Hoe veranderen mensen in psychopaten?

Ik denk ook dat psychopathie aangeboren is en dat het heel erg afhangt van andere factoren hoe zich dat later ontwikkelt. Er zijn er, zoals Joran v.d. Sloot, die niet "te redden" zijn. Die zullen altijd kwaad doen. Maar er zullen er ook zijn die wel kunnen functioneren. Zoals eerder genoemd zijn van die nietsontziende zakenmensen of criminelen ook wel psychopaten. En ik denk dat groeperingen zoals Isis een magneet zijn voor psychopaten.

suish schreef: ↑

27-04-2022 01:20

Tip: ze veranderen er niet in, ze zijn het al. De empathie ontbreekt. Het wordt erger als ze een slechte jeugd hebben.

Precies. Ik geloof dat psychopathie aangeboren is. Voornamelijk gekenmerkt door het ontbreken van empathie en schuldgevoel. Er zijn echt wel psychopaten die een redelijk normaal leven leiden, die in ieder geval niet moorden of zo. Maar sommige ook wel. Trauma's in de jeugd maken die kans groter.
Waarom dat proberen te begrijpen? Dat gaat niet, sommige mensen zijn zo.

Een psychopaat is een diagnose, maar die staat los van moorden en verkrachten. Dan moet je sowieso eerder aan sociopaat denken, maar heel veel psychopaten draaien braaf mee in de maatschappij en zijn allesbehalve gevaarlijk.

madamecannibale schreef: ↑

27-04-2022 08:36

Ooit, in een ver verleden werkte ik in het basisonderwijs. Daar heb ik ook een keertje meegemaakt dat een kleuter van 5 duidelijk heel afwijkend gedrag vertoonde. Waar alle kinderen elkaar wel eens duwen of slaan vertoonde dit jongetje eng gedrag. Er was geen empathie te bekennen, geen vrolijkheid, geen normaal sociaal gedrag. Zijn broertjes en zusjes waren gewoon “normale” kinderen. Op het speelplein moesten wij hem altijd in de gaten houden. Niet dat dat veel uitmaakte. Hij duwde bijvoorbeeld eens een kind van een hoog speeltoestel, liep naar beneden en keek je strak aan om het kind vervolgens in zijn gezicht te schoppen. Om straf lachte hij alleen maar, en wanneer hij alleen was met een leerkracht probeerde hij ook die aan te vallen. Zijn ouders zaten met de handen in het haar. Uiteindelijk is hij naar het speciaal onderwijs gegaan dus hoe het verder is afgelopen weet ik niet. Maar ik vond het toen erg freaky om te zien bij zo’n jong kind.

In mijn onderwijspraktijk ook zo’n jongen meegemaakt. Hij was niet gewelddadig of sadistisch, dat was het grote geluk. Vanaf jonge leeftijd al gedrild met allerlei hulptroepen die de ouders hadden ingeroepen. Had manieren en vertoonde ‘gepast’ of ‘gewenst’ gedrag als dat in zijn voordeel was maar je merkte/voelde gewoon dat het allemaal heel leeg was. Je zag het pas echt als hij de inschatting maakte dat gepast gedrag hem niets opleverde en alleen maar moeite zou kosten. Gewoon ijskoud onbewogen kunnen staan naast een klasgenoot die op de grond lag te kermen van de pijn na een val en dan aan de toegesnelde docenten vragen wanneer ze weer verder konden gaan met de excursie. Zo van: ‘wanneer is dit ongemak opgelost’. Ongevoelig voor straffen maar ook ongevoelig voor belonen. Extreem risicogedrag om maar prikkels te voelen (in hoogwerkers klimmen, geblinddoekt over de snelweg rennen midden in de nacht, drugscocktails waar een doorgewinterde junk nog voor zou terugdeinzen). Op school voelde je je ongemakkelijk bij hem. Het was een knappe jongen om te zien toch bleven veel meisjes uit zijn buurt.

Thuis was een ander verhaal. Geen huisdieren meer (want werden ingezet om jongere ‘sibling’ te chanteren/manipuleren), ouders constant op hun qui-vive. Geen enkele vorm van wederkerigheid. Hij is nu succesvol in zijn werk, geen strafblad. Maar ik zie die ouders nog voor mij zitten, compleet leeg getrokken van de stress en zorgen. De jongere sibling die op school helemaal opbloeide toen oudere broer geslaagd was en van school af. Die dan op vrijdagmiddag altijd bleef hangen om wat te helpen en kletsen en mij eens vertelde dat school de enige ‘veilige plek’ was. Dat er geen geld was voor de opleiding naar keuze want oudere broer was 24/7 ondergebracht bij allerlei zaken zoals huiswerkbegeleiding, sport, enz.

Gewoon de enorme investeringen aan tijd, aandacht en geld om te voorkomen dat die jongen compleet van de rails af zou lopen en een gevaar zou vormen, het schuldgevoel van die ouders richting jongere kind. Je kon het bijna vastpakken, die verstikkende deken die over die mensen heen hing. Zo’n jongen waarvan je weet dat als hij in een ander, minder draagkrachtig (psychisch en financieel) gezin was geboren de nieuwe Taghi was geworden. En de triestigheid van dat gezin. Maar ook voor die jongen, die er ook niets aan kon doen dat hij zo was.

Ik vind het de meest moeilijke doelgroep om mee te werken. Altijd alert, niets (of zelden) is iets oprecht, omdat alles functioneel wordt ingezet. Ogen in je achterhoofd.
Inderdaad nature en nurture.