet. Gewoon druk en moe.
Alle reacties Link kopieren Quote
Doreia, ja zoiets was het vroeger toen ik erin zat.
Hoewel wegrennen en terug vechten niet in me opkwam. Gewoon geen optie.
Had niets met angst te maken. Of niet dat ik dat voelde iig.
Nu ben ik helaas verre van koelbloedig.
Wel bij paniek en met ongelukken etc.
Niet met boosheid, of triggers. De wereld is snel onecht (dat had ik vroeger trouwens ook veel. Onecht, of weg. Misschien verdween ik wel gewoon steeds als ik bang had moeten zijn?) en bij te spannende dingen verdwijn ik.

Ik kan wel heel goed alle spanning en onveiligheid 'uit' zetten en gewoon doen wat moet. Zoals bokslessen volgen als ik dat bedacht heb (vraag me niet waarom. En geen idee wat we daar deden. Ik haalde adem, zette me schrap, en kwam erachter dat ik thuis op de bank zat en mijn handen stonken)
Misschien deed ik dat vroeger wel nonstop.
Spanning en angst negeren, niet voor openstaan?

Ik vind het zo raar, omdat ik nu fysiek reageer op Piet/sommige ruzie dingen/geuren.
En vroeger toen ik daar middenin zat kan ik me geen bang ofzo herinneren.
Ja, dat onecht aanvoelen dus. Soms ook vertraagd. Of dat ik soort van dacht 'oeh, dat ziet er pijnlijk uit'. Ofzo.
Maar ik weet dus ook niet heel veel meer. (Genoeg, vind ikzelf).

Zou de puzzel ooit af komen en ik het verhaal leren kennen?
Alle reacties Link kopieren Quote
Oh, ik ben er pas heel onlangs achter gekomen dat de wereld echt is.
Ik bezag de wereld altijd alsof ik aan het vogels spotten ben van achter zo'n scherm in de natuur. Dus mijn ogen beginnen te kijken, maar dan moet ik nog door mijn oogkassen heen (als je me snapt). Ik zit helemaal terug getrokken in mijn hoofd en moet dus nog door een stuk hoofd en oogkassen voor de wereld er is.

En ik kan ook heel goed naar mezelf kijken en observeren terwijl ik leef. The Matrix is een concept dat ik normaal zou vinden omdat het altijd al voelt alsof ik in een simulatie woon.

Pas eigenlijk sinds 11 jaar dat ik dat niet meer constant heb, maar bij vlagen als iets spannend is. Dan trek ik me terug en kijk weer via van achter mijn oogkassen...
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Alle reacties Link kopieren Quote
En Lucy, er was echt niets raars aan jouw reactie hoor. Wat Tyche zegt: juist super lief en meedenkend en meelevend.
Ik moest alleen even een uurtje sporten en landen.
Zat nog in de Jippie a jee wat ben ik leuk en mijn leven ook fase van werk.

Sorrie als ik het onhandig verwoordde.
Dus niet meer wissen hoor, en gewoon blijven schrijven.

Heb ik wel eens gezegd dat elke reactie, elk woord een cadeautje lijkt? Nog steeds.
Wauw. Voor mij?
Al die tijd en moeite?
Daar wij ik dan wel aandacht en mijn best in stoppen. Veel te kostbaar.
Dat ik niet uitgelachen wordt en wel geloofd al. Dat is al bizar. Maar dat mensen de moeite nemen om iets terug te schrijven. Of een stukje willen delen, toevertrouwen. Niet perse aan mij natuur.
Maar toch. Ik word niet weggestuurd, en e ris blijkbaar genoeg vertrouwen. Dat is zo'n cadeau...
Blijft bijzonder en kostbaar en wauw.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik wordt er heel wankel en iebelig van. Donker, koud, mist. Het zit inmiddels net zo zeer in m'n hoofd als in de wereld. Het nieuws van gisteren heeft een soort gat in m'n hart geslagen, werk is leuk maar vreselijk druk en demanding. Ik heb een barstende hoofdpijn en tranen achter m'n ogen.
Forever is a hell of a long time
Alle reacties Link kopieren Quote
Helpt dat, werk druk en demanding? Of is dat niet wat je nu kan gebruiken?
Kusje op het gat in je hart.
Alle reacties Link kopieren Quote
Wat gaat het topic snel! Ik hou het even niet bij. Er wordt veel geschreven waarin ik me herken (huishouden: check, diepe zin van psych van Lucy: check).

Gisteren had ik een hele lange dag. Ik was echt kapot toen ik thuis kwam en voelde me niet lekker. Vannacht liggen spoken. Gelukkig had ik vandaag geen les omdat er toetsen waren. Één spreektoets even moeten onderbreken omdat ik een hoestbui kreeg. Nu op weg naar huis, kijken hoe het morgen gaat.

Selune: :hug: Het is niet eerlijk. Mijn tante is veel te jong overleden, gisteren over Martijn Krabbé gelezen. Andere bekende en onbekende mensen die veel te jong gaan. En dan heb ik zoveel loze dagen waarin ik niet vooruit te branden ben, terwijl ik nu zou moeten genieten van het leven. Het besef is er wel, maar het lukt vaak niet.

Knuffel voor iedereen die er een gebruiken kan. Ik lees jullie maar het gaat me even te snel om te reageren.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Alle reacties Link kopieren Quote
Op dit moment helpt het niet meer, maar ik voel me al zo tekortschieten dat doorgaan als de enige mogelijkheid voelt. Daarbij zijn de studenten enorm de l*l als ik nu iets laat vallen, want ik ben al voor diverse vakken de oplossing voor de oplossing.

@Diva jullie konden toetsen? Wij lagen grotendeels plat. Door de ddosaanval lagen alle toetsplatformen eruit bij ons. Ik heb al heel lang niet meer met de hand laten schrijven. De studenten vonden het geen aangename ervaring. Maar er ging ook heel veel niet door, wat we op moesten lossen.

Veel te jong inderdaad en ook zo ontzettend ineens. Vorige week gevallen, daardoor onderzocht en nu weten dat ze zeer waarschijnlijk haar verjaardag over een paar maanden niet meer gaat meemaken en haar kinderen niet verder zal zien opgroeien.
En dat is vreselijk egoïstisch, maar ze is eigenlijk de enige die mij als kind/puber mee heeft gemaakt die niet van de generatie van mijn ouders en buitenaf was. Het raakt me op zoveel vlakken. Naast dat ik het afschuwelijk voor haar en haar gezin vindt.
Forever is a hell of a long time
Alle reacties Link kopieren Quote
Oh, nee dat snap ik wel dat dat een extra dimensie heeft. Dat is niet egoïstisch, dat is gewoon wat ze voor jou nog meer betekent, buiten de band die jullie hebben samen.
Extra dierbaar iets.
En jemig wat een hard gelach.. vallen en dan ontdekken dat je stervende bent.. het leven is zo oneerlijk.
En we komen ook steeds meer in de leeftijd dat 'het erbij' gaat horen.
Het aantal ernstig zieken en afscheiden gaat hier per jaar exponentieel omhoog...
Ik snap dat, maar vind het ook wel confronterend en moeilijk. Steeds meer mensen moeten missen.


Gekloot toch op scholen in het digitale tijdperk...
Ik kom voor mijn werk ook nogal eens op scholen, en de gevolgen van een dag geen wifi zijn bijna niet meer te overzien. Digiborden, lesmethodes, absentiesysteem allemaal niet te gebruiken if in te zien.
Geen gegevens van leerlingen (of ouders) meer bij de hand, en dan maar even wat werkbladen kopieeren of uitprinten van de schijf gaat ook niet, gezien de printer ook wifi nodig heeft...
Kwalitatief lesgeven wordt dan heel moeilijk, net als alle randzaken regelen en bijhouden rondom het lesgeven.
Drama.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven