Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 18 maart 2025 om 12:40
Ook als mijn gevoel niet gegrond is? Er geen reden of oorzaak is om me zo te voelen?framboise-t schreef: ↑16-03-2025 22:34Ja 100%. Het gaat om jouw gevoel van dat je je niet bekeken voelt en veiligheid.
Het is fijn als je een plek hebt waar je op je gemak bent en je niet tien keer per dag tegen jezelf hoeft te zeggen 'ik kom 'm heus niet tegen als ik met 3 repen chocolade bij de kassa sta / 's middags nog in m'n pyama zit thee te drinken op de bank.'
Ik heb namelijk het idee dat ik me vooral aanstel.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 18 maart 2025 om 12:43
Ik was degene die niet meer verder wilde, die geen verbinding voelde, maar ook niet durfde aan te gaan. Ik was degene die geen gevoelens meer had voor de ander. Voor mij voelt het als heel terecht dat ik de schuldige ben. Ik vind ook dat ik daar niet de rest van mijn leven voor hoef te boeten en zeker niet over de hoofden van de kinderen, maar ik ben het wel schuld.framboise-t schreef: ↑16-03-2025 22:53Ik geloof overigens niet zo in 'schuld' voor degene die de knoop doorhakt. Vaak heeft de ander al 1001 terugtrekkende bewegingen gemaakt en reageert degene die de woorden uitspreekt, op een onhoudbare situatie.
Er was geen onhoudbare situatie, behalve voor mij en door mijn houding daardoor voor de rest van het gezin. In de basis lag het echter bij mij.
AUB niet quoten, dit gaat straks weg.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 18 maart 2025 om 12:51
Je staat bovenaan de pagina. Held!
Weet je, jij bent er een meester in om elk gedrag en elke emoties van jezelf negatief uit te leggen.
Zou je dat durven erkennen voor jezelf? En dat gewoon even laten zijn wat het is?
Jij denkt zo en je voelt het zo, maar het is geen harde waarheid. En dat is allemaal oké.
Weet je, jij bent er een meester in om elk gedrag en elke emoties van jezelf negatief uit te leggen.
Zou je dat durven erkennen voor jezelf? En dat gewoon even laten zijn wat het is?
Jij denkt zo en je voelt het zo, maar het is geen harde waarheid. En dat is allemaal oké.
•
dinsdag 18 maart 2025 om 15:03
Ik heb een tiental antwoorden in mijn hoofd, ze dwarrelen een beetje door elkaar, ik doe een poging:Twijfelaar schreef: ↑18-03-2025 12:40Ook als mijn gevoel niet gegrond is? Er geen reden of oorzaak is om me zo te voelen?
Ik heb namelijk het idee dat ik me vooral aanstel.
- Alle gevoelens mogen er zijn, in beginsel. Ook gevoelens waar je geen aanwijsbare reden voor hebt, hoeft je jezelf niet om te veroordelen. Je stelt je niet aan.
- hoewel ik sommige gevoelens met rationele argumenten te lijf probeer te gaan, is dit er niet zo een.
- ook als je ex je niets misdaan heeft, triggert hij jouw gevoel van onveiligheid. Ik heb bijv. last van hoogtevrees. Ik ga echt niet naast een afgrond wonen ook al staat er een prima hek naast. Ik ga niet tien keer per dag tegen mezelf zeggen: ' ik val er heus niet in, aansteller'. Ik wil gewoon wonen op een platte plek, leven in plaats van overleven.
- je lat ligt een beetje te veel bij 'ik moet dit kunnen' en veel te weinig bij 'word ik er gelukkig van'. Meer ruimte voor je eigen geluk! Pure noodzaak.
- ik vermoed dat hij je wel wat heeft aangedaan. Misschien niet nu aanwijsbaar, misschien niet 1 incident, maar tussen de regels door lees ik heus wel dat je uitgeput en moegestreden uit je huwelijk bent gestapt.
dinsdag 18 maart 2025 om 15:06
De dank is wederzijds! Blijft een fijn topicTwijfelaar schreef: ↑16-03-2025 12:04Ik waardeer het enorm dat jullie direct meedenken en ideeën aandragen. Dat geeft me een beetje het gevoel er niet alleen voor te staan in alle gekheid. Dus DANK JULLIE WEL!!!
dinsdag 18 maart 2025 om 17:03
Whahaha ja, eerste post van de nieuwe pagina. Dat was een moment van waanzinFrizz schreef: ↑18-03-2025 12:51Je staat bovenaan de pagina. Held!
Weet je, jij bent er een meester in om elk gedrag en elke emoties van jezelf negatief uit te leggen.
Zou je dat durven erkennen voor jezelf? En dat gewoon even laten zijn wat het is?
Jij denkt zo en je voelt het zo, maar het is geen harde waarheid. En dat is allemaal oké.
Ben ik tenminste ergens goed in
(sorry, sarcasme)Ik durf dat wel te erkennen dat ik heel goed negatief over mezelf kan praten en alles negatief uitleg als het over mezelf gaat.
Het voelt wel als harde waarheid zoals ik mezelf zie en vertaal, daarom weet ik niet hoe ik dat oké kan vinden en er toch een positieve draai aan zou moeten geven of om te beginnen het niet te zien als de absolute waarheid.
Of snap ik niet wat je bedoelt?
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 18 maart 2025 om 17:11
@framboise-t
Gevoelens zijn er, die kun je niet sturen. Er is niet altijd een oorzaak te vinden.
Ik denk dat ex vooral triggert dat ik niet gezien en gehoord word. Nog steeds niet als hij weer eens niet reageert op een bericht van mij en wel doet alsof hij alles onder controle heeft. Het triggert vroeger. Het er alleen voor staan, ondanks dat ik dat in onze relatie ook zelf wilde want als ik alles regelde dan gebeurde het tenminste en was ik niet afhankelijk van hem. Algemeen heb ik daar last van, flinke controledrang en niks uit handen willen geven. Ik moet het kunnen overzien en dat gaat niet als anderen iets doen.
Je voorbeeld van de hoogtevrees is een goede. Het klinkt dan veel logischer.
Ik oordeel hard over mezelf inderdaad. De dingen die ik van mezelf moet kunnen, maar niet (meer) kan. Eigen geluk is voor mij onbekend. Dat klinkt heel zielig, maar ik zou oprecht niet weten wat dat is. Op dit moment dan, want vast heb ik wel gelukkige momenten gehad, ik vergeet ze alleen weer.
Uitgeput en moegestreden voor de scheiding. Ja, absoluut. Een van de weinige momenten die ik me kan herinneren is dat ik op was. Letterlijk en figuurlijk, ik kon niet meer door. Dat moment heb ik de knoop doorgehakt en ben ik vertrokken. De vraag is alleen of ik moegestreden ben tegen mezelf of tegen het huwelijk? Had ik me kunnen (moeten) openstellen voor hem, hem een kans moeten geven? Andere begeleiding zoeken? Die vragen blijven knagen.
Ik vind het ook een fijn topic, soms een trigger als ik bang ben herkent te worden of als er (naar mijn mening, sorry!!!) niet snel genoeg reacties komen. Dat is wel pittig merk ik elke keer weer. Het gevoel in de steek gelaten te zijn. Onterecht natuurlijk, dat probeer ik dan ook voor ogen te houden, maar dat gevoel is er dan niet mee weg.
Gevoelens zijn er, die kun je niet sturen. Er is niet altijd een oorzaak te vinden.
Ik denk dat ex vooral triggert dat ik niet gezien en gehoord word. Nog steeds niet als hij weer eens niet reageert op een bericht van mij en wel doet alsof hij alles onder controle heeft. Het triggert vroeger. Het er alleen voor staan, ondanks dat ik dat in onze relatie ook zelf wilde want als ik alles regelde dan gebeurde het tenminste en was ik niet afhankelijk van hem. Algemeen heb ik daar last van, flinke controledrang en niks uit handen willen geven. Ik moet het kunnen overzien en dat gaat niet als anderen iets doen.
Je voorbeeld van de hoogtevrees is een goede. Het klinkt dan veel logischer.
Ik oordeel hard over mezelf inderdaad. De dingen die ik van mezelf moet kunnen, maar niet (meer) kan. Eigen geluk is voor mij onbekend. Dat klinkt heel zielig, maar ik zou oprecht niet weten wat dat is. Op dit moment dan, want vast heb ik wel gelukkige momenten gehad, ik vergeet ze alleen weer.
Uitgeput en moegestreden voor de scheiding. Ja, absoluut. Een van de weinige momenten die ik me kan herinneren is dat ik op was. Letterlijk en figuurlijk, ik kon niet meer door. Dat moment heb ik de knoop doorgehakt en ben ik vertrokken. De vraag is alleen of ik moegestreden ben tegen mezelf of tegen het huwelijk? Had ik me kunnen (moeten) openstellen voor hem, hem een kans moeten geven? Andere begeleiding zoeken? Die vragen blijven knagen.
Ik vind het ook een fijn topic, soms een trigger als ik bang ben herkent te worden of als er (naar mijn mening, sorry!!!) niet snel genoeg reacties komen. Dat is wel pittig merk ik elke keer weer. Het gevoel in de steek gelaten te zijn. Onterecht natuurlijk, dat probeer ik dan ook voor ogen te houden, maar dat gevoel is er dan niet mee weg.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 18 maart 2025 om 22:29
Je begrijpt me goed. Misschien is het voor nu nog een brug te ver en helpt je eigen inzicht nog niet om je gevoelens en gedachten te scheiden van de absolute waarheid.Twijfelaar schreef: ↑18-03-2025 17:03Whahaha ja, eerste post van de nieuwe pagina. Dat was een moment van waanzin
Ben ik tenminste ergens goed in
Ik durf dat wel te erkennen dat ik heel goed negatief over mezelf kan praten en alles negatief uitleg als het over mezelf gaat.
Het voelt wel als harde waarheid zoals ik mezelf zie en vertaal, daarom weet ik niet hoe ik dat oké kan vinden en er toch een positieve draai aan zou moeten geven of om te beginnen het niet te zien als de absolute waarheid.
Of snap ik niet wat je bedoelt?
Het gaat me soms aan het hart hoe ernstig je je zelf naar beneden haalt.
•
woensdag 19 maart 2025 om 07:59
Mildheid voor jezelf: je hebt het geprobeerd totdat je niet meer kon. Dat is genoeg.Twijfelaar schreef: ↑18-03-2025 17:11@framboise-t
Uitgeput en moegestreden voor de scheiding. Ja, absoluut. Een van de weinige momenten die ik me kan herinneren is dat ik op was. Letterlijk en figuurlijk, ik kon niet meer door. Dat moment heb ik de knoop doorgehakt en ben ik vertrokken. De vraag is alleen of ik moegestreden ben tegen mezelf of tegen het huwelijk? Had ik me kunnen (moeten) openstellen voor hem, hem een kans moeten geven? Andere begeleiding zoeken? Die vragen blijven knagen.
woensdag 19 maart 2025 om 15:35
Het za inderdaad nog een brug te ver zijn, wie weet ooit in de toekomst met behulp van therapie?
Jij noemt het ernstig, ik zie het echt niet. Sorry. Ik vind het normaal.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 19 maart 2025 om 15:38
Als ik eerder had geprobeerd om er samen wat aan te doen dan was het misschien wel goed gekomen. Als ik mezelf niet zo had afgesloten dan was het misschien niet zo ver gekomen.framboise-t schreef: ↑19-03-2025 07:59Mildheid voor jezelf: je hebt het geprobeerd totdat je niet meer kon. Dat is genoeg.
Ik hield het mezelf ook voor om te blijven proberen totdat het echt niet meer kon en nee het ging toen echt niet meer. Ik kan me dat moment nog goed voor de geest halen. De vraag is alleen of ik de weg ernaartoe goed bewandeld heb. Het klinkt altijd zo leuk dat je op dat moment doet wat je denkt dat het beste is en wat in je vermogen zit, ik ken de verklaringen wel, maar die gelden niet voor mij.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 19 maart 2025 om 15:49
Vandaag een mindere dag. Ik had eigenlijk op het werk moeten zijn, maar ik heb me ziekgemeld. Een simpele taak vandaag opstaan en die heb ik met een smoesje van ziekmelden verzuimt te doen. Het voelt weer als falen.
Vanmorgen te lang in bed blijven liggen en inmiddels wat kleine dingetjes gedaan die moesten gebeuren. Ik stoor me aan de buren. Ze kunnen er niks aan doen. Ze zitten in de tuin en ik hoor alles wat ze zeggen. Eerst zat ik achterom in het zonnetje, maar inmiddels op de bank gaan liggen, maar ik hoor ze nog steeds. Ik heb dit nooit eerder gehad en dus blijkbaar veel geluk dat voorheen de buren nooit buiten zaten?
Ik merk dat ik er slecht mee kan om gang, ik me niet vrij voel om mijn eigen tuin in te gaan. Tegelijkertijd voelt dat dan weer stom want ik ben toch heus de enige niet die buitenzittende buren heeft? Ik zou bijna willen zeggen dat ik mensenschuw ben
Vanmorgen te lang in bed blijven liggen en inmiddels wat kleine dingetjes gedaan die moesten gebeuren. Ik stoor me aan de buren. Ze kunnen er niks aan doen. Ze zitten in de tuin en ik hoor alles wat ze zeggen. Eerst zat ik achterom in het zonnetje, maar inmiddels op de bank gaan liggen, maar ik hoor ze nog steeds. Ik heb dit nooit eerder gehad en dus blijkbaar veel geluk dat voorheen de buren nooit buiten zaten?
Ik merk dat ik er slecht mee kan om gang, ik me niet vrij voel om mijn eigen tuin in te gaan. Tegelijkertijd voelt dat dan weer stom want ik ben toch heus de enige niet die buitenzittende buren heeft? Ik zou bijna willen zeggen dat ik mensenschuw ben
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 20 maart 2025 om 03:05
Vervelend voor je dat je je moest ziekmelden.
Wel herkenbaar wat je vertelt over de geluiden van de buren. Hier stoor ik me er ook aan. Praten, lachen, hondengeblaf ( beide hebben honden die blaffen, en de mijne blaft ook
De deuren doe ik dicht als als ik me er meer aan stoor. Soms doe ik oortjes in en kijk iets online.
Je zou eventueel noise cancelling headphones kunnen dragen voor de momenten dat het je erg stoort.
Er zijn een aantal modellen genoemd in een recent topic op het forum, waar mensen goede resultaten mee hadden.
Wel herkenbaar wat je vertelt over de geluiden van de buren. Hier stoor ik me er ook aan. Praten, lachen, hondengeblaf ( beide hebben honden die blaffen, en de mijne blaft ook
De deuren doe ik dicht als als ik me er meer aan stoor. Soms doe ik oortjes in en kijk iets online.
Je zou eventueel noise cancelling headphones kunnen dragen voor de momenten dat het je erg stoort.
Er zijn een aantal modellen genoemd in een recent topic op het forum, waar mensen goede resultaten mee hadden.
donderdag 20 maart 2025 om 09:38
Dat lijkt me echt niet fijn om geen tuin te hebben. Mis je dat niet?framboise-t schreef: ↑19-03-2025 19:33Ik ga ook niet altijd buiten zitten (ik heb geen tuin, wel gemeenschappelijk grasveld) als de buren buiten zijn. Voor morgen: helpt het om , als je binnen bent, muziek op te zetten? Dan hoor je ze niet zo.
Vandaag de hele dag op het werk, dus geen "last" van de buren. Binnen muziek aanzetten kan, maar meestal heb ik wel een raam of iets open en dan horen ze mijn muziek en daar schaam ik me dan ook weer voor. Zo maak ik het mezelf wel ingewikkeld.
Ik ben gisteren een rondje gaan fietsen toen ik mezelf in de weg zat. Beter iets dan niets doen, maar daardoor niet goed nagedacht over het eten en dus een vette hap is dat geworden. Ik blijf dat lastig vinden, dat het niet allemaal lukt en dat ik dat voor nu moet accepteren.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 20 maart 2025 om 09:40
Het voelt als kiezen tussen twee kwaden. Ik vind het fijn als een raam of deur open staat voor wat frisse lucht. Daarnaast hoor ik ze ook als de deuren en ramen dicht zijn. Een koptelefoon of oortjes kan ik niet verdragen. Dat klinkt aanstellerig, ik vind dat geen fijn gevoel en het benauwd me.Verbinder schreef: ↑20-03-2025 03:05Vervelend voor je dat je je moest ziekmelden.
Wel herkenbaar wat je vertelt over de geluiden van de buren. Hier stoor ik me er ook aan. Praten, lachen, hondengeblaf ( beide hebben honden die blaffen, en de mijne blaft ook
De deuren doe ik dicht als als ik me er meer aan stoor. Soms doe ik oortjes in en kijk iets online.
Je zou eventueel noise cancelling headphones kunnen dragen voor de momenten dat het je erg stoort.
Er zijn een aantal modellen genoemd in een recent topic op het forum, waar mensen goede resultaten mee hadden.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 20 maart 2025 om 09:42
Is het raar als ik de vakantie van een paar weken geleden niet meer voor ogen kan krijgen? Dat ik niet kan vertellen wat ik toen gedaan heb?
Ik kan me vaag iets herinneren, ik heb gewandeld en ben in het huis van mijn ouders geweest (denk ik), maar zeker weten doe ik het allemaal niet. Alsof het een groot mistig gebied is.
Ik kan me vaag iets herinneren, ik heb gewandeld en ben in het huis van mijn ouders geweest (denk ik), maar zeker weten doe ik het allemaal niet. Alsof het een groot mistig gebied is.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 20 maart 2025 om 10:22
Twijfelaar schreef: ↑20-03-2025 09:42Is het raar als ik de vakantie van een paar weken geleden niet meer voor ogen kan krijgen? Dat ik niet kan vertellen wat ik toen gedaan heb?
Ik kan me vaag iets herinneren, ik heb gewandeld en ben in het huis van mijn ouders geweest (denk ik), maar zeker weten doe ik het allemaal niet. Alsof het een groot mistig gebied is.
Voor mij is het herkenbaar. En ik vind het dus niet raar.
Een goeie omschrijving van een mistig gebied Twijfelaar. Ik heb helaas veel jaren gehad waarin ik weinig kan herinneren. Weinig detail. En ervaar het ook als een mistig geheel. Niet alles, maar helaas wel veel en een lange periode.
donderdag 20 maart 2025 om 10:47
Ik heb er wel eens over nagedacht, over zo’n ‘mistige’ tijd. Bijvoorbeeld een vakantie. Dan denk ik: ik zal vast een bakkie koffie hebben gedronken s’morgens, en naar de supermarkt geweest. En een tochtje hebben gemaakt. Maar, niks komt naar voren. Als een herinnering. Of iets wat ik om een bepaalde reden onthouden heb.
Terwijl ik echt wel momenten in m’n leven heb met hele duidelijke herinneringen.
Terwijl ik echt wel momenten in m’n leven heb met hele duidelijke herinneringen.
donderdag 20 maart 2025 om 10:58
Twijfelaar schreef: ↑20-03-2025 09:40Het voelt als kiezen tussen twee kwaden. Ik vind het fijn als een raam of deur open staat voor wat frisse lucht. Daarnaast hoor ik ze ook als de deuren en ramen dicht zijn. Een koptelefoon of oortjes kan ik niet verdragen. Dat klinkt aanstellerig, ik vind dat geen fijn gevoel en het benauwd me.
Helaas lukt het niet om een koptelefoon te dragen.
Ja geluiden zijn lastig
donderdag 20 maart 2025 om 11:37
Heb je enig idee wat hier de oorzaak van is?Verbinder schreef: ↑20-03-2025 10:22Voor mij is het herkenbaar. En ik vind het dus niet raar.
Een goeie omschrijving van een mistig gebied Twijfelaar. Ik heb helaas veel jaren gehad waarin ik weinig kan herinneren. Weinig detail. En ervaar het ook als een mistig geheel. Niet alles, maar helaas wel veel en een lange periode.
Ik weet dat eerder in het topic dissociatie als optie werd genoemd, maar ik heb er te weinig verstand van om te zeggen of dat het ook is. En vooral hoe ik het dan kan voorkomen, want ik vind het vervelend dat ik het niet weet. Als iemand dan vraagt "goh hoe was je weekend/vakantie/dag/" dan moet ik bijna altijd zeggen "weet ik niet". Dat komt niet vriendelijk over, eerder alsof je afstand wilt bewaren en die persoon niks wilt vertellen. Het is echter geen kwestie van willen, maar kunnen.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 20 maart 2025 om 15:39
Maar dan zou ik dus constant onder verhoogde stress leven? En dat al 20 jaar?
Ik vind dat moeilijk te geloven.
Ik ben wel blij dat dit in het onderzoek ook wordt meegenomen, want het frustreert wel en het is mede door dat slechte geheugen dat ik vaak twijfel aan mensen en alles wil onthouden en opnemen van gesprekken en dergelijke. Op dit moment doe ik dat helemaal niet meer, ik schrijf ook niks meer voor mezelf op. Het is anders direct een verplichting, dwang, een must om te doen en als het dan niet lukt ben ik weer van mijn padje af. Dus beter om niks te noteren denk ik.
Ik vind dat moeilijk te geloven.
Ik ben wel blij dat dit in het onderzoek ook wordt meegenomen, want het frustreert wel en het is mede door dat slechte geheugen dat ik vaak twijfel aan mensen en alles wil onthouden en opnemen van gesprekken en dergelijke. Op dit moment doe ik dat helemaal niet meer, ik schrijf ook niks meer voor mezelf op. Het is anders direct een verplichting, dwang, een must om te doen en als het dan niet lukt ben ik weer van mijn padje af. Dus beter om niks te noteren denk ik.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 20 maart 2025 om 16:09
Twijfelaar schreef: ↑20-03-2025 15:39Maar dan zou ik dus constant onder verhoogde stress leven? En dat al 20 jaar?
Ik vind dat moeilijk te geloven.
Ik ben wel blij dat dit in het onderzoek ook wordt meegenomen, want het frustreert wel en het is mede door dat slechte geheugen dat ik vaak twijfel aan mensen en alles wil onthouden en opnemen van gesprekken en dergelijke. Op dit moment doe ik dat helemaal niet meer, ik schrijf ook niks meer voor mezelf op. Het is anders direct een verplichting, dwang, een must om te doen en als het dan niet lukt ben ik weer van mijn padje af. Dus beter om niks te noteren denk ik.
Zie dit linkje;
https://www.ggzheuvelrug.nl/chronische- ... eigenlijk/
•
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
