Psyche
alle pijlers
Hoe ga je om met jouw borderline?
zondag 11 februari 2018 om 23:31
Ik ben een 20jarig meisje en heb de laatste maanden veel problemen met mezelf waardoor ik mezelf ook wat gaan zoeken ben. Mijn gedachten dwalen de laatste maanden rond het feit dat ik 'denk' dat ik borderline heb. Heb al boeken erover gelezen, sites afgestrompeld, testen gedaan, maar nog nooit naar een dokter durven gaan. Hoe pak ik dat aan? Ga je naar een dokter en zeg je: 'hey ik wil me ff laten onderzoeken of ik wel helemaal normaal ben?' Dat gaat toch niet? Dus ik durf gewoon niet... Al voel ik mij zo ellendig en wordt het gewoon tijd dat ik weet hoe ik mezelf kan helpen. Dit sleept al te lang aan. Ik hoef niet per se die stempel te krijgen, maar wil gewoon geholpen worden én vooral dat het helpt! Ben al zoveel naar een psycholoog geweest en dergelijke maar nooit kon ik alles vertellen wat ik dacht.
Ik heb in mijn leven natuurlijk ook al het een en ander meegemaakt. Mijn vader heeft gezegd tegen me zes jaar geleden dat ik hem niet kon schelen (letterlijk). Stiefvader ook die later zijn rug keerde naar me. Mijn eerste relatie was voor mij perfect, ik zag hem zo graag en hij mij ook. Ook al was ik elke dag jaloers om alles. Ik zocht alles waarvoor hij van me zou weggaan, we hadden vlammende ruzies, ik was gewoon een vulkaan die elk moment kon uitbarsten wanneer ik boos, maar ook verdrietig was. Uiteindelijk ben ik van hem weggegaan omdat ik (dacht dat ik) gevoelens had voor iemand anders. Na twee weken bleek dus dat ik gewoon roekeloos was en mijn relatie terugwou. Tegen dan had hij zijn rug al gekeerd naar me en ben ik maanden kapot geweest van schuldgevoel en verlangens en gemis. Ik zag niets anders en wou hem terug.
Niet alleen mijn liefdesleven is chaotisch, maar ikzelf ook. Soms kan ik hysterisch worden in mijn eentje, begin ik te huilen, roepen, tieren, slaan op alles en soms leidt het naar zelfverwonding waar ik mezelf kan slaan of steken. Achteraf denk ik 'halloooo wat heb je nu weer gedaan', maar op het moment zelf voel ik precies alles en niets tegelijk. Ik wil gewoon rust en ik vind het niet...
Ik denk dat ik best eens met een dokter ga praten voor diagnose zodat ik efficienter verder kan geholpen worden. Zouden jullie dit ook aanraden? Is er iemand die zijn gevoelens, ervaringen ook eens wil delen met mij? Hoe gaan jullie ermee om? Ik weet als nieet-borderliner dat sommigen bordrliners als echte probleemmensen beschouwen soms en zo voel ik mij ook vaak... Hoewel ik vaak mijn best doe, besef ik maar al te goed dat ik geen makkelijk persoon ben, ook al probeer ik eraan te werken. Tips zijn welkom, voel jullie vrij te praten. Groetjes
Ik heb in mijn leven natuurlijk ook al het een en ander meegemaakt. Mijn vader heeft gezegd tegen me zes jaar geleden dat ik hem niet kon schelen (letterlijk). Stiefvader ook die later zijn rug keerde naar me. Mijn eerste relatie was voor mij perfect, ik zag hem zo graag en hij mij ook. Ook al was ik elke dag jaloers om alles. Ik zocht alles waarvoor hij van me zou weggaan, we hadden vlammende ruzies, ik was gewoon een vulkaan die elk moment kon uitbarsten wanneer ik boos, maar ook verdrietig was. Uiteindelijk ben ik van hem weggegaan omdat ik (dacht dat ik) gevoelens had voor iemand anders. Na twee weken bleek dus dat ik gewoon roekeloos was en mijn relatie terugwou. Tegen dan had hij zijn rug al gekeerd naar me en ben ik maanden kapot geweest van schuldgevoel en verlangens en gemis. Ik zag niets anders en wou hem terug.
Niet alleen mijn liefdesleven is chaotisch, maar ikzelf ook. Soms kan ik hysterisch worden in mijn eentje, begin ik te huilen, roepen, tieren, slaan op alles en soms leidt het naar zelfverwonding waar ik mezelf kan slaan of steken. Achteraf denk ik 'halloooo wat heb je nu weer gedaan', maar op het moment zelf voel ik precies alles en niets tegelijk. Ik wil gewoon rust en ik vind het niet...
Ik denk dat ik best eens met een dokter ga praten voor diagnose zodat ik efficienter verder kan geholpen worden. Zouden jullie dit ook aanraden? Is er iemand die zijn gevoelens, ervaringen ook eens wil delen met mij? Hoe gaan jullie ermee om? Ik weet als nieet-borderliner dat sommigen bordrliners als echte probleemmensen beschouwen soms en zo voel ik mij ook vaak... Hoewel ik vaak mijn best doe, besef ik maar al te goed dat ik geen makkelijk persoon ben, ook al probeer ik eraan te werken. Tips zijn welkom, voel jullie vrij te praten. Groetjes
zondag 11 februari 2018 om 23:43
Je hebt geen borderline zo lang je geen diagnose hebt. Laat je doorverwijzen door een dokter voor psychologisch onderzoek, sterkte. Mocht je uiteindelijk toch die diagnose krijgen dan hoeft het niet het einde van de wereld te zijn en krijg je handvatten aangereikt om er beter mee om te gaan.
violetskies wijzigde dit bericht op 11-02-2018 23:46
47.98% gewijzigd
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
maandag 12 februari 2018 om 00:16
maandag 12 februari 2018 om 00:21
+1Koffiehagedis schreef: ↑12-02-2018 00:16Houd op met de term borderline te noemen. Daar zijn professionals voor. Tot je na testen een diagnose hebt weet je niets.
Ga naar je huisarts en zeg dat je zo worstelt in het leven en graag wil snappen waarom. Dat is een normale vraag, waarna hij of zij passende hulp voor je kan vinden.
maandag 12 februari 2018 om 00:44
Ik zou met jou problemen hoe dan ook naar de huisarts gaan. Maar of het om borderline gaat is nog maar de vraag natuurlijk. Daar is een heel uitgebreid onderzoek van een psycholoog en psychiater voor nodig. Je kan wel aangeven dat je jezelf herkend on de dingen die je over borderline hebt gelezen, maar dat zegt in principe nog niks. Dus ik zou er wel open ingaan en niet met het idee dat je borderline hebt. Je kan bijvoorbeeld bespreken of ze een breed onderzoek willen doen en dan kijken wat daar uitkomt.
maandag 12 februari 2018 om 08:13
Ik zal best borderline en/of narcistische eigenschappen hebben op z'n tijd. Ook ben ik een soms een ontwijkende persoonlijkheid. Ben nooit blij als iemand de baas over me wil spelen. En heb ik de neiging (gehad) om te dromen over absolute liefde en trouw omdat de werkelijkheid me niet beviel. Ik denk dat iedereen wel bepaalde trekjes heeft. Alleen een echte stoornis waardoor je geen normale betrekkingen kan aangaan heb ik vermoedelijk niet.
Tegenwoordig mag je overigens meedenken en aan de arts vertellen wat je denkt dat je hebt; hij zal dan niet meer overstuur raken.
Tegenwoordig mag je overigens meedenken en aan de arts vertellen wat je denkt dat je hebt; hij zal dan niet meer overstuur raken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 12 februari 2018 om 08:31
De eerste tien relaties dienen om te oefenen waarbij je uit ondervinding moet leren wat werkt en wat niet. Je moet na zo'n mislukking dan wel de juiste conclusies trekken en het de volgende keer beter willen doen. Als jij echt het middelpunt van zo'n jongen z'n leven wil zijn terwijl de jongen zichzelf het belangrijkste vindt (wat normaal is) dan houd jij vast aan iets wat niet bestaat. Je verwerkt dat dan niet goed en maakt keer op keer dezelfde fout bij de volgende relaties.Mijn eerste relatie was voor mij perfect, ik zag hem zo graag en hij mij ook. Ook al was ik elke dag jaloers om alles. Ik zocht alles waarvoor hij van me zou weggaan, we hadden vlammende ruzies, ik was gewoon een vulkaan die elk moment kon uitbarsten wanneer ik boos, maar ook verdrietig was.
Het kan best helpen om als je uit jezelf maar niet over een hobbel komt, bij dit soort problemen hulp te vragen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
