Hoe leven op orde stellen?

Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.

Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.

Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?

Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.

Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.

Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?

Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!

Hier een hele onrustige dag. De eventuele koop van mijn woning komt steeds dichterbij en de twijfels slaan steeds harder om zich heen.
Ik zie heus wel de voordelen, niet overbieden, prima huis, thuis mag groter maar daar heb ik toch geen tijd voor, hypotheek zal lager zijn dan mijn huurkosten (waarmee ik ook moet sparen voor onderhoud aan de woning), dicht bij school van kind, fijne buurt. Toch twijfels, misschien is het wel angst? Angst voor minder flexibiliteit? Ik overzie het niet.
Krijg de papieren voor de belastingaangifte nog niet eens geregeld, overal ligt wat en ik kan niks meer vinden. Chaos is het. Steeds meer.

Vriend duw ik steeds verder weg, krijgt steeds minder verteld door mij, maakt zich zorgen om mij. Ik zou graag terugwillen naar status "vrienden" ipv relatie, maar ja als de een nog gek is op de ander dan is dat geen optie lijkt me. Eerdere poging is ook mislukt.

Gisteren een aantal details over vroeger te weten gekomen, het bevestigd mijn gevoel dat het niet klopte thuis. Dat ik niet gezien en gehoord werd. Er was veel mis in onze thuissituatie. Niks aan te doen, maar ik moet er wel nu op voort bouwen.

Veel onrust dus en het weer helpt niet mee om een rondje te gaan wandelen. Van de week al doorweekt tijdens een wandeling, daar heb ik vandaag even geen zin in.

Ik ben nog nooit enthousiast geweest over een huis. Wel blij dat ik een dak boven mijn hoofd had gevonden, maar niet gezien als "voor de komende jaren" het was altijd een tussenstap. Tenminste sinds de scheiding dan.
Huizen die ik bezichtigd heb om te kopen heb ik altijd in mijn achterhoofd gehad dat ik niet durfde te kopen omdat ik niet wist naar welke VO school kind zou gaan. Dat is nu wel duidelijk en blijkt die reden niet meer dan een smoes te zijn. Ik vind de beslissing doodeng. Wat als er een geborgen gebrek zit, een vochtprobleem of ik nog minder belastbaar wordt of wat dan ook, dan heb ik een groot probleem en geen vangnet. Met z'n tweeën is dat toch makkelijker. Je kunt er samen over praten, je kunt samen een oplossing bedenken en je bent samen om de kosten op te vangen. Met dat ik dit schrijf vraag ik me af of dat allemaal wel aan de orde was in mijn huwelijk. Ik weet het niet en dat frustreert dan ook weer. Hahaha.

Precies wat je zegt framboise-t, de huizenprijzen blijven stijgen (de huren ook), ik hoef niet te overbieden (voordeel), het is een vaste prijs die ik aangeboden krijg, het huis heeft zo ver ik weet geen mankementen. Het is en blijft een risico natuurlijk.

Voor de verhuizing had ik één plek waar ik alle post/brieven bewaarde, nu is het nog meer dan ooit een zooitje ongeregeld. Ik heb inmiddels wel de belangrijkste papieren gevonden. Ik mis vooral mijn eigen overzicht. Dat ik weet wat waar ligt. Een klapper waar ik al eens mee begonnen ben om alles te verzamelen is weer ergens verdwenen en zo blijft het rommelig. Uitstelgedrag helpt niet mee natuurlijk.
Mijn belastingadviseur hoeft alleen de papieren van overleden ouder nodig omdat het huis van de erven is. Gegevens van mij heeft hij blijkbaar niet nodig omdat ik hem gemachtigd heb. (Ook al zoiets, hij gaat er vanuit dat die bedragen allemaal kloppen terwijl ik die driedubbel zou checken. Loslaten?)

Ik neem me vaker voor om elke avond iets te doen qua opruimen, dozen sorteren. Maar ik ben vaak zo moe en futloos dat het niet meer lukt, uitstelgedrag op en top. Overleven...

Vervelend framboise-t als 1 klein dingetje zoveel impact heeft op de rest. Gaat de lawine van gedoetjes nog door vandaag of is het afgerond?
Had het alleen effect op jou of ook op kind?

Dank je wel dat je de tijd neemt tyche! Ik lees je soms in het verdwijn topic (durf er niet te schrijven, betreft ook andere problemen denk ik zo)

Ik kan je antwoord goed volgen en inderdaad, worden zoals mensen die "niks" hebben meegemaakt zal niet haalbaar zijn, ondanks dat ik dat wel nog steeds graag zou willen. Het zit dus vooral in het accepteren stukje.

Je hebt iemand nodig die langdurig en in kleine stappen op jouw tempo met je meeloopt, die jij kunt gaan vertrouwen, en via wie je genoeg vertrouwen opbouwt om die beerput open te trekken en er doorheen te gaan, omdat je sterk genoeg voelt dat je dat kunt overleven. Die iemand moet een goed beeld hebben van wie jij bent, je geschiedenis, eventuele diagnoses.

Deze knip ik er even uit, want ik loop nu voor diagnostiek bij een grote organisatie, maar ik denk soms wel nog aan de therapeute die ik via een kennis heb doorgekregen. Op de een of andere manier lijkt een grote organisatie niet voor mij weggelegd (mede door negatieve ervaringen met de VERS training), maar het kan ook mijn doemdenken (grote organisatie) en wens denken (therapeute) zijn. Behoefte aan individueler contact, maar dat is wens denken misschien?

Ik heb ook nog steeds bepaalde mensen in mijn hoofd die ik graag weer wil zien/spreken omdat ze zo geweldig zijn/waren, maar ik weet ook dat dat helemaal niet de waarheid betreft.

Och ja, ik hang voor nu gewoon even vast in mijn dwaal en sombere gedachten. Gisteren teveel gedaan wellicht en vandaag confrontatie met alle gezellige families die Pasen vieren...

Heb je een beeld van hoe dat zou voelen en eruit zien, als je zo zou leven?
Gisteren toen ik je post las wel enigszins een idee, maar vandaag lijkt dat weer onhaalbaar.