Psyche
alle pijlers
Hij gaat dood, zij keert zich van me af.
donderdag 5 november 2009 om 17:29
Mijn vader gaat dood. Dat weet ik sinds enkele maanden.
Hij heeft longkanker in een dermate ver stadium dat hij hiervan niet meer zal genezen.Hij heeft nog een aantal chemokuren gehad om zijn kwaliteit van leven te verhogen. Maar vorige week is besloten niet meer verder te behandelen. Zijn levensverwachting is naar beneden bijgesteld. 8 tot 12 maanden. Hoewel ik al enkele maanden heb kunnen wennen aan het idee is het zo onwerkelijk. Ik ben heel wat keren met pa naar het ziekenhuis geweest. Je weet het wel, hij is ziek. Je ziet het... hij is ziek maar het besef dat hij ook echt zal sterven op korte termijn... dat duurt lang voor het echt doordringt. Al die maanden heb ik geleefd alsof het niet om hem ging. Het was er wel, maar het gevoel kwam niet binnen. En nu... de laatste weken slaat het in als een bom. Lijkt het wel alsof ik ineens wakker ben geworden. Sh*t... het gaat om 'mijn' vader. En het zal heel snel gaan vanaf nu. Het is iets heel onnatuurlijks om te weten dat je vader gaat sterven. Zoveel verdriet. Ik voel me zo machteloos. Tot voor kort had ik het gevoel dat ik met mijn verdriet prima thuis terecht kon. Maar die situatie is een beetje veranderd nu. Mijn moeder heeft het er uiteraard ook moeilijk mee. Ze worsteld met het gevoel dat ze nooit alleen is. Dat haar huis haar huis niet meer is met al die mensen om zich heen (mijn vader heeft een enorm grote vrienden en kennissenkring, dus veel visite).
Mijn broer en ik zijn er ook elke avond. En... daar werd laatst een opmerking over gemaakt. We moesten ook maar op gewoon op afspraak langskomen. Oh dat kwam hard aan. Al weet ik wel dat het zo niet is bedoeld. Ik heb er later uitgebreid met mijn moeder over gesproken en zo was het niet bedoeld. Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Mijn vader is doodziek en het voelt alsof mijn moeder me liever ziet gaan dan komen. En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
Hij heeft longkanker in een dermate ver stadium dat hij hiervan niet meer zal genezen.Hij heeft nog een aantal chemokuren gehad om zijn kwaliteit van leven te verhogen. Maar vorige week is besloten niet meer verder te behandelen. Zijn levensverwachting is naar beneden bijgesteld. 8 tot 12 maanden. Hoewel ik al enkele maanden heb kunnen wennen aan het idee is het zo onwerkelijk. Ik ben heel wat keren met pa naar het ziekenhuis geweest. Je weet het wel, hij is ziek. Je ziet het... hij is ziek maar het besef dat hij ook echt zal sterven op korte termijn... dat duurt lang voor het echt doordringt. Al die maanden heb ik geleefd alsof het niet om hem ging. Het was er wel, maar het gevoel kwam niet binnen. En nu... de laatste weken slaat het in als een bom. Lijkt het wel alsof ik ineens wakker ben geworden. Sh*t... het gaat om 'mijn' vader. En het zal heel snel gaan vanaf nu. Het is iets heel onnatuurlijks om te weten dat je vader gaat sterven. Zoveel verdriet. Ik voel me zo machteloos. Tot voor kort had ik het gevoel dat ik met mijn verdriet prima thuis terecht kon. Maar die situatie is een beetje veranderd nu. Mijn moeder heeft het er uiteraard ook moeilijk mee. Ze worsteld met het gevoel dat ze nooit alleen is. Dat haar huis haar huis niet meer is met al die mensen om zich heen (mijn vader heeft een enorm grote vrienden en kennissenkring, dus veel visite).
Mijn broer en ik zijn er ook elke avond. En... daar werd laatst een opmerking over gemaakt. We moesten ook maar op gewoon op afspraak langskomen. Oh dat kwam hard aan. Al weet ik wel dat het zo niet is bedoeld. Ik heb er later uitgebreid met mijn moeder over gesproken en zo was het niet bedoeld. Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Mijn vader is doodziek en het voelt alsof mijn moeder me liever ziet gaan dan komen. En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
zaterdag 7 november 2009 om 14:08
Mijn moeder heeft ook kanker gehad en op het einde van haar leven werd ze 'meer geleefd door anderen' dan dat er tijd en energie overbleef voor ons, haar kinderen. Daar hebben we op een bepaald moment 'op ingegrepen'. Mijn moeder was eerlijk gezegd ook wel blij dat wij, haar kinderen, vanaf dat moment de sturing een beetje overnamen. Visite kreeg vaste tijden en maar een paar dagen per week. Dat is zo doorgegaan tot het moment dat haar toestand heel rap begon te verslechteren en haar afhankelijkheid drastisch toenam. Zij had ons eerder al gezegd dat ze onder die omstandigheden niet meer 'te kijk' wilde liggen en vanaf dat moment hebben we alle bezoek behalve familie geweerd. Omdat het voor ons al geruime tijd duidelijk was dat ze niet meer lang te leven zou hebben was alles feitelijk al geregeld, mijn oudste zus had al een paar maanden ervoor alles met mijn moeder doorgenomen en het noodzakelijke voorbereid.
Dat je als kind je ouder verliest is een natuurlijke gang van zaken. Het blijft een verdrietig gebeurtenis maar onvermijdelijk. Ouders voeden je op zodat je op een dag in staat bent om zelfstandig en met verantwoordelijkheid voor anderen je leven te leiden. Vanaf dat moment draait de afhankelijkheid tussen ouders en kinderen een beetje om; kinderen nemen de verantwoordelijkheid en zorg voor hun ouders over. Dat is geen abrupt proces maar een hele geleidelijke. En soms moet je dat gewoon 'versnellen' omdat je ouders anders gesmoord worden in wat de buitenwereld allemaal van ze verwacht of meent te moeten bieden. En dat kan met de beste intenties gedaan worden maar desalniettemin andere belangrijkere zaken over het hoofd zien.
Probeer je moeder te steunen, geniet van de tijd die je nog hebt met je vader maar laat ook weten dat het misschien tijd wordt voor wat meer planning en vooral tijd met elkaar. Jij verliest je vader, jouw moeder verliest haar partner en lief. Daar moeten jullie dadelijk ook samen doorheen. Heel veel sterkte.
En een fijne verjaardag, ondanks alles.
Dat je als kind je ouder verliest is een natuurlijke gang van zaken. Het blijft een verdrietig gebeurtenis maar onvermijdelijk. Ouders voeden je op zodat je op een dag in staat bent om zelfstandig en met verantwoordelijkheid voor anderen je leven te leiden. Vanaf dat moment draait de afhankelijkheid tussen ouders en kinderen een beetje om; kinderen nemen de verantwoordelijkheid en zorg voor hun ouders over. Dat is geen abrupt proces maar een hele geleidelijke. En soms moet je dat gewoon 'versnellen' omdat je ouders anders gesmoord worden in wat de buitenwereld allemaal van ze verwacht of meent te moeten bieden. En dat kan met de beste intenties gedaan worden maar desalniettemin andere belangrijkere zaken over het hoofd zien.
Probeer je moeder te steunen, geniet van de tijd die je nog hebt met je vader maar laat ook weten dat het misschien tijd wordt voor wat meer planning en vooral tijd met elkaar. Jij verliest je vader, jouw moeder verliest haar partner en lief. Daar moeten jullie dadelijk ook samen doorheen. Heel veel sterkte.
En een fijne verjaardag, ondanks alles.
