Psyche
alle pijlers
History repeats
vrijdag 1 juni 2018 om 22:23
Fervent meelezer, dus ik weet dat ik pittige reacties kan krijgen. Ik heb me voorgenomen me er niet te onzeker door te laten worden, maar de boodschap eruit meer te nemen. Laat maar komen dus.
Ik ben een 44 jarige vrouw, gescheiden met twee zoontjes onder de 10. Ik heb een goede baan en ben financieel onafhankelijk. (Kinder)alimentatie ontvang ik niet, ik heb een koopwoning, best wat fijne vrienden, de basis staat wel stevig. Ik ben geen model, maar ook niet lelijk, mannen lijken me wel aantrekkelijk te vinden.
Toch voel ik me van binnen vaak een mislukkeling. Ik heb destijds een verkeerde partnerkeuze gemaakt, waar ik mijn kinderen mee heb "opgezadeld". Ze hebben weinig aan hun vader, waardoor ik het gevoel heb een extra tandje bij te moeten zetten. Niet in de zin dat ik ze verwen, maar wel dat ik er (uiteindelijk) alleen voor sta in hun opvoeding. Het wel goed MOET doen, niet ziek KAN worden, alles op orde met houden in huis, financieel, qua extra zorg die één van hen nodig heeft. Echte ontspanning vind ik moeilijk, gun ik mezelf niet.
Het allen zijn beangstigt me: kan ik dat wel?
Het maakt me verdrietig: ik wil ook een "normaal" gezinsleven, waarbij ik soms even kan leunen op de ander. Dus ja: ik ben eigenlijk misschien wel uit de beruchte categorie "wanhopig op zoek naar een partner".
Tegelijkertijd vind ik het enorm moeilijk een man toe te laten, want wat heb ik nou te bieden? Een druk leven, met weinig vrije tijd en weinig energie (mijn baan vergt behoorlijk wat). Ik heb behoefte aan gezelschap, ondersteuning en een arm om me heen. Dat is meer nemen dan geven, ben ik bang. Natuurlijk wil ik een partner helpen met klussen, voor hem koken en er voor hem zijn, feit is alleen dat ik meer "ballast" meeneem, dan de ander en over het algemeen minder tijd heb voor die ander dan andersom.
Ik wil niet weer een relatie aangaan, omdat ik me dan beter ga voelen. Ik wil me beter voelen en dan het gevoel hebben echt wat te bieden te hebben. Ik weet alleen niet hoe.
Lang verhaal, de vraag: hoe creëer ik wat meer eigenwaarde?
Ik ben een 44 jarige vrouw, gescheiden met twee zoontjes onder de 10. Ik heb een goede baan en ben financieel onafhankelijk. (Kinder)alimentatie ontvang ik niet, ik heb een koopwoning, best wat fijne vrienden, de basis staat wel stevig. Ik ben geen model, maar ook niet lelijk, mannen lijken me wel aantrekkelijk te vinden.
Toch voel ik me van binnen vaak een mislukkeling. Ik heb destijds een verkeerde partnerkeuze gemaakt, waar ik mijn kinderen mee heb "opgezadeld". Ze hebben weinig aan hun vader, waardoor ik het gevoel heb een extra tandje bij te moeten zetten. Niet in de zin dat ik ze verwen, maar wel dat ik er (uiteindelijk) alleen voor sta in hun opvoeding. Het wel goed MOET doen, niet ziek KAN worden, alles op orde met houden in huis, financieel, qua extra zorg die één van hen nodig heeft. Echte ontspanning vind ik moeilijk, gun ik mezelf niet.
Het allen zijn beangstigt me: kan ik dat wel?
Het maakt me verdrietig: ik wil ook een "normaal" gezinsleven, waarbij ik soms even kan leunen op de ander. Dus ja: ik ben eigenlijk misschien wel uit de beruchte categorie "wanhopig op zoek naar een partner".
Tegelijkertijd vind ik het enorm moeilijk een man toe te laten, want wat heb ik nou te bieden? Een druk leven, met weinig vrije tijd en weinig energie (mijn baan vergt behoorlijk wat). Ik heb behoefte aan gezelschap, ondersteuning en een arm om me heen. Dat is meer nemen dan geven, ben ik bang. Natuurlijk wil ik een partner helpen met klussen, voor hem koken en er voor hem zijn, feit is alleen dat ik meer "ballast" meeneem, dan de ander en over het algemeen minder tijd heb voor die ander dan andersom.
Ik wil niet weer een relatie aangaan, omdat ik me dan beter ga voelen. Ik wil me beter voelen en dan het gevoel hebben echt wat te bieden te hebben. Ik weet alleen niet hoe.
Lang verhaal, de vraag: hoe creëer ik wat meer eigenwaarde?
vrijdag 1 juni 2018 om 23:22
Hm, dat klinkt al haalbaarder dan mijn streven om dit "te genezen". Nog tips over hoe me er dan niet naar te gedragen? Het overvalt me soms voor ik er erg in heb, realiseer me dan pas later dat ik handelde uit "oud zeer" (of hoe je het ook noemen wil).S-Meds schreef: ↑01-06-2018 23:18oh ja, welkom bij de club. Heel veel mensen hebben dit. De meeste, de basis wordt gelegd in je jeugd.
weet je, dit gaat niet over hoeveel therapeuten je ook bezoekt. Accepteer dat jij dit voelt en denkt maar hou op om je er naar te gedragen alsof die gedachten en gevoelens de waarheid zijn
vrijdag 1 juni 2018 om 23:23
Nou en? Het is toch geen weegschaal? Het is een vriendschap en wellicht geef je veel meer dan je beseft. Heb je dat al eens nagevraagd? Bekijk het niet zo negatief.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 1 juni 2018 om 23:24
ah kijk, realisatie is de eerste stap!
mijn tip is: zoek een cognitief gedragstherapeut en wen er maar aan dat dit je hele leven zal spelen. Oh en zei ik al dat de meeste mensen hetzelfde probleem hebben? Ook die vrouwen die jij sterk vindt?
vrijdag 1 juni 2018 om 23:25
Ja, ik weet hetvalentinamaria schreef: ↑01-06-2018 23:20en dan zoek je ook nog iemand die jouw leven een stuk leuker moet maken.
En ik weet ook dat dat dus niet kan, of vooral dat ik dat niet moet willen.
vrijdag 1 juni 2018 om 23:28
Eens dus doorleef ze, gooi zo de balast weg door die pijn en het verdriet dus uiteindelijk ‘gewoon’ en ok te gaan vinden. Dan vind jij jezelf ok.
Dat bedoelde ik dus op de eerste pagina
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 1 juni 2018 om 23:35
Op elke reactie blijven reageren, is niet meer haalbaar 
, maar ik lees ze allemaal en neem ze mee. Kan er wel wat mee denk ik.
Ik weet wel hoe het zit, maar er verandering in aanbrengen vind ik lastig. Ga de tips morgen nog eens nalezen. In het kader van goed voor mezelf zorgen, moet ik nu maar eens gaan slapen.
Een therapeut zou ik wel willen, heb ook wel ideeën over wat en wie. Ik ga dat alleen niet vergoed krijgen door de verzekering en heb niet echt veel budget om het zelf te bekostigen.
, maar ik lees ze allemaal en neem ze mee. Kan er wel wat mee denk ik.Ik weet wel hoe het zit, maar er verandering in aanbrengen vind ik lastig. Ga de tips morgen nog eens nalezen. In het kader van goed voor mezelf zorgen, moet ik nu maar eens gaan slapen.
Een therapeut zou ik wel willen, heb ook wel ideeën over wat en wie. Ik ga dat alleen niet vergoed krijgen door de verzekering en heb niet echt veel budget om het zelf te bekostigen.
vrijdag 1 juni 2018 om 23:35
Zoek een therapeut voor je minderwaardigheid gevoel.
Je hebt je leven op de rit je hebt 2 leuke kinderen die ondanks de extra zorg niks te kort komen. Zoals ik het lees dus wees trots op je eigen hiervoor.
En zoek een life coache waarbij je om de zoveel weken een keer een uurtje alles wat er speelt bij kan ventileren en die je kan laten inzien dat je het goed doet en je kan ondersteunen bij lastige beslissingen.
Dan word de drang na een perfecte partner ook minder. En kan je rustig opzoek na iemand die gelijkwaardig is zonder dat die gene meteen een belangrijke rol moet spelen in je leven.
Je hebt je leven op de rit je hebt 2 leuke kinderen die ondanks de extra zorg niks te kort komen. Zoals ik het lees dus wees trots op je eigen hiervoor.
En zoek een life coache waarbij je om de zoveel weken een keer een uurtje alles wat er speelt bij kan ventileren en die je kan laten inzien dat je het goed doet en je kan ondersteunen bij lastige beslissingen.
Dan word de drang na een perfecte partner ook minder. En kan je rustig opzoek na iemand die gelijkwaardig is zonder dat die gene meteen een belangrijke rol moet spelen in je leven.
vrijdag 1 juni 2018 om 23:39
het zit in de basis tegenwoordig, ga naar je huisarts en laat je doorverwijzenJassa schreef: ↑01-06-2018 23:35Op elke reactie blijven reageren, is niet meer haalbaar
Ik weet wel hoe het zit, maar er verandering in aanbrengen vind ik lastig. Ga de tips morgen nog eens nalezen. In het kader van goed voor mezelf zorgen, moet ik nu maar eens gaan slapen.
Een therapeut zou ik wel willen, heb ook wel ideeën over wat en wie. Ik ga dat alleen niet vergoed krijgen door de verzekering en heb niet echt veel budget om het zelf te bekostigen.
zaterdag 2 juni 2018 om 07:02
Je OP leest als een vrouw die hoge eisen aan zichzelf stelt en wellicht een beetje een controlfreak is. Dit zou je ook op dates uit kunnen stralen waardoor zij ook het gevoel hebben dat je hoge eisen hebt van hen/van een relatie (ik las dat een date zei dat je te veel verwachtte). Wanneer we in angstige situaties komen, waarin we ons wanhopig/hopeloos/ten einde raad/laatste kans voelen komt er nóg meer druk op die eisen en controle en kan je nogal krampachtig met dingen omgaan. Je MOET en (bijna) perfecte moeder zijn, want je kinderen heb je al iets misdaan, je MOET je werk goed doen, want je hebt daar verantwoordelijkheid, je MOET je huis schoonhouden (las iets over minder poetsen). En tegelijkertijd ben je ook gewoon een mens dat intens verdrietig is dat het gezin niet bij elkaar is gebleven, dat je geen partner hebt die er voor je is, met wie je kan praten, bij wie je je geliefd en bemind kan voelen.
Je schrijft het ook al, je wéét dat je iets anders uitstraalt als je beter in je vel zit, maar je weigert de controle op te geven om voor minder stress voor jezelf te zorgen.
Vaak is het alleen zo dat hoe meer we krampachtig proberen alles onder controle te houden, des te verder we weg raken van dat wat we eigenlijk willen bereiken. En eerlijk gezegd, hoe goed je dit dus ook probeert te doen, dit is voor jezelf niet goed en het voorbeeld is voor je kinderen ook niet goed.
Waarom ontvang je geen kinderalimentatie? Jullie hebben geen co-ouderschap, of wel? Hoe zit het met je sociale kring, vrienden bij wie je terecht kan?
Je schrijft het ook al, je wéét dat je iets anders uitstraalt als je beter in je vel zit, maar je weigert de controle op te geven om voor minder stress voor jezelf te zorgen.
Vaak is het alleen zo dat hoe meer we krampachtig proberen alles onder controle te houden, des te verder we weg raken van dat wat we eigenlijk willen bereiken. En eerlijk gezegd, hoe goed je dit dus ook probeert te doen, dit is voor jezelf niet goed en het voorbeeld is voor je kinderen ook niet goed.
Waarom ontvang je geen kinderalimentatie? Jullie hebben geen co-ouderschap, of wel? Hoe zit het met je sociale kring, vrienden bij wie je terecht kan?
zaterdag 2 juni 2018 om 07:07
"Ik weet wel hoe het zit, maar er verandering in aanbrengen vind ik lastig doodeng." en daarom weiger ik pertinent ook maar ergens iets van controle in te leveren.Jassa schreef: ↑01-06-2018 23:35Op elke reactie blijven reageren, is niet meer haalbaar
Ik weet wel hoe het zit, maar er verandering in aanbrengen vind ik lastig. Ga de tips morgen nog eens nalezen. In het kader van goed voor mezelf zorgen, moet ik nu maar eens gaan slapen.
Een therapeut zou ik wel willen, heb ook wel ideeën over wat en wie. Ik ga dat alleen niet vergoed krijgen door de verzekering en heb niet echt veel budget om het zelf te bekostigen.
Ik denk dat je dit wel vergoed kan krijgen, maar goed, therapie echt aangaan met een therapeut betekent wel dat iemand gaat sjorren aan die controle en eigenlijk wil je dit rotgevoel en het (angst voor) alleen zijn vooral opgelost zien terwijl je alle andere ballen in de lucht houdt en je dus gewoon verder kan gaan zoals je nu doet. Echt met en therapeut beginnen is daardoor wel een risico, handig eigenlijk dat het toch niet lukt
Waarom heb je de titel "History repeats" gekozen voor dit topic?
zaterdag 2 juni 2018 om 09:27
Klopt tuinhek, ik vind het ook heel eng, ben bang dat ik dan (bij momenten) onderuit ga, terwijl ik wel voor mijn kinderen moet kunnen blijven zorgen.
Voor zover ik weet worden er maar een beperkt aantal sessies vergoed, ik denk niet dat dat genoeg zal zijn. Bovendien heb je er een diagnose voor nodig en ik denk niet dat ik die heb.
Ik schrijf het niet af hoor, ga me er nog eens goed over buigen.
Voor zover ik weet worden er maar een beperkt aantal sessies vergoed, ik denk niet dat dat genoeg zal zijn. Bovendien heb je er een diagnose voor nodig en ik denk niet dat ik die heb.
Ik schrijf het niet af hoor, ga me er nog eens goed over buigen.
zaterdag 2 juni 2018 om 09:33
Ex heeft te weinig inkomen, dus geen alimentatieplicht. Co-ouderschap zit er niet in, weet ook niet of dat wenselijk zou zijn. Het is geen kwaaie vent, maar hij blinkt niet uit in ouderschap zullen we maar zeggen.
Controle loslaten vind ik inderdaad moeilijk, het daarna herpakken kost me vaak veel energie, omdat ik dan pas besef hoe moe ik ben. Mijn sociaal vangnet is beperkt, veel vrienden en grootouders wonen wat verder weg. Vrienden in de buurt zijn vaak ook druk. Het is een combi met moeilijk durven vragen.
Controle loslaten vind ik inderdaad moeilijk, het daarna herpakken kost me vaak veel energie, omdat ik dan pas besef hoe moe ik ben. Mijn sociaal vangnet is beperkt, veel vrienden en grootouders wonen wat verder weg. Vrienden in de buurt zijn vaak ook druk. Het is een combi met moeilijk durven vragen.
zaterdag 2 juni 2018 om 10:31
natuurlijk ga je niet onderuit anders was je allang onderuit gegaan. Of het aantal sessies dat vergoed wordt genoeg is weet je niet. Gooi die glazen bol eens weg. je hebt er niks aan. Ga het aan die uitdaging. voor jezelf maar zeker ook voor je kinderen. Een zelfstandige moeder die gelukkig is met zichzelf is de beste les die ze kunnen krijgen. Het bepaalt hun eigen weerbaarheidJassa schreef: ↑02-06-2018 09:27Klopt tuinhek, ik vind het ook heel eng, ben bang dat ik dan (bij momenten) onderuit ga, terwijl ik wel voor mijn kinderen moet kunnen blijven zorgen.
Voor zover ik weet worden er maar een beperkt aantal sessies vergoed, ik denk niet dat dat genoeg zal zijn. Bovendien heb je er een diagnose voor nodig en ik denk niet dat ik die heb.
Ik schrijf het niet af hoor, ga me er nog eens goed over buigen.
