Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Oh en excuus dat ik alleen over mezelf schrijf. Ik ben me aan het inlezen en ik ga me vanzelf wat empathischer gedragen!

Ik vind dat een heerlijk vooruitzicht. Voor mij is het hoogste doel echt onthechting. Met de woorden van de wijze Janis Joplin: freedom is just another word for nothing left to lose.

Ik hecht aan de vier edele waarheden van het boeddhisme, die er kort gezegd op neer komen dat alle menselijk lijden gevolg is van gehechtheid. Een Bucket list is haast het toppunt van gehechtheid. Nu ben ik niet enorm succesvol in het onthechten, maar het gaat steeds beter.

Ik ben wel al mijn hele leven tamelijk vrij van ambities en wensen. Ik probeer het leven te aanvaarden zoals het komt, zonder een doel na te streven. Natuurlijk heb ik wel projecten die ik aanga en soms zelfs afmaak, maar niets voor langere termijn. Ik ben nu met een boek bezig met geplande publicatie over een jaar. Dat is voor mij echt een uitzonderlijk langlopend project.

Voor je beeld, ik heb vrijwel geen enkele studie afgemaakt en geen baan langer dan een paar jaar volgehouden. En nooit iets bedacht over “waar ik over vijf jaar wil staan”.

Ik ben heel tevreden met een weekend op een natuurcamping in de buurt, kan echt genieten als mijn vrouw, kinderen of teamleden iets presteren om trots op te zijn. Maar voor mezelf ben ik wel klaar eigenlijk.

Na telefoontje vanmiddag spanning en angst best hoog. 16 all over again toen jeugdzorg belde...
Wat hebben ze gehoord, gemerkt, gaan ze doen.
Ik weet dat ik niet bang moet zijn. Dat het nu is.
Maar ik voel me slecht en schuldig en een verrader en spijtspijtspijt.

Ach Avo, wat naar dat je precies daar een telefoontje kreeg... ik snap dat het triggert, ook al hebben ze er niets meer over te zeggen. En dan ook nog midden in je therapievakantie. Waarbij je zo hard bezig was om even niet met trauma bezig te zijn...

Helpt het om even naar de tuin te gaan? Even in de boomhut?

Tyche, griebus, dank jullie. Heel, heel soms kan er even een ander perspectief doorschijnen. Meestal niet. Vandaag niet. Maar wie weet. Morgen wel weer.

Hoop dat dat morgen wel lukt.
En als we klote blok aan been moeders worden zeggen we sorrie, betalen de therapie en laten ze met rust als ze dat willen. Oke?

Ik merk nu pas hoe bang ik eigenlijk de hele dag geweest ben. Nog ben.
'dit was het' 'te ver gegaan' 'had beter moeten weten' 'sorrie sorrie' 'zal zeggen dat ik alles gelogen heb'
De tuin lijkt donker en onheilspellend en het is afwachten tot ik terug moet en ze het weten en hun blik en hun straf.
Ik weet dat ze hier niet kunnen komen. Dat ik veilig ben.
Maar ik weet ook alleen hoe bang ik ben en dat het nu echt klaar is. Te ver. Afgelopen.
Ik weet niet wat en hoe en waarom.
Maar dat is wat ik weet.
En tegelijk weet ik ook dat dat misschien nergens op slaat.

Die fucking angst is zo klote he? Wat fijn dat er ergens, op de achtergrond, doorschemert dat het misschien oude angst is. Niet echt in het hier en nu. Dat het een trigger is. En dat je nu wel hulp mag, ook al nocht dat toen niet.

Wat helpt je om weer terug in het hier en nu te komen?

En ja, wij betalen therapie en laten ze met rust als ze daardoor gelukkig kunnen worden

Lieve Avo,

Jij mag bang zijn met je zes.

Ik pak mijn hooivork uit de brandnetels en donker of niet, ik jaag een stel verrotte oude mannetjes (tegenwoordig zitten ze in een rolstoel met lekke banden én jicht. HA! Hij kan die schoenen niet eens meer aantrekken, oud en krom en wiebelig karma-opaatje, maar dat terzijde) weg. En wat faciliterende salonschijnheilen haak ik pootje en laat ik lekker in zo’n stinkende blubbersloot met een olieachtig dreklaagje watertrappelen. Geen zorgen, uit respect voor jouw zes maak ik ze wijs dat het een welverdiend ontspannend modderbad is.

Verder ben ik heel vredelievend en zen enzo hoor.