Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 10:55
Dat betwijfel ik of ik wel mijn uiterste best doe. Ja in vermijden absoluut wel. Maar dat is niet helpen dus dan is "mijn uiterste best doen" ook niet helpend toch?
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 11:08
@framboise-t
Hier zal de kou nooit uit de lucht gaan. Hij heeft nu al langere tijd een nieuwe relatie, ik had gehoopt dat dat wat meer rust zou brengen en dat zijn strijd richting mij minder belangrijk werd, maar helaas merk ik daar nog niks van.
Maar wellicht verwacht ik iets dat niet realistisch is. Ik ga het morgen bespreken met de haptonoom.
Wel met Frizz eens dat je iets van een steuntje in de rug nodig hebt. Eerst contact maken, en daarna pas grenzen stellen, en zo te lezen begin je met grenzen stellen en durf je daarna niet meer contact te maken. Bedoel je kind hiermee?
Ik probeer het belang van kind voor ogen te houden, denk ik. Misschien zijn mijn keuzes wel veel te persoonlijk beïnvloed waardoor ik egoïstische keuzes maak. Nadeel is dat ik dat niet kan toetsen met mensen in mijn omgeving. De weinige mensen die ik erom vraag geven vooral aan dat ze het met me eens zijn, maar dat trek ik dan weer in twijfel want ze horen alleen mijn kant van het verhaal met mijn emoties erin verweven. Daarop kun je geen onbevooroordeelde mening geven natuurlijk. Ik was erg blij met de persoon van WMO die ik eerder had. Die een situatie van alle kanten bekeek en de emotie eruit kon halen. Hij keek pas echt naar het belang van kind en hoe we de communicatie zo zuiver mogelijk konden houden.
Contact maken is een uitdaging. Ik weet niet (meer) hoe dat moet. Mis daarin ook de energie om aandachtig te luisteren naar dochter. Hoe maak je contact met kind als ze niks samen wilt doen?
@Frizz
Dezelfde weg als de POH betekent ook dat ex ingelicht wordt en gevraagd wordt voor toestemming. Het kan niet buiten zijn weten om (wat een stuk ook wel terecht is), maar voor mij dus een extra drempel.
net als dat het niet jouw schuld is als niemand jou dat ooit heeft geleerd. Het is niet mijn schuld dan niemand mij dat geleerd heeft, maar het is wel mijn schuld dat ik het nu nog steeds niet kan. Dingen kun je leren en dat lukt me blijkbaar niet, dat is wel degelijk mijn schuld. Net zoals het mijn schuld is dat ik de scheiding heb aangevraagd. MIJN schuld, niemand anders heeft die beslissing genomen dan ik.
Hier zal de kou nooit uit de lucht gaan. Hij heeft nu al langere tijd een nieuwe relatie, ik had gehoopt dat dat wat meer rust zou brengen en dat zijn strijd richting mij minder belangrijk werd, maar helaas merk ik daar nog niks van.
Maar wellicht verwacht ik iets dat niet realistisch is. Ik ga het morgen bespreken met de haptonoom.
Wel met Frizz eens dat je iets van een steuntje in de rug nodig hebt. Eerst contact maken, en daarna pas grenzen stellen, en zo te lezen begin je met grenzen stellen en durf je daarna niet meer contact te maken. Bedoel je kind hiermee?
Ik probeer het belang van kind voor ogen te houden, denk ik. Misschien zijn mijn keuzes wel veel te persoonlijk beïnvloed waardoor ik egoïstische keuzes maak. Nadeel is dat ik dat niet kan toetsen met mensen in mijn omgeving. De weinige mensen die ik erom vraag geven vooral aan dat ze het met me eens zijn, maar dat trek ik dan weer in twijfel want ze horen alleen mijn kant van het verhaal met mijn emoties erin verweven. Daarop kun je geen onbevooroordeelde mening geven natuurlijk. Ik was erg blij met de persoon van WMO die ik eerder had. Die een situatie van alle kanten bekeek en de emotie eruit kon halen. Hij keek pas echt naar het belang van kind en hoe we de communicatie zo zuiver mogelijk konden houden.
Contact maken is een uitdaging. Ik weet niet (meer) hoe dat moet. Mis daarin ook de energie om aandachtig te luisteren naar dochter. Hoe maak je contact met kind als ze niks samen wilt doen?
@Frizz
Dezelfde weg als de POH betekent ook dat ex ingelicht wordt en gevraagd wordt voor toestemming. Het kan niet buiten zijn weten om (wat een stuk ook wel terecht is), maar voor mij dus een extra drempel.
net als dat het niet jouw schuld is als niemand jou dat ooit heeft geleerd. Het is niet mijn schuld dan niemand mij dat geleerd heeft, maar het is wel mijn schuld dat ik het nu nog steeds niet kan. Dingen kun je leren en dat lukt me blijkbaar niet, dat is wel degelijk mijn schuld. Net zoals het mijn schuld is dat ik de scheiding heb aangevraagd. MIJN schuld, niemand anders heeft die beslissing genomen dan ik.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 11:28
Ik zie het zo, je doet je best met wat je op het moment dan kan.Twijfelaar schreef: ↑01-04-2025 10:55Dat betwijfel ik of ik wel mijn uiterste best doe. Ja in vermijden absoluut wel. Maar dat is niet helpen dus dan is "mijn uiterste best doen" ook niet helpend toch?
Dus temidden van alle onduidelijkheid, twijfel, gevoel van falen,.
Want , als je eerrlijk bent, zou je alleen maar moeier/ overweldigender/rotter voelen als je jezelf pusht op een moment dat je eigenlijk niet veel energie hebt of kan. Het is meer een illussie dat je denkt dat je jezelf nog verder kunt pushen in de moeilijkheden die je ervaart. Tenminste, zo zie ik het.
Op een gegeven moment kwam ik tot de conclusie hierin voor mezelf. Omdat wat ik ook deed, het was nooit goed. Voelde nooit rustig, harmonieus. Ik heb dat heel heftig, een soort gespletenheid in bijna alles wat ik doe.
Bijv ik heb het idee om een stukje te wandelen. Maar ben ik tweestrijd erover. Eigenlijk wil ik niet…maar ook weer wel
Sportschoenen gaan aan, ik sluit de deur achter me en ik ga lopen. Terwijl ik loop voel,ik de tweestrijd sterker worden. Eigenlijk geen 2strijd maar 3 strijd of 4 strijd. Ik loop verder de route die ik in gedachte had, of ik ga terug naar huis, of ik snijd af en ga een kortere wandeling maken dan de oorspronkelijke of ik bedenk ter plekke een heeeel andere wandeling.
Meestal komt het neer op optie 1 of 2. In veel onrust. Ga ik verder met wandelen dan blijft het de hele wandeling onrustig. Ga ik terug naar huis dan neem ik de onrust mee naar huis. Hahaha.
Eigenlijk heb ik die gespletenheid in ongeveer alle dingen die ik dagelijks doe.
Het enige moment waarop ik het niet voelde was als ik in bed lag en was uitgeblust van alle onrust, gespletenheid van impulsen
dinsdag 1 april 2025 om 11:37
Zou je het woord ‘schuld’ hier kunnen vervangen door bijvoorbeeld: aandeel? Of initiatief?Twijfelaar schreef: ↑01-04-2025 11:08Net zoals het mijn schuld is dat ik de scheiding heb aangevraagd. MIJN schuld, niemand anders heeft die beslissing genomen dan ik.
dinsdag 1 april 2025 om 12:21
Soms heb je van die momenten dat je weer teruggegooid wordt in het niet belastbaar zijn. Kleine dingen die me weer met de neus op de feiten drukt. Enerzijds goed want dan blijf ik me bewust van mijn "ziek" zijn. Anderzijds confronterend elke keer opnieuw.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 12:22
Nee. Ik heb de keuze gemaakt, ik heb de mensen om me heen pijn gedaan, in de steek gelaten. Ik had ook kunnen doorzetten, mijn ex een kans geven en niet zo snel opgaven.
Verstandelijk weet ik dat ik op was op dat moment, geen stap meer verder kon zetten, maar dat schuldgevoel blijft.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 12:25
@Verbinder.
Je voorbeeld mbt het wandelen herken ik. Veel onrust ervaren en dan niet wetende wat nu de beste optie is. Meestal beslis ik nu op het laatste moment te gaan wandelen en bepaal ik ook al waar en de route ongeveer, zodat ik me daaraan vast kan houden. Ik kan namelijk ook besluiten om elke keer een afslag te pakken zodat ik nog een stukje verder wandel, nog even uitstellen om weer naar huis te gaan en dan ging ik dusdanig over mijn grenzen heen dat ik dagen erna nog spierpijn had en eigenlijk onderweg ook al momenten had dat ik eigenlijk niet meer verder kon.
Je voorbeeld mbt het wandelen herken ik. Veel onrust ervaren en dan niet wetende wat nu de beste optie is. Meestal beslis ik nu op het laatste moment te gaan wandelen en bepaal ik ook al waar en de route ongeveer, zodat ik me daaraan vast kan houden. Ik kan namelijk ook besluiten om elke keer een afslag te pakken zodat ik nog een stukje verder wandel, nog even uitstellen om weer naar huis te gaan en dan ging ik dusdanig over mijn grenzen heen dat ik dagen erna nog spierpijn had en eigenlijk onderweg ook al momenten had dat ik eigenlijk niet meer verder kon.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 1 april 2025 om 18:00
Ja dat klopt hoor, te groot in mijn hoofd. En ook: hemeltjelief wat maken ze sommige dingen ingewikkeld. OV chipkaart van kind was verlopen, dus moest nieuwe aangevraagd, en gemeente heeft gratis-ov-voor-kinderen regeling, dus moest ook opnieuw aanvraagd, met DigiD van kind, die bleek ook verlopen, dus die moest ook opnieuw aanvraagd. 3 websites en 3 brieven verder en nu is het bijna voor elkaar.Twijfelaar schreef: ↑01-04-2025 10:52Dan ben je goed bezig geweest framboise-t. Je hebt het je voorgenomen en gedaan. Zelfs zonder retail therapy
Is de berg administratie nog steeds een berg of valt het nu mee? Ik heb soms dat ik denk dat het extreem veel is, maar als ik eenmaal een paar enveloppen geregeld heb dat het dan eigenlijk wel meevalt. Dat het dus vooral groot is in mijn hoofd.
Vroeger had je gewoon die roze strippenkaarten bij de sigarenboer.
dinsdag 1 april 2025 om 18:16
Ja dat bedoel ik.Twijfelaar schreef: ↑01-04-2025 11:08
Wel met Frizz eens dat je iets van een steuntje in de rug nodig hebt. Eerst contact maken, en daarna pas grenzen stellen, en zo te lezen begin je met grenzen stellen en durf je daarna niet meer contact te maken. Bedoel je kind hiermee?
Ik denk dat je verschrikkelijk je best doet, maar ik denk dat kinderen verbinding/liefde/gezelligheid veel harder nodig hebben dan grenzen.
Lachen, knuffelen, het er nog eens rustig over kunnen hebben: kinderen moeten een beetje openstaan voor wat je over wil brengen.
dinsdag 1 april 2025 om 19:00
framboise-t schreef: ↑01-04-2025 18:16Ja dat bedoel ik.
Ik denk dat je verschrikkelijk je best doet, maar ik denk dat kinderen verbinding/liefde/gezelligheid veel harder nodig hebben dan grenzen.
Lachen, knuffelen, het er nog eens rustig over kunnen hebben: kinderen moeten een beetje openstaan voor wat je over wil brengen.
Dit ja. Ik begrijp uit je reactie nog steeds niet welke ramp er precies ontstaat als ex weet dat dat nodig is.
Wie weet hoe dankbaar kind je is als jullie band versterkt kan worden.
•
dinsdag 1 april 2025 om 19:40
Ik vermoed dat je ex dingen niet gedaan heeft. Niet taken en zorgen heeft overgenomen toen jij uitgeput raakte. Niet geprobeerd heeft om de dynamiek tussen jullie te veranderen. Niet hulp heeft gezocht. Niet de 1001 kansen heeft gegrepen die je wel hebt gegeven.Twijfelaar schreef: ↑01-04-2025 12:22Nee. Ik heb de keuze gemaakt, ik heb de mensen om me heen pijn gedaan, in de steek gelaten. Ik had ook kunnen doorzetten, mijn ex een kans geven en niet zo snel opgaven.
Verstandelijk weet ik dat ik op was op dat moment, geen stap meer verder kon zetten, maar dat schuldgevoel blijft.
Allemaal keuzes, die een relatie steentje voor steentje doen afbrokkelen.
woensdag 2 april 2025 om 00:17
O ja, strippenkaarten.framboise-t schreef: ↑01-04-2025 18:00Vroeger had je gewoon die roze strippenkaarten bij de sigarenboer.
Inderdaad was dat zoveel minder complex dan de hoeveelheid tenchneutische manoevres die je tegenwoordig moet uithalen voor iets.
woensdag 2 april 2025 om 09:44
Ik vind dat er hier wel heel snel geoordeeld wordt over ex en wat hij allemaal fout doet.
Wij kennen ex niet en ook zijn kant van het verhaal niet.
Als ik zie hoe Twijfelaar hier soms reageert,meteen over de rooie gaan als wij niet snel genoeg reageren op een bericht,continu roepen dat ze beter dood had kunnen zijn etc,het lijkt mij voor ex en kinderen ook niet altijd makkelijk geweest.
Allebei zullen ze hun aandeel hebben gehad maar om nou alles op ex te schuiven lijkt me niet eerlijk.
Los daar van zou ik vooral naar de toekomst kijken en naar wat je zelf kunt veranderen.
Je kunt ex niet veranderen en het verleden ook niet.Maar je kunt wel aan jezelf werken en kijken wat je zelf kunt doen om minder van 0 naar 100 te gaan,meer dingen los te laten,je minder laten beïnvloeden door acties van ex enz.Een stabiel leven,voor jezelf en je dochter,daar zou ik me meer op gaan focussen.
Wij kennen ex niet en ook zijn kant van het verhaal niet.
Als ik zie hoe Twijfelaar hier soms reageert,meteen over de rooie gaan als wij niet snel genoeg reageren op een bericht,continu roepen dat ze beter dood had kunnen zijn etc,het lijkt mij voor ex en kinderen ook niet altijd makkelijk geweest.
Allebei zullen ze hun aandeel hebben gehad maar om nou alles op ex te schuiven lijkt me niet eerlijk.
Los daar van zou ik vooral naar de toekomst kijken en naar wat je zelf kunt veranderen.
Je kunt ex niet veranderen en het verleden ook niet.Maar je kunt wel aan jezelf werken en kijken wat je zelf kunt doen om minder van 0 naar 100 te gaan,meer dingen los te laten,je minder laten beïnvloeden door acties van ex enz.Een stabiel leven,voor jezelf en je dochter,daar zou ik me meer op gaan focussen.
woensdag 2 april 2025 om 10:58
Wat een tussen de regels door verstopte rotopmerking, SanDiego. Dat het moeilijk voor de omgeving is als iemand uitspreekt dat het leven zo zwaar is dat de dood aanlokkelijk lijkt. Ik heb meer compassie met degene die zich zo voelt.
@Twijfelaar: ik denk dat het je misschien helpt om zulke gedachten en momenten van wanhoop te delen en ik kan het prima aan als je dat hier opschrijft.
@Twijfelaar: ik denk dat het je misschien helpt om zulke gedachten en momenten van wanhoop te delen en ik kan het prima aan als je dat hier opschrijft.
woensdag 2 april 2025 om 11:26
Helemaal niet zo bedoeld,maar het wordt zeer eenzijdig gezien hier.
Ik geloof echt dat Twijfelaar het zwaar heeft en die emoties zo heftig voelt en dat is ontzettend naar,maar ik denk dat het ook voor de mensen om haar heen zwaar is.
Totaal niet rot bedoeld!!!
En ik hoop juist dat Twijfelaar haar emoties wat meer onder controle krijgt,dat gun ik haar.Ik gun haar rust en happiness.
Ik geloof echt dat Twijfelaar het zwaar heeft en die emoties zo heftig voelt en dat is ontzettend naar,maar ik denk dat het ook voor de mensen om haar heen zwaar is.
Totaal niet rot bedoeld!!!
En ik hoop juist dat Twijfelaar haar emoties wat meer onder controle krijgt,dat gun ik haar.Ik gun haar rust en happiness.
woensdag 2 april 2025 om 12:42
woensdag 2 april 2025 om 18:29
Hieraan toevoegend: het is nu de angst voor ex die bepaalt hoe je naar je dochter doet.
Niet haar eigen belang.
Het lijkt ook ontzettend belangrijk te zijn dat je (=Twijfelaar) schuld hebt.
Mijn schuld, mijn grote grote schuld... Kan het naar je toetrekken ervan en dat steeds tegen jezelf zeggen een manier zijn om het gevoel te hebben dat je iets goed doet? Je schuldbesef als boetedoening?
Het helpt jou alleen niet. Het helpt je dochter niet.
Je kan die gevoelens niet uitschakelen, maar kun je zien dat ze je niet helpen, dat ze niet zorgen voor motivatie om iets te veranderen?
Stel dat er geen schuld is. Er is alleen de situatie, en schuld is niet relevant. Relevant is welke keuze je maakt voor je dochter, en als je ziet dat het je niet zelf lukt om voor haar de juiste keuze te maken, is het belangrijk om daar hulp bij te zoeken, ook als dat een confrontatie met ex betekent. Als je nu niet weet hoe, waar, bij wie, dan is dat nu je hulpvraag.
What a nuanced anxiety
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
