Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

@framboise-t
Ik kan het beredeneren dat kind mij nodig heeft en dat ik dus stabiel moet zijn, toch blijft het voor mij lastig te accepteren dat kind hier niet naar buiten kan om met klasgenootjes te spelen. Anderzijds zal ze inderdaad op VO meer/andere vriendinnen krijgen uit verschillende richtingen en dan is woonplaats van ex misschien juist minder handig. Blijft een lastige kwestie.

De vergelijking met de woonboot is wel treffend.

Wat rot dat je geen betaalbare en beschikbare woning dichterbij kon vinden. Hoe ga jij en jouw kind daarmee om?

Ik merk eigenlijk dat ik deze week vooral leef op het idee dat kind in twee werelden leef en dat ik dat schuld ben.

Ik ben inderdaad niet superenthousiast over het huis, dat ben ik nog nooit over een woning geweest. Ik ben wat dat betreft lastig.
Natuurlijk kan ik blijven huren hier, maar gezien het feit dat ik een gevulde spaarpot heb (vanuit de scheiding) en daar eigenlijk niks mee doe, teert dat potje in. Zonder buffer had ik ook minder noodzaak voor kopen gezien. (Alhoewel kopen wel beter aanvoelt dan huren, stom want ik vind het ergens ook wel handig dat de verhuurder verantwoordelijk is voor het onderhoud.)

Ik hoop dat de oplossing voor de activiteit van je kind snel tevoorschijn komt!

Tja ik maak soms wel eens lijstjes als het echt veel teveel wordt, om die vervolgens aan de kant te schuiven. Toch wel iets van een prioriteitenlijstje maken helpt mij soms wel. Als ik dat lijstje dan volg en niet kwijt raak. Of een nieuw lijstje maak en dan opgescheept zit met meerdere lijstjes. Hahaha.

@FromSanDiegototheBay
Mee eens, dan neem ik ook zeker mee in mijn beslissing. Ze gaat binnenkort wel een activiteit in woonplek van vader doen, dat baart me dan wel zorgen want daar kan ze niet elke keer met de fiets heen lijkt me.

@Frizz
Effect op mij: geen moment rust in huis, gevoel de hele dag bekeken te worden. Onzin, maar wel zoals ik verwacht me dan te voelen.)
Dagen die ik nu vrij ben want ziekgemeld zouden dagen zijn die ik dan in onrust doorbreng wat oh wee als iemand ziet dat ik thuis ben. Welke vragen kan ik dan verwachten en wanneer? Oftewel op mijn hoede. De kans dat ex en zijn vrienden/familie daar niet achter komen is nihil. Er wordt genoeg geroddeld...

Effect op kind: wisselen tussen ouders gaat makkelijker, want zelf doen op den duur. Elk moment mogelijkheid om naar de andere ouder te gaan (effect op mij is dat ik meer op mijn tenen ga lopen en angst dat kind kiest voor papa).
Kind is dan wel alle tijd in dezelfde woonplaats waar hij zijn vrienden heeft en activiteiten.

Wellicht vergeet ik nog dingen, maar dit is wat me nu te binnen schiet.

Bedankt trouwens voor je tip om te vragen of trauma onderzocht gaat worden. Met die post op mijn scherm vandaag weer de vraag gesteld hoe ver ze gaan onderzoeken. Antwoord was helder en dit keer heb ik het grotendeels onthouden. Daarnaast ook heel concreet de kleine t trauma term erin gegooid. Ze kende die term niet, maar begon wel over een onveilige hechting en dat ze ook wist dat veel symptomen van onveilige hechting kunnen lijken op ASS. Of zoiets. Ze wilde ASS ook uitsluiten als dat het niet was. En als het wel aanwezig was, dan nog konden ze niet verklaren waarom ik zolang goed heb kunnen functioneren en opeens niet meer. Daar zit dus wel aandacht voor.
Ze gaan naast autismeonderzoek ook kijken naar de algemene ontwikkeling (ze gebruikte een andere term) en dus kijken naar jeugd en dergelijk. Familielid zal daarbij ook hulp moeten gaan bieden want ik weet nauwelijks iets van mijn jeugd. Ik snap niet hoe mensen die dingen allemaal onthouden. Hoe hun basisschooltijd was of hun puberteit. Ik heb flarden, een paar, that's it.

@Verbinder
Goed rijtje. De tegens voor mij absoluut aanwezig. Als ik dat zo lees dan schreeuwt alles in mij NEE. Zoals het dat al langer doet. Stom dat ik dan toch twijfel om het goed te doen voor kind en daarheen te willen verhuizen. En eigenlijk ook omdat dat oorspronkelijk de afspraak was.

Algemeen qua kopen: ik hoef nu niet te overbieden, qua hypotheek zit ik stukken lager dan qua huur, het wordt van mij waardoor ik makkelijker durf te gaan aanpakken. Zoals de tuin bijvoorbeeld. Ik durf er niet echt aan te beginnen onder het mom "Wat als?". Stom, ik weet het, niet alles is te voorspellen of voorzien, maar pfff ik zit mezelf in de weg.

Twee kleinere tuintjes. Zoiets als een voortuin en achtertuin?
Oh ja, heerlijk als de was in de zon kan drogen! Begrijp ik het goed dat een tuin de groentetuin is en de andere tuin is een grasveld met een droogmolen? Ik vind het fijn klinken hoor.
Ik heb ook geen droger. Eerste keer geen plek en nu zo gewend aan de was binnen drogen of buiten als de zon schijnt. Helaas geen droogmolen, maar de rekken kunnen prima buiten staan

Misschien maakt kopen het ook wel weer een stap definitiever dat ik er alleen voor sta? Geen idee, flitste zo door mijn hoofd. Dingen afsluiten, loslaten, nieuwe stap zetten, ik ben er niet goed in. Niet voor niks staat het huis van mijn ouders nog niet in de verkoop.

Het leven is f*cking zwaar en oneerlijk. Helaas is er geen easy way out.

Frizz schreef: ↑

15-03-2025 18:58

Het helpt wel om minder stil te staan bij de oneerlijkheid. Want die gevoelens kosten namelijk bakken energie.

Ik zou niet verhuizen. Ben jij straks verhuisd, terwijl kind het misschien heerlijk vind om in een tussenuur even aan te wippen en er een beste vriend/vriendin om de hoek van jouw huidige huis blijkt te wonen.

Het klopt dat dat bakken met energie kost. Ik schijn het niet los te kunnen laten. Een opmerking van dochter over de naderende vakantie met haar vader schiet me gewoon totaal verkeerd. Huilbui, gevoel te kort te schieten, waarom kon hij dat voorheen allemaal niet en nu wel? Alles flitst dan voorbij en het maakt me totaal somber. Ik trek me terug, houd anderen op afstand en wil het liefste verdwijnen.

Ja het zou zomaar kunnen gebeuren dat kind dan liever even hierheen komt. Ik weet het niet. Ze is heel loyaal en ziet het niet als optie in de week dat ze bij vader is. Ik moet nog gaan bedenken hoe ze dan binnen kan komen, want ik wil haar liever geen sleutel meegeven. Geen idee of vader daarmee iets gaat doen. Ik ben vast te wantrouwend, maar ik haat hem in elke vezel van mijn lichaam.

Zucht, zelfs de leefgeluiden van de buren zijn me nu teveel.

Frizz schreef: ↑

16-03-2025 11:38

Op die leeftijd is een eigen sleutel natuurlijk wel heel normaal en leeftijdsadequaat.

Heb je weleens actief gebruik gemaakt van de cirkel van invloed? Zou je er eens voor durven te gaan zitten en een en ander durven invullen voor jezelf, nadat je je er in hebt verdiept? Ik denk dat het erg helpend zou kunnen zijn, maar wellicht heb je er een begeleider bij nodig.

Mee eens dat een sleutel prima moet kunnen op die leeftijd. Het is ook niet dat ik kind hierin niet vertrouw. Het is dat ik op geen enkele manier de argwaan wil hebben dat vader hier binnen komt. Waanzin natuurlijk want waarom zou hij dat willen? Ik kan geen reden bedenken. Oprecht niet en toch lukt het me niet om het los te laten (ik kots van dat loslaten )

Cirkel van invloed, is volgens mij kort aan bod geweest bij de vers training, maar nooit echt ingevuld want dat lukte dus niet. Daar zou ik dan echt hulp bij moeten krijgen. Geen idee van wie want we zijn dan wel bezig met diagnostiek, maar dat gaat ook nog wel even duren. Ze hebben toen wel aangeboden om af en toe een gesprek te hebben met die piep mevrouw van de vers training maar dat levert vooral spanningen op denk ik. Had ik al gezeg dat ik bij diegene van diagnostiek had aangegeven dat ik nogal een aanvaring met die piep mevrouw gehad heb? Geen idee, maar dus wel verteld. Vooral omdat ik wilde weten of zij betrokken wordt bij het onderzoek en naar haar ervaringen gevraagd werd. Dat leek me op zich wel handig omdat zij en haar collega (die ik vooral benoemd heb als waardevolle informatieverstrekker) mij wel "bezig" hebben gezien tijdens de training.

Verbinder schreef: ↑

16-03-2025 11:39

Is dit iets voor je? Dan open je het slot van je voordeur met een pincode. Er komt geen sleutel aan te pas.
https://www.slimmedeursloten.nl/pincode/

Dat klinkt wel als een idee, maar wellicht ook erg omslachtig?
Ik heb een idee hoe ik kind toch een sleutel kan geven zonder dat ze direct naar binnen kan, maar dit idee van met de pincode ga ik onderzoeken. Geen idee of dat gaat op mijn deur.

framboise-t schreef: ↑

16-03-2025 11:49

Mijn kind (10) heeft allang een huissleutel. Ik vind dat net als Frizz leeftijdsadequaat.

Andere oplossingen om je gevoel van privacy te beschermen als kind een sleutel heeft: neem een ringcamera, een archiefkast met slot waar je je gevoelige spullen/documenten in kunt wegzetten en zet sloten op je voordeur met sleutels die je alleen met certificaat kunt laten kopieren.

Goede tips. Vooral de certificaatsleutel is een slimme zet. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ex geen kopie heeft. Ondanks dat ik het stom vind dat ik er zo mee bezig ben. Whahaha als ik er nu aan denk hoe dat zou zijn als ik in dezelfde woonplaats zou wonen dan kan ik mezelf alleen maar uitlachen dat ik dan pas echt neurotisch word.

Ik waardeer het enorm dat jullie direct meedenken en ideeën aandragen. Dat geeft me een beetje het gevoel er niet alleen voor te staan in alle gekheid. Dus DANK JULLIE WEL!!!

Dank je voor je openheid Framboise-t.
Knap dat je ratio zo hebt kunnen inzetten. Ik probeer dat wel, maar tegelijkertijd weet ik dat ik niet alles mag/kan beredeneren. Dat ik soms juist naar mijn gevoel moet luisteren.

Dat schuldgevoel is hardnekkig hè.

Ben jij degene geweest die de scheiding heeft ingezet? Ik wel en dat versterkt het gevoel van alles schuld zijn. Zoals je schreef, was ik maar gebleven. Daar kan ik natuurlijk uit afleiden dat jij de beslissing hebt genomen.

Is kind voornamelijk bij jou of hebben jullie co-ouderschap?

Een relaxte woonplek is zeker waardevol om mee te geven. Geen spanningen, geen gedoe. Het leven is al lastig zonder alle zelfopgelegde eisen.

In de gewilde plekjes is wonen niet te betalen. Ik verbaas me over de woningprijzen in sommige delen van NL. Te idioot voor woorden.

framboise-t schreef: ↑

16-03-2025 12:15

Ik vind je wantrouwen jegens ex volkomen normaal, juist goed dat je je eigen privacy beschermt.

Echt? Ook als hij niks misdaan heeft?

Ik kan me nog herinneren dat ik zat te verkondigen dat ik dichtbij een huisje zou zoeken en dan konden de kinderen van de een naar de ander zonder moeite. Ik zag het echt voor me, maar de hel van het scheidingsproces, zijn houding richting mij, ik kan er me nu niks meer bij voorstellen om dichtbij hem te wonen.

Frizz schreef: ↑

16-03-2025 12:49

Ja ik snap dat de cirkel van invloed best zwaar kan zijn om zelf te doen. Nu is wellicht het moment er niet voor. Ik zou het je gunnen wat meer grip te krijgen.

Dank je wel Frizz.