Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
zondag 16 februari 2025 om 09:45
Ev, heb jij al helemaal geaccepteerd dat er delen zijn? Ik denk dat ik dat het moeilijkste vind, het accepteren van de verdeeldheid. Ik vind het zo’n onzin allemaal (bij mezelf), denk vaak dat ik het verzin. Er was ook geen trauma dus er was geen noodzaak om op te splitsen. Tegelijkertijd is het er wel, soms zo duidelijk dat ik er zelf ook niet omheen kan. Dat vind ik zo verwarrend.
Ik had alles ook zo netjes opgeborgen bij verschillende meisjes, die ik vaak helemaal niet ken. Nu schreeuwt soms iedereen door elkaar.
Ik had alles ook zo netjes opgeborgen bij verschillende meisjes, die ik vaak helemaal niet ken. Nu schreeuwt soms iedereen door elkaar.
zondag 16 februari 2025 om 10:54
Ik denk dat iedereen veel delen in zich heeft, maar dat iemand die 'gezond' is opgegroeid die vaak beter kan integreren.
Dat is ook wat ik nu leer in schematherapie: al die delen herkennen. Het mag er allemaal zijn, maar het deel dat altijd op de voorgrond is en het hardst schreeuwt, moet leren wijken voor de andere delen.
EV, ik vind het wel een mooie gedachte, al die verschillende rollen bedanken dat ze je tot hier gebracht hebben. Dat ga ik ook proberen.
Dat is ook wat ik nu leer in schematherapie: al die delen herkennen. Het mag er allemaal zijn, maar het deel dat altijd op de voorgrond is en het hardst schreeuwt, moet leren wijken voor de andere delen.
EV, ik vind het wel een mooie gedachte, al die verschillende rollen bedanken dat ze je tot hier gebracht hebben. Dat ga ik ook proberen.
zondag 16 februari 2025 om 12:49
Avo, tot twee weken geleden walgde ik ook van dat kleine meisje in mij. Had in mijn hoofd hele denigrerende benamingen voor haar, kon haar niet verdragen of zelfs haar bestaan maar bespreken in de groep.
Bij de individuele imaginatie zag ik ineens dat ik zelf mijn ergste pester ben geworden. Daarom kan ik ook niet terug. Ik wil dat niet meer. Ik wil het kwetsbare deel van mij niet meer uitschelden of geweld aandoen, dat is al veel te lang gebeurd en dat moet nu stoppen. Bij mij.
Maar het is ook goed om niet door te slaan, besef ik door de post van EV. Dat straffende deel in mij wild het kleine meisje eigenlijk beschermen, maar wist niet hoe. Dus dat deel van mijzelf hoef ik óók niet te haten. Dat vind ik een belangrijk inzicht.
Bij de individuele imaginatie zag ik ineens dat ik zelf mijn ergste pester ben geworden. Daarom kan ik ook niet terug. Ik wil dat niet meer. Ik wil het kwetsbare deel van mij niet meer uitschelden of geweld aandoen, dat is al veel te lang gebeurd en dat moet nu stoppen. Bij mij.
Maar het is ook goed om niet door te slaan, besef ik door de post van EV. Dat straffende deel in mij wild het kleine meisje eigenlijk beschermen, maar wist niet hoe. Dus dat deel van mijzelf hoef ik óók niet te haten. Dat vind ik een belangrijk inzicht.
zondag 16 februari 2025 om 13:10
Griebus, wat een mooie en waardevolle inzichten zijn dat.
Met erkenning voor álle delen, de kwetsbare, en de beschermers. Die niet meer dan hun uiterste best hebben gedaan. En inderdaad niet gehaat hoeven te worden, net als dat het kwetsbare deel niet geminacht hoeft te worden.
Wat een ontzettend moedig en mooi voornemen om de cyclus van de pesters nu zelf te doorbreken.
Ik vind al jullie harde werken zo ongelofelijk knap, alhoewel ik ook snap dat het je soms overkomt, en dat je wel móet, omdat je anders verdrinkt in de stroom waarin je terecht gekomen bent.
Met erkenning voor álle delen, de kwetsbare, en de beschermers. Die niet meer dan hun uiterste best hebben gedaan. En inderdaad niet gehaat hoeven te worden, net als dat het kwetsbare deel niet geminacht hoeft te worden.
Wat een ontzettend moedig en mooi voornemen om de cyclus van de pesters nu zelf te doorbreken.
Ik vind al jullie harde werken zo ongelofelijk knap, alhoewel ik ook snap dat het je soms overkomt, en dat je wel móet, omdat je anders verdrinkt in de stroom waarin je terecht gekomen bent.
zondag 16 februari 2025 om 13:21
zondag 16 februari 2025 om 13:52
Dank je voor je laatste post maisnon. Dingen niet een nieuw moeten laten zijn om niet opnieuw/alsnog te falen. Dat is wat hier in mijn binnenwereld continu mis gaat.
Het gesprek hier over collegavriendin raakte precies dat. Ik oefen vanuit therapie met minder sociaal wenselijk reageren en ik kreeg heel erg het gevoel dat ik degene moet zijn die het tussen mij en collegavriendin op moet lossen. Dat, omdat ik veroorzaakt heb dat ze afstand wilde, ik moet zorgen dat het weer goedkomt tussen ons. En dat ik faal omdat ik dat niet kan of niet durf. En dat ik hier, in jullie ogen, faal omdat ik niet eens 'zijn we ok' durf te sturen. Weer iets nieuws wat ik 'goed' moet doen. Stil worden, terugtrekken, mezelf verwijderen, er niet zijn. Dat is het gedrag dat dan binnen komt en daaraan toegeven voelt ook als falen. Het maakt niet uit wat ik doe, want of vanuit oud of vanuit nieuw gedrag faal ik alsnog. Althans zo voelt het.
Ik wil eigenlijk gewoon kunnen zeggen het is februari, het gaat er goed, tijd om heftig door te gaan met therapie, zodat het komend najaar/winter niet meer zo erg wordt. Maar ook daarin voelt het als falen, want het gaat helemaal niet zo goed. Ik therapie wel door, want zeggen dat het niet gaat durf/wil/kan ik niet goed. Ik voel me tegen de muur staan. Verdrink regelmatig in paniek die ik niet kan laten zien, want iedereen is juist zo blij dat ik de winter "goed doorgekomen ben en er weer ben". Ik wil nu eindelijk eens niet iedereen een alles teleurstellen.
Het gesprek hier over collegavriendin raakte precies dat. Ik oefen vanuit therapie met minder sociaal wenselijk reageren en ik kreeg heel erg het gevoel dat ik degene moet zijn die het tussen mij en collegavriendin op moet lossen. Dat, omdat ik veroorzaakt heb dat ze afstand wilde, ik moet zorgen dat het weer goedkomt tussen ons. En dat ik faal omdat ik dat niet kan of niet durf. En dat ik hier, in jullie ogen, faal omdat ik niet eens 'zijn we ok' durf te sturen. Weer iets nieuws wat ik 'goed' moet doen. Stil worden, terugtrekken, mezelf verwijderen, er niet zijn. Dat is het gedrag dat dan binnen komt en daaraan toegeven voelt ook als falen. Het maakt niet uit wat ik doe, want of vanuit oud of vanuit nieuw gedrag faal ik alsnog. Althans zo voelt het.
Ik wil eigenlijk gewoon kunnen zeggen het is februari, het gaat er goed, tijd om heftig door te gaan met therapie, zodat het komend najaar/winter niet meer zo erg wordt. Maar ook daarin voelt het als falen, want het gaat helemaal niet zo goed. Ik therapie wel door, want zeggen dat het niet gaat durf/wil/kan ik niet goed. Ik voel me tegen de muur staan. Verdrink regelmatig in paniek die ik niet kan laten zien, want iedereen is juist zo blij dat ik de winter "goed doorgekomen ben en er weer ben". Ik wil nu eindelijk eens niet iedereen een alles teleurstellen.
Forever is a hell of a long time
zondag 16 februari 2025 om 14:54
Het is een lastige chaos Avo. Je interpretatie klopt namelijk volledig. Ik heb er heel veel last van, durf niet meer met haar te praten, ontloop jaar zoveel als mogelijk. Doe inderdaad wat ik denk dat ze wil. Maar tegelijk moet ik vanuit 'nieuw gedrag' eigenlijk bij haar checken hoe dat voor haar is een dat durf ik ook niet en laat me nog verder wegkruipen. Het voelt alsof ik de volwassene in alles moet zijn, maar dat totaal niet ben. Sorry het is een enorme chaotische bende, waarin verdriet, pijn, angst elkaar continu afwisselen.
Ik vind jullie observaties fijn en tegelijk doet het vreselijk pijn, want ik kan aan niemands verwachtingen (inclusief die van mezelf) voldoen. En bij het 'ik doe het weer niet goed' hoort het verstoppen. Dan maar onzichtbaar, weg, niet bestaan, dan kan ik het ook niet fout doen.
Sorry is er ook maar iets van te maken?
Ik vind jullie observaties fijn en tegelijk doet het vreselijk pijn, want ik kan aan niemands verwachtingen (inclusief die van mezelf) voldoen. En bij het 'ik doe het weer niet goed' hoort het verstoppen. Dan maar onzichtbaar, weg, niet bestaan, dan kan ik het ook niet fout doen.
Sorry is er ook maar iets van te maken?
Forever is a hell of a long time
zondag 16 februari 2025 om 16:30
Griebus, het klinkt heel moeilijk wat je doet. Ik vind het onwijs knap hoe helder je de rol van de straffende ouder ziet en niet door willen met die stem in controle maar nog geen alternatief hebben.
Ik had een gesprek over perfectionisme waar ik aan moest denken. Dat het zo verradelijk is dat ik voor mijn perfectionisme ook zo beloond wordt. Iedereen zegt wel dat het niet perfect hoeft en dat fouten maken niet erg is, maar tegelijk wordt mijn werk geprezen om dingen die verstrengeld zijn met datvperfectionisme. En daar ben ik niet alleen in, iedere academicus die ik spreek herkent dit patroon, en ik denk dat het een nog breder gevoelde druk is.
Weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen. Maar ik moest hieraan denken bij het lezen van jouw worsteling met het loslaten van de strenge ouder.
Kennen jullie die grap van die persoon met wie het eindelijk weer goed ging?
Die opende daarna in therapie een ontzettend kwetsbare wond en zit nu keihard te wensen dat ze dat niet had gedaan.
Selune.
Ik wou dat ik iets helpends kon zeggen maar dat lukt even niet. Ik zie niet iemand die faalt, maar iemand die heel hard werkt en gekwetst is, en zichzelf probeert te beschermen.
Collegavriendin vindt het misschien ook moeilijk of weet zich slecht een houding te geven. Haar grapje was misschien een voorzichtige toenadering?
Ik had een gesprek over perfectionisme waar ik aan moest denken. Dat het zo verradelijk is dat ik voor mijn perfectionisme ook zo beloond wordt. Iedereen zegt wel dat het niet perfect hoeft en dat fouten maken niet erg is, maar tegelijk wordt mijn werk geprezen om dingen die verstrengeld zijn met datvperfectionisme. En daar ben ik niet alleen in, iedere academicus die ik spreek herkent dit patroon, en ik denk dat het een nog breder gevoelde druk is.
Weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen. Maar ik moest hieraan denken bij het lezen van jouw worsteling met het loslaten van de strenge ouder.
Kennen jullie die grap van die persoon met wie het eindelijk weer goed ging?
Die opende daarna in therapie een ontzettend kwetsbare wond en zit nu keihard te wensen dat ze dat niet had gedaan.
Selune.
Ik wou dat ik iets helpends kon zeggen maar dat lukt even niet. Ik zie niet iemand die faalt, maar iemand die heel hard werkt en gekwetst is, en zichzelf probeert te beschermen.
Collegavriendin vindt het misschien ook moeilijk of weet zich slecht een houding te geven. Haar grapje was misschien een voorzichtige toenadering?
What a nuanced anxiety
zondag 16 februari 2025 om 16:50
zondag 16 februari 2025 om 17:26
Er is intussen weer veel geschreven, maar Bloem, ik zag je vraag. Anderen zeiden ook al mooie dingen.
Voor mij was het, toen ik eindelijk de diagnose kreeg, een opluchting én erkenning. Ik had wel al veel eerder vermoedens, maar pas bij TRTC zag iemand mij écht. Dit dus, delen die ik altijd probeerde te verstoppen, want 'kinderachtig' en nog veel meer veroordelends.
Neemt niet weg dat ik nog steeds weleens (oké, dat is een deel in mij) denk dat het allemaal onzin is, flauwekul, stel je niet aan; dat soort commentaar.
Maar ik ben flink aan het oefenen met 'ze er mogen laten zijn', want het is nu eenmaal zo. Ik wou dat ik dit heel veel eerder had geweten, dan had ik een aantal dingen heel anders gedaan, maar vooral, dan was ik liever en begripvoller voor mezelf geweest. Want wat ben ik keihard voor mezelf geweest (en nog soms..) Het verloochenen wat mijn familie mij (aan)doet, heb ik bij mijn eigen delen ook gedaan, en dat is een confronterende realisatie.
Voor mij was het, toen ik eindelijk de diagnose kreeg, een opluchting én erkenning. Ik had wel al veel eerder vermoedens, maar pas bij TRTC zag iemand mij écht. Dit dus, delen die ik altijd probeerde te verstoppen, want 'kinderachtig' en nog veel meer veroordelends.
Neemt niet weg dat ik nog steeds weleens (oké, dat is een deel in mij) denk dat het allemaal onzin is, flauwekul, stel je niet aan; dat soort commentaar.
Maar ik ben flink aan het oefenen met 'ze er mogen laten zijn', want het is nu eenmaal zo. Ik wou dat ik dit heel veel eerder had geweten, dan had ik een aantal dingen heel anders gedaan, maar vooral, dan was ik liever en begripvoller voor mezelf geweest. Want wat ben ik keihard voor mezelf geweest (en nog soms..) Het verloochenen wat mijn familie mij (aan)doet, heb ik bij mijn eigen delen ook gedaan, en dat is een confronterende realisatie.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 16 februari 2025 om 19:11
Ik wil de combinatie wel Griebus. Mokkend tegen een boksbal rammen en wanneer uitgeput een veilige knuffel.
Mijn lijf werkt momenteel net zo hard tegen als mijn hoofd. En ik weet ook daarin niet zo goed wat ik ermee moet. Alles lijkt pijn te doen momenteel. Fysiek en mentaal en ik neem het mezelf vreselijk kwalijk, want het is al februari dus heb ik geen enkele reden meer voor dit stomme gedrag. En ik mag niet meer zeuren. Gisteren bij familie geweest en het gevoel dat 'de verkeerde jonge vrouw' uit de familie gaat overlijden steekt dan zo ontzettend de kop op. Zelfs daar faal ik voor mijn gevoel in. Kan het niet uitleggen, maar het gevoel dat mensen om ons heen het heel graag anders hadden gezien doet me ook pijn en tegelijk geef ik ze volkomen gelijk.
Mijn lijf werkt momenteel net zo hard tegen als mijn hoofd. En ik weet ook daarin niet zo goed wat ik ermee moet. Alles lijkt pijn te doen momenteel. Fysiek en mentaal en ik neem het mezelf vreselijk kwalijk, want het is al februari dus heb ik geen enkele reden meer voor dit stomme gedrag. En ik mag niet meer zeuren. Gisteren bij familie geweest en het gevoel dat 'de verkeerde jonge vrouw' uit de familie gaat overlijden steekt dan zo ontzettend de kop op. Zelfs daar faal ik voor mijn gevoel in. Kan het niet uitleggen, maar het gevoel dat mensen om ons heen het heel graag anders hadden gezien doet me ook pijn en tegelijk geef ik ze volkomen gelijk.
Forever is a hell of a long time
zondag 16 februari 2025 om 19:35
Ach lieve Selune, ik ga tegen jou ook zeggen wat ik na 5 december tegen Avo zegt. Je hebt zo hard gewerkt. Overleefd. Met het enige lichtpuntje dat al die wintermaanden voorbij gaan. En dan moet het beter worden.
Maar je hebt zo lang zo hard gewerkt, dat het niet gek is dat het nu niet beter gaat. Je bent overvraagd, uitgeput. En dat is ongelofelijk ingewikkeld. Want alles waar je je aan vast hebt gehouden om te overleven blijkt nu niet te kloppen.
Het lijkt me ontzettend eenzaam als dit voor je gevoel nergens kwijt kan. Weet dat het hier altijd mag. Hier faal je niet. Hier mag je jezelf zijn. Ook als jouw zelf in jouw hoofd totaal niet voldoet. Je bent goed genoeg zoals je bent.
Maar je hebt zo lang zo hard gewerkt, dat het niet gek is dat het nu niet beter gaat. Je bent overvraagd, uitgeput. En dat is ongelofelijk ingewikkeld. Want alles waar je je aan vast hebt gehouden om te overleven blijkt nu niet te kloppen.
Het lijkt me ontzettend eenzaam als dit voor je gevoel nergens kwijt kan. Weet dat het hier altijd mag. Hier faal je niet. Hier mag je jezelf zijn. Ook als jouw zelf in jouw hoofd totaal niet voldoet. Je bent goed genoeg zoals je bent.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
