Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
woensdag 12 februari 2025 om 00:00
Doreia: wat maakt dat je de traumatherapie nu niet aan wil gaan? WNt alles wat ik tot nu toe van je hebt gelezen ben je zo bewust van de rollen, de triggers, het doorvoelen. En nu lijkt je vooral alles om je heen kapot te willen maken en met de deken over he hoofd "lalala" te willen zingen. Wat ik snap, want trauma is fucking zwaar en helemaal als de deuren zijn opengezet. Maar misschien is dit niet het handigste moment om therapie af te sluiten...? Misschien kun je nu juist wel heel goed steun gebruiken?
woensdag 12 februari 2025 om 09:19
Ik heb nog 1 gesprek staan. Volgende week.
Ach, ik weet het allemaal niet. Dit overvalt me zo, na al die jaren. En ik dacht: straks is dit klaar en dan ben ik ook weer klaar en kunnen we weer over tot de orde van de dag. En dat valt vies tegen.
En het is gewoon heel druk in mijn leven. Werk, kinderen, klusjes. En ondertussen scroll ik soms alleen maar op youtube rond of speel doelloze telefoonspelletjes terwijl ik daar geen tijd voor heb, terwijl ik allemaal mensen teleurstel in mijn werk inclusief mezelf. Omdat ik overweldigd ben. Ik ben mega aan het falen op dit moment, zo voelt het. Dus daarom leek het wel een goed idee.
Ach, ik weet het allemaal niet. Dit overvalt me zo, na al die jaren. En ik dacht: straks is dit klaar en dan ben ik ook weer klaar en kunnen we weer over tot de orde van de dag. En dat valt vies tegen.
En het is gewoon heel druk in mijn leven. Werk, kinderen, klusjes. En ondertussen scroll ik soms alleen maar op youtube rond of speel doelloze telefoonspelletjes terwijl ik daar geen tijd voor heb, terwijl ik allemaal mensen teleurstel in mijn werk inclusief mezelf. Omdat ik overweldigd ben. Ik ben mega aan het falen op dit moment, zo voelt het. Dus daarom leek het wel een goed idee.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 12 februari 2025 om 09:32
Doreia, het leest voor mij vanaf het begin van je schrijven hier alsof je in een achtbaan zit waar sensaties van triomf en pijn elkaar in nauwelijks te volgen snelheid afwisselen.
Misschien is de ervaring van de afgelopen weken/maanden heel functioneel geweest om iets open te breken, maar hou je dat niet in deze heftigheid en dit tempo vol?
Er is wellicht nog een middenweg tussen hiermee doorgaan en alles weer wegstoppen, he. Wees lief voor jezelf en sta jezelf toe om de teugels weer enigszins in handen te nemen. Haal even adem. En kijk dan hoe je verder wilt.
En negeer dit allemaal vooral als je er niks aan hebt.
Misschien is de ervaring van de afgelopen weken/maanden heel functioneel geweest om iets open te breken, maar hou je dat niet in deze heftigheid en dit tempo vol?
Er is wellicht nog een middenweg tussen hiermee doorgaan en alles weer wegstoppen, he. Wees lief voor jezelf en sta jezelf toe om de teugels weer enigszins in handen te nemen. Haal even adem. En kijk dan hoe je verder wilt.
En negeer dit allemaal vooral als je er niks aan hebt.
woensdag 12 februari 2025 om 09:36
woensdag 12 februari 2025 om 11:12
Griebus 
Ik lees wel en zou willen kunnen schrijven, maar het lukt niet. Ik durf niet uit het rollenspel te stappen. Doe heel erg druk, aanwezig, gezellig. Opluchting alom dat ik 'eindelijk weer mezelf ben', is iedereen heel blij mee.
Februari, de ergste dagen zijn voorbij. Mijn leven ziet weer aan de buitenkant prachtig uit, gevoelsmatig ligt het in scherven en mis ik stukken om her überhaupt te kunnen plakken.
Dus ik speel mijn rol(len) in eenzaamheid verder.
Ik lees wel en zou willen kunnen schrijven, maar het lukt niet. Ik durf niet uit het rollenspel te stappen. Doe heel erg druk, aanwezig, gezellig. Opluchting alom dat ik 'eindelijk weer mezelf ben', is iedereen heel blij mee.
Februari, de ergste dagen zijn voorbij. Mijn leven ziet weer aan de buitenkant prachtig uit, gevoelsmatig ligt het in scherven en mis ik stukken om her überhaupt te kunnen plakken.
Dus ik speel mijn rol(len) in eenzaamheid verder.
Forever is a hell of a long time
woensdag 12 februari 2025 om 12:08
Voor wat het waard is: ik lees je graag. Omdat ik vind dat je meestal zinnige dingen schrijft.GriebusDus schreef: ↑12-02-2025 09:36Hier stuk. Kuttherapie.
En het gevoel dat ik hier steeds de plank missla als ik op iemand reageer. En ik dan maar niets meer schrijf, en het blijkt dat niemand dat mist. En dat dat een perfecte herhaling van zetten is.
Wrokkig. Eenzaam. Verdrietig. Stuk.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 12 februari 2025 om 12:28
Bedankt lieve mensen, dat doet me goed.
Het is niet voor niks dat ik dit nu zo voel, dat is iets wat bij mij hoort en het is een enorme overwinning voor mij om het te kunnen uiten. Jullie reacties helpen me om dit uit te mogen spreken en te toetsen aan de werkelijkheid.
Dat het van mij is, betekent ook dat niemand zich daaraan aan hoeft te passen en al helemaal niet sorry hoeft te zeggen. Zélfs jij niet, Avo
Het is niet voor niks dat ik dit nu zo voel, dat is iets wat bij mij hoort en het is een enorme overwinning voor mij om het te kunnen uiten. Jullie reacties helpen me om dit uit te mogen spreken en te toetsen aan de werkelijkheid.
Dat het van mij is, betekent ook dat niemand zich daaraan aan hoeft te passen en al helemaal niet sorry hoeft te zeggen. Zélfs jij niet, Avo
woensdag 12 februari 2025 om 13:42
Griebus, ik heb je wel gemist. Net als dat ik Libelle mis. Of merk dat Selune er minder vaak is. Maar iedereen mag zijn ruimte pakken als dat nodig is, en soms is er minder behoefte aan schrijven. En dat is prima.
Je wordt dus wel gemist, je wordt er (uit respect) alleen niet met de haren bijgesleept
.
Nog een week. Nog een week.
Dat is mijn mantra momenteel.
Je wordt dus wel gemist, je wordt er (uit respect) alleen niet met de haren bijgesleept
.Nog een week. Nog een week.
Dat is mijn mantra momenteel.
woensdag 12 februari 2025 om 17:37
Ik ben ook ‘even’ weg geweest. Ik zag dat Tyche laatst nog vroeg of ik er nog was. Ik heb al die tijd wel meegelezen en meegeleefd, maar het lukte niet om mee te schrijven. Ik voel me ook vaak teveel of verkeerd reagerend. Terwijl ik best weet dat het hier niet hoeft en het voor veel van jullie herkenbaar is.
Ik heb een heftige tijd achter de rug, ongeveer een jaar geleden de diagnose DIS gekregen. Traumabehandeling is daarop gestopt omdat het teveel ontregelde (waarvan behandelaren nu ook beter begrijpen waarom dat was). Veel strijd intern over deze diagnose en tegelijk ook zoveel herkenning en ook me heel erg betrapt voelen dat behandelaren het gezien hebben. Ik weet niet beter dan dat ik het (mezelf?) moest verbloemen. Het is enorme chaos in mijn hoofd, ook als ik dit schrijf, want waar heb ik het over, hoezo verdeeldheid? Dat was helemaal niet nodig. Er zit heel veel weerstand op dit stuk.
Therapie focus nu meer op leren kennen van mijn binnenwereld, reguleren, samenwerking (dat woord moet ik van kotsen), accepteren van wat er is, goede zelfzorg en meer van dat soort onzin. Af en toe een stukje traumaverwerking als de herinneringen zich teveel opdringen.
Het is veel en verwarrend en ik wil dit helemaal niet, want er was geen trauma en het hoort niet bij mij. Ik had gehoopt inmiddels wel klaar te zijn met therapie maar nu mag ik voor jaren bijtekenen.
Sorry voor mijn lange afwezigheid, ik zal proberen weer wat vaker een teken van leven te geven.
Knuffel voor wie er een kan gebruiken.
Ik heb een heftige tijd achter de rug, ongeveer een jaar geleden de diagnose DIS gekregen. Traumabehandeling is daarop gestopt omdat het teveel ontregelde (waarvan behandelaren nu ook beter begrijpen waarom dat was). Veel strijd intern over deze diagnose en tegelijk ook zoveel herkenning en ook me heel erg betrapt voelen dat behandelaren het gezien hebben. Ik weet niet beter dan dat ik het (mezelf?) moest verbloemen. Het is enorme chaos in mijn hoofd, ook als ik dit schrijf, want waar heb ik het over, hoezo verdeeldheid? Dat was helemaal niet nodig. Er zit heel veel weerstand op dit stuk.
Therapie focus nu meer op leren kennen van mijn binnenwereld, reguleren, samenwerking (dat woord moet ik van kotsen), accepteren van wat er is, goede zelfzorg en meer van dat soort onzin. Af en toe een stukje traumaverwerking als de herinneringen zich teveel opdringen.
Het is veel en verwarrend en ik wil dit helemaal niet, want er was geen trauma en het hoort niet bij mij. Ik had gehoopt inmiddels wel klaar te zijn met therapie maar nu mag ik voor jaren bijtekenen.
Sorry voor mijn lange afwezigheid, ik zal proberen weer wat vaker een teken van leven te geven.
Knuffel voor wie er een kan gebruiken.
woensdag 12 februari 2025 om 18:21
Oh bloem, ik hoop niet dat het voelde alsof ik je op het matje riep. Ik moest gewoon aan je denken en wilde laten weten dat er nog steeds een plek was hier voor jou, ook als het niet goed gaat. Fijn om je te lezen. Niet fijn dat het nog zo moeilijk is. 
Ik lees jullie over maskers en denk: wat ontzettend zwaar en eenzaam om zo verstopt te zijn voor de buitenwereld. En tegelijk: doe mij af en toe zo'n masker.
Ik voel me soms een weekdier dat eigenlijk door het leven moet met een exoskelet alleen is dat ergens kwijtgeraakt of stukgegaan. Lang leve thuiswerken dus zo af en toe.
Ik lees jullie over maskers en denk: wat ontzettend zwaar en eenzaam om zo verstopt te zijn voor de buitenwereld. En tegelijk: doe mij af en toe zo'n masker.
Ik voel me soms een weekdier dat eigenlijk door het leven moet met een exoskelet alleen is dat ergens kwijtgeraakt of stukgegaan. Lang leve thuiswerken dus zo af en toe.
What a nuanced anxiety
woensdag 12 februari 2025 om 19:26
Ja avo, dat verbinden gaat inderdaad makkelijk. Alleen als ik me onveilig voel, dan bevries ik, maar ik kan dan niet vrolijk doen alsof er niets aan de hand is. Al zijn er dan ook mensen die denken dat ik heel kalm ben omdat dat dan zo lijkt, dus misschien toch een vorm van maskeren.
Het is ook wel waardevol in mijn relaties en werk hoor, de hele tijd zo echt aanwezig zijn. Ik kán niet anders, maar dat betekent ook (besef ik nu ineens) dat ik me veel letterlijk moet terugtrekken thuis om alles wat binnenkomt te verwerken. Ugh gatver ik vind dat dus zemelig en zwak klinken.
Wat een nare boodschap om al zo klein met je mee te dragen. En er noodgedwongen zo goed in te worden, dan kan ik me voorstellen dat 'ontmaskerd worden' doodeng voelt.
Het is ook wel waardevol in mijn relaties en werk hoor, de hele tijd zo echt aanwezig zijn. Ik kán niet anders, maar dat betekent ook (besef ik nu ineens) dat ik me veel letterlijk moet terugtrekken thuis om alles wat binnenkomt te verwerken. Ugh gatver ik vind dat dus zemelig en zwak klinken.
Wat een nare boodschap om al zo klein met je mee te dragen. En er noodgedwongen zo goed in te worden, dan kan ik me voorstellen dat 'ontmaskerd worden' doodeng voelt.
What a nuanced anxiety
woensdag 12 februari 2025 om 20:00
woensdag 12 februari 2025 om 20:21
Schaamte ken ik heel goed Jahallo, vooral in de vorm van het gevoel te falen (op werk) of tot last te zijn (in sociale contacten). Is dat ook waarom je naar schaamte vraagt, dat dat voor jou gerelateerd is aan kwetsbaar zijn bij anderen? De ongezonde manier om daar mee om te gaan is dat ik in de perfectionistische modus ga, maar ik probeer nu ook vaker te checken of mijn gevoel klopt en dat blijk meestal niet zo te zijn. En ik heb denk ik ook wel een goede radar voor bij wie er ruimte is om open te zijn en kan dat wederkerig maken, dus dat helpt ook. Want door die kwetsbaarheid voelen andere mensen ook uitnodiging om open te zijn.
What a nuanced anxiety
woensdag 12 februari 2025 om 21:43
Ik walg teveel van mezelf om echt mezelf te laten zien. En zodra anderen dat echt gaan zien willen ze me niet meer. Verpest ik contact, vriendschappen, werk, leven. Glimlach op, druk doen, proberen te bewijzen dat ik wel nuttig genoeg ben om er te mogen zijn en tegelijk dat totaal niet geloven.
Sorry dat ik niet op jullie reageer. Ik lees jullie. Ik weet niet wat te zeggen zonder stomme dingen te zeggen.
Sorry dat ik niet op jullie reageer. Ik lees jullie. Ik weet niet wat te zeggen zonder stomme dingen te zeggen.
Forever is a hell of a long time
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
