Ik ben echt zijn dochter niet meer...

19-09-2019 13:04 67 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een aantal jaar geleden bewust de keuze gemaakt om het contact te verbreken met mijn vader. Daar zijn heel wat jaren rouw, peuten en paten overheen gegaan om dit te verwerken. Dit was voor mij echt de juiste keuze, al blijft het op sommige momenten toch pijnlijk en moeilijk.
Gisteren sprak ik mijn moeder(ze zijn gescheiden) en die vertelde dat mijn vader laatst een groot feest had gegeven. Er waren ontzettend veel mensen, maar ik was er niet. Ook als hij mij had uitgenodigd, had ik er niet heen gegaan. Maar nu hij die keuze heeft gemaakt, doet dat toch pijn. Begrijp me goed, ik wil hem niet zien, maar dat hij mij nu echt ook uit zijn leven heeft verbannen, dat doet toch pijn. Ik koos om afstand te nemen van mijn vader, hij neemt afstand van zijn dochter. En dat raakt me. Hij was van het voorjaar ook ziek, ik moest bij wijze van spreke via de dochter van de groenteboer van mijn opa horen dat hij op de IC had gelegen. Iedereen wist het, behalve ik.
Uiteindelijk hoorde ik dat dus via een kennis, die dacht dat ik dat allang wist. Dat besef dat ik er dus echt niet meer bij hoor, ook al heb ik daarvoor gekozen, is wel heel verdrietig.
Misschien dat ik toch stiekem nog iets van mijn vader verwacht? Dat je je dochter niet definitief laat vallen ofzo? Misschien moet ik dat los laten, nog meer dan ik al doe.

Het blijft altijd een proces dit, en ik vind het op dit soort momenten even fijn om het van me af te schrijven.

Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik heb jaren geprobeerd met hem te leven, maar dat is niet gelukt. Daarom het contact maar verbroken, om mezelf te beschermen. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat is echt veel. Ik heb dus al heel veel therapie ervoor gehad, maar soms blijft het gewoon even moeilijk, ook al heb ik daar zelf voor gekozen. Want het is eigenlijk een keuze die je niet wilt maken..
'Happiness is only real when shared'.
Alle reacties Link kopieren
totallyfree schreef:
19-09-2019 13:16
Dank jullie voor de lieve reacties. Ik weet dat hij dat niet aan mij gaat geven, nu niet, nooit niet. Maar toch is dat een soort automatisme, want het is natuurlijk volstrekt logisch dat je dat wilt. En dat gevoel moet ik er nu even laten zijn, weer even een moment van rouw dat ik niet ga krijgen wat ik nodig heb.
Ik zie hem ook los van de narcist, ik weet dat hij diep van binnen van me houdt, me mist. De reden dat hij vaak met hartklachten in t ziekenhuis lag een paar jaar terug was stress vanwege onze situatie. Eigenlijk is het achter die narcist een heel zielig mannetje die heel onzeker is, maar die narcist in hem is zo hardnekkig. En zijn nieuwe vriendin haalt het slechtste in hem naar boven, zolang hij bij haar blijft verandert er sowieso niks...
Dit zegt me dat je hem vooral zielig vind. En medelijden met hem hebt.
En als hij nu gewoon vecht tegen zijn narcist-zijn, jij hem weer terug in je leven kan hebben. En als hij nu die vriendin dumpt, dat hij dit kan bewerkstelligen.

Kortom, je hebt niet definitief met hem gebroken. Je hebt geen contact met hem in de hoop dat hij daardoor gaat veranderen in de vader die JIJ wilt. En dát mijn lieve meid, zal nooit gaan gebeuren.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Alle reacties Link kopieren
mammezel schreef:
19-09-2019 13:12
Ik begrijp niet dat als je zelf afstand wil, dat je dan toch nog hoopt op het feit dat je vader wel een tegemoetkoming doet. Het is het ene of het andere.

Bij wijze van spreken 'respecteert' uw vader uw beslissing en dan heeft u daar nog problemen mee.

Ik vind het raar.

Ik begrijp je nick nu beter.
Honey, you should see me in a crown
Alle reacties Link kopieren
Doreia* schreef:
19-09-2019 14:22

Kortom, je hebt niet definitief met hem gebroken. Je hebt geen contact met hem in de hoop dat hij daardoor gaat veranderen in de vader die JIJ wilt. En dát mijn lieve meid, zal nooit gaan gebeuren.
Spijker op zijn kop volgens mij! Pas toen ik kon loslaten wat ik van mijn vader had gewild en hem kon accepteren hoe hij is, kon ik het contact weer aan. En dat gaat nu heel goed. Mijn broers zijn hier duidelijk nog niet aan toe, want elke contactpoging loopt op ruzie uit. Hoewel ze wéten hoe hij is zijn ze telkens weer teleurgesteld.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
Je vader accepteert het.
Wat moet hij anders? Trekken aan een dood paard?
Ik herken je gevoel. Ik heb ook het contact met mijn ouders verbroken. Ik heb nooit een vuil woord tegen mijn broertje gezegd maar hij heeft eigenlijk zonder mijn kant aan te horen besloten dat ik een slecht mens ben want ik doe mijn moeder verdriet.

Dit weekend kwam ik hem tegen in de bus. Hij deed alsof ik lucht voor hem was. Ik heb wel echt even een uurtje zitten huilen daarna.

Ik snap dat het voor hem ingewikkeld is, maar al kon er maar een knikje van (h)erkenning af...
Doreia* schreef:
19-09-2019 14:22
Kortom, je hebt niet definitief met hem gebroken. Je hebt geen contact met hem in de hoop dat hij daardoor gaat veranderen in de vader die JIJ wilt. En dát mijn lieve meid, zal nooit gaan gebeuren.
Dit. Je hebt nog steeds hoop en daardoor blijft het je pijn doen.
mammezel schreef:
19-09-2019 13:12
Ik begrijp niet dat als je zelf afstand wil, dat je dan toch nog hoopt op het feit dat je vader wel een tegemoetkoming doet. Het is het ene of het andere.

Bij wijze van spreken 'respecteert' uw vader uw beslissing en dan heeft u daar nog problemen mee.

Ik vind het raar.
Het enige rare is dat jij dit niet begrijpt. Als je dit soort gevoelens van TO niet begrijpt, dan ontbreekt er behoorlijk wat verstand bij jou. Gelukkig dat er velen wel in staat zijn zich in te leven in TO.
Je schrijft dat je vader diep van binnen van je houdt. Maar lieve schat, een narcist kan niet van je houden zoals jij zelf van mensen houdt. Deze man zal je alleen maar teleurstellen voor de rest van je leven. Ik hoop dat je er snel écht vrede mee krijgt dat je het contact met hem verbroken hebt. Want op deze manier oefent hij nog steeds macht uit over jouw leven en gevoelens.
Heb je zelf al kinderen?
Voor mij was het, toen ik eenmaal zelf kinderen had, veel makkelijker om hem op afstand te houden. Ten eerste omdat ik het verschil zo duidelijk zag en voelde hoe een ouder met een kind hoort om te gaan en ten tweede omdat ik hen niet wilde blootstellen aan dezelfde psychische mishandeling die ik zelf jarenlang ondergaan had. :hug:
Alle reacties Link kopieren
Doreia* schreef:
19-09-2019 14:22
Dit zegt me dat je hem vooral zielig vind. En medelijden met hem hebt.
En als hij nu gewoon vecht tegen zijn narcist-zijn, jij hem weer terug in je leven kan hebben. En als hij nu die vriendin dumpt, dat hij dit kan bewerkstelligen.

Kortom, je hebt niet definitief met hem gebroken. Je hebt geen contact met hem in de hoop dat hij daardoor gaat veranderen in de vader die JIJ wilt. En dát mijn lieve meid, zal nooit gaan gebeuren.

Ik denk niet dat zij hem zielig vindt maar vooral een verklaring voor zijn gedrag zoekt die hem geen slecht mens maakt.
Zo lang je hoop blijft houden op toenadering vanuit hem waaruit een goed contact ontstaat, blijf je verdriet houden. Hij kan nooit voldoen aan jouw verwachtingen. Ik had dat ook en heb mijn verwachtingen bijgesteld, realistischer gemaakt. Voor zijn eigenschappen / acties die mij pijn deden heb ik mij afgesloten door het contact heel oppervlakkig te houden en niet te frequent en vooral niet teveel te verwachten. nu is het ok, ook omdat ik kinderen heb die hun opa willen leren kennen. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik het best gezellig heb die paar keer per jaar dat ik hem zie. Ik kan nu ook lachen om zijn tekortkomingen. Maar eerlijk is eerlijk, daar heb ik wel een jaar of 10 over gedaan.
Alle reacties Link kopieren
Zhy schreef:
19-09-2019 15:58
Je schrijft dat je vader diep van binnen van je houdt. Maar lieve schat, een narcist kan niet van je houden zoals jij zelf van mensen houdt. Deze man zal je alleen maar teleurstellen voor de rest van je leven. Ik hoop dat je er snel écht vrede mee krijgt dat je het contact met hem verbroken hebt. Want op deze manier oefent hij nog steeds macht uit over jouw leven en gevoelens.
Heb je zelf al kinderen?
Voor mij was het, toen ik eenmaal zelf kinderen had, veel makkelijker om hem op afstand te houden. Ten eerste omdat ik het verschil zo duidelijk zag en voelde hoe een ouder met een kind hoort om te gaan en ten tweede omdat ik hen niet wilde blootstellen aan dezelfde psychische mishandeling die ik zelf jarenlang ondergaan had. :hug:
Dit dus..!
Alle reacties Link kopieren
Als het andersom geschreven was, Ik zoek contact maar ze wil niet, komt nooit, jaren zo , wat moet ik doen, dan hadden de reacties gezegd. Geen contact meer zoeken, geen moeite meer doen.
Nu dóét die man geen moeite meer (krijgt toch alleen de deksel op de neus) en dan is het ineens zielig en onbegrijpelijk voor TO??
Het grootste deel van het viva publiek komt hier alleen medeleven bieden ongeacht goed of fout .Het ligt er maar net aan wie het eerste klaagt.

TO wil geen contact, heeft daar blijkbaar veel moeite voor gedaan en nu is zij zielig? En de vader dan, die is ook zielig. Die heeft een kind wat geen contact meer wil.

Toevallig een ander topic met een zoon die niet meer wil. Daar zijn de reacties láát hem, niet zo opdringen. Het is ook nooit goed of het deugt niet hier.
Alle reacties Link kopieren
aloha66 schreef:
19-09-2019 16:20
Als het andersom geschreven was, Ik zoek contact maar ze wil niet, komt nooit, jaren zo , wat moet ik doen, dan hadden de reacties gezegd. Geen contact meer zoeken, geen moeite meer doen.
Nu dóét die man geen moeite meer (krijgt toch alleen de deksel op de neus) en dan is het ineens zielig en onbegrijpelijk voor TO??
Het grootste deel van het viva publiek komt hier alleen medeleven bieden ongeacht goed of fout .Het ligt er maar net aan wie het eerste klaagt.

TO wil geen contact, heeft daar blijkbaar veel moeite voor gedaan en nu is zij zielig? En de vader dan, die is ook zielig. Die heeft een kind wat geen contact meer wil.

Toevallig een ander topic met een zoon die niet meer wil. Daar zijn de reacties láát hem, niet zo opdringen. Het is ook nooit goed of het deugt niet hier.
nee, je begrijpt het verkeerd. het gaat er niet om dat haar vader zo reageert, het gaat om de pijn die TO voelt,omdat ze nooit zal krijgen waar ze naar verlangt. Het gaat er niet om dat pa hier iets verkeerds in doet. Het gaat er om dat hij nooit de vader is geweest waar TO naar heeft verlangd en dat ook niet zal worden.
De reacties in dit topic sluiten de reacties in het andere topic niet uit.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een beetje een vergelijkbare situatie. Constateerde bij mijzelf ook een dubbel gevoel. Werd voor iets niet uitgenodigd maar als ik was gevraagd zou ik niet gaan. Achteraf denk ik dat het de zoveelste afwijzing was die ik niet wilde voelen.
Toch is het goed dat ik het contact heb verbroken en verlost en bevrijd ben van die man. Als ik zo naar jou naam kijk, dat is hoe ik het nu voel:)
aloha66 ^Off topic, maar ik heb juist het idee dat de TO op Viva meestal eerder wordt aangevallen dan bijgestaan. Afgeslacht soms.
Alle reacties Link kopieren
Dat je hem als zielig ziet, zal hij totaal geen behoefte aan hebben.

Misschien is dit deels de oorzaak dat hij je niet meer wil zien?

Best mogelijk dat de nieuwe vriendin hem geweldig vindt, zodat hij toch nog de bewondering krijgt die hij graag had gewild. Terwijl hij van jou alleen maar verwijt, kritiek en teleurgestelde gezichten krijgt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Ik kies geen partij voor je vader hoor. Het is best triest als gezinsleden elkaar alleen nog maar pijn kunnen doen alleen maar door te zijn wie ze zijn.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Zenzeo schreef:
19-09-2019 14:50
Je vader accepteert het.
Wat moet hij anders? Trekken aan een dood paard?

Ik denk niet dat vader het accepteert. Voor een narcist is het toch een behoorlijke deuk in diens imago dat iemand niet meer met hem om wil gaan. Gelukkig kan hij dat dan wel weer zo uitmelken dat hij zielig is omdat zijn slechte dochter hem verlaten heeft.

Ik vind in dit topic toch wel weer duidelijk zichtbaar het dat niet iedereen over evenveel empathisch vermogen beschikt.

TO, een :hug: voor jou. Jij omschrijft het als dat je vader toch ergens van binnen wel gevoel heeft en om je geeft maar dat hij een ziekte heeft. Misschien helpt het als je het niet ziet alsof hij een ziekte heeft, want dan houdt je mogelijk onbewust hoop dat hij beter wordt. Hij IS die ziekte. Die persoonlijkheidsstoornis is zo verweven met je vader, die gaat nooit mee weg. Als je hoopt dat je "echte" vader ooit nog eens onder die ziekte vandaan komt en bijv contact zoekt omdat hij om je geeft, dan hoop je op iets wat niet zal komen. (Maar misschien is dit al duidelijk voor je.) In ieder geval, sterkte, ik begrijp dat dit gewoon weer even een lastige en verdrietige situatie is.
Alle reacties Link kopieren
Zou het kunnen dat je pijn niet per se gaat over de vader die je hebt, maar over de vader die je had willen hebben? Van de vader die je hebt, heb je afscheid genomen. Die bewuste keuze heb je niet voor niks gemaakt. Maar ik kan me voorstellen dat dit soort onverwachte 'vader-confrontaties' op jouw zere plek drukken: de vader die je zo graag had willen hebben bestaat niet. Daar mag je toch best even verdrietig om zijn?
"You are not entitled to your opinion. You are entitled to your informed opinion. No one is entitled to be ignorant."
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de lieve reacties weer.

Ik snap dat jullie het gevoel krijgen dat ik misschien toch nog wat van hem verwacht. Ik heb dat even op me laten inwerken, en ik merk dat ik die verwachting toch al behoorlijk heb losgelaten. Ik verwacht niet mer dat hij gaat veranderen, dat zijn ziekte ineens eg is. Ik weet dat hij de ziekte is, het enige verschil is, dat ik ook zie dat daar een mannetje achter zit waar ik ook leuke dingen mee heb beleefd. Ik kan polariseren, ik kan ook de positieven kanten van hem zien. Maar ja, ik zie vooral de zieke narcist, die nooit zal veranderen. Mocht ie ooit met hangende pootjes voor mijn deur staan omdat zijn vriendin bij hem weg is, dan kan hij ineens even de man zonder narcisme zijn. Want dat is eerder gebeurd. Er is een periode geweest dat hij normaal leek te zijn. Maar dan nog zou ik de deur dicht gooien, want ik vertrouw er niet op dat het zo blijft. Dus nee, ik verwacht niks meer van hem.
Maar dat betekent niet dat ik het wel zou willen, en daar zit het verdriet. Ik rouw om iets wat normaal is, heel menselijk zelfs maar niet gaat gebeuren. En ja, daar mag ik ook verdrietig om zijn :)
'Happiness is only real when shared'.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind je gevoelens niet vreemd. Je hebt die keuze gemaakt omdat het na jaren proberen niet meer ging tussen jullie. Op den duur houdt het op. Als je steeds niet krijgt waar je op hoopt is dat trekken aan een dood paard.

Mijn vader is ook niet meer echt in mijn leven sinds de scheiding van mijn ouders. Terwijl ik in mijn jeugd een goede band met hem had. We vermoeden dat hij ook een narcist is. De laatste jaren met ons drieën was de sfeer om te snijden. Bij het minste geringste vloekte en schold hij. Zijn wil was wet, geen discussie mogelijk. Hij had het ook moeilijk met mijn diagnose ASS en die problemen die daarbij horen. Ik had zijn steun daarin gewild, maar dat kreeg ik niet. Hij vond me gewoon lui en onwillig. Dat helpt echt als je zelfvertrouwen al laag is.

Na de scheiding ging ik bij mijn moeder wonen. We zouden niks tekort komen volgens hem en hij zou alleen gaan wonen. Niks van waar. Hij betaalde ons geen cent en 2 dagen na zijn verhuizing zat zijn nieuwe vlam er al. Met wie hij na een half jaar trouwde. Ook heeft hij geld van mijn achtergehouden. Een paar jaar geen contact gehad, daarna wel op Facebook. Het zijn oppervlakkige gesprekken. Hij gaf 4 jaar terug wel aan weer contact te willen. Ik zei er wel voor open te staan, maar hij doet er niks mee. De ontmoeting is nog niet geweest. Dubbele gevoelens hierbij. Aan de ene kant lekker rustig. Ik red het prima zonder hem. In zijn nieuwe vrouw heb ik ook weinig zin. Maar had liever gewild dat het anders gelopen was. Hij heeft mijn vertrouwen beschaamd. Er zal altijd een kink in de kabel blijven. En ik wil alleen de oude vader terug. Denk niet dat hij dat nog wordt.
Je verwacht misschien niks, losgelaten heb je hem niet.
Ik zal dan (misschien) bij diegenen zonder empathisch vermogen horen, alhoewel ik dat niet denk.

Ik blijf bij mijn standpunt: je hebt beslist (terecht of onterecht) dat je de band met je vader volledig verbreekt. Maar dan raakt het jou wel als hij ook op de achtergrond blijft bij feesten of verblijf in ziekenhuis.

Je zou - als je vader het vroeg om naar zijn feest te komen - niet gaan. Wat is dan de reden dat je pijn hebt dat hij het niet gevraagd heeft. Mij lijkt het dan dat hij jou te voet moet vallen, terwijl jij op je standpunt mag blijven.

En het zal allemaal wel pijn doen, dat wil ik best geloven. Maar als je plots van je vader een brief/telefoon/bezoek/.... krijgt om je uit te nodigen voor een feest terwijl je toch niet van plan bent om te gaan, doet zoiets dan ook geen pijn?

Maar misschien - dat zullen we aan de reacties na de mijne zien! - zie ik het weer volledig verkeerd. (Maar zelfs dat recht heb ik).
mammezel schreef:
19-09-2019 20:33

Maar misschien - dat zullen we aan de reacties na de mijne zien! - zie ik het weer volledig verkeerd. (Maar zelfs dat recht heb ik).
Misschien kun jij proberen om niet ieder topic op dit forum naar je toe te trekken en om jou te laten draaien? Inhoudelijk ga ik niet eens in op je post omdat je duidelijk geen enkel idee hebt wat het betekent als je een narcistische ouder hebt en het proces wat gepaard gaat met het je losmaken van hem/haar.
Ik zal er rekening mee houden, Zhy!

:rofl:
Alle reacties Link kopieren
Mammezel, als dit nou een gelijkwaardige relatie was, dan zou je inderdaad kunnen zeggen, tja die ander doet wat je vraagt. Maar dit is geen gelijkwaardige relatie, dit gaat om een ouder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en een kind. TO heeft het contact verbroken en jij mist het inzicht (oid) dat het niet gaat om dat TO wil dat ze toch uitgenodigd wordt, maar dat het pijn doet dat wat zij graag zou willen (een gezonde ouder/kind relatie) dat dat nooit zal komen. Het gaat dus om een gemis van iets, en dat is niet het gemis van het contact wat zij zelf verbroken heeft, maar het gemis van iets wat er nooit is geweest.

Als jij niet inziet dat zoiets verdrietige gevoelens oproept bij iemand, dan denk ik inderdaad dat jij je niet zo goed kan inleven in de gevoelswereld van een ander.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven