Psyche
alle pijlers
Hoe gooi je een roer om?
zondag 27 december 2009 om 23:19
zondag 27 december 2009 om 23:34
Ik ben dus naar een coach gestapt, die helpt en geeft goede handvaten.
Ik ben nu zover dat ik kijk naar andere huizen (ja een HELE grote stap), kijk naar compleet andere banen, ga lekker reizen en ga ook het hockey weer oppakken. Kleine dingen tegelijk en zo kom ik er wel achter.
Maar het is het begin van een lange weg, dat je het nu erkent hebt is vaak de eerste stap. Praat er veel over zou ik zeggen, al pratende kom je vaak tot conclusies
Ik ben nu zover dat ik kijk naar andere huizen (ja een HELE grote stap), kijk naar compleet andere banen, ga lekker reizen en ga ook het hockey weer oppakken. Kleine dingen tegelijk en zo kom ik er wel achter.
Maar het is het begin van een lange weg, dat je het nu erkent hebt is vaak de eerste stap. Praat er veel over zou ik zeggen, al pratende kom je vaak tot conclusies
zondag 27 december 2009 om 23:39
Je gras mag wel groen zijn, maar als het voor jou het verkeerde gras is helpt het niet om je te realiseren dat het groen is. Als je begrijpt wat ik bedoel .
Het is dus belangrijk om te onderzoeken wat je echt vreugdemomentjes geeft en die proberen uit te breiden.
Verder is naar buiten gaan en sporten ook heel goed om de zinnen te verzetten en anders is er ook nog AD als je er zelf niet uitkomt en een extern huplmiddel nodig hebt. Uiteraard zijn het geen snoepjes, maar het is ook geen schande om ze tijdelijk te gebruiken als de huisarts het met je eens is dat dit zinvol is.
Het is dus belangrijk om te onderzoeken wat je echt vreugdemomentjes geeft en die proberen uit te breiden.
Verder is naar buiten gaan en sporten ook heel goed om de zinnen te verzetten en anders is er ook nog AD als je er zelf niet uitkomt en een extern huplmiddel nodig hebt. Uiteraard zijn het geen snoepjes, maar het is ook geen schande om ze tijdelijk te gebruiken als de huisarts het met je eens is dat dit zinvol is.
maandag 28 december 2009 om 00:07
OK, dominee komt nog een keertje terug. Ik heb jaren terug iets belangrijks gemerkt. En dat was: leuk werk en een leuke partner en een leuk huis en al dat soort dingen zijn heus erg belangrijk. Maar waar ik echt echt echt blij van word, in die zin dat ik me jaren later dat geluksgevoel nog kan herinneren, is die keren dat je iets goeds, iets echt goeds, voor een ánder hebt kunnen doen. Oef, dat klinkt wel heel erg EO-achtig, niet? Maar denk eens na over dat soort momenten. Word je niet heel erg blij en tevreden over jezelf als je een oud vrouwtje dat op straat gevallen is, naar het ziekenhuis hebt kunnen brengen? Als je een verdwaald kind met z'n mammie hebt herenigd?
OK, ik geef toe dat dit ongelooflijk klef klinkt. Kerst en vrede op aarde en kinderkoortjes en zo.
Maar dan nog. Als je ook, net als ik, gemerkt hebt dat dat soort dingen je immens blij kan maken, overweeg dan eens wat vrijwilligerswerk oid ipv het roer om.
OK, ik geef toe dat dit ongelooflijk klef klinkt. Kerst en vrede op aarde en kinderkoortjes en zo.
Maar dan nog. Als je ook, net als ik, gemerkt hebt dat dat soort dingen je immens blij kan maken, overweeg dan eens wat vrijwilligerswerk oid ipv het roer om.
maandag 28 december 2009 om 10:17
Wat ik er concreet aan gedaan heb:
- Huis gekocht (had eerst huurwoning)
- Andere zwaardere functie op het werk
- Niet wachten maar doen
- Assertiever zijn
- Me gevoelens laten zien (moeilijk hoor)
- Kwetsbaarder opstellen
- Maar toch ook weer zeggen waar het op staat
- Nee proberen te zeggen
- Accepteren dat niet iedereen je leuk vind
- Niet alles gaat goed, er mogen ook dingen fout gaan.
Het hier opschrijven gaat makkelijker dan het doen hoor Merk wel dat ik meer een driftkikker ben geworden afgelopen jaren, vroeger had ik eindeloos geduld maar nu helaas niet meer. Soms denk ik wel eens je bent zoals je bent, en niet steeds spiegelen aan anderen. Is ook lang geleden dat ik een relatie heb gehad, komt denk ik ook door mijn afwachtende houding. Net of je het uitstraalt lijkt het wel. Baal ik best wel een beetje (heel veel) van
- Huis gekocht (had eerst huurwoning)
- Andere zwaardere functie op het werk
- Niet wachten maar doen
- Assertiever zijn
- Me gevoelens laten zien (moeilijk hoor)
- Kwetsbaarder opstellen
- Maar toch ook weer zeggen waar het op staat
- Nee proberen te zeggen
- Accepteren dat niet iedereen je leuk vind
- Niet alles gaat goed, er mogen ook dingen fout gaan.
Het hier opschrijven gaat makkelijker dan het doen hoor Merk wel dat ik meer een driftkikker ben geworden afgelopen jaren, vroeger had ik eindeloos geduld maar nu helaas niet meer. Soms denk ik wel eens je bent zoals je bent, en niet steeds spiegelen aan anderen. Is ook lang geleden dat ik een relatie heb gehad, komt denk ik ook door mijn afwachtende houding. Net of je het uitstraalt lijkt het wel. Baal ik best wel een beetje (heel veel) van
maandag 28 december 2009 om 10:35
Quote: TO schrijft:
"Zijn er mensen hier die het roer compleet om hebben gegooid? Hoe heb je dat gedaan? Positieve verhalen, schoppen onder mijn kont zijn echt welkom!"
Ik heb zelf het roer vaak opgegooid zoals jij dat noemt: Niet alleen door lange reizen te maken (dus geen vakanties) maar ook door NL te verlaten. Woon ook nu in het buitenland. Maakt het leven toch iets interessanter, echter je betaalt er uiteraard wel voor: Het sociale leven wordt ontwricht, je kunt weer van Zero beginnen met 'vriendjes worden'. Financieel is het vaak een stap terug, omdat je je niet echt op een 'carriere' kunt concentreren. Praktische dingen zoals onderdak en een job moeten geregeld worden, en dat kost veel tijd en energie.
Ik heb dat gedaan om de dodelijke routine te ontwijken. Een routine die te verslavend en gemakzuchtig is en de mens verandert in een tv kijkende, passieve persoon.Niet dat elke routine negatief zou zijn natuurlijk.
Wat voor soort verandering zit je aan te denken? Andere job? woondplaats? andere vrienden? lange reis? vrijwilligerswerk in .....?
Misschien kun je iets duidelijker zijn?
"Zijn er mensen hier die het roer compleet om hebben gegooid? Hoe heb je dat gedaan? Positieve verhalen, schoppen onder mijn kont zijn echt welkom!"
Ik heb zelf het roer vaak opgegooid zoals jij dat noemt: Niet alleen door lange reizen te maken (dus geen vakanties) maar ook door NL te verlaten. Woon ook nu in het buitenland. Maakt het leven toch iets interessanter, echter je betaalt er uiteraard wel voor: Het sociale leven wordt ontwricht, je kunt weer van Zero beginnen met 'vriendjes worden'. Financieel is het vaak een stap terug, omdat je je niet echt op een 'carriere' kunt concentreren. Praktische dingen zoals onderdak en een job moeten geregeld worden, en dat kost veel tijd en energie.
Ik heb dat gedaan om de dodelijke routine te ontwijken. Een routine die te verslavend en gemakzuchtig is en de mens verandert in een tv kijkende, passieve persoon.Niet dat elke routine negatief zou zijn natuurlijk.
Wat voor soort verandering zit je aan te denken? Andere job? woondplaats? andere vrienden? lange reis? vrijwilligerswerk in .....?
Misschien kun je iets duidelijker zijn?
maandag 28 december 2009 om 12:14
Eevelienn, je verhaal is wel herkenbaar hoor. Heb ik ook gehad rond m'n dertigste (ben nu 38). Een paar aanknopingspunten uit je verhaal leggen wel bloot waar het aan schort (denk ik):
- Mijn baan is leuk, maar niet zo nuttig en waardevol als ik zou willen.
- soms voel ik zo weinig echte verbinding.
- de ontevredenheid slaat me lam.
- Naar de buitenwereld laat ik hier niets van merken, maar het liefst kruip ik ver in mijn schulp.
Bij mij lag het aan mijn perfectionistisme: alles moest goed, nooit was het goed genoeg eigenlijk. Vandaar ook die continue ontevredenheid. In plaats van je te verliezen in mooier, beter, hoger kun je je beter richten op leren waarderen wat je wél hebt, waar je wel gelukkig van wordt. De lat bewust lager leggen. Eerder grenzen aangeven ook. En je kwetsbaar opstellen. Allemaal best wel enge dingen.
Ik werkte voor een goed doel en wilde graag nuttig werk doen, maar zelfs die baan gaf me toch niet écht het gevoel dat ik nuttig bezig was. Ik redde immers geen levens in een vluchtelingenkamp in Uganda, maar zat veilig op kantoor te in Nederland vergaderen. Met collega's die niet altijd even leuk waren, over onderwerpen die niet altijd even leuk waren... Ben vaak van baan veranderd, totdat ik er achter kwam dat ík moest veranderen, mijn instelling. Meer aandacht geven aan wat goed ging (inderdaad: elke dag de pluspunten benoemen) en de dingen die minder leuk waren meer relativeren. En minder hoogdravende verwachtingen hebben. Wat is nuttig werk? Wanneer is het waardevol?
Mij heeft meditatie wel geholpen om dingen te leren relativeren. Meer in het moment te leven, meer aandacht te geven aan de dingen die nú gebeuren, ipv aan je gedachten over morgen en de toekomst.
Ook ik durfde aan de buitenwereld niet toe te geven dat ik me vaak rot voelde. Vond mezelf zwak, en was bang om dat etiket ook door anderen opgeplakt te krijgen. Daardoor krijg je, wat anderen ook al gezegd hebben, minder verbinding met mensen. Je voelt je alleen in je 'perfecte-wereldje-voor-de-buitenwereld'. Altijd maar de schijn ophouden geeft veel spanning.
Mijn perfectionisme gaf me veel spanning. Daardoor raakte ik uitgeput, had minder energie, piekergedachten namen toe, huilbuien. Door psychologische hulp (brr, eng, maar wel heel fijn en nuttig!) heb ik allerlei dingen leren inzien. En nu merk ik dat ik echt veel minder gespannen in het leven sta. Ik merk ook eerder de spiraal dat ik moe ben en de piekergedachten toenemen. Ipv door te draven in het piekeren probeer ik de maalstroom in m'n hoofd te stoppen door me te richten op het hier & nu. Naar buiten kijken, wandelen, wind op je gezicht. Nergens aan denken. Slapen. Zodra ik weer meer energie heb, nemen de piekergedachten ook af. En kan ik beter relativeren. Het leven voelt daardoor als 'lichter'.
Wat wel belangrijk is, is dat je niet alles tegelijk en meteen hoeft te veranderen. Het resultaat mag best wat verder weg liggen, je mag ook best tevreden zijn over de stappen die je zet onderweg. Ha, ik heb vandaag bewust de lat lager gelegd met één klein dingetje. En net zoals je niet meteen een prachtig schilderij kan maken, als je er net aan begint, hoef je ook met je persoonlijke ontwikkeling niet meteen alles goed te doen. Je mag best op je bek gaan, of een tijdje niet vooruit komen. Als je jezelf met mededogen kan bekijken, neem je de spanning al bij jezelf weg om ook dat meteen 'perfect' te willen doen.
Hoop dat je hier wat aan hebt!
- Mijn baan is leuk, maar niet zo nuttig en waardevol als ik zou willen.
- soms voel ik zo weinig echte verbinding.
- de ontevredenheid slaat me lam.
- Naar de buitenwereld laat ik hier niets van merken, maar het liefst kruip ik ver in mijn schulp.
Bij mij lag het aan mijn perfectionistisme: alles moest goed, nooit was het goed genoeg eigenlijk. Vandaar ook die continue ontevredenheid. In plaats van je te verliezen in mooier, beter, hoger kun je je beter richten op leren waarderen wat je wél hebt, waar je wel gelukkig van wordt. De lat bewust lager leggen. Eerder grenzen aangeven ook. En je kwetsbaar opstellen. Allemaal best wel enge dingen.
Ik werkte voor een goed doel en wilde graag nuttig werk doen, maar zelfs die baan gaf me toch niet écht het gevoel dat ik nuttig bezig was. Ik redde immers geen levens in een vluchtelingenkamp in Uganda, maar zat veilig op kantoor te in Nederland vergaderen. Met collega's die niet altijd even leuk waren, over onderwerpen die niet altijd even leuk waren... Ben vaak van baan veranderd, totdat ik er achter kwam dat ík moest veranderen, mijn instelling. Meer aandacht geven aan wat goed ging (inderdaad: elke dag de pluspunten benoemen) en de dingen die minder leuk waren meer relativeren. En minder hoogdravende verwachtingen hebben. Wat is nuttig werk? Wanneer is het waardevol?
Mij heeft meditatie wel geholpen om dingen te leren relativeren. Meer in het moment te leven, meer aandacht te geven aan de dingen die nú gebeuren, ipv aan je gedachten over morgen en de toekomst.
Ook ik durfde aan de buitenwereld niet toe te geven dat ik me vaak rot voelde. Vond mezelf zwak, en was bang om dat etiket ook door anderen opgeplakt te krijgen. Daardoor krijg je, wat anderen ook al gezegd hebben, minder verbinding met mensen. Je voelt je alleen in je 'perfecte-wereldje-voor-de-buitenwereld'. Altijd maar de schijn ophouden geeft veel spanning.
Mijn perfectionisme gaf me veel spanning. Daardoor raakte ik uitgeput, had minder energie, piekergedachten namen toe, huilbuien. Door psychologische hulp (brr, eng, maar wel heel fijn en nuttig!) heb ik allerlei dingen leren inzien. En nu merk ik dat ik echt veel minder gespannen in het leven sta. Ik merk ook eerder de spiraal dat ik moe ben en de piekergedachten toenemen. Ipv door te draven in het piekeren probeer ik de maalstroom in m'n hoofd te stoppen door me te richten op het hier & nu. Naar buiten kijken, wandelen, wind op je gezicht. Nergens aan denken. Slapen. Zodra ik weer meer energie heb, nemen de piekergedachten ook af. En kan ik beter relativeren. Het leven voelt daardoor als 'lichter'.
Wat wel belangrijk is, is dat je niet alles tegelijk en meteen hoeft te veranderen. Het resultaat mag best wat verder weg liggen, je mag ook best tevreden zijn over de stappen die je zet onderweg. Ha, ik heb vandaag bewust de lat lager gelegd met één klein dingetje. En net zoals je niet meteen een prachtig schilderij kan maken, als je er net aan begint, hoef je ook met je persoonlijke ontwikkeling niet meteen alles goed te doen. Je mag best op je bek gaan, of een tijdje niet vooruit komen. Als je jezelf met mededogen kan bekijken, neem je de spanning al bij jezelf weg om ook dat meteen 'perfect' te willen doen.
Hoop dat je hier wat aan hebt!
maandag 28 december 2009 om 18:02
Hallo mensen,
Wat jullie beschrijven heb ik zelf niet maar hoor ik wel veel om me heen. Ik vroeg mezelf dan ook net af,..wat maakt dat ik daar geen last van heb? Het volgende:
-ik volg mijn hart. Ik voel welke kant ik op moet/wil door bewust te leven en bewust om te gaan met de dingen die gebeuren en de mensen die ik ontmoet. Die geven mij inspiratie en bij die inspiratie voel ik wat voor mij goed is. Daarbij komt wel dat ik zelf altijd bruis van de ideeen en mezelf eerder moet afremmen dan opjagen
-ik geloof niet in toeval en ben van mening dat alles met een reden gebeurd (ook de mensen die ik ontmoet, hoe vluchtig ook)
-ik heb altijd allerlei korte en lange termijn doelen in mijn hoofd dat kan zakelijk, prive, emotioneel etc zijn en maak stappenplannen in mijn hoofd over hoe ik dat zou kunnen bereiken met in grove lijnen een tijdslijn. Zonder doelen in mijn hoofd zou ik me min of meer verloren voelen (misschien voelen jullie je zo?). Het hebben van doelen die me een goed gevoel geven, geeft dus ook rust.
-als er dingen gebeuren die ik niet begrijp, ga ik net zo lang op onderzoek uit tot ik het wel begrijp waardoor ik het "probleem"kan aanpakken.
Voor mij een heerlijke manier om mijn leven te leiden, doelen te bereiken, mijn hart te volgen etc. Vroeger toen ik jonger was, was dat vanuit een gevoel dat ik niet goed genoeg was. Tegenwoordig is dat al heel lang vanuit tevredenheidsgevoel.
Ik hoop dat jullie er iets aan hebben!
Wat jullie beschrijven heb ik zelf niet maar hoor ik wel veel om me heen. Ik vroeg mezelf dan ook net af,..wat maakt dat ik daar geen last van heb? Het volgende:
-ik volg mijn hart. Ik voel welke kant ik op moet/wil door bewust te leven en bewust om te gaan met de dingen die gebeuren en de mensen die ik ontmoet. Die geven mij inspiratie en bij die inspiratie voel ik wat voor mij goed is. Daarbij komt wel dat ik zelf altijd bruis van de ideeen en mezelf eerder moet afremmen dan opjagen
-ik geloof niet in toeval en ben van mening dat alles met een reden gebeurd (ook de mensen die ik ontmoet, hoe vluchtig ook)
-ik heb altijd allerlei korte en lange termijn doelen in mijn hoofd dat kan zakelijk, prive, emotioneel etc zijn en maak stappenplannen in mijn hoofd over hoe ik dat zou kunnen bereiken met in grove lijnen een tijdslijn. Zonder doelen in mijn hoofd zou ik me min of meer verloren voelen (misschien voelen jullie je zo?). Het hebben van doelen die me een goed gevoel geven, geeft dus ook rust.
-als er dingen gebeuren die ik niet begrijp, ga ik net zo lang op onderzoek uit tot ik het wel begrijp waardoor ik het "probleem"kan aanpakken.
Voor mij een heerlijke manier om mijn leven te leiden, doelen te bereiken, mijn hart te volgen etc. Vroeger toen ik jonger was, was dat vanuit een gevoel dat ik niet goed genoeg was. Tegenwoordig is dat al heel lang vanuit tevredenheidsgevoel.
Ik hoop dat jullie er iets aan hebben!
maandag 28 december 2009 om 18:17
Maar vivamies weet je wat het is , op een gegeven moment heb je gewoon geen of alleen onbereikbare "doelen".
Vroeger waren mijn doelen: diploma halen, mn rijbewijs halen, een auto kopen, werk hebben, en een eigen huisje kopen/huren, geld overhouden voor vakanties.
Maar als je al die doelen hebt bereikt en je daarmee tevreden bent. dan blijven alleen de doelen over waar je geen invloed op hebt... zoals het vinden van een man... na zoveel mislukte relaties heb ik op mn 30e nog steeds geen man..
en als je dan al je andere doelen hebt bereikt en net dat ene niet, dan is dat voor mij heel frusterend, ik voel me dan inderdaad rusteloos. Vooral omdat al het andere wel is gelukt en ik verder geen andere doelen heb.
Vroeger waren mijn doelen: diploma halen, mn rijbewijs halen, een auto kopen, werk hebben, en een eigen huisje kopen/huren, geld overhouden voor vakanties.
Maar als je al die doelen hebt bereikt en je daarmee tevreden bent. dan blijven alleen de doelen over waar je geen invloed op hebt... zoals het vinden van een man... na zoveel mislukte relaties heb ik op mn 30e nog steeds geen man..
en als je dan al je andere doelen hebt bereikt en net dat ene niet, dan is dat voor mij heel frusterend, ik voel me dan inderdaad rusteloos. Vooral omdat al het andere wel is gelukt en ik verder geen andere doelen heb.
maandag 28 december 2009 om 22:06
Goh Evelien (e.a.)
Wat ontzettend herkenbaar! Ik ben 29 en heb dat zelfde ontevreden gevoel terwijl ik zo veel mee heb. Ik ben gezond, heb een leuke baan, een superleuk huis, lieve familie en vrienden. En toch knaagt de ontevredenheid aan me.
Ik schaam me er eigenlijk ook wel voor, want het voelt als ondankbaarheid, maar toch poets je die gevoelens niet zo maar weg.
Vroeger wist ik precies wat ik wilde en nu, sinds een jaar of 3 weet ik ook niet wat ik dan wel zou willen.
Iemand hier schreef dat het misschien wel door een overvloed aan keuzes kan komen, denk dat diegene gelijk heeft.
Ook gaat de wereld zo snel en we willen het liefst alles.
Het liefste wat ik nu eigenlijk wil, is terug naar mezelf en wat ik nu echt wil en daarmee tevreden zijn.
Dat thuishangen en de hele dag niks doen terwijl je zo veel wilt herken ik ook. Ook je willen terugtrekken herken ik heel erg. Ik heb begin van het jaar een lichte depressie gehad door een vervelende relatie.
Ik heb mezelf toen echt onder mn kont geschopt.
Ik heb me ingeschreven voor een danscursus en hoewel ik motorisch gestoord ben, begin ik het sinds een paar maanden gewoon door te krijgen
Daarnaast heb ik een ticket thailand gekocht en heb ik een maand lang in mn eentje rondgereisd.
Deze dingen hebben mij echt geholpen, maar dat is natuurlijk voor een ieder anders.
Toch heb ik weer in die dagen dat ik veel werk en het leven als een sleur voelt weer van die "zeurmomenten" en wil ik het roer omgooien maar weet niet hoe en waar ik moet beginnen. ik merk dat ik mezelf dan in de weg zit en in cirkeltjes denk. Mn gedachten lopen dan vast.
Nu zit ik te denken aan het volgen van een meditatiecursus om inderdaad die innerlijke rust te gaan vinden en om mn uit die cirkel te komen.
Ik ga dit topic in ieder geval volgen want er zijn al goede tips voorbij gekomen en benieuwd hoe jij en anderen het verder aan aanpakken
Wat ontzettend herkenbaar! Ik ben 29 en heb dat zelfde ontevreden gevoel terwijl ik zo veel mee heb. Ik ben gezond, heb een leuke baan, een superleuk huis, lieve familie en vrienden. En toch knaagt de ontevredenheid aan me.
Ik schaam me er eigenlijk ook wel voor, want het voelt als ondankbaarheid, maar toch poets je die gevoelens niet zo maar weg.
Vroeger wist ik precies wat ik wilde en nu, sinds een jaar of 3 weet ik ook niet wat ik dan wel zou willen.
Iemand hier schreef dat het misschien wel door een overvloed aan keuzes kan komen, denk dat diegene gelijk heeft.
Ook gaat de wereld zo snel en we willen het liefst alles.
Het liefste wat ik nu eigenlijk wil, is terug naar mezelf en wat ik nu echt wil en daarmee tevreden zijn.
Dat thuishangen en de hele dag niks doen terwijl je zo veel wilt herken ik ook. Ook je willen terugtrekken herken ik heel erg. Ik heb begin van het jaar een lichte depressie gehad door een vervelende relatie.
Ik heb mezelf toen echt onder mn kont geschopt.
Ik heb me ingeschreven voor een danscursus en hoewel ik motorisch gestoord ben, begin ik het sinds een paar maanden gewoon door te krijgen
Daarnaast heb ik een ticket thailand gekocht en heb ik een maand lang in mn eentje rondgereisd.
Deze dingen hebben mij echt geholpen, maar dat is natuurlijk voor een ieder anders.
Toch heb ik weer in die dagen dat ik veel werk en het leven als een sleur voelt weer van die "zeurmomenten" en wil ik het roer omgooien maar weet niet hoe en waar ik moet beginnen. ik merk dat ik mezelf dan in de weg zit en in cirkeltjes denk. Mn gedachten lopen dan vast.
Nu zit ik te denken aan het volgen van een meditatiecursus om inderdaad die innerlijke rust te gaan vinden en om mn uit die cirkel te komen.
Ik ga dit topic in ieder geval volgen want er zijn al goede tips voorbij gekomen en benieuwd hoe jij en anderen het verder aan aanpakken
maandag 28 december 2009 om 22:51
Er was eens een man die heel graag gelukkig wilde worden. Het lukte hem niet. Op een dag ontmoette hij een wijze man die hem vertelde over de blauwe vogel. Hij zei: vind de blauwe vogel, die brengt je het geluk. Hij zit nu aan de Turkse zuidkust. De man reisde inmiddelijk af, maar had pech. De blauwe vogel was de vorige dag naar het Himalayagebergte vertrokken. In Nepal aangekomen, bleek de vogel weer net gevlogen naar China. Van China naar Hawaï, naar Canada, naar Mexico, enzovoorts. De man verloor de moed en keerde vermoeid huiswaarts. Daar zag hij de blauwe vogel zitten, op het dak van zijn huis........
Moraal van het verhaal: geluk zit niet in de jacht op van alles, alles wat je nodig hebt om gelukkig te worden, wordt je elke dag opnieuw aangeboden. De kunst is je ogen daarvoor te openen .
Moraal van het verhaal: geluk zit niet in de jacht op van alles, alles wat je nodig hebt om gelukkig te worden, wordt je elke dag opnieuw aangeboden. De kunst is je ogen daarvoor te openen .
dinsdag 29 december 2009 om 09:47
@ Saray: ik begrijp wat je zegt. Echter, onhaalbare doelen kunnen haalbaar worden als je ze aanpast. Bijvoorbeeld: ik wil graag een man=ik wil graag liefde (is maar een voorbeeld he). Waar kan ik nog meer liefde van krijgen dan van een man? Bijvoorbeeld een huisdier, of een (pleeg)kind, of neefje, of vriendin, of de liefde voor jezelf. Zo kun je op een andere manier toch in je behoeften/gevoelens voorzien.
Ik ken het gevoel ook dat je op een gegeven moment alle doelen gehaald hebt (tot aan de onbereikbare toe). Dat gaf mij een leeg onbestemd gevoel. Inmiddels zijn er toch weer nieuwe idealen (doelen) in mijn leven gekomen bijvoorbeeld het pleegouderschap (parttime) waar ik de komende tijd goed over na wil denken en die mij een goed gevoel geven (maw daar kan goed mijn toekomstige richting in liggen: wat goed voelt=mijn richting)
@ evelien: fijne vakantie!!
Ik ken het gevoel ook dat je op een gegeven moment alle doelen gehaald hebt (tot aan de onbereikbare toe). Dat gaf mij een leeg onbestemd gevoel. Inmiddels zijn er toch weer nieuwe idealen (doelen) in mijn leven gekomen bijvoorbeeld het pleegouderschap (parttime) waar ik de komende tijd goed over na wil denken en die mij een goed gevoel geven (maw daar kan goed mijn toekomstige richting in liggen: wat goed voelt=mijn richting)
@ evelien: fijne vakantie!!
