Psyche
alle pijlers
Hoe kom ik van die boulimia af ...... weeeeh
maandag 17 maart 2008 om 20:25
Hej lieve mensen
Ik ben 20 en kamp al bijna twee jaar met boulimia. Hoe het is ontstaan.. langzamerhand. Ik was ongelukkig en werd beetje dik, nooit echt dik geweest maar aan de dikke kant, ik at echt bizar veel drop en chips en chocolade en het is een wonder dat ik niet moddervet werd...
Toen zei mijn vriendin tegen me, na een zomer waarin ik door sporten toevallig af was gevallen dat ze mijn lichaam nu zo mooi vond en dat ik eerst wel beetje dik was.. Ik heb snel een onderkin...
Ik nam me voor verder af te vallen totdat ik weer zo was als altijd was geweest; erg slank. Ik zag oude foto's van mezelf en keek met weemoed terug.. Maar elke keer als er iets ergs gebeurde trootste ik mezelf met eten,
Nu twee jaar later draait mijn leven constant om eten, hoeveel, waarneer ectera. Ik eet heel gezond, rijst groente enzovoorts maar ik ga vaak los met eten, dan eet ik een half brood ofzo... echt belachelijk en kots ik het weer uit.
Ik vind het zo vreselijk en niet bij me passen. Ik wil het liefst gewoon niet meer zoveel aan eten denken maar ik wil niet in therapie ofzo. Mijn ouders en vriendinnen weten ervan maar denkjen dat het voorbij is. Het was ook even voorbij maar opeens kwam het weer, de vreetbuien, de spijt en het braken.
Herkend iemand dit. Hoe stop ik met die obsessie over eten!?!?!?
Elke keer zeg ik wel dat het de laatste keer is maar dat is het niet...
Ik ben 20 en kamp al bijna twee jaar met boulimia. Hoe het is ontstaan.. langzamerhand. Ik was ongelukkig en werd beetje dik, nooit echt dik geweest maar aan de dikke kant, ik at echt bizar veel drop en chips en chocolade en het is een wonder dat ik niet moddervet werd...
Toen zei mijn vriendin tegen me, na een zomer waarin ik door sporten toevallig af was gevallen dat ze mijn lichaam nu zo mooi vond en dat ik eerst wel beetje dik was.. Ik heb snel een onderkin...
Ik nam me voor verder af te vallen totdat ik weer zo was als altijd was geweest; erg slank. Ik zag oude foto's van mezelf en keek met weemoed terug.. Maar elke keer als er iets ergs gebeurde trootste ik mezelf met eten,
Nu twee jaar later draait mijn leven constant om eten, hoeveel, waarneer ectera. Ik eet heel gezond, rijst groente enzovoorts maar ik ga vaak los met eten, dan eet ik een half brood ofzo... echt belachelijk en kots ik het weer uit.
Ik vind het zo vreselijk en niet bij me passen. Ik wil het liefst gewoon niet meer zoveel aan eten denken maar ik wil niet in therapie ofzo. Mijn ouders en vriendinnen weten ervan maar denkjen dat het voorbij is. Het was ook even voorbij maar opeens kwam het weer, de vreetbuien, de spijt en het braken.
Herkend iemand dit. Hoe stop ik met die obsessie over eten!?!?!?
Elke keer zeg ik wel dat het de laatste keer is maar dat is het niet...
woensdag 19 maart 2008 om 21:15
Hai Blond Meiske,
Ik heb ook boulimia gehad, van mijn 15e tot mijn 17e ongeveer (ik ben nu 35). Ik kan me de zelfwalging nog herinneren. Het is zo zonde... Het leven kan zoveel mooier zijn dan al die dwanggedachtes over eten. Maar vaak is het 'veiliger' om daar mee bezig te zijn dan met andere dingen in je leven die je eng of moeilijk vindt.
Eten is nog steeds wel een thema in m'n leven, maar dat heel dwangmatige is er gelukkig af, en het braken ook - het heeft wel mijn tandglazuur dunner gemaakt. Vond ik best heftig toen ik dat van de tandarts hoorde.
Ook ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Het gaat niet eens zozeer om het eten zelf, het gaat om het veranderen van je gedachtes en overtuigingen over jezelf. En over van jezelf leren houden zoals je bent - want je bent goed zoals je bent.
Het gaat om aandacht besteden aan wat je graag doet, wat bij jou past, en daarin groeien. Zodat dat steeds meer de ruimte van de eetobsessie kan innemen. Zijn er dingen waar je blij van wordt?
En als je moe uit school komt: ga lekker slapen. Daar vraagt je lichaam om, je bent alleen gewend het te vertalen in 'zin in eten'.
Ik heb ook boulimia gehad, van mijn 15e tot mijn 17e ongeveer (ik ben nu 35). Ik kan me de zelfwalging nog herinneren. Het is zo zonde... Het leven kan zoveel mooier zijn dan al die dwanggedachtes over eten. Maar vaak is het 'veiliger' om daar mee bezig te zijn dan met andere dingen in je leven die je eng of moeilijk vindt.
Eten is nog steeds wel een thema in m'n leven, maar dat heel dwangmatige is er gelukkig af, en het braken ook - het heeft wel mijn tandglazuur dunner gemaakt. Vond ik best heftig toen ik dat van de tandarts hoorde.
Ook ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Het gaat niet eens zozeer om het eten zelf, het gaat om het veranderen van je gedachtes en overtuigingen over jezelf. En over van jezelf leren houden zoals je bent - want je bent goed zoals je bent.
Het gaat om aandacht besteden aan wat je graag doet, wat bij jou past, en daarin groeien. Zodat dat steeds meer de ruimte van de eetobsessie kan innemen. Zijn er dingen waar je blij van wordt?
En als je moe uit school komt: ga lekker slapen. Daar vraagt je lichaam om, je bent alleen gewend het te vertalen in 'zin in eten'.
