Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 11 juni 2025 om 19:29
Geen sorry nodig, ik reageer ook lang niet altijd / hierbij achterstallige reacties. Ik heb je gequote en er in zitten knippen:Twijfelaar schreef: ↑08-06-2025 10:11Met terugwerkende kracht reageren op al jullie meedenkende reacties. (Sorry dat ik vooral veel gedropt heb hier zonder in te gaan op de reacties!)
@framboise-t
Dat voelt als een grote leugen. Ik ben niet speciaal, ik ben labiel, waarom zou kind zichzelf zijn bij mij?
JAAAAH, absoluut, alhoewel ik niet kan vertellen welk trauma dat dan is, want ik weet het simpelweg niet.
@framboise-t
Hier heb ik even hard om gelachen. Sorry. Ik ben echt niet normaal. Nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Dat hoeft niet erg te zijn natuurlijk. Het ongelukkig zijn wordt hopelijk ooit ooit ooit nog eens minder.
Slapeloosheid is verschrikkelijk lijkt me. Als ik een paar nachten niet goed slaap dan merk ik dat direct aan mijn hele zijn. Slapeloosheid zal nog heftiger zijn. Weet je waardoor het komt?
ik denk dat je stabiel bent in oprechte intenties naar kind toe. En: ik denk dat het misschien verlichtend werkt om gewoon uit te gaan van vertrouwen? Je kind wil een betrouwbare ouder waar het zichzelf kan zijn, jij hebt alle intenties om die betrouwbare ouder te zijn waar kind echt zichzelf kan zijn, 1 en 1 is 2.Mbt trauma: misschien kun je de gedachte/ het gevoel 'ik heb altijd overal schuld aan' wel een andere plek geven zonder erachter te komen wanneer en waarom je dat bent gaan denken.
beetje normaal dan. In de kern normaal.Die slapeloosheid zit in de familie, een beetje kan ik prima mee door maar soms slaap ik te veel niet. Nu met griep/verkouden slaap ik gek genoeg wel, maar dan met van die warrige koortsdromen.
donderdag 12 juni 2025 om 17:51
@verbinder
Heerlijk een dagje vrij. Heb je een ontspannen dag gehad met je man?
Het is inderdaad vervelend dat mijn inleg hoger uitvalt en vooral dat ik dus minder buffer overhoudt. Het is niet anders, de bal is aan het rollen en ik kan hem niet meer stoppen. Helaas. (Ik zeur ipv dat ik blij ben dat ik in staat ben een huis te kopen
)
Ik ga soms mijn wandelmaatje/hond ophalen voor een wandeling. Toevallig afgelopen week nog gedaan, maar eigenlijk veel te weinig. Het lijkt wel of de energie uit me loopt, alsof ik elke dag een stukje minder energiek word. Dat zal niet zo zijn, maar het voelt wel zo. Ik ben doodop. En reacties van collega's dat het bijna vakantie is en dat ik dan kan uitrusten schieten in het foute keelgat. Ik zie juist op tegen de vakantie.
@framboise-t
De weinige mensen die weten dat ik ga kopen zeggen ook dat het goed is dat ik ga kopen, maar ik ben er nog niet van overtuigd. Dat aan de andere kant nieuwe buren gaan komen helpt ook niet mee... Of aan de ene kant de buurvrouw in haar zwembad ligt te rommelen met haar vriend. Ik kan er zeer slecht tegen.
Vervelend dat je niet fit bent en kunt genieten van het zonnige weer. Wellicht helpt de zon wel mee om je minder somber te laten voelen? Misschien zelfs wat sneller weer gezond te zijn?
Hoe gaat het nu met je?
Wel herkenbaar trouwens dat als je niet fit bent het doemdenken meer aanwezig is, beetje meer zwarte gedachtes en zo. Alsof je minder energie hebt om ertegen te vechten?
Stabiel in oprechte intenties naar kind, daar wil ik wel in meegaan dat ik dat probeer en daar enigszins stabiel in ben. Helaas niet altijd, soms kan ik mezelf niet beheersen als er bepaalde dingen gezegd worden door kind of ex. Dan gaat mijn zwarte radartje draaien.
Vroeger als heel klein kind was ik normaal, dus in de kern klopt het misschien wel.
Pittig als je weet dat het onderdeel van jezelf is, die slapeloosheid.
Jakkes, koortsdromen. Leuk dat je kunt slapen, maar die dromen zijn zeker vervelend.
Ik droom tegenwoordig veel en raar, soms over ex, soms over andere mensen, soms slaat het helemaal nergens op en elke keer probeer ik te bedenken wat mijn onderbewustzijn nu weer wilt vertellen aan me. Helaas nog niets wijzer geworden.
Heerlijk een dagje vrij. Heb je een ontspannen dag gehad met je man?
Het is inderdaad vervelend dat mijn inleg hoger uitvalt en vooral dat ik dus minder buffer overhoudt. Het is niet anders, de bal is aan het rollen en ik kan hem niet meer stoppen. Helaas. (Ik zeur ipv dat ik blij ben dat ik in staat ben een huis te kopen
)Ik ga soms mijn wandelmaatje/hond ophalen voor een wandeling. Toevallig afgelopen week nog gedaan, maar eigenlijk veel te weinig. Het lijkt wel of de energie uit me loopt, alsof ik elke dag een stukje minder energiek word. Dat zal niet zo zijn, maar het voelt wel zo. Ik ben doodop. En reacties van collega's dat het bijna vakantie is en dat ik dan kan uitrusten schieten in het foute keelgat. Ik zie juist op tegen de vakantie.
@framboise-t
De weinige mensen die weten dat ik ga kopen zeggen ook dat het goed is dat ik ga kopen, maar ik ben er nog niet van overtuigd. Dat aan de andere kant nieuwe buren gaan komen helpt ook niet mee... Of aan de ene kant de buurvrouw in haar zwembad ligt te rommelen met haar vriend. Ik kan er zeer slecht tegen.
Vervelend dat je niet fit bent en kunt genieten van het zonnige weer. Wellicht helpt de zon wel mee om je minder somber te laten voelen? Misschien zelfs wat sneller weer gezond te zijn?
Hoe gaat het nu met je?
Wel herkenbaar trouwens dat als je niet fit bent het doemdenken meer aanwezig is, beetje meer zwarte gedachtes en zo. Alsof je minder energie hebt om ertegen te vechten?
Stabiel in oprechte intenties naar kind, daar wil ik wel in meegaan dat ik dat probeer en daar enigszins stabiel in ben. Helaas niet altijd, soms kan ik mezelf niet beheersen als er bepaalde dingen gezegd worden door kind of ex. Dan gaat mijn zwarte radartje draaien.
Hoe bedoel je dat? Meer in de zin van accepteren dat mijn mechanisme zo werkt en uiteindelijk de bedoeling om dat mechanisme om te werken naar iets anders? Want echt helpend is het natuurlijk niet.Mbt trauma: misschien kun je de gedachte/ het gevoel 'ik heb altijd overal schuld aan' wel een andere plek geven zonder erachter te komen wanneer en waarom je dat bent gaan denken.
Vroeger als heel klein kind was ik normaal, dus in de kern klopt het misschien wel.
Pittig als je weet dat het onderdeel van jezelf is, die slapeloosheid.
Jakkes, koortsdromen. Leuk dat je kunt slapen, maar die dromen zijn zeker vervelend.
Ik droom tegenwoordig veel en raar, soms over ex, soms over andere mensen, soms slaat het helemaal nergens op en elke keer probeer ik te bedenken wat mijn onderbewustzijn nu weer wilt vertellen aan me. Helaas nog niets wijzer geworden.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 12 juni 2025 om 17:57
Gebeld door de behandelaar van diagnostiek. Ze willen verder onderzoek doen naar mijn geheugen. Ik heb er geen gerust gevoel bij, maar ik laat het gebeuren. Hopende dat ik dan eindelijk de juiste hulp ga krijgen. Niet dat ik nog veel hoop heb daarop. Het lijkt erop dat ik aan het accepteren ben dat ik alleen nog werk om overeind te blijven staan. Ik vertel het in ieder geval aan sommige mensen. Confronterend en het maakt me moedeloos. Ik ben zo zo ontzettend moe. Een weegschaal durf ik niet op te gaan staan, maar ik zie dat ik enorm in gewicht ben aangekomen de afgelopen jaren. Ik weet niet waar te beginnen. Soms doe ik een poging om minder te snoepen, gezonder te eten, meer bewegen, maar ik houd het vaak geen dag of twee vol. Gesloopt voel ik me.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 13 juni 2025 om 05:08
Man wilde graag thuisblijven en ik vond dat prima. Ben best wel een huismus.Twijfelaar schreef: ↑12-06-2025 17:51@verbinder
Heerlijk een dagje vrij. Heb je een ontspannen dag gehad met je man?
Het is een droge regio waar we wonen en het komt best wel voor dat er bijvoorbeeld 2 maanden geen regen valt. Bleek dat de weergoden hadden besloten het konings verjaardag weekend de luiken open te zetten
2 dagen regen.Het is grappig hoe ik regen anders ben gaan zien. Vroeger was het vooral een last, jakkie toen ik in Nederland weer eens door de regen fietste.
Als ik nu spetters voel is het: hee, het gaat regenen. Lekker
Haha.
In de omgeving waar ik woon hebben we vroeger watertekorten gehad en werd er door de lokale overheid waterrestrikties opgelegd. Bijv 3 minuten douchen. Of alleen je tuin nog mogen bewateren met een gieter. Niet met de tuinslang.
Tegenwoordig is er een veel grotere dam en kan er veel water worden opgevangen uit de bergen die hier op 2 uur afstand vandaan zijn. Er is nu geen watertekort meer. De bevolking groeit wel flink, potentieel zou dat wel weer problemen kunnen geven in de toekomst denk ik.
vrijdag 13 juni 2025 om 05:15
Leuk dat je zo denkt, dat je onderbewustzijn met je communiceert door dromen.Twijfelaar schreef: ↑12-06-2025 17:51Ik droom tegenwoordig veel en raar, soms over ex, soms over andere mensen, soms slaat het helemaal nergens op en elke keer probeer ik te bedenken wat mijn onderbewustzijn nu weer wilt vertellen aan me. Helaas nog niets wijzer geworden.
Ik droom best regelmatig. Soms een harrewar maar ik heb ook dromen waarvan ik de betekenis eruit haal als ik net wakker ben. Dan denk ik echt: ohh, daarom heb ik dit gedroomd.
Vraag me een paar uur later de duiding niet meer, dan weet ik dat niet meer haha.
O ja, wc dromen……..komen en gaan. Soms paar nachten achter elkaar dat ik droom dat ik geen plee kan vinden als ik moet gaan, of hij is vies, bezet, onbereikbaar, een rij van hier tot Tokyo ervoor…..
OMG, hele dramas.
Wc heeft in mijn ervaring te maken met loslaten ( lichaam laat het los, zeg maar) En al die dingen die er rondom spelen bijv geen plee kunnen vinden is geen gelegenheid hebben om me te uiten. Of als hij bezet is dan is er vertraging qua uiten.
Nou ja, heel verhaal weer
vrijdag 13 juni 2025 om 05:36
Twijfelaar schreef: ↑12-06-2025 17:57Gebeld door de behandelaar van diagnostiek. Ze willen verder onderzoek doen naar mijn geheugen. Ik heb er geen gerust gevoel bij, maar ik laat het gebeuren. Hopende dat ik dan eindelijk de juiste hulp ga krijgen. Niet dat ik nog veel hoop heb daarop. Het lijkt erop dat ik aan het accepteren ben dat ik alleen nog werk om overeind te blijven staan. Ik vertel het in ieder geval aan sommige mensen. Confronterend en het maakt me moedeloos. Ik ben zo zo ontzettend moe. Een weegschaal durf ik niet op te gaan staan, maar ik zie dat ik enorm in gewicht ben aangekomen de afgelopen jaren. Ik weet niet waar te beginnen. Soms doe ik een poging om minder te snoepen, gezonder te eten, meer bewegen, maar ik houd het vaak geen dag of twee vol. Gesloopt voel ik me.
Fijn dat de behandelaar in ieder geval heeft gebeld ipv dat jij moest bellen.
Begrijpelijk dat je onrust ervaart bij wat ze willen gaan doen. In ieder geval kan er misschien nog wat gerichte hulp uit voortkomen.
Erg herkenbaar, het zwaarder worden.
De afgelopen 10 jaar ben ik best aan het schommelen met m’n figuur. Ik heb dan ook zakken met verschillende maten kleding onder het logeerbed liggen
Lange broeken, korte, tshirts, trui, onderbroeken. Zelfs badpak.
Tegenwoordig draag ik alleen de grootste maat die ik heb omdat ik niet meer varieer
Ik eet redelijk wat, ook zoet. En kan het niet stoppen.
vrijdag 13 juni 2025 om 05:41
Gaat het inmiddels wat beter met je Framboise?framboise-t schreef: ↑11-06-2025 19:00Het wordt eindelijk zonnig warm weer maar ik ben verkouden / grieperig alsof we in de herfststormen zitten.
vrijdag 13 juni 2025 om 08:38
Ik bedoelde niet acceptatie, meer zoiets: stel je loopt door het bos en je komt thuis met een kras op je arm door een doornenstruik, dan moet die doorn er wel uit maar je hoeft niet perse te achterhalen welke struik de boosdoener was.Twijfelaar schreef: ↑12-06-2025 17:51Hoe bedoel je dat? Meer in de zin van accepteren dat mijn mechanisme zo werkt en uiteindelijk de bedoeling om dat mechanisme om te werken naar iets anders? Want echt helpend is het natuurlijk niet.
Vroeger als heel klein kind was ik normaal, dus in de kern klopt het misschien wel.
Want soms kom je daar niet achter en dan nog is er hulp mogelijk.
Ik zie je af en toe energie steken in de gedachtes 'waarom ben ik nu zoals ik ben' / 'wat is er vroeger gebeurd' en ik denk dat er ook hulp mogelijk is zonder het antwoord op die vragen.
vrijdag 13 juni 2025 om 08:46
Wat grappig, die wc-dromen, daar heb ik nog nooit over gedroomd. Ik droom meestal van die incoherente overgangen: ik ga naar een feestje, dan blijkt dat er daar iemand is die nog boodschappen moet doen en dat is een heel probleem en dan ga ik mee om te sjouwen en dan staan we op de markt en is heel iemand anders zijn sokken kwijt en die ga ik meehelpen zoeken en dan zoeken we op de roltrap naar de metro en dan mis ik bijna de metro en dan neem ik maar de taxi en dan wordt ik wakker en dan denk ik, he wat?
Geen idee wat mijn onderbewuste me daarmee wil vertellen, ik word kapot moe wakker en dan is de dag nog niet eens begonnen
Geen idee wat mijn onderbewuste me daarmee wil vertellen, ik word kapot moe wakker en dan is de dag nog niet eens begonnen
vrijdag 13 juni 2025 om 14:47
Geen idee Frizz. Ze heeft het me vast half verteld aan de telefoon, maar ik heb het niet onthouden. Denk door de teleurstelling ook, want ik had gedacht dat ze een afspraak wilde inplannen om de diagnose en behandelplan te gaan vertellen. Dus heb het maar half meegekregen. Zat ook niet in een omgeving waarin ik rustig kon nadenken.
Het betreft in ieder geval geen dementie, dat had ik al eerder gevraagd en daar kwam zij op terug dat ze daar niet aan dachten. Meer in de zin dat ze niet konden verklaren waarom ik bepaalde gebeurtenissen niet meer wist of niet helder. Ik denk dat "trauma!" maar ja, dat is voor hun dus nog niet logisch? Of zoiets. Geen idee dus. Ik moet maar weer afwachten.
Het betreft in ieder geval geen dementie, dat had ik al eerder gevraagd en daar kwam zij op terug dat ze daar niet aan dachten. Meer in de zin dat ze niet konden verklaren waarom ik bepaalde gebeurtenissen niet meer wist of niet helder. Ik denk dat "trauma!" maar ja, dat is voor hun dus nog niet logisch? Of zoiets. Geen idee dus. Ik moet maar weer afwachten.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 13 juni 2025 om 14:49
vrijdag 13 juni 2025 om 16:38
Ik hoop dat het goed is als ik hier even van me afschrijf.
Ik merk dat ik gefrustreerd ben omdat niks lukt vandaag. Tenminste niet de dingen die ik zou moeten doen voor werk en thuis administratie. Net een envelop geopend, blijkbaar een aanmaning omdat ik weer eens vergeten ben om mijn rekeningen op tijd te betalen. Ik ben echt niet dom, maar het voelt nu wel zo. Alsof ik constant faal, hoe hard ik het ook probeer. Telkens val ik weer terug en is er niks verbeterd. Troost dat het nog niet erger is?
Boos ben ik, op mezelf vooral omdat ik niet harder mijn best doe, omdat het niet lukt wat ik me voorneem. Omdat ik waardeloos ben. Ik weet dat het niet zo is, dat er heus mensen zijn die me graag levend zien, maar verdorie ik voel het niet.
Ik merk dat ik gefrustreerd ben omdat niks lukt vandaag. Tenminste niet de dingen die ik zou moeten doen voor werk en thuis administratie. Net een envelop geopend, blijkbaar een aanmaning omdat ik weer eens vergeten ben om mijn rekeningen op tijd te betalen. Ik ben echt niet dom, maar het voelt nu wel zo. Alsof ik constant faal, hoe hard ik het ook probeer. Telkens val ik weer terug en is er niks verbeterd. Troost dat het nog niet erger is?
Boos ben ik, op mezelf vooral omdat ik niet harder mijn best doe, omdat het niet lukt wat ik me voorneem. Omdat ik waardeloos ben. Ik weet dat het niet zo is, dat er heus mensen zijn die me graag levend zien, maar verdorie ik voel het niet.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 13 juni 2025 om 18:29
Heb je een lage bloeddruk Twijfelaar? Toen ik een heel lage bloeddruk had, werd die nog lager bij warm weer en daar werd ik misselijk van. Wat dan soms helpt is koelen (gewoon met een koud washandje of een koude douche nemen).
Ik vind koude douches overigens verschrikkelijk, ook als ze lauw of net niet warm zijn. Ik kwam zelf niet verder dan m'n onderarmen onder de koude kraan.
Ik vind koude douches overigens verschrikkelijk, ook als ze lauw of net niet warm zijn. Ik kwam zelf niet verder dan m'n onderarmen onder de koude kraan.
framboise-t wijzigde dit bericht op 13-06-2025 18:38
25.54% gewijzigd
vrijdag 13 juni 2025 om 18:37
Dat soort dingen heb ik ook, vooral bibliotheekboeken te laat inleveren.
Misschien zit de vooruitgang niet in dit beter gaan kunnen maar in accepteren dat het erbij hoort? Niemand perfect is of hoeft te zijn?
Rekeningen heb ik zoveel mogelijk op automatische incasso staan, helpt zoiets? Of ben je dan bang dat je het overzicht mist?
Ik heb meerdere rekeningen, waaronder 1 voor de meeste incasso's, dat helpt me voor het overzicht.
Misschien zit de vooruitgang niet in dit beter gaan kunnen maar in accepteren dat het erbij hoort? Niemand perfect is of hoeft te zijn?
Rekeningen heb ik zoveel mogelijk op automatische incasso staan, helpt zoiets? Of ben je dan bang dat je het overzicht mist?
Ik heb meerdere rekeningen, waaronder 1 voor de meeste incasso's, dat helpt me voor het overzicht.
vrijdag 13 juni 2025 om 19:56
Twijfelaar schreef: ↑13-06-2025 14:47Geen idee Frizz. Ze heeft het me vast half verteld aan de telefoon, maar ik heb het niet onthouden. Denk door de teleurstelling ook, want ik had gedacht dat ze een afspraak wilde inplannen om de diagnose en behandelplan te gaan vertellen. Dus heb het maar half meegekregen. Zat ook niet in een omgeving waarin ik rustig kon nadenken.
Het betreft in ieder geval geen dementie, dat had ik al eerder gevraagd en daar kwam zij op terug dat ze daar niet aan dachten. Meer in de zin dat ze niet konden verklaren waarom ik bepaalde gebeurtenissen niet meer wist of niet helder. Ik denk dat "trauma!" maar ja, dat is voor hun dus nog niet logisch? Of zoiets. Geen idee dus. Ik moet maar weer afwachten.
Ze vinden het dus nodig aanvullende diagnostiek uit te voeren mbt het feit dat je steeds stukken mist in je geheugen/bewustzijn. Dat lijkt me wel heel goed. Zelfs als de oorzaak ligt in trauma is het wel nog belangrijk te kunnen duiden wat er dan precies gebeurt in/met jou.
•
dinsdag 17 juni 2025 om 14:52
@Framboise-t
Ik heb niet echt een lage bloeddruk, vaker gecontroleerd maar het is niet extreem laag, wel aan de lage kant. Tijdens de zwangerschappen wel last gehad van lage bloeddruk en ik herken de klachten wel van toen. Duizelig na snel opstaan, misselijk, niet lang stil kunnen staan (leuk bij de kassa).
Een nat washandje zou inderdaad kunnen helpen, niet over nagedacht. Stom.
Ik moet inderdaad dat bedrijf nog op een automatische incasso zetten. Ik vind dat vervelend omdat ik het overzicht dan helemaal niet meer heb, maar elke keer een aanmaning is ook niet handig natuurlijk. Dus ja beetje angst dat ik het overzicht mis, maar dat heb ik nu ook niet.
Meerdere rekeningen of van die categorien binnen een rekening zouden ook opties zijn, maar het ontbreekt me aan de energie om ermee aan de slag te gaan. Merk nu tegen het einde van het schooljaar dat de onregelmatigheden in het rooster me opbreken. Bij dochter op school staat ook van alles op de planning, dus het is al druk genoeg. En zo heb ik over een maand vast weer een ander smoesje.
@Frizz
Na vijf jaar zou ik bijvoorbeeld toch beter met mijn ex moeten kunnen omgaan, het minder aantrekken als ik verhalen hoor over hem en zijn nieuwe gezinnetje.
Ik heb niet echt een lage bloeddruk, vaker gecontroleerd maar het is niet extreem laag, wel aan de lage kant. Tijdens de zwangerschappen wel last gehad van lage bloeddruk en ik herken de klachten wel van toen. Duizelig na snel opstaan, misselijk, niet lang stil kunnen staan (leuk bij de kassa).
Een nat washandje zou inderdaad kunnen helpen, niet over nagedacht. Stom.
Ik moet inderdaad dat bedrijf nog op een automatische incasso zetten. Ik vind dat vervelend omdat ik het overzicht dan helemaal niet meer heb, maar elke keer een aanmaning is ook niet handig natuurlijk. Dus ja beetje angst dat ik het overzicht mis, maar dat heb ik nu ook niet.
Meerdere rekeningen of van die categorien binnen een rekening zouden ook opties zijn, maar het ontbreekt me aan de energie om ermee aan de slag te gaan. Merk nu tegen het einde van het schooljaar dat de onregelmatigheden in het rooster me opbreken. Bij dochter op school staat ook van alles op de planning, dus het is al druk genoeg. En zo heb ik over een maand vast weer een ander smoesje.
@Frizz
Ik ben het natuurlijk helemaal met je eens. Het is ook goed dat als er stukken onduidelijk zijn dat ze dat beter onderzoeken. Het is alleen niet hoopgevend, ik zou gewoon graag weer eens een stukje vooruitgang opmerken.Ze vinden het dus nodig aanvullende diagnostiek uit te voeren mbt het feit dat je steeds stukken mist in je geheugen/bewustzijn. Dat lijkt me wel heel goed. Zelfs als de oorzaak ligt in trauma is het wel nog belangrijk te kunnen duiden wat er dan precies gebeurt in/met jou.
Na vijf jaar zou ik bijvoorbeeld toch beter met mijn ex moeten kunnen omgaan, het minder aantrekken als ik verhalen hoor over hem en zijn nieuwe gezinnetje.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 17 juni 2025 om 15:12
Ik merk dat bij mij hoe simpeler hoe beter. Ik heb 1 rekening voor alle chaos: incasso's en alle stortingen en waar ik ook boodschappen van pin en overschrijvingen mee doe.Twijfelaar schreef: ↑17-06-2025 14:52Meerdere rekeningen of van die categorien binnen een rekening zouden ook opties zijn, maar het ontbreekt me aan de energie om ermee aan de slag te gaan. Merk nu tegen het einde van het schooljaar dat de onregelmatigheden in het rooster me opbreken.
En 1 reserve-rekening met een andere pinpas en een spaarrekening er aan. Op die laatste rekening kan ik terugvallen als er iets gloeiend misgaat bij rekening 1 (is eigenlijk nog nooit gebeurd) of ik mijn portemonnee kwijtraak (dat gebeurt me wel, en vaak ook).
woensdag 18 juni 2025 om 05:05
Gaat dochter een musical of iets doen voor de viering van afsluiting vd basisschool Twijfelaar? Je hoeft er geen antwoord op te geven.
Ik weet nog dat ik dat deed aan het eind vd 6e klas. En dat werd opgevoerd aan alle andere klassen, een andere avond aan de ouders en grootouders en ook een opvoering in een bejaardentehuis voor de bewoners
Ik weet nog dat ik dat deed aan het eind vd 6e klas. En dat werd opgevoerd aan alle andere klassen, een andere avond aan de ouders en grootouders en ook een opvoering in een bejaardentehuis voor de bewoners
Bijzondere periode. Ontroerend leuk.
woensdag 18 juni 2025 om 10:17
Dat klinkt als een goede oplossing voor jou Framboise-t. Ik zou het dan vooral zonde geld vinden om een tweede rekening te openen waar ik kosten voor moet betalen. Whahaha, ik ben best gierig op bepaalde punten. Alhoewel ik het eerder verklaar door angst om niet rond te kunnen komen, hoe absurd dat misschien ook is.
Er is een musical en ook een afsluitend kamp (waar dochter momenteel is en ik er niet gerust op ben dat het goed gaat). Ik ken mezelf niet als bezorgde moeder, was dat voorheen ook niet, maar het lijkt wel of ik nu meer alert ben en zorgen lastiger van me af kan schuiven.
Ik vind het vooral een stressvolle en frustrerende periode. Ex die niks of op het laatste moment dingen doorgeeft, voorstellingen waarbij ik ex weer zie en in dezelfde ruimte moet zitten. Misschien ben ik een drama queen, dat zal best. Het is voor mij geen leuke periode in ieder geval en ik heb niet het idee dat kind er echt van geniet met alle spanningen om haar heen. Ze merkt het heus wel dat vader en moeder niet door een deur kunnen.
Er is een musical en ook een afsluitend kamp (waar dochter momenteel is en ik er niet gerust op ben dat het goed gaat). Ik ken mezelf niet als bezorgde moeder, was dat voorheen ook niet, maar het lijkt wel of ik nu meer alert ben en zorgen lastiger van me af kan schuiven.
Ik vind het vooral een stressvolle en frustrerende periode. Ex die niks of op het laatste moment dingen doorgeeft, voorstellingen waarbij ik ex weer zie en in dezelfde ruimte moet zitten. Misschien ben ik een drama queen, dat zal best. Het is voor mij geen leuke periode in ieder geval en ik heb niet het idee dat kind er echt van geniet met alle spanningen om haar heen. Ze merkt het heus wel dat vader en moeder niet door een deur kunnen.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 18 juni 2025 om 10:41
Het lijkt me ook een stressvolle periode, en ik kan me best voorstellen dat ex veel verpest. Ik vind je geen drama's queen, verre van.
Zijn er afspraken vanuit school dat ze je laten weten als iets niet gaat? Hier is zoon al een keer met school op kamp geweest - maar hij heeft geen heimwee, bijdehand zat en ligt redelijk in de groep, dus ik was niet zo bezorgd. (en alsnog heb ik gegoogeled wat het me zou kosten als ik middenin de nacht een taxi moest nemen om kind op te halen en welk ziekenhuis daar het dichtste in de buurt lag, etc).
Kijk je er wel naar uit om de periode af te sluiten? Ik kijk er heel erg naar uit dat kind zelfstandiger wordt - hoe meer hij zijn eigen leven leidt, hoe minder ik met ex hoef of moet.
Zijn er afspraken vanuit school dat ze je laten weten als iets niet gaat? Hier is zoon al een keer met school op kamp geweest - maar hij heeft geen heimwee, bijdehand zat en ligt redelijk in de groep, dus ik was niet zo bezorgd. (en alsnog heb ik gegoogeled wat het me zou kosten als ik middenin de nacht een taxi moest nemen om kind op te halen en welk ziekenhuis daar het dichtste in de buurt lag, etc).
Kijk je er wel naar uit om de periode af te sluiten? Ik kijk er heel erg naar uit dat kind zelfstandiger wordt - hoe meer hij zijn eigen leven leidt, hoe minder ik met ex hoef of moet.
woensdag 18 juni 2025 om 11:11
Ik vind dat van mezelf wel en ik denk dat als ik alle gedachten, reacties en situaties die er plaats vinden zou schrijven hier, dat je het dan wellicht wel met me eens bentIk vind je geen drama's queen, verre van.
Ik heb met school wel contact gehad ivm mijn zorgen rondom bedplassen (helaas nog steeds een issue op deze leeftijd). Kind maakte zich er niet druk om (zogenaamd), maar ik dus wel. Want bedplassen op die leeftijd op kamp kan je nog jaren achtervolgen. Dus leerkrachten weten ervan en hebben kind overtuigd om naar hen te gaan als het gebeurd is zodat ze het kunnen oplossen samen.
Oh jeeh, de stress van een taxi moeten regelen lijkt me nog erger. Ik heb gelukkig een auto dus als nodig dan kan ik direct erheen, dat vind ik een fijne gedachte naast de zorgen die ik heb. Ik denk ook dat ik minder zorgen zou hebben als het niet de week was waarin kind bij mij zou zijn. Ik voel me meer verantwoordelijk, er alleen voor staan. Als kamp in de week van vader was dan kon ik het iets meer loslaten, want "zijn" probleem. Is natuurlijk niet helemaal waar, maar zo benader ik het dan om het behapbaar te houden in die weken. Echter draait het zich ook op naar mijn weken dat ik dan de volle verantwoordelijkheid heb. Dat voelt als een enorme druk.
Ik kijk er niet naar uit, voor mijn idee wordt het alleen maar hectischer met wisselende lestijden terwijl de basisschool juist een afgebakende tijd was. Altijd op dezelfde tijd brengen en halen. Nu er meer vrijheid komt en er dus ook meer zelfstandigheid van kind gevraagd gaat worden zal er meer mis gaan, want kind kan niet omgaan met zelfstandigheid. Elke keer als ik taken aan hem probeer over te laten krijg ik een woordenwisseling of ruzie en dus kies ik vaak de gemakkelijke weg en doe het zelf. Simpele dingen als kleren uitzoeken kan een strijd worden. Vader legt de kleren nog altijd klaar (dat is ook te zien aan de kleren die op de wisseldag aan zijn, maar zegt kind zelf ook dat vader dat doet). Ik geef kind altijd de keuze, maar ik sta dus wel voor die kledingkast en wijs het hem aan. Doe ik dat niet dan gaat de kont tegen de krib en kan hij zich niet aankleden omdat ik hem niet help. En ja dat kunnen echt ruzies worden als ik mijn poot stijf houd.
Zo heb ik mbt eten al eens te horen gekregen dat ik niet van hem hield omdat ik hem geen eten gaf. Situatie: eten was klaar, kind wilde niet naar de keuken komen om op te scheppen dus ik had mijn eigen bord gereed en ben toen gaan eten. Het huis was te klein...
Kleine grenzen met grote gevolgen....
Kind zal komend jaar leren om zelfstandiger zichzelf te verplaatsen en kan dus ook makkelijker met de fiets van hieruit naar vader vertrekken. Mijn angst dat dit een keer in een ruzie gebeurd en kind dan vertrokken is en nooit meer terugkomt (als in geen contact meer wilt) is groot. Ik probeer er dus maar niet aan te denken en me in allerlei bochten te wringen om geen ruzies uit te lokken. Ondanks dat ik weet dat dit ook niet goed is en kind zeker grenzen en begeleiding nodig heeft.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 18 juni 2025 om 11:32
Ik vind je nog steeds geen dramaqueen, ik schrijf de meest rampzalige doemscenario's die ik bedenk, hier ook niet op.
Ik snap nu wel beter dat je met een knoop in je maag rondloopt m.b.t. kind. Dapper dat kind wel gaat. En misschien slaapt kind te licht, door de spanning van kamp, en gaat het die dagen wel goed.
Soms is het zo lastig om door geschreven tekst een beeld te krijgen. Mijn zoon kan soms ook verschrikkelijk stampei maken om niks (vragen of ik iets wil brengen of halen wat hij prima zelf kan en of zelfs nota bene er dichterbij zit) maar dan is het meer dat hij vertroeteld wil worden dan dat hij het echt niet kan. Soms doe ik het, vaak roep ik iets van 'ja doei, ik ben je ober niet', en dan hebben we niet echt ruzie. Gisteren bracht hij opeens mij een glas limonade, compleet met rietje en ijsblokjes.
Ik snap nu wel beter dat je met een knoop in je maag rondloopt m.b.t. kind. Dapper dat kind wel gaat. En misschien slaapt kind te licht, door de spanning van kamp, en gaat het die dagen wel goed.
Soms is het zo lastig om door geschreven tekst een beeld te krijgen. Mijn zoon kan soms ook verschrikkelijk stampei maken om niks (vragen of ik iets wil brengen of halen wat hij prima zelf kan en of zelfs nota bene er dichterbij zit) maar dan is het meer dat hij vertroeteld wil worden dan dat hij het echt niet kan. Soms doe ik het, vaak roep ik iets van 'ja doei, ik ben je ober niet', en dan hebben we niet echt ruzie. Gisteren bracht hij opeens mij een glas limonade, compleet met rietje en ijsblokjes.
framboise-t wijzigde dit bericht op 18-06-2025 11:43
0.61% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
