Psyche
alle pijlers
Hoe leren om jezelf te troosten?
zaterdag 7 november 2009 om 14:14
Hallo allemaal,
Het gaat al een tijd niet lekker met mij. Ben een tijd oververmoeid geweest, tegen overspannen aan, maar omdat ik het gewoon te druk had en het volgens de HA geen nut had om langer dan een week vrij te nemen, ben ik na een week rust dus weer helemaal vol voor alles gegaan. Ik moest wel proberen zoveel mogelijk rust te nemen en als ik me na een maand weer erg moe zou voelen moest ik maar weer even vrij nemen...
Ik heb de laatste tijd erg veel last van stress en moet veel huilen. Ik zie het lang niet altijd allemaal zitten... De afgelopen week dacht ik dat ik weer op de goede weg was, maar vandaag is het weer mis. Ik ben weer ontzettend jankerig, tegen het paniekerige aan en ondertussen baal ik van mezelf dat ik zo aan het janken ben en niet mezelf een schop onder mijn kont geef om gewoon volgens plan aan de studie te gaan.
Tot zover de situatie.
Waar het mij in dit topic om gaat is het volgende: mijn vriend kan absoluut niet tegen mijn huilbuien. Hij kan er simpelweg niet mee omgaan. Kut voor hem dat ik huil, kut voor mij dat ik dan niet even de steun krijg die ik graag zou willen. Ik kan het of accepteren dat hij zo is, of bij hem weg gaan. Momenteel ben ik nog steeds niet weg, dus ik zal mezelf moeten redden. Ik wil niet elke keer dat ik me rot voel familie/vrienden bellen met mijn gehuil.
Nu dus de vraag: Hoe leer ik mijzelf troosten? Ik gevoelsmatig al van alles geprobeerd. Gewoon uithuilen, proberen even te slapen, op mijn ademhaling letten, aan vrolijke dingen denken. Het werkt misschien een paar minuten, maar dan stort ik weer in...
Iemand tips?
Het gaat al een tijd niet lekker met mij. Ben een tijd oververmoeid geweest, tegen overspannen aan, maar omdat ik het gewoon te druk had en het volgens de HA geen nut had om langer dan een week vrij te nemen, ben ik na een week rust dus weer helemaal vol voor alles gegaan. Ik moest wel proberen zoveel mogelijk rust te nemen en als ik me na een maand weer erg moe zou voelen moest ik maar weer even vrij nemen...
Ik heb de laatste tijd erg veel last van stress en moet veel huilen. Ik zie het lang niet altijd allemaal zitten... De afgelopen week dacht ik dat ik weer op de goede weg was, maar vandaag is het weer mis. Ik ben weer ontzettend jankerig, tegen het paniekerige aan en ondertussen baal ik van mezelf dat ik zo aan het janken ben en niet mezelf een schop onder mijn kont geef om gewoon volgens plan aan de studie te gaan.
Tot zover de situatie.
Waar het mij in dit topic om gaat is het volgende: mijn vriend kan absoluut niet tegen mijn huilbuien. Hij kan er simpelweg niet mee omgaan. Kut voor hem dat ik huil, kut voor mij dat ik dan niet even de steun krijg die ik graag zou willen. Ik kan het of accepteren dat hij zo is, of bij hem weg gaan. Momenteel ben ik nog steeds niet weg, dus ik zal mezelf moeten redden. Ik wil niet elke keer dat ik me rot voel familie/vrienden bellen met mijn gehuil.
Nu dus de vraag: Hoe leer ik mijzelf troosten? Ik gevoelsmatig al van alles geprobeerd. Gewoon uithuilen, proberen even te slapen, op mijn ademhaling letten, aan vrolijke dingen denken. Het werkt misschien een paar minuten, maar dan stort ik weer in...
Iemand tips?
zaterdag 7 november 2009 om 16:25
Maar dan ben je nu de oorzaak toch al aan het aanpakken?
Je geeft jezelf een half jaar langer voor je studie!
Het volgende obstakel is dat je dan een bijbaan nodig hebt. Is dat echt nodig? Zijn er alternatieven? Zou je bijvoorbeeld bij kunnen lenen? Studieschuld hoef je pas 2 jaar na je afstuderen te gaan afbetalen, dus daar hoef je je voorlopig geen zorgen over te maken.
Weet je, als je zo vast zit, dan denk je vaak meer in problemen dan in oplossingen. Het is moeilijk om dat te veranderen, maar dit soort praktische problemen kun je wel met anderen bespreken. Die kijken objectiever en zien misschien wel een oplossing!
Je geeft jezelf een half jaar langer voor je studie!
Het volgende obstakel is dat je dan een bijbaan nodig hebt. Is dat echt nodig? Zijn er alternatieven? Zou je bijvoorbeeld bij kunnen lenen? Studieschuld hoef je pas 2 jaar na je afstuderen te gaan afbetalen, dus daar hoef je je voorlopig geen zorgen over te maken.
Weet je, als je zo vast zit, dan denk je vaak meer in problemen dan in oplossingen. Het is moeilijk om dat te veranderen, maar dit soort praktische problemen kun je wel met anderen bespreken. Die kijken objectiever en zien misschien wel een oplossing!
zaterdag 7 november 2009 om 16:30
Joh, er zijn zoveel mensen die pas ver voorbij de dertig aan zichzelf gaan denken. Jij bent wat dat betreft nog vroeg.
En je vriend is een stuk ouder dan jij, als ik me goed herinner? Misschien is het bij hem meer stapsgewijs gegaan en gaat het bij jou meer het grote stappen nu... maar dat neemt niet weg dat hij er gewoon begrip voor zou moeten hebben.
Lekker dat de druk wat van de ketel is qua studie.
Werken hoeft denk ik niet altijd veel energie te kosten. Je kunt misschien voor jezelf opschrijven wat je belangrijk vind als je een (tijdelijke) baan gaat zoeken. Als jij rust op het werk belangrijk vind, kun je in die richting zoeken.
Stel dat je als receptioniste aan de slag wilt, voor nu. Er zijn receptionistes die de hele dag 100 dingen tegelijk doen, er zijn er ook die gewoon ergens zitten omdat iemand daar moet zitten, en die het een stuk rustiger hebben.
Of bijvoorbeeld in een winkel. Als je in de ochtenden in een winkel werkt, zal dat rustiger zijn dan wanneer je de middagen, het weekend en de koopzondag neemt.
(ik enter even, schrijf zo nog verder)
En je vriend is een stuk ouder dan jij, als ik me goed herinner? Misschien is het bij hem meer stapsgewijs gegaan en gaat het bij jou meer het grote stappen nu... maar dat neemt niet weg dat hij er gewoon begrip voor zou moeten hebben.
Lekker dat de druk wat van de ketel is qua studie.
Werken hoeft denk ik niet altijd veel energie te kosten. Je kunt misschien voor jezelf opschrijven wat je belangrijk vind als je een (tijdelijke) baan gaat zoeken. Als jij rust op het werk belangrijk vind, kun je in die richting zoeken.
Stel dat je als receptioniste aan de slag wilt, voor nu. Er zijn receptionistes die de hele dag 100 dingen tegelijk doen, er zijn er ook die gewoon ergens zitten omdat iemand daar moet zitten, en die het een stuk rustiger hebben.
Of bijvoorbeeld in een winkel. Als je in de ochtenden in een winkel werkt, zal dat rustiger zijn dan wanneer je de middagen, het weekend en de koopzondag neemt.
(ik enter even, schrijf zo nog verder)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 7 november 2009 om 16:34
Omdat mijn studiefinanciering afgelopen augustus al is verlopen leen ik nu al een bedrag per maand. Is voor het eerst in 4 jaar dat ik leen, dus het is te overzien en ik ben best wel trots op mezelf dat ik nog niet eerder heb geleend.
Maar om dat bedrag ineens te gaan verdubbelen vanaf januari voor een paar maaden (als dat uberhaupt al kan) vind ik wel wat veel. En ik wil ook best wel werken hoor, geen probleem, heb ik ook altijd al gedaan.
Ik zat er aan te denken om mijn oude werkgever te vragen of ik daar 2 dagen in de week mag komen werken straks. Mijn vriend vindt dat niet zo'n strak plan, want volgens hem kwam ik niet vaak vroljk thuis na een werkdag. En het was ook niet altijd even leuk werken daar, maar voor paar maanden zou dat dan toch wel weer moeten kunnen. En als ze me aannemen dan heb ik in elk geval weer wat achter de hand.
Zal volgende week eens bellen en vragen om een gesprek. Wie weet nemen ze nu wel niemand aan, dan moet ik sowieso verder zoeken.
Je hebt gelijk dat ik nu sneller problemen zie dan oplossingen en erover praten kan helpen. Maar met mijn vriend erover praten werkt dan helaas weer niet zo goed en dat vind ik dan wel weer jammer...
Volgens mij vind ik het altijd wel erg prettig als mensen even mijn plan bevestigen en vertellen dat ze dat ook een goed idee vinden... Even hardop voor mezelf nadenken en dan bevestiging krijgen.
Maar om dat bedrag ineens te gaan verdubbelen vanaf januari voor een paar maaden (als dat uberhaupt al kan) vind ik wel wat veel. En ik wil ook best wel werken hoor, geen probleem, heb ik ook altijd al gedaan.
Ik zat er aan te denken om mijn oude werkgever te vragen of ik daar 2 dagen in de week mag komen werken straks. Mijn vriend vindt dat niet zo'n strak plan, want volgens hem kwam ik niet vaak vroljk thuis na een werkdag. En het was ook niet altijd even leuk werken daar, maar voor paar maanden zou dat dan toch wel weer moeten kunnen. En als ze me aannemen dan heb ik in elk geval weer wat achter de hand.
Zal volgende week eens bellen en vragen om een gesprek. Wie weet nemen ze nu wel niemand aan, dan moet ik sowieso verder zoeken.
Je hebt gelijk dat ik nu sneller problemen zie dan oplossingen en erover praten kan helpen. Maar met mijn vriend erover praten werkt dan helaas weer niet zo goed en dat vind ik dan wel weer jammer...
Volgens mij vind ik het altijd wel erg prettig als mensen even mijn plan bevestigen en vertellen dat ze dat ook een goed idee vinden... Even hardop voor mezelf nadenken en dan bevestiging krijgen.
zaterdag 7 november 2009 om 16:34
En jezelf steeds maar weer een schop onder de kont geven... het kan lang goed gaan, maar het is ook klaar op een gegeven moment.
Ik heb ook eens meegemaakt dat ik veel te lang doorging, plus dat er wat externe factoren 'mis' gingen. Maar ik ging door en door, want zo bleef ik overeind, in het begin.
Later niet meer dus. Op is op. Als je lichaam aangeeft dat het niet meer gaat, dmv vermoeidheid, huilbuien en andere ellende.... dan is het op een gegeven moment genoeg.
En dan kun je met koffie, Redbull en andere middelen nog een paar weken door, maar het houdt echt een keer op.
In het andere topic kreeg ik het idee dat je jezelf al heel wat keren opgepept hebt. Je hebt niet bij de eerste gaap gedacht: nou ik ben moe, ik stel mijn studie maar eens uit. (bot gezegd)
Ga jij maar lekker voor jezelf zorgen nu, laat anderen ook lief voor je zijn.
Je vriend is kennelijk niet in staat om jouw verdriet op te vangen. Zijn er anderen in je omgeving die daar beter in zijn? Familie of een goede vriendin, bijvoorbeeld?
Het is fijn om te weten bij wie je WEL kunt huilen. Ook als er iets anders ergs gebeurt in je leven, ooit.
Maar misschien kan je vriend met andere vormen van verdriet beter omgaan hoor, dat is niet ondenkbaar.
Ik heb ook eens meegemaakt dat ik veel te lang doorging, plus dat er wat externe factoren 'mis' gingen. Maar ik ging door en door, want zo bleef ik overeind, in het begin.
Later niet meer dus. Op is op. Als je lichaam aangeeft dat het niet meer gaat, dmv vermoeidheid, huilbuien en andere ellende.... dan is het op een gegeven moment genoeg.
En dan kun je met koffie, Redbull en andere middelen nog een paar weken door, maar het houdt echt een keer op.
In het andere topic kreeg ik het idee dat je jezelf al heel wat keren opgepept hebt. Je hebt niet bij de eerste gaap gedacht: nou ik ben moe, ik stel mijn studie maar eens uit. (bot gezegd)
Ga jij maar lekker voor jezelf zorgen nu, laat anderen ook lief voor je zijn.
Je vriend is kennelijk niet in staat om jouw verdriet op te vangen. Zijn er anderen in je omgeving die daar beter in zijn? Familie of een goede vriendin, bijvoorbeeld?
Het is fijn om te weten bij wie je WEL kunt huilen. Ook als er iets anders ergs gebeurt in je leven, ooit.
Maar misschien kan je vriend met andere vormen van verdriet beter omgaan hoor, dat is niet ondenkbaar.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 7 november 2009 om 16:35
Ik denk dat je alleen stufi kunt lenen als je ingeschreven blijft staan bij je studie.
En dus collegegeld blijft betalen.
Het zal voordeliger zijn om je tijdelijk uit te schrijven, maar dan kun je dus niet lenen.
En dus collegegeld blijft betalen.
Het zal voordeliger zijn om je tijdelijk uit te schrijven, maar dan kun je dus niet lenen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
En tegen die tijd (januari/februari) heb ik bijna al voor het hele jaar betaald.
zaterdag 7 november 2009 om 16:39
zaterdag 7 november 2009 om 17:59
quote:Simooon schreef op 07 november 2009 @ 16:34:
Je hebt gelijk dat ik nu sneller problemen zie dan oplossingen en erover praten kan helpen. Maar met mijn vriend erover praten werkt dan helaas weer niet zo goed en dat vind ik dan wel weer jammer...Je schrijft eigenlijk alleen over jou en je vriend. Hoe zit het met je sociale netwerk? Familie, studiegenoten, vrienden? Je vriend is duidelijk geen goede gesprekspartner op dit gebied, wie is dat wel?
Je hebt gelijk dat ik nu sneller problemen zie dan oplossingen en erover praten kan helpen. Maar met mijn vriend erover praten werkt dan helaas weer niet zo goed en dat vind ik dan wel weer jammer...Je schrijft eigenlijk alleen over jou en je vriend. Hoe zit het met je sociale netwerk? Familie, studiegenoten, vrienden? Je vriend is duidelijk geen goede gesprekspartner op dit gebied, wie is dat wel?
zaterdag 7 november 2009 om 19:14
@ LIn, Mc ga ik binnenkort wel even achteraan, al staat vriend daar niet om te springen. Zelf zou ik evt wel willen, tenzij ik iets anders tegen kom.
@Hemalover, ik kan altijd bij mijn ouders terecht en heb ook wel een aantal vrienden(innen) waar ik mijn ei kwijt zou kunnen, maar ik wil dus niet altijd huilend aan de telefoon hangen en dan de volgende keer als ik ze zie weer vrolijk zijn (is natuurlijk beter dan huilen, maar vind het zo jojo'en)..
@Hemalover, ik kan altijd bij mijn ouders terecht en heb ook wel een aantal vrienden(innen) waar ik mijn ei kwijt zou kunnen, maar ik wil dus niet altijd huilend aan de telefoon hangen en dan de volgende keer als ik ze zie weer vrolijk zijn (is natuurlijk beter dan huilen, maar vind het zo jojo'en)..
zaterdag 7 november 2009 om 19:46
Ik snap nu echt niks meer van mezelf. Heb mijn vriend zojuist verteld dat ik zal proberen hem niet meer op te zadelen met mijn verdriet. En dat vond hij prima...
Nu zit ik weer te huilen...
Ik kan het toch echt niet uitstaan dat hij er dus echt niet voor me is nu en dat hij het goed vind dat ik het zelf probeer op te lossen of bij anderen m'n ei kwijt zal moeten.
Het voelt nu echt alsof ik er alleen voor sta. En hij geeft aan dat dat ook zo is, op familie/vrienden na. Maarja, die zijn er niet om mij een knuffel te geven wanneer ik dat zo nodig heb.
Hij maakte zelfs de opmerking dat ik de laatste tijd meer vanwege hem huil dan dat hij er wat aan kan doen. En hij heeft nog gelijk ook. Het stuit me vaak tegen de borst wat hij zegt en dan huil ik weer...
Nu moet ik ook nog gezellig op visite... Dus zal hier vanavond ook niet meer zijn.
Nu zit ik weer te huilen...
Ik kan het toch echt niet uitstaan dat hij er dus echt niet voor me is nu en dat hij het goed vind dat ik het zelf probeer op te lossen of bij anderen m'n ei kwijt zal moeten.
Het voelt nu echt alsof ik er alleen voor sta. En hij geeft aan dat dat ook zo is, op familie/vrienden na. Maarja, die zijn er niet om mij een knuffel te geven wanneer ik dat zo nodig heb.
Hij maakte zelfs de opmerking dat ik de laatste tijd meer vanwege hem huil dan dat hij er wat aan kan doen. En hij heeft nog gelijk ook. Het stuit me vaak tegen de borst wat hij zegt en dan huil ik weer...
Nu moet ik ook nog gezellig op visite... Dus zal hier vanavond ook niet meer zijn.
zaterdag 7 november 2009 om 20:04
Maar hoe gaat het dan in tijden dat je je wel goed voelt?
Delen jullie dan wel jullie emoties, als er iets is? Jullie zijn al best lang bij elkaar dacht ik... dus het zal vast niet altijd over rozen gegaan zijn.
Het lijkt mij moeilijk om een vriend te hebben die niet tegen huilen kan. Het is namelijk zo fijn als iemand wél zegt: Kom maar en huil maar lekker uit.
Maar ik heb al zo'n wensenlijst voor een partner, ik weet niet of wel of niet 'mogen' huilen dan ook nog doorslaggevend moet zijn
Hoe gaat je vriend ermee om als iemand anders het moeilijk heeft? Familie of vrienden van hem, bijvoorbeeld? Of komen die niet naar hem toe in zulke gevallen?
Succes op de verjaardag. Als je je niet goed voelt gewoon weer weggaan hoor.
Naar huis gaan van een stomme verjaardag is zooooooo lekker
Delen jullie dan wel jullie emoties, als er iets is? Jullie zijn al best lang bij elkaar dacht ik... dus het zal vast niet altijd over rozen gegaan zijn.
Het lijkt mij moeilijk om een vriend te hebben die niet tegen huilen kan. Het is namelijk zo fijn als iemand wél zegt: Kom maar en huil maar lekker uit.
Maar ik heb al zo'n wensenlijst voor een partner, ik weet niet of wel of niet 'mogen' huilen dan ook nog doorslaggevend moet zijn
Hoe gaat je vriend ermee om als iemand anders het moeilijk heeft? Familie of vrienden van hem, bijvoorbeeld? Of komen die niet naar hem toe in zulke gevallen?
Succes op de verjaardag. Als je je niet goed voelt gewoon weer weggaan hoor.
Naar huis gaan van een stomme verjaardag is zooooooo lekker
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 8 november 2009 om 12:17
We zijn bij vrienden geweest gisteravond en het is erg laat geworden. Was erg gezellig en gelukkig draaide vriend halverwege de avond ook bij naar mij toe. Hij was nl nogal flauw van me, omdat ik weer erg had gehuild, voordat we weggingen.
Hoe hij ermee omgaat als anderen verdriet hebben? Ik zal het niet kunnen zeggen, want ik wacht nog steeds op de eerse keer, net zoals dat ik wacht totdat hij voor het eerst verdrietig is. Ik heb hem denk ik nog maar 2x zien huilen en dat was op momenten dat we het rationeel gezien beter uit hadden kunnen maken, omdat we best verschillend zijn, maar we daar allebei zó verdrietig van werden, omdat we gevoelsmatig echt niet zonder elkaar wilden. En ja op die momenten huilden we dus allebei en knuffelden elkaar.
Hij heeft zelf nog geen sterfgeval meegemaakt... Niet dat ik hem dat gun, uiteraard niet! Zelf heb ik mijn portie al wel gehad en ik heb dus nog steeds geen idee hoe het zal zijn als hij verdriet heeft. Denk eerlijk gezegd ook dat hij emoties nog wel eens op kan kroppen. Oftewel typetje binnenvetter versus open boek. Zelf kun je het nl direct aan mij zien als er wat is (in huiselijke kring dan, want daar buiten ben ik dan weer niet slecht in een potje toneelspelen...)
Hoe hij ermee omgaat als anderen verdriet hebben? Ik zal het niet kunnen zeggen, want ik wacht nog steeds op de eerse keer, net zoals dat ik wacht totdat hij voor het eerst verdrietig is. Ik heb hem denk ik nog maar 2x zien huilen en dat was op momenten dat we het rationeel gezien beter uit hadden kunnen maken, omdat we best verschillend zijn, maar we daar allebei zó verdrietig van werden, omdat we gevoelsmatig echt niet zonder elkaar wilden. En ja op die momenten huilden we dus allebei en knuffelden elkaar.
Hij heeft zelf nog geen sterfgeval meegemaakt... Niet dat ik hem dat gun, uiteraard niet! Zelf heb ik mijn portie al wel gehad en ik heb dus nog steeds geen idee hoe het zal zijn als hij verdriet heeft. Denk eerlijk gezegd ook dat hij emoties nog wel eens op kan kroppen. Oftewel typetje binnenvetter versus open boek. Zelf kun je het nl direct aan mij zien als er wat is (in huiselijke kring dan, want daar buiten ben ik dan weer niet slecht in een potje toneelspelen...)
zondag 8 november 2009 om 12:49
Lastig als iemand zelf nog nooit echt verdriet gekend heeft. Van overlijden van een dierbare, of op een andere manier.
Mijn oudste broer heeft dat ook een beetje. Er zijn wel eens mensen dood gegaan, maar hij kon er niet rouwig om zijn (opa was bijvoorbeeld 98, dan is het niet 'erg' als hij overlijdt, maar ik had het er zelf toch even moeilijk mee).
Weet niet hoe broer ermee zou omgaan als er bijvoorbeeld een vriend van hem zou overlijden. Hij kan sowieso slecht met emoties omgaan, in mijn ogen.
Ik kan me wel voorstellen dat jouw problemen (zal ik het oververmoeidheid noemen...? Ik heb wel ongeveer gelezen wat er speelt maar weet niet wat voor 'stickertje' erop zit ) voor hem moeilijker zijn dan verdriet om iets 'tastbaars', omdat hij misschien niet weet wat dit is.
Als er een vriend overlijdt bijvoorbeeld, is het verdriet heel duidelijk te plaatsen.
Dit verdriet is misschien deels een lichamelijke reactie op alles, deels verdriet om andere dingen. En dan kan je vriend er mogelijk niet zoveel mee.
Fijn dat de verjaardag leuk was. Is er op zo'n feest niemand die doorheeft hoe het écht gaat? Lijkt mij toch ook wel opvallend als je vriend anders doet dan anders, voor derden.
Maarja, sommige mensen zijn goed in een masker maken en sommige mensen zijn erg slecht in daardoorheen prikken
Mijn oudste broer heeft dat ook een beetje. Er zijn wel eens mensen dood gegaan, maar hij kon er niet rouwig om zijn (opa was bijvoorbeeld 98, dan is het niet 'erg' als hij overlijdt, maar ik had het er zelf toch even moeilijk mee).
Weet niet hoe broer ermee zou omgaan als er bijvoorbeeld een vriend van hem zou overlijden. Hij kan sowieso slecht met emoties omgaan, in mijn ogen.
Ik kan me wel voorstellen dat jouw problemen (zal ik het oververmoeidheid noemen...? Ik heb wel ongeveer gelezen wat er speelt maar weet niet wat voor 'stickertje' erop zit ) voor hem moeilijker zijn dan verdriet om iets 'tastbaars', omdat hij misschien niet weet wat dit is.
Als er een vriend overlijdt bijvoorbeeld, is het verdriet heel duidelijk te plaatsen.
Dit verdriet is misschien deels een lichamelijke reactie op alles, deels verdriet om andere dingen. En dan kan je vriend er mogelijk niet zoveel mee.
Fijn dat de verjaardag leuk was. Is er op zo'n feest niemand die doorheeft hoe het écht gaat? Lijkt mij toch ook wel opvallend als je vriend anders doet dan anders, voor derden.
Maarja, sommige mensen zijn goed in een masker maken en sommige mensen zijn erg slecht in daardoorheen prikken
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 8 november 2009 om 13:17
Nou dan zal ik je maar even vertellen dat wij hier goed zijn in die maskers... Helaas. Maar hij wil gewoon niet dat de buitenwereld weet dat er iets niet goed zit. En dat maakte het voor mij eerst ook erg moeilijk. Bij hem kon ik mijn ei niet kwijt en als ik het dan aan iemand anders zou vertellen was het ook niet goed, want dan wist iemand anders het
Ging dan ook voornamelijk om ruzies die we wel eens hadden hoor. Ik moet dan huilen en wil getroost worden/me beter voelen, dat kan dan niet met vriend, dus wil ik mijn ei bij een ander kwijt.
Nu ik niet lekker in mijn vel zit en ik dus niet bij hem terecht kan heb ik wel goed duidelijk gemaakt dat ik nu wél bij anderen terecht moet, want ik red het ook niet altijd alleen.
Ik loop in mijn dagelijkse leven ook niet te koop hoor met mijn 'situatie' dus ik zal ook heus wel eens een masker op moeten zetten op verjaardagen oid.
Vind het wel lastig dat mensen nu zeg: neem de tijd. Ik weet dat ik de tijd moet nemen, maarreh... waarvoor? Wat moet ik in die tijd doen om mezelf weer op de rails te krijgen? Hoe kom ik weer uit deze dip?
Edit: Je hebt denk ik een goed punt met dat tastbare verdriet. Toen ik met directe sterfgevallen te maken had kon hij me (godzijdank) wel troosten. Nu zijn er ook wel eens momenten geweest dat een familielid zo ernstig ziek was dat ik dacht dat deze dood zou gaan en ik daarom moest huilen. Daar kan hij dan weer niet tegen, want de beste man is nog niet dood, dus ik moet hoop houden en niet gaan janken. Tja, hij is wel dood gegaan, dus ik 'kreeg gelijk', maar vind het dan wel kut dat hij er op het moment voor overlijden nog zo hard op kan reageren.
Of toen de vader van iemand van vroeger overleed, toen moest ik ook huilen. Vond het zo sneu voor die vroegere vriend van mij. Dan kan hij zich niet indenken dat ik verdrietig ben voor een ander en me even heel beroerd voel over het feit dat er een vader op relatief jonge leeftijd is overleden.
Ging dan ook voornamelijk om ruzies die we wel eens hadden hoor. Ik moet dan huilen en wil getroost worden/me beter voelen, dat kan dan niet met vriend, dus wil ik mijn ei bij een ander kwijt.
Nu ik niet lekker in mijn vel zit en ik dus niet bij hem terecht kan heb ik wel goed duidelijk gemaakt dat ik nu wél bij anderen terecht moet, want ik red het ook niet altijd alleen.
Ik loop in mijn dagelijkse leven ook niet te koop hoor met mijn 'situatie' dus ik zal ook heus wel eens een masker op moeten zetten op verjaardagen oid.
Vind het wel lastig dat mensen nu zeg: neem de tijd. Ik weet dat ik de tijd moet nemen, maarreh... waarvoor? Wat moet ik in die tijd doen om mezelf weer op de rails te krijgen? Hoe kom ik weer uit deze dip?
Edit: Je hebt denk ik een goed punt met dat tastbare verdriet. Toen ik met directe sterfgevallen te maken had kon hij me (godzijdank) wel troosten. Nu zijn er ook wel eens momenten geweest dat een familielid zo ernstig ziek was dat ik dacht dat deze dood zou gaan en ik daarom moest huilen. Daar kan hij dan weer niet tegen, want de beste man is nog niet dood, dus ik moet hoop houden en niet gaan janken. Tja, hij is wel dood gegaan, dus ik 'kreeg gelijk', maar vind het dan wel kut dat hij er op het moment voor overlijden nog zo hard op kan reageren.
Of toen de vader van iemand van vroeger overleed, toen moest ik ook huilen. Vond het zo sneu voor die vroegere vriend van mij. Dan kan hij zich niet indenken dat ik verdrietig ben voor een ander en me even heel beroerd voel over het feit dat er een vader op relatief jonge leeftijd is overleden.
zondag 8 november 2009 om 14:23
eh, opzadelen met verdriet, er alleen voor staan, keeping up appearances?
Gedeelde smart is toch halve smart, waar heb je dan n relatie voor met iemand als die in hours of need niet thuis geeft??
Je hoeft echt geen therapeutje te lopen spelen om er voor je partner te zijn, het zijn kleine gebaren die het leed wat verzachten maar als iemand in de basis al weinig van jouw emotionele turmoil wil weten ben ik erg benieuwd naar jouw vriends definitie van houden van/partnerschap/n goede relatie.
Gedeelde smart is toch halve smart, waar heb je dan n relatie voor met iemand als die in hours of need niet thuis geeft??
Je hoeft echt geen therapeutje te lopen spelen om er voor je partner te zijn, het zijn kleine gebaren die het leed wat verzachten maar als iemand in de basis al weinig van jouw emotionele turmoil wil weten ben ik erg benieuwd naar jouw vriends definitie van houden van/partnerschap/n goede relatie.
zondag 8 november 2009 om 14:37
quote:tijgermeisje schreef op 08 november 2009 @ 14:23:
eh, opzadelen met verdriet, er alleen voor staan, keeping up appearances?
Gedeelde smart is toch halve smart, waar heb je dan n relatie voor met iemand als die in hours of need niet thuis geeft??
Je hoeft echt geen therapeutje te lopen spelen om er voor je partner te zijn, het zijn kleine gebaren die het leed wat verzachten maar als iemand in de basis al weinig van jouw emotionele turmoil wil weten ben ik erg benieuwd naar jouw vriends definitie van houden van/partnerschap/n goede relatie.Ja gevoelig punt en je hebt gelijk hoor. Maar dat is nu toch even iets waar ik weinig aan kan/ga doen. Ja ik zou bij hem weg kunnen gaan, maar zoals ik in mijn OP aangaf is dat nu niet wat ik wil en misschien is dat niet verstandig, maar ik wil er nu zelf mee om kunnen gaan. Met mijn huilbuien welteverstaan. Hij kan er niet mee omgaan en ik heb daar extra last van. Dan maar zonder hem, hoe jammer ook, maar dan zelf maar weer opkrabbelen. Als ik nu geen relatie had zou ik het ook zonder partner moeten doen. Nou ben ik me er wel bewust van dat juist die partner een positieve bijdrage zou kunnen leveren in zo'n geval, maar dat lukt hier dus niet.
eh, opzadelen met verdriet, er alleen voor staan, keeping up appearances?
Gedeelde smart is toch halve smart, waar heb je dan n relatie voor met iemand als die in hours of need niet thuis geeft??
Je hoeft echt geen therapeutje te lopen spelen om er voor je partner te zijn, het zijn kleine gebaren die het leed wat verzachten maar als iemand in de basis al weinig van jouw emotionele turmoil wil weten ben ik erg benieuwd naar jouw vriends definitie van houden van/partnerschap/n goede relatie.Ja gevoelig punt en je hebt gelijk hoor. Maar dat is nu toch even iets waar ik weinig aan kan/ga doen. Ja ik zou bij hem weg kunnen gaan, maar zoals ik in mijn OP aangaf is dat nu niet wat ik wil en misschien is dat niet verstandig, maar ik wil er nu zelf mee om kunnen gaan. Met mijn huilbuien welteverstaan. Hij kan er niet mee omgaan en ik heb daar extra last van. Dan maar zonder hem, hoe jammer ook, maar dan zelf maar weer opkrabbelen. Als ik nu geen relatie had zou ik het ook zonder partner moeten doen. Nou ben ik me er wel bewust van dat juist die partner een positieve bijdrage zou kunnen leveren in zo'n geval, maar dat lukt hier dus niet.
zondag 8 november 2009 om 14:42
Dus stel dat er een vader van een vriend van hem overlijdt, dan voelt hij daar niets bij?
(of is zoiets nog nooit gebeurd)
Bij mij was juist één van de heftigste sterfgevallen de moeder van een vriend. Ik had het beste mens nooit ontmoet (kende die vriend nog maar kort en ze overleed onverwacht) maar het was soms zo moeilijk hem zo kapot te zien.
En als iemand onverwacht overlijdt, is het zo mogelijk nog moeilijker. (Ze heeft even in coma gelegen en toen moest 'de stekker eruit')
Tja, misschien kan je vriend zichzelf niet veranderen op dit punt. Maar dan zou hij moeten toestaan dat anderen jou nu wel steunen, lijkt me.
Misschien een simpel voorbeeld, maar stel dat ik een vriend heb die dol is op films. En ik houd niet van films. Dan kan ik hem of zeggen dat ie dan maar niet naar de bios gaat, of ik sta toe dat mij voor de bioscoop andere vrienden heeft.
(Of slaat dit nergens op..?)
Bedoel dit dus als een vergelijking. Het delen van de liefde voor films even in plaats van het delen van verdriet.
Ik vind het niet raar als een vriend of vriendin van mij een relatie heeft, maar voor sommige dingen liever bij mij komt. (Huilen, praten, etc).
Gewoon omdat het soms ook lucht geeft je sores met iemand anders te delen dan met je partner.
Het lijkt mij nogal benauwend. Hij wil je niet steunen, maar wil ook niet dat je steun vindt bij anderen.
(of is zoiets nog nooit gebeurd)
Bij mij was juist één van de heftigste sterfgevallen de moeder van een vriend. Ik had het beste mens nooit ontmoet (kende die vriend nog maar kort en ze overleed onverwacht) maar het was soms zo moeilijk hem zo kapot te zien.
En als iemand onverwacht overlijdt, is het zo mogelijk nog moeilijker. (Ze heeft even in coma gelegen en toen moest 'de stekker eruit')
Tja, misschien kan je vriend zichzelf niet veranderen op dit punt. Maar dan zou hij moeten toestaan dat anderen jou nu wel steunen, lijkt me.
Misschien een simpel voorbeeld, maar stel dat ik een vriend heb die dol is op films. En ik houd niet van films. Dan kan ik hem of zeggen dat ie dan maar niet naar de bios gaat, of ik sta toe dat mij voor de bioscoop andere vrienden heeft.
(Of slaat dit nergens op..?)
Bedoel dit dus als een vergelijking. Het delen van de liefde voor films even in plaats van het delen van verdriet.
Ik vind het niet raar als een vriend of vriendin van mij een relatie heeft, maar voor sommige dingen liever bij mij komt. (Huilen, praten, etc).
Gewoon omdat het soms ook lucht geeft je sores met iemand anders te delen dan met je partner.
Het lijkt mij nogal benauwend. Hij wil je niet steunen, maar wil ook niet dat je steun vindt bij anderen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 8 november 2009 om 15:17
Hij heeft het dus echt nog niet mee gemaakt... Kan het me niet voorstellen, aangezien ik zelf dus al wel de nodige sterfgevallen in mijn omgeving heb gehad. Maar hij dus niet. Aan de ene kant mooi voor hem, aan de andere kant hoort het er echt wel bij en vormt het je ook wel een beetje denk ik.
Wat jij zegt over die vriend, had ik dus ook met die vriend van mij. En wel meer sterfgevallen dus. Inlevingsvermogen is wellicht de juiste term?
Het laatste punt wat je noemt: dat ik nu steun wil zoeken bij anderen, daar heb ik het gisteravond met hem over gehad. En hij vindt het goed. Dat deed mij dus deels pijn, omdat het op mij overkomt dat hij mij opgeeft. Of in elk geval aangeeft dat hij mij dus echt niet kan steunen op mijn manier. Zelf ben ik heel veel met anderen bezig. Probeer ze zoveel mogelijk te steunen, kunnen altijd bij mij terecht enz. Maar zoals met zoveel dingen kun je wat je een ander geeft niet altijd terug verwachten... Voel me soms wat TE sociaal naar anderen toe. Houd dan ook altijd rekening met anderen en ook veel met mijn vriend, terwijl die zoiets heeft van doe ook gewoon de dingen die jij graag wilt en als dat betekent dat je een keer nee moet verkopen, dan moet dat kunnen.
Het is echt geen boeman, maar hij zit totaal anders in elkaar dan ik en dat botst. Misschien heb ik al te vaak toegegeven en was ik nog kneedbaarder dan hij (toch leeftijdsverschil?). En nu ik dus een keer niet toe wou geven en ik het graag op mijn manier wil doen, lukt dat niet, omdat hij niet mee werkt. En ik kan hem niet dwingen natuurlijk. Hij moet mij willen troosten. Maar als hij geen begrip voor mijn verdriet op kan brengen moet ik het zonder hem doen.
Huilen onder de douche dus en extra lief zijn voor mezelf. Wat meer leren genieten van de momenten alleen. Lekker een boek pakken 's avonds en op de bank met een kop thee en wat lekkers, lekker tijd voor mezelf nemen. Klinkt goed. Nu nog doen.
Wat jij zegt over die vriend, had ik dus ook met die vriend van mij. En wel meer sterfgevallen dus. Inlevingsvermogen is wellicht de juiste term?
Het laatste punt wat je noemt: dat ik nu steun wil zoeken bij anderen, daar heb ik het gisteravond met hem over gehad. En hij vindt het goed. Dat deed mij dus deels pijn, omdat het op mij overkomt dat hij mij opgeeft. Of in elk geval aangeeft dat hij mij dus echt niet kan steunen op mijn manier. Zelf ben ik heel veel met anderen bezig. Probeer ze zoveel mogelijk te steunen, kunnen altijd bij mij terecht enz. Maar zoals met zoveel dingen kun je wat je een ander geeft niet altijd terug verwachten... Voel me soms wat TE sociaal naar anderen toe. Houd dan ook altijd rekening met anderen en ook veel met mijn vriend, terwijl die zoiets heeft van doe ook gewoon de dingen die jij graag wilt en als dat betekent dat je een keer nee moet verkopen, dan moet dat kunnen.
Het is echt geen boeman, maar hij zit totaal anders in elkaar dan ik en dat botst. Misschien heb ik al te vaak toegegeven en was ik nog kneedbaarder dan hij (toch leeftijdsverschil?). En nu ik dus een keer niet toe wou geven en ik het graag op mijn manier wil doen, lukt dat niet, omdat hij niet mee werkt. En ik kan hem niet dwingen natuurlijk. Hij moet mij willen troosten. Maar als hij geen begrip voor mijn verdriet op kan brengen moet ik het zonder hem doen.
Huilen onder de douche dus en extra lief zijn voor mezelf. Wat meer leren genieten van de momenten alleen. Lekker een boek pakken 's avonds en op de bank met een kop thee en wat lekkers, lekker tijd voor mezelf nemen. Klinkt goed. Nu nog doen.
maandag 9 november 2009 om 17:36
Hi S,
eigenlijk kan ik niet echt meepraten, want als het over relaties gaat ben ik nou niet bepaald een ervaringsdeskundige. Maar het lijkt me toch fijn als je in een relatie wel steun aan elkaar hebt, juist in moeilijke tijden.
Weet je zelf wel waar je behoefte aan hebt?
Als ik heel verdrietig ben, kan ik alleen maar huilen en dan wil ik het liefst dat iemand me vastpakt en misschien iets nietszeggends zegt als "komt wel goed". Waar ik geen behoefte aan hebt op zulke momenten is van die goed bedoelde pragmatische adviezen of opmerkingen als "valt allemaal wel mee toch?"
Als ik geen hysterische bui heb, maar gewwon sip, dilemma oid dan praat ik het liefst met iemand die ook een beetje begrijpt hoe ik me voel (ik heb paar lieve vriendinnen, maar hier op het forum zijn ook altijd wel mensen die hetwel begrijpen / in zelfde soort siutatie zitten.
anyway wat ik wil zeggen is en misschien weet je dat zelf al lang, zoek uit waar je precies behoefte aan hebt en vertel dat aan je vriend. Een luisterend oor of begrip gaat wat lastig worden, maar gewoon even uithuilen bij hem, das toch niet zo moeilijk????
Tuurlijk moet je ook voor jezelf kunnen zorgen, maar om nu in deze fase alles maar alleen op te knappen????
x
eigenlijk kan ik niet echt meepraten, want als het over relaties gaat ben ik nou niet bepaald een ervaringsdeskundige. Maar het lijkt me toch fijn als je in een relatie wel steun aan elkaar hebt, juist in moeilijke tijden.
Weet je zelf wel waar je behoefte aan hebt?
Als ik heel verdrietig ben, kan ik alleen maar huilen en dan wil ik het liefst dat iemand me vastpakt en misschien iets nietszeggends zegt als "komt wel goed". Waar ik geen behoefte aan hebt op zulke momenten is van die goed bedoelde pragmatische adviezen of opmerkingen als "valt allemaal wel mee toch?"
Als ik geen hysterische bui heb, maar gewwon sip, dilemma oid dan praat ik het liefst met iemand die ook een beetje begrijpt hoe ik me voel (ik heb paar lieve vriendinnen, maar hier op het forum zijn ook altijd wel mensen die hetwel begrijpen / in zelfde soort siutatie zitten.
anyway wat ik wil zeggen is en misschien weet je dat zelf al lang, zoek uit waar je precies behoefte aan hebt en vertel dat aan je vriend. Een luisterend oor of begrip gaat wat lastig worden, maar gewoon even uithuilen bij hem, das toch niet zo moeilijk????
Tuurlijk moet je ook voor jezelf kunnen zorgen, maar om nu in deze fase alles maar alleen op te knappen????
x
maandag 9 november 2009 om 17:49
maandag 9 november 2009 om 18:47
quote:Simooon schreef op 08 november 2009 @ 15:17:
Hij heeft het dus echt nog niet mee gemaakt... Kan het me niet voorstellen, aangezien ik zelf dus al wel de nodige sterfgevallen in mijn omgeving heb gehad. Maar hij dus niet. Aan de ene kant mooi voor hem, aan de andere kant hoort het er echt wel bij en vormt het je ook wel een beetje denk ik.
Wat jij zegt over die vriend, had ik dus ook met die vriend van mij. En wel meer sterfgevallen dus. Inlevingsvermogen is wellicht de juiste term?
Het laatste punt wat je noemt: dat ik nu steun wil zoeken bij anderen, daar heb ik het gisteravond met hem over gehad. En hij vindt het goed. Dat deed mij dus deels pijn, omdat het op mij overkomt dat hij mij opgeeft. Of in elk geval aangeeft dat hij mij dus echt niet kan steunen op mijn manier. Zelf ben ik heel veel met anderen bezig. Probeer ze zoveel mogelijk te steunen, kunnen altijd bij mij terecht enz. Maar zoals met zoveel dingen kun je wat je een ander geeft niet altijd terug verwachten... Voel me soms wat TE sociaal naar anderen toe. Houd dan ook altijd rekening met anderen en ook veel met mijn vriend, terwijl die zoiets heeft van doe ook gewoon de dingen die jij graag wilt en als dat betekent dat je een keer nee moet verkopen, dan moet dat kunnen.
Het is echt geen boeman, maar hij zit totaal anders in elkaar dan ik en dat botst. Misschien heb ik al te vaak toegegeven en was ik nog kneedbaarder dan hij (toch leeftijdsverschil?). En nu ik dus een keer niet toe wou geven en ik het graag op mijn manier wil doen, lukt dat niet, omdat hij niet mee werkt. En ik kan hem niet dwingen natuurlijk. Hij moet mij willen troosten. Maar als hij geen begrip voor mijn verdriet op kan brengen moet ik het zonder hem doen.
Huilen onder de douche dus en extra lief zijn voor mezelf. Wat meer leren genieten van de momenten alleen. Lekker een boek pakken 's avonds en op de bank met een kop thee en wat lekkers, lekker tijd voor mezelf nemen. Klinkt goed. Nu nog doen.
Mja, dat ken ik wel, dat uber-sociale naar anderen toe. En het niet altijd terugkrijgen.
Maar... anderen weten soms niet dat je het nodig hebt. Zeker als je een masker opzet, spreekwoordelijk. En anderen kunnen ook niet altijd wat jij kan, in de zin van luisteren, troosten etc.
Er zijn er een paar die dat kunnen, en een boel die dat niet kunnen. Maar je komt er pas achter wie dat kan, als je je eerst kwetsbaar durft op te stellen. En aangeeft dat je ergens mee zit.
Wel fijn dat je vriend nu tolereert dat jij je door anderen laat helpen. Het was fijner geweest als hij je ook kon helpen, maar eigenlijk begon dit topic al met vaststellen dat hij dat niet kan / doet.
Het is makkelijk om nu een negatief beeld te vormen van jullie relatie (voor ons forummers) maar we zien natuurlijk niet de leuke dingen, want daar gaat dit topic niet over.
Hij heeft het dus echt nog niet mee gemaakt... Kan het me niet voorstellen, aangezien ik zelf dus al wel de nodige sterfgevallen in mijn omgeving heb gehad. Maar hij dus niet. Aan de ene kant mooi voor hem, aan de andere kant hoort het er echt wel bij en vormt het je ook wel een beetje denk ik.
Wat jij zegt over die vriend, had ik dus ook met die vriend van mij. En wel meer sterfgevallen dus. Inlevingsvermogen is wellicht de juiste term?
Het laatste punt wat je noemt: dat ik nu steun wil zoeken bij anderen, daar heb ik het gisteravond met hem over gehad. En hij vindt het goed. Dat deed mij dus deels pijn, omdat het op mij overkomt dat hij mij opgeeft. Of in elk geval aangeeft dat hij mij dus echt niet kan steunen op mijn manier. Zelf ben ik heel veel met anderen bezig. Probeer ze zoveel mogelijk te steunen, kunnen altijd bij mij terecht enz. Maar zoals met zoveel dingen kun je wat je een ander geeft niet altijd terug verwachten... Voel me soms wat TE sociaal naar anderen toe. Houd dan ook altijd rekening met anderen en ook veel met mijn vriend, terwijl die zoiets heeft van doe ook gewoon de dingen die jij graag wilt en als dat betekent dat je een keer nee moet verkopen, dan moet dat kunnen.
Het is echt geen boeman, maar hij zit totaal anders in elkaar dan ik en dat botst. Misschien heb ik al te vaak toegegeven en was ik nog kneedbaarder dan hij (toch leeftijdsverschil?). En nu ik dus een keer niet toe wou geven en ik het graag op mijn manier wil doen, lukt dat niet, omdat hij niet mee werkt. En ik kan hem niet dwingen natuurlijk. Hij moet mij willen troosten. Maar als hij geen begrip voor mijn verdriet op kan brengen moet ik het zonder hem doen.
Huilen onder de douche dus en extra lief zijn voor mezelf. Wat meer leren genieten van de momenten alleen. Lekker een boek pakken 's avonds en op de bank met een kop thee en wat lekkers, lekker tijd voor mezelf nemen. Klinkt goed. Nu nog doen.
Mja, dat ken ik wel, dat uber-sociale naar anderen toe. En het niet altijd terugkrijgen.
Maar... anderen weten soms niet dat je het nodig hebt. Zeker als je een masker opzet, spreekwoordelijk. En anderen kunnen ook niet altijd wat jij kan, in de zin van luisteren, troosten etc.
Er zijn er een paar die dat kunnen, en een boel die dat niet kunnen. Maar je komt er pas achter wie dat kan, als je je eerst kwetsbaar durft op te stellen. En aangeeft dat je ergens mee zit.
Wel fijn dat je vriend nu tolereert dat jij je door anderen laat helpen. Het was fijner geweest als hij je ook kon helpen, maar eigenlijk begon dit topic al met vaststellen dat hij dat niet kan / doet.
Het is makkelijk om nu een negatief beeld te vormen van jullie relatie (voor ons forummers) maar we zien natuurlijk niet de leuke dingen, want daar gaat dit topic niet over.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 9 november 2009 om 20:43
Hoe goed het ook bedoeld is om mij te vragen naar de positieve punten, wil ik daar nu liever niet op in gaan. Zoals Moonlight al aangeeft (of eigenlijk mij quote) gaat het er nu niet om om mijn vriend zwart te maken. Er zijn echt zat leuke momenten tussen ons en het is ook echt een lieve man. Weliswaar gaat het binnen onze relatie nogal eens met ups en downs, maar als er niks positiefs meer was en er alleen maar sprake zou zijn van downs dan zou ik echt geen energie meer willen steken in deze relatie en het mezelf misschien wel makkelijker maken door op mezelf te gaan wonen en mezelf ontdekken.
Wat PI zegt herken ik heel erg. Het liefst zou ik me gewoon even laten troosten. Iemand die een arm om je heen slaat en zegt dat het wel goed komt. Maar dat gaat hier helaas niet. Hoe kut ook voor mij, ik wil hem daarom niet kwijt. Wel wil ik mijn onrustige en verdrietige gevoel kwijt en daar wil ik nu aan werken. En op zo'n manier dat het niet ten koste gaat van mijn relatie. Mocht dat echt niet anders kunnen dan kan ik er altijd nog een punt achter zetten, hoeveel pijn het ook zal doen. Want ik weet nu dat ik bij mezelf op nr 1 hoor te staan.
Wat PI zegt herken ik heel erg. Het liefst zou ik me gewoon even laten troosten. Iemand die een arm om je heen slaat en zegt dat het wel goed komt. Maar dat gaat hier helaas niet. Hoe kut ook voor mij, ik wil hem daarom niet kwijt. Wel wil ik mijn onrustige en verdrietige gevoel kwijt en daar wil ik nu aan werken. En op zo'n manier dat het niet ten koste gaat van mijn relatie. Mocht dat echt niet anders kunnen dan kan ik er altijd nog een punt achter zetten, hoeveel pijn het ook zal doen. Want ik weet nu dat ik bij mezelf op nr 1 hoor te staan.
maandag 9 november 2009 om 20:47
Ik denk ook dat het nu, in jouw situatie, sowieso teveel zou zijn om de relatie te verbreken.
Even los van het feit dat je dat helemaal niet wilt.
Maar stel dat je dat wel zou willen... het brengt zoveel gedoe met zich mee als je samenwoont.
Denk dat je eerst een beetje tot rust moet komen, de emoties wat moet laten kalmeren. En dan op termijn kun je je afvragen hoe goed jullie relatie is, maar niet nu.
(ik suggereer niks over de relatie hoor... hoop dat mensen dat niet verkeerd gaan lezen)
Even los van het feit dat je dat helemaal niet wilt.
Maar stel dat je dat wel zou willen... het brengt zoveel gedoe met zich mee als je samenwoont.
Denk dat je eerst een beetje tot rust moet komen, de emoties wat moet laten kalmeren. En dan op termijn kun je je afvragen hoe goed jullie relatie is, maar niet nu.
(ik suggereer niks over de relatie hoor... hoop dat mensen dat niet verkeerd gaan lezen)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
