Psyche
alle pijlers
Hij gaat dood, zij keert zich van me af.
donderdag 5 november 2009 om 17:29
Mijn vader gaat dood. Dat weet ik sinds enkele maanden.
Hij heeft longkanker in een dermate ver stadium dat hij hiervan niet meer zal genezen.Hij heeft nog een aantal chemokuren gehad om zijn kwaliteit van leven te verhogen. Maar vorige week is besloten niet meer verder te behandelen. Zijn levensverwachting is naar beneden bijgesteld. 8 tot 12 maanden. Hoewel ik al enkele maanden heb kunnen wennen aan het idee is het zo onwerkelijk. Ik ben heel wat keren met pa naar het ziekenhuis geweest. Je weet het wel, hij is ziek. Je ziet het... hij is ziek maar het besef dat hij ook echt zal sterven op korte termijn... dat duurt lang voor het echt doordringt. Al die maanden heb ik geleefd alsof het niet om hem ging. Het was er wel, maar het gevoel kwam niet binnen. En nu... de laatste weken slaat het in als een bom. Lijkt het wel alsof ik ineens wakker ben geworden. Sh*t... het gaat om 'mijn' vader. En het zal heel snel gaan vanaf nu. Het is iets heel onnatuurlijks om te weten dat je vader gaat sterven. Zoveel verdriet. Ik voel me zo machteloos. Tot voor kort had ik het gevoel dat ik met mijn verdriet prima thuis terecht kon. Maar die situatie is een beetje veranderd nu. Mijn moeder heeft het er uiteraard ook moeilijk mee. Ze worsteld met het gevoel dat ze nooit alleen is. Dat haar huis haar huis niet meer is met al die mensen om zich heen (mijn vader heeft een enorm grote vrienden en kennissenkring, dus veel visite).
Mijn broer en ik zijn er ook elke avond. En... daar werd laatst een opmerking over gemaakt. We moesten ook maar op gewoon op afspraak langskomen. Oh dat kwam hard aan. Al weet ik wel dat het zo niet is bedoeld. Ik heb er later uitgebreid met mijn moeder over gesproken en zo was het niet bedoeld. Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Mijn vader is doodziek en het voelt alsof mijn moeder me liever ziet gaan dan komen. En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
Hij heeft longkanker in een dermate ver stadium dat hij hiervan niet meer zal genezen.Hij heeft nog een aantal chemokuren gehad om zijn kwaliteit van leven te verhogen. Maar vorige week is besloten niet meer verder te behandelen. Zijn levensverwachting is naar beneden bijgesteld. 8 tot 12 maanden. Hoewel ik al enkele maanden heb kunnen wennen aan het idee is het zo onwerkelijk. Ik ben heel wat keren met pa naar het ziekenhuis geweest. Je weet het wel, hij is ziek. Je ziet het... hij is ziek maar het besef dat hij ook echt zal sterven op korte termijn... dat duurt lang voor het echt doordringt. Al die maanden heb ik geleefd alsof het niet om hem ging. Het was er wel, maar het gevoel kwam niet binnen. En nu... de laatste weken slaat het in als een bom. Lijkt het wel alsof ik ineens wakker ben geworden. Sh*t... het gaat om 'mijn' vader. En het zal heel snel gaan vanaf nu. Het is iets heel onnatuurlijks om te weten dat je vader gaat sterven. Zoveel verdriet. Ik voel me zo machteloos. Tot voor kort had ik het gevoel dat ik met mijn verdriet prima thuis terecht kon. Maar die situatie is een beetje veranderd nu. Mijn moeder heeft het er uiteraard ook moeilijk mee. Ze worsteld met het gevoel dat ze nooit alleen is. Dat haar huis haar huis niet meer is met al die mensen om zich heen (mijn vader heeft een enorm grote vrienden en kennissenkring, dus veel visite).
Mijn broer en ik zijn er ook elke avond. En... daar werd laatst een opmerking over gemaakt. We moesten ook maar op gewoon op afspraak langskomen. Oh dat kwam hard aan. Al weet ik wel dat het zo niet is bedoeld. Ik heb er later uitgebreid met mijn moeder over gesproken en zo was het niet bedoeld. Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Mijn vader is doodziek en het voelt alsof mijn moeder me liever ziet gaan dan komen. En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
donderdag 5 november 2009 om 17:32
Jemig, wat erg, enorm veel sterkte!
Is je vader nog goed ter been? Kun je je moeder wellicht een beetje ontlasten door je vader op te pikken en een avondje bij jou thuis door te brengen? Iedereen verwerkt zulke zaken anders denk ik. Je moeder kan misschien niet toegeven aan het verdriet en wellicht heeft ze het gevoel dat ze alleen goed is om hapjes klaar te zetten etcetera. Niet terecht misschien (hoewel, het gaat natuurlijk nu om je vader) maar voor haar zal het ook een enorme klap zijn geweest (neem ik aan). En wie weet zit ze enorm in de ontkenningsfase en als ze alles moet regelen dan heeft ze ook geen tijd om erbij stil te staan. Kun je niet met haar praten?
Is je vader nog goed ter been? Kun je je moeder wellicht een beetje ontlasten door je vader op te pikken en een avondje bij jou thuis door te brengen? Iedereen verwerkt zulke zaken anders denk ik. Je moeder kan misschien niet toegeven aan het verdriet en wellicht heeft ze het gevoel dat ze alleen goed is om hapjes klaar te zetten etcetera. Niet terecht misschien (hoewel, het gaat natuurlijk nu om je vader) maar voor haar zal het ook een enorme klap zijn geweest (neem ik aan). En wie weet zit ze enorm in de ontkenningsfase en als ze alles moet regelen dan heeft ze ook geen tijd om erbij stil te staan. Kun je niet met haar praten?
donderdag 5 november 2009 om 17:33
donderdag 5 november 2009 om 17:33
He wat ontzettend naar voor je! Wat zal jij het moeilijk hebben.
Ik denk dat je moeder gewoon ook wat tijd nodig heeft om dit te verwerken en misschien er ook helemaal doorheen zit, als je huis dan dagelijks vol zit met visite dan kan ik me best voorstellen dat ze daar gek van wordt.
Misschien gewoon even bellen voordat je langsgaat? Ik weet zeker dat ze jou ook nodig heeft, maar iedereen gaat anders met verdriet om.
Probeer je moeder een beetje ruimte te geven.
Misschien kan je een mooie brief aan je vader schrijven, met dingen die je hem graag nog wil zeggen.
Ik vind het heel erg voor je en wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Ik denk dat je moeder gewoon ook wat tijd nodig heeft om dit te verwerken en misschien er ook helemaal doorheen zit, als je huis dan dagelijks vol zit met visite dan kan ik me best voorstellen dat ze daar gek van wordt.
Misschien gewoon even bellen voordat je langsgaat? Ik weet zeker dat ze jou ook nodig heeft, maar iedereen gaat anders met verdriet om.
Probeer je moeder een beetje ruimte te geven.
Misschien kan je een mooie brief aan je vader schrijven, met dingen die je hem graag nog wil zeggen.
Ik vind het heel erg voor je en wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
donderdag 5 november 2009 om 17:36
Wat ontzettend verdrietig. Ik denk dat je moeder ook gewoon tijd nodig heeft om het te verwerken. Voor haar kan het net zo definitief zijn als voor jou. Ik kan me goed voorstellen dat alles haar even teveel wordt. En bekijk het eens van deze kant, tegen wie kun je zo eerlijk zijn als tegen je eigen kinderen? Die veilige basis is er, zonder dat daar iets akeligs mee bedoeld hoeft te worden. Desalniettemin wil ik je veel sterkte toewensen!
donderdag 5 november 2009 om 17:38
He wat akelig voor je . Alvast veel sterkte!
Ik denk wel dat "ze keert zich van me af" veel te sterkt uitgedrukt is. Bedenk wel: jij kan als het je te veel wordt en als je even rust wil en even in stilte wil bijkomen, naar je eigen huis. Zij niet. Zij heeft altijd mensen om zich heen die aandacht vragen, zelfs al is het maar door heel lief en meelevend te zijn. Maar ik denk dat ze heel hard toe is aan eens een paar avondjes alleen.
Het is een manier waarop je je moeder kunt ondersteunen, door haar daarbij te helpen. Bedenk: jij hebt behoefte aan liefde en steun van je moeder, maar zij heeft ook behoefte aan steun!
Misschien kun je haar helpen door ook te kijken of je dat bezoek wat kunt reguleren, misschien kun jij bijvoorbeeld daar een rol in spelen door tegen wat mensen te zeggen "mijn ouders hebben nu even behoefte aan een avondje voor zichzelf". Dat is voor haar misschien moeilijker om te doen dan voor jou. En als je haar zodoende helpt om wat ruimte te krijgen, heeft ze ook weer wat meer ruimte en energie voor haar eigen gezin.
Ik denk wel dat "ze keert zich van me af" veel te sterkt uitgedrukt is. Bedenk wel: jij kan als het je te veel wordt en als je even rust wil en even in stilte wil bijkomen, naar je eigen huis. Zij niet. Zij heeft altijd mensen om zich heen die aandacht vragen, zelfs al is het maar door heel lief en meelevend te zijn. Maar ik denk dat ze heel hard toe is aan eens een paar avondjes alleen.
Het is een manier waarop je je moeder kunt ondersteunen, door haar daarbij te helpen. Bedenk: jij hebt behoefte aan liefde en steun van je moeder, maar zij heeft ook behoefte aan steun!
Misschien kun je haar helpen door ook te kijken of je dat bezoek wat kunt reguleren, misschien kun jij bijvoorbeeld daar een rol in spelen door tegen wat mensen te zeggen "mijn ouders hebben nu even behoefte aan een avondje voor zichzelf". Dat is voor haar misschien moeilijker om te doen dan voor jou. En als je haar zodoende helpt om wat ruimte te krijgen, heeft ze ook weer wat meer ruimte en energie voor haar eigen gezin.
donderdag 5 november 2009 om 17:39
Jij raakt je vader kwijt. Zij raakt haar levenspartner kwijt. Ik zal niets afdoen aan jouw aanstaande verlies. Ik ben zelf mijn ouders kwijt, dus ik weet hoe het voelt.
Ik vertel je dit, niet om je te kwetsen, maar om begrip hopelijk te kweken.
Dat jij je ouders een keer kwijt raakt, is de natuurlijke gang van zaken. Ouders gaan over het algemeen (gelukkig) eerder heen dan kinderen. Je hebt je ouders, bent opgevoed door ze wat van levensbelang is geweest letterlijk en ze hebben je losgelaten in volwassenheid en veel liefde en je bent je weg gegaan.
Je ouders zijn elkaars partner geweest. Ze hebben het samen gedaan. Alle ups en downs in het leven, de opvoeding van jou en je broer. Ze zijn bijna 1 geworden waarschijnlijk. En ze ontneemt je kansen om bij je vader te zijn niet, echter heeft ze tijd nodig samen met hem alleen.
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...
Ik vertel je dit, niet om je te kwetsen, maar om begrip hopelijk te kweken.
Dat jij je ouders een keer kwijt raakt, is de natuurlijke gang van zaken. Ouders gaan over het algemeen (gelukkig) eerder heen dan kinderen. Je hebt je ouders, bent opgevoed door ze wat van levensbelang is geweest letterlijk en ze hebben je losgelaten in volwassenheid en veel liefde en je bent je weg gegaan.
Je ouders zijn elkaars partner geweest. Ze hebben het samen gedaan. Alle ups en downs in het leven, de opvoeding van jou en je broer. Ze zijn bijna 1 geworden waarschijnlijk. En ze ontneemt je kansen om bij je vader te zijn niet, echter heeft ze tijd nodig samen met hem alleen.
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...
donderdag 5 november 2009 om 17:40
Misschien kun je je moeder en vader vragen prioriteiten te stellen, dus al die vrienden/kennissen flink gaan doseren ipv elke dag mensen over de vloer zodat de eigen kinderen nog wat tijd met hun vader kunnen doorbrengen.
En als je die mensen die op bezoek komen zelf ook kent zou je hen 'ns op kunnen bellen en hen uit leggen dat ze het gezin wat meer ruimte moeten geven. Voor die vrienden is het 'n stuk minder traumatisch dan voor jou als dochter tenslotte en jij hebt dus ook veel meer recht om nog tijd met je vader door te kunnen brengen.
Kan me verder goed voorstellen dat je moeder ook kapot gaat wegens het naderende verlies en als ze dan elke dag ook nog 'ns bezoek heeft, dat ze daar van doordraait. Tegen die vrienden durft zij misschien minder goed te zeggen dat ze eigenlijk niet op hun constante aanwezigheid zit te wachten, maar tegen jou (hoe onterecht ook) wel, juist omdat jij eigen bent.
En als je die mensen die op bezoek komen zelf ook kent zou je hen 'ns op kunnen bellen en hen uit leggen dat ze het gezin wat meer ruimte moeten geven. Voor die vrienden is het 'n stuk minder traumatisch dan voor jou als dochter tenslotte en jij hebt dus ook veel meer recht om nog tijd met je vader door te kunnen brengen.
Kan me verder goed voorstellen dat je moeder ook kapot gaat wegens het naderende verlies en als ze dan elke dag ook nog 'ns bezoek heeft, dat ze daar van doordraait. Tegen die vrienden durft zij misschien minder goed te zeggen dat ze eigenlijk niet op hun constante aanwezigheid zit te wachten, maar tegen jou (hoe onterecht ook) wel, juist omdat jij eigen bent.
donderdag 5 november 2009 om 17:41
Veel sterkte in deze moeilijke situatie!
Ik snap natuurlijk dat jij, en al jullie familie, vrienden en kennissen zoveel mogelijk tijd willen doorbrengen met je vader, zolang hij er nog is. Aan de andere kant wil je moeder natuurlijk ook rustig afscheid nemen van je vader en misschien doet ze dat liever alleen, zonder julie erbij? Je zou kunnen afspreken dat jullie bijvoorbeeld om de dag op bezoek komen, of op andere tijden, zodat ze ook nog wat tijd voor zichzelf hebben. Dit geldt ook voor de vrienden en kennissen, ik snap natuurlijk dat ze allemaal op bezoek willen komen, maar hebben je ouders daar ook écht behoefte aan?
Ik snap natuurlijk dat jij, en al jullie familie, vrienden en kennissen zoveel mogelijk tijd willen doorbrengen met je vader, zolang hij er nog is. Aan de andere kant wil je moeder natuurlijk ook rustig afscheid nemen van je vader en misschien doet ze dat liever alleen, zonder julie erbij? Je zou kunnen afspreken dat jullie bijvoorbeeld om de dag op bezoek komen, of op andere tijden, zodat ze ook nog wat tijd voor zichzelf hebben. Dit geldt ook voor de vrienden en kennissen, ik snap natuurlijk dat ze allemaal op bezoek willen komen, maar hebben je ouders daar ook écht behoefte aan?
donderdag 5 november 2009 om 17:48
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 november 2009 @ 17:39:
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...
'n Kind van moet z'n gehele voorgaande leven afsluiten als 'n ouder overlijdt, want zolang je bestaat zijn/waren je ouders in je leven. Dus als zij wegvallen sluit je volgens mij wel degelijk óók 'n heel erg groot deel van je leven voorgoed af.
Als dochter zou ik in elk geval niet bij een van mijn op sterven liggende ouders weggehouden willen worden en dus dagelijks even 'n uurtje langs gaan. Dan zijn er nog 23 uur over voor de qualitytime van hen samen en zullen ze zelf hun prioriteiten moeten stellen wat betreft het tegen gaan van verdere aanloop van andere mensen.
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...
'n Kind van moet z'n gehele voorgaande leven afsluiten als 'n ouder overlijdt, want zolang je bestaat zijn/waren je ouders in je leven. Dus als zij wegvallen sluit je volgens mij wel degelijk óók 'n heel erg groot deel van je leven voorgoed af.
Als dochter zou ik in elk geval niet bij een van mijn op sterven liggende ouders weggehouden willen worden en dus dagelijks even 'n uurtje langs gaan. Dan zijn er nog 23 uur over voor de qualitytime van hen samen en zullen ze zelf hun prioriteiten moeten stellen wat betreft het tegen gaan van verdere aanloop van andere mensen.
donderdag 5 november 2009 om 17:50
Lieve Hompeltje, Allereerst een hele dikke knuffel voor jou natuurlijk, want dit is afschuwelijk om door te maken.quote:En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
Als ik jou was, zou ik in ieder geval proberen om het gespook uit je hoofd hierover écht écht los te laten. Je moeder heeft het uitgelegd en ze houdt heus nog vreselijk veel van je. Alleen, misschien heeft ze nu even niet zo veel tijd om ouderlijke liefde aan jou te geven en wil ze liever alle liefde die ze nog kán geven aan je vader, ook aan je vader geven.
Het is naar, maar er komt een moment dat de verhoudingen tussen ouders en kinderen omdraaien. Misschien is bij jou wel dit moment. Je kunt waarschijnlijk het verdriet om je vader nog wel delen met je moeder, maar zij is op dit moment niet in staat om jou daarin te troosten. Zou het kunnen zijn dat het dát is waar je moeite mee hebt?
Ik hoop heel erg dat je een manier vind om hier mee om te gaan, zodat de laatste tijd met je vader iets kan zijn waar je later met een warm gevoel op terug kunt kijken.
Als ik jou was, zou ik in ieder geval proberen om het gespook uit je hoofd hierover écht écht los te laten. Je moeder heeft het uitgelegd en ze houdt heus nog vreselijk veel van je. Alleen, misschien heeft ze nu even niet zo veel tijd om ouderlijke liefde aan jou te geven en wil ze liever alle liefde die ze nog kán geven aan je vader, ook aan je vader geven.
Het is naar, maar er komt een moment dat de verhoudingen tussen ouders en kinderen omdraaien. Misschien is bij jou wel dit moment. Je kunt waarschijnlijk het verdriet om je vader nog wel delen met je moeder, maar zij is op dit moment niet in staat om jou daarin te troosten. Zou het kunnen zijn dat het dát is waar je moeite mee hebt?
Ik hoop heel erg dat je een manier vind om hier mee om te gaan, zodat de laatste tijd met je vader iets kan zijn waar je later met een warm gevoel op terug kunt kijken.
donderdag 5 november 2009 om 17:52
quote:elninjoo schreef op 05 november 2009 @ 17:48:
[...]
'n Kind van moet z'n gehele voorgaande leven afsluiten als 'n ouder overlijdt, want zolang je bestaat zijn/waren je ouders in je leven. Dus als zij wegvallen sluit je volgens mij wel degelijk óók 'n heel erg groot deel van je leven voorgoed af.
Als dochter zou ik in elk geval niet bij een van mijn op sterven liggende ouders weggehouden willen worden en dus dagelijks even 'n uurtje langs gaan. Dan zijn er nog 23 uur over voor de qualitytime van hen samen en zullen ze zelf hun prioriteiten moeten stellen wat betreft het tegen gaan van verdere aanloop van andere mensen.
Been there, done that dus ik begrijp goed wat je schrijft. Maar er is niets mis mee om daar afspraken over te maken. Dat het haar niet op elk moment uitkomt, maar misschien even later.
Een kind sluit ook een leven af en dat is hard en kut en naar. Maar we hebben een heel leven voor ons. Partners, wel of geen kinderen, reizen, leven. Deze twee hebben dat waarschijnlijk allemaal samen gedeeld en als de een dood gaat, dan is dat gat zoveel groter.
Ik heb het aan mijn moeder gezien toen mijn vader stierf...
[...]
'n Kind van moet z'n gehele voorgaande leven afsluiten als 'n ouder overlijdt, want zolang je bestaat zijn/waren je ouders in je leven. Dus als zij wegvallen sluit je volgens mij wel degelijk óók 'n heel erg groot deel van je leven voorgoed af.
Als dochter zou ik in elk geval niet bij een van mijn op sterven liggende ouders weggehouden willen worden en dus dagelijks even 'n uurtje langs gaan. Dan zijn er nog 23 uur over voor de qualitytime van hen samen en zullen ze zelf hun prioriteiten moeten stellen wat betreft het tegen gaan van verdere aanloop van andere mensen.
Been there, done that dus ik begrijp goed wat je schrijft. Maar er is niets mis mee om daar afspraken over te maken. Dat het haar niet op elk moment uitkomt, maar misschien even later.
Een kind sluit ook een leven af en dat is hard en kut en naar. Maar we hebben een heel leven voor ons. Partners, wel of geen kinderen, reizen, leven. Deze twee hebben dat waarschijnlijk allemaal samen gedeeld en als de een dood gaat, dan is dat gat zoveel groter.
Ik heb het aan mijn moeder gezien toen mijn vader stierf...
donderdag 5 november 2009 om 17:54
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 november 2009 @ 17:39:
Jij raakt je vader kwijt. Zij raakt haar levenspartner kwijt. Ik zal niets afdoen aan jouw aanstaande verlies. Ik ben zelf mijn ouders kwijt, dus ik weet hoe het voelt.
Ik vertel je dit, niet om je te kwetsen, maar om begrip hopelijk te kweken.
Dat jij je ouders een keer kwijt raakt, is de natuurlijke gang van zaken. Ouders gaan over het algemeen (gelukkig) eerder heen dan kinderen. Je hebt je ouders, bent opgevoed door ze wat van levensbelang is geweest letterlijk en ze hebben je losgelaten in volwassenheid en veel liefde en je bent je weg gegaan.
Je ouders zijn elkaars partner geweest. Ze hebben het samen gedaan. Alle ups en downs in het leven, de opvoeding van jou en je broer. Ze zijn bijna 1 geworden waarschijnlijk. En ze ontneemt je kansen om bij je vader te zijn niet, echter heeft ze tijd nodig samen met hem alleen.
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...Mooi gezegd.
Jij raakt je vader kwijt. Zij raakt haar levenspartner kwijt. Ik zal niets afdoen aan jouw aanstaande verlies. Ik ben zelf mijn ouders kwijt, dus ik weet hoe het voelt.
Ik vertel je dit, niet om je te kwetsen, maar om begrip hopelijk te kweken.
Dat jij je ouders een keer kwijt raakt, is de natuurlijke gang van zaken. Ouders gaan over het algemeen (gelukkig) eerder heen dan kinderen. Je hebt je ouders, bent opgevoed door ze wat van levensbelang is geweest letterlijk en ze hebben je losgelaten in volwassenheid en veel liefde en je bent je weg gegaan.
Je ouders zijn elkaars partner geweest. Ze hebben het samen gedaan. Alle ups en downs in het leven, de opvoeding van jou en je broer. Ze zijn bijna 1 geworden waarschijnlijk. En ze ontneemt je kansen om bij je vader te zijn niet, echter heeft ze tijd nodig samen met hem alleen.
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...Mooi gezegd.
donderdag 5 november 2009 om 18:05
Heej Hompel,
Voel je niet afgewezen door jouw moeder. Zij heeft het moeilijk om de klap van haar man, jouw vader te verwerken. Daarnaast schrijf je dat ze veel visite krijgt....en dat jullie ook iedere avond komen. Als dochter zijnde zou jij in deze situatie juist veel voor je moeder kunnen betekenen. Wanneer je naar haar toe gaat, stel dan voor dat jij gaat koken, en een deel van haar huishouden bv overneemt. Wanneer er visite komt, zet jij of een broer/zus dan koffie/thee voor haar, zodat niet alles op haar schouders neerkomt. Zij heeft het al zwaar zat. En jij ook natuurlijk, want het gaat om jouw vader.
Maar in zware tijden is het van belang er voor elkaar te zijn. Niet te denken aan nemen, maar aan geven. Op wat voor manier kan jij nu van betekenis zijn voor jouw moeder. Zodat zij ook kan bouwen op haar kinderen in deze toch wel rot-tijd. En ik zou nog willen zeggen: organiseren en delegeren. Niet al het bezoek achter elkaar, maar inplannen. Niet meer dan 3 visites bv in 1 week....het wordt anders veel te vermoeiend. En zorg dat er een kop en een staart zit aan de visites. Iedereen een uurtje bv, en niet langer. Help jouw moeder maar zich te beschermen tegen alles wat op haar afkomt. Nogmaals, je kan nu van grote betekenis zijn voor haar. Pak die kans zou ik haast zeggen, en laat zien dat kinderen veel aan hun ouders kunnen hebben, maar ouders zeker ook aan hun kinderen!
Succes, vriendelijke groet Kerrie.
Voel je niet afgewezen door jouw moeder. Zij heeft het moeilijk om de klap van haar man, jouw vader te verwerken. Daarnaast schrijf je dat ze veel visite krijgt....en dat jullie ook iedere avond komen. Als dochter zijnde zou jij in deze situatie juist veel voor je moeder kunnen betekenen. Wanneer je naar haar toe gaat, stel dan voor dat jij gaat koken, en een deel van haar huishouden bv overneemt. Wanneer er visite komt, zet jij of een broer/zus dan koffie/thee voor haar, zodat niet alles op haar schouders neerkomt. Zij heeft het al zwaar zat. En jij ook natuurlijk, want het gaat om jouw vader.
Maar in zware tijden is het van belang er voor elkaar te zijn. Niet te denken aan nemen, maar aan geven. Op wat voor manier kan jij nu van betekenis zijn voor jouw moeder. Zodat zij ook kan bouwen op haar kinderen in deze toch wel rot-tijd. En ik zou nog willen zeggen: organiseren en delegeren. Niet al het bezoek achter elkaar, maar inplannen. Niet meer dan 3 visites bv in 1 week....het wordt anders veel te vermoeiend. En zorg dat er een kop en een staart zit aan de visites. Iedereen een uurtje bv, en niet langer. Help jouw moeder maar zich te beschermen tegen alles wat op haar afkomt. Nogmaals, je kan nu van grote betekenis zijn voor haar. Pak die kans zou ik haast zeggen, en laat zien dat kinderen veel aan hun ouders kunnen hebben, maar ouders zeker ook aan hun kinderen!
Succes, vriendelijke groet Kerrie.
donderdag 5 november 2009 om 18:06
Ik zie het op dit moment van redelijk dichtbij.
En het is niet dat ze jullie er niet bij wil hebben. Maar bezoek kost energie en als het bezoek weg is komt alles op je moeder haar schouders terecht. En de verzorging en het huishouden na chemo is een behoorlijke opgave. Verschoon maar eens iedere dag je bed, schrob iedere dag de hele badkamer......... En dan ook nog bezoek entertainen en proberen zo positief mogelijk te zijn.
Dan wil je wel af en toe een avond niets.
Want ieder bezoek voelt als afscheid nemen. Iedere dag geconfronteerd worden met de harde realiteit van het leven.
Dat jij je verdriet hebt, meis mijn god natuurlijk. En dat je zoveel mogelijk tijd met ze wil doorbrengen. Meer dan begrijpelijk. Ik probeer alleen even een ander licht op de zaak te geven.
En het is niet dat ze jullie er niet bij wil hebben. Maar bezoek kost energie en als het bezoek weg is komt alles op je moeder haar schouders terecht. En de verzorging en het huishouden na chemo is een behoorlijke opgave. Verschoon maar eens iedere dag je bed, schrob iedere dag de hele badkamer......... En dan ook nog bezoek entertainen en proberen zo positief mogelijk te zijn.
Dan wil je wel af en toe een avond niets.
Want ieder bezoek voelt als afscheid nemen. Iedere dag geconfronteerd worden met de harde realiteit van het leven.
Dat jij je verdriet hebt, meis mijn god natuurlijk. En dat je zoveel mogelijk tijd met ze wil doorbrengen. Meer dan begrijpelijk. Ik probeer alleen even een ander licht op de zaak te geven.
donderdag 5 november 2009 om 18:48
Hey hompeltje,
Wij zitten in hetzelfde schuitje. Mijn moeder gaat dood, ook aan longkanker. Mijn vader is helaas al overleden toen ik 12 was. Ook wij als gezin (totaal 6 + aanhang) lopen er tegenaan dat er heel veel visite over de vloer komt. Wat ik het meest ergerlijk vind is dat er ook mensen komen die het eerder niet eens de moeite vonden om om op haar verjaardag te komen. Maar daar durf ik niets van te zeggen.
Ik moet 2 uur rijden voordat ik bij haar ben. Als ik dan bij haar aankom, en zie dat er veel visite is merk ik dat ik hier een beetje sjaggo van word. Voor mijn gevoel wil ik alle tijd die we nog hebben samen met haar doorbrengen en haar niet delen met de visite (uiteraard ervaar ik dit niet zo als mijn broers/zussen er zijn). Dat voelt dan weer egoistisch. Maar toch.
Mijn moeder is al zo ver dat ze 's nachts niet meer alleen kan zijn. Wij als broers en zussen waken 's nachts bij haar, en kunnen op die manier toch iets van quality (hoe schrijf je dat nou?) time met haar doorbrengen. Maar hier heb je waarschijnlijk niets aan.
Kortom... het is gewoon klote. Een bizar idee dat je er naar toe gaat leven om afscheid te nemen van je vader. Het hoort bij het leven, maar het doet wel enorm pijn.
Wij zitten in hetzelfde schuitje. Mijn moeder gaat dood, ook aan longkanker. Mijn vader is helaas al overleden toen ik 12 was. Ook wij als gezin (totaal 6 + aanhang) lopen er tegenaan dat er heel veel visite over de vloer komt. Wat ik het meest ergerlijk vind is dat er ook mensen komen die het eerder niet eens de moeite vonden om om op haar verjaardag te komen. Maar daar durf ik niets van te zeggen.
Ik moet 2 uur rijden voordat ik bij haar ben. Als ik dan bij haar aankom, en zie dat er veel visite is merk ik dat ik hier een beetje sjaggo van word. Voor mijn gevoel wil ik alle tijd die we nog hebben samen met haar doorbrengen en haar niet delen met de visite (uiteraard ervaar ik dit niet zo als mijn broers/zussen er zijn). Dat voelt dan weer egoistisch. Maar toch.
Mijn moeder is al zo ver dat ze 's nachts niet meer alleen kan zijn. Wij als broers en zussen waken 's nachts bij haar, en kunnen op die manier toch iets van quality (hoe schrijf je dat nou?) time met haar doorbrengen. Maar hier heb je waarschijnlijk niets aan.
Kortom... het is gewoon klote. Een bizar idee dat je er naar toe gaat leven om afscheid te nemen van je vader. Het hoort bij het leven, maar het doet wel enorm pijn.
donderdag 5 november 2009 om 19:10
Lieve hompel,
Wat een vreselijke situatie, ik wens je veel sterkte. Ik ben zelf mijn vader onverwacht verloren een paar maanden geleden. Ik kan niet veel meer dan me aansluiten bij alle vorige reacties. Probeer ondanks je eigen verdriet ook dat van je moeder, en haar behoeftes te respecteren. En blijf vooral praten, praten en nog eens praten. Jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben. Veel sterkte meid..
Wat een vreselijke situatie, ik wens je veel sterkte. Ik ben zelf mijn vader onverwacht verloren een paar maanden geleden. Ik kan niet veel meer dan me aansluiten bij alle vorige reacties. Probeer ondanks je eigen verdriet ook dat van je moeder, en haar behoeftes te respecteren. En blijf vooral praten, praten en nog eens praten. Jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben. Veel sterkte meid..
donderdag 5 november 2009 om 19:13
quote:Digitalis schreef op 05 november 2009 @ 17:32:
Is je vader nog goed ter been? Kun je je moeder wellicht een beetje ontlasten door je vader op te pikken en een avondje bij jou thuis door te brengen?
Nee pa is niet zo goed meer ter been. Hij gaat nog wel regelmatig zelf op pad met zijn scootmobiel. Maar een avond bij mij thuis doorbrengen is geen goede optie helaas. Pa voelt zich dat niet prettig. Bovendien wil mama ook graag bij hem zijn.
quote:Gebakje007 schreef op 05 november 2009 @ 17:33:
Ik weet het ook niet maar geniet in ieder geval van elk moment dat je nog samen hebt!
Dat doen we ook zeker. Het is een hele intense periode. En zo bijzonder ook. Tot voor mijn moeder zich uitte over dat ze ons wat minder om zich heen wilde voelde het thuis als een warm bad. Een zware periode waar we met zijn allen doorheen gingen en wat ons naast veel verdriet deed ook juist zoveel moois gaf. Misschien maakt dat het ook juist wel zo moeilijk, dat ik het gevoel heb dat dat niet meer kan nu ofzo.
quote:goldmember schreef op 05 november 2009 @ 17:33:
Ik denk dat je moeder gewoon ook wat tijd nodig heeft om dit te verwerken en misschien er ook helemaal doorheen zit, als je huis dan dagelijks vol zit met visite dan kan ik me best voorstellen dat ze daar gek van wordt.
Misschien gewoon even bellen voordat je langsgaat?
Ja maar ze durft geen nee te zeggen. En dan zit ik daar en voel ik gewoon dat ze me liever ziet gaan dan komen. Zo'n naar gevoel!
quote:Parasol schreef op 05 november 2009 @ 17:36:
En bekijk het eens van deze kant, tegen wie kun je zo eerlijk zijn als tegen je eigen kinderen? Die veilige basis is er, zonder dat daar iets akeligs mee bedoeld hoeft te worden.
Dat is een mooie gedachte. Dank je wel!
quote:Snormel schreef op 05 november 2009 @ 17:38:
Misschien kun je haar helpen door ook te kijken of je dat bezoek wat kunt reguleren
Dit hebben we in het begin ook gedaan toen pa nog geen behandeling had gehad. In die periode had hij veel last van paniek aanvallen en kon hij hooguit 15min. visite ontvangen, daarna was hij niets meer waard. Ma heeft hierin dus ook veel mensen de deur gewezen. Ook dit viel bij velen niet in goede aarde. Ik stond echter achter ma. Het kon niet anders. Pa trok gewoon niet meer. Maar ik moet toegeven, het heeft de mensen niet goed gedaan. Papa heeft het daar ook moeilijk mee. Hij wil het liefst 24/7 open deur hebben voor iedereen die wil komen.
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 november 2009 @ 17:39:
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...
Dank je wel voor je reactie. Ik begrijp dat je me niet wilt kwetsen en me enkel inzicht wilt geven in de situatie. Natuurlijk zit er ook waarheid in je verhaal. Alleen... mijn leven gaat niet 'zo' verder. De band met mijn vader is heel sterk. Hij betekend alles voor me. Alleen al bij het idee dat hij er straks niet meer is krijg ik een akelig leeg gevoel. Hoe zal het dan zijn als het echt zo ver is. Ik denk dat zowel mijn moeder als ik allbei op onze eigen manier een heel leven moeten afsluiten. En ik denk ook dat in de intensiteit van dit alles weinig verschil zit of het gaat om partner of om ouder.
quote:elninjoo schreef op 05 november 2009 @ 17:40:
Tegen die vrienden durft zij misschien minder goed te zeggen dat ze eigenlijk niet op hun constante aanwezigheid zit te wachten, maar tegen jou (hoe onterecht ook) wel, juist omdat jij eigen bent.
Ja absoluut! Maar ook bij ons heeft ze er moeite mee om het te zeggen. Ik voel alleen gewoon aan dat er iets is en vraag er dan naar. Maar achteraf weet ik niet of ik dit wel had willen weten.
quote:Immaculata schreef op 05 november 2009 @ 17:41:
Je zou kunnen afspreken dat jullie bijvoorbeeld om de dag op bezoek komen, of op andere tijden, zodat ze ook nog wat tijd voor zichzelf hebben. Dit geldt ook voor de vrienden en kennissen, ik snap natuurlijk dat ze allemaal op bezoek willen komen, maar hebben je ouders daar ook écht behoefte aan?
Nee helemaal niet! Ze kunnen geen visite meer zien! Sommige mensen die je normaal nooit zag of hoorde komen nu regelmatig aan. Dat geeft een tegenstrijdig gevoel. Wie zijn zij, om die kostbare uren op te slurpen. En aan de andere kant. Ze staan er wel.
quote:Kastanjez schreef op 05 november 2009 @ 17:50:
Je kunt waarschijnlijk het verdriet om je vader nog wel delen met je moeder, maar zij is op dit moment niet in staat om jou daarin te troosten. Zou het kunnen zijn dat het dát is waar je moeite mee hebt?
Ik denk dat je daar de spijker op zijn kop slaat.
quote:kerriebredsjo schreef op 05 november 2009 @ 18:05:
Maar in zware tijden is het van belang er voor elkaar te zijn. Niet te denken aan nemen, maar aan geven.
En dat doen we ook. Ik sta onvoorwaardelijk klaar voor ze. Ik doe ontzettend veel voor ze. Ik ben heel wat keren meegeweest bijv. met pa naar het ziekenhuis zodat mijn moeder gewoon kon blijven werken. Ik doe regelmatig boodschappen, ik help met administratie, ik verzorg de update mails, ik heb een hele week voor mijn vader gezorgd zodat mijn moeder een weekje ertussenuit kon omdat ze dit zo nodig had. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om hen te helpen. Daar ligt het echt niet aan.
quote:schaap1001 schreef op 05 november 2009 @ 18:06:
Ik zie het op dit moment van redelijk dichtbij.
En het is niet dat ze jullie er niet bij wil hebben. Maar bezoek kost energie en als het bezoek weg is komt alles op je moeder haar schouders terecht. En de verzorging en het huishouden na chemo is een behoorlijke opgave. Verschoon maar eens iedere dag je bed, schrob iedere dag de hele badkamer......... En dan ook nog bezoek entertainen en proberen zo positief mogelijk te zijn.
Dan wil je wel af en toe een avond niets.
Want ieder bezoek voelt als afscheid nemen. Iedere dag geconfronteerd worden met de harde realiteit van het leven.
Dat jij je verdriet hebt, meis mijn god natuurlijk. En dat je zoveel mogelijk tijd met ze wil doorbrengen. Meer dan begrijpelijk. Ik probeer alleen even een ander licht op de zaak te geven.Ja het klopt. Ik probeer haar dan ook zoveel mogelijk te ontlasten. Gelukkig is de chemotijd voorbij. Pa is redelijk ter been en er is wel huishoudelijke hulp en een klusjesjongen om de nodige taken over te nemen. Maar het blijft gewoon hectisch in huis. Ze wil zo graag met hem alleen zijn. Maar als ze alleen zijn dan komt er toch altijd wel weer wat tussen. Dus ook als wij er niet zijn, is ze nooit alleen met hem. Althans, geen quality time. Pa gaat dan ook vaak andere dingen doen. Financien uitzoeken, adressenlijst op orde brengen of gewoon rommelen op zijn kantoortje. Ik denk dus ook dat het meer iets is dat tussen hun is, dan dat wij nou zozeer in de weg zitten.
Is je vader nog goed ter been? Kun je je moeder wellicht een beetje ontlasten door je vader op te pikken en een avondje bij jou thuis door te brengen?
Nee pa is niet zo goed meer ter been. Hij gaat nog wel regelmatig zelf op pad met zijn scootmobiel. Maar een avond bij mij thuis doorbrengen is geen goede optie helaas. Pa voelt zich dat niet prettig. Bovendien wil mama ook graag bij hem zijn.
quote:Gebakje007 schreef op 05 november 2009 @ 17:33:
Ik weet het ook niet maar geniet in ieder geval van elk moment dat je nog samen hebt!
Dat doen we ook zeker. Het is een hele intense periode. En zo bijzonder ook. Tot voor mijn moeder zich uitte over dat ze ons wat minder om zich heen wilde voelde het thuis als een warm bad. Een zware periode waar we met zijn allen doorheen gingen en wat ons naast veel verdriet deed ook juist zoveel moois gaf. Misschien maakt dat het ook juist wel zo moeilijk, dat ik het gevoel heb dat dat niet meer kan nu ofzo.
quote:goldmember schreef op 05 november 2009 @ 17:33:
Ik denk dat je moeder gewoon ook wat tijd nodig heeft om dit te verwerken en misschien er ook helemaal doorheen zit, als je huis dan dagelijks vol zit met visite dan kan ik me best voorstellen dat ze daar gek van wordt.
Misschien gewoon even bellen voordat je langsgaat?
Ja maar ze durft geen nee te zeggen. En dan zit ik daar en voel ik gewoon dat ze me liever ziet gaan dan komen. Zo'n naar gevoel!
quote:Parasol schreef op 05 november 2009 @ 17:36:
En bekijk het eens van deze kant, tegen wie kun je zo eerlijk zijn als tegen je eigen kinderen? Die veilige basis is er, zonder dat daar iets akeligs mee bedoeld hoeft te worden.
Dat is een mooie gedachte. Dank je wel!
quote:Snormel schreef op 05 november 2009 @ 17:38:
Misschien kun je haar helpen door ook te kijken of je dat bezoek wat kunt reguleren
Dit hebben we in het begin ook gedaan toen pa nog geen behandeling had gehad. In die periode had hij veel last van paniek aanvallen en kon hij hooguit 15min. visite ontvangen, daarna was hij niets meer waard. Ma heeft hierin dus ook veel mensen de deur gewezen. Ook dit viel bij velen niet in goede aarde. Ik stond echter achter ma. Het kon niet anders. Pa trok gewoon niet meer. Maar ik moet toegeven, het heeft de mensen niet goed gedaan. Papa heeft het daar ook moeilijk mee. Hij wil het liefst 24/7 open deur hebben voor iedereen die wil komen.
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 november 2009 @ 17:39:
Jouw leven gaat zo door. Een groot deel van haar leven zal ze af moeten sluiten. Geef haar die kans...
Dank je wel voor je reactie. Ik begrijp dat je me niet wilt kwetsen en me enkel inzicht wilt geven in de situatie. Natuurlijk zit er ook waarheid in je verhaal. Alleen... mijn leven gaat niet 'zo' verder. De band met mijn vader is heel sterk. Hij betekend alles voor me. Alleen al bij het idee dat hij er straks niet meer is krijg ik een akelig leeg gevoel. Hoe zal het dan zijn als het echt zo ver is. Ik denk dat zowel mijn moeder als ik allbei op onze eigen manier een heel leven moeten afsluiten. En ik denk ook dat in de intensiteit van dit alles weinig verschil zit of het gaat om partner of om ouder.
quote:elninjoo schreef op 05 november 2009 @ 17:40:
Tegen die vrienden durft zij misschien minder goed te zeggen dat ze eigenlijk niet op hun constante aanwezigheid zit te wachten, maar tegen jou (hoe onterecht ook) wel, juist omdat jij eigen bent.
Ja absoluut! Maar ook bij ons heeft ze er moeite mee om het te zeggen. Ik voel alleen gewoon aan dat er iets is en vraag er dan naar. Maar achteraf weet ik niet of ik dit wel had willen weten.
quote:Immaculata schreef op 05 november 2009 @ 17:41:
Je zou kunnen afspreken dat jullie bijvoorbeeld om de dag op bezoek komen, of op andere tijden, zodat ze ook nog wat tijd voor zichzelf hebben. Dit geldt ook voor de vrienden en kennissen, ik snap natuurlijk dat ze allemaal op bezoek willen komen, maar hebben je ouders daar ook écht behoefte aan?
Nee helemaal niet! Ze kunnen geen visite meer zien! Sommige mensen die je normaal nooit zag of hoorde komen nu regelmatig aan. Dat geeft een tegenstrijdig gevoel. Wie zijn zij, om die kostbare uren op te slurpen. En aan de andere kant. Ze staan er wel.
quote:Kastanjez schreef op 05 november 2009 @ 17:50:
Je kunt waarschijnlijk het verdriet om je vader nog wel delen met je moeder, maar zij is op dit moment niet in staat om jou daarin te troosten. Zou het kunnen zijn dat het dát is waar je moeite mee hebt?
Ik denk dat je daar de spijker op zijn kop slaat.
quote:kerriebredsjo schreef op 05 november 2009 @ 18:05:
Maar in zware tijden is het van belang er voor elkaar te zijn. Niet te denken aan nemen, maar aan geven.
En dat doen we ook. Ik sta onvoorwaardelijk klaar voor ze. Ik doe ontzettend veel voor ze. Ik ben heel wat keren meegeweest bijv. met pa naar het ziekenhuis zodat mijn moeder gewoon kon blijven werken. Ik doe regelmatig boodschappen, ik help met administratie, ik verzorg de update mails, ik heb een hele week voor mijn vader gezorgd zodat mijn moeder een weekje ertussenuit kon omdat ze dit zo nodig had. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om hen te helpen. Daar ligt het echt niet aan.
quote:schaap1001 schreef op 05 november 2009 @ 18:06:
Ik zie het op dit moment van redelijk dichtbij.
En het is niet dat ze jullie er niet bij wil hebben. Maar bezoek kost energie en als het bezoek weg is komt alles op je moeder haar schouders terecht. En de verzorging en het huishouden na chemo is een behoorlijke opgave. Verschoon maar eens iedere dag je bed, schrob iedere dag de hele badkamer......... En dan ook nog bezoek entertainen en proberen zo positief mogelijk te zijn.
Dan wil je wel af en toe een avond niets.
Want ieder bezoek voelt als afscheid nemen. Iedere dag geconfronteerd worden met de harde realiteit van het leven.
Dat jij je verdriet hebt, meis mijn god natuurlijk. En dat je zoveel mogelijk tijd met ze wil doorbrengen. Meer dan begrijpelijk. Ik probeer alleen even een ander licht op de zaak te geven.Ja het klopt. Ik probeer haar dan ook zoveel mogelijk te ontlasten. Gelukkig is de chemotijd voorbij. Pa is redelijk ter been en er is wel huishoudelijke hulp en een klusjesjongen om de nodige taken over te nemen. Maar het blijft gewoon hectisch in huis. Ze wil zo graag met hem alleen zijn. Maar als ze alleen zijn dan komt er toch altijd wel weer wat tussen. Dus ook als wij er niet zijn, is ze nooit alleen met hem. Althans, geen quality time. Pa gaat dan ook vaak andere dingen doen. Financien uitzoeken, adressenlijst op orde brengen of gewoon rommelen op zijn kantoortje. Ik denk dus ook dat het meer iets is dat tussen hun is, dan dat wij nou zozeer in de weg zitten.
donderdag 5 november 2009 om 19:18
Hoi Hompel, Ik maak het momenteel ook weer van zeer dichtbij mee en ik weet hoe lastig het allemaal kan zijn. Ik denk dat je moeder, net zoals jij, zoveel mogelijk tijd wil doorbrengen met haar man. Veel visite krijgen is echt erg vermoeiend en laat daardoor weinig ruimte toe voor afschakelen, voor alle dingen die zij met zijn tweetjes willen doen, bespreken, verwerken etc.. Natuurlijk is dat iets wat ook jij wil doen en daar moet je ook zeker mee bezig blijven, maar vergeet vooral niet te denken en te handelen in het belang van je vader. Wat ik een beetje mis, is hoe hij zelf ertegenaan kijkt, wil hij ook dat je van tevoren even meldt wanneer je langskomt?...
donderdag 5 november 2009 om 19:19
quote:suikervrij schreef op 05 november 2009 @ 18:48:
Hey hompeltje,
Wij zitten in hetzelfde schuitje. Mijn moeder gaat dood, ook aan longkanker. Mijn vader is helaas al overleden toen ik 12 was. Ook wij als gezin (totaal 6 + aanhang) lopen er tegenaan dat er heel veel visite over de vloer komt. Wat ik het meest ergerlijk vind is dat er ook mensen komen die het eerder niet eens de moeite vonden om om op haar verjaardag te komen. Maar daar durf ik niets van te zeggen.
Ik moet 2 uur rijden voordat ik bij haar ben. Als ik dan bij haar aankom, en zie dat er veel visite is merk ik dat ik hier een beetje sjaggo van word. Voor mijn gevoel wil ik alle tijd die we nog hebben samen met haar doorbrengen en haar niet delen met de visite (uiteraard ervaar ik dit niet zo als mijn broers/zussen er zijn). Dat voelt dan weer egoistisch. Maar toch.
Mijn moeder is al zo ver dat ze 's nachts niet meer alleen kan zijn. Wij als broers en zussen waken 's nachts bij haar, en kunnen op die manier toch iets van quality (hoe schrijf je dat nou?) time met haar doorbrengen. Maar hier heb je waarschijnlijk niets aan.
Kortom... het is gewoon klote. Een bizar idee dat je er naar toe gaat leven om afscheid te nemen van je vader. Het hoort bij het leven, maar het doet wel enorm pijn.Voel je niet de egoist omdat je graag alle tijd die je hebt met jouw moeder wil doorbrengen. Dat is doodnormaal. En inderdaad die visite die dan komt en er anders nooit was. Er zitten erbij die het liefst elke week langskomen. Wat een nare situatie dat jullie al 's nachts moeten waken. Die tijd zal voor ons vast ook nog komen. Ik wens jou ook ontzettend veel sterkte! En heel erg bedankt voor je lieve reactie.
Hey hompeltje,
Wij zitten in hetzelfde schuitje. Mijn moeder gaat dood, ook aan longkanker. Mijn vader is helaas al overleden toen ik 12 was. Ook wij als gezin (totaal 6 + aanhang) lopen er tegenaan dat er heel veel visite over de vloer komt. Wat ik het meest ergerlijk vind is dat er ook mensen komen die het eerder niet eens de moeite vonden om om op haar verjaardag te komen. Maar daar durf ik niets van te zeggen.
Ik moet 2 uur rijden voordat ik bij haar ben. Als ik dan bij haar aankom, en zie dat er veel visite is merk ik dat ik hier een beetje sjaggo van word. Voor mijn gevoel wil ik alle tijd die we nog hebben samen met haar doorbrengen en haar niet delen met de visite (uiteraard ervaar ik dit niet zo als mijn broers/zussen er zijn). Dat voelt dan weer egoistisch. Maar toch.
Mijn moeder is al zo ver dat ze 's nachts niet meer alleen kan zijn. Wij als broers en zussen waken 's nachts bij haar, en kunnen op die manier toch iets van quality (hoe schrijf je dat nou?) time met haar doorbrengen. Maar hier heb je waarschijnlijk niets aan.
Kortom... het is gewoon klote. Een bizar idee dat je er naar toe gaat leven om afscheid te nemen van je vader. Het hoort bij het leven, maar het doet wel enorm pijn.Voel je niet de egoist omdat je graag alle tijd die je hebt met jouw moeder wil doorbrengen. Dat is doodnormaal. En inderdaad die visite die dan komt en er anders nooit was. Er zitten erbij die het liefst elke week langskomen. Wat een nare situatie dat jullie al 's nachts moeten waken. Die tijd zal voor ons vast ook nog komen. Ik wens jou ook ontzettend veel sterkte! En heel erg bedankt voor je lieve reactie.
donderdag 5 november 2009 om 19:20
quote:SignOfLife schreef op 05 november 2009 @ 19:10:
Lieve hompel,
Wat een vreselijke situatie, ik wens je veel sterkte. Ik ben zelf mijn vader onverwacht verloren een paar maanden geleden. Ik kan niet veel meer dan me aansluiten bij alle vorige reacties. Probeer ondanks je eigen verdriet ook dat van je moeder, en haar behoeftes te respecteren. En blijf vooral praten, praten en nog eens praten. Jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben. Veel sterkte meid..Wat vreselijk voor je! Ik ben wat dat betreft wel erg dankbaar dat we uitgebreid de tijd krijgen om afscheid te nemen. De waardevolle momenten die al zijn geweest had ik nooit willen missen. Sterkte met het verlies van je vader en bedankt voor je reactie!
Lieve hompel,
Wat een vreselijke situatie, ik wens je veel sterkte. Ik ben zelf mijn vader onverwacht verloren een paar maanden geleden. Ik kan niet veel meer dan me aansluiten bij alle vorige reacties. Probeer ondanks je eigen verdriet ook dat van je moeder, en haar behoeftes te respecteren. En blijf vooral praten, praten en nog eens praten. Jullie gaan elkaar nog hard nodig hebben. Veel sterkte meid..Wat vreselijk voor je! Ik ben wat dat betreft wel erg dankbaar dat we uitgebreid de tijd krijgen om afscheid te nemen. De waardevolle momenten die al zijn geweest had ik nooit willen missen. Sterkte met het verlies van je vader en bedankt voor je reactie!
donderdag 5 november 2009 om 19:21
Ik denk dat jij gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. En ik denk dat je moeder gewoon lekker egoistisch al die mensen af moet zeggen. En de tijd met je vader moet nemen nu het nog kan. Zij is op dit moment het belangrijkste. Dit kan ze nooit meer overdoen. Moet heel eerlijk zeggen dat ik op zo'n moment gewoon de deur dicht zou doen. Daar moeten de mensen maar gewoon begrip voor hebben. Het is al erg genoeg. Lijkt me verschrikkelijk de tijd die nog rest te moeten delen. Af en toe kun je wel iemand langs laten komen, maar niet altijd. En gewoon selecteren. Wie wil je vader echt nog zien, en wie niet. De situatie is nu eenmaal zo.
