Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
dinsdag 14 januari 2025 om 22:46
Gezellig avo! Scheur er op los, anders ligt die stapel toch maar te verstoffen.
En nee, er hoeft niets aan jou te zijn geweest. Echte liefde met stof is duizend miljoen keer beter dan schijnperfectie met m. Sterker nog, zelfs zonder dat is obsessie met perfect lijken voor de buitenwereld niet goed om kinderen mee te geven.
En nee, er hoeft niets aan jou te zijn geweest. Echte liefde met stof is duizend miljoen keer beter dan schijnperfectie met m. Sterker nog, zelfs zonder dat is obsessie met perfect lijken voor de buitenwereld niet goed om kinderen mee te geven.
What a nuanced anxiety
dinsdag 14 januari 2025 om 23:19
Avo: idd. Gevoel van falen. En dat ik teleurstel. 4e keer terug. Draaideurklantje.
En ik weet dat ik niet meer sta waar ik ooit stond. Dat als dit alles 3 jaar geleden was gebeurd, ik zwaar suïcidaal niet meer slapend en functionerend zou zijn. En dat mijn overlevongsstrategie harder werken en mijzelf straffen zou zijn. Nu is het idd eten en scherm. En dat is slecht, maar minder slecht dan er niet mogen zijn van mijzelf.
Maar ja: wel absoluut het gevoel dat ik teleurstel. Terwijl ik tegelijk weet dat dit voor mij zelfzorg is.
En ik weet dat ik niet meer sta waar ik ooit stond. Dat als dit alles 3 jaar geleden was gebeurd, ik zwaar suïcidaal niet meer slapend en functionerend zou zijn. En dat mijn overlevongsstrategie harder werken en mijzelf straffen zou zijn. Nu is het idd eten en scherm. En dat is slecht, maar minder slecht dan er niet mogen zijn van mijzelf.
Maar ja: wel absoluut het gevoel dat ik teleurstel. Terwijl ik tegelijk weet dat dit voor mij zelfzorg is.
dinsdag 14 januari 2025 om 23:40
Ja, ik snap je precies Lucy. En het geeft niet dat gevoel en verstand nog niet op een lijn zitten.
Je voelt het zo, en dat is naar en ook oke.
Je voelt wat je voelt.
Eigenlijk zegt het iets over jou. Dat je jezelf teleurstelt. En dat projecteer je op psych.
Denk ik. Psychologie van de koude grond.
Ik weet dat ik dat doe bij coach. Ik projecteer op haar wat ik zelf (onbewust) voel, of wat mijn ouders zeiden.
Ze vraagt ook geregeld 'zou het voor jou makkelijker zijn als ik nu boos/teleurgesteld was?/je nooit meer wil zien?' ehm ja. Bingo.
Lekker veilig en voorspelbaar, die ken ik tenminste. En dat is een stuk veiliger dan dat ze dat nog steeds aardig doet/om mee geeft/oke is. WTF!
Heel mijn mensbeeld gaat dan naar de grootjes, en mijn begrip van hoe de wereld werkt, en hoe ik me gedraag... Alles ineens op losse schroeven.
Doe gewoon effe boos ofzo.
Tyche, het was verder niet voor de buitenwereld. Zonder mij komen ze erg dicht bij een ideaal gezin. Harmonie, gezelligheid, veel aandacht, liefde en relatieve rijkdom. Ze hadden het echt goed voor elkaar en fijn met zijn allen.
Echt. Alleen ik kreeg een hardere opvoeding.
En toch, nog steeds, ben ik ze dankbaar dat ze me zo geholpen hebben het geheim te houden.
Stom he?
Terwijl ik het ook verfoei. Maar het idee door iedereen uitgekotst en aanstaard te worden vind ik echt zo naar.
Maar ik snap wel wat je zegt dat het leven van mijn kinderen met stofnesten te verkiezen is boven mijn jeugd in een brandschoon huis.
Ik zou graag die keuze gehad hebben.
Je voelt het zo, en dat is naar en ook oke.
Je voelt wat je voelt.
Eigenlijk zegt het iets over jou. Dat je jezelf teleurstelt. En dat projecteer je op psych.
Denk ik. Psychologie van de koude grond.
Ik weet dat ik dat doe bij coach. Ik projecteer op haar wat ik zelf (onbewust) voel, of wat mijn ouders zeiden.
Ze vraagt ook geregeld 'zou het voor jou makkelijker zijn als ik nu boos/teleurgesteld was?/je nooit meer wil zien?' ehm ja. Bingo.
Lekker veilig en voorspelbaar, die ken ik tenminste. En dat is een stuk veiliger dan dat ze dat nog steeds aardig doet/om mee geeft/oke is. WTF!
Heel mijn mensbeeld gaat dan naar de grootjes, en mijn begrip van hoe de wereld werkt, en hoe ik me gedraag... Alles ineens op losse schroeven.
Doe gewoon effe boos ofzo.
Tyche, het was verder niet voor de buitenwereld. Zonder mij komen ze erg dicht bij een ideaal gezin. Harmonie, gezelligheid, veel aandacht, liefde en relatieve rijkdom. Ze hadden het echt goed voor elkaar en fijn met zijn allen.
Echt. Alleen ik kreeg een hardere opvoeding.
En toch, nog steeds, ben ik ze dankbaar dat ze me zo geholpen hebben het geheim te houden.
Stom he?
Terwijl ik het ook verfoei. Maar het idee door iedereen uitgekotst en aanstaard te worden vind ik echt zo naar.
Maar ik snap wel wat je zegt dat het leven van mijn kinderen met stofnesten te verkiezen is boven mijn jeugd in een brandschoon huis.
Ik zou graag die keuze gehad hebben.
woensdag 15 januari 2025 om 06:25
Haha, ik hoef geen gelijk hoor. Als het niet zo voelt is dat prima.
Je bent niet halsstarrig, je hebt zo'n 40 jaar aan opvoeding en overtuiging van de ene kant meegekregen. Dan is onze 'wij zien dit toch een beetje anders' vlag meestal niet genoeg om dat ineens te veranderen. We komen gewoon nog heel vaak met de vlag zwaaien
Je bent niet halsstarrig, je hebt zo'n 40 jaar aan opvoeding en overtuiging van de ene kant meegekregen. Dan is onze 'wij zien dit toch een beetje anders' vlag meestal niet genoeg om dat ineens te veranderen. We komen gewoon nog heel vaak met de vlag zwaaien
woensdag 15 januari 2025 om 06:39
woensdag 15 januari 2025 om 10:57
Avo, ik snap wat je zegt. Dat het een spiegeling is. Het is bij mij een trigger naar veilig zijn.
Vandaag zei psych ook wel iets moois: iemand anders kan jou nooit een gevoel geven. Jij geeft jezelf een gevoel, hangt zelf ergens een waarde aan, wordt getriggerd of whatever. Maar een ander kan jou nooit een gevoel geven.
Iets om over er na te denken. Sowieso veel om over na te denken gekregen weer.
Vandaag zei psych ook wel iets moois: iemand anders kan jou nooit een gevoel geven. Jij geeft jezelf een gevoel, hangt zelf ergens een waarde aan, wordt getriggerd of whatever. Maar een ander kan jou nooit een gevoel geven.
Iets om over er na te denken. Sowieso veel om over na te denken gekregen weer.
woensdag 15 januari 2025 om 11:31
Jemig wat diep. Daar moet ik eens over nadenken.
Mij 'overkomt' het voor mijn gevoel wel zo, dat een ander me een gevoel geeft.
Maar dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe ik dingen van een ander interpreteer en welke gedachten ik erbij heb....
Overigens ben ik nu na 100 jaar dus terug bij coach, en daar zijn we eigenlijk allebei blij en oke mee geloof ik. Hoewel ik twee jaar lang gedacht heb dat ik haar vooral overlast bezorg. Dat voel ik nog steeds wel, maar ik weet ook wat ze zegt, en dat ik haar regelmatig geloof. Dus daar probeer k aan vast te houden.
Maar over terugkomen en het nog steeeeeds niet zelf kunnen gesproken... Fail nummer 1 hier. Al vanaf mn 16e hulp, en nog steeds niet normaal.
Pfff, wat een hersenkraker joh.
Hoe voel je je nu, na haar weer gesproken te hebben?
Jahallo, ik heb ook je tekst gemist. Wil je het nog eens vertellen?
Nou, kom maar met die award. Hele huis opgeruimd, gestofzuigd en gedweild.
Oke, ik zou nog moeten soppen, maar dat ga ik niet meer doen nu.
Er liggen spullen klaar om straks cakejes te bakken en versieren, we moeten naar de bieb, kittens kijken op de kinderboerderij, en er moet een weigerachtig-kind naar de tandarts voor een gaatje.
Tsja. Als je al twee jaar lang weigert om je tanden te poetsen, erover komt, het afraffelt, en met belonen of straffen niet tot verandering te krijgen bent... Boven de 8 neem ik geen kinderen meer in de houdgreep voor tanden poetsen.
Sinds dit gaatjes vonnis wordt er ineens weer elke dag gepoetst, en zo goed mogelijk.
Waarom zou je ook naar je ouders luisteren.
Hier ook een aantal met een opvoeduitdaging. Maar wel uniek en leuk en slim en fantastisch eigen en zoooo knap.
Mij 'overkomt' het voor mijn gevoel wel zo, dat een ander me een gevoel geeft.
Maar dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe ik dingen van een ander interpreteer en welke gedachten ik erbij heb....
Overigens ben ik nu na 100 jaar dus terug bij coach, en daar zijn we eigenlijk allebei blij en oke mee geloof ik. Hoewel ik twee jaar lang gedacht heb dat ik haar vooral overlast bezorg. Dat voel ik nog steeds wel, maar ik weet ook wat ze zegt, en dat ik haar regelmatig geloof. Dus daar probeer k aan vast te houden.
Maar over terugkomen en het nog steeeeeds niet zelf kunnen gesproken... Fail nummer 1 hier. Al vanaf mn 16e hulp, en nog steeds niet normaal.
Pfff, wat een hersenkraker joh.
Hoe voel je je nu, na haar weer gesproken te hebben?
Jahallo, ik heb ook je tekst gemist. Wil je het nog eens vertellen?
Nou, kom maar met die award. Hele huis opgeruimd, gestofzuigd en gedweild.
Oke, ik zou nog moeten soppen, maar dat ga ik niet meer doen nu.
Er liggen spullen klaar om straks cakejes te bakken en versieren, we moeten naar de bieb, kittens kijken op de kinderboerderij, en er moet een weigerachtig-kind naar de tandarts voor een gaatje.
Tsja. Als je al twee jaar lang weigert om je tanden te poetsen, erover komt, het afraffelt, en met belonen of straffen niet tot verandering te krijgen bent... Boven de 8 neem ik geen kinderen meer in de houdgreep voor tanden poetsen.
Sinds dit gaatjes vonnis wordt er ineens weer elke dag gepoetst, en zo goed mogelijk.
Waarom zou je ook naar je ouders luisteren.
Hier ook een aantal met een opvoeduitdaging. Maar wel uniek en leuk en slim en fantastisch eigen en zoooo knap.
woensdag 15 januari 2025 om 11:54
Soms is het makkelijker om wreed te zijn naar degene tegenover wie je gefaald hebt, dan onder ogen zien hoe wreed het falen was.
En dat is niet de schuld van een in de steek gelaten kind.
En dat is niet de schuld van een in de steek gelaten kind.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 15 januari 2025 om 12:20
Mooi over dat je alleen jezelf een gevoel kan geven. Daar wil ik ook wel even op kauwen.
Ik 'mag' vanmiddag weer. Ik mocht even kijken deze week wanneer de criticus in mij tevoorschijn komt.... Nou, zal ik je zeggen dat die nooit wég is? Die staat altijd te wachten om ervoor te springen. Doodmoe word ik ervan. Ik zag dat dit nog maar gesprek 3 van 5 gaat worden. Ik heb het idee dat ik al 3 levens bezig ben ofzo. En ook de repetitie van eergisteren voelt als heel ver weg. En het voelt ook deze hele episode is echt afgesloten sinds maandag. Ik slaap weer heerlijk, ben helemaal weer in het hier-en-nu en er komt weer werk uit mijn handen....
Als je er middenin zit, heb je geen idee dát je er middenin zit he?
Ik 'mag' vanmiddag weer. Ik mocht even kijken deze week wanneer de criticus in mij tevoorschijn komt.... Nou, zal ik je zeggen dat die nooit wég is? Die staat altijd te wachten om ervoor te springen. Doodmoe word ik ervan. Ik zag dat dit nog maar gesprek 3 van 5 gaat worden. Ik heb het idee dat ik al 3 levens bezig ben ofzo. En ook de repetitie van eergisteren voelt als heel ver weg. En het voelt ook deze hele episode is echt afgesloten sinds maandag. Ik slaap weer heerlijk, ben helemaal weer in het hier-en-nu en er komt weer werk uit mijn handen....
Als je er middenin zit, heb je geen idee dát je er middenin zit he?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 15 januari 2025 om 12:21
Uiteraard.
Maar mijn puur hypothetische voorbeelden werden zo absurd dat ik die maar weggelaten heb.
Maar misschien kan je hier iets mee:
Ik heb een keer van een barbiepop de haren afgeknipt. Geen idee of dat een experiment was, een kappertjesspel, een verloren weddenschap, in een spel waarbij die Barbie stout was of gewoon zomaar, maar het resultaat was een klassieker. Stom piekhaar en zichtbare stukken plastic hoofdhuid.
Die Barbie kreeg vervolgens altijd de stomste kleren aan, de rol van slechterik bij het spel én bij die Barbie heb ik ontdekt hoe hard je moest trekken om een plukje haar uit d’r plastic hoofd te halen.
En die Barbie kreeg blauwe lippenstift met een permanentmarker.
En toen ik Barbies stom ging vinden was deze Barbie trouwens nog wel cool. En kreeg een leren jack.
Maar mijn puur hypothetische voorbeelden werden zo absurd dat ik die maar weggelaten heb.
Maar misschien kan je hier iets mee:
Ik heb een keer van een barbiepop de haren afgeknipt. Geen idee of dat een experiment was, een kappertjesspel, een verloren weddenschap, in een spel waarbij die Barbie stout was of gewoon zomaar, maar het resultaat was een klassieker. Stom piekhaar en zichtbare stukken plastic hoofdhuid.
Die Barbie kreeg vervolgens altijd de stomste kleren aan, de rol van slechterik bij het spel én bij die Barbie heb ik ontdekt hoe hard je moest trekken om een plukje haar uit d’r plastic hoofd te halen.
En die Barbie kreeg blauwe lippenstift met een permanentmarker.
En toen ik Barbies stom ging vinden was deze Barbie trouwens nog wel cool. En kreeg een leren jack.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 15 januari 2025 om 12:39
woensdag 15 januari 2025 om 12:53
Haha feow die barbie, goed beeld. 
Die opmerking over anderen en gevoel: ja, oke, je reactie is van jou, maar het is ook wel een uitspraak die heel makkelijk verkeerd te interpreteren is.
Ik bedoel, als iemand mij een klap geeft doet dat pijn. Dat zijn dan mijn eigen pijnreceptoren en hersenen die dat vertalen als pijn en als ze dat niet zouden doen, zou die klap geen pijn doen. Maar het is natuurlijk dat het pijn doet en de ander kan dat ook verwachten en zelfs zo bedoeld hebben, dus daar ligt dan wel verantwoordelijkheid.
Mensen zijn sociale dieren dus dat de woorden en oordelen en daden van andere mensen ons raken, is op zich normaal. En zelfs als je weet dat je op een bepaalde trigger of persoon te heftig reageert, is dat dan iets wat je altijd in de hand hebt? Hier heb je echt wel wijsheid nodig om te balanceren tussen projectie (en je dus wel wat meer bewust mag zijn van dat jouw gevoel jouw zaak is) en wegcijfering van je eigen gevoel. Want een gevoelsreactie kan ook juist een signaal zijn dat het hier om iets belangrijks gaat, dat het goed is in actie te komen of die situatie/persoon te vermijden.
Die opmerking over anderen en gevoel: ja, oke, je reactie is van jou, maar het is ook wel een uitspraak die heel makkelijk verkeerd te interpreteren is.
Ik bedoel, als iemand mij een klap geeft doet dat pijn. Dat zijn dan mijn eigen pijnreceptoren en hersenen die dat vertalen als pijn en als ze dat niet zouden doen, zou die klap geen pijn doen. Maar het is natuurlijk dat het pijn doet en de ander kan dat ook verwachten en zelfs zo bedoeld hebben, dus daar ligt dan wel verantwoordelijkheid.
Mensen zijn sociale dieren dus dat de woorden en oordelen en daden van andere mensen ons raken, is op zich normaal. En zelfs als je weet dat je op een bepaalde trigger of persoon te heftig reageert, is dat dan iets wat je altijd in de hand hebt? Hier heb je echt wel wijsheid nodig om te balanceren tussen projectie (en je dus wel wat meer bewust mag zijn van dat jouw gevoel jouw zaak is) en wegcijfering van je eigen gevoel. Want een gevoelsreactie kan ook juist een signaal zijn dat het hier om iets belangrijks gaat, dat het goed is in actie te komen of die situatie/persoon te vermijden.
What a nuanced anxiety
woensdag 15 januari 2025 om 13:12
Ik denk dat ze dat laatste ermee bedoelt eigenlijk.
Iemand anders is niet verantwoordelijk voor jouw gevoel.
Ik denk dat je het zo kan zien (weet niet of het een goed voorbeeld is, in elk geval versimpeld):
Stel: Je hebt een rotdag. Toen je opstond werd je man boos want het brood is op en jij zou naar de bakker gaan. Je dochter weigert haar bed uit te komen. Op het werk heb je alleen maar moeilijke klanten en je baas wil niet naar je luisteren.
Nu zie je diezelfde vriendin bij de supermarkt die je roept en waar je naar zwaait, maar ze reageert niet. Wat voel je?
Nu heb je een goede dag. Complimenten op het werk gehad, je beste vriendin blijkt na jaren proberen zwanger, de zon schijnt. Echt een dag dat alles mee zit. Je gaat boodschappen doen en daar zie je een vriendin lopen. Je roept en zwaait, maar ze kijkt niet op of om. Wat voor gevoel roept dat op?
Jij hebt te dealen met wat je voelt en waar dat vandaan komt, een ander veroorzaakt dat gevoel niet. Dat betekent niet dat je het moet negeren, of onder de tafel moet stoppen: het kan je iets belangrijkste vertellen of een grens aangeven. Maar het is van jou, veroorzaakt door heel veel dingen die buiten de ander om liggen.
In jouw geval: als je geslagen wordt, en je komt uit een situatie met huiselijk geweld, zul je mogelijk eerder denken dat je het verdiend hebt. Gelaten reageren. Of bang. Als je geslagen wordt en je hebt dat nog nooit meegemaakt, zul je eerder verontwaardigd zijn of zelfs boos. Zelfde situatie, maar totaal ander gevoel.
Iemand anders is niet verantwoordelijk voor jouw gevoel.
Ik denk dat je het zo kan zien (weet niet of het een goed voorbeeld is, in elk geval versimpeld):
Stel: Je hebt een rotdag. Toen je opstond werd je man boos want het brood is op en jij zou naar de bakker gaan. Je dochter weigert haar bed uit te komen. Op het werk heb je alleen maar moeilijke klanten en je baas wil niet naar je luisteren.
Nu zie je diezelfde vriendin bij de supermarkt die je roept en waar je naar zwaait, maar ze reageert niet. Wat voel je?
Nu heb je een goede dag. Complimenten op het werk gehad, je beste vriendin blijkt na jaren proberen zwanger, de zon schijnt. Echt een dag dat alles mee zit. Je gaat boodschappen doen en daar zie je een vriendin lopen. Je roept en zwaait, maar ze kijkt niet op of om. Wat voor gevoel roept dat op?
Jij hebt te dealen met wat je voelt en waar dat vandaan komt, een ander veroorzaakt dat gevoel niet. Dat betekent niet dat je het moet negeren, of onder de tafel moet stoppen: het kan je iets belangrijkste vertellen of een grens aangeven. Maar het is van jou, veroorzaakt door heel veel dingen die buiten de ander om liggen.
In jouw geval: als je geslagen wordt, en je komt uit een situatie met huiselijk geweld, zul je mogelijk eerder denken dat je het verdiend hebt. Gelaten reageren. Of bang. Als je geslagen wordt en je hebt dat nog nooit meegemaakt, zul je eerder verontwaardigd zijn of zelfs boos. Zelfde situatie, maar totaal ander gevoel.
woensdag 15 januari 2025 om 13:26
Ja die volg ik Lucy, dat je eerdere ervaringen en context invloed hebben op hoe je iets interpreteert en dat dat kan verstoren. Maar dan is er in beide gevallen iemand die slaat, en die mag je best verantwoordelijk maken voor de pijn, angst en woede die dat oproept, zolang dat passende reacties zijn binnen de situatie.
Ik denk dat ik hier een beetje allergisch op reageer omdat het me doet denken aan mensen die anderen als vuil behandelen en dan gaan victimblamen. Oftewel, je moet dat advies dan niet opvatten als 'de boodschapper heeft geen verantwoordelijkheid voor de boodschap' maar meer als aanmoediging om te reflecteren in hoeverre je reactie bij deze specifieke situatie hoort of dat er andere zaken meespelen waar de ander niets mee te maken heeft.
Ik denk dat ik hier een beetje allergisch op reageer omdat het me doet denken aan mensen die anderen als vuil behandelen en dan gaan victimblamen. Oftewel, je moet dat advies dan niet opvatten als 'de boodschapper heeft geen verantwoordelijkheid voor de boodschap' maar meer als aanmoediging om te reflecteren in hoeverre je reactie bij deze specifieke situatie hoort of dat er andere zaken meespelen waar de ander niets mee te maken heeft.
What a nuanced anxiety
woensdag 15 januari 2025 om 13:57
in sommige gevallen is het heel duidelijk. Een klap krijgen = dader is verantwoordelijk. Geen twijfel mogelijk. Wat je ook doet om het uit te lokken, het is de ander die de zelfbeheersing is kwijt geraakt.
Ik denk dat het gevoel en wat het oproept mooi te omschrijven valt met het morsen van koffie.
Stel dat jij met een kop koffie door de gang loopt en iemand botst uit het niets tegen je aan. Je morst uit je kopje. Wat mors je? Koffie.
Maar als er thee in je kopje had gezeten? Dan mors je thee.
En als er water in je kopje had gezeten? Dan mors je water.
En dat is ook wat er gebeurt met je gevoel. Iemand botst tegen jou aan. En wat voor reactie / gevoel daar uit komt, dat is waarmee jij bent gevuld. Want anders had er iets anders uit gekomen. En het mooie is dat jij mag bepalen wat er uit komt als er gemorst wordt.
Dus als iemand iets tegen je zegt (tegen je aan botst), wat komt er dan bij jou uit? Wat mors jij dan?
Ik denk dat het gevoel en wat het oproept mooi te omschrijven valt met het morsen van koffie.
Stel dat jij met een kop koffie door de gang loopt en iemand botst uit het niets tegen je aan. Je morst uit je kopje. Wat mors je? Koffie.
Maar als er thee in je kopje had gezeten? Dan mors je thee.
En als er water in je kopje had gezeten? Dan mors je water.
En dat is ook wat er gebeurt met je gevoel. Iemand botst tegen jou aan. En wat voor reactie / gevoel daar uit komt, dat is waarmee jij bent gevuld. Want anders had er iets anders uit gekomen. En het mooie is dat jij mag bepalen wat er uit komt als er gemorst wordt.
Dus als iemand iets tegen je zegt (tegen je aan botst), wat komt er dan bij jou uit? Wat mors jij dan?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 15 januari 2025 om 17:29
In het geval van trauma ervaar ik daar verdomd weinig keuze in.
In veel gevallen wel. Ik denk dat ik wel koningin ben in het mooie dingen zien in alledaagse dingen. Geluksmomentjes halen uit de kleine dingen.
Stil staan bij een bloem die bloeit, wakker worden van kinderstemmen omdenken naar wat fijn dat ze zo heerlijk spelen. Op een zomerse dag de regen opzoeken en lachend in de plassen dansen, in plaats van binnen sikkeneuren.
In normale doen kan ik door gedachten mijn gevoel redelijk sturen.
Trauma gerelateerd lukt dat totaal niet.
Iets kleins kan zulke enorme paniek, pijn, schaamte, schuld oproepen. Kan me weer tot op het bot minderwaardig en vernedert doen voelen.
Denken lukt al helemaal bijna niet op zo'n moment, laat staan die gedachten gebruiken om mijn gedrag en gevoel bij te sturen.
Het lukt nu net om soms gedrag te gaan doen dat me wat kalmeert. Gericht op fysiek kalmeren, of dat inderdaad hersengebieden stimuleert dat je weer wat meer in het nu haalt.
Dus ik vind m enorm ingewikkeld. Die stelling van je psycholoog.
Ik snap de uitleg, van de goede/slechte dag, en de vriendin. Ik snap dat het gevoel dat je ergens door krijgt altijd gevormd wordt door je eigen ervaringen en bril.
Maar ik voel me wel heel mislukt meteen dat ik dus niet kan kiezen welk gevoel mensen me geven, dat gevoel me overkomt etc.
Zo. Dikke throwback naar therapie van psycholoog, daar had ik dat zo vaak. Schuldig of schaamte omdat ik niet voldeed aan wat ze zei, of het duidelijk niet de bedoeling was dat dingen me overkwamen.
Ik ging er steeds meer door verzwijgen en verbergen...
Maar misschien heb ik ontzettend pech gehad met mijn psychologen.
Feow, die Barbie...
Het is dat het hypothetisch is, anders was ik-...
Ik weet niet. Over de zeik geweest?
Ik snap je prachtige voorbeeld. Herken er ergens wel iets in wat je beschrijft. (hoewel ik me zo schuldig voelde en schaamde dat ik kapot speelgoed verstopte en er nog dagen over huilde stiekem en het probeerde weer te maken. Ik heb geen Barbies geknipt, maar wel ander speelgoed 'verpest'. Per ongeluk of expres.)
Waarom deed je dat met die Barbie? Wat maakte dat je daar zo mee omging?
Was dat dan experimenteren wat je toch al eens wilde proberen, omdat ie toch al kapot was? Of was je boos op die Barbie? Of herinnerde het haar je ergens aan? En zo ja, waaraan dan? Wat riep die Barbie op?
Wat maakte dat je die Barbie zo behandelde als je deed?
Vragen natuurlijk allemaal voor mijn vriendin.
Doreia, fijn dat je weer slaapt en meer rust hebt!
In veel gevallen wel. Ik denk dat ik wel koningin ben in het mooie dingen zien in alledaagse dingen. Geluksmomentjes halen uit de kleine dingen.
Stil staan bij een bloem die bloeit, wakker worden van kinderstemmen omdenken naar wat fijn dat ze zo heerlijk spelen. Op een zomerse dag de regen opzoeken en lachend in de plassen dansen, in plaats van binnen sikkeneuren.
In normale doen kan ik door gedachten mijn gevoel redelijk sturen.
Trauma gerelateerd lukt dat totaal niet.
Iets kleins kan zulke enorme paniek, pijn, schaamte, schuld oproepen. Kan me weer tot op het bot minderwaardig en vernedert doen voelen.
Denken lukt al helemaal bijna niet op zo'n moment, laat staan die gedachten gebruiken om mijn gedrag en gevoel bij te sturen.
Het lukt nu net om soms gedrag te gaan doen dat me wat kalmeert. Gericht op fysiek kalmeren, of dat inderdaad hersengebieden stimuleert dat je weer wat meer in het nu haalt.
Dus ik vind m enorm ingewikkeld. Die stelling van je psycholoog.
Ik snap de uitleg, van de goede/slechte dag, en de vriendin. Ik snap dat het gevoel dat je ergens door krijgt altijd gevormd wordt door je eigen ervaringen en bril.
Maar ik voel me wel heel mislukt meteen dat ik dus niet kan kiezen welk gevoel mensen me geven, dat gevoel me overkomt etc.
Zo. Dikke throwback naar therapie van psycholoog, daar had ik dat zo vaak. Schuldig of schaamte omdat ik niet voldeed aan wat ze zei, of het duidelijk niet de bedoeling was dat dingen me overkwamen.
Ik ging er steeds meer door verzwijgen en verbergen...
Maar misschien heb ik ontzettend pech gehad met mijn psychologen.
Feow, die Barbie...
Het is dat het hypothetisch is, anders was ik-...
Ik weet niet. Over de zeik geweest?
Ik snap je prachtige voorbeeld. Herken er ergens wel iets in wat je beschrijft. (hoewel ik me zo schuldig voelde en schaamde dat ik kapot speelgoed verstopte en er nog dagen over huilde stiekem en het probeerde weer te maken. Ik heb geen Barbies geknipt, maar wel ander speelgoed 'verpest'. Per ongeluk of expres.)
Waarom deed je dat met die Barbie? Wat maakte dat je daar zo mee omging?
Was dat dan experimenteren wat je toch al eens wilde proberen, omdat ie toch al kapot was? Of was je boos op die Barbie? Of herinnerde het haar je ergens aan? En zo ja, waaraan dan? Wat riep die Barbie op?
Wat maakte dat je die Barbie zo behandelde als je deed?
Vragen natuurlijk allemaal voor mijn vriendin.
Doreia, fijn dat je weer slaapt en meer rust hebt!
woensdag 15 januari 2025 om 18:13
O jeetje Avo. Zo kwam de uitspraak niet bij mij binnen. Wat naar dat jij hem wel zo ervaart.
Gevoel is niet te sturen. En er is geen goed en fout in gevoel. Gevoel is heel vaak iets dat je lijf je wil vertellen. En dat kan traumagerelateerd zijn (kijk uit! Gevaar!), dat kan een voorgevoel zijn dat iets foute boel is, of juist bij bv verliefdheid dat je je veilig mag voelen.
De stelling was niet: je kunt je gevoel sturen. De stelling was zelfs niet: je hebt invloed op je gevoel. De stelling is: een ander kan je geen gevoel geven.
Ik probeer (hoe ik er naar kijk, maar mijn hoofd werkt niet dus sorry als uitleg niet helder overkomt) hoe ik het opvat anders uit te leggen.
Als een ander boos op me is, voel ik mij alleen heel snel heel klein worden. Incompetent. Niet veilig. Stel dat een ander boos is om dat brood dat niet gehaald is. De ander is vooral geïrriteerd of boos omdat zijn verwachting (richt is brood gehaald) niet klopt met de werkelijkheid.
Dat ik mij incompetent en onveilig voel, dat heeft hij mij niet gegeven. Hij spreekt me aan op iets wat ik zou doen. Een ander zou zeggen: sorry, vergeten. En gaat weer over op de orde van de dag.
Ik daarentegen niet. Ik draag dit minstens de hele dag met me mee. Omdat ik herinnert wordt aan oud zeer, waar ik iets mee moet. Wat van vroeger is. Niet van nu. Dus mijn lijf geeft een signaal af op basis van mijn ervaringen in het verleden. Dat heeft niets met betreffende man te maken die boos is want geen brood.
Dat maakt mij niet incapabel, of tekortschietend want ik overreageer. Gevoel is niet te sturen namelijk. Maar ik hoef betreffende man ook niet verantwoordelijk te maken voor mijn gevoel. Dat hij boos werd was misschien wel terecht. Of niet. Maar dat ligt dan weer bij hem. In principe hoef ik dan weer niets met zijn boosheid. Hij kan ook zelf naar de winkel.
Snap je wat ik probeer uit te leggen of is het echt wartaal?
Gevoel is niet te sturen. En er is geen goed en fout in gevoel. Gevoel is heel vaak iets dat je lijf je wil vertellen. En dat kan traumagerelateerd zijn (kijk uit! Gevaar!), dat kan een voorgevoel zijn dat iets foute boel is, of juist bij bv verliefdheid dat je je veilig mag voelen.
De stelling was niet: je kunt je gevoel sturen. De stelling was zelfs niet: je hebt invloed op je gevoel. De stelling is: een ander kan je geen gevoel geven.
Ik probeer (hoe ik er naar kijk, maar mijn hoofd werkt niet dus sorry als uitleg niet helder overkomt) hoe ik het opvat anders uit te leggen.
Als een ander boos op me is, voel ik mij alleen heel snel heel klein worden. Incompetent. Niet veilig. Stel dat een ander boos is om dat brood dat niet gehaald is. De ander is vooral geïrriteerd of boos omdat zijn verwachting (richt is brood gehaald) niet klopt met de werkelijkheid.
Dat ik mij incompetent en onveilig voel, dat heeft hij mij niet gegeven. Hij spreekt me aan op iets wat ik zou doen. Een ander zou zeggen: sorry, vergeten. En gaat weer over op de orde van de dag.
Ik daarentegen niet. Ik draag dit minstens de hele dag met me mee. Omdat ik herinnert wordt aan oud zeer, waar ik iets mee moet. Wat van vroeger is. Niet van nu. Dus mijn lijf geeft een signaal af op basis van mijn ervaringen in het verleden. Dat heeft niets met betreffende man te maken die boos is want geen brood.
Dat maakt mij niet incapabel, of tekortschietend want ik overreageer. Gevoel is niet te sturen namelijk. Maar ik hoef betreffende man ook niet verantwoordelijk te maken voor mijn gevoel. Dat hij boos werd was misschien wel terecht. Of niet. Maar dat ligt dan weer bij hem. In principe hoef ik dan weer niets met zijn boosheid. Hij kan ook zelf naar de winkel.
Snap je wat ik probeer uit te leggen of is het echt wartaal?
woensdag 15 januari 2025 om 18:29
Mijn puur hypothetische Barbie had gewoon de pech dat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Ze was is niets anders dan al die andere Barbies. Misschien had ze zelfs wel exact hetzelfde zakenvrouwenpakje aan als een andere Barbie. Lag ze gewoon boven in de doos.
Maar pas nadat IK gemeen deed en haar beschadigde was er een aanwijsbare reden voor een verschil tussen haar en al die andere Barbies.
En weet je, als het een Barbie zou zijn die ik ook moest voederen, dan zou déze Barbie de bruine bonen krijgen, terwijl de andere Barbies sperziebonen kregen. En als deze Barbie dan vieze winden zou gaan laten zou deze Barbie niet in het fluffy roze bed mogen, maar onder het juten lapje moeten slapen. En gewassen moeten worden met een ruwe spons. Moest ze maar niet van die vieze scheten laten.
En als er dan weer een vieze scheet uitfloept zeg ik ‘zie je wel, ondankbare vieze scheetbarbie’. Nog fijner is het als ánderen klagen over de vieze scheten van de bruinenbonenbarbie. Ik kan dat als heilig boontje wijzen naar mijn sperziebonenbarbies. Die laten niet van die vieze scheten.
Puur hypothetisch uiteraard, de schetenbarbie zou nooit een commercieel succes worden.
En ja, ik denk soms zelf ook dat ik wel een heel vreemde fantasie heb
Maar pas nadat IK gemeen deed en haar beschadigde was er een aanwijsbare reden voor een verschil tussen haar en al die andere Barbies.
En weet je, als het een Barbie zou zijn die ik ook moest voederen, dan zou déze Barbie de bruine bonen krijgen, terwijl de andere Barbies sperziebonen kregen. En als deze Barbie dan vieze winden zou gaan laten zou deze Barbie niet in het fluffy roze bed mogen, maar onder het juten lapje moeten slapen. En gewassen moeten worden met een ruwe spons. Moest ze maar niet van die vieze scheten laten.
En als er dan weer een vieze scheet uitfloept zeg ik ‘zie je wel, ondankbare vieze scheetbarbie’. Nog fijner is het als ánderen klagen over de vieze scheten van de bruinenbonenbarbie. Ik kan dat als heilig boontje wijzen naar mijn sperziebonenbarbies. Die laten niet van die vieze scheten.
Puur hypothetisch uiteraard, de schetenbarbie zou nooit een commercieel succes worden.
En ja, ik denk soms zelf ook dat ik wel een heel vreemde fantasie heb
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
