Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
donderdag 27 maart 2025 om 08:17
Jeetje mensen, wat een stilte hier? Waar is iedereen?
Frietje, hebben jullie al iets terug gehoord van de psych van de tegenpartij? Of al een beslissing genomen?
Griebus, hoe is het vandaag met je? Bedankt voor je bijdrage over helpvolle therapie in de s-ggz. Ik weet ook dat het goed is hoor
. Heb besloten vandaag een rondje te gaan bellen.
Selune, hoe is het met je? En hoe is het nu tussen jou en lieve collega?
Hanke, hoe is het met jou?
En Avo, trek je het allemaal nog een beetje?
En ik vergeet nog zoveel mensen... ik mis jullie. Allemaal.
Frietje, hebben jullie al iets terug gehoord van de psych van de tegenpartij? Of al een beslissing genomen?
Griebus, hoe is het vandaag met je? Bedankt voor je bijdrage over helpvolle therapie in de s-ggz. Ik weet ook dat het goed is hoor
. Heb besloten vandaag een rondje te gaan bellen. Selune, hoe is het met je? En hoe is het nu tussen jou en lieve collega?
Hanke, hoe is het met jou?
En Avo, trek je het allemaal nog een beetje?
En ik vergeet nog zoveel mensen... ik mis jullie. Allemaal.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 27 maart 2025 om 10:50
Lucy, het lijkt me fijn dat gt het toch zo met je uit kan praten en je inzichten geeft. En ik ben het met de anderen eens, je bent al heel ver gekomen. dus het is niet voor niets geweest of dat je niet hard genoeg je best hebt gedaan. Het is complex, dat maakt het moeilijker en zorgt dat er van alles door elkaar loopt. s-ggz klinkt mij dan ook niet vreemd.
Ik vond het juist fijn dat ze me daar gelijk naartoe verwezen, dat betekende dat er meerdere therapievormen mogelijk waren enz. Heb van alles geprobeerd en uiteindelijk bij een fijne psych uitgekomen waar ik vertrouwen in heb.
griebus, jeetje wat een onzekerheid, financiele stress kan zo naar doorwerken.
Olle, hoe gaat t met je? Vond t heel herkenbaar wat je schreef dat je ogenschijnlijk uit t niets ineens zo kan voelen. Maar volgens mij was t niet uit t niets. In korte tijd veel aangeraakt, bij je. Politie, man die niet fit is, belangrijke werkdingen. Het topt op.
Ik heb het de afgelopen dagen moeilijk gehad. Verjaardag van de oudste, en oma die waarschijnlijk binnenkort overlijd hield me wakker.
Verjaardag is uiteindelijk ok gegaan, op overleving. Gevoel schakelden we voor het gemak maar even uit.
Oma is een ander verhaal, niet perse haar overlijden (alzheimer en zeer respectabele leeftijd), maar de uitvaart zie ik zo tegenop...
De begrafenisondernemer zal dezelfde zijn als bij man, dezelfde auto, dezelfde kist, dezelfde kaarsjes... Ik betwijfel of ik dat los kan zien.
Ook heb ik moeite met het rouwen, ik vermijd eigenlijk alles (ben ik goed in). Bang voor het verdriet en alle andere emoties die erbij komen.
Maar vooral bang voor alles wat erdoorheen komt. Heb veel last van nachtmerries, herbelevingen van eerdere trauma's. Doordat m'n steun/anker/veiligheid er niet meer is ben ik bang dat dader weer in beeld komt, voel ik me helemaal nergens meer veilig. En dat onveilige gevoel triggert weer naar vroeger...
En weet vaak wel dat het niet zo is, dat er verschil is tussen toen en nu, dat ik nu volwassen ben bijv. Maar het voelt niet zo... En ik wil niet dat dat mengt, dat verdient man niet, die mag niet vergeleken worden met, situatie mag niet vergeleken worden. Ik voel me zo smerig wanneer dat mengt, zo schuldig wanneer ik zo heen en weer ga... En omdat verder niemand van verleden weet behalve jarenlange stalking, kan ik het ook niet delen. Kan ik niet delen hoe ingewikkeld relatie met man was, hoeveel ik van hem hield en nodig had maar hem vaak niet dichtbij kon laten komen, hoe schuldig ik me daarover voelde en dan over eigen grenzen ging om het goed te maken. Dat ik opgelucht ben dat dat niet meer hoeft, dat ik niet meer bang ben voor als hij thuiskwam, bang was voor zijn mening, niet voor mezelf op durfde te komen.. Want het was een geweldige man en ik had totaal geen (reële) reden om zo te denken.... Duss... Ik vind het leven maar ingewikkeld, pijnlijk en zwaar. Maar moet mijn kinderen laten zien en begeleiden naar dat het leven nog zoveel goeds heeft te bieden en dat de meeste mensen wel te vertrouwen zijn.
Ik ben de ouder die ik zelf nooit heb gehad.
Ik vond het juist fijn dat ze me daar gelijk naartoe verwezen, dat betekende dat er meerdere therapievormen mogelijk waren enz. Heb van alles geprobeerd en uiteindelijk bij een fijne psych uitgekomen waar ik vertrouwen in heb.
griebus, jeetje wat een onzekerheid, financiele stress kan zo naar doorwerken.
Olle, hoe gaat t met je? Vond t heel herkenbaar wat je schreef dat je ogenschijnlijk uit t niets ineens zo kan voelen. Maar volgens mij was t niet uit t niets. In korte tijd veel aangeraakt, bij je. Politie, man die niet fit is, belangrijke werkdingen. Het topt op.
Ik heb het de afgelopen dagen moeilijk gehad. Verjaardag van de oudste, en oma die waarschijnlijk binnenkort overlijd hield me wakker.
Verjaardag is uiteindelijk ok gegaan, op overleving. Gevoel schakelden we voor het gemak maar even uit.
Oma is een ander verhaal, niet perse haar overlijden (alzheimer en zeer respectabele leeftijd), maar de uitvaart zie ik zo tegenop...
De begrafenisondernemer zal dezelfde zijn als bij man, dezelfde auto, dezelfde kist, dezelfde kaarsjes... Ik betwijfel of ik dat los kan zien.
Ook heb ik moeite met het rouwen, ik vermijd eigenlijk alles (ben ik goed in). Bang voor het verdriet en alle andere emoties die erbij komen.
Maar vooral bang voor alles wat erdoorheen komt. Heb veel last van nachtmerries, herbelevingen van eerdere trauma's. Doordat m'n steun/anker/veiligheid er niet meer is ben ik bang dat dader weer in beeld komt, voel ik me helemaal nergens meer veilig. En dat onveilige gevoel triggert weer naar vroeger...
En weet vaak wel dat het niet zo is, dat er verschil is tussen toen en nu, dat ik nu volwassen ben bijv. Maar het voelt niet zo... En ik wil niet dat dat mengt, dat verdient man niet, die mag niet vergeleken worden met, situatie mag niet vergeleken worden. Ik voel me zo smerig wanneer dat mengt, zo schuldig wanneer ik zo heen en weer ga... En omdat verder niemand van verleden weet behalve jarenlange stalking, kan ik het ook niet delen. Kan ik niet delen hoe ingewikkeld relatie met man was, hoeveel ik van hem hield en nodig had maar hem vaak niet dichtbij kon laten komen, hoe schuldig ik me daarover voelde en dan over eigen grenzen ging om het goed te maken. Dat ik opgelucht ben dat dat niet meer hoeft, dat ik niet meer bang ben voor als hij thuiskwam, bang was voor zijn mening, niet voor mezelf op durfde te komen.. Want het was een geweldige man en ik had totaal geen (reële) reden om zo te denken.... Duss... Ik vind het leven maar ingewikkeld, pijnlijk en zwaar. Maar moet mijn kinderen laten zien en begeleiden naar dat het leven nog zoveel goeds heeft te bieden en dat de meeste mensen wel te vertrouwen zijn.
Ik ben de ouder die ik zelf nooit heb gehad.
donderdag 27 maart 2025 om 10:59
Lovebird, kan me niet voorstellen hoe moeilijk het nu is... al die eerste keren en dan nog een aanstaande begrafenis, die ook zal triggeren. En alles alleen moeten dragen wat er is. Het is heftig.
Hier een productief dagje (en het is pas 11 uur...)
- doorverwijzing geregeld voor de s-ggz en me aangemeld bij een praktijk. Is niet eens echt een wachtlijst: wordt volgende week gebeld voor intakegesprek en dan gaan ze kijken aan wie ik gekoppeld gaat worden en of daar plek is.
Had gehoopt op even ademruimte en af kunnen bouwen met psych, maar swah
- gebeld door kno arts met heel goed nieuws: mijn evenwichtsorganen werken weer naar behoren. De problemen zitten dus in hersenen en prikkrlverwerking. Doorgestuurd naar gespecialiseerd revalidatiecentrum
- gesprek op school met mentor en meis, was heel fijn en mentor denkt echt mee hoe we meis zo goed mogelijk kunnen laten opbouwen en functioneren.
Van werken komt niet zoveel, concentratie is ver te zoeken. Desnoods haal ik mijn uren later wel in.
Maar ontzettend blij met deze uitslag en dat ik me ergens aan heb gemeld. Hoef ik er ook niet meer op te broeden en er vanalles van te vinden van mijzelf.
Ik ben, nav app gesprek met gt, aan het twijfelen of ik weer contact op wil nemen met mijn moeder... iemand die even met mij mee wil denken?
Hier een productief dagje (en het is pas 11 uur...)
- doorverwijzing geregeld voor de s-ggz en me aangemeld bij een praktijk. Is niet eens echt een wachtlijst: wordt volgende week gebeld voor intakegesprek en dan gaan ze kijken aan wie ik gekoppeld gaat worden en of daar plek is.
Had gehoopt op even ademruimte en af kunnen bouwen met psych, maar swah
- gebeld door kno arts met heel goed nieuws: mijn evenwichtsorganen werken weer naar behoren. De problemen zitten dus in hersenen en prikkrlverwerking. Doorgestuurd naar gespecialiseerd revalidatiecentrum
- gesprek op school met mentor en meis, was heel fijn en mentor denkt echt mee hoe we meis zo goed mogelijk kunnen laten opbouwen en functioneren.
Van werken komt niet zoveel, concentratie is ver te zoeken. Desnoods haal ik mijn uren later wel in.
Maar ontzettend blij met deze uitslag en dat ik me ergens aan heb gemeld. Hoef ik er ook niet meer op te broeden en er vanalles van te vinden van mijzelf.
Ik ben, nav app gesprek met gt, aan het twijfelen of ik weer contact op wil nemen met mijn moeder... iemand die even met mij mee wil denken?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 27 maart 2025 om 12:14
Wat fijn om je te zien Doreia!
Mijn beweegredenen zijn het (app)gesprek met gt. Waarin hij mij heeft meegegeven dat als ik mijn interne systeem rustiger wil krijgen en wil kunnen gaan luisteren naar mijn lijf, ik in het reine moet komen met mijn moeder en mijzelf.
Ik denk dat ik al heel ver ben met helen. Vergeving. Mijn moeder niet meer kwalijk neemt voor wat er gebeurd is. Ik snap ons familiesysteem, snap hoe beschadigd zij is geraakt. En zij heeft naar beste kunnen mij opgevoed. Het is gegaan zoalshet is gegaan en ik heb daar ondertussen wel vrede mee (wat niet betekent dat ik niet last heb van verkeerde overlevingsstrategieen ed, of van dingen die zijn gebeurd. Maar dat ik haar vergeven heb).
Ik vind mijn moeder in het hier en nu alleen een moeilijke vrouw. Kan moeilijk mijn grenzen bewaken, en zeker bij haar. En ben bang voor mijn eigen emoties als ik weer een hoop verwijten beschuldigingen over mij heen krijg.
Maar: ik mag leren omgaan met die emoties en dingen bij haar laten. Ze is 80. Als ik het ergens ooit nog goed wil maken, ergens nog iets van een relatie wil, zal ik niet eeuwig moeten wachten. En praten heeft geen zin.
Dus ergens denk ik: misschien haar voorstellen dat ik langskom en dat we samen een spelletje kunnen doen. En dat dan elke 2 weken ofzo: een uur, anderhalf uur, samen met iets buiten ons bezig zijn waarbij we wel verbinding kunnen maken. Waarbij ik het laatste stukje kan helen. En het ook goed kan laten zijn in het hier en nu.
Snap je wat ik bedoel?
Maar ik vind het ook doodeng
Mijn beweegredenen zijn het (app)gesprek met gt. Waarin hij mij heeft meegegeven dat als ik mijn interne systeem rustiger wil krijgen en wil kunnen gaan luisteren naar mijn lijf, ik in het reine moet komen met mijn moeder en mijzelf.
Ik denk dat ik al heel ver ben met helen. Vergeving. Mijn moeder niet meer kwalijk neemt voor wat er gebeurd is. Ik snap ons familiesysteem, snap hoe beschadigd zij is geraakt. En zij heeft naar beste kunnen mij opgevoed. Het is gegaan zoalshet is gegaan en ik heb daar ondertussen wel vrede mee (wat niet betekent dat ik niet last heb van verkeerde overlevingsstrategieen ed, of van dingen die zijn gebeurd. Maar dat ik haar vergeven heb).
Ik vind mijn moeder in het hier en nu alleen een moeilijke vrouw. Kan moeilijk mijn grenzen bewaken, en zeker bij haar. En ben bang voor mijn eigen emoties als ik weer een hoop verwijten beschuldigingen over mij heen krijg.
Maar: ik mag leren omgaan met die emoties en dingen bij haar laten. Ze is 80. Als ik het ergens ooit nog goed wil maken, ergens nog iets van een relatie wil, zal ik niet eeuwig moeten wachten. En praten heeft geen zin.
Dus ergens denk ik: misschien haar voorstellen dat ik langskom en dat we samen een spelletje kunnen doen. En dat dan elke 2 weken ofzo: een uur, anderhalf uur, samen met iets buiten ons bezig zijn waarbij we wel verbinding kunnen maken. Waarbij ik het laatste stukje kan helen. En het ook goed kan laten zijn in het hier en nu.
Snap je wat ik bedoel?
Maar ik vind het ook doodeng
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 27 maart 2025 om 12:25
Lucy: Ik begrijp je overweging en redenering en die is op papier helemaal valabel en verstandig. Maar: Ook je moeder moet dan zo in het contact kunnen staan: Een spelletje spelen, samen iets ondernemen met als doel iets van verbinding maken. Als ik lees hoe snel je het over 'verwijten' hebt, weet ik niet of je moeder in staat is om die verbinding op deze manier toe te laten.
Moeilijke situatie en als het (ook al is het oppervlakkig of gedeeltelijk) werkt, dan zie ik zeker wel de 'winst' die jij hieruit kan halen en die je kan helpen om verder door je proces te gaan.
{maar misschien klets ik wel uit mijn nek hoor }
Moeilijke situatie en als het (ook al is het oppervlakkig of gedeeltelijk) werkt, dan zie ik zeker wel de 'winst' die jij hieruit kan halen en die je kan helpen om verder door je proces te gaan.
{maar misschien klets ik wel uit mijn nek hoor }
donderdag 27 maart 2025 om 12:45
Nee, je kletst niet uit je nek .
Geen contact geeft me enorm veel rust en ruimte. En die heb ik nodig gehad om zelf te kunnen helen en dingen in perspectief te zien.
Maar ik snap gt ook: als ik aan 1 op 1 contact met mijn moeder denk, gaat de ademhaling hoog zitten, komt er stress in mijn schouders en raak ik in paniek. Dus daar zit nog iets. En heel misschien helpt het wel om wel contact te zoeken en echt te gaan oefenen met grenzen. Weggaan als ze dingen zegt die over mijn grenzen gaan. Ik zie de meerwaarde ook.
Of het gaat mis. Dat kan ook. En ik heb geen idee wat dat met me doet.
.Geen contact geeft me enorm veel rust en ruimte. En die heb ik nodig gehad om zelf te kunnen helen en dingen in perspectief te zien.
Maar ik snap gt ook: als ik aan 1 op 1 contact met mijn moeder denk, gaat de ademhaling hoog zitten, komt er stress in mijn schouders en raak ik in paniek. Dus daar zit nog iets. En heel misschien helpt het wel om wel contact te zoeken en echt te gaan oefenen met grenzen. Weggaan als ze dingen zegt die over mijn grenzen gaan. Ik zie de meerwaarde ook.
Of het gaat mis. Dat kan ook. En ik heb geen idee wat dat met me doet.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 27 maart 2025 om 12:56
In het reine komen met je moeder betekent niet perse dat er contact hoeft te zijn. Ook zonder contact kun je beschouwen en accepteren dat je moeder is zoals ze is. Acceptatie komt namelijk altijd vanuit jezelf, en eigenlijk nooit van degene over wie het gaat. Ik vraag me af of het wel klopt dat dat stukje verbinding je echt gaat helen, dat zal ook vooral van haar afhangen.
Ik zeg niet dat je geen contact moet hebben hoor, maar je moet doen wat goed is voor jou. Al kun je natuurlijk altijd gewoon gaan en zodra het de verkeerde richting op gaat opstaan en gaan (doei mam, ik ga weer want heb nog meer te doen). Als je dat onder controle hebt kun je altijd zien hoe contact bevalt.
Ik zeg niet dat je geen contact moet hebben hoor, maar je moet doen wat goed is voor jou. Al kun je natuurlijk altijd gewoon gaan en zodra het de verkeerde richting op gaat opstaan en gaan (doei mam, ik ga weer want heb nog meer te doen). Als je dat onder controle hebt kun je altijd zien hoe contact bevalt.
nija wijzigde dit bericht op 27-03-2025 12:57
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
54.10% gewijzigd
donderdag 27 maart 2025 om 13:29
Ik heb ook een lastige relatie met mijn moeder. Ze is niet gemeen ofzo, maar ontzéttend kritisch. Zij vind altijd precies dat ene dingetje wat beter had gekund. Als ik een foto doorstuur, zegt ze altijd: 'Wat leuk, maar...'
Als ik een binnenkomend appje zie met 'Doreia, ....' dan zit ik alweer totaal en volledig op de kast.
Inmiddels heb ik de relatie met mijn moeder onder de loep genomen. Mijn moeder zal niet veranderen. Dat kan ze niet. Zo zal ze blijven. Ik kan haar ook nooit ergens op bevragen of feedback op geven. Zodra ik dat doe, springt ze als een volleerde professional in de slachtofferrol en 'wist ze dat ze ooit dit voor de voeten zou gaan krijgen', totaal met allerlei emoties.
Nu weet ik dat mijn moeder emotioneel niet volwassen is geworden. Ergens onderweg is dat gestagneerd en dit is het niveau van emoties.
En dáár kom ik in beeld. Want ik ben wél verder gekomen in het emotioneel volwassen worden.
En nu is het aan mij om al die appjes en kritiekpunten actief om te buigen.
Dus als mijn moeder meldt: 'wat jammer dat je nog steeds de tuin niet klaar hebt.'
Dan is het aan mij om te zeggen: 'Ja, jammer dat het weer er nog niet mooi genoeg voor was. Duim je mee voor komende weekend?'
Het is ontzettend veel werk. En ik vraag mij af, lieve Lucy, of je dat er op dit moment óók nog bij wil gaan hebben? Je moet continu vertalen, wat gezegd word niet persoonlijk nemen, je eigen emoties in toom houden en vertalen wat er eigenlijk bedoeld wordt.
Als ik een binnenkomend appje zie met 'Doreia, ....' dan zit ik alweer totaal en volledig op de kast.
Inmiddels heb ik de relatie met mijn moeder onder de loep genomen. Mijn moeder zal niet veranderen. Dat kan ze niet. Zo zal ze blijven. Ik kan haar ook nooit ergens op bevragen of feedback op geven. Zodra ik dat doe, springt ze als een volleerde professional in de slachtofferrol en 'wist ze dat ze ooit dit voor de voeten zou gaan krijgen', totaal met allerlei emoties.
Nu weet ik dat mijn moeder emotioneel niet volwassen is geworden. Ergens onderweg is dat gestagneerd en dit is het niveau van emoties.
En dáár kom ik in beeld. Want ik ben wél verder gekomen in het emotioneel volwassen worden.
En nu is het aan mij om al die appjes en kritiekpunten actief om te buigen.
Dus als mijn moeder meldt: 'wat jammer dat je nog steeds de tuin niet klaar hebt.'
Dan is het aan mij om te zeggen: 'Ja, jammer dat het weer er nog niet mooi genoeg voor was. Duim je mee voor komende weekend?'
Het is ontzettend veel werk. En ik vraag mij af, lieve Lucy, of je dat er op dit moment óók nog bij wil gaan hebben? Je moet continu vertalen, wat gezegd word niet persoonlijk nemen, je eigen emoties in toom houden en vertalen wat er eigenlijk bedoeld wordt.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 27 maart 2025 om 13:35
Volledig waar Doreia.
En ik weet niet zo goed of ik al zo emotioneel volwassen ben...
Daar heb je een heel goed punt.
Nija, ik snap wat je zegt. En dat heb ik ook altijd geroepen: om in het reine te komen hoef je geen contact te hebben. Ik vraag me nu af of dat (voor mij) waar is. Maar dat zit wellicht ook nog op dat stuk emotionele volwassenheid waar Doreia het over heeft. Dat is het stuk waarin ik nog iets te helen heb. En in het reine te komen heb. En dat is niet alleen naar mijn moeder, ik ben gewoon enorm slecht in grenzen durven stellen.
En ik weet niet zo goed of ik al zo emotioneel volwassen ben...
Daar heb je een heel goed punt
.Nija, ik snap wat je zegt. En dat heb ik ook altijd geroepen: om in het reine te komen hoef je geen contact te hebben. Ik vraag me nu af of dat (voor mij) waar is. Maar dat zit wellicht ook nog op dat stuk emotionele volwassenheid waar Doreia het over heeft. Dat is het stuk waarin ik nog iets te helen heb. En in het reine te komen heb. En dat is niet alleen naar mijn moeder, ik ben gewoon enorm slecht in grenzen durven stellen.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 27 maart 2025 om 13:51
Op welke manier gaat je moeder over je grenzen heen?
Bij mij is het dat ze ongevraagd de kastjes opendoet in mijn huis. Dat kan gewoon niet, want ik woon met man en kinderen in een huis en daarmee zijn kastjes gewoon een no go geworden. Op dat punt kan ik nog niet goed grenzen stellen bij mijn moeder en als ze er dan ook is, ben ik hyper alert wanneer ze opstaat. Want dan weet ik nooit wat ze nu weer heeft bedacht. Kan zijn dat ze naar de wc of de tuin gaat, maar kan ook zijn dat ze naar de boekenkast loopt om te kijken of ik nog nieuwe boeken heb en dan ook even het laatje van de kast opent om erin te kijken. Dus ik heb mijn moeder niet graag bij mij thuis.
Als ik dat niet heb, dan ben ik dus bezig met mijn eigen emoties erg onder controle te houden. Zoals gezegd, zij verandert niet. Dus als ze zegt: 'Wilde je die blouse aan vandaag?'
- Vroeger gingen er dan allerhande scenario's door mijn hoofd. Hoe zou ze dit bedoelen? Wat moet ik hier over zeggen ter verdediging?
- Nu zeg ik: 'Ja. Jij hebt ook een mooie blouse aan mam! Deze kleur staat je goed!'
Maar dat kost heel veel tijd en werk. En eerst nog de hele fase van erkennen dat je moeder niet veranderen zal. Dat niets wat jij zegt of niet zegt, doet of niet doet, haar zal veranderen.
Bij mij is het dat ze ongevraagd de kastjes opendoet in mijn huis. Dat kan gewoon niet, want ik woon met man en kinderen in een huis en daarmee zijn kastjes gewoon een no go geworden. Op dat punt kan ik nog niet goed grenzen stellen bij mijn moeder en als ze er dan ook is, ben ik hyper alert wanneer ze opstaat. Want dan weet ik nooit wat ze nu weer heeft bedacht. Kan zijn dat ze naar de wc of de tuin gaat, maar kan ook zijn dat ze naar de boekenkast loopt om te kijken of ik nog nieuwe boeken heb en dan ook even het laatje van de kast opent om erin te kijken. Dus ik heb mijn moeder niet graag bij mij thuis.
Als ik dat niet heb, dan ben ik dus bezig met mijn eigen emoties erg onder controle te houden. Zoals gezegd, zij verandert niet. Dus als ze zegt: 'Wilde je die blouse aan vandaag?'
- Vroeger gingen er dan allerhande scenario's door mijn hoofd. Hoe zou ze dit bedoelen? Wat moet ik hier over zeggen ter verdediging?
- Nu zeg ik: 'Ja. Jij hebt ook een mooie blouse aan mam! Deze kleur staat je goed!'
Maar dat kost heel veel tijd en werk. En eerst nog de hele fase van erkennen dat je moeder niet veranderen zal. Dat niets wat jij zegt of niet zegt, doet of niet doet, haar zal veranderen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
donderdag 27 maart 2025 om 13:58
Lucy, de harde vraag die nu bij me opkomt is: zoek je een manier om jezelf te saboteren?
Want ik denk dat met álles wat er speelt een nieuwe stressor erbij het laatste is wat je nodig hebt. Het is heel fijn dat de uitslag relatief goed is en je een stap verder brengt, dat je je hebt aangemeld en terecht kunt bij de praktijk, dat mentor meedenkt met Meis en jullie. Dat betekent niet: tijd om een nieuwe zenuw bloot te leggen, zeker niet zonder begeleiding. Wat Nija zegt: in het reine komen kan misschien ook zonder dat je gelijk meerdere keren per maand jezelf blootstelt aan iemand die je waarschijnlijk gaat kwetsen. Ik zou het in elk geval eerst doorspreken met de nieuwe therapeut.
Griebus, wat rot voor je man en jou. Werk en zelfwaarde zijn zo sterk verweven vaak, in onze maatschappij en zeker voor oudere mannen die nog meer zijn geconditioneerd in het idee van man = kostwinner. Ik kan me de druk op jou ook goed indenken. Lukt het om het te benaderen vanuit het hier en nu, per dag? Je werkt, en dat probeer je vol te houden. Dat lukt tot nu toe. En dus lukt het morgen waarschijnlijk ook. En volgende maand. En als de torkomst brengt dat dat niet meer zo is, is de situatie voor je man misschien ook weer anders. En je man kan dan nu geen salaris binnen brengen, hij kan zijn zingeving en voldoening misschien wel halen uit iets waar jullie samen wat aan hebben? Kan hij jou ondersteunen zodat jij jullie kunt blijven ondersteunen?
Lovebird, wat naar dat het zo door elkaar loopt en dat je je daar zo schuldig over voelt. Ik vind dat niet nodig en tegelijk begrijp ik je gevoel, herken het ook nu bij mij door de emdr een ervaring weer zo 'aanwezig' dat juist mijn vriend, die ik totaal vertrouw, toch soms iets zegt of aanraakt wat een totaal verkeerde associatie oproept. Voelt dan soms alsof ik op hem reageer alsof hij de dader is wat een enorme valse beschuldiging zou zijn. Terwijl hij daar niet mee zit en het ziet voor wat het is: onverwerkte pijn die niets met hem of onze relatie te maken heeft. Moeilijk hè.
Want ik denk dat met álles wat er speelt een nieuwe stressor erbij het laatste is wat je nodig hebt. Het is heel fijn dat de uitslag relatief goed is en je een stap verder brengt, dat je je hebt aangemeld en terecht kunt bij de praktijk, dat mentor meedenkt met Meis en jullie. Dat betekent niet: tijd om een nieuwe zenuw bloot te leggen, zeker niet zonder begeleiding. Wat Nija zegt: in het reine komen kan misschien ook zonder dat je gelijk meerdere keren per maand jezelf blootstelt aan iemand die je waarschijnlijk gaat kwetsen. Ik zou het in elk geval eerst doorspreken met de nieuwe therapeut.
Griebus, wat rot voor je man en jou. Werk en zelfwaarde zijn zo sterk verweven vaak, in onze maatschappij en zeker voor oudere mannen die nog meer zijn geconditioneerd in het idee van man = kostwinner. Ik kan me de druk op jou ook goed indenken. Lukt het om het te benaderen vanuit het hier en nu, per dag? Je werkt, en dat probeer je vol te houden. Dat lukt tot nu toe. En dus lukt het morgen waarschijnlijk ook. En volgende maand. En als de torkomst brengt dat dat niet meer zo is, is de situatie voor je man misschien ook weer anders. En je man kan dan nu geen salaris binnen brengen, hij kan zijn zingeving en voldoening misschien wel halen uit iets waar jullie samen wat aan hebben? Kan hij jou ondersteunen zodat jij jullie kunt blijven ondersteunen?
Lovebird, wat naar dat het zo door elkaar loopt en dat je je daar zo schuldig over voelt. Ik vind dat niet nodig en tegelijk begrijp ik je gevoel, herken het ook nu bij mij door de emdr een ervaring weer zo 'aanwezig' dat juist mijn vriend, die ik totaal vertrouw, toch soms iets zegt of aanraakt wat een totaal verkeerde associatie oproept. Voelt dan soms alsof ik op hem reageer alsof hij de dader is wat een enorme valse beschuldiging zou zijn. Terwijl hij daar niet mee zit en het ziet voor wat het is: onverwerkte pijn die niets met hem of onze relatie te maken heeft. Moeilijk hè.
What a nuanced anxiety
donderdag 27 maart 2025 om 16:34
Bedankt voor de lieve reacties op mijn bericht een paar dagen geleden.
Ik zou graag wel mee willen schrijven bij jullie maar het is lastig om direct te reageren op mensen ook omdat ik niet de hele achtergrond en geschiedenis ken dus moet varen op wat ik wel gelezen en onthouden heb en dus kan ik soms mis zitten. Zeg dat dan gerust!
Sommige dingen herken ik wel en uiteraard zijn er ook dingen die spelen bij mensen wat mij onbekend is.
Sowieso zal ik me houden aan de regel van niet citeren uiteraard.
Sommige kennen me hier maar misschien ook handig als ik kort wat over mijzelf vertel binnenkort? Ook over de stand van zaken nu die overigens best positief is.
Ik zou graag wel mee willen schrijven bij jullie maar het is lastig om direct te reageren op mensen ook omdat ik niet de hele achtergrond en geschiedenis ken dus moet varen op wat ik wel gelezen en onthouden heb en dus kan ik soms mis zitten. Zeg dat dan gerust!
Sommige dingen herken ik wel en uiteraard zijn er ook dingen die spelen bij mensen wat mij onbekend is.
Sowieso zal ik me houden aan de regel van niet citeren uiteraard.
Sommige kennen me hier maar misschien ook handig als ik kort wat over mijzelf vertel binnenkort? Ook over de stand van zaken nu die overigens best positief is.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
donderdag 27 maart 2025 om 17:06
Precies dit Tyche en Avo 
En ik denk doordat zijn overlijden zo heftig en angstig was loopt het nu nog meer door elkaar? Dat dader vertrouwenspersoon was zal ook niet meehelpen... zijn maar 2 mensen bij wie ik ooit echt bescherming heb gezocht. Dat was dader en man... en man was superveilig, maar gaf juist daardoor veel triggers... pfff..zo ingewikkeld...
En ik denk doordat zijn overlijden zo heftig en angstig was loopt het nu nog meer door elkaar? Dat dader vertrouwenspersoon was zal ook niet meehelpen... zijn maar 2 mensen bij wie ik ooit echt bescherming heb gezocht. Dat was dader en man... en man was superveilig, maar gaf juist daardoor veel triggers... pfff..zo ingewikkeld...
donderdag 27 maart 2025 om 17:14
Tyche, het is geen harde vraag. Maar een zeer terechte.
Na de post van Doreia kwam het besef al langzaam binnensijpelen. Ik moet echt eerst leren grenzen te stellen voordat ik weer contact ga zoeken.
Ik wil inderdaad hard. Laten zien aan psych (en gt) dat therapie echt niet gefaald heeft, ofzo. Denk ik. En nieuwe inzichten maar meteen omzetten naar actie, want dan kunnen we weer doorrrrr.
Okee, dank jullie voor het reflecteren en meedenken. Even nog geen spelletjes met moeders
Ibi, welkom! Klopt het dat we elkaar nog "kennen" van viva jaaaaren geleden (toen mijn nick nog Roque was)?
Na de post van Doreia kwam het besef al langzaam binnensijpelen. Ik moet echt eerst leren grenzen te stellen voordat ik weer contact ga zoeken.
Ik wil inderdaad hard. Laten zien aan psych (en gt) dat therapie echt niet gefaald heeft, ofzo. Denk ik. En nieuwe inzichten maar meteen omzetten naar actie, want dan kunnen we weer doorrrrr.
Okee, dank jullie voor het reflecteren en meedenken. Even nog geen spelletjes met moeders
Ibi, welkom! Klopt het dat we elkaar nog "kennen" van viva jaaaaren geleden (toen mijn nick nog Roque was)?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
donderdag 27 maart 2025 om 17:17
Lucy, wat fijn het goede nieuws! En dapper dat je je hebt aangemeld bij een behandelaar.
Maar ook ik vroeg me af of het contact met je moeder nu 'moet'? Daar zal vast nog iets zitten, zoals je het nu beschrijft. En misschien is het voor het verwerken of goed afsluiten hiervan uiteindelijk helpend om weer contact met haar op te nemen. Maar het klinkt wel erg veel gevraagd, op dit specifieke moment in je leven.
Is het nu helpend, of juist potentieel erg ontregelend? Ben je er al sterk genoeg voor om het op te vangen als het niet naar wens verloopt? In hoeverre gaat het dingen triggeren die nu meer op de achtergrond staan? Heb je dan voldoende netwerk (privé en professioneel) om je te steunen en op te vangen indien nodig?
Maar ook ik vroeg me af of het contact met je moeder nu 'moet'? Daar zal vast nog iets zitten, zoals je het nu beschrijft. En misschien is het voor het verwerken of goed afsluiten hiervan uiteindelijk helpend om weer contact met haar op te nemen. Maar het klinkt wel erg veel gevraagd, op dit specifieke moment in je leven.
Is het nu helpend, of juist potentieel erg ontregelend? Ben je er al sterk genoeg voor om het op te vangen als het niet naar wens verloopt? In hoeverre gaat het dingen triggeren die nu meer op de achtergrond staan? Heb je dan voldoende netwerk (privé en professioneel) om je te steunen en op te vangen indien nodig?
donderdag 27 maart 2025 om 17:29
Dat is ook heel ingewikkeld lovebird, dus volkomen logisch lijkt me dat dat zo voelt. Wat erg voor je hoe je vertrouwen is beschaamd. Ik ben even kwijt of je nu hulp hebt. Want het klinkt alsof een persoon waar je op kunt steunen nu geen overbodige luxe is. Om al die dingen zelf te ontwarren terwijl de triggers er nu ook weer zijn, dat is wel veel gevraagd.
Je laatste zin over de ouder zijn die je zelf niet had... wow, zie je hoe enorm waardevol dat is? Hoe knap? Het is voor meerdere mensen hier vast herkenbaar, en jullie zijn ook allemaal kampioen in dat afzwakken omdat het niet lukt perfect te zijn, maar het is zo'n prestatie.
Hier gaat het oke. Nog bezig met emdr en dat brengt me nu naast herinneringen en tranen en vermoeidheid ook af en toe de ervaring van erkenning en verschuivend zelfbeeld. Langzaam, precair.
Je laatste zin over de ouder zijn die je zelf niet had... wow, zie je hoe enorm waardevol dat is? Hoe knap? Het is voor meerdere mensen hier vast herkenbaar, en jullie zijn ook allemaal kampioen in dat afzwakken omdat het niet lukt perfect te zijn, maar het is zo'n prestatie.
Hier gaat het oke. Nog bezig met emdr en dat brengt me nu naast herinneringen en tranen en vermoeidheid ook af en toe de ervaring van erkenning en verschuivend zelfbeeld. Langzaam, precair.
tyche wijzigde dit bericht op 27-03-2025 17:35
3.11% gewijzigd
What a nuanced anxiety
donderdag 27 maart 2025 om 17:34
En IBI, welkom.
Door al dat gewis en soms cryptische omschrijvingen is ook logisch dat niet alles te herkennen of volgen is. Zolang je het bij jezelf houdt is het helemaal goed. Ook als je een bepaalde ervaring niet deelt kan je een waardevol perspectief geven, juist soms omdát je de ervaring niet deelt en een gezonde blik ergens op hebt.
Deel vooral waar je je comfortabel bij voelt.
Door al dat gewis en soms cryptische omschrijvingen is ook logisch dat niet alles te herkennen of volgen is. Zolang je het bij jezelf houdt is het helemaal goed. Ook als je een bepaalde ervaring niet deelt kan je een waardevol perspectief geven, juist soms omdát je de ervaring niet deelt en een gezonde blik ergens op hebt.
Deel vooral waar je je comfortabel bij voelt.
What a nuanced anxiety
donderdag 27 maart 2025 om 18:13
Lieve Tyche, dank je 
Ik heb gelukkig hulp en ook die verschuiving en erkenning gevoeld... heel waardevol is dat. Het helpt je verder. En geeft misschien net dat duwtje om door te gaan? Omdat je nu zelf hebt ervaren hoe het kan helpen? Ook al zal je vast weer eens terugvallen na heftige gebeurtenis of pittige trigger. Die erkenning en verschuiving is er ook.
Gun ik iedereen hier... dat dat ernaast mag staan als t weer even moeiljjk en uitzichtloos lijkt...
Ik heb gelukkig hulp en ook die verschuiving en erkenning gevoeld... heel waardevol is dat. Het helpt je verder. En geeft misschien net dat duwtje om door te gaan? Omdat je nu zelf hebt ervaren hoe het kan helpen? Ook al zal je vast weer eens terugvallen na heftige gebeurtenis of pittige trigger. Die erkenning en verschuiving is er ook.
Gun ik iedereen hier... dat dat ernaast mag staan als t weer even moeiljjk en uitzichtloos lijkt...
vrijdag 28 maart 2025 om 06:00
Avo, wat naar dat je er zo van in paniek bent geraakt. Ik snap dat het nu heel eng en onveilig voelt. Wat vind je nu het moeilijkste? Dat je de informatie gegeven hebt, of dat je niet weet hoe ze hierop gaat reageren?
Je maakt geen puinhoop van alles, je zoekt een manier om om te gaan met al het gevoel van binnen
Je maakt geen puinhoop van alles, je zoekt een manier om om te gaan met al het gevoel van binnen
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
