Psyche
alle pijlers
Hypocriet of niet?
vrijdag 30 november 2018 om 14:49
Ik zit al een tijdje met iets in mijn maag, wat ik niet goed in het echte leven durf te bespreken. Mijn vraag is eigenlijk of het normaal is om in bepaalde situaties iets te doen of te zeggen omdat je weet dat een ander daar blij van wordt, zonder dat je dat zelf echt "voelt", of dat dit eigenlijk hypocriet is.
Ik twijfel nogal aan mezelf, omdat ik soms het idee heb dat ik minder "voel" dan andere mensen, op basis van hoe zij in bepaalde situaties reageren. Aan de andere kant denk ik dat ik ook best wel gewoon normaal kan zijn, tenminste als andere mensen - net als ik - ook soms iets zeggen om een ander op te vrolijken terwijl ze er zelf niet zo veel bij voelen.
Ik heb hieronder drie voorbeelden opgeschreven, ik ben heel benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken en hoe jullie dit soort situaties beleven.
Voorbeeld 1: Een collega vertelt dat zijn kat is overleden. Mijn reactie naar hem is iets in de lijn van: Oh wat verdrietig, hoe heette je kat, had je hem al lang, wat naar, etc. Maar dat zeg ik dan om mijn collega te troosten, want ik vind het zielig voor mijn collega, maar zelf voel ik me daar dan niet echt verdrietig over.
Voorbeeld 2: Mijn schoonzus stuurt me meerdere keren per week foto's of filmpjes van haar kinderen. Ik reageer dan met iets als "Leuk!" of "Lief" of "Wat knap!". Dat zeg ik dan voor mijn schoonzus omdat ik weet dat zij daar blij van wordt. Als ik eerlijk ben vind ik het namelijk vooral irritant om continue foto's en filmpjes te krijgen en vind ik er zelf weinig aan. Anders gezegd: ik vind de filmpjes dus niet "Leuk" of "Lief", maar zeg dat wel tegen mijn schoonzus omdat ik weet dat ik haar daar een plezier mee doe.
Voorbeeld 3: Mijn man is verkouden. Ik zeg dat ik het heel vervelend voor hem vind, haal zakdoekjes en neusspray, maak kopjes thee en zorg dat hij op tijd naar bed kan door eventuele klusjes / huishoudelijke dingen van hem over te nemen. Ik doe dat omdat ik weet dat mijn man zich daar beter door voelt, maar niet omdat ik het nou echt zo zielig vind dat hij verkouden is. Toen er een keer echt iets met hem aan de hand was toen voelde ik dat zelf ook wel. Maar voor iets als een verkoudheid? Nee, dan doe ik dat alleen om hem zich beter te laten voelen.
Ik twijfel nogal aan mezelf, omdat ik soms het idee heb dat ik minder "voel" dan andere mensen, op basis van hoe zij in bepaalde situaties reageren. Aan de andere kant denk ik dat ik ook best wel gewoon normaal kan zijn, tenminste als andere mensen - net als ik - ook soms iets zeggen om een ander op te vrolijken terwijl ze er zelf niet zo veel bij voelen.
Ik heb hieronder drie voorbeelden opgeschreven, ik ben heel benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken en hoe jullie dit soort situaties beleven.
Voorbeeld 1: Een collega vertelt dat zijn kat is overleden. Mijn reactie naar hem is iets in de lijn van: Oh wat verdrietig, hoe heette je kat, had je hem al lang, wat naar, etc. Maar dat zeg ik dan om mijn collega te troosten, want ik vind het zielig voor mijn collega, maar zelf voel ik me daar dan niet echt verdrietig over.
Voorbeeld 2: Mijn schoonzus stuurt me meerdere keren per week foto's of filmpjes van haar kinderen. Ik reageer dan met iets als "Leuk!" of "Lief" of "Wat knap!". Dat zeg ik dan voor mijn schoonzus omdat ik weet dat zij daar blij van wordt. Als ik eerlijk ben vind ik het namelijk vooral irritant om continue foto's en filmpjes te krijgen en vind ik er zelf weinig aan. Anders gezegd: ik vind de filmpjes dus niet "Leuk" of "Lief", maar zeg dat wel tegen mijn schoonzus omdat ik weet dat ik haar daar een plezier mee doe.
Voorbeeld 3: Mijn man is verkouden. Ik zeg dat ik het heel vervelend voor hem vind, haal zakdoekjes en neusspray, maak kopjes thee en zorg dat hij op tijd naar bed kan door eventuele klusjes / huishoudelijke dingen van hem over te nemen. Ik doe dat omdat ik weet dat mijn man zich daar beter door voelt, maar niet omdat ik het nou echt zo zielig vind dat hij verkouden is. Toen er een keer echt iets met hem aan de hand was toen voelde ik dat zelf ook wel. Maar voor iets als een verkoudheid? Nee, dan doe ik dat alleen om hem zich beter te laten voelen.
vrijdag 30 november 2018 om 14:56
Voorbeeld 1 zou ik gewoon zeggen 'rot voor je' maar verder heb ik niet zoveel met katten, dus zou niet door vragen over het beest.
Voorbeeld 2 zou ik afkappen en zeggen dat die foto's door mij niet gewenst zijn omdat kinderen me irriteren en ouders die er mee pronken ook.
Voorbeeld 3 zou ik idd ook gewoon zo aanpakken.
Voorbeeld 2 zou ik afkappen en zeggen dat die foto's door mij niet gewenst zijn omdat kinderen me irriteren en ouders die er mee pronken ook.
Voorbeeld 3 zou ik idd ook gewoon zo aanpakken.
vrijdag 30 november 2018 om 14:58
Normale dingen. Waarom ga je naar een uitvaart? Meestal voor de nabestaanden, om te laten zien dat je meeleeft, ook al voel je dat niet zo erg.
Ik reageer ook altijd op de foto's van de kinderen van mn zus, ze zijn leuk en lief, maar na de zoveelste foto weet ik t wel.
Ik reageer ook altijd op de foto's van de kinderen van mn zus, ze zijn leuk en lief, maar na de zoveelste foto weet ik t wel.
ik geef mn bek ook maar een douw
vrijdag 30 november 2018 om 15:02
Volgens mij is dit best normaal. Een groot deel van het sociale verkeer bestaat uit meeleven met de ander óók als je het zelf niet zo voelt. Wat me wel opvalt in jouw stuk is dat je wel erg veel voor een ander lijkt te doen, dan is de vraag belangrijker niet of je hypocriet bent of niet, maar voel JIJ je hier wel goed bij? Voel jij je zelf goed, zit je lekker in je vel? Natuurlijk is het superlief als je voor je man zorgt als hij verkouden is, maar hij kan vast ook nog voor zichzelf zorgen. Voel je je er goed bij of niet? Dat lijkt me het belangrijkst.
vrijdag 30 november 2018 om 15:08
In bijvoorbeeld voorbeeld 1 hoef je ook niet zelf verdrietig te zijn om die kat. Dat zou zelfs een beetje raar zijn, bij de alt van iemand anders. Maar je vind het naar voor je collega dat hij/zij er verdriet van heeft, en daarom toon je medeleven. Dat is heel normaal hoor. Zelfs als je zelf weinig met katten hebt, kun je het nog wel naar vinden als iemand ergens mee zit.
In voorbeeld 2 vind ik het niet per se hypocriet, alleen misschien ook niet per se heel handig. Door jouw antwoorden denkt je schoonzus namelijk dat je wel op die foto’s zit te wachten, dus moedig je het zelf een beetje aan. Wellicht handiger om een keer te laten vallen dat je niet zo houdt van mensen die je overstelpen met kinderfoto’s (niet als zij er net een gestuurd heeft, maar gewoon in een gesprek).
Voorbeeld 3 lijkt me vrij normaal. Je wilt graag dat je man zich beter gaat voelen. Dat lijkt me een nogal gezonde houding in een relatie. Dat je je niet zelf snikkend bij een therapeut zit omdat je je zo’n zorgen maakt over zijn snotneus is vrij normaal. Maar willen dat iemand zich beter voelt is ook normaal.
Jij lijkt niet echt onderscheid te maken tussen of een bepaald ‘probleem’ jou zelf raakt, en meeleven met een ander. Het kan heel goed dat een bepaald probleem jou echt niet uit je slaap houdt, maar dat je degene die het wel betreft wel graag wilt troosten of zich beter wil laten voelen. Dat is zelfs vrij normaal. Mijn moeder heeft ene beetje het omgekeerde, die ligt echt wakker van het leed van de hele wereld. Dar de relatie van mijn achternicht uit is, vind ik jammer voor haar, en als ze wil mag ze best een keer met een kop thee komen praten, maar dat is het. Mijn moeder kan daar dagen/nachtenlang over piekeren. Dat is ook niet goed voor je gezondheid hoor!
In voorbeeld 2 vind ik het niet per se hypocriet, alleen misschien ook niet per se heel handig. Door jouw antwoorden denkt je schoonzus namelijk dat je wel op die foto’s zit te wachten, dus moedig je het zelf een beetje aan. Wellicht handiger om een keer te laten vallen dat je niet zo houdt van mensen die je overstelpen met kinderfoto’s (niet als zij er net een gestuurd heeft, maar gewoon in een gesprek).
Voorbeeld 3 lijkt me vrij normaal. Je wilt graag dat je man zich beter gaat voelen. Dat lijkt me een nogal gezonde houding in een relatie. Dat je je niet zelf snikkend bij een therapeut zit omdat je je zo’n zorgen maakt over zijn snotneus is vrij normaal. Maar willen dat iemand zich beter voelt is ook normaal.
Jij lijkt niet echt onderscheid te maken tussen of een bepaald ‘probleem’ jou zelf raakt, en meeleven met een ander. Het kan heel goed dat een bepaald probleem jou echt niet uit je slaap houdt, maar dat je degene die het wel betreft wel graag wilt troosten of zich beter wil laten voelen. Dat is zelfs vrij normaal. Mijn moeder heeft ene beetje het omgekeerde, die ligt echt wakker van het leed van de hele wereld. Dar de relatie van mijn achternicht uit is, vind ik jammer voor haar, en als ze wil mag ze best een keer met een kop thee komen praten, maar dat is het. Mijn moeder kan daar dagen/nachtenlang over piekeren. Dat is ook niet goed voor je gezondheid hoor!
vrijdag 30 november 2018 om 15:09
Nee, dit is allemaal heel normaal. Ik ben een overdreven empathisch persoon, als je moeder in het ziekenhuis ligt, weet ik precies op welke dag de belangrijke uitslag komt. En zal ik ook een berichtje sturen of bellen.
Maar een dooie kat of een verkoudheid? Pech gehad! Dan pak ik het aan zoals jij het doet, maar huil ik niet mee.
Die begrafenissen van Madeliefjees zijn een goed voorbeeld. Als het niet iemand is die me heel nabij is (of de twintigste oom die ik al tien jaar niet gezien heb - ik heb nogal een grote familie), ben ik er niet zelf verdrietig over. Soms ga ik automatisch mee sniffen als iemand een ontroerend verhaal over de overleden geliefde vertelt. Dat niet mijn verdriet.
Maar een dooie kat of een verkoudheid? Pech gehad! Dan pak ik het aan zoals jij het doet, maar huil ik niet mee.
Die begrafenissen van Madeliefjees zijn een goed voorbeeld. Als het niet iemand is die me heel nabij is (of de twintigste oom die ik al tien jaar niet gezien heb - ik heb nogal een grote familie), ben ik er niet zelf verdrietig over. Soms ga ik automatisch mee sniffen als iemand een ontroerend verhaal over de overleden geliefde vertelt. Dat niet mijn verdriet.
vrijdag 30 november 2018 om 15:13
Totaal niet hypocriet hoor. En ik krijg eigenlijk alleen maar babyfotoos van mijn eigen kleindochter en die kan ik niet genoeg krijgen. Ik kan daardoor ook wat emphatiser (hoe schrijf je dat???) reageren op fotoos op facebook van een ander zijn of haar kleinkind ook al heb ik zelf de leukste...
die ik wilde bestaat al...
vrijdag 30 november 2018 om 15:31
Dit dus. Er zit een grens aan beleefd blijven reageren op foto's waar je geen bal aan vindt. Je moet voorkomen dat men denkt dat je het serieus leuk vindt om die foto's te zien.nausicaa schreef: ↑30-11-2018 15:08
In voorbeeld 2 vind ik het niet per se hypocriet, alleen misschien ook niet per se heel handig. Door jouw antwoorden denkt je schoonzus namelijk dat je wel op die foto’s zit te wachten, dus moedig je het zelf een beetje aan. Wellicht handiger om een keer te laten vallen dat je niet zo houdt van mensen die je overstelpen met kinderfoto’s (niet als zij er net een gestuurd heeft, maar gewoon in een gesprek).
vrijdag 30 november 2018 om 15:36
Volgens mij compleet normaal.
Ik vind het altijd juist gek als mensen zo overdreven reageren. Dan denk ik altijd 'doe normaal'.
Of mensen die verwachten, dat andere mensen net zo overweldigd blij (bv met een zwangerschap) of verdrietig zijn (bv dat ze ontslagen zijn) met hun nieuws dan zij zelf, vind ik ook raar.
Ik vind het altijd juist gek als mensen zo overdreven reageren. Dan denk ik altijd 'doe normaal'.
Of mensen die verwachten, dat andere mensen net zo overweldigd blij (bv met een zwangerschap) of verdrietig zijn (bv dat ze ontslagen zijn) met hun nieuws dan zij zelf, vind ik ook raar.
.
vrijdag 30 november 2018 om 15:41
Ik heb alleen maar aangeleerd gedrag, want ik leef zelden echt mee (met dode dieren juist weer wel, afgezien van honden). Op foto’s van kinderen reageer ik af en toe, maar ik ga niet liegen dat iets schattig of leuk is als ik dat niet vind. ‘Kijk, Pietje heeft een stoomboot geknutseld’, ziet het ding er niet uit dan zeg ik iets als ‘lekker bezig geweest!’. En over minder geslaagde kapsels ‘Heel wat anders!’. Helaas kunnen intimi daar wel doorheen lezen dus dan krijg ik als reactie ‘vind je het niet mooi?’
vrijdag 30 november 2018 om 15:46
ik doe echt precies hetzelfde. Ik denk ook wel eens dat ik een beetje te mat reageer vanuit mezelf en probeer soms een iets enthousiastere reactie te hebben, omdat ik het lullig vind dat ik bijvoorbeeld kinderen van mijn vriendinnen eigenlijk helemaal niet zo boeiend vind. "Ja super leuk dat ze nu kan kruipen, maar wat moet ik met die info" is wat ik denk, maar dan toch zeg ik 'ahh zo knap, wat gaat het snel he" o.i.d.
Dit doe ik omdat ik weet dat het kruipen van haar kind (of vul hier een andere situatie in) voor haar wel heel belangrijk is. Ik denk dus niet dat het hypocriet is, maar dat je het meer doet uit 'liefde' voor de ander, omdat je weet dat het wel belangrijk is voor hem/haar.
Dit doe ik omdat ik weet dat het kruipen van haar kind (of vul hier een andere situatie in) voor haar wel heel belangrijk is. Ik denk dus niet dat het hypocriet is, maar dat je het meer doet uit 'liefde' voor de ander, omdat je weet dat het wel belangrijk is voor hem/haar.
vrijdag 30 november 2018 om 16:01
Tja ik heb er ook last van dat ik niet echt echt meeleef bij dingen waar de hele wereld om loopt te snikken. Bv. bij de MH-17. Iedereen in tranen terwijl ik alleen maar dacht: Tja, dat is het risico. Je kunt ook thuisblijven, dan gebeurt er waarschijnlijk niks.
Aan de andere kant heb ik soms dat ik zo buiten proportie meeleef dat ik in tranen ben, vooral bij leed van oude mensjes en zielige beestjes.
Je zou nog kunnen denken dat ik me alleen echt inleef als het leed dicht bij mij of mijn overtuigingen ligt.
Maar ook daar gebeurt iets raars, want ik geef op zich niet heel veel om kinderen, maar een filmpje over een weeshuis in China greep me enorm aan en heeft me dagen achtervolgd.
Ik ben verder wel goed in sociaal aangepast gedrag, hoor. Ik zeg meestal wel de juiste dingen, ook al voel ik het niet zo mee.
Aan de andere kant heb ik soms dat ik zo buiten proportie meeleef dat ik in tranen ben, vooral bij leed van oude mensjes en zielige beestjes.
Je zou nog kunnen denken dat ik me alleen echt inleef als het leed dicht bij mij of mijn overtuigingen ligt.
Maar ook daar gebeurt iets raars, want ik geef op zich niet heel veel om kinderen, maar een filmpje over een weeshuis in China greep me enorm aan en heeft me dagen achtervolgd.
Ik ben verder wel goed in sociaal aangepast gedrag, hoor. Ik zeg meestal wel de juiste dingen, ook al voel ik het niet zo mee.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
vrijdag 30 november 2018 om 16:09
redbulletje schreef: ↑30-11-2018 14:56Voorbeeld 1 zou ik gewoon zeggen 'rot voor je' maar verder heb ik niet zoveel met katten, dus zou niet door vragen over het beest.
Voorbeeld 2 zou ik afkappen en zeggen dat die foto's door mij niet gewenst zijn omdat kinderen me irriteren en ouders die er mee pronken ook.
Voorbeeld 3 zou ik idd ook gewoon zo aanpakken.
Ja, maar jij bent een autist
De meeste mensen uiten zich iets empathischer.
En de waarheid is nou eenmaal dat iedereen zijn eigen (kleine) leed moet dragen. In een partner relatie is er dan meestal nog wat meer steun dan in een vriendschapsrelatie.
Dat ik op ben van de stress van een lopende sollicitatie snappen mijn vriendinnen wel en ze vragen dan hoe het gaat, maar zij gaan weer over tot de orde van de dag, terwijl ik een kutdag heb en eigenlijk vinden ze vast dat ik me niet zo druk moet maken.
Aan de andere kant informeer ik naar die ruzie die een vriendin heeft en luister het aan en geef wat tips of bevestiging. Maar ik denk daar geen seconde meer aan totdat ik de volgende update van haar krijg.
vrijdag 30 november 2018 om 16:22
Ik zou het eerder sociaal gewenst gedrag noemen.coolingdown. schreef: ↑30-11-2018 14:50Ik lees niks geks hoor. Dat heet empathie, gewoon meeleven met een ander.
vrijdag 30 november 2018 om 16:28
Dank jullie voor alle reacties! Toch fijn om te lezen dat dit dus best normaal is! Jullie maken goede punten en als ik er zo naar kijk dan denk ik "mens waar maakte je je druk over".
Misschien nog goed om te vertellen waar deze gedachten vandaan komen. Ik heb sinds kort een nieuwe baan. Nadat ik 10 jaar in een zeer zakelijke en harde mannenwereld gewerkt heb, ben ik nu in een vrijwel tegenovergestelde organisatie terecht gekomen. Ik ben aangenomen om een deel van de organisatie te professionaliseren. Dit is een zeer leuke - maar zeker niet gemakkelijke - uitdaging.
Een van de dingen die mij erg opvalt is de hoeveelheid emotie op de werkvloer, dat ben ik vanuit mijn vorige positie een stuk minder gewend. De standaardreactie daar op het meeste gebruikelijke nieuws (verjaardag, niet-ernstige ziektes, zwangerschap, dood van een huisdier, dood van een niet direct familielid, verloving, vertrek naar een andere baan, verbroken relatie, etc) was eigenlijk "wat leuk, gefeliciteerd" of "wat kut". Voor grotere dingen (ernstige ziekte, geboorte, huwelijk, dood van een direct familielid) stuurde de afdeling wel een kaart of een presentje, maar ook daar werd verder niet echt bij stilgestaan (uiteraard was het soms wel het gespreksonderwerp bij de koffie).
Op de afdeling waar ik nu verantwoordelijk voor ben is dit heel anders, daar wordt alles heel nadrukkelijk besproken en breed uitgemeten. Dit is zeker niets wat ik wil beperken, althans, niet zolang het het werk niet negatief beïnvloed. Maar ik merk wel dat ik er soms moeite mee heb, het lijkt wel of dit team continue HEEL BOOS of HEEL VERDRIETIG of HEEL BLIJ is en dat echt de nadruk wordt gelegd op hoeveel mensen met elkaar meeleven, het lijkt soms wel een wedstrijd. Dit staat ver af van hoe ik in elkaar zit, waardoor ik ergens ging twijfelen of ik niet door mijn vorige baan ben "afgestompt".
Misschien nog goed om te vertellen waar deze gedachten vandaan komen. Ik heb sinds kort een nieuwe baan. Nadat ik 10 jaar in een zeer zakelijke en harde mannenwereld gewerkt heb, ben ik nu in een vrijwel tegenovergestelde organisatie terecht gekomen. Ik ben aangenomen om een deel van de organisatie te professionaliseren. Dit is een zeer leuke - maar zeker niet gemakkelijke - uitdaging.
Een van de dingen die mij erg opvalt is de hoeveelheid emotie op de werkvloer, dat ben ik vanuit mijn vorige positie een stuk minder gewend. De standaardreactie daar op het meeste gebruikelijke nieuws (verjaardag, niet-ernstige ziektes, zwangerschap, dood van een huisdier, dood van een niet direct familielid, verloving, vertrek naar een andere baan, verbroken relatie, etc) was eigenlijk "wat leuk, gefeliciteerd" of "wat kut". Voor grotere dingen (ernstige ziekte, geboorte, huwelijk, dood van een direct familielid) stuurde de afdeling wel een kaart of een presentje, maar ook daar werd verder niet echt bij stilgestaan (uiteraard was het soms wel het gespreksonderwerp bij de koffie).
Op de afdeling waar ik nu verantwoordelijk voor ben is dit heel anders, daar wordt alles heel nadrukkelijk besproken en breed uitgemeten. Dit is zeker niets wat ik wil beperken, althans, niet zolang het het werk niet negatief beïnvloed. Maar ik merk wel dat ik er soms moeite mee heb, het lijkt wel of dit team continue HEEL BOOS of HEEL VERDRIETIG of HEEL BLIJ is en dat echt de nadruk wordt gelegd op hoeveel mensen met elkaar meeleven, het lijkt soms wel een wedstrijd. Dit staat ver af van hoe ik in elkaar zit, waardoor ik ergens ging twijfelen of ik niet door mijn vorige baan ben "afgestompt".
vrijdag 30 november 2018 om 16:39
Ik lees niet echt iets raars.
Het zijn voor mij onderwerpen die me toevallig wel aanspreken dus ik zou anders reageren maar ik kan me wel vergelijkbare dingen voorstellen.
Ik heb bijvoorbeeld echt niks met knaagdieren. Dus als iemand daar over begint reageer ik daar ook puur volgens de sociale norm op. Iedereen heeft van die onderwerpen volgens mij. Ik voel niks bij konijnen dus hoe moet ik dan mee voelen bij het overlijden?
Een mens is maar een mens.
Het zijn voor mij onderwerpen die me toevallig wel aanspreken dus ik zou anders reageren maar ik kan me wel vergelijkbare dingen voorstellen.
Ik heb bijvoorbeeld echt niks met knaagdieren. Dus als iemand daar over begint reageer ik daar ook puur volgens de sociale norm op. Iedereen heeft van die onderwerpen volgens mij. Ik voel niks bij konijnen dus hoe moet ik dan mee voelen bij het overlijden?
Een mens is maar een mens.
vrijdag 30 november 2018 om 17:08
Ik herken dit erg en 99% van mijn reacties zijn toneelstukjes eigenlijk.
Ik kan ook gewoon geen empathie op brengen voor mensen die me niet echt raken. Ik fake het wel, om dat dat hoort.
Aan de andere kant kan ik dan weer onbedoeld iemand juist troosten door dat ik bepaalde zaken meteen helder kan zien etc.
Overigens vind ik het zelf ook niet fijn om overdreven empathie te ontvangen.
Ik kan ook gewoon geen empathie op brengen voor mensen die me niet echt raken. Ik fake het wel, om dat dat hoort.
Aan de andere kant kan ik dan weer onbedoeld iemand juist troosten door dat ik bepaalde zaken meteen helder kan zien etc.
Overigens vind ik het zelf ook niet fijn om overdreven empathie te ontvangen.
vrijdag 30 november 2018 om 19:29
Als mensen over hun katten praten haak ik intern altijd af maar zal zeker glazig op gewenste momenten meeknikken.
Qua kinderen kan je mij niet genoeg spammen. Mijn eigen neefjes/nichtjes vind ik leuk, maar ook de dochter van mijn collega of de kleindochter van de achterburen. Ik vind ze altijd schattig of grappig.
Qua verhalen over mensen kan je ook je ei wel kwijt. Ik houd van verhalen, maar als ze erg verdrietig zijn grijpt het me wel aan en blijf ik erover malen.
Gezinsleden die ziek zijn vind ik echt naar, zowel man maar zeker de kinderen. Ik doe dan ook mijn best om extra zorgzaam te zijn.
Qua kinderen kan je mij niet genoeg spammen. Mijn eigen neefjes/nichtjes vind ik leuk, maar ook de dochter van mijn collega of de kleindochter van de achterburen. Ik vind ze altijd schattig of grappig.
Qua verhalen over mensen kan je ook je ei wel kwijt. Ik houd van verhalen, maar als ze erg verdrietig zijn grijpt het me wel aan en blijf ik erover malen.
Gezinsleden die ziek zijn vind ik echt naar, zowel man maar zeker de kinderen. Ik doe dan ook mijn best om extra zorgzaam te zijn.
