
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 21 mei 2025 om 00:04
Ik ga m'n boeken er binnenkort weer bijpakken en herlezen want dit wist ik niet meer. Dank voor de ingeving!Verbinder schreef: ↑10-05-2025 08:27Leuk wat je schrijft Framboise. En niet zweverig voor mij. Juist passend binnen mijn denkwijze.
Het doet me denken aan een stukje waar Eckhart Tolle over schreef: de frequentie houders in de wereld. Ken je die term?
Dat zijn de mensen die inderdaad de energie wat gematiger houden, een bepaalde afstelling hebben wat de boel meer in balans houdt.
woensdag 21 mei 2025 om 00:15
Wow! Ik denk dat het een goede beslissing is, inderdaad oogkleppen en door!Twijfelaar schreef: ↑16-05-2025 11:50En shit, ik ga mijn huis kopen! Heftige mental load in volle gang! Geen idee of ik er goed aan doe. Oogkleppen op en door.
woensdag 21 mei 2025 om 00:21
Ja die dagen heb ik ook wel, en dan brood met een beetje boter. Eens met je tekst over overlappende diagnostiek.
woensdag 21 mei 2025 om 12:26
Klaagpost want gaat even helemaal niet goed hier.
Ik ben net thuis van een ochtend werk, staan er verhuiswagens bij de buren. Ik kan hieruit niet anders concluderen dan dat de buren gaan verhuizen. Niet de buren waar ik soms geluiden van hoor die ik storend vind (en waar mijn tuin een doorkijk heeft door de schutting), maar de andere buren. Dus lichte paniek. Eerst de gedachte dat hun tuin groter is dan die van mij en dus het cirkeltje of ik dat huis kan kopen, maar a dat gaat helemaal niet want dan moet ik overbieden en B de tuin blijkt even groot. Maar nu, er komen dus nieuwe buren. Geen idee wie en of ik daar wel contact mee kan krijgen. De andere buren lijken totaal niet open te staan voor contact.
Wat als de buren gaan verhuizen door mij? Doordat ze van mij overlast ervaarden en me niks verteld hebben. Een gedachte die wellicht nergens op slaat, maar hij dwarrelt wel rond.
Ik vind het lastig!
Tel daar de (extra) spanningen van werk en ex bij op en dan is het feest weer compleet.
Ik heb een fijn gesprek gehad met de bedrijfsarts, maar ze zei ergens dat ik mezelf vooral in de weg zat (doelend op mijn gedachten en vermijdende houding) en ik kan nu alleen maar denken dat het dus allemaal mijn schuld is. Ik zit mezelf in de weg dus ik ben het schuld.
Moe ben ik, zo ontzettend moe van alles en elke keer weer wat nieuws. Geen rust, geen hoop. Het houdt niet op….
Ik ben net thuis van een ochtend werk, staan er verhuiswagens bij de buren. Ik kan hieruit niet anders concluderen dan dat de buren gaan verhuizen. Niet de buren waar ik soms geluiden van hoor die ik storend vind (en waar mijn tuin een doorkijk heeft door de schutting), maar de andere buren. Dus lichte paniek. Eerst de gedachte dat hun tuin groter is dan die van mij en dus het cirkeltje of ik dat huis kan kopen, maar a dat gaat helemaal niet want dan moet ik overbieden en B de tuin blijkt even groot. Maar nu, er komen dus nieuwe buren. Geen idee wie en of ik daar wel contact mee kan krijgen. De andere buren lijken totaal niet open te staan voor contact.
Wat als de buren gaan verhuizen door mij? Doordat ze van mij overlast ervaarden en me niks verteld hebben. Een gedachte die wellicht nergens op slaat, maar hij dwarrelt wel rond.
Ik vind het lastig!
Tel daar de (extra) spanningen van werk en ex bij op en dan is het feest weer compleet.
Ik heb een fijn gesprek gehad met de bedrijfsarts, maar ze zei ergens dat ik mezelf vooral in de weg zat (doelend op mijn gedachten en vermijdende houding) en ik kan nu alleen maar denken dat het dus allemaal mijn schuld is. Ik zit mezelf in de weg dus ik ben het schuld.
Moe ben ik, zo ontzettend moe van alles en elke keer weer wat nieuws. Geen rust, geen hoop. Het houdt niet op….

Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 21 mei 2025 om 13:29
Je houdt geen middernachtelijke bbq's met dronken brallend bezoek, je hebt geen urenlang eenzaam en alleen blaffende hond in de tuin, je hebt geen stinkende wietplantage in de kelder... waarom zouden ze in 's hemelsnaam last hebben van jou?Twijfelaar schreef: ↑21-05-2025 12:26Wat als de buren gaan verhuizen door mij? Doordat ze van mij overlast ervaarden en me niks verteld hebben. Een gedachte die wellicht nergens op slaat, maar hij dwarrelt wel rond.
Ik vind het lastig!
Je moet de gekkigheid van gekke mensen (en topics

woensdag 21 mei 2025 om 20:47
Flinke aanvaring met kind gehad. Als ze boos wordt dan komt alles naar boven waaronder dat ze liever haar ouders bij elkaar had gehad en nog een aantal dingen die ik ivm herkenning niet ga delen. Ik vind het hartverscheurend om te zien hoe kind worstelt in zo’n bui en heb weer aangekaart om hulp in te schakelen. In eerste instantie een positieve reactie, die veranderde toen ik vertelde dat vader ook toestemming moet geven. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik kan kind niet dwingen. Vader ziet de noodzaak totaal niet. Huisarts kan niks zonder toestemming van vader. Waar te beginnen of is het een kwestie van wachten totdat kind sterk genoeg is om zelf hulp aan te vragen?
De vorige aanvaring is alweer even geleden, het gebeurd niet wekelijks, maar ik merk op zo’n moment wel dat kind overloopt van emoties en ik kan dan niet sturen. Kind is in de boze bui niet aanspreekbaar.
Door uitspraken dat kind naar vader wilt ben ik op zo’n moment ook niet echt rustig / aanspreekbaar.
De vorige aanvaring is alweer even geleden, het gebeurd niet wekelijks, maar ik merk op zo’n moment wel dat kind overloopt van emoties en ik kan dan niet sturen. Kind is in de boze bui niet aanspreekbaar.
Door uitspraken dat kind naar vader wilt ben ik op zo’n moment ook niet echt rustig / aanspreekbaar.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 22 mei 2025 om 02:14
Misschien zijn de gemoederen weer iets gezakt. Ik hoop het tenminste.
Ik moest even denken aan de rol van de relatie van kind naar vader en vader naar kind. Even je woorden te lezen lijkt het dat kind zich sterk wil gedragen naar vader toe. En vader wil niet dat er iets is. Die wil niet dat er iets zou kunnen spelen bij kind.
Dus die leeft een no- nonsense leven en doe maar gewoon.
Kind kan zich bij jou wel uiten. Ze doet het weinig maar bij jou is de ruimte om zich te uiten.
Ik zou denken dat kind uiteindelijk zelf tot besluit zal komen om hulp te willen. Wat jij al schreef in je post.
Ik moest even denken aan de rol van de relatie van kind naar vader en vader naar kind. Even je woorden te lezen lijkt het dat kind zich sterk wil gedragen naar vader toe. En vader wil niet dat er iets is. Die wil niet dat er iets zou kunnen spelen bij kind.
Dus die leeft een no- nonsense leven en doe maar gewoon.
Kind kan zich bij jou wel uiten. Ze doet het weinig maar bij jou is de ruimte om zich te uiten.
Ik zou denken dat kind uiteindelijk zelf tot besluit zal komen om hulp te willen. Wat jij al schreef in je post.
vrijdag 23 mei 2025 om 13:59
Het is weer rustig in huis, maar het heeft bij beide flink wat tranen en emoties gekost. Ik blijf me zorgen maken over kind, maar ik kan niks behalve open staan voor mijn kind zonder oordeel te geven en dat laatste blijft lastig.
De voorzichtige conclusie die je over vader trekt vindt ik dus bijvoorbeeld erg lastig. Enerzijds krijg ik ook dat idee, dat kind zich niet kan uiten bij vader en daar vooral doet alsof er niks aan de hand is. Zich groot houdt. Anderzijds kan ik niet garanderen dat kind dat bij mij niet doet en dat kind eerlijk is bij mij. Wie weet zegt kind bij mij bepaalde dingen omdat kind denkt dat ik dat op die manier wil horen.
Die twijfel maakt het lastig en is voor mij altijd de reden geweest om kind externe hulp aan te bieden. Een plek waar geen vooroordelen zijn en waar de mening van ouders er niet toe doet. Helaas brengt de poh niet veel goeds met zich mee, kind beaamde tegenover mij daar eigenlijk niks aan te hebben, mede door de frequentie van de afspraken. Er is geen binding met de poh.
Een eerdere therapeute wilde kind wel heen, totdat ik aangaf dat vader daar ook mee moest instemmen. Waar doe je dan nog goed aan? Ik heb echt geen idee!
Ik hoop dat kind ooit zelf gaat aangeven hulp te willen, maar voor hetzelfde geld escaleert het een keer bij mij en vertrekt kind. Ik zie de bui al hangen dat kind dan (vermijding en makkelijkste weg kiezend) besluit om volledig bij vader te gaan wonen.
Tijdens de escalatie paar dagen geleden ben ik even weggeweest en achteraf ben ik vooral aan het denken hoe snel mijn doemgedachten totaal buiten proportie kwamen. Van per direct ontslag nemen, koop van de woning annuleren tot willen verdwijnen. Niet zo zeer dood willen, maar ook niet willen leven. Kan me niet herinneren hoe ik het precies dacht (frustraties dat ik de hele gedachtegang alweer vergeten ben, op die manier kan ik het nooit uitleggen aan een therapeut wat er precies gebeurd op zo'n moment).
De voorzichtige conclusie die je over vader trekt vindt ik dus bijvoorbeeld erg lastig. Enerzijds krijg ik ook dat idee, dat kind zich niet kan uiten bij vader en daar vooral doet alsof er niks aan de hand is. Zich groot houdt. Anderzijds kan ik niet garanderen dat kind dat bij mij niet doet en dat kind eerlijk is bij mij. Wie weet zegt kind bij mij bepaalde dingen omdat kind denkt dat ik dat op die manier wil horen.
Die twijfel maakt het lastig en is voor mij altijd de reden geweest om kind externe hulp aan te bieden. Een plek waar geen vooroordelen zijn en waar de mening van ouders er niet toe doet. Helaas brengt de poh niet veel goeds met zich mee, kind beaamde tegenover mij daar eigenlijk niks aan te hebben, mede door de frequentie van de afspraken. Er is geen binding met de poh.
Een eerdere therapeute wilde kind wel heen, totdat ik aangaf dat vader daar ook mee moest instemmen. Waar doe je dan nog goed aan? Ik heb echt geen idee!
Ik hoop dat kind ooit zelf gaat aangeven hulp te willen, maar voor hetzelfde geld escaleert het een keer bij mij en vertrekt kind. Ik zie de bui al hangen dat kind dan (vermijding en makkelijkste weg kiezend) besluit om volledig bij vader te gaan wonen.
Tijdens de escalatie paar dagen geleden ben ik even weggeweest en achteraf ben ik vooral aan het denken hoe snel mijn doemgedachten totaal buiten proportie kwamen. Van per direct ontslag nemen, koop van de woning annuleren tot willen verdwijnen. Niet zo zeer dood willen, maar ook niet willen leven. Kan me niet herinneren hoe ik het precies dacht (frustraties dat ik de hele gedachtegang alweer vergeten ben, op die manier kan ik het nooit uitleggen aan een therapeut wat er precies gebeurd op zo'n moment).
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 23 mei 2025 om 14:12
Tot nu toe weinig gedaan vandaag. Kind naar school gebracht, daarna uitgebreid gedoucht en een poging tot wat schimmels weghalen bij de douchewanden. Inmiddels is het al middag en komt kind bijna weer thuis.
Ik weet (beredeneer) dat het goed is dat ik weinig gedaan heb vandaag, want uitrusten van een paar drukke dagen en opladen voor een aantal lastige gesprekken en beslissingen die eraan zitten te komen, maar poeh ik voel het niet. Geen rust maar juist onrust, onrust die toeneemt omdat de dag op de helft is en ik bijna niks gedaan heb terwijl er zoveel gedaan moet worden.
Ik weet (beredeneer) dat het goed is dat ik weinig gedaan heb vandaag, want uitrusten van een paar drukke dagen en opladen voor een aantal lastige gesprekken en beslissingen die eraan zitten te komen, maar poeh ik voel het niet. Geen rust maar juist onrust, onrust die toeneemt omdat de dag op de helft is en ik bijna niks gedaan heb terwijl er zoveel gedaan moet worden.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 23 mei 2025 om 21:26
Ik denk dat het misschien helpt als je jezelf zou kunnen zien als betrouwbaar en de mogelijkheid overweegt dat je kind zich bij jou niet alleen maar groot houdt en niet alleen maar zegt wat jij wilt horen, en af en toe echt zichzelf is.
Zou dat door trauma kunnen komen Twijfelaar? Dat je jezelf altijd ziet als de minst betrouwbare?
Want ik denk dat er een hele hoop goede intenties en zuiverheid zit van jou naar je kind toe, dat schemert door al je schrijven heen.
Zou dat door trauma kunnen komen Twijfelaar? Dat je jezelf altijd ziet als de minst betrouwbare?
Want ik denk dat er een hele hoop goede intenties en zuiverheid zit van jou naar je kind toe, dat schemert door al je schrijven heen.
zaterdag 24 mei 2025 om 02:28
Heel logisch dat je weinig hebt kunnen doen aan praktische zaken de afgelopen paar dagen.
Soms neem ik wat Rescue druppels van Bach remedies in. Ik heb die in huis. Soort van koestering naar mezelf toe terwijl ik niet persee wat merk van de druppels.
Ik denk dat het voor kind al helpt dat je hulp voorstelt. Het maakt het namelijk open, lichter. En geeft aan dat je beaamt dat er dingen spelen bij dochter.
Vader doet dit niet.
Soms neem ik wat Rescue druppels van Bach remedies in. Ik heb die in huis. Soort van koestering naar mezelf toe terwijl ik niet persee wat merk van de druppels.
Ik denk dat het voor kind al helpt dat je hulp voorstelt. Het maakt het namelijk open, lichter. En geeft aan dat je beaamt dat er dingen spelen bij dochter.
Vader doet dit niet.
verbinder wijzigde dit bericht op 24-05-2025 02:51
0.93% gewijzigd
zaterdag 24 mei 2025 om 02:49
Ik heb zo’n schoonmaakspray voor de douche met bleek erin. Werkt als een tierelier. Bij kieren en gleuven waar ik bijna niet bijkan, of de tegelgroeven. Het lijkt dan op te lossen.Twijfelaar schreef: ↑23-05-2025 14:12Tot nu toe weinig gedaan vandaag. Kind naar school gebracht, daarna uitgebreid gedoucht en een poging tot wat schimmels weghalen bij de douchewanden.
vrijdag 30 mei 2025 om 00:07
Ik wilde net vandaag reageren, even hoi zeggen.
Ik dacht aan je, het zullen wel roerige tijden zijn. Zo met je koop van het huis, bijkomen van de achtbaan emoties en de professionale begeleiding die voortgaat.
Hier wel onrust, vooral in mijn lijf merk ik het. Een onrustige ademhaling, me gejaagd voelen en druk. Terwijl ik het uiterlijk niet druk heb.
Maar toch speelt er van binnen veel af.
Voorbeeldje met de auto. De nieuwe auto heeft allerlei moderne snufjes. Eentje is dat de motor afslaat bij een stoplicht.
Ik schrik elke keer als het gebeurt want ik heb lange tijd altijd angst gehad dat m’n auto af zal slaan in druk verkeer.
Je kunt dit uitzetten en dan blijft de motor dus aan als je even stilstaat, maar elke rit moet je opnieuw die knop indrukken.
En ik vergeet dit heel veel haha.
Andere is dat alle sloten sluiten als je gaat rijden. Ik wil dat niet, voelt niet fijn. Maar moet dan in de settings van de auto gaan. Doe dat ook maar ( ik ben geen grote fan van veel technologie) druk ergens een verkeerd knopje en de sloten sluiten gewoon met rijden maar nu is telkens de achterdeur op slot als ik geparkeerd ben en de boodschappen vd achterbank wil halen haha.
Ik lach er deels om en weet ook dat het wel te verhelpen is enzo, maar vind het doodvermoeiend…..
Want als ik het ene uiteindelijk doorheb begint het volgende.
Luister ik naar filmpje op m’n mobiel, is er geen geluid meer. Terwijl een minuut geleden er prima geluid was.
Doodvermoeienddddd dit
Ik dacht aan je, het zullen wel roerige tijden zijn. Zo met je koop van het huis, bijkomen van de achtbaan emoties en de professionale begeleiding die voortgaat.
Hier wel onrust, vooral in mijn lijf merk ik het. Een onrustige ademhaling, me gejaagd voelen en druk. Terwijl ik het uiterlijk niet druk heb.
Maar toch speelt er van binnen veel af.
Voorbeeldje met de auto. De nieuwe auto heeft allerlei moderne snufjes. Eentje is dat de motor afslaat bij een stoplicht.
Ik schrik elke keer als het gebeurt want ik heb lange tijd altijd angst gehad dat m’n auto af zal slaan in druk verkeer.
Je kunt dit uitzetten en dan blijft de motor dus aan als je even stilstaat, maar elke rit moet je opnieuw die knop indrukken.
En ik vergeet dit heel veel haha.
Andere is dat alle sloten sluiten als je gaat rijden. Ik wil dat niet, voelt niet fijn. Maar moet dan in de settings van de auto gaan. Doe dat ook maar ( ik ben geen grote fan van veel technologie) druk ergens een verkeerd knopje en de sloten sluiten gewoon met rijden maar nu is telkens de achterdeur op slot als ik geparkeerd ben en de boodschappen vd achterbank wil halen haha.
Ik lach er deels om en weet ook dat het wel te verhelpen is enzo, maar vind het doodvermoeiend…..
Want als ik het ene uiteindelijk doorheb begint het volgende.
Luister ik naar filmpje op m’n mobiel, is er geen geluid meer. Terwijl een minuut geleden er prima geluid was.
Doodvermoeienddddd dit

vrijdag 30 mei 2025 om 09:42
Zo herkenbaar Verbinder! Al die technologische snufjes zijn ook niks voor mij. Laat me gewoon rijden en niet tien knopjes moeten induwen.
Ik heb nog niemand verteld dat ik de woning ga kopen, ja de makelaar en financieel adviseur, maar niemand dichtbij. Zo stom. Alsof het dan pas echt wordt en ik het niet echt wil hebben. Omdat het dan fout kan gaan omdat het echt is? Omdat ik geen verbinding wil? Omdat ik gewoon een vreselijk mens ben die niemand dichtbij wil laten, niemand kan vertrouwen?
Ik vraag me steeds meer af wat er toch mis met me is. Waarom ik ben en doe zoals ik ben en doe. Waarom ik niet "normaal" kan zijn.
Het nieuws dat zanger Freek (van Susan en Freek) longkanker heeft in vergevorderd stadium en er geen genezing mogelijk is, het doet me wat, maar ook weer niet. Wenste dat ik dat was geweest, zij hebben nog een heel leven voor zich, voor mij hoeft het niet en dan is er tenminste een goede reden om dood te gaan. Een verklaarbare reden.
Ik zit er weer diep in denk ik. Dus ik blijf maar spartelen en mezelf bezig houden om niet om te vallen. Dooooorrrrr.
Ik heb nog niemand verteld dat ik de woning ga kopen, ja de makelaar en financieel adviseur, maar niemand dichtbij. Zo stom. Alsof het dan pas echt wordt en ik het niet echt wil hebben. Omdat het dan fout kan gaan omdat het echt is? Omdat ik geen verbinding wil? Omdat ik gewoon een vreselijk mens ben die niemand dichtbij wil laten, niemand kan vertrouwen?
Ik vraag me steeds meer af wat er toch mis met me is. Waarom ik ben en doe zoals ik ben en doe. Waarom ik niet "normaal" kan zijn.
Het nieuws dat zanger Freek (van Susan en Freek) longkanker heeft in vergevorderd stadium en er geen genezing mogelijk is, het doet me wat, maar ook weer niet. Wenste dat ik dat was geweest, zij hebben nog een heel leven voor zich, voor mij hoeft het niet en dan is er tenminste een goede reden om dood te gaan. Een verklaarbare reden.
Ik zit er weer diep in denk ik. Dus ik blijf maar spartelen en mezelf bezig houden om niet om te vallen. Dooooorrrrr.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 1 juni 2025 om 12:58
Ik herken dat wel. Niemand mededelen van bepaalde plannen.Twijfelaar schreef: ↑30-05-2025 09:42Ik heb nog niemand verteld dat ik de woning ga kopen, ja de makelaar en financieel adviseur, maar niemand dichtbij. Zo stom. Alsof het dan pas echt wordt en ik het niet echt wil hebben. Omdat het dan fout kan gaan omdat het echt is? Omdat ik geen verbinding wil?
Tot het laatste moment, als het moet.
Ik denk, of voel eerlijk gezegd dat de reden vooral is jezelf staande te houden. Als het alleen jezelf is die ervan weet heb je op dat moment met zo min mogelijk details en problemen te dealen.
Dat laatste (problemen, feedback van anderen) geeft onrust, veel onrust. En dan vooral van binnen.
Om zelf te kunnen funktioneren, is het volgens mij, dan ook nodig om het zo te doen. Zo min mogelijk gedoe.

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in