Psyche
alle pijlers
Hoe begrens ik mijn ouder?
woensdag 20 maart 2024 om 18:18
Lang verhaal kort:
Mijn ouder heeft het zwaar. Ik heb momenteel weinig draagkracht.
Het probleem: mijn ouder belt soms op en stort dan een hele emmer paniek en shit over me uit. En wil dat ik dingen doe. Ik laat het gebeuren. Oud patroon, mijn ouder was niet beschikbaar emotioneel maar verwachtte wel dat ik veel verantwoordelijkheid droeg.
Alleen ben ik het nu zat. Van het laatste telefoontje heb ik zelf 3 dagen paniek gehad. Ik ben nu gevloerd omdat ik amper slaap. Ben namelijk zelf in therapie oa deze patronen. En het gevoel wat daarbij loskomt is heftig.
Ik wil dus gaan begrenzen. Maar hoe? Heeft iemand hier ervaring mee?
Mijn ouder heeft het zwaar. Ik heb momenteel weinig draagkracht.
Het probleem: mijn ouder belt soms op en stort dan een hele emmer paniek en shit over me uit. En wil dat ik dingen doe. Ik laat het gebeuren. Oud patroon, mijn ouder was niet beschikbaar emotioneel maar verwachtte wel dat ik veel verantwoordelijkheid droeg.
Alleen ben ik het nu zat. Van het laatste telefoontje heb ik zelf 3 dagen paniek gehad. Ik ben nu gevloerd omdat ik amper slaap. Ben namelijk zelf in therapie oa deze patronen. En het gevoel wat daarbij loskomt is heftig.
Ik wil dus gaan begrenzen. Maar hoe? Heeft iemand hier ervaring mee?
woensdag 20 maart 2024 om 22:18
woensdag 20 maart 2024 om 22:52
OriginalHeleen schreef: ↑20-03-2024 21:59Ik heb helaas geen tips voor je.
Zit in exact dezelfde situatie en word heen en weer geslingerd tussen boosheid, irritatie, verdriet om de situatie en heel veel schuldgevoel. Ik herken veel van wat hier geschreven wordt.
Ik merk ook dat het niet meer kan opbrengen om meelevend te reageren.
Er is altijd 'paniek', het is altijd acuut en dan wordt (met hele subtiele manipulatie, wat emotionele chantage en guilt tripping) de hele bups weer op mijn bord gedeponeerd. Het doet me niks meer als in ik vind ouder eigenlijk niet meer zielig, huilen van ouder raakt me niet meer, het irriteert me wel en maakt me boos!
Ook zo herkenbaar.
torvi wijzigde dit bericht op 22-03-2024 13:17
29.31% gewijzigd
woensdag 20 maart 2024 om 23:09
Je hebt geen toestemming van ouder nodig om te begrenzen. Ouder gaat je die toestemming niet verlenen. Jij bent de fix. Is er angst, paniek, spanning, stress? Ik bel Mepal en zorg dat IK het kwijt ben. Dat Mepal ermee zit, dat is jammer, maar van ondergeschikt belang, want de fix is even geweest en de druk is van de ketel.
Als je kunt leren dat ouder niet JOU, Mepal, in paniek opbelt, maar dat jij de fix tegen de stress bent, zoals voor een baby een speentje, voor een ander een dekentje, chocola en ijs en voor een derde een flink eind fietsen, dan word het al iets beter te behappen hoop ik. En dan is het opeens ook niet meer zo erg dat je weigert het speentje te willen zijn. Blijkbaar is het een onoplosbaar en oeverloos soort paniek en stress. Dan mag je je daar tegen beschermen.
Als je kunt leren dat ouder niet JOU, Mepal, in paniek opbelt, maar dat jij de fix tegen de stress bent, zoals voor een baby een speentje, voor een ander een dekentje, chocola en ijs en voor een derde een flink eind fietsen, dan word het al iets beter te behappen hoop ik. En dan is het opeens ook niet meer zo erg dat je weigert het speentje te willen zijn. Blijkbaar is het een onoplosbaar en oeverloos soort paniek en stress. Dan mag je je daar tegen beschermen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 20 maart 2024 om 23:44
Inderdaad wat Pekka schrijft, als kind wacht je toch op het moment dat ouder zelfinzicht krijgt en eens kijkt vanuit jouw oogpunt, maar dat moment gaat nooit komen en ondertussen ben jij degene die alles over zich heen krijgt voor iets wat ouder bij zichzelf moet zoeken. Jij wordt vastgeklampt als de reddingsboei, voor onaangepakte emotionele zaken van ouder.
Ik zeg zelf (ook met hulp van therapie) nu altijd, jouw gevoel is jouw verantwoording, ik wil niet dat je dit elke keer bij mij neerlegt, zoek maar contact met vrienden om dit te bespreken want ik kan hierin niks voor je betekenen.
En ja dan wordt ouder boos, en vervolgens verdrietig en gaat manipuleren, maar dat doet ouder sowieso wel, dus dan kan jij maar beter goed voor jou zorgen.
Teleurgesteld is ouder sowieso wel, dus dan maar beter doen waar jij je beter van voelt.
En idd, die woede kan heel dienend zijn om echt voor jezelf te kiezen en dat schuldgevoel minder te laten leiden.
Jij geeft aan dat je het niet meer trekt en er doorheen zit en nog gaat het het ene oor in en andere weer uit, en komt ouder op je leunen en dingen bij je neerleggen! Pissed off mag je zijn, meer dan, laat ze maar gaar koken en ga voorlopig even alleen heel lief zijn voor jou.
Ik zeg zelf (ook met hulp van therapie) nu altijd, jouw gevoel is jouw verantwoording, ik wil niet dat je dit elke keer bij mij neerlegt, zoek maar contact met vrienden om dit te bespreken want ik kan hierin niks voor je betekenen.
En ja dan wordt ouder boos, en vervolgens verdrietig en gaat manipuleren, maar dat doet ouder sowieso wel, dus dan kan jij maar beter goed voor jou zorgen.
Teleurgesteld is ouder sowieso wel, dus dan maar beter doen waar jij je beter van voelt.
En idd, die woede kan heel dienend zijn om echt voor jezelf te kiezen en dat schuldgevoel minder te laten leiden.
Jij geeft aan dat je het niet meer trekt en er doorheen zit en nog gaat het het ene oor in en andere weer uit, en komt ouder op je leunen en dingen bij je neerleggen! Pissed off mag je zijn, meer dan, laat ze maar gaar koken en ga voorlopig even alleen heel lief zijn voor jou.
donderdag 21 maart 2024 om 07:47
Op een gegeven moment kwam ik er achter dat al die emotieverhalen enorm aangedikt waren en dat er soms eigenlijk niets van waar was. Het is lastig, maar je hebt een laatste druppel nodig.
Ik kon op een gegeven moment terug zeggen of schrijven (ze kwamen ook wel eens per app), 'wil ik niet weten', 'dan moet ze dat zelf regelen', 'ze heeft mijn nummer', 'ok', en dat soort dingen. ('Ze' was dan meestal een zus die het dramaverhaal ingetrokken werd.)
Er niet op ingaan, dus. Dat is ook wel lastig, want stel dat het echt waar is? Nou ja, jammer dan. Op een gegeven moment boeide het me ook niet meer als het echt waar zou zijn. Als alles afketst op het schild houdt ze vanzelf wel op. Je kunt het dan beter zien als een spelletje: waar houd ik het schild nu? Oeh, aanval van opzij, schild verplaatsen. Dan ga je ook zien dat het dramaverhaal niet consistent is, want als het schild herhaalde "dan had ze me kunnen bellen" kwam er ineens een ander probleem uit de dramagenerator.
Ik kon op een gegeven moment terug zeggen of schrijven (ze kwamen ook wel eens per app), 'wil ik niet weten', 'dan moet ze dat zelf regelen', 'ze heeft mijn nummer', 'ok', en dat soort dingen. ('Ze' was dan meestal een zus die het dramaverhaal ingetrokken werd.)
Er niet op ingaan, dus. Dat is ook wel lastig, want stel dat het echt waar is? Nou ja, jammer dan. Op een gegeven moment boeide het me ook niet meer als het echt waar zou zijn. Als alles afketst op het schild houdt ze vanzelf wel op. Je kunt het dan beter zien als een spelletje: waar houd ik het schild nu? Oeh, aanval van opzij, schild verplaatsen. Dan ga je ook zien dat het dramaverhaal niet consistent is, want als het schild herhaalde "dan had ze me kunnen bellen" kwam er ineens een ander probleem uit de dramagenerator.
donderdag 21 maart 2024 om 07:55
Het is inderdaad de fix die gehaald komt worden. En het is heel lastig omdat de rest van het oude kerngezin er anders over denkt dan ik. Voel me nu even totaal lost in alle emoties want ik ben bang dat ik ze allemaal voorgoed kwijt ben. Door die angst ga ik nu heen want ik kan mijn oude rol niet meer opbrengen.
Luisteren is iets wat ik voor een goede vriendin met liefde gedaan met alle plezier zou hebben. Maar hier voel ik me zo niet gehoord en gezien dat ik het niet op kan brengen.
Luisteren is iets wat ik voor een goede vriendin met liefde gedaan met alle plezier zou hebben. Maar hier voel ik me zo niet gehoord en gezien dat ik het niet op kan brengen.
donderdag 21 maart 2024 om 08:55
Ik snap dat dit heel kil overkomt. In mijn geval mankeert ouder eigenlijk niet of nauwelijks iets (Nou ja, mentaal moet er wel iets flink mis zijn denk ik de laatste tijd). Is vrijwel continu bezig met lichamelijke kwalen, maar er wordt dan niks geconstateerd of het blijkt niks ernstigs te zijn.
Er is complete onwil om iets aan de situatie (bijvoorbeeld eigen draagkracht, vergroten netwerk) te veranderen, om professionele hulp te zoeken en om zelf ergens mee aan de slag te gaan.
Aanvankelijk had ik nog wel begrip en medelijden en was ik bereid om luisterend oor te zijn en wat te ondersteunende taken te doen, maar na jaren ben ik er wel klaar mee. Het is bij mijn ouder meer zelfverkozen onkunde, hulpeloosheid en 'zieligheid' en daar heb ik inmiddels geen begrip meer voor.
Ouder heeft er ook een handje van om alvast aan te kondigen dat het allemaal steeds erger zal worden en dat ik dus 'helaas' steeds meer zal moeten doen. Verpleeghuis en thuiszorg wordt steeds minder, dus heel laconiek wordt dan gezegd: "vervelend, maar daar ga jij dan voor opdraaien". Dat mededelen als voldongen feit (is nog totaal niet actueel) en er automatisch vanuit gaan dat ik dat dan natuurlijk wel zal oppakken stuit mij enorm tegen de borst. Zeker omdat ouder zelf nog jong en vitaal genoeg is om gewoon zelfstandig te zijn.
Er wordt onnodig een groot beroep op mij gedaan, vooral mentaal. Het voelt inderdaad precies als een fix halen. Bij paniek, stress, angst, onzekerheid (en dat kan al gaan om een bericht van de energiemaatschappij) is de reflex meteen om dat bij mij neer te leggen.
Edit: stuk weggehaald i.v.m. herkenbaarheid
originalheleen wijzigde dit bericht op 17-06-2024 10:03
17.51% gewijzigd
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
donderdag 21 maart 2024 om 08:56
Doreia* schreef: ↑20-03-2024 23:09Je hebt geen toestemming van ouder nodig om te begrenzen. Ouder gaat je die toestemming niet verlenen. Jij bent de fix. Is er angst, paniek, spanning, stress? Ik bel Mepal en zorg dat IK het kwijt ben. Dat Mepal ermee zit, dat is jammer, maar van ondergeschikt belang, want de fix is even geweest en de druk is van de ketel.
Als je kunt leren dat ouder niet JOU, Mepal, in paniek opbelt, maar dat jij de fix tegen de stress bent, zoals voor een baby een speentje, voor een ander een dekentje, chocola en ijs en voor een derde een flink eind fietsen, dan word het al iets beter te behappen hoop ik. En dan is het opeens ook niet meer zo erg dat je weigert het speentje te willen zijn. Blijkbaar is het een onoplosbaar en oeverloos soort paniek en stress. Dan mag je je daar tegen beschermen.
Voor mij maakte dat het niet beter te behappen gezien het grote lijden van mijn ouder, waar ik heel even wat verschil in kan maken.
TO, je hebt al een bericht gestuurd naar je ouder maar mocht je nog weer gaan twijfelen: spreek voor jezelf een minimale periode af. Een maand of twee bijvoorbeeld en kijk dan eens wat het effect is op jou. Waarschijnlijk is dat heel groot en misschien helpt dat jou om blijvend je grenzen goed aan te durven/willen/mogen aangeven.
Heb je er nog last van dat je je ouder geblokkeerd hebt? Het lijkt me al zo ontzettend fijn dat je je andere ouder nog hebt, dat je weet dat die je ouder in de gaten houdt en kan helpen indien nodig.
torvi wijzigde dit bericht op 22-03-2024 13:18
19.30% gewijzigd
donderdag 21 maart 2024 om 09:01
Mepal schreef: ↑21-03-2024 07:55Het is inderdaad de fix die gehaald komt worden. En het is heel lastig omdat de rest van het oude kerngezin er anders over denkt dan ik. Voel me nu even totaal lost in alle emoties want ik ben bang dat ik ze allemaal voorgoed kwijt ben. Door die angst ga ik nu heen want ik kan mijn oude rol niet meer opbrengen.
Luisteren is iets wat ik voor een goede vriendin met liefde gedaan met alle plezier zou hebben. Maar hier voel ik me zo niet gehoord en gezien dat ik het niet op kan brengen.
Heb je er met ze over gesproken? Heb je verteld dat je het niet meer kunt en je voor jezelf grenzen moet stellen? Leunde ouder altijd vooral op jou en zijn de anderen misschien bang dat ouder nu op hen gaat leunen?
donderdag 21 maart 2024 om 09:02
Hoe ervaart de rest van het kerngezin het dan? En worden zij net zoveel belast als jij?Mepal schreef: ↑21-03-2024 07:55Het is inderdaad de fix die gehaald komt worden. En het is heel lastig omdat de rest van het oude kerngezin er anders over denkt dan ik. Voel me nu even totaal lost in alle emoties want ik ben bang dat ik ze allemaal voorgoed kwijt ben. Door die angst ga ik nu heen want ik kan mijn oude rol niet meer opbrengen.
Luisteren is iets wat ik voor een goede vriendin met liefde gedaan met alle plezier zou hebben. Maar hier voel ik me zo niet gehoord en gezien dat ik het niet op kan brengen.
donderdag 21 maart 2024 om 09:03
Mijn ouder lijdt gelukkig niet onmenselijk. Ervaart het leven wel als het zwaar en heeft er geen plezier meer in.Torvi schreef: ↑21-03-2024 08:56Voor mij maakte dat het niet beter te behappen. Mijn ouder lijdt ondraaglijk en onmenselijk (dus ik vermoed dat dat wel een flink tandje erger is dan bij TO, mijn ouder is ook nog eens alleen) en ík ben degene die daar even wat verlichting in aan kan brengen. Hoe egoïstisch is het dan als ik dat weiger terwijl ik het wel kán doen. Dat ik ervoor kies om mijn energie aan iets leuks te besteden ipv mijn ouder te helpen, nee dat voelde zo slecht.
Je stipt hier precies het pijnpunt aan: ik zou ouder in principe wel kunnen helpen (al is een groot deel van die hulp bij mijn ouder objectief gezien helemaal niet nodig), maar ik WIL het dus niet meer.
Het is uit de hand gelopen, met name de mentale belasting (door continu beroep doen op mij, ook met onbenullige dingen) en nu is de maat vol. Maar het schuldgevoel is enorm, omdat ik ergens voel dat het mijn plicht is. Ik zou het kunnen doen, en je zou het (vanzelfsprekend) moeten doen als dochter.
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
donderdag 21 maart 2024 om 09:19
OriginalHeleen schreef: ↑21-03-2024 08:55Ik snap dat dit heel kil overkomt. In mijn geval mankeert ouder eigenlijk niet of nauwelijks iets [...]
Er is complete onwil om iets aan de situatie (bijvoorbeeld eigen draagkracht, vergroten netwerk) te veranderen, om professionele hulp te zoeken en om zelf ergens mee aan de slag te gaan.
Ja dan snap ik het goed, zoek dat verdorie hulp als je het allemaal zo moeilijk vindt! (zou ik dan denken). Mijn ouder heeft altijd wel hulp gezocht maar is niet behandelbaar, ouder wíl wel echt héél graag en dat maakt het zo vreselijk pijnlijk.
Ik snap dat je er klaar mee bent en dat je vindt dat als ouder geen professionele hulp zoekt het ook bij zichzelf mag houden, dat jij niet de boksbal/kotsemmer gaat zijn. Fijn dat je op dat punt gekomen bent! Vreselijk hoe jouw ouder alvast aankondigt nog meer beroep op je te gaan doen, echt wtf! Die hulpeloosheid is ook echt heel ergerlijk, het zal allemaal wel bij het ziektebeeld horen maar poeh, met continu al die manipulatie erbij ook nog eens. Ik vermoed dat het je nog steeds enorm veel kost.
torvi wijzigde dit bericht op 22-03-2024 13:20
29.29% gewijzigd
donderdag 21 maart 2024 om 09:34
OriginalHeleen schreef: ↑21-03-2024 09:03Mijn ouder lijdt gelukkig niet onmenselijk. Ervaart het leven wel als het zwaar en heeft er geen plezier meer in.
Je stipt hier precies het pijnpunt aan: ik zou ouder in principe wel kunnen helpen (al is een groot deel van die hulp bij mijn ouder objectief gezien helemaal niet nodig), maar ik WIL het dus niet meer.
Het is uit de hand gelopen, met name de mentale belasting (door continu beroep doen op mij, ook met onbenullige dingen) en nu is de maat vol. Maar het schuldgevoel is enorm, omdat ik ergens voel dat het mijn plicht is. Ik zou het kunnen doen, en je zou het (vanzelfsprekend) moeten doen als dochter.
Ja precies! Als dat in je zit dan is dat echt zo'n enorme worsteling hè. En vanuit de overheid wordt er natuurlijk steeds meer gestuurd op eigen netwerk/mantelzorg, dus van daaruit wordt dat eigen gevoel/oordeel nog meer versterkt. En wat zullen anderen denken? Dat doe je toch gewoon even? Het is wel je ouder hè? Wat is het nou voor moeite om dat even te doen? En ouder melkt dat natuurlijk enorm uit, nadat ouder je ook precies zo opgevoed heeft en al op je leunde toen je nog heel jong was.
Hoe verder ik het contact afgebouwd heb, hoe meer afstand ik gelukkig kan nemen van de schuldgevoel. Het is er nog steeds wel, maar zóveel minder nu ik niet telkens het grote lijden hoef aan te horen/lezen/zien. Dat is voor jou anders, jij zit er eigenlijk nog middenin doordat je toch nog steeds helpt, alleen minder. Die fases heb ik ook gehad toen ouder nog niet zo ondraaglijk leed. Brengt allemaal weer zijn eigen uitdagingen met zich mee.
Als je nou eens wil weten en voelen wat de invloed is van het contact met je ouder zou je ervoor kunnen kiezen om aan te geven dat je wat tijd voor jezelf nodig hebt, niet meer kunt helpen en het contact voor x tijd sterk terugschroeft. Verwijs ouder naar maatschappelijk werk en laat het dan los. Het heeft mij enorm de ogen geopend, over de invloed die het al die tijd op me heeft gehad. Ik heb echt wel nare berichtjes gekregen en dat gaf enorm veel spanning, maar ik heb het gesprek op gearchiveerd gezet en bekijk en reageer alleen als er iemand bij me is (en pas als bij mij de spanning van de vorige keer ruim gezakt is). Inmiddels lijken de nare berichten voorbij (lijken, omdat ik altijd nog op scherp sta en er zeker niet op durf te vertrouwen). Het is een lange zoektocht geweest voor me en ik ben nog steeds zoekende, maar de spanning over het contact is niet meer te vergelijken met die eerste periode.
torvi wijzigde dit bericht op 22-03-2024 13:20
0.00% gewijzigd
donderdag 21 maart 2024 om 09:40
Denken ze er werkelijk anders over? Of kunnen ze er op een andere manier mee omgaan dan jij? Kunnen zij een muurtje bouwen tussen het paniekverhaal van ouder en hun eigen gevoelens, zodat het voor hen gemakkelijker is om het én aan te horen én niet binnen te laten komen? Want dat is waar je naartoe zou willen gaan. Dat je het aan kunt horen, zonder erin meegezogen te worden. Want het is niet op te los, of de ouder wenst het niet op te willen lossen, of het kán niet opgelost worden omdat de capaciteiten of de wil daarvoor ontbreekt. En dan zou je voor jezelf over mogen gaan op leren om het aan te horen, meelevend te zijn maar het niet in je lijf te laten komen. Een beetje zoals een 112 telefonist. Die krijgt alle paniek door de hoorn, maar laat zich dat voor het overgrote deel niet beïnvloeden in zijn handelen op dat moment.Mepal schreef: ↑21-03-2024 07:55Het is inderdaad de fix die gehaald komt worden. En het is heel lastig omdat de rest van het oude kerngezin er anders over denkt dan ik. Voel me nu even totaal lost in alle emoties want ik ben bang dat ik ze allemaal voorgoed kwijt ben. Door die angst ga ik nu heen want ik kan mijn oude rol niet meer opbrengen.
Luisteren is iets wat ik voor een goede vriendin met liefde gedaan met alle plezier zou hebben. Maar hier voel ik me zo niet gehoord en gezien dat ik het niet op kan brengen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 21 maart 2024 om 11:43
Goede vragen over het kerngezin.
Ik denk dat ze het inderdaad anders ervaren. 1 van de 2 kan er beter mee omgaan, de andere is erg vermijdend.
Het is een combi van oud zeer en een ouder die daar precies op prikt. En ik had een andere rol dan de andere twee kinderen: ik heb meer de verantwoordelijkheid gedragen of dat zo gevoeld. Ik kan prima zien dat mijn ouder geen slecht mens is maar gewoon een persoon met beperkingen. Alleen heb ik nooit geleerd daar mee om te gaan.
En dat ben ik nu aan het uitzoeken, heb daardoor minder draagkracht en los daarvan zijn er nog een hoop andere dingen aan de hand.
Dus tsja, dat van die 112 telefonist hoop ik wel te komen maar dat is nog een hele weg.
Ik denk dat ze het inderdaad anders ervaren. 1 van de 2 kan er beter mee omgaan, de andere is erg vermijdend.
Het is een combi van oud zeer en een ouder die daar precies op prikt. En ik had een andere rol dan de andere twee kinderen: ik heb meer de verantwoordelijkheid gedragen of dat zo gevoeld. Ik kan prima zien dat mijn ouder geen slecht mens is maar gewoon een persoon met beperkingen. Alleen heb ik nooit geleerd daar mee om te gaan.
En dat ben ik nu aan het uitzoeken, heb daardoor minder draagkracht en los daarvan zijn er nog een hoop andere dingen aan de hand.
Dus tsja, dat van die 112 telefonist hoop ik wel te komen maar dat is nog een hele weg.
donderdag 21 maart 2024 om 11:47
Ik hoop dat je een therapie soort hebt die ingaat op hoe jij als kind nooit gezien bent als kind, dat eigenlijk heel snel groot moest worden om voor de ouder te zorgen en daarmee eigenlijk in de verkeerde rol terecht kwam als kind. Een rol die veel en veel te groot was voor jou om te moeten dragen. En oneerlijk ook om die op je schouders te leggen. En oneerlijk dat dit tot op de dag van vandaag door blijft gaan.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 21 maart 2024 om 11:54
donderdag 21 maart 2024 om 12:04
Ik herken dit zo Mepal. In de loop der jaren werd het contact met de één na de ander lid van mijn kerngezin slechter. Toen in een paar maanden het contact met laatste sibling en ouder stopte, voelde ik me helemaal losgeslagen van mijn ankers. "Wie ben ik nog, zonder de banden met mijn familie?"Mepal schreef: ↑21-03-2024 07:55Het is inderdaad de fix die gehaald komt worden. En het is heel lastig omdat de rest van het oude kerngezin er anders over denkt dan ik. Voel me nu even totaal lost in alle emoties want ik ben bang dat ik ze allemaal voorgoed kwijt ben. Door die angst ga ik nu heen want ik kan mijn oude rol niet meer opbrengen.
Luisteren is iets wat ik voor een goede vriendin met liefde gedaan met alle plezier zou hebben. Maar hier voel ik me zo niet gehoord en gezien dat ik het niet op kan brengen.
Ik denk dat het idd te maken heeft met uit de oude rol stappen. Siblings begrijpen mijn keuzes niet.
Dikke knuffel
martje55 wijzigde dit bericht op 21-03-2024 12:05
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.15% gewijzigd
donderdag 21 maart 2024 om 13:01
Als jij het niet prettig vindt dat ouder al haar negativiteit bij jou dumpt, moet je dat tegen haar zeggen.
Dat is stap 1 van begrenzen.
Stap 2 is gevolgen eraan verbinden als er over jouw grens wordt heengegaan; het gesprek per direct beëindigen bijvoorbeeld.
Hoeveel kun/wil je helpen zonder zelf er aan onderdoor te gaan, krijg dat helder voor jezelf en communiceer het naar haar toe. Probeert ze alsnog je hele hand te grijpen, op je strepen blijven staan; sorry, ik kan je verder niet helpen, eventueel doorverwijzen naar iemand die dat wel kan en gesprek beëindigen.
Verder kun je de contactmomenten beperken om meer rust te creëren in jouw leven. Een vaste dag afspreken waarop je haar even belt zodat je ook mentaal daarop kunt voorbereiden helpt ook al een hoop.
Mijn ouder respecteerde deze afspraak niet, dus toen heb ik een tweede telefoon aangeschaft.
Mijn andere nummer heeft ze niet, echt een verademing.
Minstens net zo belangrijk dus om ook jezelf te begrenzen. Niet mee gaan in schuldgevoelens of op andere manier mee laten slepen door jouw eigen emoties, waardoor je toch weer toegeeft.
Begrenzen betekent sterk zijn.
Niets mis mee hoor dat je goed kunt meeleven met een ander, maar als het niet langer gezond is voor jezelf zul je harder moeten worden en meer vanuit verstand gaan handelen.
Bij mij was na verloop van tijd mijn gevoel ook “op” voor ouder.
Stukje zelfbescherming van mijn lichaam denk ik, kan daardoor ook vrij koud overkomen in mijn communicatie naar ouder toe, maar dat is vaak ook gewoon nodig bij een grensoverschrijdende/labiele ouder, in mijn geval iig wel.
Laat ik teveel emotie zien wordt dat vrij snel gebruikt als manipulatiemiddel en/of misbruik van gemaakt, dusja.
Succes TO.
Dat is stap 1 van begrenzen.
Stap 2 is gevolgen eraan verbinden als er over jouw grens wordt heengegaan; het gesprek per direct beëindigen bijvoorbeeld.
Hoeveel kun/wil je helpen zonder zelf er aan onderdoor te gaan, krijg dat helder voor jezelf en communiceer het naar haar toe. Probeert ze alsnog je hele hand te grijpen, op je strepen blijven staan; sorry, ik kan je verder niet helpen, eventueel doorverwijzen naar iemand die dat wel kan en gesprek beëindigen.
Verder kun je de contactmomenten beperken om meer rust te creëren in jouw leven. Een vaste dag afspreken waarop je haar even belt zodat je ook mentaal daarop kunt voorbereiden helpt ook al een hoop.
Mijn ouder respecteerde deze afspraak niet, dus toen heb ik een tweede telefoon aangeschaft.
Mijn andere nummer heeft ze niet, echt een verademing.
Minstens net zo belangrijk dus om ook jezelf te begrenzen. Niet mee gaan in schuldgevoelens of op andere manier mee laten slepen door jouw eigen emoties, waardoor je toch weer toegeeft.
Begrenzen betekent sterk zijn.
Niets mis mee hoor dat je goed kunt meeleven met een ander, maar als het niet langer gezond is voor jezelf zul je harder moeten worden en meer vanuit verstand gaan handelen.
Bij mij was na verloop van tijd mijn gevoel ook “op” voor ouder.
Stukje zelfbescherming van mijn lichaam denk ik, kan daardoor ook vrij koud overkomen in mijn communicatie naar ouder toe, maar dat is vaak ook gewoon nodig bij een grensoverschrijdende/labiele ouder, in mijn geval iig wel.
Laat ik teveel emotie zien wordt dat vrij snel gebruikt als manipulatiemiddel en/of misbruik van gemaakt, dusja.
Succes TO.
donderdag 21 maart 2024 om 13:08
Precies dit herken ik. Ouder heeft het heel moeilijk en is alleen, maar lijdt niet onmenselijk.OriginalHeleen schreef: ↑21-03-2024 09:03Mijn ouder lijdt gelukkig niet onmenselijk. Ervaart het leven wel als het zwaar en heeft er geen plezier meer in.
Je stipt hier precies het pijnpunt aan: ik zou ouder in principe wel kunnen helpen (al is een groot deel van die hulp bij mijn ouder objectief gezien helemaal niet nodig), maar ik WIL het dus niet meer.
Het is uit de hand gelopen, met name de mentale belasting (door continu beroep doen op mij, ook met onbenullige dingen) en nu is de maat vol. Maar het schuldgevoel is enorm, omdat ik ergens voel dat het mijn plicht is. Ik zou het kunnen doen, en je zou het (vanzelfsprekend) moeten doen als dochter.
Ouder leunt het hele leven op anderen en met name op mij, van jongs af aan: ik ben eigenlijk de ouder geworden en de ouder het kind, en ik kan dat niet meer…
Komt nu ook lichte dementie bij bij ouder (ouder woont nu gelukkig in een tehuis), daardoor nog meer schuldgevoelens bij mij. Ik cijfer me daarom grotendeels nog meer (helemaal?) weg.
Wat mijn schuldgevoel extra versterkt, is dat ouder het helemaal niet zo bedoeld heeft en juist lief is, en dan kan ik het toch weer niet loslaten.
Ik vind het zo stoer van je Mepal, dat je deze stappen zet en voor jezelf opkomt!
donderdag 21 maart 2024 om 13:20
Hoe 'open deur' dit misschien ook mag lijken, ik wil je vanuit mijn eigen diepgegroefde patronen bedanken voor deze drie zinnen. Lekker bondig ook, misschien schrijf ik ze op een geeltje voor aan mijn spiegel / kledingkast.Oude_Man_2 schreef: ↑20-03-2024 20:19Ouders hebben verplichtingen naar kinderen. Kinderen hebben geen verplichtingen naar ouders. Je bent geen slechte dochter.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 21 maart 2024 om 13:49
Bij mij geen labiele ouder die alleen woont, maar wel een ouder met een progressieve ziekte die samenwoont met de 'nieuwe' partner die ook niet de jongste is en de mantelzorg op zich neemt. Er zit gelukkig een goed en sterk zorgnetwerk op, dat is denk ik ook wel echt beter geregeld dan in veel andere gevallen en in die zin zou ik er ook weinig zorgen om moeten hebben. Ik woon er zelf tamelijk ver vandaan.
Het is in mijn situatie de partner die regelmatig communiceert over de situatie, maar daarin nog wel eens de plank misslaat. Lijkt mij dan ook als een soort dagboek te gebruiken en het wil maar niet doordringen dat dat voor mij vanuit een tamelijk machteloze situatie ook pittig is om steeds mee 'gevoed' te worden, ook omdat ik altijd zit te zoeken of er nou wel of geen (urgente) hulpvraag in zit. En als ik probeer iets aan te dragen of mijn hulp aanbied ligt de situatie altijd ineens weer anders. Waarna er weer een mail komt waarin tot detail wordt beschreven dat het zo zwaar is. Ik heb gelukkig siblings, de afspraak is nu dat de mails ook naar hen gaan, omdat ik me anders verplicht voel steeds te reageren, waarna 3 van de 4 keer een volgende mail binnen het uur in mijn mailbox belandt. Ik ben dan de hele dag met die situatie bezig, terwijl ik er meestal uiteindelijk helemaal niks aan kan doen.
Ik ga ook nog eens nadenken over begrenzen, maar moet eerst ook meer af van het gevoel een slechte dochter te zijn. Mijn situatie is niet zo heftig als wat ik hier lees, maar ik herken wel dat ik zélf al dagelijks in meer of mindere mate last ondervind van dingen van vroeger en daar af en aan in therapie mee bezig ben. Maar daar weet de partner van mijn ouder niks van, die plaatst mijn ouder volledig op een voetstuk en lijkt te denken dat het vroeger een prima veilige omgeving was bij ons thuis. Ik heb daar best veel moeite mee, meer ook dan mijn siblings (en/maar ik ben zoals sommigen hier ook de oudste).
Het is in mijn situatie de partner die regelmatig communiceert over de situatie, maar daarin nog wel eens de plank misslaat. Lijkt mij dan ook als een soort dagboek te gebruiken en het wil maar niet doordringen dat dat voor mij vanuit een tamelijk machteloze situatie ook pittig is om steeds mee 'gevoed' te worden, ook omdat ik altijd zit te zoeken of er nou wel of geen (urgente) hulpvraag in zit. En als ik probeer iets aan te dragen of mijn hulp aanbied ligt de situatie altijd ineens weer anders. Waarna er weer een mail komt waarin tot detail wordt beschreven dat het zo zwaar is. Ik heb gelukkig siblings, de afspraak is nu dat de mails ook naar hen gaan, omdat ik me anders verplicht voel steeds te reageren, waarna 3 van de 4 keer een volgende mail binnen het uur in mijn mailbox belandt. Ik ben dan de hele dag met die situatie bezig, terwijl ik er meestal uiteindelijk helemaal niks aan kan doen.
Ik ga ook nog eens nadenken over begrenzen, maar moet eerst ook meer af van het gevoel een slechte dochter te zijn. Mijn situatie is niet zo heftig als wat ik hier lees, maar ik herken wel dat ik zélf al dagelijks in meer of mindere mate last ondervind van dingen van vroeger en daar af en aan in therapie mee bezig ben. Maar daar weet de partner van mijn ouder niks van, die plaatst mijn ouder volledig op een voetstuk en lijkt te denken dat het vroeger een prima veilige omgeving was bij ons thuis. Ik heb daar best veel moeite mee, meer ook dan mijn siblings (en/maar ik ben zoals sommigen hier ook de oudste).
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
donderdag 21 maart 2024 om 21:53
Bedankt voor alle verhalen. De herkenning is 'fijn', te weten dat ik niet de enige ben.
Ik realiseer me ook dat mijn fix de zeer tijdelijke geruststelling is die ik krijg als ik iets voor ouder doe. Moet op mijn handen zitten om toch niet op te bellen en te vragen of alles alsjeblieft weer ok kan zijn. Ga ik niet doen maar ik voel het wel.
Therapie gaat idd over als kind niet gezien zijn. Ben nu ook op het punt dat ik dat zelf zie (ook al denk ik voortdurend het valt wel mee/ het is toch zielig bla bla bla mijn lijf zegt iets anders). Doet enorm pijn. Gelukkig heb ik steun van een paar fijne mensen. Daar ben ik echt intens dankbaar voor.
Ik realiseer me ook dat mijn fix de zeer tijdelijke geruststelling is die ik krijg als ik iets voor ouder doe. Moet op mijn handen zitten om toch niet op te bellen en te vragen of alles alsjeblieft weer ok kan zijn. Ga ik niet doen maar ik voel het wel.
Therapie gaat idd over als kind niet gezien zijn. Ben nu ook op het punt dat ik dat zelf zie (ook al denk ik voortdurend het valt wel mee/ het is toch zielig bla bla bla mijn lijf zegt iets anders). Doet enorm pijn. Gelukkig heb ik steun van een paar fijne mensen. Daar ben ik echt intens dankbaar voor.
vrijdag 22 maart 2024 om 11:46
Het is weerbarstige materie. Het heeft mij in ieder geval flink wat tijd gekost om in te zien en te doorvoelen wat er bij mij thuis gebeurde, dat dat niet oké en normaal is en dat mijn ouders daar toch echt verantwoordelijk voor zijn. Allebei, ook degene die niet het onveilige gedrag vertoonde, maar dat wel liet (voort)bestaan met de gevolgen van dien. Die laatste is de ouder die ziek is en waar ik een voortwoekerend schuldgevoel naar ervaar. Deze ouder kan het zoals ik het ervaar niet aan om het eigen aandeel te zien, en de ziekte maakt de kans dat dat nog gaat gebeuren ook steeds kleiner. Dat accepteer ik, maar het neemt niet weg dat ik het een complexe relatie vind en dat het voor mijn herstel/verwerking belangrijk is om voor mezelf, zonder schuldgevoel, te kunnen stellen dat deze ouder óók forse steken heeft laten vallen en dat het feit dat zijn weerslag heeft op onze relatie mij geen slechte dochter maakt. Ik ben er nog steeds mee bezig om die situatie en dat gevoel volledig bestaansrecht te geven. En dat er op een bepaalde manier een appèl op mij wordt gedaan maakt dat proces moeilijker.
canis-felis wijzigde dit bericht op 22-03-2024 11:48
Reden: Kleine aanvulling.
Reden: Kleine aanvulling.
4.35% gewijzigd
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 23 maart 2024 om 11:56
Dan heb ik nog een mooie voor je: Ouders geven, kinderen nemen.canis-felis schreef: ↑21-03-2024 13:20Hoe 'open deur' dit misschien ook mag lijken, ik wil je vanuit mijn eigen diepgegroefde patronen bedanken voor deze drie zinnen. Lekker bondig ook, misschien schrijf ik ze op een geeltje voor aan mijn spiegel / kledingkast.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
