Psyche
alle pijlers
hoe peuter ik mijn bpser dit aan het verstand???
woensdag 21 mei 2008 om 14:22
mijn (aanstaande) man heeft borderlinepersoonlijkheidsstoornis(gaan we al galgje spelen) in een zware vorm. hij is nu 30 en loopt vanaf zijn 7de al in de psygiatrie. in t begin van onze relatie hebben we expres 2 jaar een lat relatie gehad. ook vanwege zijn ziekte.
uiteindelijk zijn we gaan samenwonen en dit gaat eigenlijk best heel goed.
alleen het afgelopen jaar hebben we wel heel erg veel op ons dak gekregen. zijn vader bleek kanker te hebben en is in sept overleden. mijn man. heeft de zorg voor zijn vader op zich genomen tot het einde. zijn moeder heeft ms en zit in een verzorgingstehuis. ze kan niet lopen gaat slechter zien is depressief en heel manipulatief.. j is enigs kind .
na t overlijden van zijn vader zijn wij in dec. gaan samenwonen. dus eigenlijk heel snel daar achteraan.
nu hebben we tussen sept en nu al 4 opnames gehad.omdat het steeds weer fout ging. een groot onderdeel speelt daarin mee dat hij zich verantwoordelijk voelt voor zijn moeder. als hij niet is geweesd weet ze ook precies te vertellen hoe lang hij al niet is geweesd. als er iets niet goed gaat denkt ze vooral aan hoe zielig zij is. ik ben dara nu redelijk klaar mee. ik ben niet verantwoordelijk voor haar geluk.
maar nu belde mijn man net (hij komt morgen weer thuis na 3 weken opname) dat hij zich schuldig voelde naar zijn moeder. dat hij al zo lang niet was geweesd en dat ie eigenlijk niet echt veel zin heeft maar dat hij MOET want ja hij is haar enige zoon . ze is zo zielig. ze kan zo weinig zelf. ze kan dit niet ze kan dat niet.
en elke keer draaien we weer in dar rondje. elke keer voelt ie zich schuldig. t gaat ana m vreten hij wete niet hoe hij ermee om moet gaan en t gaat weer fout met hem.
en ik ben t zo zat. ik heb zelf steun van een psygoloog en de HA en die hebben allemaal de mening dat zijn een volwassen vrouw is die verantwoordlijk is voor zichzelf.
maar hoe krijg ik dat hem aan zijn verstand gebracht. dat zolang hij t idee heeft dat hij MOET geen keus heeft. t m elke keer weer opvreet. waardoor ik uiteindleijk de klappen weer op sta te vangen.
vooral omdat hij daar niet met de bus kan komen en ik dus zal rijden elke keer. en t niet de moeite is om m af te zetten en zelf naar huis te gaan totdat ik m op ga halen.
iemand?
sorry trouwens voor t lange verhaal
uiteindelijk zijn we gaan samenwonen en dit gaat eigenlijk best heel goed.
alleen het afgelopen jaar hebben we wel heel erg veel op ons dak gekregen. zijn vader bleek kanker te hebben en is in sept overleden. mijn man. heeft de zorg voor zijn vader op zich genomen tot het einde. zijn moeder heeft ms en zit in een verzorgingstehuis. ze kan niet lopen gaat slechter zien is depressief en heel manipulatief.. j is enigs kind .
na t overlijden van zijn vader zijn wij in dec. gaan samenwonen. dus eigenlijk heel snel daar achteraan.
nu hebben we tussen sept en nu al 4 opnames gehad.omdat het steeds weer fout ging. een groot onderdeel speelt daarin mee dat hij zich verantwoordelijk voelt voor zijn moeder. als hij niet is geweesd weet ze ook precies te vertellen hoe lang hij al niet is geweesd. als er iets niet goed gaat denkt ze vooral aan hoe zielig zij is. ik ben dara nu redelijk klaar mee. ik ben niet verantwoordelijk voor haar geluk.
maar nu belde mijn man net (hij komt morgen weer thuis na 3 weken opname) dat hij zich schuldig voelde naar zijn moeder. dat hij al zo lang niet was geweesd en dat ie eigenlijk niet echt veel zin heeft maar dat hij MOET want ja hij is haar enige zoon . ze is zo zielig. ze kan zo weinig zelf. ze kan dit niet ze kan dat niet.
en elke keer draaien we weer in dar rondje. elke keer voelt ie zich schuldig. t gaat ana m vreten hij wete niet hoe hij ermee om moet gaan en t gaat weer fout met hem.
en ik ben t zo zat. ik heb zelf steun van een psygoloog en de HA en die hebben allemaal de mening dat zijn een volwassen vrouw is die verantwoordlijk is voor zichzelf.
maar hoe krijg ik dat hem aan zijn verstand gebracht. dat zolang hij t idee heeft dat hij MOET geen keus heeft. t m elke keer weer opvreet. waardoor ik uiteindleijk de klappen weer op sta te vangen.
vooral omdat hij daar niet met de bus kan komen en ik dus zal rijden elke keer. en t niet de moeite is om m af te zetten en zelf naar huis te gaan totdat ik m op ga halen.
iemand?
sorry trouwens voor t lange verhaal
woensdag 21 mei 2008 om 14:49
Wat heeft schuldgevoel in dit geval te maken met borderline?
Vind je dat zijn schuldgevoel voortkomt uit deze stoornis dan?
Ik vind het namelijk heel erg logisch dat je aanstaande (of hij nu een stoornis heeft ja of niet, dat doet er helemaal niet toe) zich verantwoordelijk voelt voor zijn moeder. Ja, misschien dat het te ver gaat wat betreft zijn moeders gedrag, maar het is wel zijn moeder, en dat schijn je te vergeten.
Je man/vriend heeft het al zwaar genoeg, is nog maar kort geleden zijn vader verloren, en jij roept nu al dat je het zat bent? Ik zou zeggen: steun je vriend, en ga samen naar een oplossing zoeken! Hij is zoals je al noemde een enigkind, denk je nou werkelijk dat hij zomaar zijn moeder laat vallen?
Zoals ik lees is dit voor je vriend ook energievretend, misschien eens een gesprek aangaan met je vriend, jij en de moeder?
Vind je dat zijn schuldgevoel voortkomt uit deze stoornis dan?
Ik vind het namelijk heel erg logisch dat je aanstaande (of hij nu een stoornis heeft ja of niet, dat doet er helemaal niet toe) zich verantwoordelijk voelt voor zijn moeder. Ja, misschien dat het te ver gaat wat betreft zijn moeders gedrag, maar het is wel zijn moeder, en dat schijn je te vergeten.
Je man/vriend heeft het al zwaar genoeg, is nog maar kort geleden zijn vader verloren, en jij roept nu al dat je het zat bent? Ik zou zeggen: steun je vriend, en ga samen naar een oplossing zoeken! Hij is zoals je al noemde een enigkind, denk je nou werkelijk dat hij zomaar zijn moeder laat vallen?
Zoals ik lees is dit voor je vriend ook energievretend, misschien eens een gesprek aangaan met je vriend, jij en de moeder?
woensdag 21 mei 2008 om 15:25
ik heb borderline, en ik zie ook niet in wat het te maken heeft met zijn schuldgevoel.
wat ik wel weet als borderline patient is dat hem wel even gaan vertellen dat jij er klaar mee bent heel erg averechts werkt.
ik heb ook problemen met mijn ouders gehad, maar ik heb uit eindelijk wel gebroken met mijn moeder. ik heb dan ook totaal geen last van moeten richting hun.
wat ik wel heb en dat herken ik ook wel een beetje in het verhaal van je vriend (denk ik) is het moeite hebben met moeten.
hem gewoon steunen, laten weten dat hij op bezoek mag en niet moet bij haar en als hij geweest is er over praten zijn de enige tips die ik bedenken kan.
wat ik wel weet als borderline patient is dat hem wel even gaan vertellen dat jij er klaar mee bent heel erg averechts werkt.
ik heb ook problemen met mijn ouders gehad, maar ik heb uit eindelijk wel gebroken met mijn moeder. ik heb dan ook totaal geen last van moeten richting hun.
wat ik wel heb en dat herken ik ook wel een beetje in het verhaal van je vriend (denk ik) is het moeite hebben met moeten.
hem gewoon steunen, laten weten dat hij op bezoek mag en niet moet bij haar en als hij geweest is er over praten zijn de enige tips die ik bedenken kan.
woensdag 21 mei 2008 om 15:57
waarom ik t laat verwijderen?
niet omdat ik een nega reactie krijg.
wete je ik steun mijn vriend is alles voor zover ik dat kan.
en ik ben dus ook diegene die elke keer hem weer op mag vangen (wat ik met liefde doe) maar wat niet helpt is als hij net opgenomen is zijn m metene jankend beld dat ze zo zielig is. zij daarna ook drie keer op een dag beld van ja maar ik ben ook ziek ja maar ik ben niet buiten geweesd en je bent al zo lang niet geweesd. begrijp me niet verkeerd. ik ben t afgelopen jaar elke week bij haar geweesd elke week om naar buiten te gana ik heb boodschappen voor haar gedaan alles. gepraat haar trane gedroogd.
tig keer hebben mijn vriend en ik erop aangedrongen dat wij t niet redden dat t met haar psyg ook niet goed gaat dat ze steeds verder afzakt en dat ze hulp moet zoeken.
geen 1 keer is daar serieus op in gegaan want we stelde ons aan en t bellen en t janken ging weer door.
nu is hij drie weken opgenomen geweesd en zou morgen thuis komen. maar t enige wat ze doet is me voor leugenaar uitmaken en nog meer ana hem trekken dat als hij morgen onstalgen word hij wel bij haar langs moet komen. dat we nog even naar de stad moeten want madam heeft nieuwe pantoffels nodig. we moeten wel langskomen want t aquarium moet verschoond worden.
dat is wara ik zo moe van word.
en ik heb hara net zelf gebeld dat als hij heen wil ik m altijd zal brengen alleen dat ik nu even voor mezelf kies. ik geen boodschappen doe enz enz.
vriend vraagt evrvolgens hoe t gesprek is gegaan dat hij MIJ belde
en heeft nu morgen ene gesprek en kom waarschijnlijk niet thuis. ook op mijn verjaardag niet. en als dat voor hemzelf is prima. als hij er nog niet ana toe is goed neem je tijd.
maar de rede is zijn moeder
dank je wel
niet omdat ik een nega reactie krijg.
wete je ik steun mijn vriend is alles voor zover ik dat kan.
en ik ben dus ook diegene die elke keer hem weer op mag vangen (wat ik met liefde doe) maar wat niet helpt is als hij net opgenomen is zijn m metene jankend beld dat ze zo zielig is. zij daarna ook drie keer op een dag beld van ja maar ik ben ook ziek ja maar ik ben niet buiten geweesd en je bent al zo lang niet geweesd. begrijp me niet verkeerd. ik ben t afgelopen jaar elke week bij haar geweesd elke week om naar buiten te gana ik heb boodschappen voor haar gedaan alles. gepraat haar trane gedroogd.
tig keer hebben mijn vriend en ik erop aangedrongen dat wij t niet redden dat t met haar psyg ook niet goed gaat dat ze steeds verder afzakt en dat ze hulp moet zoeken.
geen 1 keer is daar serieus op in gegaan want we stelde ons aan en t bellen en t janken ging weer door.
nu is hij drie weken opgenomen geweesd en zou morgen thuis komen. maar t enige wat ze doet is me voor leugenaar uitmaken en nog meer ana hem trekken dat als hij morgen onstalgen word hij wel bij haar langs moet komen. dat we nog even naar de stad moeten want madam heeft nieuwe pantoffels nodig. we moeten wel langskomen want t aquarium moet verschoond worden.
dat is wara ik zo moe van word.
en ik heb hara net zelf gebeld dat als hij heen wil ik m altijd zal brengen alleen dat ik nu even voor mezelf kies. ik geen boodschappen doe enz enz.
vriend vraagt evrvolgens hoe t gesprek is gegaan dat hij MIJ belde
en heeft nu morgen ene gesprek en kom waarschijnlijk niet thuis. ook op mijn verjaardag niet. en als dat voor hemzelf is prima. als hij er nog niet ana toe is goed neem je tijd.
maar de rede is zijn moeder
dank je wel
woensdag 21 mei 2008 om 16:13
w1dtje, ik wens je veel sterkte. Ik begrijp uit je verhaal dat je schoonmoeder de grenzen van anderen niet ziet, dat je vriend zijn grenzen overschat en dat er over jouw grenzen heengegaan is. Kies in de eerste plaats voor jezelf en daarna pas komt de rest. Nogmaals, sterkte.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 21 mei 2008 om 16:22
Wat ik begrijp uit je verhaal is dat je vriend heel wat voor zijn kiezen heeft gekregen de laatste tijd (dood van zijn vader).
En dat hij ook(of mede) door zijn borderlinestoornis niet erg stevig in zijn schoenen staat.
Dat zal dus betekenen dat de extra aandacht die zijn moeder vraagt,of zelfs eist eigenlijk teveel voor hem is.
Door de stress die dat met zich meebrengt en de emotionele belasting zal je vriend sneller in de put raken.
Mensen met borderline zijn meestal gebaat bij rust en regelmaat,weinig prikkels en moet een situatie duidelijk en overzichtelijk zijn.
Ik denk dat het laatste op dit moment in het gedrang komt bij je vriend. Echter voelt hij zich uiteraard ook erg verantwoordelijk voor zijn moeder en kan hij daar moeilijk afstand van nemen.
Ik begrijp heel goed dat zijn moeder het zwaar heeft en zich nu vooral vastklampt aan haar zoon.
Helaas is dat in de situatie van je man niet voor hem op te vangen.
Nu hij dat toch iedere keer doet (uit schuldgevoel?) betaalt hij een hoge prijs en indirect krijg jij daar ook de klappen van.
Kortom,dit moet verandenderen.
Hij zal met zijn moeder moeten praten.En of ze dat begrijpt of niet,tsja,dat is heel hard gezegd haar probleem.
Ik zou voorstellen dat er voor praktische hulp iemand van buitenaf ingeschakeld wordt voor je schoonmoeder.
En dat jullie(of alleen je man) bv. twee maal in de week een uurtje tot anderhalf uur op visite komen.En dan voor de morele steun,een luisterend oor,een wandeling.
Zo wordt het voor iedereen een duidelijk verhaal,en dat lijkt mij wat rust te brengen voor iedereen.
Zijn er verder geen andere mensen die haar kunnen steunen? Andere familie,buren ,kennissen die eens bij haar binnenlopen en een praatje komen maken?
Ze zal zich wel heel eenzaam voelen en als niemand anders dan alleen je man dat gat opvult zal ze alleen maar op hem blijven terug vallen.
Dus,kan het sociale vangnet niet wat vergroot worden?
Sterkte.
En dat hij ook(of mede) door zijn borderlinestoornis niet erg stevig in zijn schoenen staat.
Dat zal dus betekenen dat de extra aandacht die zijn moeder vraagt,of zelfs eist eigenlijk teveel voor hem is.
Door de stress die dat met zich meebrengt en de emotionele belasting zal je vriend sneller in de put raken.
Mensen met borderline zijn meestal gebaat bij rust en regelmaat,weinig prikkels en moet een situatie duidelijk en overzichtelijk zijn.
Ik denk dat het laatste op dit moment in het gedrang komt bij je vriend. Echter voelt hij zich uiteraard ook erg verantwoordelijk voor zijn moeder en kan hij daar moeilijk afstand van nemen.
Ik begrijp heel goed dat zijn moeder het zwaar heeft en zich nu vooral vastklampt aan haar zoon.
Helaas is dat in de situatie van je man niet voor hem op te vangen.
Nu hij dat toch iedere keer doet (uit schuldgevoel?) betaalt hij een hoge prijs en indirect krijg jij daar ook de klappen van.
Kortom,dit moet verandenderen.
Hij zal met zijn moeder moeten praten.En of ze dat begrijpt of niet,tsja,dat is heel hard gezegd haar probleem.
Ik zou voorstellen dat er voor praktische hulp iemand van buitenaf ingeschakeld wordt voor je schoonmoeder.
En dat jullie(of alleen je man) bv. twee maal in de week een uurtje tot anderhalf uur op visite komen.En dan voor de morele steun,een luisterend oor,een wandeling.
Zo wordt het voor iedereen een duidelijk verhaal,en dat lijkt mij wat rust te brengen voor iedereen.
Zijn er verder geen andere mensen die haar kunnen steunen? Andere familie,buren ,kennissen die eens bij haar binnenlopen en een praatje komen maken?
Ze zal zich wel heel eenzaam voelen en als niemand anders dan alleen je man dat gat opvult zal ze alleen maar op hem blijven terug vallen.
Dus,kan het sociale vangnet niet wat vergroot worden?
Sterkte.
woensdag 21 mei 2008 om 16:44
@iry, maar jij weet het mooi te formuleren. Jij geeft ook voorbeelden, dus misschien is dat een extra aanvulling. Je hebt handvaten gegeven waar TO misschien wat meekan. Vaak als je in een bepaalde situatie zit, heb je even het oogpunt van een buitenstaander nodig.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 21 mei 2008 om 16:56
familie is er eigenlijk niet. alleen een neef en een tante. die tante woont in groningen en is van t type doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.
vrienden heeft ze amper. en er komen twee vrijwilligsters. evrder gaat ze bijna alle dagen naar de activiteiten die ook expres buiten zitten als het mooi weer is. en regelmatig een ommetje maken.
ik werk zelf 4 dagen in de week. en mijn man is 100% afgekeurd.
morgenochtend komt er een psygoloog bij mijn schoonmoeder langs.
ik heb juist geprobeerd om mijn vriend te ontlasten doro zelf heen te gaan elke week weer. eigenlijk elke vrijdag. en doe dit eigenlijk pas sinds drie weken niet meer. en heb nu anderhalve week geen contact met haar gehad.
de rede dat mijn vriend nu twee maanden niet mee is geweesd is doordat t met hem zo slecht ging dat hij al in paniek raakte als hij alleen al aan iets dacht wat verder was als de tuin.
hij heeft ook zijn antidepresieva af moeten bouwen omdat die niet genoeg hielpen en over gegaan op mao remmers.
hij moest daarvoor twee weken AD vrij zijn. en kreeg in die periode valium. helaas reageerde hij hier totaal verkeerd op.en werd er juist heel erg agrassief van. hij heeft hier in huis vanalles in elkaar geslagen heeft mij bijna geslagen ( hij zag op tijd zijn fout in en dit is ook de enige keer dat dit ooitgebeurd is)
we zijn toen van donderdag tot dinsdag bezig geweesd met hulpverlening en t enige wat we kregen was een grote dikke nee geen plaatst nee te weinig mensen. nee we kunnen je niet opnemen. nee we kunnen je niet platspuiten. nee we kunnen je niks anders geven.
na dat weekend was zijn eigen psyg weer terug (die had twee sterfgevallen) en heeft m meteen overgegooid op ritalin. (klinkt stom ik weet t) hij werd toen weer rustig redelijk en er was mee te praten.
hij heeft toen 1 dag na de ritalin moeten w88 en kon toen met de mao remmers beginnen. t zwaarste heeft hij hier thuis gedaan. een veels te hoge bloeddruk te hoge hartslag en complete paniek. hij mocht de tuin niet uit zonder begelijding.
uiteindelijk was bij hem de koek op en is hij drie weken geleden opgenomen.
in al die weken heeft hij uiteindelijk mij als enige steun gehad.
zijn moeder leunde op mij. en de hond brak ook nog s een poot en me werk ging ook gewoon door.
vorige week was t voor mij op ik ben op me werk ingestort en gelukkig hebben we daar een psyg rondlopen. die heeft me naar huis gestuurd om eerst s goed te slapen.
s middags belde me schoonmoeder en kreeg ik alles op me bord want zij was zielig. en toen ben ik echt gebroken.
vandaag was de eerste keer dat ik haar weer sprak. omdat ik haar graag zelf wilde spreken over vorige week en dat ik j. overal in steun dat ik m altijd naar haar wil brengen maar dat ik niet kom.
t eerste wat ze zegt is dat ik een leugenaar ben alles aan elkaar lieg. en dat ze me elke dag wel even zal bellen hoe t gaat.
en toen heb ik dus ook gevraagd t topic te sluiten. wat ik nu weer terug gedraaid heb trouwens .
t enige wat ik vraag is w8 tot wij bellen. j .belt uit zichzelf vaak toch wel om de dag even omte horen hoe t met haar gaat en of ze nog wat heeft gedaan. gewoon even losse praat.
morgen heeft hij een gesprek met zijn psygiater en dan valt ook de beslissing of hij naar huis komt of niet.
en ik mis m vreselijk maar als hij die tijd nodig heeft dan moet ie die tijd nemen.
maar ze moeten niet van mij verwachten dat ik altijd de sterkste ben.
ik wil gewoon dat hij weet dat ik m steun als hij naar zijn moeder wil prima. maar dan vanuit het zelf willen en niet vanuit het moeten. en nu gaat t vanuit het moeten.
want hij heeft t gevoel dat hij de plek van zijn vader in moet nemen.
en dat kan gewoon niet.
vrienden heeft ze amper. en er komen twee vrijwilligsters. evrder gaat ze bijna alle dagen naar de activiteiten die ook expres buiten zitten als het mooi weer is. en regelmatig een ommetje maken.
ik werk zelf 4 dagen in de week. en mijn man is 100% afgekeurd.
morgenochtend komt er een psygoloog bij mijn schoonmoeder langs.
ik heb juist geprobeerd om mijn vriend te ontlasten doro zelf heen te gaan elke week weer. eigenlijk elke vrijdag. en doe dit eigenlijk pas sinds drie weken niet meer. en heb nu anderhalve week geen contact met haar gehad.
de rede dat mijn vriend nu twee maanden niet mee is geweesd is doordat t met hem zo slecht ging dat hij al in paniek raakte als hij alleen al aan iets dacht wat verder was als de tuin.
hij heeft ook zijn antidepresieva af moeten bouwen omdat die niet genoeg hielpen en over gegaan op mao remmers.
hij moest daarvoor twee weken AD vrij zijn. en kreeg in die periode valium. helaas reageerde hij hier totaal verkeerd op.en werd er juist heel erg agrassief van. hij heeft hier in huis vanalles in elkaar geslagen heeft mij bijna geslagen ( hij zag op tijd zijn fout in en dit is ook de enige keer dat dit ooitgebeurd is)
we zijn toen van donderdag tot dinsdag bezig geweesd met hulpverlening en t enige wat we kregen was een grote dikke nee geen plaatst nee te weinig mensen. nee we kunnen je niet opnemen. nee we kunnen je niet platspuiten. nee we kunnen je niks anders geven.
na dat weekend was zijn eigen psyg weer terug (die had twee sterfgevallen) en heeft m meteen overgegooid op ritalin. (klinkt stom ik weet t) hij werd toen weer rustig redelijk en er was mee te praten.
hij heeft toen 1 dag na de ritalin moeten w88 en kon toen met de mao remmers beginnen. t zwaarste heeft hij hier thuis gedaan. een veels te hoge bloeddruk te hoge hartslag en complete paniek. hij mocht de tuin niet uit zonder begelijding.
uiteindelijk was bij hem de koek op en is hij drie weken geleden opgenomen.
in al die weken heeft hij uiteindelijk mij als enige steun gehad.
zijn moeder leunde op mij. en de hond brak ook nog s een poot en me werk ging ook gewoon door.
vorige week was t voor mij op ik ben op me werk ingestort en gelukkig hebben we daar een psyg rondlopen. die heeft me naar huis gestuurd om eerst s goed te slapen.
s middags belde me schoonmoeder en kreeg ik alles op me bord want zij was zielig. en toen ben ik echt gebroken.
vandaag was de eerste keer dat ik haar weer sprak. omdat ik haar graag zelf wilde spreken over vorige week en dat ik j. overal in steun dat ik m altijd naar haar wil brengen maar dat ik niet kom.
t eerste wat ze zegt is dat ik een leugenaar ben alles aan elkaar lieg. en dat ze me elke dag wel even zal bellen hoe t gaat.
en toen heb ik dus ook gevraagd t topic te sluiten. wat ik nu weer terug gedraaid heb trouwens .
t enige wat ik vraag is w8 tot wij bellen. j .belt uit zichzelf vaak toch wel om de dag even omte horen hoe t met haar gaat en of ze nog wat heeft gedaan. gewoon even losse praat.
morgen heeft hij een gesprek met zijn psygiater en dan valt ook de beslissing of hij naar huis komt of niet.
en ik mis m vreselijk maar als hij die tijd nodig heeft dan moet ie die tijd nemen.
maar ze moeten niet van mij verwachten dat ik altijd de sterkste ben.
ik wil gewoon dat hij weet dat ik m steun als hij naar zijn moeder wil prima. maar dan vanuit het zelf willen en niet vanuit het moeten. en nu gaat t vanuit het moeten.
want hij heeft t gevoel dat hij de plek van zijn vader in moet nemen.
en dat kan gewoon niet.
donderdag 22 mei 2008 om 09:38
En hoe is het gesprek vandaag verlopen? Is je man weer thuis of toch nog even niet? Sterkte met deze lastige situatie. 
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 22 mei 2008 om 10:34
heb nog niks gehoord. heb m gister heel even op msn gehad maar daar zei ie weinig eigenlijk.
heb wel een vreselijk slechte nacht achter de rug. was om half twee nog wakker dus ben maar ene filpie in bed gaan kijken. je moet toch wat he. denk dat j. wel na 12 uur zal bellen. die weet dat ik of aan t werk ben of uitslaap
heb wel een vreselijk slechte nacht achter de rug. was om half twee nog wakker dus ben maar ene filpie in bed gaan kijken. je moet toch wat he. denk dat j. wel na 12 uur zal bellen. die weet dat ik of aan t werk ben of uitslaap
donderdag 22 mei 2008 om 18:03
de kogel is door de kerk. hij heeft vanmorgen gesprek gehad met zijn psyg. die hem ook heeft verteld dat ie alles even los moet laten.
hij kon kiezen of vrijwillig opgenomen blijven op de open afdeling waar ie nu zit of naar huis en dan op de telex komen (dus opgepakt worden) en dan met een gerechtelijk bevel naar een gesloten inrichting totdat hun vinden dat t veilig is als ie los loopt.
hij blijft dus voorlopig op de open afdeling. en ook voor mij zijn we pct (psyg. crisis thuishulp) aan het regelen.
hij kon kiezen of vrijwillig opgenomen blijven op de open afdeling waar ie nu zit of naar huis en dan op de telex komen (dus opgepakt worden) en dan met een gerechtelijk bevel naar een gesloten inrichting totdat hun vinden dat t veilig is als ie los loopt.
hij blijft dus voorlopig op de open afdeling. en ook voor mij zijn we pct (psyg. crisis thuishulp) aan het regelen.
donderdag 22 mei 2008 om 18:44
Je schrijft dat je partner sinds december al vier keer is opgenomen. Ik kan me niet voorstellen dat de voornaamste reden daarvoor zijn moeder en de situatie daarom heen is. Vier keer opgenomen in ongeveer 5 maanden is veel. Daaruit meen ik op te maken dat dit betekent dat jouw vriend psychisch gezien verre van stabiel is.
Ik vraag me af in hoeverre zijn moeder op de hoogte is van zijn problematiek/diagnose. Kent zij deze? Weet ze wat dat inhoudt?
Het lijkt me verstandig dat er ook voor jou ondersteuning komt inderdaad. Goed dat dat geregeld wordt. Ik hoop dat je daar iets aan hebt.
Sterkte.
Ik vraag me af in hoeverre zijn moeder op de hoogte is van zijn problematiek/diagnose. Kent zij deze? Weet ze wat dat inhoudt?
Het lijkt me verstandig dat er ook voor jou ondersteuning komt inderdaad. Goed dat dat geregeld wordt. Ik hoop dat je daar iets aan hebt.
Sterkte.
Peas on earth!
vrijdag 23 mei 2008 om 02:28
ja zij wete heel goed wat er ana de hand is. hij loopt sinds zijn 7de al in de psygiatry. zijn moeder ging altijd mee naar gesprekken en alles. alleen langzaam aan is dat over geschoven naar zijn vader. en de voornaamste reden is idd niet zijn moeder hij is idd heel erg onstabiel de laatste maanden. zeker de laatste maanden van zijn vaders leven en daarna. hij en zijn vader waren wtee handen op 1 buik ze zagen elkaar elke dag woonden 5 min bij elkaar vandaan en in sommige dingen nam hij de rol van zijn moeder over toen zijn moeder dat niet meer kon.
mijn grootste punt is daarom ook hij heeft op dit moment heel veel rust nodig. wilde al meteen van maandag tot dinsdagavond komen voor me verjaardag maar dat wil ik absoluut niet hebben omdat hij daar in de kliniek nu gewoon beter af is. t probleem is alleen wel dat zij heel erg aan hem hangt en trek. hem opzadelt met haar problemen elke keer weer dag in dag uit. ze belde rustig 3 keer op een dag. huilend en al. en daar zat een groot dele van het probleem. omdat hij zich daardoor verplichte voelde te moeten. en niet meer te willen. hij ging niet meer heen omdat ie t leuk gezlelig of iets vond maar om maar even een paar dagen geen gezeur te hebben.
hij heeft t vanmorgen daar ook met de psyg over gehad. en natuurlijk is die al heel wat langer op de hoogte van de situatie die er speelt en die heeft m ook t advies gegeven even voor zichzelf te kiezen en gewoon even alles uit zijn handen te laten vallen. er is dus ook contact met zijn moeder geweesd en daar is nu ook van j. uit de duidelijke afspraak dat hij beld. minimaal twee keer in de week. maar dat zij het contact even van zijn kant uit moet laten gaan.
totdat hij zelf weer in staat is beetje bij beetje alles op te pakken.
en hij is ook heel blij dat er nu waarschijnlijk voor mij ook even extra steun komt.
dan kan hij dat ook los laten want ook daarover piekerde hij teveel. terwijl ik m er juist zoveel mogenlijk buiten probeerde te houdn om m de rust te geven die hij nodig heeft.
en ook om me zelf de rust te geven.
en maandag ga ik ook op me werk gesprekken aanvragen met de psygoloog die daag rondloopt. gewoon af en toe even me verhaal kwijt kunnen en alles op een rijtje zetten.
zodat ik gewoon sterk blijf voor ons. en ook niet meer over mijn eigen grenzen laat gaan.
maar vanmiddag hebben we samen gewoon ene super middag gehad. hebben wat in de stad gegeten anagezien ie niet alleen weg mag op t moment. lekker in t zonnetje gezeten tussen de bedrijven door ene bass gitaar aangeschaft wat al jaren zijn droom is. helaas mocht de gitaar van mij dara niet blijven aangezien de deuren neit op slot mogen en er genoeg verdwijnt.
normaal heeft ie ook zelf zijn med. in beheer krege ie ze s morgens en dan lette hij zelf netjes op en hij heeft zelf ook de keus erin gemaakt om dait met deze med. niet te doen. de meeste slikken AD en met mao remmers kan dat zelfs ene zeer fatale afloop hebben.
ik had ze ;laatst ook al bijna te pakken want ze zijn precies t zelfde als mijn eigen med. die ik moet slikken. gelukkig kwam ik er net op tijd achter. handige ik.
maar ga naar bed. heb op t moment ene extra hond rondlopen ene russel van me zus. en me eigen honden voelen zich een beetje zielig. (zijn de honden van me schoonvader en zijn alleen elkaar gewent want ze kwamen nooit buiten de tuin (waren trouwens))
mijn grootste punt is daarom ook hij heeft op dit moment heel veel rust nodig. wilde al meteen van maandag tot dinsdagavond komen voor me verjaardag maar dat wil ik absoluut niet hebben omdat hij daar in de kliniek nu gewoon beter af is. t probleem is alleen wel dat zij heel erg aan hem hangt en trek. hem opzadelt met haar problemen elke keer weer dag in dag uit. ze belde rustig 3 keer op een dag. huilend en al. en daar zat een groot dele van het probleem. omdat hij zich daardoor verplichte voelde te moeten. en niet meer te willen. hij ging niet meer heen omdat ie t leuk gezlelig of iets vond maar om maar even een paar dagen geen gezeur te hebben.
hij heeft t vanmorgen daar ook met de psyg over gehad. en natuurlijk is die al heel wat langer op de hoogte van de situatie die er speelt en die heeft m ook t advies gegeven even voor zichzelf te kiezen en gewoon even alles uit zijn handen te laten vallen. er is dus ook contact met zijn moeder geweesd en daar is nu ook van j. uit de duidelijke afspraak dat hij beld. minimaal twee keer in de week. maar dat zij het contact even van zijn kant uit moet laten gaan.
totdat hij zelf weer in staat is beetje bij beetje alles op te pakken.
en hij is ook heel blij dat er nu waarschijnlijk voor mij ook even extra steun komt.
dan kan hij dat ook los laten want ook daarover piekerde hij teveel. terwijl ik m er juist zoveel mogenlijk buiten probeerde te houdn om m de rust te geven die hij nodig heeft.
en ook om me zelf de rust te geven.
en maandag ga ik ook op me werk gesprekken aanvragen met de psygoloog die daag rondloopt. gewoon af en toe even me verhaal kwijt kunnen en alles op een rijtje zetten.
zodat ik gewoon sterk blijf voor ons. en ook niet meer over mijn eigen grenzen laat gaan.
maar vanmiddag hebben we samen gewoon ene super middag gehad. hebben wat in de stad gegeten anagezien ie niet alleen weg mag op t moment. lekker in t zonnetje gezeten tussen de bedrijven door ene bass gitaar aangeschaft wat al jaren zijn droom is. helaas mocht de gitaar van mij dara niet blijven aangezien de deuren neit op slot mogen en er genoeg verdwijnt.
normaal heeft ie ook zelf zijn med. in beheer krege ie ze s morgens en dan lette hij zelf netjes op en hij heeft zelf ook de keus erin gemaakt om dait met deze med. niet te doen. de meeste slikken AD en met mao remmers kan dat zelfs ene zeer fatale afloop hebben.
ik had ze ;laatst ook al bijna te pakken want ze zijn precies t zelfde als mijn eigen med. die ik moet slikken. gelukkig kwam ik er net op tijd achter. handige ik.
maar ga naar bed. heb op t moment ene extra hond rondlopen ene russel van me zus. en me eigen honden voelen zich een beetje zielig. (zijn de honden van me schoonvader en zijn alleen elkaar gewent want ze kwamen nooit buiten de tuin (waren trouwens))
vrijdag 13 juni 2008 om 10:12
Hoe gaat het nu met jou en met je man? Zijn jullie al wat tot rust gekomen?
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
