
Ik ben gescheiden... en eenzaam
zaterdag 11 november 2017 om 19:09
Mijn huwelijk is na zes jaar gestrand. We waren iets langer dan 16 jaar samen.
Ik weet me geen raad. Ik ben nu vier maanden alleen en ik mis hem nog steeds dagelijks. Ik probeer leuke dingen te doen, zoals cursussen, meer te werken (ik heb leuk werk), veel vrienden te zien, maar veel van de vrienden zijn gezamenlijke vrienden, dus dat is wat complex, ook omdat mijn ex al vrij snel een nieuwe relatie had.
Mijn andere vriendinnen zijn vaak opgeslokt door het gezinsleven. Ik contact hen veel, maar ze zijn gewoon druk en als ze een keer een vrije avond hebben, besteden ze die graag samen met hun partner, waar ik overigens alle begrip voor heb.
Ik weet me echt geen raad meer. Vanavond is de zoveelste zaterdagsavond alleen thuis en ik kan weer alleen maar huilen. Zo gaat het niet langer. Het vooruitzicht om morgen weer alleen wakker te worden en weer de zondag alleen door te brengen. Ik trek het niet meer. Ik kijk al uit naar de maandagochtend.
Ik ben 38 en mijn leven voelt mislukt. Ik moet accepteren dat ik misschien wel nooit kinderen zal krijgen, nooit een gezinsleven zal kennen en dat die eenzaamheid blijft. Met mijn grote liefde word ik niet oud. Mijn leven voelt eenvoudigweg aan als iets wat simpelweg niet gelukt is.
Is er herkenning, een opbeurend woord, een verhaal vol inspiratie?
Ik weet me geen raad. Ik ben nu vier maanden alleen en ik mis hem nog steeds dagelijks. Ik probeer leuke dingen te doen, zoals cursussen, meer te werken (ik heb leuk werk), veel vrienden te zien, maar veel van de vrienden zijn gezamenlijke vrienden, dus dat is wat complex, ook omdat mijn ex al vrij snel een nieuwe relatie had.
Mijn andere vriendinnen zijn vaak opgeslokt door het gezinsleven. Ik contact hen veel, maar ze zijn gewoon druk en als ze een keer een vrije avond hebben, besteden ze die graag samen met hun partner, waar ik overigens alle begrip voor heb.
Ik weet me echt geen raad meer. Vanavond is de zoveelste zaterdagsavond alleen thuis en ik kan weer alleen maar huilen. Zo gaat het niet langer. Het vooruitzicht om morgen weer alleen wakker te worden en weer de zondag alleen door te brengen. Ik trek het niet meer. Ik kijk al uit naar de maandagochtend.
Ik ben 38 en mijn leven voelt mislukt. Ik moet accepteren dat ik misschien wel nooit kinderen zal krijgen, nooit een gezinsleven zal kennen en dat die eenzaamheid blijft. Met mijn grote liefde word ik niet oud. Mijn leven voelt eenvoudigweg aan als iets wat simpelweg niet gelukt is.
Is er herkenning, een opbeurend woord, een verhaal vol inspiratie?
zondag 12 november 2017 om 18:20
Nou leuk om te horen zeg.JC_79_ schreef: ↑12-11-2017 11:10Fijn om enige herkenning te lezen.
Ik heb geïnformeerd naar het invriezen van eicellen, maar dat is te duur. En een bam-moederschap lijkt me zo verdrietig alleen. Als ik verhalen van vriendinnen hoor over bevallingen en echo’s lijkt me dat toch wel het allermooiste om dat met iemand te delen. Maar misschien is het toch wel waard om er doorheen te bijten.
Ja familie zou een optie zijn. Maar Mijn zus woont helaas in Singapore en mijn ouders wonen in Spanje. Ik ben ook wel eens een paar weken met een groepsreis meegeweest, maar toen had ik het gevoel dat de vriendengroep zich helemaal zonder mij vormt.
Misschien moet ik me toch maar eens verdiepen in een sport.
God wat een ellende.
Gelukkig denk en dacht ik er anders over. Heb heel bewust gekozen voor mijn zoon én ik was echt hartstikke alleen. Klinkt als zwelgen TO. Alleen een kind is helemaal niet zielig, was heerlijk relaxed zelfs.
donderdag 23 november 2017 om 10:47
.
Ik kreeg van 2 goede vrienden het serieus aangeboden. Heb voor 1 gekozen maar de ander is ook nog steeds heel betrokken en wil alles weten.
Hou de wet van drie in ere, driemaal zullen je daden wederkeren. Leer de wet en leer ook goed, dat wat je zaait je ook oogsten moet!
Disclaimer: alles wat ik schrijf is mijn mening, ongeacht de overeenkomsten met waarheid....
Disclaimer: alles wat ik schrijf is mijn mening, ongeacht de overeenkomsten met waarheid....