Psyche
alle pijlers
Hij gaat dood, zij keert zich van me af.
donderdag 5 november 2009 om 17:29
Mijn vader gaat dood. Dat weet ik sinds enkele maanden.
Hij heeft longkanker in een dermate ver stadium dat hij hiervan niet meer zal genezen.Hij heeft nog een aantal chemokuren gehad om zijn kwaliteit van leven te verhogen. Maar vorige week is besloten niet meer verder te behandelen. Zijn levensverwachting is naar beneden bijgesteld. 8 tot 12 maanden. Hoewel ik al enkele maanden heb kunnen wennen aan het idee is het zo onwerkelijk. Ik ben heel wat keren met pa naar het ziekenhuis geweest. Je weet het wel, hij is ziek. Je ziet het... hij is ziek maar het besef dat hij ook echt zal sterven op korte termijn... dat duurt lang voor het echt doordringt. Al die maanden heb ik geleefd alsof het niet om hem ging. Het was er wel, maar het gevoel kwam niet binnen. En nu... de laatste weken slaat het in als een bom. Lijkt het wel alsof ik ineens wakker ben geworden. Sh*t... het gaat om 'mijn' vader. En het zal heel snel gaan vanaf nu. Het is iets heel onnatuurlijks om te weten dat je vader gaat sterven. Zoveel verdriet. Ik voel me zo machteloos. Tot voor kort had ik het gevoel dat ik met mijn verdriet prima thuis terecht kon. Maar die situatie is een beetje veranderd nu. Mijn moeder heeft het er uiteraard ook moeilijk mee. Ze worsteld met het gevoel dat ze nooit alleen is. Dat haar huis haar huis niet meer is met al die mensen om zich heen (mijn vader heeft een enorm grote vrienden en kennissenkring, dus veel visite).
Mijn broer en ik zijn er ook elke avond. En... daar werd laatst een opmerking over gemaakt. We moesten ook maar op gewoon op afspraak langskomen. Oh dat kwam hard aan. Al weet ik wel dat het zo niet is bedoeld. Ik heb er later uitgebreid met mijn moeder over gesproken en zo was het niet bedoeld. Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Mijn vader is doodziek en het voelt alsof mijn moeder me liever ziet gaan dan komen. En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
Hij heeft longkanker in een dermate ver stadium dat hij hiervan niet meer zal genezen.Hij heeft nog een aantal chemokuren gehad om zijn kwaliteit van leven te verhogen. Maar vorige week is besloten niet meer verder te behandelen. Zijn levensverwachting is naar beneden bijgesteld. 8 tot 12 maanden. Hoewel ik al enkele maanden heb kunnen wennen aan het idee is het zo onwerkelijk. Ik ben heel wat keren met pa naar het ziekenhuis geweest. Je weet het wel, hij is ziek. Je ziet het... hij is ziek maar het besef dat hij ook echt zal sterven op korte termijn... dat duurt lang voor het echt doordringt. Al die maanden heb ik geleefd alsof het niet om hem ging. Het was er wel, maar het gevoel kwam niet binnen. En nu... de laatste weken slaat het in als een bom. Lijkt het wel alsof ik ineens wakker ben geworden. Sh*t... het gaat om 'mijn' vader. En het zal heel snel gaan vanaf nu. Het is iets heel onnatuurlijks om te weten dat je vader gaat sterven. Zoveel verdriet. Ik voel me zo machteloos. Tot voor kort had ik het gevoel dat ik met mijn verdriet prima thuis terecht kon. Maar die situatie is een beetje veranderd nu. Mijn moeder heeft het er uiteraard ook moeilijk mee. Ze worsteld met het gevoel dat ze nooit alleen is. Dat haar huis haar huis niet meer is met al die mensen om zich heen (mijn vader heeft een enorm grote vrienden en kennissenkring, dus veel visite).
Mijn broer en ik zijn er ook elke avond. En... daar werd laatst een opmerking over gemaakt. We moesten ook maar op gewoon op afspraak langskomen. Oh dat kwam hard aan. Al weet ik wel dat het zo niet is bedoeld. Ik heb er later uitgebreid met mijn moeder over gesproken en zo was het niet bedoeld. Toch blijft het door mijn hoofd spoken. Mijn vader is doodziek en het voelt alsof mijn moeder me liever ziet gaan dan komen. En zo voelt het alsof ik in een klap word losgerukt van mijn beide ouders. Ik kan er niet mee omgaan. Heb het gevoel alsof ik nu al mijn verdriet helemaal alleen moet verwerken. Terwijl ik die ouderlijke liefde juist nu zo hard nodig heb.
donderdag 5 november 2009 om 19:25
donderdag 5 november 2009 om 19:25
quote:Ligeia schreef op 05 november 2009 @ 19:18:
Hoi Hompel, Ik maak het momenteel ook weer van zeer dichtbij mee en ik weet hoe lastig het allemaal kan zijn. Ik denk dat je moeder, net zoals jij, zoveel mogelijk tijd wil doorbrengen met haar man. Veel visite krijgen is echt erg vermoeiend en laat daardoor weinig ruimte toe voor afschakelen, voor alle dingen die zij met zijn tweetjes willen doen, bespreken, verwerken etc.. Natuurlijk is dat iets wat ook jij wil doen en daar moet je ook zeker mee bezig blijven, maar vergeet vooral niet te denken en te handelen in het belang van je vader. Wat ik een beetje mis, is hoe hij zelf ertegenaan kijkt, wil hij ook dat je van tevoren even meldt wanneer je langskomt?...Dat maakt het ook dubbel. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben vanaf het begin af aan altijd nadrukkelijk gezegd dat wij als kinderen anymoment welkom waren. Al was het maar midden in de nacht. Mijn vader heeft hier altijd aan vast gehouden. Ondanks dat ook hij begrip heeft voor mama's gevoel baalt hij er wel van. Er ontstaat vaak discussie met hun tweeen. Het was bij ons gebruikelijk dat we daar regelmatig aten. Natuurlijk ze heeft het druk en ik begrijp als geen ander dat ze dat gedoe met koken even niet wil hebben. Vaak houd ze dat dus af tegenwoordig. Mijn vader echter word dan geirriteerd want hij vind het juist zo fijn om met zijn allen samen te zijn en gezellig samen te eten. Ook wanneer wij helpen met koken en afruimen enz. (al zouden we alle overnemen) dan wil mama het liever niet. Maar we eten er nog wel regelmatig hoor. Maar goed, pa wil ons zoveel mogelijk om zich heen hebben. Hij belde me bijv. net nog op... " je komt toch nog wel op visite vanavond he?"
Hoi Hompel, Ik maak het momenteel ook weer van zeer dichtbij mee en ik weet hoe lastig het allemaal kan zijn. Ik denk dat je moeder, net zoals jij, zoveel mogelijk tijd wil doorbrengen met haar man. Veel visite krijgen is echt erg vermoeiend en laat daardoor weinig ruimte toe voor afschakelen, voor alle dingen die zij met zijn tweetjes willen doen, bespreken, verwerken etc.. Natuurlijk is dat iets wat ook jij wil doen en daar moet je ook zeker mee bezig blijven, maar vergeet vooral niet te denken en te handelen in het belang van je vader. Wat ik een beetje mis, is hoe hij zelf ertegenaan kijkt, wil hij ook dat je van tevoren even meldt wanneer je langskomt?...Dat maakt het ook dubbel. Zowel mijn moeder als mijn vader hebben vanaf het begin af aan altijd nadrukkelijk gezegd dat wij als kinderen anymoment welkom waren. Al was het maar midden in de nacht. Mijn vader heeft hier altijd aan vast gehouden. Ondanks dat ook hij begrip heeft voor mama's gevoel baalt hij er wel van. Er ontstaat vaak discussie met hun tweeen. Het was bij ons gebruikelijk dat we daar regelmatig aten. Natuurlijk ze heeft het druk en ik begrijp als geen ander dat ze dat gedoe met koken even niet wil hebben. Vaak houd ze dat dus af tegenwoordig. Mijn vader echter word dan geirriteerd want hij vind het juist zo fijn om met zijn allen samen te zijn en gezellig samen te eten. Ook wanneer wij helpen met koken en afruimen enz. (al zouden we alle overnemen) dan wil mama het liever niet. Maar we eten er nog wel regelmatig hoor. Maar goed, pa wil ons zoveel mogelijk om zich heen hebben. Hij belde me bijv. net nog op... " je komt toch nog wel op visite vanavond he?"
donderdag 5 november 2009 om 19:29
quote:toffifee schreef op 05 november 2009 @ 19:21:
Ik denk dat jij gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. En ik denk dat je moeder gewoon lekker egoistisch al die mensen af moet zeggen. En de tijd met je vader moet nemen nu het nog kan. Zij is op dit moment het belangrijkste. Dit kan ze nooit meer overdoen. Moet heel eerlijk zeggen dat ik op zo'n moment gewoon de deur dicht zou doen. Daar moeten de mensen maar gewoon begrip voor hebben. Het is al erg genoeg. Lijkt me verschrikkelijk de tijd die nog rest te moeten delen. Af en toe kun je wel iemand langs laten komen, maar niet altijd. En gewoon selecteren. Wie wil je vader echt nog zien, en wie niet. De situatie is nu eenmaal zo.Nou ja, ik heb er zelf naar lopen vissen. Ik wil dat mama op een goede manier afscheid kan nemen van papa. En voelde dat ze ergens mee zat. Heb het dus gevraagd. Schoorvoetend kwam er dus uit " Al die mensen, jullie elke dag, mijn huis is mijn huis niet meer, mijn man word opgeslurpt door iedereen. Ik wil met hem zijn. ALLEEN met hem." Ik had daar wel begrip voor heb ook aangestuurd op een soort regeling. Maar toen dat eenmaal was afgesproken voelde het zo naar! Ik heb uren liggen huilen erom. Uiteraard mijn moeder hiervan op de hoogte gesteld. Er moet een andere oplossing komen. Dat vond ze ook. Maar toch, het blijft maar in mijn hoofd spoken. Het laat me niet meer los. Ik loop haar in de weg. En dat geeft een heel ongewenst gevoel. Ook al weet je theoretisch dat ik alles behalve ongewenst ben.
Ik denk dat jij gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. En ik denk dat je moeder gewoon lekker egoistisch al die mensen af moet zeggen. En de tijd met je vader moet nemen nu het nog kan. Zij is op dit moment het belangrijkste. Dit kan ze nooit meer overdoen. Moet heel eerlijk zeggen dat ik op zo'n moment gewoon de deur dicht zou doen. Daar moeten de mensen maar gewoon begrip voor hebben. Het is al erg genoeg. Lijkt me verschrikkelijk de tijd die nog rest te moeten delen. Af en toe kun je wel iemand langs laten komen, maar niet altijd. En gewoon selecteren. Wie wil je vader echt nog zien, en wie niet. De situatie is nu eenmaal zo.Nou ja, ik heb er zelf naar lopen vissen. Ik wil dat mama op een goede manier afscheid kan nemen van papa. En voelde dat ze ergens mee zat. Heb het dus gevraagd. Schoorvoetend kwam er dus uit " Al die mensen, jullie elke dag, mijn huis is mijn huis niet meer, mijn man word opgeslurpt door iedereen. Ik wil met hem zijn. ALLEEN met hem." Ik had daar wel begrip voor heb ook aangestuurd op een soort regeling. Maar toen dat eenmaal was afgesproken voelde het zo naar! Ik heb uren liggen huilen erom. Uiteraard mijn moeder hiervan op de hoogte gesteld. Er moet een andere oplossing komen. Dat vond ze ook. Maar toch, het blijft maar in mijn hoofd spoken. Het laat me niet meer los. Ik loop haar in de weg. En dat geeft een heel ongewenst gevoel. Ook al weet je theoretisch dat ik alles behalve ongewenst ben.
donderdag 5 november 2009 om 19:30
Bij mijn ging mijn moeder dood 6jaar geleden,we hoorden het met kerst,dat ze nog 3 maanden te leven had maximaal.Toen wilden mijn vader en moeder oudjaar samen vieren,met zijn tweetjes...VRESELIJK vonden we (zus en ik ) dat!Het zou haar laatste oud en nieuw zijn!Toch hebben we hun wens gerespecteerd,maar nu na 6jaar vind ik het nog steeds jammer,dat we er niet bij konden/mochten zijn!Maar ik snapte het wel,hoe zeer het ook deed.....
Heel heel veel sterkte de komende tijd, het gaat moeilijk maar waarschijnlijk ook een heel bijzondere tijd worden.Bij mij was het de zwaarste maar ook mooiste tijd die ik met mijn moeder had,met veel lachen,en veel tranen.....
Knufffffel!
Heel heel veel sterkte de komende tijd, het gaat moeilijk maar waarschijnlijk ook een heel bijzondere tijd worden.Bij mij was het de zwaarste maar ook mooiste tijd die ik met mijn moeder had,met veel lachen,en veel tranen.....
Knufffffel!
donderdag 5 november 2009 om 19:30
Ik begrijp wel dat je leven niet 'zo' verder gaat. Maar hij gaat anders verder dan je die van je moeder, snap je? Je deelt je leven niet meer met je vader, hij is een belangrijk onderdeel van je leven.
Je moeder heeft het zwaar. That's it.
Zorg dat je het niet te zwaar opneemt. Steun hem EN haar. Verwacht het even niet andersom. Zorg dat het alsjeblieft vanuit jou geen issue wordt, want daar krijg je spijt van.
Jij voelt je er niet lekker onder, je verwijt je moeder iets wat niet hoeft en je brengt je vader in moeilijk pakket om voor je op te moeten komen. Vooral omdat het zo onnodig is.
Je bent welkom. Houdt daar aan vast.
Je moeder heeft het zwaar. That's it.
Zorg dat je het niet te zwaar opneemt. Steun hem EN haar. Verwacht het even niet andersom. Zorg dat het alsjeblieft vanuit jou geen issue wordt, want daar krijg je spijt van.
Jij voelt je er niet lekker onder, je verwijt je moeder iets wat niet hoeft en je brengt je vader in moeilijk pakket om voor je op te moeten komen. Vooral omdat het zo onnodig is.
Je bent welkom. Houdt daar aan vast.
donderdag 5 november 2009 om 19:31
Daar was ik al bang voor. Is het een idee om dit helemaal open te breken? Is er ruimte om dit met jullie moeder en vader samen te bespreken? Zo kunnen jullie allemaal aangeven wat jullie bezighoudt en hoeft niemand te raden naar verwachtingen en wensen en kunnen jullie vanuit die openheid oplossingen bedenken die voor iedereen werken. Want uiteindelijk willen jullie allemaal hetzelfde, samenzijn. Poe dit is zo moeilijk, hè? Ik hoop dat jullie snel weer een beetje harmonie en rust (voor zover de situatie dat toelaat, natuurlijk) kunnen terugvinden. Sterkte ermee!...
donderdag 5 november 2009 om 19:32
quote:toffifee schreef op 05 november 2009 @ 19:28:
Misschien moet je dan je moeder de wind uit de zeilen nemen en zelf de mensen afbellen (in overleg met je vader). Dit is zo belangrijk, afscheid nemen. Al die vage mensen... kan me niet voorstellen dat ze allemaal heel veel voor je vader betekenen.Is een heikel punt. Omdat we dit in het begin wel hebben gedaan is die discussie natuurlijk al op gang. Pa wil zolang hij het fysiek aankan iedereen de ruimte geven om hun medeleven te tonen. Hij is wat dat betreft ook gewoon hard voor zichzelf en laat zijn eigen kostbare tijd in beslag nemen door god weet ik veel. Maar hij voelt het als een soort verplichting. Mensen die hun medeleven willen tonen, die voor jou langs willen komen... die moet je met respect behandelen en met open armen ontvangen. Ook als je daar zelf niet echt op zit te wachten. Hij wil dus ook niet dat we afbellen of beperkingen opleggen aan bezoek. Natuurlijk zodra er weer een periode komt dat het zo slecht gaat met hem dat hij het gewoonweg niet kan hebben die drukte... dan zal de rem er gewoon weer op gaan. En tot die tijd... geen haar op zijn hoofd die eraan denkt de visite te weren op wat voor manier dan ook.
Misschien moet je dan je moeder de wind uit de zeilen nemen en zelf de mensen afbellen (in overleg met je vader). Dit is zo belangrijk, afscheid nemen. Al die vage mensen... kan me niet voorstellen dat ze allemaal heel veel voor je vader betekenen.Is een heikel punt. Omdat we dit in het begin wel hebben gedaan is die discussie natuurlijk al op gang. Pa wil zolang hij het fysiek aankan iedereen de ruimte geven om hun medeleven te tonen. Hij is wat dat betreft ook gewoon hard voor zichzelf en laat zijn eigen kostbare tijd in beslag nemen door god weet ik veel. Maar hij voelt het als een soort verplichting. Mensen die hun medeleven willen tonen, die voor jou langs willen komen... die moet je met respect behandelen en met open armen ontvangen. Ook als je daar zelf niet echt op zit te wachten. Hij wil dus ook niet dat we afbellen of beperkingen opleggen aan bezoek. Natuurlijk zodra er weer een periode komt dat het zo slecht gaat met hem dat hij het gewoonweg niet kan hebben die drukte... dan zal de rem er gewoon weer op gaan. En tot die tijd... geen haar op zijn hoofd die eraan denkt de visite te weren op wat voor manier dan ook.
donderdag 5 november 2009 om 19:34
Lieve Hompeltje, meis wat een verdriet. Ik krijg enorme kippevel van jouw verhaal. Mijn lieve vader is alweer.....of pas 4 maanden geleden overleden, op de dag af een jaar nadat we te horen kregen dat hij (weer) longkanker had. Wat een verrotte ziekte. En wat is het moeilijk voor jullie allemaal!! Voor jullie allemaal op jullie eigen manier.
Ik herken wat je schrijft. Ook bij mijn ouders was het een komen en gaan van mensen. Zoals anderen hier ook al zeggen hebben mijn vader en moeder dan ook steeds meer mensen op afstand gehouden. Kwamen de eerste maanden de collega's en kennissen nog vaak langs, na een tijdje was voor mijn vader maar een klein select clubje écht belangrijk en werd er voor anderen minder tijd gemaakt. Hij hield overigens iedereen op de hoogte door maandelijks een mail met update te sturen naar alle mensen (en dat waren er veeeeel) die zoveel aandacht en liefde voor ons hadden. Die mails zijn nu nog heel waardevol voor ons allemaal.
Het is eerder gezegd, maar wat ik ook merk is dat hoe oneerlijk en vreselijk het ook is om je vader te verliezen, je moeder gaat zich nu waarschijnlijk beseffen dat ze haar leven straks helemaal opnieuw moet inrichten.
En het lastige is denk ik dat zij, juist nu ze zich misschien zo wil vastklampen aan haar oude vertrouwde leventje, ze NU die kans al niet meer krijgt. Want ik kan me voorstellen dat jouw vader en moeder nog heel graag samen dingen willen bespreken en gewoon samen willen zijn, zoals ze dat al jaren waren. Door constant een huis vol te hebben, krijgen ze die kans waarschijnlijk veel minder.
Ik hoop zo dat jij je moeder gelooft wanneer ze zegt dat ze die opmerking niet zo bedoelde, want de kans is groot dat het een combinatie van veel factoren is waardoor het er rottiger uit kwam dan de bedoeling was. En juist nu is het belangrijk om als gezin open en eerlijk te kunnen zijn.
Mijn zus is halverwege het jaar dat mijn vader is was geemigreerd naar de andere kant van de wereld. In eerste instantie vond ik dat heel moeilijk en nam ik het haar ook wel kwalijk. Ik vond dat ze bij ons zou moeten blijven. Ik zag dat ook als een afwijzing. Gelukkig heb ik dit met haar kunnen bespreken. Want frustraties over dit soort dingen kun je er niet ook nog eens bij hebben op dit moment. En het is alleen maar goed om echte aandacht te vragen voor JOUW verdriet!
En zo is het jaar dat mijn vader ziek was het allermoeilijkste maar ook het allermooiste jaar van mijn leven geweest. Omdat we veel dingen hebben uitgesproken en die we anders nooit hadden gezegd en we het jaar als gezin ontzettend intens hebben beleefd.
Het is een heel verhaal. Ik heb geen idee of je er iets mee kunt, want dit is mijn verhaal en iedereen beleeft het anders. Maar ik wil jou en je gezin heel veel kracht toewensen. Blijf hier vooral van je af schrijven, wanneer je daar behoefte aan hebt. Ik zal binnenkort weer komen lezen.
Knuffel
Soepkippie
Ik herken wat je schrijft. Ook bij mijn ouders was het een komen en gaan van mensen. Zoals anderen hier ook al zeggen hebben mijn vader en moeder dan ook steeds meer mensen op afstand gehouden. Kwamen de eerste maanden de collega's en kennissen nog vaak langs, na een tijdje was voor mijn vader maar een klein select clubje écht belangrijk en werd er voor anderen minder tijd gemaakt. Hij hield overigens iedereen op de hoogte door maandelijks een mail met update te sturen naar alle mensen (en dat waren er veeeeel) die zoveel aandacht en liefde voor ons hadden. Die mails zijn nu nog heel waardevol voor ons allemaal.
Het is eerder gezegd, maar wat ik ook merk is dat hoe oneerlijk en vreselijk het ook is om je vader te verliezen, je moeder gaat zich nu waarschijnlijk beseffen dat ze haar leven straks helemaal opnieuw moet inrichten.
En het lastige is denk ik dat zij, juist nu ze zich misschien zo wil vastklampen aan haar oude vertrouwde leventje, ze NU die kans al niet meer krijgt. Want ik kan me voorstellen dat jouw vader en moeder nog heel graag samen dingen willen bespreken en gewoon samen willen zijn, zoals ze dat al jaren waren. Door constant een huis vol te hebben, krijgen ze die kans waarschijnlijk veel minder.
Ik hoop zo dat jij je moeder gelooft wanneer ze zegt dat ze die opmerking niet zo bedoelde, want de kans is groot dat het een combinatie van veel factoren is waardoor het er rottiger uit kwam dan de bedoeling was. En juist nu is het belangrijk om als gezin open en eerlijk te kunnen zijn.
Mijn zus is halverwege het jaar dat mijn vader is was geemigreerd naar de andere kant van de wereld. In eerste instantie vond ik dat heel moeilijk en nam ik het haar ook wel kwalijk. Ik vond dat ze bij ons zou moeten blijven. Ik zag dat ook als een afwijzing. Gelukkig heb ik dit met haar kunnen bespreken. Want frustraties over dit soort dingen kun je er niet ook nog eens bij hebben op dit moment. En het is alleen maar goed om echte aandacht te vragen voor JOUW verdriet!
En zo is het jaar dat mijn vader ziek was het allermoeilijkste maar ook het allermooiste jaar van mijn leven geweest. Omdat we veel dingen hebben uitgesproken en die we anders nooit hadden gezegd en we het jaar als gezin ontzettend intens hebben beleefd.
Het is een heel verhaal. Ik heb geen idee of je er iets mee kunt, want dit is mijn verhaal en iedereen beleeft het anders. Maar ik wil jou en je gezin heel veel kracht toewensen. Blijf hier vooral van je af schrijven, wanneer je daar behoefte aan hebt. Ik zal binnenkort weer komen lezen.
Knuffel
Soepkippie
donderdag 5 november 2009 om 19:35
quote:domnaiefmutsje wrote on 05 November 2009 @ 19:30:
Ik begrijp wel dat je leven niet 'zo' verder gaat. Maar hij gaat anders verder dan je die van je moeder, snap je? Je deelt je leven niet meer met je vader, hij is een belangrijk onderdeel van je leven.
Je moeder heeft het zwaar. That's it.
Zorg dat je het niet te zwaar opneemt. Steun hem EN haar. Verwacht het even niet andersom. Zorg dat het alsjeblieft vanuit jou geen issue wordt, want daar krijg je spijt van.
Jij voelt je er niet lekker onder, je verwijt je moeder iets wat niet hoeft en je brengt je vader in moeilijk pakket om voor je op te moeten komen. Vooral omdat het zo onnodig is.
Je bent welkom. Houdt daar aan vast.
En dit is ook weer helemaal waar. Jouw vader moet zich inderdaad niet in bochten moeten wringen voor wie dan ook. Hij moet vooral met zichzelf bezig zijn..
Dit is echt een stukje verliezen voor elke partij. Bah, life's unfair...
Ik begrijp wel dat je leven niet 'zo' verder gaat. Maar hij gaat anders verder dan je die van je moeder, snap je? Je deelt je leven niet meer met je vader, hij is een belangrijk onderdeel van je leven.
Je moeder heeft het zwaar. That's it.
Zorg dat je het niet te zwaar opneemt. Steun hem EN haar. Verwacht het even niet andersom. Zorg dat het alsjeblieft vanuit jou geen issue wordt, want daar krijg je spijt van.
Jij voelt je er niet lekker onder, je verwijt je moeder iets wat niet hoeft en je brengt je vader in moeilijk pakket om voor je op te moeten komen. Vooral omdat het zo onnodig is.
Je bent welkom. Houdt daar aan vast.
En dit is ook weer helemaal waar. Jouw vader moet zich inderdaad niet in bochten moeten wringen voor wie dan ook. Hij moet vooral met zichzelf bezig zijn..
Dit is echt een stukje verliezen voor elke partij. Bah, life's unfair...
donderdag 5 november 2009 om 19:39
Lieve hompeltjepompeltje (pffff .... wat een naam!),
Ik hoop dat jullie toch nog kunnen genieten van de tijd die jullie wel gegund is. Vertel je vader alles wat je op je hart hebt, zeg hem (ook al weet hij dat) dat je van hem houdt, dat je het fijn vindt dat hij je vader is, dat hij dit ook altijd zal blijven. Dat je je evt. kinderen (ik heb geloof ik niet gelezen of je ze hebt) veel over hem zult vertellen. Alles wat voor jou (en hem) zo belangrijk is!
Dit zijn ook voor jou hele belangrijke gesprekken, zeker om later aan terug te denken (ja ... ik spreek helaas uit ervaring).
Enne .... misschien dat je hetzelfde tegen je moeder kan zeggen.
Jij hebt ouderlijke liefde hard nodig schrijf je. Vergeet niet dat je moeder heeft haar kinderen hun liefde ook nodig heeft.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Ik hoop dat jullie toch nog kunnen genieten van de tijd die jullie wel gegund is. Vertel je vader alles wat je op je hart hebt, zeg hem (ook al weet hij dat) dat je van hem houdt, dat je het fijn vindt dat hij je vader is, dat hij dit ook altijd zal blijven. Dat je je evt. kinderen (ik heb geloof ik niet gelezen of je ze hebt) veel over hem zult vertellen. Alles wat voor jou (en hem) zo belangrijk is!
Dit zijn ook voor jou hele belangrijke gesprekken, zeker om later aan terug te denken (ja ... ik spreek helaas uit ervaring).
Enne .... misschien dat je hetzelfde tegen je moeder kan zeggen.
Jij hebt ouderlijke liefde hard nodig schrijf je. Vergeet niet dat je moeder heeft haar kinderen hun liefde ook nodig heeft.
Heel veel sterkte de komende tijd!
donderdag 5 november 2009 om 19:40
donderdag 5 november 2009 om 19:42
Weet je vader wel hoe moeilijk je moeder het heeft met al die goedbedoelde maar zo veel beslag leggende belangstelling van mensen buiten het eigen kringetje ?
Misschien durft je moeder dat wel niet zo goed tegen je vader te zeggen, bang om egoïstisch te zijn.
Misschien durft je moeder dat wel niet zo goed tegen je vader te zeggen, bang om egoïstisch te zijn.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 november 2009 om 19:49
goh als ik dit zo lees heb ik zelf bijna het gevoel dat ik ook nog middenin deze situatie zit..... terwijl mn pap er toch echt al 4 maanden niet meer is. Bizar.
Hompel, wat ik ook nog even kort wil zeggen is dat ik zelf merk dat het ook heel moeilijk is om naast dat je je vader kwijtraakt ook je moeder opeens heel kwetsbaar te zien. Het is zoveel tegelijk om te verwerken. Alles is opeens zo anders. Zorg dat je ook genoeg aandacht voor jezelf heb!!
Aan alle anderen die hier nu in eenzelfde situatie zitten natuurlijk ook veel kracht en liefde gewenst!
Hompel, wat ik ook nog even kort wil zeggen is dat ik zelf merk dat het ook heel moeilijk is om naast dat je je vader kwijtraakt ook je moeder opeens heel kwetsbaar te zien. Het is zoveel tegelijk om te verwerken. Alles is opeens zo anders. Zorg dat je ook genoeg aandacht voor jezelf heb!!
Aan alle anderen die hier nu in eenzelfde situatie zitten natuurlijk ook veel kracht en liefde gewenst!
donderdag 5 november 2009 om 22:43
quote:daffyduck schreef op 05 november 2009 @ 19:30:
Bij mijn ging mijn moeder dood 6jaar geleden,we hoorden het met kerst,dat ze nog 3 maanden te leven had maximaal.Toen wilden mijn vader en moeder oudjaar samen vieren,met zijn tweetjes...VRESELIJK vonden we (zus en ik ) dat!Het zou haar laatste oud en nieuw zijn!Toch hebben we hun wens gerespecteerd,maar nu na 6jaar vind ik het nog steeds jammer,dat we er niet bij konden/mochten zijn!Maar ik snapte het wel,hoe zeer het ook deed.....
Heel heel veel sterkte de komende tijd, het gaat moeilijk maar waarschijnlijk ook een heel bijzondere tijd worden.Bij mij was het de zwaarste maar ook mooiste tijd die ik met mijn moeder had,met veel lachen,en veel tranen.....
Knufffffel!Datzelfde gevoel had ik toen mijn moeder vertelde dat ze samen met pap een week op vakantie zou gaan. Je gunt het ze, je respecteert het maar oh wat zou je graag die laatste week vakantie mee zijn gegaan. Uiteindelijk is alles weer afgeblazen omdat papa diep in zijn hart helemaal niet op vakantie wilde maar het had gedaan om mijn moeder te plezieren. Toen ma daar achter kwam was de lol er voor haar ook af.
Bij mijn ging mijn moeder dood 6jaar geleden,we hoorden het met kerst,dat ze nog 3 maanden te leven had maximaal.Toen wilden mijn vader en moeder oudjaar samen vieren,met zijn tweetjes...VRESELIJK vonden we (zus en ik ) dat!Het zou haar laatste oud en nieuw zijn!Toch hebben we hun wens gerespecteerd,maar nu na 6jaar vind ik het nog steeds jammer,dat we er niet bij konden/mochten zijn!Maar ik snapte het wel,hoe zeer het ook deed.....
Heel heel veel sterkte de komende tijd, het gaat moeilijk maar waarschijnlijk ook een heel bijzondere tijd worden.Bij mij was het de zwaarste maar ook mooiste tijd die ik met mijn moeder had,met veel lachen,en veel tranen.....
Knufffffel!Datzelfde gevoel had ik toen mijn moeder vertelde dat ze samen met pap een week op vakantie zou gaan. Je gunt het ze, je respecteert het maar oh wat zou je graag die laatste week vakantie mee zijn gegaan. Uiteindelijk is alles weer afgeblazen omdat papa diep in zijn hart helemaal niet op vakantie wilde maar het had gedaan om mijn moeder te plezieren. Toen ma daar achter kwam was de lol er voor haar ook af.
donderdag 5 november 2009 om 22:49
quote:domnaiefmutsje schreef op 05 november 2009 @ 19:30:
Ik begrijp wel dat je leven niet 'zo' verder gaat. Maar hij gaat anders verder dan je die van je moeder, snap je? Je deelt je leven niet meer met je vader, hij is een belangrijk onderdeel van je leven.
Je moeder heeft het zwaar. That's it.
Zorg dat je het niet te zwaar opneemt. Steun hem EN haar. Verwacht het even niet andersom. Zorg dat het alsjeblieft vanuit jou geen issue wordt, want daar krijg je spijt van.
Jij voelt je er niet lekker onder, je verwijt je moeder iets wat niet hoeft en je brengt je vader in moeilijk pakket om voor je op te moeten komen. Vooral omdat het zo onnodig is.
Je bent welkom. Houdt daar aan vast.Ja ik geloof dat ik je nu begin te begrijpen. Jij bedoelt... ik woon niet meer bij mijn ouders en dus zal het gat heel 'anders' zijn voor mij dan voor mijn moeder. Daarin heb je gelijk. Al blijf ik wel van mening dat de intensiteit niet anders zal zijn wanneer mijn vader komt te overlijden. We hebben het er beiden net zo moeilijk mee ieder op haar eigen manier. Bedankt voor je open en eerlijke reactie.
Ik begrijp wel dat je leven niet 'zo' verder gaat. Maar hij gaat anders verder dan je die van je moeder, snap je? Je deelt je leven niet meer met je vader, hij is een belangrijk onderdeel van je leven.
Je moeder heeft het zwaar. That's it.
Zorg dat je het niet te zwaar opneemt. Steun hem EN haar. Verwacht het even niet andersom. Zorg dat het alsjeblieft vanuit jou geen issue wordt, want daar krijg je spijt van.
Jij voelt je er niet lekker onder, je verwijt je moeder iets wat niet hoeft en je brengt je vader in moeilijk pakket om voor je op te moeten komen. Vooral omdat het zo onnodig is.
Je bent welkom. Houdt daar aan vast.Ja ik geloof dat ik je nu begin te begrijpen. Jij bedoelt... ik woon niet meer bij mijn ouders en dus zal het gat heel 'anders' zijn voor mij dan voor mijn moeder. Daarin heb je gelijk. Al blijf ik wel van mening dat de intensiteit niet anders zal zijn wanneer mijn vader komt te overlijden. We hebben het er beiden net zo moeilijk mee ieder op haar eigen manier. Bedankt voor je open en eerlijke reactie.
donderdag 5 november 2009 om 22:51
quote:hompeltjepompeltje schreef op 05 november 2009 @ 22:49:
[...]
Ja ik geloof dat ik je nu begin te begrijpen. Jij bedoelt... ik woon niet meer bij mijn ouders en dus zal het gat heel 'anders' zijn voor mij dan voor mijn moeder. Daarin heb je gelijk. Al blijf ik wel van mening dat de intensiteit niet anders zal zijn wanneer mijn vader komt te overlijden. We hebben het er beiden net zo moeilijk mee ieder op haar eigen manier. Bedankt voor je open en eerlijke reactie.
Je begrijpt het inderdaad. En dat doet inderdaad niets af aan jouw eigen verdriet!
Sterkte komende vreselijk moeilijke tijd
[...]
Ja ik geloof dat ik je nu begin te begrijpen. Jij bedoelt... ik woon niet meer bij mijn ouders en dus zal het gat heel 'anders' zijn voor mij dan voor mijn moeder. Daarin heb je gelijk. Al blijf ik wel van mening dat de intensiteit niet anders zal zijn wanneer mijn vader komt te overlijden. We hebben het er beiden net zo moeilijk mee ieder op haar eigen manier. Bedankt voor je open en eerlijke reactie.
Je begrijpt het inderdaad. En dat doet inderdaad niets af aan jouw eigen verdriet!
Sterkte komende vreselijk moeilijke tijd
donderdag 5 november 2009 om 22:52
quote:Ligeia schreef op 05 november 2009 @ 19:31:
Daar was ik al bang voor. Is het een idee om dit helemaal open te breken? Is er ruimte om dit met jullie moeder en vader samen te bespreken? Zo kunnen jullie allemaal aangeven wat jullie bezighoudt en hoeft niemand te raden naar verwachtingen en wensen en kunnen jullie vanuit die openheid oplossingen bedenken die voor iedereen werken. Want uiteindelijk willen jullie allemaal hetzelfde, samenzijn. Poe dit is zo moeilijk, hè? Ik hoop dat jullie snel weer een beetje harmonie en rust (voor zover de situatie dat toelaat, natuurlijk) kunnen terugvinden. Sterkte ermee!...Gelukkig kunnen wij erg open praten over het algemeen met elkaar. Toen ik vanavond bij pa was kwam het gesprek op mijn slaapproblemen en de fysieke 'brok in mijn keel" die ik de laatste dagen heb. Niet een emotionele brok. Och mijn pa weer zo lief, misschien moeten we toch dan meer praten over wat je bezighoud enz. Dit is wel een teken van spanning enz. Zo lief! En zo lag het onderwerp weer op tafel. Mama was ook extra lief vanavond. Benadrukte zelfs dat ze het fijn vond dat ik was geweest.
Daar was ik al bang voor. Is het een idee om dit helemaal open te breken? Is er ruimte om dit met jullie moeder en vader samen te bespreken? Zo kunnen jullie allemaal aangeven wat jullie bezighoudt en hoeft niemand te raden naar verwachtingen en wensen en kunnen jullie vanuit die openheid oplossingen bedenken die voor iedereen werken. Want uiteindelijk willen jullie allemaal hetzelfde, samenzijn. Poe dit is zo moeilijk, hè? Ik hoop dat jullie snel weer een beetje harmonie en rust (voor zover de situatie dat toelaat, natuurlijk) kunnen terugvinden. Sterkte ermee!...Gelukkig kunnen wij erg open praten over het algemeen met elkaar. Toen ik vanavond bij pa was kwam het gesprek op mijn slaapproblemen en de fysieke 'brok in mijn keel" die ik de laatste dagen heb. Niet een emotionele brok. Och mijn pa weer zo lief, misschien moeten we toch dan meer praten over wat je bezighoud enz. Dit is wel een teken van spanning enz. Zo lief! En zo lag het onderwerp weer op tafel. Mama was ook extra lief vanavond. Benadrukte zelfs dat ze het fijn vond dat ik was geweest.
donderdag 5 november 2009 om 22:58
Lieve Soepkippie (ik quote jouw tekst maar niet want dan word het zo'n lap tekst!). Bedankt voor je lange uitgebreide reactie. Inderdaad erg herkenbaar ook wat jij schrijft. En 4 maanden nog maar... zo kort! Je praat erover alsof het alweer een lange tijd zou zijn. Maar och wat kan ik me voorstellen dat jij nog met je gevoel midden in het hele verlies en de rouwverwerking zit. Heftig hoor. Het is prettig om hier te lezen dat velen zich herkennen in mijn verhaal. Hoewel triest natuurlijk. Maar op de een of andere manier voelt het goed te weten dat mensen begrijpen waarover je praat. I.p.v. het willen begrijpen. Daar zit nog wel degelijk verschil in heb ik gemerkt om mij heen. Dus nogmaals bedankt voor je lieve bericht en... een hele dikke :knuf: en natuurlijk nog heel veel sterkte.
donderdag 5 november 2009 om 23:03
quote:sallie68 schreef op 05 november 2009 @ 19:39:
Lieve hompeltjepompeltje (pffff .... wat een naam!),
Ik hoop dat jullie toch nog kunnen genieten van de tijd die jullie wel gegund is. Vertel je vader alles wat je op je hart hebt, zeg hem (ook al weet hij dat) dat je van hem houdt, dat je het fijn vindt dat hij je vader is, dat hij dit ook altijd zal blijven. Dat je je evt. kinderen (ik heb geloof ik niet gelezen of je ze hebt) veel over hem zult vertellen. Alles wat voor jou (en hem) zo belangrijk is!
Dit zijn ook voor jou hele belangrijke gesprekken, zeker om later aan terug te denken (ja ... ik spreek helaas uit ervaring).
Enne .... misschien dat je hetzelfde tegen je moeder kan zeggen.
Jij hebt ouderlijke liefde hard nodig schrijf je. Vergeet niet dat je moeder heeft haar kinderen hun liefde ook nodig heeft.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Wat betreft mijn naam... sorry. Er zijn inmiddels (al ben ik hier nog behoorlijk groen) al redelijk wat afkortingen en koosnaampjes.
En verder... ja, alles wat me op mijn hart ligt vertel ik, bespreek ik. Ik heb geen kinderen nog helaas. Had zo graag gezien dat pa ze zou zien opgroeien. Maar dat zal niet gebeuren. En natuurlijk, ik schrijf nu wel dat ik me afgewezen voel en zo voelt het ook. Maar dat betekend niet dat ik er niet ben voor mijn moeder. Zeker niet. Ook voor haar sta ik onvoorwaardelijk klaar. Het is alleen iets heel raars wat er met je gebeurd op het moment dat je afwijzing voelt van je eigen ouder. Ik ken dat niet. Kom uit een warm en liefdevol nest. Het is voor mij dus ook erg raar en heftig. Ik weet dat ik het heftiger ervaar dan het bedoeld is. En dus... probeer ik mijn gevoel te blocken en er onvoorwaardelijk te zijn. Ook voor mams.
Lieve hompeltjepompeltje (pffff .... wat een naam!),
Ik hoop dat jullie toch nog kunnen genieten van de tijd die jullie wel gegund is. Vertel je vader alles wat je op je hart hebt, zeg hem (ook al weet hij dat) dat je van hem houdt, dat je het fijn vindt dat hij je vader is, dat hij dit ook altijd zal blijven. Dat je je evt. kinderen (ik heb geloof ik niet gelezen of je ze hebt) veel over hem zult vertellen. Alles wat voor jou (en hem) zo belangrijk is!
Dit zijn ook voor jou hele belangrijke gesprekken, zeker om later aan terug te denken (ja ... ik spreek helaas uit ervaring).
Enne .... misschien dat je hetzelfde tegen je moeder kan zeggen.
Jij hebt ouderlijke liefde hard nodig schrijf je. Vergeet niet dat je moeder heeft haar kinderen hun liefde ook nodig heeft.
Heel veel sterkte de komende tijd!
Wat betreft mijn naam... sorry. Er zijn inmiddels (al ben ik hier nog behoorlijk groen) al redelijk wat afkortingen en koosnaampjes.
En verder... ja, alles wat me op mijn hart ligt vertel ik, bespreek ik. Ik heb geen kinderen nog helaas. Had zo graag gezien dat pa ze zou zien opgroeien. Maar dat zal niet gebeuren. En natuurlijk, ik schrijf nu wel dat ik me afgewezen voel en zo voelt het ook. Maar dat betekend niet dat ik er niet ben voor mijn moeder. Zeker niet. Ook voor haar sta ik onvoorwaardelijk klaar. Het is alleen iets heel raars wat er met je gebeurd op het moment dat je afwijzing voelt van je eigen ouder. Ik ken dat niet. Kom uit een warm en liefdevol nest. Het is voor mij dus ook erg raar en heftig. Ik weet dat ik het heftiger ervaar dan het bedoeld is. En dus... probeer ik mijn gevoel te blocken en er onvoorwaardelijk te zijn. Ook voor mams.
donderdag 5 november 2009 om 23:06
quote:blijfgewoonbianca schreef op 05 november 2009 @ 19:42:
Weet je vader wel hoe moeilijk je moeder het heeft met al die goedbedoelde maar zo veel beslag leggende belangstelling van mensen buiten het eigen kringetje ?
Misschien durft je moeder dat wel niet zo goed tegen je vader te zeggen, bang om egoïstisch te zijn.Ja hij weet het. Het is een moeilijke situatie. Hij vind het ook erg lastig om mee om te gaan. Want aan de ene kant wil hij mijn moeder natuurlijk ook zoveel mogelijk ontlasten, haar zoveel mogelijk moois geven als hij kan en haar met een goed gevoel kunnen achterlaten. En aan de andere kant voelt het voor hem heel akelig als mensen worden geweerd. Dat kan gewoon niet vind hij. En tja, daar wil moeders natuurlijk ook weer respect voor opbrengen en hem nog een zo fijn mogelijke tijd bezorgen voor zolang hij nog bij ons mag zijn.
Weet je vader wel hoe moeilijk je moeder het heeft met al die goedbedoelde maar zo veel beslag leggende belangstelling van mensen buiten het eigen kringetje ?
Misschien durft je moeder dat wel niet zo goed tegen je vader te zeggen, bang om egoïstisch te zijn.Ja hij weet het. Het is een moeilijke situatie. Hij vind het ook erg lastig om mee om te gaan. Want aan de ene kant wil hij mijn moeder natuurlijk ook zoveel mogelijk ontlasten, haar zoveel mogelijk moois geven als hij kan en haar met een goed gevoel kunnen achterlaten. En aan de andere kant voelt het voor hem heel akelig als mensen worden geweerd. Dat kan gewoon niet vind hij. En tja, daar wil moeders natuurlijk ook weer respect voor opbrengen en hem nog een zo fijn mogelijke tijd bezorgen voor zolang hij nog bij ons mag zijn.
donderdag 5 november 2009 om 23:08
quote:Soepkippie schreef op 05 november 2009 @ 19:49:
Hompel, wat ik ook nog even kort wil zeggen is dat ik zelf merk dat het ook heel moeilijk is om naast dat je je vader kwijtraakt ook je moeder opeens heel kwetsbaar te zien. Het is zoveel tegelijk om te verwerken. Alles is opeens zo anders. Zorg dat je ook genoeg aandacht voor jezelf heb!! Ja dat klopt. Slaat de spijker op zijn kop. Dat is ook best ingrijpend dat je naast je eigen verdriet ook ziet dat andere dierbaren om je heen zo kwetsbaar zijn. Intens verdriet hebben.
Hompel, wat ik ook nog even kort wil zeggen is dat ik zelf merk dat het ook heel moeilijk is om naast dat je je vader kwijtraakt ook je moeder opeens heel kwetsbaar te zien. Het is zoveel tegelijk om te verwerken. Alles is opeens zo anders. Zorg dat je ook genoeg aandacht voor jezelf heb!! Ja dat klopt. Slaat de spijker op zijn kop. Dat is ook best ingrijpend dat je naast je eigen verdriet ook ziet dat andere dierbaren om je heen zo kwetsbaar zijn. Intens verdriet hebben.
vrijdag 6 november 2009 om 17:15
Hompeldepompel, ik wens jou een goed weekend.
Vergeet jezelf niet hè, want dit soort dagen zijn slopend. Lekker opt tijd naar bed, een badje met etherische olie, op de bank met een dekentje een mooie film kijken. Opladen hoor, voordat je weer naar je ouders gaat en zo.
Take care, en weet dat er mensen aan je denken. Liefs Kerriebredsjo....over suffe nicks gesproken, hehehe. Knuf.
Vergeet jezelf niet hè, want dit soort dagen zijn slopend. Lekker opt tijd naar bed, een badje met etherische olie, op de bank met een dekentje een mooie film kijken. Opladen hoor, voordat je weer naar je ouders gaat en zo.
Take care, en weet dat er mensen aan je denken. Liefs Kerriebredsjo....over suffe nicks gesproken, hehehe. Knuf.
vrijdag 6 november 2009 om 18:12
quote:kerriebredsjo schreef op 06 november 2009 @ 17:15:
Hompeldepompel, ik wens jou een goed weekend.
Vergeet jezelf niet hè, want dit soort dagen zijn slopend. Lekker opt tijd naar bed, een badje met etherische olie, op de bank met een dekentje een mooie film kijken. Opladen hoor, voordat je weer naar je ouders gaat en zo.
Take care, en weet dat er mensen aan je denken. Liefs Kerriebredsjo....over suffe nicks gesproken, hehehe. Knuf.Dank je wel! Morgen vier ik mijn verjaardag ( met en bij mijn ouders) en zondag... rustdag. Dus het komt goed. Lief dat je nog ff terug kwam. Ik wens jou ook een fijn weekend!
Hompeldepompel, ik wens jou een goed weekend.
Vergeet jezelf niet hè, want dit soort dagen zijn slopend. Lekker opt tijd naar bed, een badje met etherische olie, op de bank met een dekentje een mooie film kijken. Opladen hoor, voordat je weer naar je ouders gaat en zo.
Take care, en weet dat er mensen aan je denken. Liefs Kerriebredsjo....over suffe nicks gesproken, hehehe. Knuf.Dank je wel! Morgen vier ik mijn verjaardag ( met en bij mijn ouders) en zondag... rustdag. Dus het komt goed. Lief dat je nog ff terug kwam. Ik wens jou ook een fijn weekend!
