Psyche
alle pijlers
Hoe leer je op jezelf te vertrouwen, jezelf lief te hebben/v
zondag 8 november 2009 om 14:44
Hallo,
Ik lees al een tijdje mee, maar ben nog niet zolang lid.
Misschien is er wel een topic over, maar kan het niet vinden, dus daarom mijn topic. Mocht dit er zijn, dan zou ik het fijn vinden om de link naar het topic te ontvangen, zodat ik daar kan meelezen en posten.
Hoe leer je op jezelf te vertrouwen, jezelf lief te hebben/van jezelf houden???
Ik lees dit vaak terug bij in diverse topics.
Ik heb een manisch-depressieve moeder met een neurotische ondertoon, zolang ik haar ken. Heel mijn kinderjaren/jeugd heeft het gezinssysteem hierom gedraaid. Met als gevolg dat ik nooit de veiligheid en geborgenheid heb mogen ervaren. Het kleine meisje in me heeft nooit mogen bestaan. Met als gevolg dat ik mezelf altijd heb weggecijferd, mn grenzen niet kon en mocht aangeven. Ik laat daardoor niet veel mensen echt toe in mn leven omdat ik niet snel mensen vertrouw.
Sinds een jaar ben ik in therapie, wat me erg goed doet! Heb veel dingen duidelijk gekregen, maar waar het op neer komt is dat ik niet weet hoe ik van mezelf moet houden, mezelf lief te hebben, mezelf de moeite waard vind.
Tijdens mn laatste therapie-sessie, heb ik gevoeld hoe het is, om in mn kracht te staan, dat voelde enorm goed. Maar door de dagelijkse beslommering is ben ik dat gevoel weer kwijt. Terwijl ik dat graag wil vasthouden.
Ben me er ook wel van bewust dat het een lang proces is, maar zou mezelf zo graag als een volledig heel persoon willen voelen en zien.
Hebben jullie tips, ideeën?
Alvast bedankt!
Ik lees al een tijdje mee, maar ben nog niet zolang lid.
Misschien is er wel een topic over, maar kan het niet vinden, dus daarom mijn topic. Mocht dit er zijn, dan zou ik het fijn vinden om de link naar het topic te ontvangen, zodat ik daar kan meelezen en posten.
Hoe leer je op jezelf te vertrouwen, jezelf lief te hebben/van jezelf houden???
Ik lees dit vaak terug bij in diverse topics.
Ik heb een manisch-depressieve moeder met een neurotische ondertoon, zolang ik haar ken. Heel mijn kinderjaren/jeugd heeft het gezinssysteem hierom gedraaid. Met als gevolg dat ik nooit de veiligheid en geborgenheid heb mogen ervaren. Het kleine meisje in me heeft nooit mogen bestaan. Met als gevolg dat ik mezelf altijd heb weggecijferd, mn grenzen niet kon en mocht aangeven. Ik laat daardoor niet veel mensen echt toe in mn leven omdat ik niet snel mensen vertrouw.
Sinds een jaar ben ik in therapie, wat me erg goed doet! Heb veel dingen duidelijk gekregen, maar waar het op neer komt is dat ik niet weet hoe ik van mezelf moet houden, mezelf lief te hebben, mezelf de moeite waard vind.
Tijdens mn laatste therapie-sessie, heb ik gevoeld hoe het is, om in mn kracht te staan, dat voelde enorm goed. Maar door de dagelijkse beslommering is ben ik dat gevoel weer kwijt. Terwijl ik dat graag wil vasthouden.
Ben me er ook wel van bewust dat het een lang proces is, maar zou mezelf zo graag als een volledig heel persoon willen voelen en zien.
Hebben jullie tips, ideeën?
Alvast bedankt!
zondag 8 november 2009 om 15:22
Maak een lijstje met 10 dingen die je leuk vindt om te doen, maar die je jezelf nooit gunt of waar je geen tijd voor vrij maakt. Bijv naar de schoonheidsspecialiste gaan, tennisles nemen enz.
Plan dat lijstje in in je dagelijks leven en gun jezelf deze dingen. Die geven je een gevoel van blijdschap en het gevoel dat je de moeite waard bent. Natuurlijk kun je ook meer of minder punten opschrijven.
Plan dat lijstje in in je dagelijks leven en gun jezelf deze dingen. Die geven je een gevoel van blijdschap en het gevoel dat je de moeite waard bent. Natuurlijk kun je ook meer of minder punten opschrijven.
zondag 8 november 2009 om 15:44
beste tip die ik ooit kreeg van n verder bij nader inzien vrij belabberde psychiater: zelfvertrouwen krijg je door het te doen. Dat geldt voor van alles.
En focussen op wat je van jezelf goed gedaan vindt ipv wat er allemaal aan schort.
Ik heb n tijdje opgeschreven wat ik goed had gedaan op n dag, dat varieerde van na 3 weken eindelijk de vuilniszakken van het balkon op tijd aan de straat zetten tot n luisterend oor bieden aan n vriendin met sores.
Maak er n gewoonte van om jezelf wat milder te bekijken, veelal is zelfkritiek n struikelblok om tot n goed gevoel van eigenwaarde te komen.
Er zijn trouwens legio boeken over dit onderwerp, zelf vond ik Excess Bagage van Judith Sills een van de betere.
Erover lezen is stap 1, dagelijks toepassen is het huiswerk waarmee je er in de praktijk pas echt wat aan gaat hebben.
En focussen op wat je van jezelf goed gedaan vindt ipv wat er allemaal aan schort.
Ik heb n tijdje opgeschreven wat ik goed had gedaan op n dag, dat varieerde van na 3 weken eindelijk de vuilniszakken van het balkon op tijd aan de straat zetten tot n luisterend oor bieden aan n vriendin met sores.
Maak er n gewoonte van om jezelf wat milder te bekijken, veelal is zelfkritiek n struikelblok om tot n goed gevoel van eigenwaarde te komen.
Er zijn trouwens legio boeken over dit onderwerp, zelf vond ik Excess Bagage van Judith Sills een van de betere.
Erover lezen is stap 1, dagelijks toepassen is het huiswerk waarmee je er in de praktijk pas echt wat aan gaat hebben.
zondag 8 november 2009 om 16:03
Wat ook erg helpt, is je kwetsbaar op te stellen en dan met name naar jezelf toe. Je kent je valkuilen en wanneer je terugvalt in oude gewoontes. Bewustzijn is erg belangrijk. Accepteer dat die valkuilen er nog zijn maar probeer je er bewust van te zijn. En zo moet je je ook weer bewust zijn van de momenten waarop je een valkuil hebt vermeden. Het is inderdaad een lang proces, dat realiseer je je al. Ik heb een hele tijd haptotherapie gevolgd en daar ging het mede om de punten die jij nu aanstipt. De belangrijkste les die ik vanaf sessie 1 heb gekregen, is dat je verandering alleen in gang kunt zetten als je de confrontatie durft aan te gaan, hoe pijnlijk en moeilijk het soms is.
zondag 8 november 2009 om 16:08
Eens met Tijgermeisje. Vergeet even dat je NU van jezelf moet houden. Gaat niet werken. Je gaat pas van jezelf houden en op jezelf vertrouwen als je gaat zien dat je op jezelf kunt bouwen. Das de basis. Meteen ook een stuk overzichtelijker. Hoe doe je dat dan? Door alle verantwoordelijkheden in je leven aan te pakken. Van die vuilniszakken op het balkon, je werk, vrienden enz, tot (vooral) voor jezelf zorgen. Mentaal en fysiek.
De rest volgt.
De rest volgt.
zondag 8 november 2009 om 16:09
Dank je wel voor jullie reacties!
op zich doe ik genoeg leuke dingen, daar ligt het niet aan, maar blijf met dat gevoel zitten. weet niet zo goed hoe ik die knop om moet zetten.
Maar misschien door het inderdaad op te schrijven, zodat het concreet wordt en dat ik het kan teruglezen dat mijn gevoel dan gesterkt wordt.
Was van plan om morgen naar de bieb te gaan, ga ik meteen kijken of het boek er ook is tijgermeisje. Heb van mijn therapeut ook nog een aantal tips qua boeken mee gekregen, waaronder het drama van het begaafde kind van Alice Muller en het innerlijke kind van Jon Bradshaw. Beiden waren van de week helaas uitgeleend.
op zich doe ik genoeg leuke dingen, daar ligt het niet aan, maar blijf met dat gevoel zitten. weet niet zo goed hoe ik die knop om moet zetten.
Maar misschien door het inderdaad op te schrijven, zodat het concreet wordt en dat ik het kan teruglezen dat mijn gevoel dan gesterkt wordt.
Was van plan om morgen naar de bieb te gaan, ga ik meteen kijken of het boek er ook is tijgermeisje. Heb van mijn therapeut ook nog een aantal tips qua boeken mee gekregen, waaronder het drama van het begaafde kind van Alice Muller en het innerlijke kind van Jon Bradshaw. Beiden waren van de week helaas uitgeleend.
zondag 8 november 2009 om 16:23
@ lion: ik volg hypnotherapie, en leer daar ook inderdaad om de confrontatie met mezelf aan te gaan. Door die confrontatie heb ik meerdere malen dit jaar in een zwart diep gat gezeten, nu niet meer. Op zich denk ik dat ik wel op de goede weg ben, maar heb dat laatste duwtje in de rug nodig om in mijn eigen kracht te staan en op mezelf te vertrouwen.
@ dnm: ik begrijp wat je bedoelt, maar ook weer niet. Als ik mijn verantwoordelijkheden neem, richting, vrienden, werk, mezelf, door voor mezelf goed te zorgen, hoe bouw ik dan op mezelf?
terwijl ik dit typ, komt de vraag in mij naar boven, wat moet ik voelen (of hoe zou ik mij moeten voelen) als ik vertrouwen in mezelf heb?
@ dnm: ik begrijp wat je bedoelt, maar ook weer niet. Als ik mijn verantwoordelijkheden neem, richting, vrienden, werk, mezelf, door voor mezelf goed te zorgen, hoe bouw ik dan op mezelf?
terwijl ik dit typ, komt de vraag in mij naar boven, wat moet ik voelen (of hoe zou ik mij moeten voelen) als ik vertrouwen in mezelf heb?
zondag 8 november 2009 om 16:25
niet om de leestips v je therapeut te dissen maar van al te navelstaarderige boeken over het kind in jezelf e.d. kom je in de praktijk niet veel verder, sterker nog als je gevoelig bent voor (te) veel met het verleden bezig zijn, iets waar sommige therapeuten mij iets te dol op zijn, kan je nog wel eens juist n klotiger gevoel over houden.
Het fenomeen knop omzetten is overrated, het is iedere keer weer je onbehaaglijke gevoelens accepteren en ondanks dat je ze ervaart een beetje lief voor jezelf te zijn.
Reprogrammering door hersenspoeling heb ik vaak gewenst dat t mogelijk was maar het is eerder het leren van een nieuwe taal ofzo
Het fenomeen knop omzetten is overrated, het is iedere keer weer je onbehaaglijke gevoelens accepteren en ondanks dat je ze ervaart een beetje lief voor jezelf te zijn.
Reprogrammering door hersenspoeling heb ik vaak gewenst dat t mogelijk was maar het is eerder het leren van een nieuwe taal ofzo
zondag 8 november 2009 om 16:30
zondag 8 november 2009 om 16:37
Heel veel vanjezelf houden,en soms gewoon ronduit egoistisch zijn.Bij mij werkt het!Na een paar therapeutische gesprekken(zelfde soort jeugd als jij) geleerd om minimaal 1 avond in de week gordijnen dicht,kaarsje/wierookje aan,gsm en telefoon uit en dan mooie (emotionele)liedjes draaien,kan ik er weer de hele week tegen!Ook sociale verplichtingen waar ik geen zin in heb,zeg ik af.En vriendschappen die me alleen maar energie kostten,heb ik verbroken,evenals mijn huwelijk.Nu na 6jaar "aan mezelf te hebben gewerkt" voel ik me top en eindelijk mezelf...... moest er wel eerst 44 voor worden helaas!
zondag 8 november 2009 om 16:51
Dekbed, ik heb de afgelopen jaren meerdere keren behoorlijke mentale crisissen gehad. Eerst vanwege m'n verleden, toen vanwege grote problemen op de werkvloer, moeizame relatie met m'n ouders, moeizame relatie met mezelf en ook nog eens m'n gezondheid. Het antwoord op jouw vraag over hoe je je moet voelen is eigenlijk heel simpel: dat gevoel is een ervaring, een soort lampje die ineens gaat branden. Het lichtknopje is nu nog onzichtbaar maar je zult op een gegeven moment ontdekken dat je (bewust of onbewust, dat verschilt per situatie) dat lichtknopje hebt gevonden en hebt ingedrukt. De momenten waarop je ongecompliceerd van iets kunt genieten, trots bent op iets wat je hebt gedaan (al is het maar een futiliteit), dat je het kunt opbrengen om iets te doen wat je tot dat moment nog niet had gedurfd. Dat je even stiekem in je handen knijpt omdat je je ineens even heel gelukkig voelt.
En om de metafoor 'knop' even verder te belichten: je kunt inderdaad niet zomaar een knop omzetten. Ik heb het talloze keren geprobeerd en iedere keer kwam ik mezelf toch weer tegen en ging het licht weer uit. Dus inderdaad, way overrated. Een andere tip van m'n haptotherapeut was om niet teveel dingen tegelijkertijd aan te willen pakken. Take it one step at the time dus. Al die kleine stapjes zullen heus in de toekomst bij elkaar komen. Het kost alleen tijd, investering, geduld en ongetwijfeld ook nog wel wat emotionele terugvallen.
En om de metafoor 'knop' even verder te belichten: je kunt inderdaad niet zomaar een knop omzetten. Ik heb het talloze keren geprobeerd en iedere keer kwam ik mezelf toch weer tegen en ging het licht weer uit. Dus inderdaad, way overrated. Een andere tip van m'n haptotherapeut was om niet teveel dingen tegelijkertijd aan te willen pakken. Take it one step at the time dus. Al die kleine stapjes zullen heus in de toekomst bij elkaar komen. Het kost alleen tijd, investering, geduld en ongetwijfeld ook nog wel wat emotionele terugvallen.
zondag 8 november 2009 om 17:00
@ tijger: hoe ik me voel en op bepaalde dingen reageer, heeft te maken met mn verleden. Ben nogal erg goed in mezelf weg te cijferen, waardoor ik niet aan mezelf denk en mijn grenzen dus niet aangeef. Wat ik van de desbetreffende boeken kan/mag verwachten weet ik niet. Wat in mijn laatste 2 sessies naar voren is gekomen is, dat ik moet leren luisteren naar het kleine meisje in mij. Waar heeft zij behoefte aan en hoe kan ik als volwassene daarin tegemoet komen. Om zo mezelf te helen. en misschien daardoor leren om op mezelf te bouwen en te vertrouwen.
@daff: dat egoistisch zijn, vind ik moeilijk, omdat ik nog snel in mn valkuil terecht kom. Goed om te lezen dat het voor jou op deze manier werkt! Schiet nog weleens door in de reddershoek. Maar heb net de stofzuiger door t huis gehaald en mezelf nu een wijntje ingeschonken. de lampjes zijn aan en brand een wierook stokje. Probeer het zo gezellig mogelijk voor mezelf te maken. door de weeks heb ik niet zo heel vaak verplichtingen. Ik probeer in elk geval 1x in het gehele weekend een activiteit te ondernemen. Ben de laatste tijd namelijk ook erg moe. Ik moet wat doen van mezelf ipv op de bank hangen.
Meestal ga ik wandelen en af en toe met een vriendin de kroeg in.
En hoe heb jij aan jezelf gewerkt daff? helemaal op eigen kracht gedaan of met behulp van therapie?
@daff: dat egoistisch zijn, vind ik moeilijk, omdat ik nog snel in mn valkuil terecht kom. Goed om te lezen dat het voor jou op deze manier werkt! Schiet nog weleens door in de reddershoek. Maar heb net de stofzuiger door t huis gehaald en mezelf nu een wijntje ingeschonken. de lampjes zijn aan en brand een wierook stokje. Probeer het zo gezellig mogelijk voor mezelf te maken. door de weeks heb ik niet zo heel vaak verplichtingen. Ik probeer in elk geval 1x in het gehele weekend een activiteit te ondernemen. Ben de laatste tijd namelijk ook erg moe. Ik moet wat doen van mezelf ipv op de bank hangen.
Meestal ga ik wandelen en af en toe met een vriendin de kroeg in.
En hoe heb jij aan jezelf gewerkt daff? helemaal op eigen kracht gedaan of met behulp van therapie?
zondag 8 november 2009 om 17:17
De veiligheid en geborgenheid die er in je jeugd had moeten zijn ontbrak bij jou. Als ik het goed begrijp heb jij niet het basis gevoel dat je er helemaal mag zijn zoals je bent. Er is een leegte in jou dat maar niet gevuld word. Ten eerste die bevestiging is niet te vinden buiten je. Sommige mensen zoeken bevestiging in hun werk in hun relaties in status. Om zichzelf goed te voelen. Maar het moet van binnenuit komen. En dat is moeilijk ik vind dit ook best wel lastig. Je mag er ten eerste helemaal zijn zoals je bent. Dus probeer te accepteren dat je naast je postieve ook negatieve eigenschappen hebt en mag hebben.Dat je fouten mag maken. Dat je jezelf gaat beloven de dingen te doen die jezelf gelukkig gaan maken. (bijvoorbeeld een hobby, bepaalde studie etc) Verder zoek mensen om je heen die positief zijn. Vermijd mensen die je een verkeerd gevoel geven en die jou afbreken. Verder bovenstaande verhaal is een theorie die ik zelf ook niet goed in praktijk weet te brengen hoor dus ik lees mee voor de tips hier.
zondag 8 november 2009 om 17:22
"Het kleine meisje in me heeft nooit mogen bestaan" en vervolgens benoem je een gebrek aan zelfvertrouwen. Het lijkt mij dat het geen tijd wordt voor een klein meisje maar voor een volwassen vrouw die haar leven op orde heeft en gecalculeerde risico's gaat nemen om vervolgens vertrouwen te ontlenen aan de ervaring dat zij ook ingewikkelde zaken zelf kan oplossen.
zondag 8 november 2009 om 17:28
wuiles zo spijker op de kop wat mij betreft! Heb er zelf op aan moeten dringen bij diverse hulpverleners om nou eens te kappen met dat gepraat over gedane zaken, gewoon hier en nu leven, als die basis niet is gevormd kun je m niet achteraf alsnog vormen, dan is het puur n zaak van er zo goed mogelijk mee leren omgaan dat het je aan n fundamenteel gevoel van bestaansrecht ontbreekt. Dat doet al pijn zat dus terugkijken is al helemaal zinloos.
zondag 8 november 2009 om 17:28
@lion fijn dat je reageerd! dank voor je waardevolle reactie! zoals je het schrijft klink het simpel (is niet cynisch of sarcastisch bedoelt hoor), door te leven, door te doen etc gaat het lampje vanzelf aan. je hebt het ook niet makkelijk gehad in het verleden. Maar gaat het nu goed met je? Dat maak ik niet helemaal uit je post op.
ik geniet ook wel van dingen, ben soms ook wel trots op mezelf als iets goed gaat, maar het gevoel dat ik dan op mezelf bouw/vertrouw, nee zo komt dat niet bij me binnen.
En ja, misschien wil ik ook wel teveel, te snel en moet daar meer rust in brengen en dan vallen de puzzelstukjes misschien wel op zijn plaats.
ik geniet ook wel van dingen, ben soms ook wel trots op mezelf als iets goed gaat, maar het gevoel dat ik dan op mezelf bouw/vertrouw, nee zo komt dat niet bij me binnen.
En ja, misschien wil ik ook wel teveel, te snel en moet daar meer rust in brengen en dan vallen de puzzelstukjes misschien wel op zijn plaats.
zondag 8 november 2009 om 17:41
@forum klopt zoals je het beschrijft. ik zoek het ook in mezelf en niet buiten me om in bv relaties. Daarom ben ik ook in therapie gegaan. dat stukje over fouten maken, dat vind ik moeilijk. hoe ga jij daarmee om?
@ wuiles: dank je wel, dat heb ik nodig! iemand die zegt dat je hier in t NU moet leven. terug met de beide voetjes op aarde, want dat is volgens mij wat ik doe, teveel in het verleden blijven 'hangen'. Maar het lijkt me ook goed voor mezelf om te weten waar bepaald gedrag vanmezelf vandaan komt, of zie ik dat verkeerd? Als je toch weet wat er in het verleden niet goed gegaan is, waar je een tekort aan hebt gehad, dan is dat toch je vertrekpunt en daaruit voort bouwen?of zie ik dat verkeerd? maar hoe bedoel je gecalculeerde risico's nemen? Wat moet ik me daarbij voorstellen?
@ wuiles: dank je wel, dat heb ik nodig! iemand die zegt dat je hier in t NU moet leven. terug met de beide voetjes op aarde, want dat is volgens mij wat ik doe, teveel in het verleden blijven 'hangen'. Maar het lijkt me ook goed voor mezelf om te weten waar bepaald gedrag vanmezelf vandaan komt, of zie ik dat verkeerd? Als je toch weet wat er in het verleden niet goed gegaan is, waar je een tekort aan hebt gehad, dan is dat toch je vertrekpunt en daaruit voort bouwen?of zie ik dat verkeerd? maar hoe bedoel je gecalculeerde risico's nemen? Wat moet ik me daarbij voorstellen?
zondag 8 november 2009 om 17:56
quote:dekbed schreef op 08 november 2009 @ 17:41:
@ wuiles: dank je wel, dat heb ik nodig! iemand die zegt dat je hier in t NU moet leven. terug met de beide voetjes op aarde, want dat is volgens mij wat ik doe, teveel in het verleden blijven 'hangen'. Maar het lijkt me ook goed voor mezelf om te weten waar bepaald gedrag vanmezelf vandaan komt, of zie ik dat verkeerd? Als je toch weet wat er in het verleden niet goed gegaan is, waar je een tekort aan hebt gehad, dan is dat toch je vertrekpunt en daaruit voort bouwen?of zie ik dat verkeerd? maar hoe bedoel je gecalculeerde risico's nemen? Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Laat ik voorop stellen dat ik geen psycholoog ben en het dus alleen van gezond verstand moet hebben. Je bent inmiddels onder behandeling dus als je de visie van een deskundige wilt lijkt het me verstandig dat je dit onderwerp met je behandelaar bespreekt.
Mijn persoonlijke mening is dat ook jij het eeuwige leven niet hebt en dat ook jij zult moeten rooien met de talenten, positieve en negatieve karaktereigenschappen die je hebt meegekregen. Ik denk persoonlijk dat het interessanter is om te leren omgaan met de beperkingen die elk leven nou eenmaal met zich meebrengt, dan langdurig en diepgaand te graven, op zoek naar oorzaken. Wat schiet je daar nou concreet mee op? Dat je ontdekt dat ook jouw moeder haar beperkingen had en jou niet heeft grootgebracht zoals eigenlijk had gemoeten? Dat weet je toch al? Dat het leven niet eerlijk is? Ook dat heb je al ontdekt.
Met het nemen van gecalculeerde risico's bedoel ik risico's nemen waarvan je kunt beredeneren dat de gevolgen niet te erg zullen zijn. Opnieuw gaan studeren is een gecalculeerd risico (het is misschien eng, maar wat kan je gebeuren?); een achtergestelde spaartegoed toevertrouwen aan een bank is een onaanvaardbaar risico (je kunt je tegoed kwijtraken en daarmee je financiële zekerheid).
@ wuiles: dank je wel, dat heb ik nodig! iemand die zegt dat je hier in t NU moet leven. terug met de beide voetjes op aarde, want dat is volgens mij wat ik doe, teveel in het verleden blijven 'hangen'. Maar het lijkt me ook goed voor mezelf om te weten waar bepaald gedrag vanmezelf vandaan komt, of zie ik dat verkeerd? Als je toch weet wat er in het verleden niet goed gegaan is, waar je een tekort aan hebt gehad, dan is dat toch je vertrekpunt en daaruit voort bouwen?of zie ik dat verkeerd? maar hoe bedoel je gecalculeerde risico's nemen? Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Laat ik voorop stellen dat ik geen psycholoog ben en het dus alleen van gezond verstand moet hebben. Je bent inmiddels onder behandeling dus als je de visie van een deskundige wilt lijkt het me verstandig dat je dit onderwerp met je behandelaar bespreekt.
Mijn persoonlijke mening is dat ook jij het eeuwige leven niet hebt en dat ook jij zult moeten rooien met de talenten, positieve en negatieve karaktereigenschappen die je hebt meegekregen. Ik denk persoonlijk dat het interessanter is om te leren omgaan met de beperkingen die elk leven nou eenmaal met zich meebrengt, dan langdurig en diepgaand te graven, op zoek naar oorzaken. Wat schiet je daar nou concreet mee op? Dat je ontdekt dat ook jouw moeder haar beperkingen had en jou niet heeft grootgebracht zoals eigenlijk had gemoeten? Dat weet je toch al? Dat het leven niet eerlijk is? Ook dat heb je al ontdekt.
Met het nemen van gecalculeerde risico's bedoel ik risico's nemen waarvan je kunt beredeneren dat de gevolgen niet te erg zullen zijn. Opnieuw gaan studeren is een gecalculeerd risico (het is misschien eng, maar wat kan je gebeuren?); een achtergestelde spaartegoed toevertrouwen aan een bank is een onaanvaardbaar risico (je kunt je tegoed kwijtraken en daarmee je financiële zekerheid).
zondag 8 november 2009 om 18:29
[quote]dekbed schreef op 08 november 2009 @ 17:41:
@forum klopt zoals je het beschrijft. ik zoek het ook in mezelf en niet buiten me om in bv relaties. Daarom ben ik ook in therapie gegaan. dat stukje over fouten maken, dat vind ik moeilijk. hoe ga jij daarmee om?
Door proberen te relativeren dat fouten maken menselijk is dat iedereen ze wel maakt dus jij ook en dat dit niet erg is.
In welke situatie vind jij het dan moeilijk?
@forum klopt zoals je het beschrijft. ik zoek het ook in mezelf en niet buiten me om in bv relaties. Daarom ben ik ook in therapie gegaan. dat stukje over fouten maken, dat vind ik moeilijk. hoe ga jij daarmee om?
Door proberen te relativeren dat fouten maken menselijk is dat iedereen ze wel maakt dus jij ook en dat dit niet erg is.
In welke situatie vind jij het dan moeilijk?
maandag 9 november 2009 om 21:47
Ik ben sinds kort ook bezig met deze materie, en sta ervan versteld hoe dingen ineens kunnen veranderen, dat het daadwerkelijk lukt om bepaalde fouten te zien als "dank je wel, ik heb weer iets moois geleerd vandaag".
Leer jezelf de dingen gunnen die zo vanzelfsprekend zijn dat je ze een ander ook gunt. Probeer je echte zelf te ontdekken, los van de conditionering die wij allemaal opgedrongen hebben gekregen, en ontdek je echte passies. Hoe? Dat is voor iedereen anders denk ik.
Leer jezelf de dingen gunnen die zo vanzelfsprekend zijn dat je ze een ander ook gunt. Probeer je echte zelf te ontdekken, los van de conditionering die wij allemaal opgedrongen hebben gekregen, en ontdek je echte passies. Hoe? Dat is voor iedereen anders denk ik.
maandag 9 november 2009 om 23:06
Tja, ik heb het op psyche wel vaker genoemd maar ik ben toch wel heeel erg positief over de mindfulness cursus die ik heb gevolgd. Cursus van 8 wekelijkse bijeenkomsten van 2 uur. Briefje van de huisarts en het wordt vergoed. Wel die 8 weken er echt voor gaan en elke dag een uur thuis oefenen. Bijna iedereen gaat er vervolgens zelf mee door omdat ze er veel aan hebben.
Ik heb vaker gesprekken gehad met psychologen en heb nu ook weer een coach. Allemaal fijn dat praten maar aan mindfulness heb ik het meeste gehad.
Het is een principe van 'zorgzame aandacht' geven aan jezelf, waardoor je ook dichter bij jezelf komt en je (negatieve) gevoelens veel beter kunt accepteren. Dat is een manier van voor jezelf zorgen en daardoor leer je jezelf beter kennen en kun je meer vertrouwen op jezelf. Daar valt verder niet veel over te praten want dat moet je doen en ervaren en elke uitleg klinkt vaag en zweverig.
Het is echter totaal niet zweverig, wetenschappelijk onderbouwd en bewezen effectief bij het voorkomen van depressies en in westerse ziekenhuizen al tientallen jaren toegepast om bijvoorbeeld de levenskwaliteit voor mensen met chronische pijnklachten te verbeteren.
Ik heb vaker gesprekken gehad met psychologen en heb nu ook weer een coach. Allemaal fijn dat praten maar aan mindfulness heb ik het meeste gehad.
Het is een principe van 'zorgzame aandacht' geven aan jezelf, waardoor je ook dichter bij jezelf komt en je (negatieve) gevoelens veel beter kunt accepteren. Dat is een manier van voor jezelf zorgen en daardoor leer je jezelf beter kennen en kun je meer vertrouwen op jezelf. Daar valt verder niet veel over te praten want dat moet je doen en ervaren en elke uitleg klinkt vaag en zweverig.
Het is echter totaal niet zweverig, wetenschappelijk onderbouwd en bewezen effectief bij het voorkomen van depressies en in westerse ziekenhuizen al tientallen jaren toegepast om bijvoorbeeld de levenskwaliteit voor mensen met chronische pijnklachten te verbeteren.
woensdag 11 november 2009 om 12:44
quote:tijgermeisje schreef op 08 november 2009 @ 16:25:
Het fenomeen knop omzetten is overrated, het is iedere keer weer je onbehaaglijke gevoelens accepteren en ondanks dat je ze ervaart een beetje lief voor jezelf te zijn.
Ik wil ook graag die knop omzetten, maar snap dat het idd elke keer ermee leren omgaan is.
quote:tijgermeisje schreef op 08 november 2009 @ 17:28:
wuiles zo spijker op de kop wat mij betreft! Heb er zelf op aan moeten dringen bij diverse hulpverleners om nou eens te kappen met dat gepraat over gedane zaken, gewoon hier en nu leven, als die basis niet is gevormd kun je m niet achteraf alsnog vormen, dan is het puur n zaak van er zo goed mogelijk mee leren omgaan dat het je aan n fundamenteel gevoel van bestaansrecht ontbreekt. Dat doet al pijn zat dus terugkijken is al helemaal zinloos.
Ik dacht ook vaak dat ik verlatingsangst heb vanwege mijn adoptie, maar daar in blijven hangen schiet niet op nee.
En al helemaal niet om dat als excuus te blijven gebruiken,
Ik heb nog geen hulp, maar hoop dat ik hulp kan krijgen om nu verder te kunnen, en niet te blijven stilstaan bij het feit dat ik geadopteerd ben.
quote:wuiles schreef op 08 november 2009 @ 17:56:
[...]
Mijn persoonlijke mening is dat ook jij het eeuwige leven niet hebt en dat ook jij zult moeten rooien met de talenten, positieve en negatieve karaktereigenschappen die je hebt meegekregen. Ik denk persoonlijk dat het interessanter is om te leren omgaan met de beperkingen die elk leven nou eenmaal met zich meebrengt, dan langdurig en diepgaand te graven, op zoek naar oorzaken. ).
Ja, dat dus, dat hoe ik nu leef dat dit mijn omstandigheden zijn, om vanuit hier verder te werken.
Heb alleen een vraag, ik kan me vaak heel erg verdrietig voelen omdat ik toch een leegte ervaar, en dan denk ik gelijk aan het feit dat ik ben afgestaan als baby.
Hoe zou ik dan op een andere manier dat verdrietig zijn kunnen accepteren? Ipv het te relateren aan mijn adoptie?
Het fenomeen knop omzetten is overrated, het is iedere keer weer je onbehaaglijke gevoelens accepteren en ondanks dat je ze ervaart een beetje lief voor jezelf te zijn.
Ik wil ook graag die knop omzetten, maar snap dat het idd elke keer ermee leren omgaan is.
quote:tijgermeisje schreef op 08 november 2009 @ 17:28:
wuiles zo spijker op de kop wat mij betreft! Heb er zelf op aan moeten dringen bij diverse hulpverleners om nou eens te kappen met dat gepraat over gedane zaken, gewoon hier en nu leven, als die basis niet is gevormd kun je m niet achteraf alsnog vormen, dan is het puur n zaak van er zo goed mogelijk mee leren omgaan dat het je aan n fundamenteel gevoel van bestaansrecht ontbreekt. Dat doet al pijn zat dus terugkijken is al helemaal zinloos.
Ik dacht ook vaak dat ik verlatingsangst heb vanwege mijn adoptie, maar daar in blijven hangen schiet niet op nee.
En al helemaal niet om dat als excuus te blijven gebruiken,
Ik heb nog geen hulp, maar hoop dat ik hulp kan krijgen om nu verder te kunnen, en niet te blijven stilstaan bij het feit dat ik geadopteerd ben.
quote:wuiles schreef op 08 november 2009 @ 17:56:
[...]
Mijn persoonlijke mening is dat ook jij het eeuwige leven niet hebt en dat ook jij zult moeten rooien met de talenten, positieve en negatieve karaktereigenschappen die je hebt meegekregen. Ik denk persoonlijk dat het interessanter is om te leren omgaan met de beperkingen die elk leven nou eenmaal met zich meebrengt, dan langdurig en diepgaand te graven, op zoek naar oorzaken. ).
Ja, dat dus, dat hoe ik nu leef dat dit mijn omstandigheden zijn, om vanuit hier verder te werken.
Heb alleen een vraag, ik kan me vaak heel erg verdrietig voelen omdat ik toch een leegte ervaar, en dan denk ik gelijk aan het feit dat ik ben afgestaan als baby.
Hoe zou ik dan op een andere manier dat verdrietig zijn kunnen accepteren? Ipv het te relateren aan mijn adoptie?
woensdag 11 november 2009 om 17:57
kk het relateren aan is het probleem niet, wel erop door gaan met je gedachten, het is zo gelopen, dat je NU leeft wil niet zeggen dat je je leegte terzijde schuift en doet alsof er nix a/d hand is.
Dus mag ajb verdrietig zijn van jezelf, maar probeer er niet in te blijven hangen, je onderdompelen in je verdriet.
Wellicht heb je iets aan lotgenotencontact? Aangezien herkenning en delen vaak al troostend kan werken.
(Mijn vriend is ook geadopteerd trouwens maar hij is er juist heel weinig mee bezig, alles weggestopt)
Dus mag ajb verdrietig zijn van jezelf, maar probeer er niet in te blijven hangen, je onderdompelen in je verdriet.
Wellicht heb je iets aan lotgenotencontact? Aangezien herkenning en delen vaak al troostend kan werken.
(Mijn vriend is ook geadopteerd trouwens maar hij is er juist heel weinig mee bezig, alles weggestopt)
woensdag 11 november 2009 om 19:40
Voorheen werd ik niet zo vaak verdrietig, voornamelijk bezig met bevestiging en aandacht zoeken, kwaad worden etc.
Nu ik dat niet meer doe, voel ik me vaker verdrietig.
Weet niet zo goed wat ik op zo'n moment moet doen.
Wat me wel helpt wat ik hier lees is om stap voor stap m'n verantwoordelijkheden te nemen.
Nu ik dat niet meer doe, voel ik me vaker verdrietig.
Weet niet zo goed wat ik op zo'n moment moet doen.
Wat me wel helpt wat ik hier lees is om stap voor stap m'n verantwoordelijkheden te nemen.
