Psyche
alle pijlers
hoelang duurt een depressie?
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:11
Hallo allemaal,
Na allerlei topics te hebben gelezen over depressies blijf ik me afvragen hoelang een depressie duurt.
Ik zit al maanden (jaren?) niet lekker in mijn vel.Eindelijk de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Sinds vorige week de diagnose depressief gekregen en 2 dagen later begonnen bij de psych. Geen antidepressiva gekregen trouwens, wel slaappillen.
Ik zit zo in tweestrijd met mezelf, is dat normaal? Ik ben bang voor de Arbo waar ik naartoe moet dus denk ik laat ik maar gewoon aan het werk gaan. (Zit al 2 weken in de ziektewet). Hup, raap jezelf bij elkaar en ga gewoon door. Maar het lukt me niet! Als ik dat doe stort ik nog meer in ben ik bang voor. Alles kost me de grootste moeite en mijn lichaam doet zo'n pijn. Wil graag weer dingen doen zoals naar de winkel of gewoon mijn huisje stofzuigen en dweilen maar ik kan het niet. Werken dus al helemaal niet, het zou onverantwoord zijn als ik ga werken want ik werk met kinderen. Mijn werkgever is niet zo blij en dat is zacht uitgedrukt.
Aan de andere kant denk ik stel ik me niet aan? Ben ik niet gewoon moe? Iedereen voelt zich toch wel eens kut? Ik al jaren dus ik weet dat er iets is maar het is zo lastig want ik weet niet welke kant het opgaat, hoe lang het gaat duren en hoe ik hieruit ga komen? Ik vind het leven vreselijk en dat terwijl ik nog zo jong ben.. Vandaag is echt weer een kutdag.
Na allerlei topics te hebben gelezen over depressies blijf ik me afvragen hoelang een depressie duurt.
Ik zit al maanden (jaren?) niet lekker in mijn vel.Eindelijk de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Sinds vorige week de diagnose depressief gekregen en 2 dagen later begonnen bij de psych. Geen antidepressiva gekregen trouwens, wel slaappillen.
Ik zit zo in tweestrijd met mezelf, is dat normaal? Ik ben bang voor de Arbo waar ik naartoe moet dus denk ik laat ik maar gewoon aan het werk gaan. (Zit al 2 weken in de ziektewet). Hup, raap jezelf bij elkaar en ga gewoon door. Maar het lukt me niet! Als ik dat doe stort ik nog meer in ben ik bang voor. Alles kost me de grootste moeite en mijn lichaam doet zo'n pijn. Wil graag weer dingen doen zoals naar de winkel of gewoon mijn huisje stofzuigen en dweilen maar ik kan het niet. Werken dus al helemaal niet, het zou onverantwoord zijn als ik ga werken want ik werk met kinderen. Mijn werkgever is niet zo blij en dat is zacht uitgedrukt.
Aan de andere kant denk ik stel ik me niet aan? Ben ik niet gewoon moe? Iedereen voelt zich toch wel eens kut? Ik al jaren dus ik weet dat er iets is maar het is zo lastig want ik weet niet welke kant het opgaat, hoe lang het gaat duren en hoe ik hieruit ga komen? Ik vind het leven vreselijk en dat terwijl ik nog zo jong ben.. Vandaag is echt weer een kutdag.
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:38
hey je stelt je niet aan. Een depressie is gewoon een serieuze heftige ziekte. Maar je hebt het herstel wel zelf in de hand. Je kan kiezen of je wilt dat het een langdurig verhaal wordt of dat je snel weer op de been bent (een paar maanden) de eerste stap heb je gezet, therapie. De tweede stap kan medicatie zijn maar het hoeft niet. Wat het allermoeilijkste maar het allerbelangrijkste is, is niet toegeven aan het gevoel inactief te willen zijn. Bewegen is de beste depressiebestrijder die er is. Ga naar buiten, wandel, fiets en sport. Zet dat lijf aan het werk dan krijgt je hoofd ook rust
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:42
Hoi chocolover (leuke nic!)
Vervelend dat je je zo rot voelt. Een depressie is echt niet fijn. Wel goed dat je hulp hebt gezocht! Hopelijk gaat dat helpen.
Ik weet niet precies hoe lang een depressie duurt, maar natuurlijk is dit ook per persoon verschillend. Ik meen ergens te hebben gelezen dat een depressie gemiddeld 8 maanden duurt.
Er bestaat ook een vorm van depressie, dysthymie. Dit is een soort "mildere" depressie die jaren aanhoudt.
Ik vind depressie wel een ingewikkeld iets, omdat er vaak zoveel factoren een rol spelen. Die factoren beïnvloeden elkaar constant waardoor het moeilijk is echt grip erop te krijgen.
Ik herken wel wat je schrijft in je openingspost, alles lijkt teveel, zelfs de kleine dingen zoals boodschappen doen kunnen overweldigend zijn. Probeer nu toch te accepteren dat het even niet gaat. Het is moeilijk, want vaak verwachten we dan toch zoveel van onszelf, maar dat zorgt alleen voor mee stress. Stel kleine doelen voor jezelf, bijvoorbeeld "Vandaag ga ik 10 minuten naar buiten." of "Vandaag ga ik 1 e-mail beantwoorden" en dan voor die dag tevreden zijn wanneer je dat ene doel hebt behaald. Naarmate het beter gaat kun je grotere of meer doelen per dag stellen, maar nu gaat dat misschien even niet. Gun jezelf de rust die je nodig hebt.
Ook herken ik wat je schrijft over "stel ik me niet aan?" Het ene moment is alles teveel, het andere moment lijkt het toch wel te gaan...en dan ga je denken, "iedereen heeft toch wel eens een rotdag? Ik moet gewoon....[positiever zijn/meer in mezelf geloven/niet teveel op me nemen/meer sporten/gezonder eten]" vul maar in...
Wat wordt dit weer een lang stuk! Hoe is het bij de psych. gegaan vorige week? Heb je je vragen die je in het laatste deel van je post daar ook gesteld? Ik denk dat hij/zij je verder kan helpen daarmee.
Wat vind je er eigenlijk zelf van dat je deze "diagnose" hebt gehad. Uit je post maak ik op (maar misschien doe ik dat verkeerd) dat je je er wel wat tegen verzet. Logisch ook, want wie wil er nog depressief zijn? Ik hoop dat je het voor nu toch wel iets kan accepteren zodat je ook minder druk op jezelf legt om van alles te moeten en te doen of een bepaalde manier te zijn.
Je "moet" het leven niet leuk vinden. Nu vind je het even kut, het is nu ook even kut voor je! Laat die gevoelens en gedachten toe. Het wordt wel beter. Je bent hulp aan het zoeken en je staat er niet alleen voor.
Veel succes, ik hoop dat je snel baat hebt bij je psych.
Heeft de dokter trouwens gezegd voor hoe lang de slaappillen nodig zijn?
Vervelend dat je je zo rot voelt. Een depressie is echt niet fijn. Wel goed dat je hulp hebt gezocht! Hopelijk gaat dat helpen.
Ik weet niet precies hoe lang een depressie duurt, maar natuurlijk is dit ook per persoon verschillend. Ik meen ergens te hebben gelezen dat een depressie gemiddeld 8 maanden duurt.
Er bestaat ook een vorm van depressie, dysthymie. Dit is een soort "mildere" depressie die jaren aanhoudt.
Ik vind depressie wel een ingewikkeld iets, omdat er vaak zoveel factoren een rol spelen. Die factoren beïnvloeden elkaar constant waardoor het moeilijk is echt grip erop te krijgen.
Ik herken wel wat je schrijft in je openingspost, alles lijkt teveel, zelfs de kleine dingen zoals boodschappen doen kunnen overweldigend zijn. Probeer nu toch te accepteren dat het even niet gaat. Het is moeilijk, want vaak verwachten we dan toch zoveel van onszelf, maar dat zorgt alleen voor mee stress. Stel kleine doelen voor jezelf, bijvoorbeeld "Vandaag ga ik 10 minuten naar buiten." of "Vandaag ga ik 1 e-mail beantwoorden" en dan voor die dag tevreden zijn wanneer je dat ene doel hebt behaald. Naarmate het beter gaat kun je grotere of meer doelen per dag stellen, maar nu gaat dat misschien even niet. Gun jezelf de rust die je nodig hebt.
Ook herken ik wat je schrijft over "stel ik me niet aan?" Het ene moment is alles teveel, het andere moment lijkt het toch wel te gaan...en dan ga je denken, "iedereen heeft toch wel eens een rotdag? Ik moet gewoon....[positiever zijn/meer in mezelf geloven/niet teveel op me nemen/meer sporten/gezonder eten]" vul maar in...
Wat wordt dit weer een lang stuk! Hoe is het bij de psych. gegaan vorige week? Heb je je vragen die je in het laatste deel van je post daar ook gesteld? Ik denk dat hij/zij je verder kan helpen daarmee.
Wat vind je er eigenlijk zelf van dat je deze "diagnose" hebt gehad. Uit je post maak ik op (maar misschien doe ik dat verkeerd) dat je je er wel wat tegen verzet. Logisch ook, want wie wil er nog depressief zijn? Ik hoop dat je het voor nu toch wel iets kan accepteren zodat je ook minder druk op jezelf legt om van alles te moeten en te doen of een bepaalde manier te zijn.
Je "moet" het leven niet leuk vinden. Nu vind je het even kut, het is nu ook even kut voor je! Laat die gevoelens en gedachten toe. Het wordt wel beter. Je bent hulp aan het zoeken en je staat er niet alleen voor.
Veel succes, ik hoop dat je snel baat hebt bij je psych.
Heeft de dokter trouwens gezegd voor hoe lang de slaappillen nodig zijn?
anoniem_51794 wijzigde dit bericht op 18-08-2009 13:46
Reden: toevoeging.
Reden: toevoeging.
% gewijzigd
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:48
Je stelt je absoluut niet aan! Wat Meds al zei is dat een depressie een pittige en heftige ziekte kan zijn. Wel erg goed dat je wel de wil hebt om dingen te gaan ondernemen.
Zelf werk ik in de psychiatrie en daar word verwacht dat je op tijd je bed uit komt en je dag zinvol besteed.
Voor jou kan het zijn dat je om 9 uur uit bed komt, gaat douchen, boodschappen doen, even ontspannen (niet in bed gaan liggen!), eten, iemand bellen/knutselen, iets kleins schoonmaken. (Dit is een voorbeeld)
Bij de laatste onderzoeken is aangetoont dat je weinig hebt aan runningtherpie (sorry meds) maar dat het wel een overwinning kan zijn voor jezelf en dat het je weer energie geeft.
Succes en je stelt je absoluut niet aan!
Zelf werk ik in de psychiatrie en daar word verwacht dat je op tijd je bed uit komt en je dag zinvol besteed.
Voor jou kan het zijn dat je om 9 uur uit bed komt, gaat douchen, boodschappen doen, even ontspannen (niet in bed gaan liggen!), eten, iemand bellen/knutselen, iets kleins schoonmaken. (Dit is een voorbeeld)
Bij de laatste onderzoeken is aangetoont dat je weinig hebt aan runningtherpie (sorry meds) maar dat het wel een overwinning kan zijn voor jezelf en dat het je weer energie geeft.
Succes en je stelt je absoluut niet aan!
Nee echt?
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:50
hallo chocolover,
natuurlijk weet ik niet hoe lang zón dip gaat duren.ben zelf na een burnout deprie geworden.Ik wilde het liefst hele dagen in bed blijven liggen,maar dat is nu juist fout.Je moet iets gaan doen waarbij je niet moet nadenken en dan bedoel ik niet wandelen of zo,maar lekker sporten.Ik weet dat je de fut er nu niet voor hebt,maar toch doen.Heb even (vergeef me de uitdrukking) schijt aan iedereen en mep die steen in twee als je begrijpt wat ik bedoel.waarschijnlijk zijn er oorzaken van je depr. ga na of de dingen die je somber maken ook echt de moeite waard zijn om somber van te worden.bekijk het anders bv vergaat de wereld echt als dat en dit niet lukt of ben ik echt een mislukking als ik dit niet kan,zouden mijn vrienden en vriendinnen vader of moeder me minder vinden als bepaalde wensen niet uitkomen. Ik weet zeker van niet probeer jezelf te overtuigen je bent nog jong,werk er zelf aan...mij is het gelukt
en als het iets minder gaat of iets tegen valt dan denk ik gewoon....iedereen heeft wel eens een kutdag.
groeten en veel succes
natuurlijk weet ik niet hoe lang zón dip gaat duren.ben zelf na een burnout deprie geworden.Ik wilde het liefst hele dagen in bed blijven liggen,maar dat is nu juist fout.Je moet iets gaan doen waarbij je niet moet nadenken en dan bedoel ik niet wandelen of zo,maar lekker sporten.Ik weet dat je de fut er nu niet voor hebt,maar toch doen.Heb even (vergeef me de uitdrukking) schijt aan iedereen en mep die steen in twee als je begrijpt wat ik bedoel.waarschijnlijk zijn er oorzaken van je depr. ga na of de dingen die je somber maken ook echt de moeite waard zijn om somber van te worden.bekijk het anders bv vergaat de wereld echt als dat en dit niet lukt of ben ik echt een mislukking als ik dit niet kan,zouden mijn vrienden en vriendinnen vader of moeder me minder vinden als bepaalde wensen niet uitkomen. Ik weet zeker van niet probeer jezelf te overtuigen je bent nog jong,werk er zelf aan...mij is het gelukt
en als het iets minder gaat of iets tegen valt dan denk ik gewoon....iedereen heeft wel eens een kutdag.
groeten en veel succes
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:53
Allereerst even een
Ik weet hoe klote dit voelt, en ik begrijp je post ook heel goed. Ik ben een paar jaar geleden overspannen geweest, en qua klachten is dat eigenlijk heel erg vergelijkbaar (ergens is het een soort van depressie). Vooral dat dood- en doodmoe zijn en overal pijn herken ik heel erg. Lijkt mij een duidelijk teken dat je niet aan het werk moet gaan, als je al niet eens kunt stofzuigen. Als dat betekent dat je naar de Arboarts moet, dan moet dat maar. Vind je het vervelend om daar te vertellen wat er aan de hand is, of ben je bang dat ze je een aansteller vinden? Ze krijgen veel vaker te maken met dit soort klachten, dus het is echt niet raar. Je kunt eventueel iemand meenemen (partner, ouder/goede vriendin), als je bang bent dat je bijvoorbeeld niet goed uit je woorden komt of zo. Dan heb je ook minder het gevoel dat je er alleen voorstaat.
Wat betreft het gevoel dat je je aanstelt: ik denk dat iedereen met een depressie/burn-out etc dat herkent. Je bent immers niet lichamelijk meetbaar ziek, en je wilt ook helemaal niet ziek zijn. Ik had ook heel erg het idee dat ik geen reden had om ziek te zijn, er waren geen grote drama's in mijn leven, ik had het niet extra zwaar door financiele problemen etc. Maar zo werkt het nou eenmaal niet met dit soort aandoeningen, die overkomen je soms gewoon en jij hebt net zo veel recht om je klote te voelen als een ander. Het accepteren en echt een stapje terug doen is de eerste stap om beter te worden, want dan hou je pas op met er voortdurend tegen vechten. Echt heel goed dat je naar je huisarts gegaan bent! Je wilt niet weten hoeveel mensen zelf maar blijven doormodderen omdat ze de diagnose niet willen weten.
Wat betreft hoe lang het duurt, daar kan helaas niemand je antwoord op geven. Bij de een is er na een paar weken/maanden duidelijke verbetering, bij de ander duurt het veel langer. Daarnaast is het soms moeiljik te bepalen wanneer je 'beter' bent. Ik had geen dag waarop ik wakker werd en alles ineens over was. Het was meer dat ik op een bepaald momnet ineens besefte dat ik al dagen behoorlijk vel energie had, en zin had om dingen te ondernemen. En die periodes worden steeds langer (terugvallen is heel normaal, en hoe minder je je daar tegen verzet, hoe sneller ze voorbij gaan!), tot ze uiteindelijk de ruime meerderheid van de tijd vormen. In mijn geval heeft het in totaal een maand of zes geduurd, maar ik was na vier maanden al weer weer fulltime aan het werk. Maar nogmaals, dat hangt van zoveel dingen af, dat dat niet zoveel zegt voor iemand anders.
In elk geval is het feit dat je hulp gezocht hebt al een grote stap in de goede richting, ook omdat je nu zelf het heft in handen hebt genomen om er iets aan te gaan doen.
Oh ja, en wat betreft je werkgever die niet blij is: heeft hij even pech! Jij bent er ook niet bepaald blij mee, maar dat verandert ook niks. Net zo goed als jij het zult moeten accepteren geldt dat ook voor hem, dus probeer lullige opmerkingen zoveel mogelijk te negeren. (Ter vergelijking: ik ken iemand die kwam vertellen dat ze kanker had en chemokuren moest ondergaan, waarvan de werkgever zei: 'oh, maar dat komt nu wel heel slecht uit...'. Sommige mensen zijn gewoon horken, dat is jouw probleem niet.
Heel veel sterkte!
Ik weet hoe klote dit voelt, en ik begrijp je post ook heel goed. Ik ben een paar jaar geleden overspannen geweest, en qua klachten is dat eigenlijk heel erg vergelijkbaar (ergens is het een soort van depressie). Vooral dat dood- en doodmoe zijn en overal pijn herken ik heel erg. Lijkt mij een duidelijk teken dat je niet aan het werk moet gaan, als je al niet eens kunt stofzuigen. Als dat betekent dat je naar de Arboarts moet, dan moet dat maar. Vind je het vervelend om daar te vertellen wat er aan de hand is, of ben je bang dat ze je een aansteller vinden? Ze krijgen veel vaker te maken met dit soort klachten, dus het is echt niet raar. Je kunt eventueel iemand meenemen (partner, ouder/goede vriendin), als je bang bent dat je bijvoorbeeld niet goed uit je woorden komt of zo. Dan heb je ook minder het gevoel dat je er alleen voorstaat.
Wat betreft het gevoel dat je je aanstelt: ik denk dat iedereen met een depressie/burn-out etc dat herkent. Je bent immers niet lichamelijk meetbaar ziek, en je wilt ook helemaal niet ziek zijn. Ik had ook heel erg het idee dat ik geen reden had om ziek te zijn, er waren geen grote drama's in mijn leven, ik had het niet extra zwaar door financiele problemen etc. Maar zo werkt het nou eenmaal niet met dit soort aandoeningen, die overkomen je soms gewoon en jij hebt net zo veel recht om je klote te voelen als een ander. Het accepteren en echt een stapje terug doen is de eerste stap om beter te worden, want dan hou je pas op met er voortdurend tegen vechten. Echt heel goed dat je naar je huisarts gegaan bent! Je wilt niet weten hoeveel mensen zelf maar blijven doormodderen omdat ze de diagnose niet willen weten.
Wat betreft hoe lang het duurt, daar kan helaas niemand je antwoord op geven. Bij de een is er na een paar weken/maanden duidelijke verbetering, bij de ander duurt het veel langer. Daarnaast is het soms moeiljik te bepalen wanneer je 'beter' bent. Ik had geen dag waarop ik wakker werd en alles ineens over was. Het was meer dat ik op een bepaald momnet ineens besefte dat ik al dagen behoorlijk vel energie had, en zin had om dingen te ondernemen. En die periodes worden steeds langer (terugvallen is heel normaal, en hoe minder je je daar tegen verzet, hoe sneller ze voorbij gaan!), tot ze uiteindelijk de ruime meerderheid van de tijd vormen. In mijn geval heeft het in totaal een maand of zes geduurd, maar ik was na vier maanden al weer weer fulltime aan het werk. Maar nogmaals, dat hangt van zoveel dingen af, dat dat niet zoveel zegt voor iemand anders.
In elk geval is het feit dat je hulp gezocht hebt al een grote stap in de goede richting, ook omdat je nu zelf het heft in handen hebt genomen om er iets aan te gaan doen.
Oh ja, en wat betreft je werkgever die niet blij is: heeft hij even pech! Jij bent er ook niet bepaald blij mee, maar dat verandert ook niks. Net zo goed als jij het zult moeten accepteren geldt dat ook voor hem, dus probeer lullige opmerkingen zoveel mogelijk te negeren. (Ter vergelijking: ik ken iemand die kwam vertellen dat ze kanker had en chemokuren moest ondergaan, waarvan de werkgever zei: 'oh, maar dat komt nu wel heel slecht uit...'. Sommige mensen zijn gewoon horken, dat is jouw probleem niet.
Heel veel sterkte!
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:57
Nee je stelt je niet aan. Je bent ziek. En dat is de eerste keer heel moeilijk voor te stellen.
Bij mij duurt een depressie nooit langer dan 4 maanden (waarom weet ik niet... tegen die tijd kom ik er weer uit, ook al heb ik alleen maar op de bank gezeten). Dat als antwoord op je vraag.
Natuurlijk werkt het niet bij iedereen hetzelfde.
Wat vooral belangrijk is, is inzicht te krijgen in jezelf, in je ziekte. Inzicht krijgen welke factoren gemaakt hebben dat jij depressief werd, en hoe je in het vervolg misschien een depressie kunt voorkomen.
Vaak kun je zo'n analyse beter achteraf maken. Hoofdzaak is nu dat je uit je depressie kunt komen.
Stel niet teveel eisen aan jezelf. Neem veel rust. Probeer 's nachts goed te slapen (desnoods met slaappillen) en doe overdag alleen wat simpele dingen. Boodschappen, koken, dat soort dingen.
Als stofzuigen zwaar is begin je met af en toe 10 min stofzuigen.
Misschien kun je iemand in de omgeving vragen om af en toe samen te wandelen. Bijvoorbeeld.
Heel veel sterkte
Bij mij duurt een depressie nooit langer dan 4 maanden (waarom weet ik niet... tegen die tijd kom ik er weer uit, ook al heb ik alleen maar op de bank gezeten). Dat als antwoord op je vraag.
Natuurlijk werkt het niet bij iedereen hetzelfde.
Wat vooral belangrijk is, is inzicht te krijgen in jezelf, in je ziekte. Inzicht krijgen welke factoren gemaakt hebben dat jij depressief werd, en hoe je in het vervolg misschien een depressie kunt voorkomen.
Vaak kun je zo'n analyse beter achteraf maken. Hoofdzaak is nu dat je uit je depressie kunt komen.
Stel niet teveel eisen aan jezelf. Neem veel rust. Probeer 's nachts goed te slapen (desnoods met slaappillen) en doe overdag alleen wat simpele dingen. Boodschappen, koken, dat soort dingen.
Als stofzuigen zwaar is begin je met af en toe 10 min stofzuigen.
Misschien kun je iemand in de omgeving vragen om af en toe samen te wandelen. Bijvoorbeeld.
Heel veel sterkte
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 18 augustus 2009 om 13:57
Hoi runner,
Ik voelde me op mijn gemak bij de psych. Het was een soort van intake en ik moest vertellen waar ik over pieker. Rijtje opgenoemd en hij zei dat het toch wel erg veel was voor mijn leeftijd. Dat was nog maar 10 %. Ik schrok er zelf van dat ik dat zei. Vandaar dat we nu elke week gaan praten. Ik moet mijn eigen mental coach gaan worden, daar gaan we naartoe werken. Mijn grenzen leren aangeven en assertiever worden. Zo was ik .. Nu voel ik me af en toe een bang vogeltje dat uit het nest is gevallen.
Ben opgegroeid in een gezin met depressieve familieleden vandaar dat ik me er tegen wil verzetten. Maar ik wil beter worden, me goed gaan voelen. En dat is idd het lastige, soms heb ik goede momenten en dan denk ik zie je er is niks aan de hand. Maar er is wel iets aan de hand.
Vandaag is gewoon een slechte dag omdat ik morgen naar de Arbo moet. Ik ben bang dat hij zegt dat ik moet werken want hij wordt natuurlijk wel betaald door mijn werkgever. En werkgever wil me liever kwijt. Ik maak me gewoon zo druk! Zonder deze baan kan ik mijn opleiding niet afmaken en ik hoef nog maar een jaar. Maar ik stop liever vandaag dan morgen maar dat is vluchtgedrag volgens de psych. Pfff.. Ontslaan doen ze me toch wel.
De slaappillen mocht ik niet langer dan een week gebruiken, heb er maar 3 ingenomen omdat vrienden/familie ertegen waren. Rook nu een licht jointje om in slaap te komen, gelukkig werkt het.
Ik probeer het te accepteren maar doen anderen dat ook?
Ik voelde me op mijn gemak bij de psych. Het was een soort van intake en ik moest vertellen waar ik over pieker. Rijtje opgenoemd en hij zei dat het toch wel erg veel was voor mijn leeftijd. Dat was nog maar 10 %. Ik schrok er zelf van dat ik dat zei. Vandaar dat we nu elke week gaan praten. Ik moet mijn eigen mental coach gaan worden, daar gaan we naartoe werken. Mijn grenzen leren aangeven en assertiever worden. Zo was ik .. Nu voel ik me af en toe een bang vogeltje dat uit het nest is gevallen.
Ben opgegroeid in een gezin met depressieve familieleden vandaar dat ik me er tegen wil verzetten. Maar ik wil beter worden, me goed gaan voelen. En dat is idd het lastige, soms heb ik goede momenten en dan denk ik zie je er is niks aan de hand. Maar er is wel iets aan de hand.
Vandaag is gewoon een slechte dag omdat ik morgen naar de Arbo moet. Ik ben bang dat hij zegt dat ik moet werken want hij wordt natuurlijk wel betaald door mijn werkgever. En werkgever wil me liever kwijt. Ik maak me gewoon zo druk! Zonder deze baan kan ik mijn opleiding niet afmaken en ik hoef nog maar een jaar. Maar ik stop liever vandaag dan morgen maar dat is vluchtgedrag volgens de psych. Pfff.. Ontslaan doen ze me toch wel.
De slaappillen mocht ik niet langer dan een week gebruiken, heb er maar 3 ingenomen omdat vrienden/familie ertegen waren. Rook nu een licht jointje om in slaap te komen, gelukkig werkt het.
Ik probeer het te accepteren maar doen anderen dat ook?
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:02
choco ik herkende veel dingen die je schreef,vroeger was ik ook n paar keer depressief/overspannen.
je zegt dat je al! 2 weken thuis zit en dat je baas er niet blij mee is.
kom zeg iedereen wordt wel eens ziek,hij kan je dit niet kwalijk nemen,voel je niet schuldig.
dat je lichaam pijn doet is niet vreemd het protesteert gewoon.
je moet! luisteren naar je lichaam en rust houden,laat de boel de boel, jij hebt nergens zin in dus doe t dan ook niet.
maak je geen zorgen over hoe de buitenwereld erover denkt,als je naar de arbo gaat begrijpen ze je wel ze hebben t meer gezien.
rust is alles wat je nodig hebt,als je er aan toe bent kun je n wandeling maken of fietsen,maar dwing jezelf niet daartoe.
het heeft z,n tijd nodig.
ik had zo,n 5 weken nodig om weer rustig te beginnen met werken,maar dat is voor iedereen anders.
meis ik geef je een dikke knuf en sterkte.
je zegt dat je al! 2 weken thuis zit en dat je baas er niet blij mee is.
kom zeg iedereen wordt wel eens ziek,hij kan je dit niet kwalijk nemen,voel je niet schuldig.
dat je lichaam pijn doet is niet vreemd het protesteert gewoon.
je moet! luisteren naar je lichaam en rust houden,laat de boel de boel, jij hebt nergens zin in dus doe t dan ook niet.
maak je geen zorgen over hoe de buitenwereld erover denkt,als je naar de arbo gaat begrijpen ze je wel ze hebben t meer gezien.
rust is alles wat je nodig hebt,als je er aan toe bent kun je n wandeling maken of fietsen,maar dwing jezelf niet daartoe.
het heeft z,n tijd nodig.
ik had zo,n 5 weken nodig om weer rustig te beginnen met werken,maar dat is voor iedereen anders.
meis ik geef je een dikke knuf en sterkte.
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:04
Hoi chocolover,
Hoe oud ben je eigenlijk? (je schrijft een paar keer dat je "zo jong" bent, vind je eigenlijk dat je niet zo "mag" zijn op deze leeftijd?) Depressies komen ook bij heel jonge mensen voor, dus voel je je vooral niet schuldig!
Begrijpelijk dat je het spannend vindt voor morgen en dat je je rot gaat voelen als je zoveel moet piekeren. Ik heb weinig verstand van werkzaken en hoe de Arbo in elkaar steekt dus kan daar niet zoveel over zeggen. Kan me niet voorstellen dat hij zegt dat je moet werken omdat jouw werkgever hem betaalt!? Zo werkt het toch zeker niet?
Ik hoop dat je je wat meer op je gemak gaat voelen bij de psych, maar als dat niet gebeurt zou ik wel wisselen. foutje, ik las je bericht verkeerd, dacht dat je je niet op je gemak voelde, fijn dat het juist wel zo is! Er moet wel een klik zijn tussen jou en je hulpverlener anders schiet het natuurlijk niet op.
Echt goed dat je hulp hebt gezocht! Ik lees hier ook andere goede tips voorbij komen, hoop dat je daar wat aan gaat hebben.
Hoe oud ben je eigenlijk? (je schrijft een paar keer dat je "zo jong" bent, vind je eigenlijk dat je niet zo "mag" zijn op deze leeftijd?) Depressies komen ook bij heel jonge mensen voor, dus voel je je vooral niet schuldig!
Begrijpelijk dat je het spannend vindt voor morgen en dat je je rot gaat voelen als je zoveel moet piekeren. Ik heb weinig verstand van werkzaken en hoe de Arbo in elkaar steekt dus kan daar niet zoveel over zeggen. Kan me niet voorstellen dat hij zegt dat je moet werken omdat jouw werkgever hem betaalt!? Zo werkt het toch zeker niet?
Ik hoop dat je je wat meer op je gemak gaat voelen bij de psych, maar als dat niet gebeurt zou ik wel wisselen. foutje, ik las je bericht verkeerd, dacht dat je je niet op je gemak voelde, fijn dat het juist wel zo is! Er moet wel een klik zijn tussen jou en je hulpverlener anders schiet het natuurlijk niet op.
Echt goed dat je hulp hebt gezocht! Ik lees hier ook andere goede tips voorbij komen, hoop dat je daar wat aan gaat hebben.
anoniem_51794 wijzigde dit bericht op 18-08-2009 14:07
Reden: oeps, verkeerd gelezen
Reden: oeps, verkeerd gelezen
% gewijzigd
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:13
Ik ben 23. Ik weet dat het op elke leeftijd voorkomt maar ik vind het leven echt verschrikkelijk en dat terwijl ik nog 70 jaar te gaan heb!
Ik heb geen diploma's omdat ik er vroeger een zooitje van heb gemaakt. Iemand schreef dat ik moet gaan kijken of mensen me minder vinden als ik dingen niet kan of doe. Ik vertelde mijn moeder en zus dat ik depressief ben en het eerste was: dan maak je zeker weer je opleiding niet af?
Mijn leven is kut geweest en dat is het nog steeds, dat hou je toch geen 70 jaar vol?
Vandaag is gewoon weer een kutdag
Ik heb geen diploma's omdat ik er vroeger een zooitje van heb gemaakt. Iemand schreef dat ik moet gaan kijken of mensen me minder vinden als ik dingen niet kan of doe. Ik vertelde mijn moeder en zus dat ik depressief ben en het eerste was: dan maak je zeker weer je opleiding niet af?
Mijn leven is kut geweest en dat is het nog steeds, dat hou je toch geen 70 jaar vol?
Vandaag is gewoon weer een kutdag
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:35
ha suus ik heb het ook niet over rennen. Ik heb het over beweging in het algemeen. Er is overtuigend aangetoond dat bewegen (vooral in de buitenlucht) de serotonine aanmaak stimuleert, mensen beter laat in en doorslapen en bovendien de conditie verbeterd waardoor vermoeidheidsklachten afnemen. Je hoeft niet te rennen, een half uurtje wandelen of fietsen doet ook al genoeg
dinsdag 18 augustus 2009 om 14:55
lieve moeder en zus heb je zeg!
ze moeten je steunen hoe je er ook voorstaat.
wat me opvalt is dat jij toch wel n minderwaardigheids complex hebt daar zou je iets aan kunnen doen dmv een cursus.
niet direct laat 1st dit overgaan.
ik heb ook geen diploma,s, ben er ook gekomen wat werk enz betreft.
toen ik zo jong was als jij was ik onzeker,dacht dat iedereen beter was en ik n nul.
liep altijd met kromme rug,durfde niet voor m,n mening uit te komen.
ik had ook altijd de kutklusjes ik durfde toch geen nee te zeggen.
nu ik wel nee zeg op sommige dingen houden de mensen niet minder van me,ze respecteren juist mijn mening.
er ligt een wereld voor je open weet je.
ze moeten je steunen hoe je er ook voorstaat.
wat me opvalt is dat jij toch wel n minderwaardigheids complex hebt daar zou je iets aan kunnen doen dmv een cursus.
niet direct laat 1st dit overgaan.
ik heb ook geen diploma,s, ben er ook gekomen wat werk enz betreft.
toen ik zo jong was als jij was ik onzeker,dacht dat iedereen beter was en ik n nul.
liep altijd met kromme rug,durfde niet voor m,n mening uit te komen.
ik had ook altijd de kutklusjes ik durfde toch geen nee te zeggen.
nu ik wel nee zeg op sommige dingen houden de mensen niet minder van me,ze respecteren juist mijn mening.
er ligt een wereld voor je open weet je.
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
dinsdag 18 augustus 2009 om 15:00
hallo chocolover,
misschien kwam het niet duidelijk over.Je bent depressief omdat laat maar zeggen het leven tot nu toe wat tegen zit.sommige doelen zijn niet gehaald enz de vraag is alleen of die doelen enz het enige is wat het leven de moeite waard maken, er is nog zoveel.De vraag is niet wat mensen er van vinden dat ik depressief ben maar wat ze van jou vinden.natuurlijk is je moeder teleurgesteld dat je je opleiding niet heb afgemaakt dat zou iedere ouder zijn,maar ze ziet je nog even graag en misschien weet ze zich ook geen houding te geven wat jou depressie betreft.iemand met een depressie denkt te veel na ziet in alles spoken ik weet het ben er geweest
toch moet je proberen om licht puntjes te vinden,hoe meer je er kunt verzamelen hoe groter het licht. het is moeilijk ik weet het maar ga echt zoeken.beloon je zelf voor kleine prestaties,maak kleine doelen voor jezelf hoe idioot het ook is,
schouders recht wandel desnoods een flink eind en zeg ieder
die je tegen komt gedag.al deze forum leden bewijzen dat de wereld nog zo slecht niet is en willen je helpen en steunen,dat moet toch een enorme opkikker zijn.
misschien kwam het niet duidelijk over.Je bent depressief omdat laat maar zeggen het leven tot nu toe wat tegen zit.sommige doelen zijn niet gehaald enz de vraag is alleen of die doelen enz het enige is wat het leven de moeite waard maken, er is nog zoveel.De vraag is niet wat mensen er van vinden dat ik depressief ben maar wat ze van jou vinden.natuurlijk is je moeder teleurgesteld dat je je opleiding niet heb afgemaakt dat zou iedere ouder zijn,maar ze ziet je nog even graag en misschien weet ze zich ook geen houding te geven wat jou depressie betreft.iemand met een depressie denkt te veel na ziet in alles spoken ik weet het ben er geweest
toch moet je proberen om licht puntjes te vinden,hoe meer je er kunt verzamelen hoe groter het licht. het is moeilijk ik weet het maar ga echt zoeken.beloon je zelf voor kleine prestaties,maak kleine doelen voor jezelf hoe idioot het ook is,
schouders recht wandel desnoods een flink eind en zeg ieder
die je tegen komt gedag.al deze forum leden bewijzen dat de wereld nog zo slecht niet is en willen je helpen en steunen,dat moet toch een enorme opkikker zijn.
dinsdag 18 augustus 2009 om 19:24
quote:suus0105 schreef op 18 augustus 2009 @ 13:48:
Bij de laatste onderzoeken is aangetoont dat je weinig hebt aan runningtherpie (sorry meds) maar dat het wel een overwinning kan zijn voor jezelf en dat het je weer energie geeft.
Ik ben erg benieuwd naar die onderzoeken.....waar heb je dat vandaan of waar kan ik dat ergens teruglezen?
Bij de laatste onderzoeken is aangetoont dat je weinig hebt aan runningtherpie (sorry meds) maar dat het wel een overwinning kan zijn voor jezelf en dat het je weer energie geeft.
Ik ben erg benieuwd naar die onderzoeken.....waar heb je dat vandaan of waar kan ik dat ergens teruglezen?
You don´t have to believe everything you think
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:21
Over dat niet toegeven aan inactief zijn:
Ik vatte dat zelf destijds op als ik MOET actief zijn. Ik MOET sporten en ik MAG niet op de bank gaan hangen. Terwijl ik dus totaal uitgeput was. Ben zelfs een week met een strak schema aan de gang gegaan met wat ik van uur tot uur ging doen. Zo, na die week was ik pas echt doorgedraaid.
Gelukkig heeft mijn psychiater dat toen goed genuanceerd. Die aanbevelingen gelden voor mensen die anders echt hun bed niet meer uitkomen.
Ik ben uiteindelijk genezen door op mijn bank te gaan hangen en behoorlijk inactief te zijn.
Wel: elke dag douchen en aankleden (soms pas tegen 12.00 uur). Ook (bijna) elke dag een half uurtje fietsen en later 3 tot 4 keer per week zwemmen.
En verder een beetje de vaatwasser uitruimen en dan weer op de bank gaan liggen. Had ik echt..echt.. nodig.
Werd in het begin al misselijk van de supermarkt.
Ik vatte dat zelf destijds op als ik MOET actief zijn. Ik MOET sporten en ik MAG niet op de bank gaan hangen. Terwijl ik dus totaal uitgeput was. Ben zelfs een week met een strak schema aan de gang gegaan met wat ik van uur tot uur ging doen. Zo, na die week was ik pas echt doorgedraaid.
Gelukkig heeft mijn psychiater dat toen goed genuanceerd. Die aanbevelingen gelden voor mensen die anders echt hun bed niet meer uitkomen.
Ik ben uiteindelijk genezen door op mijn bank te gaan hangen en behoorlijk inactief te zijn.
Wel: elke dag douchen en aankleden (soms pas tegen 12.00 uur). Ook (bijna) elke dag een half uurtje fietsen en later 3 tot 4 keer per week zwemmen.
En verder een beetje de vaatwasser uitruimen en dan weer op de bank gaan liggen. Had ik echt..echt.. nodig.
Werd in het begin al misselijk van de supermarkt.
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:43
quote:chocolover schreef op 18 augustus 2009 @ 14:13:
Ik ben 23. Ik weet dat het op elke leeftijd voorkomt maar ik vind het leven echt verschrikkelijk en dat terwijl ik nog 70 jaar te gaan heb!
Ik heb geen diploma's omdat ik er vroeger een zooitje van heb gemaakt. Iemand schreef dat ik moet gaan kijken of mensen me minder vinden als ik dingen niet kan of doe. Ik vertelde mijn moeder en zus dat ik depressief ben en het eerste was: dan maak je zeker weer je opleiding niet af?
Mijn leven is kut geweest en dat is het nog steeds, dat hou je toch geen 70 jaar vol?
Vandaag is gewoon weer een kutdag Als je wilt kun je mee gaan schrijven op het topic 'Stap voor stap'. Lees de titel maar eens en kijk of het je aanspreekt.
Ik ben 23. Ik weet dat het op elke leeftijd voorkomt maar ik vind het leven echt verschrikkelijk en dat terwijl ik nog 70 jaar te gaan heb!
Ik heb geen diploma's omdat ik er vroeger een zooitje van heb gemaakt. Iemand schreef dat ik moet gaan kijken of mensen me minder vinden als ik dingen niet kan of doe. Ik vertelde mijn moeder en zus dat ik depressief ben en het eerste was: dan maak je zeker weer je opleiding niet af?
Mijn leven is kut geweest en dat is het nog steeds, dat hou je toch geen 70 jaar vol?
Vandaag is gewoon weer een kutdag Als je wilt kun je mee gaan schrijven op het topic 'Stap voor stap'. Lees de titel maar eens en kijk of het je aanspreekt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:45
quote:suus0105 schreef op 18 augustus 2009 @ 13:48:
Zelf werk ik in de psychiatrie en daar word verwacht dat je op tijd je bed uit komt en je dag zinvol besteed.
Oei, ik voel alweer agressie opkomen. Niet persoonlijk hoor Suus, maar ik heb zo'n hekel aan die 'algemene aanpak'.
Ik ben net als één van de andere forummers benieuwd waar het inzicht vandaan komt dat hardlopen niet werkt. Heb je misschien een link naar een artikel?
Zelf werk ik in de psychiatrie en daar word verwacht dat je op tijd je bed uit komt en je dag zinvol besteed.
Oei, ik voel alweer agressie opkomen. Niet persoonlijk hoor Suus, maar ik heb zo'n hekel aan die 'algemene aanpak'.
Ik ben net als één van de andere forummers benieuwd waar het inzicht vandaan komt dat hardlopen niet werkt. Heb je misschien een link naar een artikel?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 09:19
Zelf ben ik al meer dan 2 jaar aan het sukkelen. Had een prenatale en een postnatale psychose met een depressie daarover. Na 2 jaar was ik er klaar mee en ben dan een dagbehandeling gaan volgen. Volg deze als sinds maart dit jaar. En ik moet zeggen het helpt !! Ik ben er wijzer uit geworden en weet percies wat er met me gaande is/was en hoe ik er met om moet gaan. Ik had dus een psychose en heb een hele tijd nog een depressie gehad. Depressie is stilaan aan het verminderen. Maar het maakt mijn leven niet makkelijker ik heb namelijk borderline.
Ik zou zo zeggen doe eens een intakegesprek bij een centrum voor dagbehandeling, zij kunnen echt mirakels verrichten.
Ik zou zo zeggen doe eens een intakegesprek bij een centrum voor dagbehandeling, zij kunnen echt mirakels verrichten.
donderdag 20 augustus 2009 om 19:45
Hoi chocolover,
Wees niet bang en doe wat je denkt dat je lichaam tegen je zegt.
Als jij niet wilt stofzuigen doe het dan ook niet, wil je slapen ga even een dutje doen, wil je gewoon even op de bank zitten en blijkt dat de hele dag te zijn, dan is dat maar zo... wat maakt het nou uit.
Als je geaccepteerd (wat ik het moelijkst vond) hebt dat je het allemaal even niet meer kan. Dan zie je vanzelf dat je weer fut krijgt in dingen, echtwaar. (hoef je nu niet te zien, komt vanzelf)
Heel veel sterkte, vele met je hebben het meegemaakt en iedereen weet altijd vele adviezen te geven, maar volg wat je lichaam tegen je zegt.
Wees niet bang en doe wat je denkt dat je lichaam tegen je zegt.
Als jij niet wilt stofzuigen doe het dan ook niet, wil je slapen ga even een dutje doen, wil je gewoon even op de bank zitten en blijkt dat de hele dag te zijn, dan is dat maar zo... wat maakt het nou uit.
Als je geaccepteerd (wat ik het moelijkst vond) hebt dat je het allemaal even niet meer kan. Dan zie je vanzelf dat je weer fut krijgt in dingen, echtwaar. (hoef je nu niet te zien, komt vanzelf)
Heel veel sterkte, vele met je hebben het meegemaakt en iedereen weet altijd vele adviezen te geven, maar volg wat je lichaam tegen je zegt.
donderdag 20 augustus 2009 om 21:09
quote:chocolover schreef op 18 augustus 2009 @ 13:11:
Hallo allemaal,
Na allerlei topics te hebben gelezen over depressies blijf ik me afvragen hoelang een depressie duurt.
Ik zit al maanden (jaren?) niet lekker in mijn vel.Eindelijk de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Sinds vorige week de diagnose depressief gekregen en 2 dagen later begonnen bij de psych. Geen antidepressiva gekregen trouwens, wel slaappillen.
Ik zit zo in tweestrijd met mezelf, is dat normaal? Ik ben bang voor de Arbo waar ik naartoe moet dus denk ik laat ik maar gewoon aan het werk gaan. (Zit al 2 weken in de ziektewet). Hup, raap jezelf bij elkaar en ga gewoon door. Maar het lukt me niet! Als ik dat doe stort ik nog meer in ben ik bang voor. Alles kost me de grootste moeite en mijn lichaam doet zo'n pijn. Wil graag weer dingen doen zoals naar de winkel of gewoon mijn huisje stofzuigen en dweilen maar ik kan het niet. Werken dus al helemaal niet, het zou onverantwoord zijn als ik ga werken want ik werk met kinderen. Mijn werkgever is niet zo blij en dat is zacht uitgedrukt.
Aan de andere kant denk ik stel ik me niet aan? Ben ik niet gewoon moe? Iedereen voelt zich toch wel eens kut? Ik al jaren dus ik weet dat er iets is maar het is zo lastig want ik weet niet welke kant het opgaat, hoe lang het gaat duren en hoe ik hieruit ga komen? Ik vind het leven vreselijk en dat terwijl ik nog zo jong ben.. Vandaag is echt weer een kutdag.Een depressie duurt net zo lang tot je er iets aan gaat doen. Ik deed het PPS-systeem: Pillen Praten Sporten. Works for me. Maarja, iets oppakken als je depri bent voelt als met een paard op je rug over de Himalaya heen klimmen...
Hallo allemaal,
Na allerlei topics te hebben gelezen over depressies blijf ik me afvragen hoelang een depressie duurt.
Ik zit al maanden (jaren?) niet lekker in mijn vel.Eindelijk de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Sinds vorige week de diagnose depressief gekregen en 2 dagen later begonnen bij de psych. Geen antidepressiva gekregen trouwens, wel slaappillen.
Ik zit zo in tweestrijd met mezelf, is dat normaal? Ik ben bang voor de Arbo waar ik naartoe moet dus denk ik laat ik maar gewoon aan het werk gaan. (Zit al 2 weken in de ziektewet). Hup, raap jezelf bij elkaar en ga gewoon door. Maar het lukt me niet! Als ik dat doe stort ik nog meer in ben ik bang voor. Alles kost me de grootste moeite en mijn lichaam doet zo'n pijn. Wil graag weer dingen doen zoals naar de winkel of gewoon mijn huisje stofzuigen en dweilen maar ik kan het niet. Werken dus al helemaal niet, het zou onverantwoord zijn als ik ga werken want ik werk met kinderen. Mijn werkgever is niet zo blij en dat is zacht uitgedrukt.
Aan de andere kant denk ik stel ik me niet aan? Ben ik niet gewoon moe? Iedereen voelt zich toch wel eens kut? Ik al jaren dus ik weet dat er iets is maar het is zo lastig want ik weet niet welke kant het opgaat, hoe lang het gaat duren en hoe ik hieruit ga komen? Ik vind het leven vreselijk en dat terwijl ik nog zo jong ben.. Vandaag is echt weer een kutdag.Een depressie duurt net zo lang tot je er iets aan gaat doen. Ik deed het PPS-systeem: Pillen Praten Sporten. Works for me. Maarja, iets oppakken als je depri bent voelt als met een paard op je rug over de Himalaya heen klimmen...
donderdag 20 augustus 2009 om 22:52
quote:Lyvyan schreef op 20 augustus 2009 @ 21:09:
[...]
Een depressie duurt net zo lang tot je er iets aan gaat doen. Ik deed het PPS-systeem: Pillen Praten Sporten. Works for me. Maarja, iets oppakken als je depri bent voelt als met een paard op je rug over de Himalaya heen klimmen... ;)En dan altijd toch nog langer dan je wil!
[...]
Een depressie duurt net zo lang tot je er iets aan gaat doen. Ik deed het PPS-systeem: Pillen Praten Sporten. Works for me. Maarja, iets oppakken als je depri bent voelt als met een paard op je rug over de Himalaya heen klimmen... ;)En dan altijd toch nog langer dan je wil!
