Hoe leren om jezelf te troosten?

Hallo allemaal,



Het gaat al een tijd niet lekker met mij. Ben een tijd oververmoeid geweest, tegen overspannen aan, maar omdat ik het gewoon te druk had en het volgens de HA geen nut had om langer dan een week vrij te nemen, ben ik na een week rust dus weer helemaal vol voor alles gegaan. Ik moest wel proberen zoveel mogelijk rust te nemen en als ik me na een maand weer erg moe zou voelen moest ik maar weer even vrij nemen...



Ik heb de laatste tijd erg veel last van stress en moet veel huilen. Ik zie het lang niet altijd allemaal zitten... De afgelopen week dacht ik dat ik weer op de goede weg was, maar vandaag is het weer mis. Ik ben weer ontzettend jankerig, tegen het paniekerige aan en ondertussen baal ik van mezelf dat ik zo aan het janken ben en niet mezelf een schop onder mijn kont geef om gewoon volgens plan aan de studie te gaan.



Tot zover de situatie.



Waar het mij in dit topic om gaat is het volgende: mijn vriend kan absoluut niet tegen mijn huilbuien. Hij kan er simpelweg niet mee omgaan. Kut voor hem dat ik huil, kut voor mij dat ik dan niet even de steun krijg die ik graag zou willen. Ik kan het of accepteren dat hij zo is, of bij hem weg gaan. Momenteel ben ik nog steeds niet weg, dus ik zal mezelf moeten redden. Ik wil niet elke keer dat ik me rot voel familie/vrienden bellen met mijn gehuil.



Nu dus de vraag: Hoe leer ik mijzelf troosten? Ik gevoelsmatig al van alles geprobeerd. Gewoon uithuilen, proberen even te slapen, op mijn ademhaling letten, aan vrolijke dingen denken. Het werkt misschien een paar minuten, maar dan stort ik weer in...



Iemand tips?

Ik ga ook niks verbreken, maar om jouw idee even te weerleggen denk ik zelf dat het juist ook goed kan zijn. Verdrietig ben ik nu toch al, dus kan ik net zo goed wat verdriet er bovenop gooien en vervolgens een eigen plek zoeken en daar tot rust komen.

Het is al wel eens in mij op gekomen om wel weg te gaan om tot mezelf te komen en om daarna weer een leuke kerel tegen te komen. Maar zoals ik er nu tegenaan kijk wil ik nog altijd dat die kerel mijn eigen kerel zal zijn... En ik wil de relatie niet voor onbepaalde tijd verbreken en afspreken dat we het over een paar maanden opnieuw proberen. Zo werkt het natuurlijk niet. Wat ik binnenkort wel ga doen is een week het huis uit. Bij een vriend logeren en dan een weeklang geen eigen huishouding, iets moeten of uberhaupt kunnen doen, want het is mijn woning niet. Even mijn vriend niet zien, even geen fricties. Kortom een week weg van alles.

Helaas zal ik die week niet kunnen stoppen met mijn stage en scriptie, maar ik zal wel even in een andere omgeving zijn.

Sorry voor de late reactie!



Het gaat nog een beetje op en af. Doe het momenteel iets rustiger aan en voel me al wel wat beter.



Vriend en ik zijn laatst samen een weekendje weg geweest en kwamen er toen achter dat we het nog steeds erg leuk met elkaar hebben en dat het wat dat betreft dus nog steeds goed zit. Aan het einde van het weekend kreeg ik te horen dat de hond van mijn ouders (heb daar nog 6 jaar gewoond met hond) was overleden. Heb daar erg veel verdriet van gehad, wat ik niet had verwacht. Maar mijn vriend was toen wél erg begripvol. En dat deed me erg goed.



Verder huil ik de laatste tijd een stuk minder, wat al positief te noemen is en als ik voel dat ik moet huilen dan trek ik me terug. Als het gaat om iets wat me dwars zit en er over wil praten dan doe ik dat pas wanneer ik uitgehuild ben en weer wat meer rust in mijn hoofd heb.

Ik probeer er dus zelf ook anders mee om te gaan en stel me minder afhankelijk op.

Zoals het nu is kan ik wel zeggen dat er al wel wat verbetering zichtbaar is bij mijzelf binnen paar weken tijd...

Het klonk allemaal inderdaad erg goed, maar nu ben ik toch weer vrijgezel. En voel me één hoopje ellende op het moment. Woon weer bij mijn ouders in, in een andere stad en moet weer helemaal opnieuw beginnen.

Enerzijds weet ik wel dat ik er wel weer bovenop kom en dat we teveel botsten, maar we hebben ook zulke goede momenten gehad en kunnen het wel erg fijn hebben samen.



Het ene moment kan ik erg nuchter denken en denk ik al aan de toekomst, het andere moment ben ik weer een wrak is wil ik het liefst direct naar hem toe...



Zal nu écht moeten leren mezelf te troosten.

Tja, EV je had gelijk dat er meer niet goed zat. Bijna niemand is ook verbaasd dat het uit is. Al schrikken mensen wel van het moment. De laatste tijd ging het nl wél goed. Aan de andere kant heb ik dit topic nog maar een maand geleden geopend... Dus ja wat is goed in zo'n korte tijd. Ook maar erg betrekkelijk he.



Ik woon nu sinds paar dagen weer bij mijn ouders. Is erg wennen als je 4 jaar uit huis bent geweest in je eigen woning en je eigen omgeving.

Zal helemaal opnieuw moeten beginnen.



Wat betreft mijn studie: mijn stage eindigt volgende week. Had me er erg op verheugd, want voor het eerst in jaren zouden mijn vriend (oké, ex dan) en ik eindelijk 2 weken samen vrij zijn tijdens de kerst. Hadden al mooie plannen gemaakt... Nu val ik dan toch een beetje in een zwart gat.

Maargoed, stage is dan klaar. Deze zal ook voldoende worden afgesloten. De maand januari zal ik moeten besteden aan het schrijven van mij scriptie. Die wil ik die maand inleveren en ik moet door alle omstandigheden van de afgelopen maanden nog beginnen. Alle begrip van iedereen hoor, maar zal het zelf dan toch nog 'even' moeten gaan doen. Vervolgens heb ik half januari nog 2 tentamens en vanaf februari wil ik weer 3 dagen in de week naar school om de laatste hertentamens die ik open heb staan dan opnieuw te volgen. Als het dan echt helemaal goed gaat kan ik eind april afgestudeerd zijn, anders eind juni.



En dan is het zoeken naar een echte baan! Hopelijk heb ik tegen die tijd dan ook mijn eigen flatje en wie weet wat de toekomst allemaal nog gaat brengen. Ben van plan om nu eerst een eigen plekkie te vinden in mijn geboorteplaats, waar ik nu dus ook weer bij mijn ouders in woon en als ik dan werk heb en het blijkt uiteindelijk toch makkelijker te zijn om te verhuizen doe ik dat. Uiteindelijk zal het toch wel fijn zijn om wat te gaan kopen en wie weet gebeurt dat ooit met een nieuwe liefde...



Al met al nu even een nuchtere kijk op alles en waarschijnlijk heb ik dan over een aantal uren weer een inzinking en jank ik me de ogen uit mijn hoofd



Bedankt voor de berichtjes!

Bedankt voor het compliment Pilous, maar zoals ik al zei is dit weer een helder/nuchter moment.

Het doet allemaal wel ontzettend pijn. Ook omdat hij er zoveel moeite mee heeft. Zo verdrietig allemaal. Het liefst zou ik hem nu willen troosten, maar net die ene keer dat hij troost nodig heeft mag ik het niet doen...

En ik voel me ook wel eenzaam, ookal woon ik nu weer bij mijn ouders. Maar het is zo wennen. Niet je eigen plek en omgeving hebben. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed en ik moet ook door, maar de pijn en stiekem de hoop dat hij het allemaal gaat inzien blijft op momenten toch ook echt wel overheersen.

Zijn toch 5 jaar van mijn leven geweest...

Hij was er niet veel nee...

Maar ik ben wel weer het type dat graag andere mensen helpt en steunt in moeilijke tijden. Heb ik bij hem nooit hoeven doen, omdat hij gevoelsmatig fluitend door het leven gaat. Tot nu dan...