Psyche
alle pijlers
Hoe leren om jezelf te troosten?
zaterdag 7 november 2009 om 14:14
Hallo allemaal,
Het gaat al een tijd niet lekker met mij. Ben een tijd oververmoeid geweest, tegen overspannen aan, maar omdat ik het gewoon te druk had en het volgens de HA geen nut had om langer dan een week vrij te nemen, ben ik na een week rust dus weer helemaal vol voor alles gegaan. Ik moest wel proberen zoveel mogelijk rust te nemen en als ik me na een maand weer erg moe zou voelen moest ik maar weer even vrij nemen...
Ik heb de laatste tijd erg veel last van stress en moet veel huilen. Ik zie het lang niet altijd allemaal zitten... De afgelopen week dacht ik dat ik weer op de goede weg was, maar vandaag is het weer mis. Ik ben weer ontzettend jankerig, tegen het paniekerige aan en ondertussen baal ik van mezelf dat ik zo aan het janken ben en niet mezelf een schop onder mijn kont geef om gewoon volgens plan aan de studie te gaan.
Tot zover de situatie.
Waar het mij in dit topic om gaat is het volgende: mijn vriend kan absoluut niet tegen mijn huilbuien. Hij kan er simpelweg niet mee omgaan. Kut voor hem dat ik huil, kut voor mij dat ik dan niet even de steun krijg die ik graag zou willen. Ik kan het of accepteren dat hij zo is, of bij hem weg gaan. Momenteel ben ik nog steeds niet weg, dus ik zal mezelf moeten redden. Ik wil niet elke keer dat ik me rot voel familie/vrienden bellen met mijn gehuil.
Nu dus de vraag: Hoe leer ik mijzelf troosten? Ik gevoelsmatig al van alles geprobeerd. Gewoon uithuilen, proberen even te slapen, op mijn ademhaling letten, aan vrolijke dingen denken. Het werkt misschien een paar minuten, maar dan stort ik weer in...
Iemand tips?
Het gaat al een tijd niet lekker met mij. Ben een tijd oververmoeid geweest, tegen overspannen aan, maar omdat ik het gewoon te druk had en het volgens de HA geen nut had om langer dan een week vrij te nemen, ben ik na een week rust dus weer helemaal vol voor alles gegaan. Ik moest wel proberen zoveel mogelijk rust te nemen en als ik me na een maand weer erg moe zou voelen moest ik maar weer even vrij nemen...
Ik heb de laatste tijd erg veel last van stress en moet veel huilen. Ik zie het lang niet altijd allemaal zitten... De afgelopen week dacht ik dat ik weer op de goede weg was, maar vandaag is het weer mis. Ik ben weer ontzettend jankerig, tegen het paniekerige aan en ondertussen baal ik van mezelf dat ik zo aan het janken ben en niet mezelf een schop onder mijn kont geef om gewoon volgens plan aan de studie te gaan.
Tot zover de situatie.
Waar het mij in dit topic om gaat is het volgende: mijn vriend kan absoluut niet tegen mijn huilbuien. Hij kan er simpelweg niet mee omgaan. Kut voor hem dat ik huil, kut voor mij dat ik dan niet even de steun krijg die ik graag zou willen. Ik kan het of accepteren dat hij zo is, of bij hem weg gaan. Momenteel ben ik nog steeds niet weg, dus ik zal mezelf moeten redden. Ik wil niet elke keer dat ik me rot voel familie/vrienden bellen met mijn gehuil.
Nu dus de vraag: Hoe leer ik mijzelf troosten? Ik gevoelsmatig al van alles geprobeerd. Gewoon uithuilen, proberen even te slapen, op mijn ademhaling letten, aan vrolijke dingen denken. Het werkt misschien een paar minuten, maar dan stort ik weer in...
Iemand tips?
zaterdag 7 november 2009 om 14:22
Ha Simoon, ik ken je van het sportschooltopic en had inderdaad meegekregen dat het niet 100% lekker liep.
Goed dat je ook op deze pijler komt schrijven.
Wat vervelend dat je vriend hier niks mee kan. Hoe reageert hij?
Loopt hij weg? Gaat hij door waar hij mee bezig is? Zegt hij dat je je aanstelt?
Ik heb kort een vriendje gehad die ook niet zo goed tegen huilen kon. "stop crying, please stop crying now' (we spraken engels)... dan was ik even stil en snik snik snik... kwam het weer. Als ik huil, kan het soms heel lang doorgaan namelijk.
Kan nu ook niet goed huilen. Woon bij familie op het moment, huilen is hier niet echt normaal. En gek genoeg hoef ik dan ook niet te huilen, terwijl er best verdriet zit van dingen van de laatste jaren. Eigenlijk zou ik een huilplekje moeten hebben waar ik gewoon de tranen kan laten stromen, maar ik weet niet zo goed waar ik dat kan creëren.
Laatst buiten in het donker een stuk gaan lopen en toen kon ik wel huilen. Hoopte niet teveel mensen tegen te komen, het viel mee. Vooral als het regent schijnt men buiten goed te kunnen huilen. Laatst één keer gedaan, tijdens een feest buiten in de regen gaan staan... was lekker.
Wat Quertu zegt ook: onder de douche huilen.
Veel sterkte. Misschien schrijf ik later nog wel meer, maar heb even niet zoveel tijd.
Goed dat je ook op deze pijler komt schrijven.
Wat vervelend dat je vriend hier niks mee kan. Hoe reageert hij?
Loopt hij weg? Gaat hij door waar hij mee bezig is? Zegt hij dat je je aanstelt?
Ik heb kort een vriendje gehad die ook niet zo goed tegen huilen kon. "stop crying, please stop crying now' (we spraken engels)... dan was ik even stil en snik snik snik... kwam het weer. Als ik huil, kan het soms heel lang doorgaan namelijk.
Kan nu ook niet goed huilen. Woon bij familie op het moment, huilen is hier niet echt normaal. En gek genoeg hoef ik dan ook niet te huilen, terwijl er best verdriet zit van dingen van de laatste jaren. Eigenlijk zou ik een huilplekje moeten hebben waar ik gewoon de tranen kan laten stromen, maar ik weet niet zo goed waar ik dat kan creëren.
Laatst buiten in het donker een stuk gaan lopen en toen kon ik wel huilen. Hoopte niet teveel mensen tegen te komen, het viel mee. Vooral als het regent schijnt men buiten goed te kunnen huilen. Laatst één keer gedaan, tijdens een feest buiten in de regen gaan staan... was lekker.
Wat Quertu zegt ook: onder de douche huilen.
Veel sterkte. Misschien schrijf ik later nog wel meer, maar heb even niet zoveel tijd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 7 november 2009 om 14:24
Voor mij ook schrijven, maar zeker ook het huilen 'toestaan'. Heb op ons topic ook gereageerd, misschien dat je er iets aan hebt, Simoon....
Ik vind het wel heel knap dat je de oplossing bij jezelf zoekt en niet bij je vriend! Daar word je sterker en onafhankelijker van, meid. Je moet voor jezelf kunnen zorgen
Ik vind het wel heel knap dat je de oplossing bij jezelf zoekt en niet bij je vriend! Daar word je sterker en onafhankelijker van, meid. Je moet voor jezelf kunnen zorgen
zaterdag 7 november 2009 om 14:26
Of een fles wijn opentrekken 
Nee sorry, ik herken je situatie. In ieder geval herken ik je huilbuien en paniekaanvallen heel erg goed. En mijn vriend begrijpt het ook lang niet allemaal. Wat bij ons het beste werkt is erover praten. Ik kan ontzettend in mijzelf gekeerd zijn en houd de paniek dan angstvallig binnen. Maar zo maak ik het alleen maar erger natuurlijk. Mijn vriend baalt ervan als hij ziet dat ik iets aan't tegenhouden ben en wil juist dat ik het zeg. Vaak zeg ik ook tegen hem dat hij me maar gewoon even met rust moet laten en dat het zometeen wel over gaat. Alleen al uitleggen dat ik me even niet goed voel, er niet te diep op wil ingaan en hij me even moet laten werkt vaak bevrijdend.
Nee sorry, ik herken je situatie. In ieder geval herken ik je huilbuien en paniekaanvallen heel erg goed. En mijn vriend begrijpt het ook lang niet allemaal. Wat bij ons het beste werkt is erover praten. Ik kan ontzettend in mijzelf gekeerd zijn en houd de paniek dan angstvallig binnen. Maar zo maak ik het alleen maar erger natuurlijk. Mijn vriend baalt ervan als hij ziet dat ik iets aan't tegenhouden ben en wil juist dat ik het zeg. Vaak zeg ik ook tegen hem dat hij me maar gewoon even met rust moet laten en dat het zometeen wel over gaat. Alleen al uitleggen dat ik me even niet goed voel, er niet te diep op wil ingaan en hij me even moet laten werkt vaak bevrijdend.
zaterdag 7 november 2009 om 14:26
Het klinkt stom, maar ook huilen kun je plannen. Ik mag van mezelf best een flinke huilbui hebben. Ik geef me er dan ook helemaal aan over, compleet met zielige muziek, biggelende tranen en een overdosis zelfmedelijden. Dan is het over, benoem ik voor mezelf wat er wel leuk is in mijn leven en ga ik verder. Bij jou lijkt het me belangrijk om te zorgen dat je alleen bent als je zo'n bui hebt, anders voel je je ook nog schuldig naar je vriend toe.
Huilen is een symptoom, niet het probleem. Het probleem is zo te lezen dat je standaard over je eigen grenzen gaat. Een week thuisblijven en dan weer gewoon verder gaan op de oude manier heeft absoluut geen zin. Je had net zo goed niet thuis kunnen blijven. Je zult bepaalde aspecten van je leven blijvend moeten veranderen zodat je niet over je grenzen blijft gaan. Als je het probleem aanpakt, zal ook het symptoom verminderen.
Huilen is een symptoom, niet het probleem. Het probleem is zo te lezen dat je standaard over je eigen grenzen gaat. Een week thuisblijven en dan weer gewoon verder gaan op de oude manier heeft absoluut geen zin. Je had net zo goed niet thuis kunnen blijven. Je zult bepaalde aspecten van je leven blijvend moeten veranderen zodat je niet over je grenzen blijft gaan. Als je het probleem aanpakt, zal ook het symptoom verminderen.
zaterdag 7 november 2009 om 14:27
Alvast bedankt voor de reacties.
Hoe hij reageert? Wil ik best even vertellen hoor, maar ik weet dat ik hem niet kan veranderen, dus ik heb er weinig aan zo. Dit topic zal wat dat betreft ook niet over mijn vriend (moeten) gaan...
Hij gaat me vaak negeren. Ik voel dan al dat hij boos wordt, waardoor ik vaak nog meer ga huilen. Op zo'n moment voel ik me dan heel alleen. Hij ziet het huilen als een vorm van aandachttrekkerij en wil me dan dus juist geen aandacht geven. Als ik vraag of hij me wil troosten dan wil hij dat niet. Komt dan of een botte nee uit, of hij slaat een arm om me heen, maar kijkt ondertussen gewoon tv. Als ik dan vraag of het niet anders kan wordt hij boos. Soms loopt hij dan weg of als het in bed gebeurd gaat hij in het logeerbed liggen.
Ik voel me dan nog ellendiger en smeek hem dan bijna om weer terug in bed te komen. Werkt niet echt lekker zo... En ik wil dat ook niet meer.
Daarom wil ik het alleen kunnen...
Hoe hij reageert? Wil ik best even vertellen hoor, maar ik weet dat ik hem niet kan veranderen, dus ik heb er weinig aan zo. Dit topic zal wat dat betreft ook niet over mijn vriend (moeten) gaan...
Hij gaat me vaak negeren. Ik voel dan al dat hij boos wordt, waardoor ik vaak nog meer ga huilen. Op zo'n moment voel ik me dan heel alleen. Hij ziet het huilen als een vorm van aandachttrekkerij en wil me dan dus juist geen aandacht geven. Als ik vraag of hij me wil troosten dan wil hij dat niet. Komt dan of een botte nee uit, of hij slaat een arm om me heen, maar kijkt ondertussen gewoon tv. Als ik dan vraag of het niet anders kan wordt hij boos. Soms loopt hij dan weg of als het in bed gebeurd gaat hij in het logeerbed liggen.
Ik voel me dan nog ellendiger en smeek hem dan bijna om weer terug in bed te komen. Werkt niet echt lekker zo... En ik wil dat ook niet meer.
Daarom wil ik het alleen kunnen...
zaterdag 7 november 2009 om 14:28
Hemalover, hoe laat jij die bui dan komen, als je er tijd voor gepland hebt, zogezegd?
Heb je daar nog een film bij nodig, of wijn, of bepaalde herinneringen.
Of ga je gewoon zitten en denk je: Kom maar door....
Heb je daar nog een film bij nodig, of wijn, of bepaalde herinneringen.
Of ga je gewoon zitten en denk je: Kom maar door....
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 7 november 2009 om 14:31
Moonlight, ik merk wel dat de negatieve emoties zich opstapelen gedurende een bepaalde periode. De maanden oktober tot december zijn voor mij echt een drama, dus dan zit ik binnen week vol met negativiteit. Dan plan ik een avondje thuis, zet een muziekje aan en dan gaan het vanzelf. Soms is er ook een aanleiding, een vervelend telefoongesprek, een rotdag op het werk. Maar ik geloof dat muziek mijn grootste trigger is.
Bepaalde muziek maakt bij mij sowieso heel veel emoties los, afhankelijke van mijn bui kan dat blijdschap of juist verdriet zijn.
Bepaalde muziek maakt bij mij sowieso heel veel emoties los, afhankelijke van mijn bui kan dat blijdschap of juist verdriet zijn.
zaterdag 7 november 2009 om 14:31
Idd, huilen als je alleen bent. Mocht het nou gebeuren dat ik huil als mijn vriend erbij is en er is niemand doodgegaan (oftwel geen duidelijk aanwijsbare reden), dan troost hij mij gewoon. Hij zegt niks, maar houdt me alleen maar vast. Ik heb hem verteld dat als ik huil, het vaak een opeenstapeling is van heel veel dingen en dan dat laatste dingetje is dan de druppel. Er is niks aan de hand, alleen een ontlading. Hij snapt het en hij is opgelucht dat er geen praatsessies volgen (niet nodig) en ik ben blij dat ik gewoon tegen hem aan kan kruipen.
MIsschien dat je dat je vriend ook duidelijk kan maken? Dat je alleen zijn lichaam ( ) even wil gebruiken, even troost nodig hebt.
En van je afschrijven. Dat helpt idd. ook.
MIsschien dat je dat je vriend ook duidelijk kan maken? Dat je alleen zijn lichaam ( ) even wil gebruiken, even troost nodig hebt.
En van je afschrijven. Dat helpt idd. ook.
zaterdag 7 november 2009 om 14:32
Ik kan me voorstellen dat je verdriet er niet minder door wordt als vriend zo doet.
Beter kan hij je nog helemaal met rust laten dan dit, denk ik (maar dat is nu ook je vraag... natuurlijk)
Ik heb een (goede) vriend gehad die huilen ook een vorm van aandacht vragen vond. Zijn ex was nogal manipulatief en die zal het heus wel eens als machtsmiddel gebruikt hebben. Kinderen doen dat ook regelmatig, trouwens.
Wie mij een klein beetje kent, zal weten dat ik op deze leeftijd dat niet doe... als ik huil is er echt iets.
Zelfs veel goede vrienden hebben mij nooit zien huilen, ik doe het gewoon niet zo vaak.
Maar dan is het pijnlijk als iemand je een aanstelster noemt.
Goed dat je nu probeert het zelf op te lossen. Is er een ruimte in huis waar je hard kunt huilen, zonder dat je vriend er last van heeft, als hij thuis is?
Dat hij bijv TV blijft kijken en jij in bad de tranen laat komen?
Niet ideaal... maar voor nu dan dus, even.
Beter kan hij je nog helemaal met rust laten dan dit, denk ik (maar dat is nu ook je vraag... natuurlijk)
Ik heb een (goede) vriend gehad die huilen ook een vorm van aandacht vragen vond. Zijn ex was nogal manipulatief en die zal het heus wel eens als machtsmiddel gebruikt hebben. Kinderen doen dat ook regelmatig, trouwens.
Wie mij een klein beetje kent, zal weten dat ik op deze leeftijd dat niet doe... als ik huil is er echt iets.
Zelfs veel goede vrienden hebben mij nooit zien huilen, ik doe het gewoon niet zo vaak.
Maar dan is het pijnlijk als iemand je een aanstelster noemt.
Goed dat je nu probeert het zelf op te lossen. Is er een ruimte in huis waar je hard kunt huilen, zonder dat je vriend er last van heeft, als hij thuis is?
Dat hij bijv TV blijft kijken en jij in bad de tranen laat komen?
Niet ideaal... maar voor nu dan dus, even.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 7 november 2009 om 14:33
zaterdag 7 november 2009 om 14:35
Neuh, wijn lijkt me niet het meest ideale middel. Zeker niet als ik die fles elke week nodig heb .
Huilen in de regen is ook heerlijk, maar ik zou dan toch bang zijn dat iemand het ziet.
Overigens heb ik in een relatie echt wel gehuild om de aandacht hoor. Heel fout, maar toen had ik duidelijk niet de tools die nodig waren om op een gezonde manier aandacht te krijgen. Het was dan ook geen gezonde relatie.
Huilen in de regen is ook heerlijk, maar ik zou dan toch bang zijn dat iemand het ziet.
Overigens heb ik in een relatie echt wel gehuild om de aandacht hoor. Heel fout, maar toen had ik duidelijk niet de tools die nodig waren om op een gezonde manier aandacht te krijgen. Het was dan ook geen gezonde relatie.
zaterdag 7 november 2009 om 14:43
Ik moet zeggen dat het al erg oplucht om te lezen dat jullie mij zo goed begrijpen en de situatie herkennen, voelt toch stiekem wel goed
@ Pilous, zo zou ik het graag zien. Dat ik gewoon tegen hem aan kan kruipen. Ik wil er vaak niet eens over praten. Voel me dan gewoon beroerd en moet mijn gevoelens even de vrije loop laten, door te huilen. Heel af en toe lukt het ook hoor, dat ik gewoon bij hem kan liggen. Maar als ik dan al voel dat hij zich ergert, dan doe ik dat liever niet. Werkt niet positief.
Misschien moet ik eens op zoek naar een kussen in de vorm van een lichaam, kan ik daar tegen aan liggen
@ Arthemis, het huilen lukt vaak wel. Kan het dan echt niet in houden... Dus dat is het probleem niet
Nadeel vind ik altijd de hoofdpijn achteraf...
@ Zomerfreak, ik snap dat je een grapje maakt, maar om toch even serieus te reageren. Ik moet echt niet aan de drank op zulke momenten. Voel dat ik daar erg gevoelig voor ben en wil een rotgevoel en alcohol echt niet samen laten gaan. Ben bang dat dat niet goed gaat komen. Heb dat 1x gedaan en voelde me achteraf zo stom!
@ Hemalover, bedankt voor je mooie post. Zit heel veel nuttigs in.
@ Iedereen, ik ben nu al weer wat rustiger geworden door het schrijven hier. Vind het idee van onder de douche huilen ook wel een mooie. Lijkt me wel prettig
@ Pilous, zo zou ik het graag zien. Dat ik gewoon tegen hem aan kan kruipen. Ik wil er vaak niet eens over praten. Voel me dan gewoon beroerd en moet mijn gevoelens even de vrije loop laten, door te huilen. Heel af en toe lukt het ook hoor, dat ik gewoon bij hem kan liggen. Maar als ik dan al voel dat hij zich ergert, dan doe ik dat liever niet. Werkt niet positief.
Misschien moet ik eens op zoek naar een kussen in de vorm van een lichaam, kan ik daar tegen aan liggen
@ Arthemis, het huilen lukt vaak wel. Kan het dan echt niet in houden... Dus dat is het probleem niet
Nadeel vind ik altijd de hoofdpijn achteraf...
@ Zomerfreak, ik snap dat je een grapje maakt, maar om toch even serieus te reageren. Ik moet echt niet aan de drank op zulke momenten. Voel dat ik daar erg gevoelig voor ben en wil een rotgevoel en alcohol echt niet samen laten gaan. Ben bang dat dat niet goed gaat komen. Heb dat 1x gedaan en voelde me achteraf zo stom!
@ Hemalover, bedankt voor je mooie post. Zit heel veel nuttigs in.
@ Iedereen, ik ben nu al weer wat rustiger geworden door het schrijven hier. Vind het idee van onder de douche huilen ook wel een mooie. Lijkt me wel prettig
zaterdag 7 november 2009 om 14:59
Was schrijven toch nog een oplossing Lees ook eens je eigen stukjes na, dat kan orde in je hoofd scheppen. Gevoelens lijken zo'n chaos, maar door te schrijven zet je ze op een rijtje.
Overigens wil ik wel even reageren op het stukje van Moonlight. Wat ik van Simoon lees duidt er niet op dat haar vriend het ziet als aandacht vragen. Als Simoon's vriend een beetje zoals mijn vriend is (en iem. anders hier schreef dat ook al) snapt hij het gewoon niet helemaal en kan zich er niks bij voorstellen. Mannen zijn een stuk nuchterder over het algemeen dan vrouwen. Mijn vriend kan me ook niet troosten en dat kan hem juist een machteloos gevoel geven. Ik kan me voorstellen dat ALS je vriend zoiets heeft, hij het gewoon niet aan kan om niks te kunnen doen. Maar dat is wel zo: dit is niet iets waar hij iets aan kan doen, dit moet jij doen. Troosten is ook geen oplossing, het helpt alleen op de korte termijn.
Overigens wil ik wel even reageren op het stukje van Moonlight. Wat ik van Simoon lees duidt er niet op dat haar vriend het ziet als aandacht vragen. Als Simoon's vriend een beetje zoals mijn vriend is (en iem. anders hier schreef dat ook al) snapt hij het gewoon niet helemaal en kan zich er niks bij voorstellen. Mannen zijn een stuk nuchterder over het algemeen dan vrouwen. Mijn vriend kan me ook niet troosten en dat kan hem juist een machteloos gevoel geven. Ik kan me voorstellen dat ALS je vriend zoiets heeft, hij het gewoon niet aan kan om niks te kunnen doen. Maar dat is wel zo: dit is niet iets waar hij iets aan kan doen, dit moet jij doen. Troosten is ook geen oplossing, het helpt alleen op de korte termijn.
zaterdag 7 november 2009 om 15:00
quote:Pilous schreef op 07 november 2009 @ 14:55:
Dus zo lekker douchen, in lekkere pyama met dekentje op de bank en lekker studeren voor je tentamens, met beker chocolademelk
én slagroom! én oreo's!
(Sorry ik ben gestopt met snoepen en ik heb er zoooo veel zin in!)
(Maar Simoontje, jij verdient dat nu even dus jij mag dat wel hoor!)
Dus zo lekker douchen, in lekkere pyama met dekentje op de bank en lekker studeren voor je tentamens, met beker chocolademelk
én slagroom! én oreo's!
(Sorry ik ben gestopt met snoepen en ik heb er zoooo veel zin in!)
(Maar Simoontje, jij verdient dat nu even dus jij mag dat wel hoor!)
zaterdag 7 november 2009 om 15:10
Haha, ik ga zo lekker douchen ja. En die chocolademelk vind ik ook een strak plan! Heb geloof ik ook nog een reep chocolade in de kast...
@ Lin, ik denk dat mijn vriend zich niet machteloos voelt... Althans die indruk krijg ik niet. Dat hij me niet kan zien huilen zou ik juist wel positief vinden. Een vorm van liefde, dat hij het er moeilijk mee heeft als ik verdriet heb. Maar als dat al zo is, dan voelt dat naar mij toen absoluut niet zo.
Hij snapt het niet. Dat ben ik met je eens, maar hij komt op zulke momenten erg bot en ongevoelig over. Hij vindt dat huilen maar onzin en nergens voor nodig. Hij vindt dat ik niet zoveel zelfmedelijden moet hebben. En zodra hij dat woordje zelfmedelijden laat vallen, voel ik me toch echt wel weer een aansteller en denk: hij heeft gelijk er zijn mensen die het veeel slechter hebben.
Maar zoals ik al een keer heb aangegeven (niet op dit topic), ben ik er een beetje klaar mee om me altijd groot te houden, steeds die schop onder m'n kont te geven en maar doorgaan, want zo slecht heb ik het niet... Altijd maar vergelijken met anderen. Wat schiet ik daar mee op, als ik me op dat moment gewoon echt helemaal op voel. Leeg, moe en verdrietig. Dan maar even egoïstisch zijn *zegt ze nu heel sterk, ook al vindt ze dat nog steeds moeilijk*
@ Lin, ik denk dat mijn vriend zich niet machteloos voelt... Althans die indruk krijg ik niet. Dat hij me niet kan zien huilen zou ik juist wel positief vinden. Een vorm van liefde, dat hij het er moeilijk mee heeft als ik verdriet heb. Maar als dat al zo is, dan voelt dat naar mij toen absoluut niet zo.
Hij snapt het niet. Dat ben ik met je eens, maar hij komt op zulke momenten erg bot en ongevoelig over. Hij vindt dat huilen maar onzin en nergens voor nodig. Hij vindt dat ik niet zoveel zelfmedelijden moet hebben. En zodra hij dat woordje zelfmedelijden laat vallen, voel ik me toch echt wel weer een aansteller en denk: hij heeft gelijk er zijn mensen die het veeel slechter hebben.
Maar zoals ik al een keer heb aangegeven (niet op dit topic), ben ik er een beetje klaar mee om me altijd groot te houden, steeds die schop onder m'n kont te geven en maar doorgaan, want zo slecht heb ik het niet... Altijd maar vergelijken met anderen. Wat schiet ik daar mee op, als ik me op dat moment gewoon echt helemaal op voel. Leeg, moe en verdrietig. Dan maar even egoïstisch zijn *zegt ze nu heel sterk, ook al vindt ze dat nog steeds moeilijk*
zaterdag 7 november 2009 om 15:17
Als iedereen aan zichzelf denkt, dan wordt er aan iedereen gedacht. Ik kom er steeds vaker achter dat uiteindelijk het wel zo werkt. Je leeft je eigen leven en het belangrijkste daarbinnen ben jijzelf uiteindelijk toch. Natuurlijk denk je aan anderen, maar jijzelf staat voorop.
Het is ook niet verkeerd om egoïstisch te zijn op dit soort gebieden, sterker nog, veel mensen merken het niet eens aan je. Ik zeg vaker nee tegen vrienden, ook tegen leuke dingen, maar dat vinden ze echt niet erg. Ze begrijpen ook dat ik niet alles kan en mijn rust zo nu en dan nodig heb, dat heeft iedereen.
Het is ook niet verkeerd om egoïstisch te zijn op dit soort gebieden, sterker nog, veel mensen merken het niet eens aan je. Ik zeg vaker nee tegen vrienden, ook tegen leuke dingen, maar dat vinden ze echt niet erg. Ze begrijpen ook dat ik niet alles kan en mijn rust zo nu en dan nodig heb, dat heeft iedereen.
zaterdag 7 november 2009 om 16:19
Poeh, de oorzaak aanpakken...
Moet heel eerlijk zeggen dat ik daar nog niet echt aan toe ben. Wil eerst weer wat meer rust en ontspannen.
En ik weet wel heel goed hoor dat de oorzaak aanpakken helpt. Maar ik kan ook om niks huilen...
En die oververmoeidheid kan ik weinig mee momenteel.
Heb mezelf wel voorgenomen dat ik mijn studie een half jaartje verleng. Ik had graag in januari klaar willen zijn, omdat mijn stage er dan ook op zit. Maar ik ga het met de hertentamens nu echt niet redden. Ik doe m'n best, maar het lukt niet allemaal. Dus na mijn stage ga ik nog een half jaar vakken volgen (hertentamens) en dan is het de bedoeling in juni af te studeren.
Doordat ik mezelf dat half jaar heb gegeven had ik weer rust. Maar toen kwam de volgende stressfactor, nl geld. Doordat ik in januari klaar ben met stage lopen verdien ik niks meer. Ik zal dus weer werk moeten zoeken om naast mijn studie weer geld te verdienen. Dat is dus weer iets wat ik moet zien te regelen terwijl ik het al zo druk heb en eigenlijk ook nog eens rustig aan zou moeten doen. Op dat soort momenten duizelt het me gewoon even, want werk komt natuurlijk ook niet zomaar aanvliegen. Volgens mijn vriend zoek ik de problemen dan zelf op en misschien heeft hij gelijk, maar ik zal dit nu toch moeten regelen, want in januari zelf pas beginnen is te laat. Dan zit ik minimaal een maand zonder inkomen.
Edit: ik moet ook zeggen dat ik nu op een leeftijd ben dat ik het gevoel heb dat ik mezelf nu echt leer kennen en word wie ik ben
Kom mezelf nu pas tegen en zal wel tijd nodig hebben om een beetje met mezelf te worstelen (hormonen??) Maar ook dat soort dingen is mijn vriend vreemd. Die heeft zichzelf allang gevonden, voorzover die ooit heeft moeten zoeken (wordt wel erg zweverig nu)
Moet heel eerlijk zeggen dat ik daar nog niet echt aan toe ben. Wil eerst weer wat meer rust en ontspannen.
En ik weet wel heel goed hoor dat de oorzaak aanpakken helpt. Maar ik kan ook om niks huilen...
En die oververmoeidheid kan ik weinig mee momenteel.
Heb mezelf wel voorgenomen dat ik mijn studie een half jaartje verleng. Ik had graag in januari klaar willen zijn, omdat mijn stage er dan ook op zit. Maar ik ga het met de hertentamens nu echt niet redden. Ik doe m'n best, maar het lukt niet allemaal. Dus na mijn stage ga ik nog een half jaar vakken volgen (hertentamens) en dan is het de bedoeling in juni af te studeren.
Doordat ik mezelf dat half jaar heb gegeven had ik weer rust. Maar toen kwam de volgende stressfactor, nl geld. Doordat ik in januari klaar ben met stage lopen verdien ik niks meer. Ik zal dus weer werk moeten zoeken om naast mijn studie weer geld te verdienen. Dat is dus weer iets wat ik moet zien te regelen terwijl ik het al zo druk heb en eigenlijk ook nog eens rustig aan zou moeten doen. Op dat soort momenten duizelt het me gewoon even, want werk komt natuurlijk ook niet zomaar aanvliegen. Volgens mijn vriend zoek ik de problemen dan zelf op en misschien heeft hij gelijk, maar ik zal dit nu toch moeten regelen, want in januari zelf pas beginnen is te laat. Dan zit ik minimaal een maand zonder inkomen.
Edit: ik moet ook zeggen dat ik nu op een leeftijd ben dat ik het gevoel heb dat ik mezelf nu echt leer kennen en word wie ik ben
Kom mezelf nu pas tegen en zal wel tijd nodig hebben om een beetje met mezelf te worstelen (hormonen??) Maar ook dat soort dingen is mijn vriend vreemd. Die heeft zichzelf allang gevonden, voorzover die ooit heeft moeten zoeken (wordt wel erg zweverig nu)
anoniem_82267 wijzigde dit bericht op 07-11-2009 16:21
Reden: edit
Reden: edit
% gewijzigd
