Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 maart 2025 om 21:47
En ik kom ook even over mezelf jammeren: ik zie als een berg op tegen morgen. Alle tijd om een deuk in een pakje boter te slaan, en juist op die dagen komt er niets uit m'n handen.
Bestond er maar een soort wasmachine-apparaat voor administratieve klusjes, dat ik die hele papierwinkel in een apparaat kon gooien, geurparels en paperclips erbij, stekker er in, en dat er dan 2 uur later iets piept en wat lampjes flikkeren en dat al die brieven en formulieren netjes gesorteerd, ingevuld en afgesproken ergens uit komen rollen.
Bestond er maar een soort wasmachine-apparaat voor administratieve klusjes, dat ik die hele papierwinkel in een apparaat kon gooien, geurparels en paperclips erbij, stekker er in, en dat er dan 2 uur later iets piept en wat lampjes flikkeren en dat al die brieven en formulieren netjes gesorteerd, ingevuld en afgesproken ergens uit komen rollen.
vrijdag 28 maart 2025 om 22:54
Meeveren kan ik wel doen, dat is kind de hele dag aan het gamen. Krijg (en accepteer?) ik een grote mond als we gaan eten, als het bedtijd is, eigenlijk voor alles waarbij het scherm aan de kant moet.
Ik zeur niet om een kwartiertje langer dan afgesproken, maar als ik geen grens stel dan kan ik net zo goed inpakken en wegwezen.
Je hoeft niet beter te kunnen dan je kan, dat bedoel ik.
Ik probeer mijn best te doen om kind een paar normen en waarden mee te geven. Hoe vaak ik bepaalde woorden naar mijn hoofd gegooid krijg, ik kan dat niet accepteren. Wil en kan dat niet negeren. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik nooit wat laat gaan, doe alsof ik iets niet gemerkt heb, maar het is te. De vraag is natuurlijk in hoeverre het "te" is omdat het misschien harder bij mij binnen komt en ik minder kan verdragen. Oftewel, versterken we elkaars negatieve punten en is kind dus beter zonder mij af?
Mee eens dat kind (en de meeste tieners) van 0 naar 100 gaan in een paar seconden, maar niet kunnen terugschakelen. Mij lukt dat ook niet dus hoe kan kind het dan geleerd hebben?
Ik zou niet weten hoe ik kind kan kalmeren. Meestal laat ik haar uitrazen en probeer ik afstand te bewaren want alles wat ik zeg of doe is als een rode lap op een stier. Soms reageer ik inderdaad met een reactie waarin ik aangeef dat ze zelf mag kiezen waar ze wilt wonen en als het haar gelukkiger maakt bij vader dat ik haar dan niet voor de voeten ga lopen, dat ik hoe dan ook van haar houdt. Vandaag lukte dat niet. Ik zat zelf te hoog in mijn emoties.
Ik herken haar gemoedstoestand wel van vroeger (en nu), niet voor rede vatbaar. Wist ik maar hoe ik haar kan bereiken op zo'n moment.
Zijn die dagen dat je niet vooruit komt niet juist omdat je alle andere dagen zo ver gaat omdat het niet anders kan? Dat je die dag dus nodig hebt om te herstellen? Ik probeer het tegenwoordig wel zo te zien, niet dat het me lukt hahaha.
Blijft lastig om mild voor jezelf te zijn.
Administratieve klusjes zijn vervelend en energievretend hè. Overzicht bewaren, geen fouten maken, ordenen. Heb je de rust om er even goed voor te gaan zitten?
Hoe ga je jezelf er doorheen helpen?
Ik merk dat ik twijfel of je op zoek bent naar tips of alleen je frustraties wilde uiten. Dus ik hoop dat ik met mijn reactie niks fouts zeg.
Succes voor morgen! En kom gerust even uitrazen hier als je dat fijn vindt.
Ik zeur niet om een kwartiertje langer dan afgesproken, maar als ik geen grens stel dan kan ik net zo goed inpakken en wegwezen.
Je hoeft niet beter te kunnen dan je kan, dat bedoel ik.
Ik probeer mijn best te doen om kind een paar normen en waarden mee te geven. Hoe vaak ik bepaalde woorden naar mijn hoofd gegooid krijg, ik kan dat niet accepteren. Wil en kan dat niet negeren. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik nooit wat laat gaan, doe alsof ik iets niet gemerkt heb, maar het is te. De vraag is natuurlijk in hoeverre het "te" is omdat het misschien harder bij mij binnen komt en ik minder kan verdragen. Oftewel, versterken we elkaars negatieve punten en is kind dus beter zonder mij af?
Mee eens dat kind (en de meeste tieners) van 0 naar 100 gaan in een paar seconden, maar niet kunnen terugschakelen. Mij lukt dat ook niet dus hoe kan kind het dan geleerd hebben?
Ik zou niet weten hoe ik kind kan kalmeren. Meestal laat ik haar uitrazen en probeer ik afstand te bewaren want alles wat ik zeg of doe is als een rode lap op een stier. Soms reageer ik inderdaad met een reactie waarin ik aangeef dat ze zelf mag kiezen waar ze wilt wonen en als het haar gelukkiger maakt bij vader dat ik haar dan niet voor de voeten ga lopen, dat ik hoe dan ook van haar houdt. Vandaag lukte dat niet. Ik zat zelf te hoog in mijn emoties.
Ik herken haar gemoedstoestand wel van vroeger (en nu), niet voor rede vatbaar. Wist ik maar hoe ik haar kan bereiken op zo'n moment.
Zijn die dagen dat je niet vooruit komt niet juist omdat je alle andere dagen zo ver gaat omdat het niet anders kan? Dat je die dag dus nodig hebt om te herstellen? Ik probeer het tegenwoordig wel zo te zien, niet dat het me lukt hahaha.
Blijft lastig om mild voor jezelf te zijn.
Administratieve klusjes zijn vervelend en energievretend hè. Overzicht bewaren, geen fouten maken, ordenen. Heb je de rust om er even goed voor te gaan zitten?
Hoe ga je jezelf er doorheen helpen?
Ik merk dat ik twijfel of je op zoek bent naar tips of alleen je frustraties wilde uiten. Dus ik hoop dat ik met mijn reactie niks fouts zeg.
Succes voor morgen! En kom gerust even uitrazen hier als je dat fijn vindt.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 maart 2025 om 23:08
De hele dag een scherm; dat is natuurlijk ook makkelijker dan verbinding maken met je moeder die zelf óók moeite heeft met verbinding maken.
Ik zou daarom niet inzetten op minder scherm, maar op méér van iets anders. Hoe vullen jullie de tijd in? Wat kan daarin anders/beter? Hebben jullie plannen voor het weekend?
Ik zou daarom niet inzetten op minder scherm, maar op méér van iets anders. Hoe vullen jullie de tijd in? Wat kan daarin anders/beter? Hebben jullie plannen voor het weekend?
•
vrijdag 28 maart 2025 om 23:25
We hebben geen echte tijdsinvulling, dat is waarschijnlijk deels het probleem. Kind is nergens voor de motiveren. Eventueel vriendinnetjes die komen spelen, maar daar zit ook geen binding richting mij in.
Ik zou oprecht niet weten wat ik met kind kan ondernemen om te verbinden. Elk idee dat ik aandraag wordt afgeketst onder het mom van niet leuk en saai. Zelf iets bedenken lukt haar niet. Leuke impasse op die manier.
Kind heeft heel sterk de neiging om me te commanderen. Wil ik niet direct drinken voor haar pakken dan krijg ik, nadat ze herhaalderlijk gezeurd heeft, te horen dat ik niks voor haar wil doen of dat ze ook alles zelf moet doen. Het drama spelen, overdrijven, ik kan daar echt niet tegen en het raakt me misschien ook wel omdat ik juist probeer het goede te doen. Natuurlijk snapt zij dat niet op haar leeftijd.
Ik zou oprecht niet weten wat ik met kind kan ondernemen om te verbinden. Elk idee dat ik aandraag wordt afgeketst onder het mom van niet leuk en saai. Zelf iets bedenken lukt haar niet. Leuke impasse op die manier.
Kind heeft heel sterk de neiging om me te commanderen. Wil ik niet direct drinken voor haar pakken dan krijg ik, nadat ze herhaalderlijk gezeurd heeft, te horen dat ik niks voor haar wil doen of dat ze ook alles zelf moet doen. Het drama spelen, overdrijven, ik kan daar echt niet tegen en het raakt me misschien ook wel omdat ik juist probeer het goede te doen. Natuurlijk snapt zij dat niet op haar leeftijd.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 maart 2025 om 23:33
Wat vervelend dat jullie in dit patroon terecht zijn gekomen. Was het vroeger anders, deden jullie toen nog weleens iets leuks?
Een spelletje, samen naar de bios, ergens lekker lunchen, door de McDrive, iets bakken, op de fiets en ergens een ijsje eten etc etc?
Kan je met haar bespreken dat actief doen gezond is, in alle opzichten? En dat je graag samen met haar bedenkt hoe? Jij kan dan wel een kader stellen; we gaan beide dagen in elk geval iéts doen. Wat wil jij? Je kan ook 10 dingen op briefjes schrijven en in een pot doen. Elke dag iets grabbelen.
Een spelletje, samen naar de bios, ergens lekker lunchen, door de McDrive, iets bakken, op de fiets en ergens een ijsje eten etc etc?
Kan je met haar bespreken dat actief doen gezond is, in alle opzichten? En dat je graag samen met haar bedenkt hoe? Jij kan dan wel een kader stellen; we gaan beide dagen in elk geval iéts doen. Wat wil jij? Je kan ook 10 dingen op briefjes schrijven en in een pot doen. Elke dag iets grabbelen.
•
vrijdag 28 maart 2025 om 23:50
Ja lastig is dat, als alles een twistpunt is.
Ik denk niet dat kind beter af is zonder jou, echt niet, in geen enkel scenario.
Tips zijn juist fijn. Ik erger me nu al aan wat ik morgen niet ga doen, hoe belachelijk is dat en toch kom ik er zelf niet uit.
Vraag 2: naar de Hema voor een dosis moed in de vorm van handige mapjes, notitieblokken en post-its in andere kleuren. Heb al in overvloed en papierwinkel goeddeels digitaal.
Ik denk niet dat kind beter af is zonder jou, echt niet, in geen enkel scenario.
Tips zijn juist fijn. Ik erger me nu al aan wat ik morgen niet ga doen, hoe belachelijk is dat en toch kom ik er zelf niet uit.
Goede vragen. Antwoord op vraag 1: nee maar nietsdoen levert ook onrust op.Twijfelaar schreef: ↑28-03-2025 22:54Administratieve klusjes zijn vervelend en energievretend hè. Overzicht bewaren, geen fouten maken, ordenen. Heb je de rust om er even goed voor te gaan zitten?
Hoe ga je jezelf er doorheen helpen?
Vraag 2: naar de Hema voor een dosis moed in de vorm van handige mapjes, notitieblokken en post-its in andere kleuren. Heb al in overvloed en papierwinkel goeddeels digitaal.
zaterdag 29 maart 2025 om 10:19
@Frizz
We deden vaker wel leuke dingen, maar dan moest ik ook aan kind trekken hoor. Het wordt alleen steeds erger en ik krijg dat niet opgebracht. Vijf minuutjes fietsen voor een ijsje is tegenwoordig teveel gevraagd. Ze blijft liever gamen.
Spelletjes deden we vroeger wel, ook samen een puzzel maken was wel leuk. Inmiddels is alles saai en niet leuk.
Ik bespreek het soms wel met haar en heb dit ook opgepakt bij de poh, ze zegt zelf gameverslaafd te zijn en er wat aan te willen doen, maar zodra er ook maar 1 klein dingetje gevraagd wordt dan breekt de hel los, ben ik een kut moeder, wilt ze me nooit meer zien en belt liefst direct haar vader om daar naartoe te gaan. Nu is ze nog niet zo groot dat ze de afstand zelf kan overbruggen, maar vanaf de brugklas zal ze dat wel kunnen en dan zie ik het letterlijk gebeuren dat ze haar boeltje pakt en weg is. Ik weet niet of ik dan de kracht heb om nog contact te houden. Mezelf kennende ga ik dan diep in de vermijding en laat ik haar gaan om nooit meer terug te zien.
Je tips om te grabbelen of samen iets te bedenken werken hier dus niet omdat kind zich letterlijk tegen alles verzet.
Het schermtijd afbakenen ben ik nu actiever aan het doen in de hoop dat vervelen gaat leiden tot andere activiteiten, maar dat zal niet snel gebeuren en sorry, maar ik weet genoeg niet of ik het kan opbrengen. Elke keer de verwijten, de pijn en de angst dat zij ook vertrekt uit mijn leven.
@framboise-t
Tips zijn juist fijn. Ik erger me nu al aan wat ik morgen niet ga doen, hoe belachelijk is dat en toch kom ik er zelf niet uit.
Heel herkenbaar. LInksom of rechtsom is er onrust. Het volgende geldt alleen voor anderen en niet voor mezelf
De vraag is of die onrust op de lange termijn vermindert als je nu een stuk van de administratie oppakt? Kun je de verschillende formulieren, taken, klusjes opdelen in kleinere stukjes? Als je alles in een keer wilt aanpakken dan is het net een hoge muur waar je elke keer tegenop loopt, maar als je een muurtje van 10 cm over moet stappen dan lukt het misschien wel. Of een van 15 cm als dat lukt. Klein beginnen. Zit je in de goede flow dan ga je even door, lukt het niet dan neem je even pauze en ga je bijvoorbeeld naar de Hema om benodigde spulletjes te halen. Even uit de situatie stappen.
Ik blijf vaak hangen in dat ik bijvoorbeeld mappen nodig heb, maar niet weet hoeveel dus eigenlijk moet ik eerst uitzoeken wat ik allemaal in een map wil hebben zitten, maar dat kan alleen als ik die mappen al heb. Zo zet ik mezelf klem in mijn eigen gedachten. Ergens beginnen en dan op de koop toenemen dat ik misschien vaker naar de winkel moet voor mappen is een optie (ook lastig hoor, want groter inkopen bespaart centjes
)
Mijn tip zou vooral zijn om te beginnen (ja dat is super lastig) en dan te kijken hoe ver je komt. Wellicht met jezelf afspreken dat je minimaal 15 minuten aan de slag gaat? Daarna mag je stoppen of doorgaan. Ik merk het dan niet altijd dat ik al langer dan 15 minuten bezig ben, dat is dan pure winst. (Disclaimer: ik heb dit pas een enkele keer geprobeerd.)
We deden vaker wel leuke dingen, maar dan moest ik ook aan kind trekken hoor. Het wordt alleen steeds erger en ik krijg dat niet opgebracht. Vijf minuutjes fietsen voor een ijsje is tegenwoordig teveel gevraagd. Ze blijft liever gamen.
Spelletjes deden we vroeger wel, ook samen een puzzel maken was wel leuk. Inmiddels is alles saai en niet leuk.
Ik bespreek het soms wel met haar en heb dit ook opgepakt bij de poh, ze zegt zelf gameverslaafd te zijn en er wat aan te willen doen, maar zodra er ook maar 1 klein dingetje gevraagd wordt dan breekt de hel los, ben ik een kut moeder, wilt ze me nooit meer zien en belt liefst direct haar vader om daar naartoe te gaan. Nu is ze nog niet zo groot dat ze de afstand zelf kan overbruggen, maar vanaf de brugklas zal ze dat wel kunnen en dan zie ik het letterlijk gebeuren dat ze haar boeltje pakt en weg is. Ik weet niet of ik dan de kracht heb om nog contact te houden. Mezelf kennende ga ik dan diep in de vermijding en laat ik haar gaan om nooit meer terug te zien.
Je tips om te grabbelen of samen iets te bedenken werken hier dus niet omdat kind zich letterlijk tegen alles verzet.
Het schermtijd afbakenen ben ik nu actiever aan het doen in de hoop dat vervelen gaat leiden tot andere activiteiten, maar dat zal niet snel gebeuren en sorry, maar ik weet genoeg niet of ik het kan opbrengen. Elke keer de verwijten, de pijn en de angst dat zij ook vertrekt uit mijn leven.
@framboise-t
Tips zijn juist fijn. Ik erger me nu al aan wat ik morgen niet ga doen, hoe belachelijk is dat en toch kom ik er zelf niet uit.
Heel herkenbaar. LInksom of rechtsom is er onrust. Het volgende geldt alleen voor anderen en niet voor mezelf
De vraag is of die onrust op de lange termijn vermindert als je nu een stuk van de administratie oppakt? Kun je de verschillende formulieren, taken, klusjes opdelen in kleinere stukjes? Als je alles in een keer wilt aanpakken dan is het net een hoge muur waar je elke keer tegenop loopt, maar als je een muurtje van 10 cm over moet stappen dan lukt het misschien wel. Of een van 15 cm als dat lukt. Klein beginnen. Zit je in de goede flow dan ga je even door, lukt het niet dan neem je even pauze en ga je bijvoorbeeld naar de Hema om benodigde spulletjes te halen. Even uit de situatie stappen.
Ik blijf vaak hangen in dat ik bijvoorbeeld mappen nodig heb, maar niet weet hoeveel dus eigenlijk moet ik eerst uitzoeken wat ik allemaal in een map wil hebben zitten, maar dat kan alleen als ik die mappen al heb. Zo zet ik mezelf klem in mijn eigen gedachten. Ergens beginnen en dan op de koop toenemen dat ik misschien vaker naar de winkel moet voor mappen is een optie (ook lastig hoor, want groter inkopen bespaart centjes
) Mijn tip zou vooral zijn om te beginnen (ja dat is super lastig) en dan te kijken hoe ver je komt. Wellicht met jezelf afspreken dat je minimaal 15 minuten aan de slag gaat? Daarna mag je stoppen of doorgaan. Ik merk het dan niet altijd dat ik al langer dan 15 minuten bezig ben, dat is dan pure winst. (Disclaimer: ik heb dit pas een enkele keer geprobeerd.)
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 29 maart 2025 om 10:20
zaterdag 29 maart 2025 om 12:06
Welke hulp zou dat dan zijn en hoe zie je dat voor je? Ik kan namelijk alleen hulp inschakelen met toestemming van ex en die deed al verschrikkelijk moeilijk over poh voor kind. Als ik aangeef dat er problemen zijn bij mij dan geef ik hem alleen munitie om kind nog verder van me af te drijven.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 29 maart 2025 om 13:20
Ik wou even laten horen dat ik de berichtjes allemaal heb gelezen.
Er is niet iets direkt aanvullends.
Wel met betrekking tot dochter en scherm gebruik. Veel jonge mensen krijgen oogproblemen met veelvuldig schermgebruik, wat kan leiden tot myopie of bijziendheid. Een oogafwijking waarbij je voorwerpen van dichtbij wel duidelijk kunt zien maar veraf wordt als wazig gezien.
De ogen staan continu gericht op dichtbij kijken ( naar scherm) en de ogen worden veel minder gebruikt om in de verte kijken.
Vaak moeten mensen dan een bril voor veraf.
Het is natuurlijk geen leuk bericht maar misschien iets waar dochter naar kan luisteren. Het advies voor schermgebruikers is om na elke 20 min schermgebruik minstens 20 seconden pauze te nemen en hun ogen op iets anders te richten, dat minstens 6 meter ver weg staat.
Wellicht kunnen jullie samen even naar buiten en gewoon naar iets in de verte kijken. Of samen naar de wolken kijken. Zien wat je erin ziet.
Dat is niet saai want net als in gaming is het open voor allerlei mogelijkheden
Er is niet iets direkt aanvullends.
Wel met betrekking tot dochter en scherm gebruik. Veel jonge mensen krijgen oogproblemen met veelvuldig schermgebruik, wat kan leiden tot myopie of bijziendheid. Een oogafwijking waarbij je voorwerpen van dichtbij wel duidelijk kunt zien maar veraf wordt als wazig gezien.
De ogen staan continu gericht op dichtbij kijken ( naar scherm) en de ogen worden veel minder gebruikt om in de verte kijken.
Vaak moeten mensen dan een bril voor veraf.
Het is natuurlijk geen leuk bericht maar misschien iets waar dochter naar kan luisteren. Het advies voor schermgebruikers is om na elke 20 min schermgebruik minstens 20 seconden pauze te nemen en hun ogen op iets anders te richten, dat minstens 6 meter ver weg staat.
Wellicht kunnen jullie samen even naar buiten en gewoon naar iets in de verte kijken. Of samen naar de wolken kijken. Zien wat je erin ziet.
Dat is niet saai want net als in gaming is het open voor allerlei mogelijkheden
zaterdag 29 maart 2025 om 13:24
zondag 30 maart 2025 om 13:50
Een kind heeft daarvoor ook een betrouwbare opvoeder nodig die in verbinding is. Die voorleeft goed voor zichzelf te zorgen. Die vanaf jonge leeftijd helpt om inzicht te krijgen in consequenties van eigen handelen.
Hoe ernstig is het als jouw ex weet dat jij graag hulp hierbij zou hebben? Is je angst dat er dan iets vreselijks gebeurt realistisch?
Hoe ernstig is het als jouw ex weet dat jij graag hulp hierbij zou hebben? Is je angst dat er dan iets vreselijks gebeurt realistisch?
•
zondag 30 maart 2025 om 15:49
Heeft hij dat echt als doel, of is het een bijkomstigheid? Ik kan me best voorstellen dat het voor kinderen (even in het algemeen) heel erg lastig is om gescheiden ouders te hebben die niet samen door één deur kunnen, waarvan er eentje psychische problematiek heeft en de ander niet bereid is te praten over gevoelens en problemen.
Ik vind het dan ook niet fair om al dat gegame van dochter daar los van te zien. Want ja ze is een puber, maar heeft te dealen met bovenstaande. Dan is de online wereld natuurlijk wel heerlijk om in weg te vluchten. Wat is haar alternatief?
Ik vind het dan ook niet fair om al dat gegame van dochter daar los van te zien. Want ja ze is een puber, maar heeft te dealen met bovenstaande. Dan is de online wereld natuurlijk wel heerlijk om in weg te vluchten. Wat is haar alternatief?
•
zondag 30 maart 2025 om 19:19
Ik weet dat het heel lastig is voor kinderen als ouders niet door een deur kunnen, ik heb het zelf meegemaakt en dat is juist waarom ik het anders wil, maar het lukt me niet. Ik kan dat niet alleen bewerkstelligen. Ik kan dat niet als de ander me probeert kapot te maken.
Of het bewust gebeurd dat weet ik natuurlijk niet zeker. Ik heb er wel een sterk vermoeden en dat geldt ook voor de mensen om me heen. Ze horen van mij een gekleurd verhaal, maar dan nog zijn ze unaniem in hun mening over ex. Van een aantal weet ik zeker dat als ze het er niet mee eens zijn dat ze me dat zouden zeggen. Sterker nog, volgens hun zou ik meer voor mezelf moeten opkomen richting ex. Minder toegeven om de goede lieve vrede te bewaren.
Ik heb nergens gezegd dat het gamen van kind niet mede door de situatie versterkt word. Ik denk ook dat het, naast puber zijn, komt door de situatie tussen haar ouders. Maar zeg me, wat moet ik dan doen? Ik kan mijn ex niet dwingen om te veranderen, om mee te werken aan hulp. Sorry, maar ik kan hier niet uit de doeken doen hoe de poh afspraken tot stand zijn gekomen.
Wellicht overdrijf ik wel en valt het allemaal wel mee. Ben ik de angsthaas en de trut die haar ex als aso wegzet op een anoniem forum. Wie weet ben ik wel alles schuld. Het zou me niks verbazen, ik ben het toch ook schuld?
Het geeft mij vooral het idee dat ik beter suicide had kunnen plegen tijdens het huwelijk. Dat waren ze hun moeder kwijt, maar alles beter dan dit nu. Gevalletje pech op de weg, het was zo makkelijk geweest, maar helaas die kans is verkeken.
Of het bewust gebeurd dat weet ik natuurlijk niet zeker. Ik heb er wel een sterk vermoeden en dat geldt ook voor de mensen om me heen. Ze horen van mij een gekleurd verhaal, maar dan nog zijn ze unaniem in hun mening over ex. Van een aantal weet ik zeker dat als ze het er niet mee eens zijn dat ze me dat zouden zeggen. Sterker nog, volgens hun zou ik meer voor mezelf moeten opkomen richting ex. Minder toegeven om de goede lieve vrede te bewaren.
Ik heb nergens gezegd dat het gamen van kind niet mede door de situatie versterkt word. Ik denk ook dat het, naast puber zijn, komt door de situatie tussen haar ouders. Maar zeg me, wat moet ik dan doen? Ik kan mijn ex niet dwingen om te veranderen, om mee te werken aan hulp. Sorry, maar ik kan hier niet uit de doeken doen hoe de poh afspraken tot stand zijn gekomen.
Wellicht overdrijf ik wel en valt het allemaal wel mee. Ben ik de angsthaas en de trut die haar ex als aso wegzet op een anoniem forum. Wie weet ben ik wel alles schuld. Het zou me niks verbazen, ik ben het toch ook schuld?
Het geeft mij vooral het idee dat ik beter suicide had kunnen plegen tijdens het huwelijk. Dat waren ze hun moeder kwijt, maar alles beter dan dit nu. Gevalletje pech op de weg, het was zo makkelijk geweest, maar helaas die kans is verkeken.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 30 maart 2025 om 19:31
Dat is niet waar. Ik hoop dat je dat ook weet.Twijfelaar schreef: ↑30-03-2025 19:19Het geeft mij vooral het idee dat ik beter suicide had kunnen plegen tijdens het huwelijk. Dat waren ze hun moeder kwijt, maar alles beter dan dit nu. Gevalletje pech op de weg, het was zo makkelijk geweest, maar helaas die kans is verkeken.
Wat eten we vanavond?
maandag 31 maart 2025 om 01:30
Dat is ook zo. Dat kun je niet alleen doen, als je alle tegenwerking krijgt.
Je doet je uiterste best Twijfelaar, meer kun je niet doen.
maandag 31 maart 2025 om 08:38
Ik heb niet alle laatste posts kunnen lezen, dus excuus als ik plank missla. ik herken - al gaat dat steeds beter, de kou is hier wel uit de lucht, en daar ben ik zo dankbaar voor - zeker de adembenemende spanning die een ex meevoert waardoor je vanalles niet durft te doen.
Wel met Frizz eens dat je iets van een steuntje in de rug nodig hebt. Eerst contact maken, en daarna pas grenzen stellen, en zo te lezen begin je met grenzen stellen en durf je daarna niet meer contact te maken. Wat ik ergens ook zo zielig vindt je hebt overduidelijk wel het belang van kind voor ogen.
In de categorie haalbare tips: kun je misschien je huis parfumeren zodat het huis veilig en vredig voor jullie voelt? Ik bedoel geen vieze nep-geurkaarsen, maar bijvoorbeeld echte bloemen (lavendel, rozen) of een taart bakken?
Kleine handelingen om het tij te keren.
Wel met Frizz eens dat je iets van een steuntje in de rug nodig hebt. Eerst contact maken, en daarna pas grenzen stellen, en zo te lezen begin je met grenzen stellen en durf je daarna niet meer contact te maken. Wat ik ergens ook zo zielig vindt je hebt overduidelijk wel het belang van kind voor ogen.
In de categorie haalbare tips: kun je misschien je huis parfumeren zodat het huis veilig en vredig voor jullie voelt? Ik bedoel geen vieze nep-geurkaarsen, maar bijvoorbeeld echte bloemen (lavendel, rozen) of een taart bakken?
Kleine handelingen om het tij te keren.
maandag 31 maart 2025 om 08:45
En ik denk dat 'bepalen wie er schuld heeft' niet van toepassing is. Ik ben opgegroeid met ouders die wel contact maakten en dan is het heel makkelijk om dat te kopiëren naar mijn eigen kind toe. Is geen verdienste van mij, net als dat het niet jouw schuld is als niemand jou dat ooit heeft geleerd.
framboise-t wijzigde dit bericht op 31-03-2025 08:46
Reden: Andere woorden gekozen
Reden: Andere woorden gekozen
8.54% gewijzigd
dinsdag 1 april 2025 om 10:52
Dan ben je goed bezig geweest framboise-t. Je hebt het je voorgenomen en gedaan. Zelfs zonder retail therapy
Is de berg administratie nog steeds een berg of valt het nu mee? Ik heb soms dat ik denk dat het extreem veel is, maar als ik eenmaal een paar enveloppen geregeld heb dat het dan eigenlijk wel meevalt. Dat het dus vooral groot is in mijn hoofd.
Kun je misschien ergens deze week een kwartiertje inplannen om verder te gaan? Ik weet niet of je daar nog energie voor hebt na een werkdag of als kind in bed ligt? Alle kleine beetjes helpen.
Is de berg administratie nog steeds een berg of valt het nu mee? Ik heb soms dat ik denk dat het extreem veel is, maar als ik eenmaal een paar enveloppen geregeld heb dat het dan eigenlijk wel meevalt. Dat het dus vooral groot is in mijn hoofd.
Kun je misschien ergens deze week een kwartiertje inplannen om verder te gaan? Ik weet niet of je daar nog energie voor hebt na een werkdag of als kind in bed ligt? Alle kleine beetjes helpen.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 10:54
Op het moment van schrijven absoluut niet. Nu ik weer rustig / lamgeslagen / leeg ben, is die overweldigde emotie er niet meer en kan ik het wat beter relativeren. Dat scheelt.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
