Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

In mijn verwijzing is ook niets gezegd over behandeling. Ik denk dat ze dat ook aan de beoordeling van de instelling laat.

Waarom denk je, na de halve dsm, dat je er niet hoort?

Het komt wel goed avo. Het is alleen retespannend en je weet niet wat he kan of moet verwachten. Maar ik ben er van overtuigd dat het goed komt.

Wat had je vandaag? En hoorde je er niet, of had je een slechte dag?

Ikheb gisteren behandeling gehad van lichaamsgericht therapeut. En ik ben er zoveel beter uit gekomen dan ik er in ging. Het was een zware week, maar ik ben gisteren weer een beetje in mijn lijf geland. En dat is fijn.

Niet mijn dag.
Ik was tussen allemaal vrienden. Het was gezellig.
Maar ik schaamde me vooral. En brulde des te harder om leuk te zijn.

Je moet voor de klinische 8 daagse wel een Heule goede reden hebben.
Er staat dat je verwijzer klinische reden moet geven om daarvoor in aanmerking te komen.
Ik zie het niet zo gebeuren.


Wat fijn dat je beter uit de therapie gekomen bent. Wil je er iets meer over vertellen?

En Diva, ik heb geprobeerd op je te reageren maar ben zo bang de verkeerde snaar te raken ofpretentieus over te komen. Terwijl het bij mij ook nog hard werken is en ik er nog lang niet ben.

Maar ik webs je dat je gaat ervaren dat je niet meer vast zit aan de mensen die je pijn hebben gedaan. Dat je volwassen bent en zij geen zeggenschap meer over je hebben. En dat je keuzes durft te maken uit kracht en niet uit angst.

Dat is een mooie wens Lucy.
Ik hoop ook dat je de moed vindt om zelf veranderingen in gang te zetten Diva.

De halve dsm is niet genoeg? Of is het je angst en bescherm je jezelf ervoor?

In therapie hebben we het gehad over mijn angst dat dit nooit over gaat. Dat ik nooit beter zal worden. Dat ik elke keer weer een stap terug doe. Therapeut gaf aan dat de bruiloft vorige week zwaar was. Ik zo te horen in dissociatie ben gegaan. En dat sommige dingen altijd pijn blijven doen, maar dat je leert om er anders mee om te gaan. En toen heeft hijme laten ervaren hoe het is om weer terug in mijn lijf te komen. En dat maakt verschil. Wat uit mijn hoofd, en in mijn lijf. Ik ervaar rust. Heb even iets meer overzicht.

Het voelt even iets minder als drijfzand.

Wauw!!!
Dat klinkt fijn!!! Hoe deed ie dat?

Die dsm is leuk, maar geeft geen reden waarom ik nou juist daar, en nou juist klinisch zou moeten worden behandeld.
En ja, wsl is het ergens bescherming, denken dat ik er niet voor in aanmerking kom, dat dat alleen voor ernstige gevallen is, voor echt trauma.
En dan kijk ik naar de verwijsbrief, en dan klinkt het wel als trauma. Maar dat zou natuurlijk ook prima poliklinisch kunnen, of ambulant.

Wanneer hoor je meer? Ik denk namelijk dat je wel degelijk genoeg trauma hebt. Maar ja. Ik ben geen beoordelaar.

Ik weet het niet zo goed, hoe hij dat deed. Hij heeft magische handen en weet altijd de juiste aanwijzingen te geven ofzo...

Ik heb net vragenlijsten zitten invullen voor de psych. En bij heel veel vragen dacht ik: daar wil ik een uitleg bij geven. Of hangt er vanaf wie. Of: soms wel, soms niet.

Moeilijk, zulke platte antwoorden...

Heel moeilijk.
Meer dan je best kan je niet doen Lucy.

Magische handen... Omg

Genoeg trauma zegt niets over klinisch lijkt mij. Daar moet een goede reden voor zijn vrees ik?
Ik weet het ook niet.
Ach, anders kom ik er mooi overuit, want poliklinisch durf ik niet, zo goed als ik snachts met gevoel omga.
En ambulant is onzin om daar te doen, dat kan beter dichterbij dan.

O, dat klinkt heel fout zeker? Magische handen? Dat is het niet in de praktijk .

Ik snap dat je er zenuwachtig over bent, wat de uitslag ook gaat zijn...

Wanneer is het event trouwens? Aankomende week?

Avo, ik denk dat je daar een van de belangrijke redenen hebt om het klinisch te doen. De nazorg, het hebben van professionals die er ook in de avond en nacht zijn. Juist door hoe diep je soms zinkt na een behandeling.
Alleen... Dan moet je dat wel durven aangeven bij je intake. Daar eerlijk over zijn is denk ik belangrijk zodat zij goed kunnen beoordelen of wat zij bieden past bij jou ( los van hoeveel diagnoses of hoeveel trauma).

Ik wilde precies hetzelfde typen als Maisnon. Dat dat de goede reden voor klinisch is, en dat je dat dus wel eerlijk moet aangeven.

Advo Ik ben met maison eens durf je dit te vertellen of al op mail te zetten zodat je het kan mailen zodra je weet dat je opgeroepen gaat worden voor intake ( kan ook via coach als zij je hier mee wilt helpen)

En nu even zakelijk bekeken de kliniek snapt ook dat coach en hapto je niet voor een dwarse scheet doorsturen vooral dat je niet verzekerde zorg afneemt ( of te wel hun broodwinning) dat de klachten echt wel echt zijn.

Gister een stukje op NL 2 gezien en vandaag ook in de AD in de kop tekst.
Mijn hooft zegt dat het niet erg genoeg is maar mijn lichaam wel. Ik denk echt dat heel veel vrouwen die misbruik hebben ervaren dit in hun hooft hebben.

Ik heb echt geluk gehad met mijn oma dat zij zo opzetten boos werd en het ook openlijk zij dat hij fout was.

Maisnon, het klopt dat het eerst een houding was, die later helaas geïnternaliseerd is. Die houding bleef trouwens óók en die zit me nu ook nog in de weg: "net doen alsof het me niet uitmaakt" waardoor (gaan) voelen nog veel enger is, want alle uitingen daarvan zijn in strijd met die zin. Dus ik ben nu al superbang om naar het kennismakingsgesprek met de hapto te gaan. Misschien moet ik dit maar gewoon zeggen, dat ik heel moeilijk tot gevoel uiten kom om deze reden.

Drukke dag gisteren met wel allemaal leuke dingen. Vandaag naar familie met hotelovernachting vanwege de afstand. Gelukkig ben ik dinsdag ook vrij, want ik heb wel een dag nodig om weer bij te komen.

Dank voor jullie visie.
Ik had op een of andere manier in mijn hoofd dat er in de verwijsbrief iets moest staan waarom klinisch nodig was.

Maar dat komt dus pas bij de intake. Pfft.
Daar kan ik denk ik wel wat zeggen over hoe lastig ik het vind na sessies die veel oproepen, en sowieso hoe lastig ik het vind om met gevoel om te gaan.


Diva, ik denk dat we het allemaal doodeng vinden, een eerste afspraak met een potentiële behandelaar.
Wat ik zei, ik heb ook echt heel lang gewacht voor ik een afspraak bij hapto durfde te boeken. En het is dat die afspraak meteen twee dagen later was, anders was de kans groot dat ik afgebeld had. Nu kon ik er niet lang over stressen.
Je merkt dat ik nu ook al stress over een mogelijke intake.

Gedachten die mij helpen is dat ik die mensen niet ken, en als het niets is nooit meer hoef te zien.
Dat ze vast veel rare, bange, mensen in hun werk zien, dus wel wat gewend zijn. Dat dit voor mij een heel groot iets is, maar voor hen maar een stukje van hun werkdag, totaal onbelangrijk en oninteressant, dus ze er vast ook niet zo veel van vinden.
Daarnaast probeer ik oprecht nieuwsgierig te zijn. Hoe zou het er zijn, hoe zou zij zijn, wat houdt een behandeling bij haar in, hoe voel ik me daar?

Veel nieuwe dingen of veranderingen liggen buiten je comfortzone. En zijn dus spannend, eng, doodeng in opeenvolgende mate. Oncomfortabel bij uitstek.
Buiten die comfortzone ligt wel je zone van naaste ontwikkeling en groei.
Groeien en nieuwe dingen leren of doen gaan dus vaak gepaard met oncomfortabel zijn, spanning of angst.
Als het je lukt om je daar niet door te laten leiden, maar je doel in het oog te houden, dan komt daarna ook vaak de euforie en trots van een stapje verder gekomen zijn.

Die twee fijne gevoelens komen vaak pas na spanning en oncomfortabel.
En zijn wel gevoelens die ook heel veel doen voor je zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Als je ze vaker ervaart, doet dat veel met je zelfvertrouwen.
Als je ze nooit ervaart omdat je altijd in de comfortzone blijft staakt niet alleen je ontwikkeling, maar doet dat ook veel met je eigenwaarde.