Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 8 mei 2025 om 20:27
Lief dat je t vraagt, het is hier vakantie en kind is bij vader (maar wel bij mij geweest, ook, en was gezellig). Ik ben een beetje onthand (hand zit er nog aan hoor, gelukkig). Huisarts heeft me doorgestuurd dus oplossing ligt in het verschiet.
En: ik had wat met vrienden en familie afgesproken en die doen zoveel vergeleken met mezelf. Agenda's vol afspraken, uitjes, klussen alom, en ik word er zo onzeker van. Ik kan me zo moe voelen, als ik opsta al. En dan denk ik: moet ik anders eten, meer sporten, meer opruimen, of juist meer met mensen afspreken. Of: accepteren dat dit het is, dat ik meer ploeteren dan door het leven sjees.
En: ik had wat met vrienden en familie afgesproken en die doen zoveel vergeleken met mezelf. Agenda's vol afspraken, uitjes, klussen alom, en ik word er zo onzeker van. Ik kan me zo moe voelen, als ik opsta al. En dan denk ik: moet ik anders eten, meer sporten, meer opruimen, of juist meer met mensen afspreken. Of: accepteren dat dit het is, dat ik meer ploeteren dan door het leven sjees.
donderdag 8 mei 2025 om 20:35
vrijdag 9 mei 2025 om 03:19
Het duurde even voor ik kon reageren. Partner en ik hebben een andere auto gekocht. Ons ouwetje was redelijk op. We wilden een goede tweede hands. Maar de 2 e hands auto’s zijn erg in waarde gestegen en het komt bijna in de buurt van de kosten van een nieuwe auto.Twijfelaar schreef: ↑07-05-2025 19:33Dat lijkt me een hele vreemde gewaarwording Verbinder. Heb je wel het idee dat je inmiddels een bepaalde plek / rol hebt ingenomen in deze wereld?
We hebben een goeie 2e hands gekocht gisteren.
Dank je voor je open vraag, zonder oordeel. Erg fijn geformuleerd.
Het antwoord is, ik ben ermee bezig. Ik heb gevoelsmatig nog geen plek maar het begint een beetje. Soms merk ik iets betere gevoelens richting verbinding met het leven. Dan klopt het meer ofzo. En voelt juist.
Wat zeker helpt is dat ik ben getrouwd en heb een partner die bij me past.
En ook de tijd, de ruimte om van binnen te voelen. Als ik druk ben met iets dan kan ik niet goed voelen of bij die gevoelens. En ik merk dat het belangrijk is dat ik regelmatig momentjes heb waarbij ik rust heb en meer bij die verbindingsgevoelens kan komen. Of althans, een poging wagen of er al wat verbindingsgevoel is, bestaat.
Het was heel lastig in het verleden want ik kon eigenlijk niet funktioneren in een baan. En heb daardoor veel losse, kortere ervaringen gedaan qua werk. Helaas ook in fabrieken, lopende band werk enzo. Ik zeg helaas, omdat ik ergens diep van binnen wel het gevoel had dat ik best wat kon maar ik had geen idee hoe dat eruit zou komen.
Ik heb ook wat gereist naar andere landen en een korte tijd als au-pair gewerkt.
vrijdag 9 mei 2025 om 03:23
Ik begrijp dat dat steekt. Dat lijkt me moeilijk om te ontdekken.Twijfelaar schreef: ↑07-05-2025 19:38Vandaag ben ik erachter gekomen dat een collega mij vergeten is te vragen voor een bepaalde gemeenschappelijke taak. Ik baal daarvan. Niet gevraagd worden. Vergeten of met voorbedachte rade? Ik ga er niet naar vragen, maar ik merk dat misschien nog wel het meest bevestigd word dat ik door mijn langere afwezigheid niet meer bij het team hoor. Ik ben er wel, maar ik hoor er niet bij. Eigen schuld want ik neem afstand, toch steekt het wel.
Hoe voelt dat nu?
vrijdag 9 mei 2025 om 10:03
Heeft kind twee weken vakantie? Dat is hier gebruikelijk op PO en VO.
Vind je het erg lastig dat kind niet bij je is momenteel?
Onthand? Ongeluk gehad? Mits je er iets over kwijt wilt natuurlijk.
Hopelijk heeft de specialist een oplossing en kun je je hand snel weer goed gebruiken!
Herkenbaar. Ik heb ook mensen in mijn omgeving die elke dag inclusief weekend volgepland hebben met van alles en nog wat. Ik moet er niet aan denken!
De vermoeidheid herken ik ook en ook de vragen die ik me daarbij stel. Meer sporten, meer opruimen, meer afspreken of misschien juist meer bewust rusten? Geen idee waar ik goed aan doe om me beter te voelen. Wellicht beginnen met accepteren dat dit het voor nu is framboise?
Ik heb in ieder geval me erbij neer gelegd dat ik nooit zo'n bruisend leven ga hebben als sommige andere mensen, maar vooral omdat ik dat helemaal niet zou willen. Elk weekend met vrienden afspreken bijvoorbeeld. Nee hoor, laat mij maar lekker wat rommelen in de tuin of een spelletje spelen op de bank. Niks doen hoeft niet perse slecht te zijn natuurlijk!
Erg hoe ze de huur elk jaar zoveel kunnen verhogen. Alsof ons inkomen nog meer stijgt. Alles blijft maar stijgen dus eind van de maand houd je simpelweg minder over, als je uberhaupt nog wat overhoudt.
Ik voel me dan een zeur als ik twijfel over kopen of huren. Ik kan tenminste kopen. Zo zou ik moeten denken, maar dat lukt blijkbaar niet.
Kwam toevallig deze week een topic tegen van een TO die vanwege bepaalde uitgaven nu geen reserves meer had. De stress die het haar oplevert, ik snap dat heel goed, maar ik durf het eigenlijk niet op te schrijven want er werd best wel fel gereageerd op haar. Ook ergens begrijpelijk, want veel mensen moeten elke week alle dubbeltjes omdraaien, dus hoera dat je voldoende geld binnen krijgt om alle noodzakelijke uitgaven te doen en zelfs nog te kunnen sparen. Stom hoe dat dan toch niet zo kan voelen. Is dat verwend zijn? In een bubbel leven? Niks gewend zijn? Ik krijg in ieder geval het idee dat het niet mag, dat je ervoor veroordeeld wordt.
Een eigen garage huren of kopen in mijn buurt is geen optie en eigenlijk ook een luxe probleem. Er is voldoende parkeerplaats. Ook hier, ik lijk wel een verwend kind die haar zin niet krijgt. Ik moet en zal altijd op dezelfde plek staan. Eigenlijk is dat grote onzin natuurlijk!
Trouwens: over vermoeidheid gesproken. Ik ben vandaag dusdanig moe dat ik mijn viervoeter wandelmaatje heb afgezegd. Ik bespreek dat altijd kort van te voren, ook om mezelf te motiveren een stuk te wandelen, maar ik zie het nu echt niet zitten. Als ik wel zou doorzetten dan zou het vast een stressvolle wandeling worden waar ik vooral bezig ben met viervoeter en semi boos op hem zijn omdat ze best wel trekt aan de lijn.
Vind je het erg lastig dat kind niet bij je is momenteel?
Onthand? Ongeluk gehad? Mits je er iets over kwijt wilt natuurlijk.
Hopelijk heeft de specialist een oplossing en kun je je hand snel weer goed gebruiken!
Herkenbaar. Ik heb ook mensen in mijn omgeving die elke dag inclusief weekend volgepland hebben met van alles en nog wat. Ik moet er niet aan denken!
De vermoeidheid herken ik ook en ook de vragen die ik me daarbij stel. Meer sporten, meer opruimen, meer afspreken of misschien juist meer bewust rusten? Geen idee waar ik goed aan doe om me beter te voelen. Wellicht beginnen met accepteren dat dit het voor nu is framboise?
Ik heb in ieder geval me erbij neer gelegd dat ik nooit zo'n bruisend leven ga hebben als sommige andere mensen, maar vooral omdat ik dat helemaal niet zou willen. Elk weekend met vrienden afspreken bijvoorbeeld. Nee hoor, laat mij maar lekker wat rommelen in de tuin of een spelletje spelen op de bank. Niks doen hoeft niet perse slecht te zijn natuurlijk!
Erg hoe ze de huur elk jaar zoveel kunnen verhogen. Alsof ons inkomen nog meer stijgt. Alles blijft maar stijgen dus eind van de maand houd je simpelweg minder over, als je uberhaupt nog wat overhoudt.
Ik voel me dan een zeur als ik twijfel over kopen of huren. Ik kan tenminste kopen. Zo zou ik moeten denken, maar dat lukt blijkbaar niet.
Kwam toevallig deze week een topic tegen van een TO die vanwege bepaalde uitgaven nu geen reserves meer had. De stress die het haar oplevert, ik snap dat heel goed, maar ik durf het eigenlijk niet op te schrijven want er werd best wel fel gereageerd op haar. Ook ergens begrijpelijk, want veel mensen moeten elke week alle dubbeltjes omdraaien, dus hoera dat je voldoende geld binnen krijgt om alle noodzakelijke uitgaven te doen en zelfs nog te kunnen sparen. Stom hoe dat dan toch niet zo kan voelen. Is dat verwend zijn? In een bubbel leven? Niks gewend zijn? Ik krijg in ieder geval het idee dat het niet mag, dat je ervoor veroordeeld wordt.
Een eigen garage huren of kopen in mijn buurt is geen optie en eigenlijk ook een luxe probleem. Er is voldoende parkeerplaats. Ook hier, ik lijk wel een verwend kind die haar zin niet krijgt. Ik moet en zal altijd op dezelfde plek staan. Eigenlijk is dat grote onzin natuurlijk!
Trouwens: over vermoeidheid gesproken. Ik ben vandaag dusdanig moe dat ik mijn viervoeter wandelmaatje heb afgezegd. Ik bespreek dat altijd kort van te voren, ook om mezelf te motiveren een stuk te wandelen, maar ik zie het nu echt niet zitten. Als ik wel zou doorzetten dan zou het vast een stressvolle wandeling worden waar ik vooral bezig ben met viervoeter en semi boos op hem zijn omdat ze best wel trekt aan de lijn.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 09-05-2025 10:04
Reden: Aanvulling.
Reden: Aanvulling.
8.28% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 9 mei 2025 om 10:16
Geen probleem Verbinder. Het dagelijkse leven gaat voor op een forum 
Een autozoektocht heb je achter de rug. Hebben jullie lang moeten zoeken voordat er een geschikte auto voorbij kwam. Prijzen zijn schrikbarend. Ik schreef het net bij Framboise al. Alles wordt maar duurder en duurder. Het is niet leuk meer. De wereld zit in een hele foute spiraal. Ik maak me daar soms best wel zorgen om. In het algemeen, niet perse voor mijn eigen situatie. Meer dat het lijkt alsof een paar mensen de "macht" krijgen over iedereen en die iedereen die volgen bijna allemaal zonder ergens naar te kijken en vragen te stellen.
Natuurlijk zonder oordeel. Tenminste dat probeer ik. Ik kan me niet indenken hoe het voor jou voelt en is. Ik kan wel proberen om er met een open blik naar te kijken en te luisteren hoe jij het ervaart.
Zoals je het beschrijft klinkt er iets van berusting dat dit is hoe jij het beleeft en dat je je best doet om daar een goede draai aan te geven. Je blijft je gevoelens onderzoeken en ruimte geven. Knap hoor!
Ook qua werk, je hebt veel geprobeerd. Helaas is het niet gelukt om iets te vinden wat bij jou past. Mag ik vragen of je iets van vrijwilligerswerk doet of hoe je je dagen vult? Ik merk namelijk dat ik mijn vrije dagen soms doelloos doorkom en dat ik daar dan toch onrustig van wordt terwijl ik die tijd "niks" doen wel nodig lijk te hebben.
Ik probeer de situatie op mijn werk naast me neer te leggen. Gelukkig (?) werkt mijn brein mee, ik vergeet dat soort dingen vrij snel compleet. Met vraagteken omdat het daardoor wel zorgt voor een onbehaaglijk gevoel, want ik denk dat het wel ergens opgeslagen wordt, maar dan niet meer bewust naar boven komt. Soms in vlagen dat het binnenvliegt. Net zoals ik soms weer een gebeurtenis/actie van mijn ex herinner en me tegelijk verbaas dat die gedachte/herinnering zomaar komt binnen vliegen. Helaas als ik moeite doe om een bepaalde herinnering terug te halen dan lukt het niet. Zo weet ik zeker dat ik een paar weken terug heel erg van slag was, maar als iemand me nu vraagt waarom dan kan ik werkelijk geen antwoord geven. Een hint of gedeelte van toen kan de herinnering wel weer wat naar boven halen, maar dat is lastig als ik niemand iets vertel. Hahaha. Dus ik pieker me daar nu suf over want ik wil het me perse herinneren.
Een autozoektocht heb je achter de rug. Hebben jullie lang moeten zoeken voordat er een geschikte auto voorbij kwam. Prijzen zijn schrikbarend. Ik schreef het net bij Framboise al. Alles wordt maar duurder en duurder. Het is niet leuk meer. De wereld zit in een hele foute spiraal. Ik maak me daar soms best wel zorgen om. In het algemeen, niet perse voor mijn eigen situatie. Meer dat het lijkt alsof een paar mensen de "macht" krijgen over iedereen en die iedereen die volgen bijna allemaal zonder ergens naar te kijken en vragen te stellen.
Natuurlijk zonder oordeel. Tenminste dat probeer ik. Ik kan me niet indenken hoe het voor jou voelt en is. Ik kan wel proberen om er met een open blik naar te kijken en te luisteren hoe jij het ervaart.
Zoals je het beschrijft klinkt er iets van berusting dat dit is hoe jij het beleeft en dat je je best doet om daar een goede draai aan te geven. Je blijft je gevoelens onderzoeken en ruimte geven. Knap hoor!
Ook qua werk, je hebt veel geprobeerd. Helaas is het niet gelukt om iets te vinden wat bij jou past. Mag ik vragen of je iets van vrijwilligerswerk doet of hoe je je dagen vult? Ik merk namelijk dat ik mijn vrije dagen soms doelloos doorkom en dat ik daar dan toch onrustig van wordt terwijl ik die tijd "niks" doen wel nodig lijk te hebben.
Ik probeer de situatie op mijn werk naast me neer te leggen. Gelukkig (?) werkt mijn brein mee, ik vergeet dat soort dingen vrij snel compleet. Met vraagteken omdat het daardoor wel zorgt voor een onbehaaglijk gevoel, want ik denk dat het wel ergens opgeslagen wordt, maar dan niet meer bewust naar boven komt. Soms in vlagen dat het binnenvliegt. Net zoals ik soms weer een gebeurtenis/actie van mijn ex herinner en me tegelijk verbaas dat die gedachte/herinnering zomaar komt binnen vliegen. Helaas als ik moeite doe om een bepaalde herinnering terug te halen dan lukt het niet. Zo weet ik zeker dat ik een paar weken terug heel erg van slag was, maar als iemand me nu vraagt waarom dan kan ik werkelijk geen antwoord geven. Een hint of gedeelte van toen kan de herinnering wel weer wat naar boven halen, maar dat is lastig als ik niemand iets vertel. Hahaha. Dus ik pieker me daar nu suf over want ik wil het me perse herinneren.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 9 mei 2025 om 18:37
Ik vind je geen zeur hoor. Kopen is meer werk, meer verantwoordelijkheid, meer zelf uitzoeken, en ik denk dat dat eigenlijk op dit moment niet bij je belastbaarheid past... geld is maar 1 aspect van kunnen kopen. Huren zou eigenlijk beter zijn voor je mentale gezondheid, op dit moment,maar huren is echt niet gunstig, financieel gezien, nu niet en voor de toekomst al helemaal niet.Twijfelaar schreef: ↑09-05-2025 10:03Ik voel me dan een zeur als ik twijfel over kopen of huren. Ik kan tenminste kopen. Zo zou ik moeten denken, maar dat lukt blijkbaar niet.
Kwam toevallig deze week een topic tegen van een TO die vanwege bepaalde uitgaven nu geen reserves meer had. De stress die het haar oplevert, ik snap dat heel goed, maar ik durf het eigenlijk niet op te schrijven want er werd best wel fel gereageerd op haar.
Ik krijg in ieder geval het idee dat het niet mag, dat je ervoor veroordeeld wordt.
Ik kwam dat topic ook tegen en het is vooral de woordkeuze, denk ik, waar mensen op aansloegen. De stress van geen buffer hebben, dat snappen mensen heus wel maar ga niet jezelf (of anderen) lopen wijsmaken dat je arm bent als je dat niet bent.
vrijdag 9 mei 2025 om 18:49
Betaald werk zie ik meer als een noodzakelijk kwaad. Ik lees wel dat je bewust aanwezig probeert te zijn in deze wereld - en ik denk zelf (niet schrikken van de holistisch-zweverige insteek svp) dat dat misschien wel het belangrijkste is, gewoon heel bewust in het hier en nu zijn. Ik denk wel eens dat mensen zoals jij daarmee de boel in evenwicht houden - als tegenwicht tegen al die hebberige, oorlogszuchtige idioten die ook op deze wereld rondbanjeren.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:13
Twijfelaar schreef: ↑09-05-2025 10:16Geen probleem Verbinder. Het dagelijkse leven gaat voor op een forum
Een autozoektocht heb je achter de rug. Hebben jullie lang moeten zoeken voordat er een geschikte auto voorbij kwam. Prijzen zijn schrikbarend. Ik schreef het net bij Framboise al. Alles wordt maar duurder en duurder. Het is niet leuk meer. De wereld zit in een hele foute spiraal. Ik maak me daar soms best wel zorgen om. In het algemeen, niet perse voor mijn eigen situatie. Meer dat het lijkt alsof een paar mensen de "macht" krijgen over iedereen en die iedereen die volgen bijna allemaal zonder ergens naar te kijken en vragen te stellen.
Natuurlijk zonder oordeel. Tenminste dat probeer ik. Ik kan me niet indenken hoe het voor jou voelt en is. Ik kan wel proberen om er met een open blik naar te kijken en te luisteren hoe jij het ervaart.
Zoals je het beschrijft klinkt er iets van berusting dat dit is hoe jij het beleeft en dat je je best doet om daar een goede draai aan te geven. Je blijft je gevoelens onderzoeken en ruimte geven. Knap hoor!
Ook qua werk, je hebt veel geprobeerd. Helaas is het niet gelukt om iets te vinden wat bij jou past. Mag ik vragen of je iets van vrijwilligerswerk doet of hoe je je dagen vult? Ik merk namelijk dat ik mijn vrije dagen soms doelloos doorkom en dat ik daar dan toch onrustig van wordt terwijl ik die tijd "niks" doen wel nodig lijk te hebben.
Ik probeer de situatie op mijn werk naast me neer te leggen. Gelukkig (?) werkt mijn brein mee, ik vergeet dat soort dingen vrij snel compleet. Met vraagteken omdat het daardoor wel zorgt voor een onbehaaglijk gevoel, want ik denk dat het wel ergens opgeslagen wordt, maar dan niet meer bewust naar boven komt. Soms in vlagen dat het binnenvliegt. Net zoals ik soms weer een gebeurtenis/actie van mijn ex herinner en me tegelijk verbaas dat die gedachte/herinnering zomaar komt binnen vliegen. Helaas als ik moeite doe om een bepaalde herinnering terug te halen dan lukt het niet. Zo weet ik zeker dat ik een paar weken terug heel erg van slag was, maar als iemand me nu vraagt waarom dan kan ik werkelijk geen antwoord geven. Een hint of gedeelte van toen kan de herinnering wel weer wat naar boven halen, maar dat is lastig als ik niemand iets vertel. Hahaha. Dus ik pieker me daar nu suf over want ik wil het me perse herinneren.
Partner en ik hadden al eniszins gekeken naar welk model auto we wilden hebben. En toen hebben we online wat rondgezocht naar 2e hands modellen en advertenties.
En toen de eerste schrik van de prijzen wat waren gezakt :
keken we bij ons in de buurt. Daarna wat verder weg en toen vond partner wat geschikte, wel op eenafstandje van ons. Het geeft wel wat opluchting dat we wat hebben nu, de oude auto had telkens nieuwe aftakeling: materiaal op plafond kwam helemaal los, het enige wat het nog op z’n plaats hield waren de zonweringen haha.
1 raampje kan niet meer open gedaan worden. Laatst had ik een schroef in de band en bij de garage zeiden ze dat de banden helemaal af waren. Ze leken nog niet zover, maar dat is alleen maar met mijn leken oog.
Je vroeg of ik vrijwilligerswerk doe, of hoe ik mijn dagen doorkom. In het verleden heb ik wat vrijwilligerswerk gedaan. Verschillende dingen. In 2018 had ik een heftige breakdown en ben vanaf toen volledig thuis gebleven.
Ik was comfortabel met thuis zijn want juist buiten, in de wereld heb ik veel moeite om te funktioneren. Wel wil ik in de toekomst weer meer richten op m’n wereldje vergroten.
Thuis houd ik me bezig met het huishouden, de hond, handwerken, de tuin, op de ipad/ Youtube, wandelen, invoelen/ intunen met wat gebeurt van binnen, wandelen, soms wat speciaals koken of bakken.
Ik merk dat het veel tijd bij me kost om ‘bij te komen’ van iets. Veel indrukken komen diep bij me binnen, doen van alles met me en thuis moet ik als een koe alles herkauwen en een plek gaan geven. Dit kunnen alledaagse dingen/ indrukken zijn. Ik lijk geen filter te hebben en merk veel op.
En zit achteraf bordevol informatie.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:20
Dit stuk is erg herkenbaar voor mij. Ik heb ook vermijding in me en ben een ster om de moeilijkste momenten als vlagen op te slaan in mijn geheugen en herken wat je schreef, dat ik de essentie niet naar voren kan halen, alleen bepaalde dingen ervan.Twijfelaar schreef: ↑09-05-2025 10:16Gelukkig (?) werkt mijn brein mee, ik vergeet dat soort dingen vrij snel compleet. Met vraagteken omdat het daardoor wel zorgt voor een onbehaaglijk gevoel, want ik denk dat het wel ergens opgeslagen wordt, maar dan niet meer bewust naar boven komt. Soms in vlagen dat het binnenvliegt. Net zoals ik soms weer een gebeurtenis/actie van mijn ex herinner en me tegelijk verbaas dat die gedachte/herinnering zomaar komt binnen vliegen. Helaas als ik moeite doe om een bepaalde herinnering terug te halen dan lukt het niet. Zo weet ik zeker dat ik een paar weken terug heel erg van slag was, maar als iemand me nu vraagt waarom dan kan ik werkelijk geen antwoord geven. Een hint of gedeelte van toen kan de herinnering wel weer wat naar boven halen, maar dat is lastig als ik niemand iets vertel. Hahaha. Dus ik pieker me daar nu suf over want ik wil het me perse herinneren.
Zo ook de ervaringen in 2018. Dat is gevoelsmatig deels afgesloten. En 2023 was deels redelijk een klote jaar voor me en daar zitten ook filters op bepaalde stukjes.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:27
Leuk wat je schrijft Framboise. En niet zweverig voor mij. Juist passend binnen mijn denkwijze.framboise-t schreef: ↑09-05-2025 18:49Betaald werk zie ik meer als een noodzakelijk kwaad. Ik lees wel dat je bewust aanwezig probeert te zijn in deze wereld - en ik denk zelf (niet schrikken van de holistisch-zweverige insteek svp) dat dat misschien wel het belangrijkste is, gewoon heel bewust in het hier en nu zijn. Ik denk wel eens dat mensen zoals jij daarmee de boel in evenwicht houden - als tegenwicht tegen al die hebberige, oorlogszuchtige idioten die ook op deze wereld rondbanjeren.
Het doet me denken aan een stukje waar Eckhart Tolle over schreef: de frequentie houders in de wereld. Ken je die term?
Dat zijn de mensen die inderdaad de energie wat gematiger houden, een bepaalde afstelling hebben wat de boel meer in balans houdt.
Toen ik die beschrijving van hem las, in 2004, toen herkende ik mezelf erin. Nu weet ik het niet zo goed, of ik mezelf erin herken.
Herken jij jezelf erin?
maandag 12 mei 2025 om 12:47
@framboise-t
Een vraag waar ik nu al een paar dagen over aan het nadenken ben in vlagen. Begrijp ik het goed dat jij eigenlijk zegt dat nu dat huis kopen niet verstandig is? Vanwege mijn mentale gezondheid? Of lees ik dat fout?
Mee eens dat de woordkeuze in het begin niet handig was. Ik heb ook stress van mijn financiele situatie, maar niet in de mate als iemand die elk dubbeltje moet omdraaien. (Dat zou ik niet aankunnen denk ik zomaar.) Terwijl ik eigenlijk niks te klagen heb wat betreft geld op de rekening. Ik maak me dan vooral zorgen over de toekomst als mijn inkomen zou minderen omdat ik bijvoorbeeld geen aanspraak meer heb op een uitkering. Doemscenario's voornamelijk.
Vervelend hoe een klein ongelukje zoveel impact kan hebben.
Falend gevoel richting kind snap ik helemaal. Dat heb ik ook. Geen energie om samen dingen te ondernemen, om simpele taken uit te voeren, gewoon er zijn als moeder. Ik vind het pittig.
@verbinder
Ow jeeh, die auto klinkt wel als helemaal opgebruikt. Dat zal een verschil zijn met de auto die jullie nu hebben, voelt het als luxe?
Als alles zonder filter binnenkomt dan is dat heftig en begrijpelijk dat je veel moet laten bezinken, bijkomen van alle indrukken. Ik herken dat wel een beetje.
Het klinkt vooral fijn dat je je eigen weg kunt gaan thuis, je eigen rustige planning maken. Vervelend dat je in de wereld zoveel moeite hebt om te functioneren. Je wereldje wordt dan wel erg klein qua contacten. Dat kan natuurlijk ook als prettig ervaren worden. Ik heb niet zoveel contacten en eigenlijk is elk contact vermoeiend. Hahaha
Vervelend dat vermijden, vind je niet? Ik heb er wel moeite mee in ieder geval. Van de ene kant is het prettig, want je vergeet bepaalde dingen, maar aan de andere kant wil je niks vergeten en baal ik dan dat ik dingen vergeet. Eigenlijk ook bij dit aspect dus weer een dubbel gevoel.
Een vraag waar ik nu al een paar dagen over aan het nadenken ben in vlagen. Begrijp ik het goed dat jij eigenlijk zegt dat nu dat huis kopen niet verstandig is? Vanwege mijn mentale gezondheid? Of lees ik dat fout?
Mee eens dat de woordkeuze in het begin niet handig was. Ik heb ook stress van mijn financiele situatie, maar niet in de mate als iemand die elk dubbeltje moet omdraaien. (Dat zou ik niet aankunnen denk ik zomaar.) Terwijl ik eigenlijk niks te klagen heb wat betreft geld op de rekening. Ik maak me dan vooral zorgen over de toekomst als mijn inkomen zou minderen omdat ik bijvoorbeeld geen aanspraak meer heb op een uitkering. Doemscenario's voornamelijk.
Vervelend hoe een klein ongelukje zoveel impact kan hebben.
Falend gevoel richting kind snap ik helemaal. Dat heb ik ook. Geen energie om samen dingen te ondernemen, om simpele taken uit te voeren, gewoon er zijn als moeder. Ik vind het pittig.
@verbinder
Ow jeeh, die auto klinkt wel als helemaal opgebruikt. Dat zal een verschil zijn met de auto die jullie nu hebben, voelt het als luxe?
Als alles zonder filter binnenkomt dan is dat heftig en begrijpelijk dat je veel moet laten bezinken, bijkomen van alle indrukken. Ik herken dat wel een beetje.
Het klinkt vooral fijn dat je je eigen weg kunt gaan thuis, je eigen rustige planning maken. Vervelend dat je in de wereld zoveel moeite hebt om te functioneren. Je wereldje wordt dan wel erg klein qua contacten. Dat kan natuurlijk ook als prettig ervaren worden. Ik heb niet zoveel contacten en eigenlijk is elk contact vermoeiend. Hahaha
Vervelend dat vermijden, vind je niet? Ik heb er wel moeite mee in ieder geval. Van de ene kant is het prettig, want je vergeet bepaalde dingen, maar aan de andere kant wil je niks vergeten en baal ik dan dat ik dingen vergeet. Eigenlijk ook bij dit aspect dus weer een dubbel gevoel.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 12 mei 2025 om 14:30
Nee ik probeerde onder woorden te brengen waarom voor beide beslissingen-huren of kopen - wat te zeggen valt.Twijfelaar schreef: ↑12-05-2025 12:47@framboise-t
Een vraag waar ik nu al een paar dagen over aan het nadenken ben in vlagen. Begrijp ik het goed dat jij eigenlijk zegt dat nu dat huis kopen niet verstandig is? Vanwege mijn mentale gezondheid? Of lees ik dat fout?
Ik denk dat huren makkelijker is, qua beslissingen nemen, en dat huren wat dat betreft er voor zorgt dat je 'mental load' kleiner is. En je bent op dit moment bij vlagen wat overbelast dus dat is nu een voordeel aan huren. En ik denk -maar dat is invulling mijnerzijds- dat het misschien meespeelt in waarom je zo tegen deze beslissing aanhikt?
Als de huizenprijzen gelijk zouden blijven, zou ik inderdaad zeggen: de koop zelf is zoveel gedoe, begin eraan als je er de ruimte voor hebt in je hoofd, waarom schuif je het niet een jaartje voor je uit tot alles wat meer uitgekristalliseerd is. Ik bedoel zeker niet dat je voor altijd zou moeten blijven huren!
Maar goed, de huizenprijzen stijgen wel als een gek en ik denk dat kopen financieel wel veel gunstiger kan uitpakken en dat dat jaar uitstel je misschien wel een ton kan kosten. Of meer.
dinsdag 13 mei 2025 om 05:45
framboise-t schreef: ↑12-05-2025 14:30Nee ik probeerde onder woorden te brengen waarom voor beide beslissingen-huren of kopen - wat te zeggen valt.
Ik denk dat huren makkelijker is, qua beslissingen nemen, en dat huren wat dat betreft er voor zorgt dat je 'mental load' kleiner is. En je bent op dit moment bij vlagen wat overbelast dus dat is nu een voordeel aan huren. En ik denk -maar dat is invulling mijnerzijds- dat het misschien meespeelt in waarom je zo tegen deze beslissing aanhikt?
Als de huizenprijzen gelijk zouden blijven, zou ik inderdaad zeggen: de koop zelf is zoveel gedoe, begin eraan als je er de ruimte voor hebt in je hoofd, waarom schuif je het niet een jaartje voor je uit tot alles wat meer uitgekristalliseerd is. Ik bedoel zeker niet dat je voor altijd zou moeten blijven huren!
Maar goed, de huizenprijzen stijgen wel als een gek en ik denk dat kopen financieel wel veel gunstiger kan uitpakken en dat dat jaar uitstel je misschien wel een ton kan kosten. Of meer.
Mooi woord, Mental load
Ik denk dat ook, wat Framboise zo goed in woorden uitdrukt, dat je mental load wat kleiner blijft als je blijft huren op dit moment.
En je verder jezelf de komende tijd wat tijd geeft misschien om te ‘wennen’ aan het idee om te kopen.
Wellicht mag je na een half jaar ook weer met een bod komen naar je verhuurder toe.
dinsdag 13 mei 2025 om 11:25
@framboise-t en verbinder:
Ik begrijp wat jullie schrijft en ben het ook met jullie eens mbt mental load, maar.... Ik ben nu opnieuw in een ziekmelding gekomen en binnen het eerste ziektejaar geven ze je een werkgeversverklaring alsof je wel alle uren maakt, na dat jaar wordt de ziekmelding ook zichtbaar in de werkgeversverklaring en krijg ik dus minder hypotheek. Nu red ik het net en houd ik een beetje geld op de rekening over voor onvoorziene uitgaven, dat is ook een overweging voor mij om niet te willen wachten. Wie weet of ik die ziekmelding kan wegwerken en dus "beter" ben, tegelijkertijd wat als dat niet lukt en ik wel gekocht heb, kan ik alle lasten dan nog dragen. Het blijft een ingewikkelde afweging. Ik heb voor mezelf in ieder geval besloten dat ik deze week een beslissing moet maken en het dus niet meer kan negeren.
Om deze zin "je bent op dit moment bij vlagen wat overbelast" moest ik wel lachen en vroeg ik me hardop af "met vlagen?". Toch heb je wel gelijk framboise-t. Ik ben niet constant overbelast, tenminste zo lijkt het. Echter denk ik wel dat ik constant overbelast ben en daardoor af en toe tot stilstand kom. Door mijn goede vermijding mechanisme lijkt het dan net alsof er niks aan de hand is.
Deze week gaan het diagnostiektraject verder, ben benieuwd. Brengt ook weer belasting met zich mee.
Ik begrijp wat jullie schrijft en ben het ook met jullie eens mbt mental load, maar.... Ik ben nu opnieuw in een ziekmelding gekomen en binnen het eerste ziektejaar geven ze je een werkgeversverklaring alsof je wel alle uren maakt, na dat jaar wordt de ziekmelding ook zichtbaar in de werkgeversverklaring en krijg ik dus minder hypotheek. Nu red ik het net en houd ik een beetje geld op de rekening over voor onvoorziene uitgaven, dat is ook een overweging voor mij om niet te willen wachten. Wie weet of ik die ziekmelding kan wegwerken en dus "beter" ben, tegelijkertijd wat als dat niet lukt en ik wel gekocht heb, kan ik alle lasten dan nog dragen. Het blijft een ingewikkelde afweging. Ik heb voor mezelf in ieder geval besloten dat ik deze week een beslissing moet maken en het dus niet meer kan negeren.
Om deze zin "je bent op dit moment bij vlagen wat overbelast" moest ik wel lachen en vroeg ik me hardop af "met vlagen?". Toch heb je wel gelijk framboise-t. Ik ben niet constant overbelast, tenminste zo lijkt het. Echter denk ik wel dat ik constant overbelast ben en daardoor af en toe tot stilstand kom. Door mijn goede vermijding mechanisme lijkt het dan net alsof er niks aan de hand is.
Deze week gaan het diagnostiektraject verder, ben benieuwd. Brengt ook weer belasting met zich mee.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 15 mei 2025 om 06:31
Bij mij heeft vermijden soms goed gewerkt, een soort bescherming. Maar ook wel vervelend. Vroeger, tijdens 1 van mijn banen, kreeg ik heel veel informatie op me af, wat ik in me op moest nemen. Dat lukte natuurlijk niet en al stuitend schreef ik zoveel mogelijk op een vel papier. Tegelijkertijd kwam er een soort gevoel vam binnen: dit kan ik nooit aan. Waarop m’n koppie maar besloot geen enkele info meer op te nemen haha. Omdat het zo overspoelend was.Twijfelaar schreef: ↑12-05-2025 12:47Vervelend dat vermijden, vind je niet? Ik heb er wel moeite mee in ieder geval. Van de ene kant is het prettig, want je vergeet bepaalde dingen, maar aan de andere kant wil je niks vergeten en baal ik dan dat ik dingen vergeet. Eigenlijk ook bij dit aspect dus weer een dubbel gevoel.
Succes van de week met alle dingen
vrijdag 16 mei 2025 om 11:50
Herkenbaar hoor dat het zoveel informatie is dat je helemaal dicht slaat en niks meer kan opnemen, ook niet als je nog letterlijk aan het denken bent dat je het moet onthouden. Het lukt dan gewoon niet meer. Frustrerend is dat.
Diagnostiek lijkt afgerond te zijn met de laatste testen. Ik heb wel de afgelopen weken nog wat inzichten opgedaan en ik weet niet of ik dat nog moet doorgeven aan de psychologe. Het voelt een beetje als zeuren om het zeuren, ook als dat niet zo is.
Haptonooms conclusie is PTSS, ik dacht eerder aan trauma (die ik niet kan benoemen als zijnde een gebeurtenis). Ik blijf dit moeilijk vinden hoor, want ik herken echt wel stukjes van autisme en borderline in mezelf. Maar misschien is dat ook een signaal van introvert zijn (oorzaak of gevolg?) en geen emotieregulatie hebben geleerd in mijn jeugd. Ik weet het niet, het houd me wel bezig ondanks dat ik er niet aan denk. Zit ook wel een stukje angst hoe therapie er dan uit gaat zien, hoe ik dat persoonlijk ga volhouden zonder in allerlei foute mechanismes terecht te komen en ook hoe ik daarnaast de zorg van kind kan doen. Dan praat ik nog niet over mijn paar werkuurtjes in de week...
En shit, ik ga mijn huis kopen! Heftige mental load in volle gang! Geen idee of ik er goed aan doe. Oogkleppen op en door.
Diagnostiek lijkt afgerond te zijn met de laatste testen. Ik heb wel de afgelopen weken nog wat inzichten opgedaan en ik weet niet of ik dat nog moet doorgeven aan de psychologe. Het voelt een beetje als zeuren om het zeuren, ook als dat niet zo is.
Haptonooms conclusie is PTSS, ik dacht eerder aan trauma (die ik niet kan benoemen als zijnde een gebeurtenis). Ik blijf dit moeilijk vinden hoor, want ik herken echt wel stukjes van autisme en borderline in mezelf. Maar misschien is dat ook een signaal van introvert zijn (oorzaak of gevolg?) en geen emotieregulatie hebben geleerd in mijn jeugd. Ik weet het niet, het houd me wel bezig ondanks dat ik er niet aan denk. Zit ook wel een stukje angst hoe therapie er dan uit gaat zien, hoe ik dat persoonlijk ga volhouden zonder in allerlei foute mechanismes terecht te komen en ook hoe ik daarnaast de zorg van kind kan doen. Dan praat ik nog niet over mijn paar werkuurtjes in de week...
En shit, ik ga mijn huis kopen! Heftige mental load in volle gang! Geen idee of ik er goed aan doe. Oogkleppen op en door.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 17 mei 2025 om 09:10
Goeiemorgen op zaterdag.
De hele dag heb ik brood gegeten. Het is hier natuurlijk al later dan bij jullie.
Soms heb ik van die momenten dat ik alsmaar brood blijf eten. Ik vind het ook erg lekker.
Heeft naast de haptonoom, de GGZ ook een diagnose gestelt? Na de diagnostiek?
Ik begrijp wel dat je je zorgen maakt om de behandeling, omdat je stukjes van meerdere psychische diagnoses soms kan herkennen bij jezelf. Ik heb dat ook, en ik denk ergens ook dat er veel overlappingen kunnen bestaan bij bepaalde diagnoses.
En met betrekking tot je behandeling, je behandelaar zou nooit willen dat je iets doet wat echt niet goed voelt. En als een bepaalde aktie echt echt niet goed voelt dan zou je dat kunnen aangeven.
Misschien zelfs een zin op een broefje schrijven en in je broekzak stoppen, En als iets gevoelsmatig echt tegen je indruist, of als je aan alles voelt dat het niks gaat brengen, of iets kan verergeren dan moet je het gewoon tegen de behandelaar zeggen.
En in zo’n geval kan juist misschien het ‘zeggen’ de juiste therapie op dat moment voor jou zijn. Wie weet.
Je hebt een keuze gemaakt met het huis. Good on ye, zouden ze hier zeggen.
Toen ik die engelse woorden vroeger voor het eerst hoorde, dacht ik dat ze zeiden: good onion
De hele dag heb ik brood gegeten. Het is hier natuurlijk al later dan bij jullie.
Soms heb ik van die momenten dat ik alsmaar brood blijf eten. Ik vind het ook erg lekker.
Heeft naast de haptonoom, de GGZ ook een diagnose gestelt? Na de diagnostiek?
Ik begrijp wel dat je je zorgen maakt om de behandeling, omdat je stukjes van meerdere psychische diagnoses soms kan herkennen bij jezelf. Ik heb dat ook, en ik denk ergens ook dat er veel overlappingen kunnen bestaan bij bepaalde diagnoses.
En met betrekking tot je behandeling, je behandelaar zou nooit willen dat je iets doet wat echt niet goed voelt. En als een bepaalde aktie echt echt niet goed voelt dan zou je dat kunnen aangeven.
Misschien zelfs een zin op een broefje schrijven en in je broekzak stoppen, En als iets gevoelsmatig echt tegen je indruist, of als je aan alles voelt dat het niks gaat brengen, of iets kan verergeren dan moet je het gewoon tegen de behandelaar zeggen.
En in zo’n geval kan juist misschien het ‘zeggen’ de juiste therapie op dat moment voor jou zijn. Wie weet.
Je hebt een keuze gemaakt met het huis. Good on ye, zouden ze hier zeggen.
Toen ik die engelse woorden vroeger voor het eerst hoorde, dacht ik dat ze zeiden: good onion
zondag 18 mei 2025 om 17:27
Sorry Verbinder, berichtje gisteren wel gelezen maar werd bezig gehouden door van alles en nog wat.
Hier is het nu zondagnamiddag, bijna tijd om te gaan koken, maar ik heb er geen zin in. Loop mezelf de hele dag in de weg en vooral veel te snoepen. Tot ziens goede voornemens en toch wel een periode waarin ik probeerde beter (gezonder) te eten.
Alle goede dingen weer overboord en terug naar nul. Zo voelt het tenminste.
Op zoek naar wat herkenning in de muziek, nummers als 'Lost in paradise' van Evanescence of 'Demons' van Brian McFadden komen in de buurt momenteel. Verloren voelt het vooral. Somber, moe, geen idee waar te beginnen.
Vanmorgen schoten mijn gedachten alle kanten op en nu is het semi stil. Uitgeschakeld en afgebrand? Morgen werken en een afspraak bij de bedrijfsarts. Met de bedrijfsarts misschien het gesprek met leidinggevende een beetje voorbereiden want daar zie ik enorm tegenop. Ja gedachten komen weer: ik had bedrijfsarts willen mailen om ervoor te zorgen dat we de afspraaktijd nuttig besteden en dus gericht vragen stellen hoe me voor te bereiden. Niet gemaild en nu ook niet meer echt een idee wat ik dan wilde vragen. Ja ik weer dat ik het hierboven summier beschrijf, maar dat is niet goed/genoeg.
Als iemand tips heeft om het gesprek met leidinggevende in goede banen te leiden, zonder teveel informatie te delen of in janken uit te barsten: die zijn welkom!
Teamleider is een echte manager en het voelt vaak alsof hij elk woord tegen je gebruikt op een later moment dus ik ben erg op mijn hoede, maar krijg het blijkbaar niet voor elkaar om helder te blijven op zo'n moment. Ik kan ook totaal niks met vragen als "waar krijg je energie van en wat kost je energie?". Ik weet het niet!
Vanuit GGZ het diagnostiek traject nog geen diagnose gekregen. Dat is afwachten totdat ze gaan bellen voor een afspraak. Ook hier twijfel of ik psychologe nog moet vertellen van mijn laatste bedenkingen/inzichten. Ook hier vergeten wat dat dan moest zijn precies. Ik vergeet echt alles en ik baal op dit moment gigantisch van mezelf en mijn leven.
Tja heel eerlijk mbt behandeling. Die VERS training in groepsverband wilde ik ook absoluut niet doen, maar heb ik gedaan want je moet toch iets nieuws proberen. Ik ben nog steeds van mening dat ze dat niet goed aangepakt hebben. Dat er te snel geoordeeld is dat er iets anders moest gebeuren dan me al aangeboden was, zonder dus diagnostiek en dan na de VERS training pas bedenken dat het toch niet goed paste en gaan onderzoeken waarom niet. Ik snap het wel hoor, wat als het wel had gewerkt dan was ik klaar geweest en hadden zij een nieuw iemand kunnen helpen, nu zitten ze nog met mij opgescheept.
Hahaha, kan me goed voorstellen dat je bepaalde uitspraken niet kent als je daar net woont. Ze zullen daar, net zoals in Nederland, verschillende dialecten hebben waardoor het net weer even anders klinkt? Ik vind het eigenlijk wel stoer dat je die stap hebt durven nemen. Emigreren. Mag ik vragen hoe dat zo gegaan is?
Frizz: hoe was (is?) je vakantie? Heb je een beetje kunnen bijtanken? Als ik het goed begrijp was je kind mee.
Framboise-t: hoe gaat het met je hand? Ben je bij de specialist geweest of in ieder geval een afspraak gepland?
Hier is het nu zondagnamiddag, bijna tijd om te gaan koken, maar ik heb er geen zin in. Loop mezelf de hele dag in de weg en vooral veel te snoepen. Tot ziens goede voornemens en toch wel een periode waarin ik probeerde beter (gezonder) te eten.
Alle goede dingen weer overboord en terug naar nul. Zo voelt het tenminste.
Op zoek naar wat herkenning in de muziek, nummers als 'Lost in paradise' van Evanescence of 'Demons' van Brian McFadden komen in de buurt momenteel. Verloren voelt het vooral. Somber, moe, geen idee waar te beginnen.
Vanmorgen schoten mijn gedachten alle kanten op en nu is het semi stil. Uitgeschakeld en afgebrand? Morgen werken en een afspraak bij de bedrijfsarts. Met de bedrijfsarts misschien het gesprek met leidinggevende een beetje voorbereiden want daar zie ik enorm tegenop. Ja gedachten komen weer: ik had bedrijfsarts willen mailen om ervoor te zorgen dat we de afspraaktijd nuttig besteden en dus gericht vragen stellen hoe me voor te bereiden. Niet gemaild en nu ook niet meer echt een idee wat ik dan wilde vragen. Ja ik weer dat ik het hierboven summier beschrijf, maar dat is niet goed/genoeg.
Als iemand tips heeft om het gesprek met leidinggevende in goede banen te leiden, zonder teveel informatie te delen of in janken uit te barsten: die zijn welkom!
Teamleider is een echte manager en het voelt vaak alsof hij elk woord tegen je gebruikt op een later moment dus ik ben erg op mijn hoede, maar krijg het blijkbaar niet voor elkaar om helder te blijven op zo'n moment. Ik kan ook totaal niks met vragen als "waar krijg je energie van en wat kost je energie?". Ik weet het niet!
Vanuit GGZ het diagnostiek traject nog geen diagnose gekregen. Dat is afwachten totdat ze gaan bellen voor een afspraak. Ook hier twijfel of ik psychologe nog moet vertellen van mijn laatste bedenkingen/inzichten. Ook hier vergeten wat dat dan moest zijn precies. Ik vergeet echt alles en ik baal op dit moment gigantisch van mezelf en mijn leven.
Tja heel eerlijk mbt behandeling. Die VERS training in groepsverband wilde ik ook absoluut niet doen, maar heb ik gedaan want je moet toch iets nieuws proberen. Ik ben nog steeds van mening dat ze dat niet goed aangepakt hebben. Dat er te snel geoordeeld is dat er iets anders moest gebeuren dan me al aangeboden was, zonder dus diagnostiek en dan na de VERS training pas bedenken dat het toch niet goed paste en gaan onderzoeken waarom niet. Ik snap het wel hoor, wat als het wel had gewerkt dan was ik klaar geweest en hadden zij een nieuw iemand kunnen helpen, nu zitten ze nog met mij opgescheept.
Hahaha, kan me goed voorstellen dat je bepaalde uitspraken niet kent als je daar net woont. Ze zullen daar, net zoals in Nederland, verschillende dialecten hebben waardoor het net weer even anders klinkt? Ik vind het eigenlijk wel stoer dat je die stap hebt durven nemen. Emigreren. Mag ik vragen hoe dat zo gegaan is?
Frizz: hoe was (is?) je vakantie? Heb je een beetje kunnen bijtanken? Als ik het goed begrijp was je kind mee.
Framboise-t: hoe gaat het met je hand? Ben je bij de specialist geweest of in ieder geval een afspraak gepland?
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 19 mei 2025 om 04:09
Eventjes inhoudelijk reageren op je berichtje, ik herken gigantisch veel van wat je beschrijft in wat er in je omgaat momenteel.
Zowel gedachten krijgen over iets (vaak in de ochtend). Dan er wat mee willen doen na een tijdje (opschrijven, concreet iets er ee willen),dan kun je er niet meer bij, geen idee meer wat het precies was en de kern ervan verglijdt compleet.
Momenteel is m’n hoofd ook een grote rompslomp ineen. Ik kan er geen goed woord voor vinden.
Jij beschrijft het goed en dat vind ik prettig om te lezen, herkenning en tegelijkertijd prettig om te lezen omdat ik onvermogen ervaar om er woorden aan te geven.
Ik begrijp dat je er tegenop ziet, de taken van deze week.
Zouden woorden in deze trend kunnen helpen in het gesprek met je leidinggevende:
“ ik merk dat ik het erg lastig vind om dingen helder te krijgen in mijn hoofd. Zowel aan gedachten als gevoelens momenteel. Ik ervaar veel onrust.
In mijn therapie zijn we bezig met diagnose stellen en daarop volgend wordt de behandeling bepaald”.
Je zou het op een briefje kunnen schrijven en als geheugensteuntje gebruiken in het gesprek. Het laat dan ook wel zien dat je onmachtig bent om je te uiten in je onrust die je ervaart.
Je zou misschien kunnen aanvullen dat het dagdeel lesgeven wel gaat. Want je hart ligt wel bij lesgeven (of zoiets)
Je houdt het een beetje in het midden maar alles klopt aan beschrijving.
Met betrekking tot dingen die je niet kon/ vergat of niet bij machte was om te vermelden tijdens diagnostiek in je GGZ dossier, misschien kun je vragen of ze een aantekening willen maken in je dossier dat je het gevoel hebt dat je feiten van jezelf tijdens diagnostiek niet volledig hebt kunnen uiten. Omdat je er niet bij kunt. Misschien kunnen ze dat punt ‘highlighten’.
En of het goed is dat als dingen naar voren komen tijdens de behandeling, dat je die dan alsnog aangeeft.
Dat neemt misschien ietsje druk weg bij je.
Ik ben nog niet helemaal klaar om te praten over de emigratie merk ik. Zodra ik er ruimte voor voel dan ga ik het delen.
Sterkte/ succes met het begin van deze week.
Zowel gedachten krijgen over iets (vaak in de ochtend). Dan er wat mee willen doen na een tijdje (opschrijven, concreet iets er ee willen),dan kun je er niet meer bij, geen idee meer wat het precies was en de kern ervan verglijdt compleet.
Momenteel is m’n hoofd ook een grote rompslomp ineen. Ik kan er geen goed woord voor vinden.
Jij beschrijft het goed en dat vind ik prettig om te lezen, herkenning en tegelijkertijd prettig om te lezen omdat ik onvermogen ervaar om er woorden aan te geven.
Ik begrijp dat je er tegenop ziet, de taken van deze week.
Zouden woorden in deze trend kunnen helpen in het gesprek met je leidinggevende:
“ ik merk dat ik het erg lastig vind om dingen helder te krijgen in mijn hoofd. Zowel aan gedachten als gevoelens momenteel. Ik ervaar veel onrust.
In mijn therapie zijn we bezig met diagnose stellen en daarop volgend wordt de behandeling bepaald”.
Je zou het op een briefje kunnen schrijven en als geheugensteuntje gebruiken in het gesprek. Het laat dan ook wel zien dat je onmachtig bent om je te uiten in je onrust die je ervaart.
Je zou misschien kunnen aanvullen dat het dagdeel lesgeven wel gaat. Want je hart ligt wel bij lesgeven (of zoiets)
Je houdt het een beetje in het midden maar alles klopt aan beschrijving.
Met betrekking tot dingen die je niet kon/ vergat of niet bij machte was om te vermelden tijdens diagnostiek in je GGZ dossier, misschien kun je vragen of ze een aantekening willen maken in je dossier dat je het gevoel hebt dat je feiten van jezelf tijdens diagnostiek niet volledig hebt kunnen uiten. Omdat je er niet bij kunt. Misschien kunnen ze dat punt ‘highlighten’.
En of het goed is dat als dingen naar voren komen tijdens de behandeling, dat je die dan alsnog aangeeft.
Dat neemt misschien ietsje druk weg bij je.
Ik ben nog niet helemaal klaar om te praten over de emigratie merk ik. Zodra ik er ruimte voor voel dan ga ik het delen.
Sterkte/ succes met het begin van deze week.
maandag 19 mei 2025 om 18:45
Ik wilde schrijven dat ik het fijn vond dat je het herkent, maar eigenlijk is dat helemaal niet fijn want de hele ervaring is niet prettig. Vervelend dat jij het ook ervaart!
De week is gestart, dat is al iets. Gesprek met de bedrijfsarts was confronterend maar wel prettig. Ze erkent de problemen en probeert mee te denken met mijn situatie. Ze heeft ook wat tips gegeven hoe ik kan reageren bij teamleider. Nu nog uitvoeren.
Stom dat ik na zo'n gesprek het idee heb dat ik de boel aan het oplichten ben, dat het helemaal niet zo slecht gaat en vooral dat het allemaal niet waar is. Alsof de knop ook omgaat en het eventjes beter gaat, tot de volgende dip in ieder geval.
De zinnen die jij hebt opgeschreven Verbinder zijn voor mij al te gedetailleerd, ik wil zoveel informatie niet geven. Ik snap wel dat teamleider recht heeft op bepaalde informatie, maar ik moet mezelf echt voorhouden dat ik zo min mogelijk vertel en vooral niet verzand in een waterval van woorden. Alhoewel een waterval niet kan verzanden.
Ik denk dat ik de GGZ even laat voor wat het is. Afwachten wat de diagnose is (als die gesteld wordt) en welk behandeltraject ze voorstellen. Vermijden is nu even de "beste" weg.
Je hoeft zeker niet te praten over de emigratie. Ik vroeg het me alleen af, neem je tijd. Mocht je nooit het gevoel hebben dat je er iets over kwijt wilt dan is dat ook prima.
De week is gestart, dat is al iets. Gesprek met de bedrijfsarts was confronterend maar wel prettig. Ze erkent de problemen en probeert mee te denken met mijn situatie. Ze heeft ook wat tips gegeven hoe ik kan reageren bij teamleider. Nu nog uitvoeren.
Stom dat ik na zo'n gesprek het idee heb dat ik de boel aan het oplichten ben, dat het helemaal niet zo slecht gaat en vooral dat het allemaal niet waar is. Alsof de knop ook omgaat en het eventjes beter gaat, tot de volgende dip in ieder geval.
De zinnen die jij hebt opgeschreven Verbinder zijn voor mij al te gedetailleerd, ik wil zoveel informatie niet geven. Ik snap wel dat teamleider recht heeft op bepaalde informatie, maar ik moet mezelf echt voorhouden dat ik zo min mogelijk vertel en vooral niet verzand in een waterval van woorden. Alhoewel een waterval niet kan verzanden.
Ik denk dat ik de GGZ even laat voor wat het is. Afwachten wat de diagnose is (als die gesteld wordt) en welk behandeltraject ze voorstellen. Vermijden is nu even de "beste" weg.
Je hoeft zeker niet te praten over de emigratie. Ik vroeg het me alleen af, neem je tijd. Mocht je nooit het gevoel hebben dat je er iets over kwijt wilt dan is dat ook prima.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 20 mei 2025 om 00:20
Soms kan herkenning wel wat steun geven.Twijfelaar schreef: ↑19-05-2025 18:45Ik wilde schrijven dat ik het fijn vond dat je het herkent, maar eigenlijk is dat helemaal niet fijn want de hele ervaring is niet prettig. Vervelend dat jij het ook ervaart!
Ik begrijp als de woorden die ik had opgeschreven te gedetailleerd zijn. En je niet zoveel informatie wil geven.
Fijn dat de bedrijfsarts je kon helpen en wat tips kon geven voor het gesprek met de teamleider.
Je beschrijft dingen goed en treffend Twijfelaar, bijvoorbeeld bepaalde gebeurtenissen in je gedachtengang. Ik merk dat ik er rustiger van wordt. Haha raar he.
Jij beschrijft soms stukjes gedachtenproces die ik ook heb en niet kan verwoorden. Of bij voorbaat al bij afhaak.
Zoals je woorden in je vorige post van: ik werd bezig gehouden door van alles nog wat. Of: vanmorgen schoten mijn gedachten alle kanten op en nu is het semi stil.
Goede bewoordingen. Maar het zal voor jou een rottige ervaring zijn. De wirwar en onrust.
Je schreef over de muziek. Luister je vaak naar muziek?
Of alleen als je in een bepaalde stemming bent?
Dank je voor je woorden mbt m’n emigratie. Fijn en prettig, de ruimte.
woensdag 21 mei 2025 om 00:01
Ja sorry ik kreeg het idd niet lekker onder woorden gebracht, ondanks de overbelasting, je houdt je meestal wel staande jn de storm, zeg maar.Twijfelaar schreef: ↑13-05-2025 11:25Om deze zin "je bent op dit moment bij vlagen wat overbelast" moest ik wel lachen en vroeg ik me hardop af "met vlagen?". Toch heb je wel gelijk framboise-t. Ik ben niet constant overbelast, tenminste zo lijkt het. Echter denk ik wel dat ik constant overbelast ben en daardoor af en toe tot stilstand kom. Door mijn goede vermijding mechanisme lijkt het dan net alsof er niks aan de hand is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
