Hoe leven op orde stellen?

Twijfelaar zondag 29 oktober 2023 om 20:00

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling

2.39% gewijzigd

Hope is the first step on the road to disappointment

framboise-t donderdag 20 maart 2025 om 16:11

Twijfelaar schreef: ↑
20-03-2025 09:38
Dat lijkt me echt niet fijn om geen tuin te hebben. Mis je dat niet?
Vandaag de hele dag op het werk, dus geen "last" van de buren. Binnen muziek aanzetten kan, maar meestal heb ik wel een raam of iets open en dan horen ze mijn muziek en daar schaam ik me dan ook weer voor. Zo maak ik het mezelf wel ingewikkeld.

Ik woon fantastisch: op loopafstand een prachtige boekwinkel, een rivier om aan te wandelen en aan een de andere kant een klein bos, en met een trammetje sta ik zo in het centrum. Familie dichtbij, fijne school voor kind. Dus 'de eigen tuin' heb ik ingeleverd, ik zou dat wel willen, maar liever hier zonder dan elders met.

Muziek met oordopjes? Of zacht aanzetten als de ramen openstaan?

Verbinder donderdag 20 maart 2025 om 21:09

Twijfelaar schreef: ↑
20-03-2025 11:37
Heb je enig idee wat hier de oorzaak van is?

Hoe ik het zelf ervaar als de reden is dat ik gewoon niet volledig aanwezig ben. Ik ben er wel, maar het is alsof een ‘stukje’ van me er niet bij is.
Een paar keer in mijn leven heb ik wel eens na een flink schok effekt gemerkt dat het stukje er wel even bij kwam. Dat merkte ik ook direkt. Mijn obdervatie was veel helderder, vollediger. Alsof ik veel vollediger aanwezig was.
Helaas was dat schok effekt veroorzaakt door confrontatie van mensen naar mij, wat ik toen heel moeilijk kon hebben.
Ik werd wel ‘wakkerder’ geschut, maar na een tijdje vergleed het weer en was ik weer minder volledig aanwezig.

Lange tijd heb ik gemediteert, met veel frustratie. Ook mindfullness geleerd. En in het nu moment leven. Allerlei dingen om vollediger aanwezig te zijn. Ik bleef altijd met een gefrustreerd gevoel, want ‘iets’ werkte niet mee in mij.
Ik heb sterk het idee dat een stukje ego/ pijndeel bij mij zich terug trekt. Het kan namelijk wel naar voren komen, door bepaalde confrontatie maar tegelijkertijd voelt dat zeer onprettig en overweldigend. En na een tijdje trekt dat stukje zich weer terug naar de achtergrond.
Vroeger ben ik nooit geconfronteerd in mijn jeugd. Niet door mijn ouders maar ook niet door anderen. Ik was er doodsbang voor en ‘wist’ hoe het uit de weg te gaan. Ik was een heel makkelijk kind en meegaand, en had het ook niet nodig om geconfronteerd te worden.
Maar ik had er, zonder oorzaak, een doodsangst voor.

Heb jij wel eens ervaren in je leven dat de mist even weg was? Dat je je helderder voelde?

Verbinder donderdag 20 maart 2025 om 21:23

Twijfelaar schreef: ↑
20-03-2025 11:37
Als iemand dan vraagt "goh hoe was je weekend/vakantie/dag/" dan moet ik bijna altijd zeggen "weet ik niet". Dat komt niet vriendelijk over,

Ook heel herkenbaar. Meestal geef ik maar een nietszeggend antwoord als: wel ok, zaterdag even weggeweest en zondag thuis gerommeld, in de tuin.
Ik gebruik dan woorden die meestal wel kloppen. Ook al is het verre van nauwkeurig. Zaterdag ga ik meestal even naar de winkel, en in huis rommelen of in de tuin kan ook kloppen. Ik loop elke dag wel even in de tuin. Meestal ‘doe’ ik weinig maar ik ben er wel even geweest en heb gekeken naar de planten enzo.
Dus als ik vertel dat ik in de tuin heb gerommeld vind ik dat een acceptabel antwoord.

Ik kan me voorstellen dat jouw antwoord niet prettig voor je voelt. Zou je het iets kunnen nuanceren, als dat goed voor je voelt?

Verbinder donderdag 20 maart 2025 om 21:34

framboise-t schreef: ↑
20-03-2025 16:03
Wat leuk dat je een hond hebt, Verbinder.

Ze is 4 jaar oud en een scheet, erg lief. Ze is een klein hondje maar ze denkt dat ze zo groot is als een labrador en blaft gerust tegen alle grote honden die langs komen. Ze is geen grote fan van wandelen en ze ligt het liefst in het zonnetje te liggen.
Het meest schattige vind ik wanneer ze slaapt en droomt, dan beweegt een pootje, ze piept of maakt andere geluidjes en is waarschijnlijk iets aan het jagen. Heel soms kwispelt ze in haar droom, zooo schattig.

Twijfelaar vrijdag 21 maart 2025 om 07:47

Frizz schreef: ↑
20-03-2025 16:09
Zie dit linkje;

https://www.ggzheuvelrug.nl/chronische- ... eigenlijk/

Gelezen, test gedaan maar er kwam niks schrikbarendst uit.

Oke, dat is niet waar blijkbaar. Ik wilde de score opschrijven, maar ik wist niet meer hoeveel het totaal aantal punten was wat je kon behalen. Gisteren had ik 26 van de 40 (die 40 wist ik dus niet), dat gaf als score matige stress. Net de test opnieuw gedaan en nu komt er 27 van de 40, met als score ernstige stress. 1 puntje verschil en nu tikt het wel aan. Stom.

Stress dus. Waarvan? Dingen waar ik geen invloed op heb. Mijn ex, werk (wat ik al nauwelijks doe), het dagdagelijkse leven, ouderlijk huis, contacten onderhouden, vriend. Toegegeven, misschien heb ik op sommige wel invloed. Is het geaccepteerd om het uit te maken dmv een brief? Kan ik niet gewoon het relatiegedeelte voor lief nemen en gebruik maken van het vriendschapsgedeelte? Nee hè, dat mag niet. Is fout van me om dat te denken en te willen. Hij heeft recht op iemand die er volledig voor gaat en vooral iemand die zijn gevoel kan beantwoorden.

Het leven is een bak ellende.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 21 maart 2025 om 07:51

framboise-t schreef: ↑
20-03-2025 16:11
Ik woon fantastisch: op loopafstand een prachtige boekwinkel, een rivier om aan te wandelen en aan een de andere kant een klein bos, en met een trammetje sta ik zo in het centrum. Familie dichtbij, fijne school voor kind. Dus 'de eigen tuin' heb ik ingeleverd, ik zou dat wel willen, maar liever hier zonder dan elders met.

Muziek met oordopjes? Of zacht aanzetten als de ramen openstaan?

Dat klinkt alsof je het er fijn wonen vindt. Woont kind voornamelijk bij jou? Of ligt de school verder weg van ex?
Sorry dat ik het weer om mij laat draaien, ik zou in jouw situatie je woonplek nooit als fijn kunnen beschouwen omdat ik vooral kijk naar de dingen die er niet zijn. Zoals ik me hier opvreet over het niet hebben van een eigen parkeerplek. Ergens denk ik "waar zeur je over", maar het blijft resoneren in mijn hoofd en elke keer als mijn "vaste" plekje bezet is ben ik er van slag van. Niet extreem, maar het roept geen fijne gevoelens op.

Muziek met oordopjes verdraag ik niet. Ik wil het liefste meezingen en dat gaat dan niet. Idem met de ramen open.

Och ja, zie mij zeuren met mijn "ik wil ik wil ik wil" alsof ik een kleuter in een winkel ben die een zakje snoep wilt en niet krijgt.
Accepteren is het toverwoord.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 21 maart 2025 om 10:07

Ik mis haptotherapeute, al was het maar even om mijn hart te luchten. Even vrijuit te praten zonder dat het invloed heeft op die persoon. Zonder dat ik na hoef te denken over wat ik wel en niet kan/mag zeggen. Helaas pas eerste week van april een afspraak staan.

Hope is the first step on the road to disappointment

Verbinder vrijdag 21 maart 2025 om 11:16

Twijfelaar schreef: ↑
21-03-2025 10:07
Ik mis haptotherapeute, al was het maar even om mijn hart te luchten. Even vrijuit te praten zonder dat het invloed heeft op die persoon. Zonder dat ik na hoef te denken over wat ik wel en niet kan/mag zeggen. Helaas pas eerste week van april een afspraak staan.

Dat kan ik me wel voorstellen. Het klinkt als een fijne therapeute.
Is de afspraak vervroegen een optie?

Verbinder vrijdag 21 maart 2025 om 11:21

Twijfelaar schreef: ↑
21-03-2025 07:47
Stress dus. Waarvan? Dingen waar ik geen invloed op heb. Mijn ex, werk (wat ik al nauwelijks doe), het dagdagelijkse leven, ouderlijk huis, contacten onderhouden, vriend. Toegegeven, misschien heb ik op sommige wel invloed. Is het geaccepteerd om het uit te maken dmv een brief? Kan ik niet gewoon het relatiegedeelte voor lief nemen en gebruik maken van het vriendschapsgedeelte? Nee hè, dat mag niet. Is fout van me om dat te denken en te willen. Hij heeft recht op iemand die er volledig voor gaat en vooral iemand die zijn gevoel kan beantwoorden.

Schrijf neer wat je kwijt moet. Ik lees je wel.
En maakt mij niet uit of het maatschappelijk acceptabel is of niet.

Twijfelaar vrijdag 21 maart 2025 om 12:49

Verbinder schreef: ↑
21-03-2025 11:16
Dat kan ik me wel voorstellen. Het klinkt als een fijne therapeute.
Is de afspraak vervroegen een optie?

Ik denk het niet en ik ga het toch niet proberen. Ik snap wel dat ze me niet heel vaak wilt zien/spreken, want ze kan me niet echt helpen. Ik mag haar mailen, maar dat lukt me dus niet. Ik vermijd als de beste momenteel. (Bijna dan, want ik schrijf hier nog.)

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar vrijdag 21 maart 2025 om 12:51

Verbinder schreef: ↑
21-03-2025 11:21
Schrijf neer wat je kwijt moet. Ik lees je wel.
En maakt mij niet uit of het maatschappelijk acceptabel is of niet.

Het gaat niet altijd om het maatschappelijk acceptabel zijn, meer de herkenbaarheid vind ik lastig.

Een huidig dilemma met ex bijvoorbeeld kan ik hier wel neerzetten, maar dat maakt me heel herkenbaar voor hem.

Ik heb trouwens nog niet gereageerd op je reactie mbt de mist. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet en of het zoals jij het beschrijft voor mij ook werkt. Lastige materie.

Hope is the first step on the road to disappointment

framboise-t vrijdag 21 maart 2025 om 17:36

Verbinder schreef: ↑
20-03-2025 21:34
Ze is 4 jaar oud en een scheet, erg lief. Ze is een klein hondje maar ze denkt dat ze zo groot is als een labrador en blaft gerust tegen alle grote honden die langs komen. Ze is geen grote fan van wandelen en ze ligt het liefst in het zonnetje te liggen.
Het meest schattige vind ik wanneer ze slaapt en droomt, dan beweegt een pootje, ze piept of maakt andere geluidjes en is waarschijnlijk iets aan het jagen. Heel soms kwispelt ze in haar droom, zooo schattig.

Wat grappig dat je hond niet van wandelen houdt.
Ik heb een kat en die kan soms ook zo diep slapen, dat je helemaal ziet dat ze aan het dromen is. Oneindig lief.

framboise-t vrijdag 21 maart 2025 om 17:40

Twijfelaar schreef: ↑
21-03-2025 07:51
Dat klinkt alsof je het er fijn wonen vindt. Woont kind voornamelijk bij jou? Of ligt de school verder weg van ex?
Sorry dat ik het weer om mij laat draaien, ik zou in jouw situatie je woonplek nooit als fijn kunnen beschouwen omdat ik vooral kijk naar de dingen die er niet zijn. Zoals ik me hier opvreet over het niet hebben van een eigen parkeerplek. Ergens denk ik "waar zeur je over", maar het blijft resoneren in mijn hoofd en elke keer als mijn "vaste" plekje bezet is ben ik er van slag van. Niet extreem, maar het roept geen fijne gevoelens op.

Muziek met oordopjes verdraag ik niet. Ik wil het liefste meezingen en dat gaat dan niet. Idem met de ramen open.

Kind woont bij mij, gaat in mijn buurt naar school. Ik twijfel over vanalles maar niet over mijn huis, ondanks de nadelen.

Ik denk dat dat resoneren, van 'woon ik hier wel goed / had ik maar een eigen parkeerplek' een uiting van stress is, eigenlijk.

Zing je wel onder de douche? Of op de fiets?

framboise-t vrijdag 21 maart 2025 om 17:58

dissociatie/ mist heb ik geen ervaring mee, wel met stress.
Stress hoeft niet perse door iets in het hier en nu te komen, maar bijv. ook in hoe je naar jezelf kijkt, wat je van jezelf verwacht, hoe je jezelf censureert in wat wel en niet mag en kan. Mijn ouders konden vrij gespannen reageren en ik heb dat voorbeeld overgenomen. Ik heb therapie en haptonomie nodig gehad om dat iets anders te kunnen doen. Blijft moeilijk hoor, ik kan best jaloers zijn op mensen die 'komt wel goed' zeggen en dat dan echt zo voelen.

Frizz vrijdag 21 maart 2025 om 18:41

Bovenaan het artikel uit de link staat dat psychische problematiek een stressfactor is. Dus…

•

Verbinder zaterdag 22 maart 2025 om 00:10

Twijfelaar schreef: ↑
21-03-2025 12:51
. Lastige materie.

Ja vind ik ook hoor.
In die grijze mist gebeurt ook die onduidelijkheid tussen wel iets doen/ niet iets doen. Niet iets besluiten/ wel iets besluiten. En al die andere duizenden scenario’s die er tussenin liggen en in de kop kunnen afspelen

Verbinder zaterdag 22 maart 2025 om 00:15

framboise-t schreef: ↑
21-03-2025 17:58
dissociatie/ mist heb ik geen ervaring mee, wel met stress.
Stress hoeft niet perse door iets in het hier en nu te komen, maar bijv. ook in hoe je naar jezelf kijkt, wat je van jezelf verwacht, hoe je jezelf censureert in wat wel en niet mag en kan. Mijn ouders konden vrij gespannen reageren en ik heb dat voorbeeld overgenomen. Ik heb therapie en haptonomie nodig gehad om dat iets anders te kunnen doen. Blijft moeilijk hoor, ik kan best jaloers zijn op mensen die 'komt wel goed' zeggen en dat dan echt zo voelen.

Mee eens. Ik ervaar eigenlijk alle stress door mezelf, niet zozeer door de uiterlijke omstandigheden.
Eckhart Tolle had een keer een goede omschrijving gegeven van stress. Ik ga eens kijken of ik die nog kan vinden.

Verbinder zaterdag 22 maart 2025 om 00:35

Ik ga nog een poging wagen wat over de mist te schrijven.
In principe zit er pijn achter op de achtergrond. Pijn en angst voor de pijn. Pijn om afgekeurd te worden op een moment dat je het meest kwestbaar bent.
En diep in je wezen weet je dat zoiets zou kunnen gebeuren en daarom is er een beschermingslaag opgezet in het dagelijks leven. Dat is in principe die mist.
Het zorgt dat je niet met volle bewustzijn alles meemaakt. Je ervaart niet volledig, en stel dat er iets heel hards wordt gezegd naar je, dan komt het tenminste gefiltert binnen. En kan je door blijven bestaan, zeg maar.
Een nadelig effekt van die bescherming is dat je niet alles meekrijgt wat er gebeurt, niet alle zintuigen ten volle kan benutten. En daardoor ontgaan je dingen, ontglipt bepaalde info. In gesprekken met mensen, maar ook in allerlei andere scenarios.
Er zit ook een stukje ego aan vast. Een stukje wat zich bijv goed voelt, bijv iets beter dan een ander. bijv ‘kijk mij nou’.
En dat stukje is verborgen, en ook bang om ontdekt te worden.

Die 2 gaan hand in hand. Het stukje van de angst van afkeuring en pijn en het stukje wat zich iets verheven voelt.
Daarom is standaard therapie zo lastig om echt tot de essentie te komen. Bij veel mensen werken bepaalde therapieen bij angst goed en treffend. Het werkt goed voor de angst en daarmee wordt de angst minder.
Als er daarmaast nog een fliter zit, wat er bij mij zit en wat ik denk dat er bij jou ook zit (ego filter) dan is dat extra lastig. Maar zeker niet onmogelijk.
Ps ego stukje kan misschien lastig zijn om te herkennen, de vinger erop te leggen.

Ik weet niet of je het herkent.
Het zal waarschijnlijk wel een onduidelijk stukje zijn. Laat het me weten of stel er een vraag over als je wil. Het is makkelijker om op een vraag in te gaan.

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:21

framboise-t schreef: ↑
21-03-2025 17:36
Wat grappig dat je hond niet van wandelen houdt.
Ik heb een kat en die kan soms ook zo diep slapen, dat je helemaal ziet dat ze aan het dromen is. Oneindig lief.

Lijkt me beide heerlijk

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:27

framboise-t schreef: ↑
21-03-2025 17:40
Kind woont bij mij, gaat in mijn buurt naar school. Ik twijfel over vanalles maar niet over mijn huis, ondanks de nadelen.

Ik denk dat dat resoneren, van 'woon ik hier wel goed / had ik maar een eigen parkeerplek' een uiting van stress is, eigenlijk.

Zing je wel onder de douche? Of op de fiets?

Ik zing wel eens in de auto en thuis als kind er niet bij is. Zingen onder de douche doe ik niet. Heel soms zet ik dan zware muziek op om een huilbui te forceren, om even een beetje te ontladen denk ik.

Lijkt me prettig om over je huis zeker te zijn, ondanks de nadelen. Dat je zo'n kalm gevoel hebt van dit stukje is oke, dit is goed. Dat kind bij jou woont en je daarom minder (correct me if i am wrong) rekening hoeft te houden met vader van kind. Toch?

Misschien zijn al mijn twijfels en overdenken wel een uiting van stress. Maar hoe verminder ik die dan? Ik merk nu ik afgelopen week meer gewerkt heb ik ook een stuk minder stabiel, minder oke ben. Vaker tranen in mijn ogen zonder echte aanleiding, van vermoeidheid, op zijn, kapot. Jammer dat ik nu geen afspraak voor diagnostiek heb want dan ziet ze ook de andere kant eens. Andere afspraken was ik redelijk oke, voor mijn doen dan. Nu is het puinhoop.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:30

framboise-t schreef: ↑
21-03-2025 17:58
dissociatie/ mist heb ik geen ervaring mee, wel met stress.
Stress hoeft niet perse door iets in het hier en nu te komen, maar bijv. ook in hoe je naar jezelf kijkt, wat je van jezelf verwacht, hoe je jezelf censureert in wat wel en niet mag en kan. Mijn ouders konden vrij gespannen reageren en ik heb dat voorbeeld overgenomen. Ik heb therapie en haptonomie nodig gehad om dat iets anders te kunnen doen. Blijft moeilijk hoor, ik kan best jaloers zijn op mensen die 'komt wel goed' zeggen en dat dan echt zo voelen.

Een bloedhekel heb ik aan die uitspraak. "Het komt wel goed." Nee het komt niet goed, maar blijf jij er maar lekker in geloven is vaak mijn eerste gedachte als iemand dat zegt. Ik haak dat ook echt af in zo'n gesprek en voel me niet begrepen. Het voelt niet als komt wel goed, het voelt als uitzichtloos en komt nooit meer goed.

Stress door eigen verwachtingen en zelfbeeld, zo had ik het nog niet bekeken, maar is vast toepasbaar op mij. Het censureren wat wel en niet mag van mezelf, pittige. Ik doe dat vaak. Wat kan ik zeggen, wat kan ik doen, wat niet? Hoe komt het over en hoe zorg ik ervoor dat ik niemand kwets maar ook niemand alarmeer met mijn uitspraken. Nooit is het goed.

Knap dat je het voorbeeld van je ouders hebt aangepakt en het zelf anders probeert te doen. Dat het niet altijd lukt lijkt me vrij logisch want het zit er zo diep ingebakken. Hoe ben je erachter gekomen dat dat iets was wat je van jongs af aan geleerd hebt van je ouders?

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:31

Frizz schreef: ↑
21-03-2025 18:41
Bovenaan het artikel uit de link staat dat psychische problematiek een stressfactor is. Dus…

Oke, touché. Die had ik niet gezien.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:32

Verbinder schreef: ↑
22-03-2025 00:10
Ja vind ik ook hoor.
In die grijze mist gebeurt ook die onduidelijkheid tussen wel iets doen/ niet iets doen. Niet iets besluiten/ wel iets besluiten. En al die andere duizenden scenario’s die er tussenin liggen en in de kop kunnen afspelen

The hell, maar dit inderdaad.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:37

Verbinder schreef: ↑
22-03-2025 00:35
Ik ga nog een poging wagen wat over de mist te schrijven.
In principe zit er pijn achter op de achtergrond. Pijn en angst voor de pijn. Pijn om afgekeurd te worden op een moment dat je het meest kwestbaar bent.
En diep in je wezen weet je dat zoiets zou kunnen gebeuren en daarom is er een beschermingslaag opgezet in het dagelijks leven. Dat is in principe die mist.
Het zorgt dat je niet met volle bewustzijn alles meemaakt. Je ervaart niet volledig, en stel dat er iets heel hards wordt gezegd naar je, dan komt het tenminste gefiltert binnen. En kan je door blijven bestaan, zeg maar.
Een nadelig effekt van die bescherming is dat je niet alles meekrijgt wat er gebeurt, niet alle zintuigen ten volle kan benutten. En daardoor ontgaan je dingen, ontglipt bepaalde info. In gesprekken met mensen, maar ook in allerlei andere scenarios.
Er zit ook een stukje ego aan vast. Een stukje wat zich bijv goed voelt, bijv iets beter dan een ander. bijv ‘kijk mij nou’.
En dat stukje is verborgen, en ook bang om ontdekt te worden.

Die 2 gaan hand in hand. Het stukje van de angst van afkeuring en pijn en het stukje wat zich iets verheven voelt.
Daarom is standaard therapie zo lastig om echt tot de essentie te komen. Bij veel mensen werken bepaalde therapieen bij angst goed en treffend. Het werkt goed voor de angst en daarmee wordt de angst minder.
Als er daarmaast nog een fliter zit, wat er bij mij zit en wat ik denk dat er bij jou ook zit (ego filter) dan is dat extra lastig. Maar zeker niet onmogelijk.
Ps ego stukje kan misschien lastig zijn om te herkennen, de vinger erop te leggen.

Ik weet niet of je het herkent.
Het zal waarschijnlijk wel een onduidelijk stukje zijn. Laat het me weten of stel er een vraag over als je wil. Het is makkelijker om op een vraag in te gaan.

Dit herken ik wel meer, alleen die filter voelt voor mij niet als mist aan, maar zou het wel kunnen zijn. Daar kan ik de vinger nog niet op leggen.
Er zit in mij een grote angst voor datgene wat ik nu verborgen houdt. Maar of dat een stukje van mezelf is dat ik verborgen houd of een stuk geschiedenis waarvan ik niet wil/mag/kan weten wat er is gebeurd, dat weet ik niet. Er is alleen heel veel angst voor dat onbekende en onderdrukte.
Het ego stukje herken ik wel hoor, ik kan me soms veel beter dan een ander voelen, arrogant beter zelfs. En dat mag niet, dat is niet oke, dus veroordeel ik mezelf er op want zoals je nu denkt dat mag niet. Iedereen is gelijk, niemand minder of meer waard. Toch speelt dat soms wel eens op. De tegenstrijdigheid in mezelf hierom is vermoeiend. Ik ervaar het en veroordeel het want het mag niet bestaan.

Hope is the first step on the road to disappointment

Twijfelaar zaterdag 22 maart 2025 om 13:42

Weekend en ik hang vast. Natuurlijk nog steeds een oneindig lijstje met dingen die moeten gebeuren. Zeker in de tuin moet er van alles nog gebeuren. Voor werk ook eigenlijk. Ik voel een dikke onrust in me die op mijn hart/borstkas slaat. Drukkend gevoel. Al vaker gehad maar al een tijdje weggeweest dus is weer even wennen. Er lijkt gewoon geen einde aan te komen.

Voor mij wel duidelijk weer eens dan meer werken er niet in zit. Afgelopen week meer uren gemaakt op meer dagen en ik ben gesloopt. Natuurlijk is er ook op andere vlakken weer van alles gebeurd, maar ja bedenk maar eens wie of wat de schuld krijgt. Wat de oorzaak is van mijn huidige staat. Ik denk werk, maar eigenlijk zijn al die factoren bij elkaar een grote bom op mijn toch al weinige stabiliteit en dus kiep ik nu bijna om en dat kan niet, want dan gaat het echt mis. Weer die angst.

Ik heb al eens vaker gewenst dat ik een ziekte zou krijgen waardoor ik wekenlang aan bed gekluisterd zou zijn. Liefst ziekenhuis. Dat ik gewoon echt niks meer kan en mag, dat ik dat nodig heb, maar wat een bullshit want iets met zelfzorg en zo? Dat moet toch zelf te regelen zijn ipv dat ik wat op me afroep...

Tralalala, laatste bericht van deze pagina.

Hope is the first step on the road to disappointment

Actieve topics