Psyche
alle pijlers
Ik ben niet goed genoeg...
woensdag 26 december 2007 om 16:02
Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben niet mooi genoeg, niet lief genoeg, ik ben niet zo sociaal als anderen, niet zo gezellig als anderen, wat ik te vertellen heb is nooit interessant, ik ben niet grappig, ik kan niets enz. enz. enz.
Ik ben er altijd mee bezig wat anderen van mij denken. Als ik ergens ben geweest, kan het nog zo gezellig zijn geweest, maar toch kan ik dan nachtenlang wakker liggen met de angst dat ik misschien wel iets verkeerds heb gezegd, waardoor die persoon mij dan weer raar vindt of wat dan ook. Ik ben heel stil wanneer ik ergens ben, omdat ik bang ben dat a) wat ik vertel toch niet interessant is en b) ik bang ben dat ik iets verkeerds zeg
Ik ben hierdoor begin van dit jaar bijna mijn baan kwijt geraakt en heb ook maar weinig vriendinnen, uit zelfbescherming, want ik ben bang dat ik iets stoms zeg of doe, waardoor ik ze kwijtraak, of dat ze na verloop van tijd inzien dat ik niet de moeite waard ben. Bovendien: wie wil nou mijn vriendin zijn?
Ik word echt gek van mijzelf!! Heb ook wel gedacht om naar een psycholoog te gaan, maar ik ben bang dat die me uitlacht of dat die ook niets voor mij kan doen.
Wie heeft advies?!
Ik ben er altijd mee bezig wat anderen van mij denken. Als ik ergens ben geweest, kan het nog zo gezellig zijn geweest, maar toch kan ik dan nachtenlang wakker liggen met de angst dat ik misschien wel iets verkeerds heb gezegd, waardoor die persoon mij dan weer raar vindt of wat dan ook. Ik ben heel stil wanneer ik ergens ben, omdat ik bang ben dat a) wat ik vertel toch niet interessant is en b) ik bang ben dat ik iets verkeerds zeg
Ik ben hierdoor begin van dit jaar bijna mijn baan kwijt geraakt en heb ook maar weinig vriendinnen, uit zelfbescherming, want ik ben bang dat ik iets stoms zeg of doe, waardoor ik ze kwijtraak, of dat ze na verloop van tijd inzien dat ik niet de moeite waard ben. Bovendien: wie wil nou mijn vriendin zijn?
Ik word echt gek van mijzelf!! Heb ook wel gedacht om naar een psycholoog te gaan, maar ik ben bang dat die me uitlacht of dat die ook niets voor mij kan doen.
Wie heeft advies?!
woensdag 26 december 2007 om 16:15
Naar een therapeut gaan, echt. Dit is zo zonde van je tijd! En je kan hier iets aan doen hoor, een psycholoog zal je zeker niet uitlachen.
Begin eens op te noemen met wat je wel kan? Wat jij wel leuk aan jezelf vindt? Krijg je wel eens complimentjes en wat zeggen mensen dan?
Begin eens op te noemen met wat je wel kan? Wat jij wel leuk aan jezelf vindt? Krijg je wel eens complimentjes en wat zeggen mensen dan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 26 december 2007 om 16:22
Meid er is altijd iets waar je wel goed in bent. Wellicht lijk je niet op de verhalen (plastic figuren) die in de Libelle staan, met gelukkige gezinnetjes en ontzettende dijenkletsende oneliners. Meet je niet af aan het uiterlijk vertoon van mensen en begin met het houden van jezelf. Soms heeft een mens hier hulp bij nodig. Uit jouw OP kan ik al een tal mooie dingen opnoemen:
1. Je zorgt zo goed voor je vrienden, dat je ze alvast niet neemt. Om onterechte reden, maar dat geeft wel aan dat je een goede vriendin zou kunnen zijn;
2. Jij bent zo lief, dat je mensen niet wil kwetsen en ligt er dagen lang van wakker. Onterecht, maar wel een mooie basis instelling.
3. Om welke reden dan ook; die baan heb je nog, dus zelfs door die negatieve kwaliteit van je waardoor die op het spel kwam te staan, heb je die nu nog..... Je doet dus ergens iets heel goed!
Heb je weleens gelezen hoe een diamant tot stand komt? Moet je eens doen.... Stop de processen niet in je leven. Ze maken jou tot een uniek, mooi persoon. Van steenkool tot fantastisch geslepen juweel. En soms.....kom je mensen tegen die een smaragd willen....Je kan gewoon niet de hele wereld blij maken. En als je stiekem een smaragd bent, dan zijn de diamantslijpers niet blij met je. Maar beiden zijn ze mooi en waardevol.
En soms.... hebben we hulp nodig om de oorzaak te vinden die ons remt in onze vorming. Dat kunnen moeders en vaders zijn, waarvoor je het nooit goed genoeg hebt kunnen doen. School en anderen. Maar ook die zijn, bij het erkennen ervan weer heel vormend. Alles kan je mooier maken als mens. Heel veel sterkte in het vinden van jouw weg.
XXXXXX
1. Je zorgt zo goed voor je vrienden, dat je ze alvast niet neemt. Om onterechte reden, maar dat geeft wel aan dat je een goede vriendin zou kunnen zijn;
2. Jij bent zo lief, dat je mensen niet wil kwetsen en ligt er dagen lang van wakker. Onterecht, maar wel een mooie basis instelling.
3. Om welke reden dan ook; die baan heb je nog, dus zelfs door die negatieve kwaliteit van je waardoor die op het spel kwam te staan, heb je die nu nog..... Je doet dus ergens iets heel goed!
Heb je weleens gelezen hoe een diamant tot stand komt? Moet je eens doen.... Stop de processen niet in je leven. Ze maken jou tot een uniek, mooi persoon. Van steenkool tot fantastisch geslepen juweel. En soms.....kom je mensen tegen die een smaragd willen....Je kan gewoon niet de hele wereld blij maken. En als je stiekem een smaragd bent, dan zijn de diamantslijpers niet blij met je. Maar beiden zijn ze mooi en waardevol.
En soms.... hebben we hulp nodig om de oorzaak te vinden die ons remt in onze vorming. Dat kunnen moeders en vaders zijn, waarvoor je het nooit goed genoeg hebt kunnen doen. School en anderen. Maar ook die zijn, bij het erkennen ervan weer heel vormend. Alles kan je mooier maken als mens. Heel veel sterkte in het vinden van jouw weg.
XXXXXX
woensdag 26 december 2007 om 16:24
Ik herken je verhaal heel erg.
Ik ben er 3 jaar geleden depressief door geraakt en ben naar een psycholoog gegaan. Zij heeft me er iets bij geholpen,maar helaas merk ik dat ik het oude gevoel (zoals ik het maar even noem) aan het terugkrijgen ben.
Ik zit erover te denken om weer naar een psycholoog te gaan, maar dat vind ik dan weer een hele stap; want weer iets wat ik niet goed kan want ik kan het niet alleen.....Succes ermee
Overigens heb ik toendertijd anti-depressiva geslikt, naast de wekelijkse gesprekken met een psycholoog, deze hielpen mij wil...althans...ik werd er vlakker van, dus ik maakte me niet meer zo druk om wat anderen van mij vonden.
Inmiddels zit ik weer aan de anti-depressiva, maar blijft het vlakke gevoel uit.
Ik ben er 3 jaar geleden depressief door geraakt en ben naar een psycholoog gegaan. Zij heeft me er iets bij geholpen,maar helaas merk ik dat ik het oude gevoel (zoals ik het maar even noem) aan het terugkrijgen ben.
Ik zit erover te denken om weer naar een psycholoog te gaan, maar dat vind ik dan weer een hele stap; want weer iets wat ik niet goed kan want ik kan het niet alleen.....Succes ermee
Overigens heb ik toendertijd anti-depressiva geslikt, naast de wekelijkse gesprekken met een psycholoog, deze hielpen mij wil...althans...ik werd er vlakker van, dus ik maakte me niet meer zo druk om wat anderen van mij vonden.
Inmiddels zit ik weer aan de anti-depressiva, maar blijft het vlakke gevoel uit.
woensdag 26 december 2007 om 16:29
Lode, ik herken je verhaal wel, ik was vroeger ook teveel bezig met wat andere mensen van mij vonden, had weinig zelfvertrouwen (nog steeds wel een probleem van me) erg onzeker over hoe ik eruit zag, hoe ik overkwam etc en nu ca 10 jaar later zijn deze problemen een stuk minder geworden maar nog steeds kamp ik met bepaalde onzekerheden (komt merendeels voort uit mijn jeugd) ik ga nu ook weer naar een therapeut gewoon omdat het goed is om je verhaal kwijt te kunnen aan iemand die er onveroordeeld in zit. Maar waar ik spijt van heb is dat ik niet veel eerder stappen heb ondernomen want ik heb 't gevoel dat ik teveel jaren heb gemist.
Dus ga er alsjeblieft wat aan doen, en zet je over je angst heen dat een therapeut / psycholoog je zal uitleggen, dat zal zeker niet gebeuren. Die mensen zijn er om je handvaten aan te reiken om met zulk soort dingen om te kunnen gaan. Echt het is zo zonde als je je leven vergooit met zulke doem gedachten
Dus ga er alsjeblieft wat aan doen, en zet je over je angst heen dat een therapeut / psycholoog je zal uitleggen, dat zal zeker niet gebeuren. Die mensen zijn er om je handvaten aan te reiken om met zulk soort dingen om te kunnen gaan. Echt het is zo zonde als je je leven vergooit met zulke doem gedachten
woensdag 26 december 2007 om 16:34
Advies? Ga ajb wél naar een pscyh!! En denk niet voor anderen, dus ook niet voor een psych. Het kost erg veel tijd, je tekent jezelf slechter af en vaak klopt het niet wat je denkt. Probeer te zien wat je wél goed gaat. Door alleen maar 'slehte dingen 'te denken, blijf je daar ook in hangen en verandert er niets.
Ik hoop dat je op een gegeven moment kunt zeggen dat je jezelf goed vindt zoals je bent
Grtjs van Maimai
Ik hoop dat je op een gegeven moment kunt zeggen dat je jezelf goed vindt zoals je bent
Grtjs van Maimai
woensdag 26 december 2007 om 16:41
Hi!
Wat Quadesh zegt vind ik schitterend verwoord. Ik sluit me helemaal bij haar aan, omdat ik mezelf heel erg herken in haar verhaal!
Ik heb in mijn puberteit heel erg veel waarde gehecht aan hoe mensen over mij dachten. Ik had in totaal maar 2 vriendinnen, waarschijnlijk om dezelfde reden die jij hebt. Ik vond mezelf helemaal niet belangrijk, anderen waren dat. Toen ik 17 was leerde ik mijn ex kennen. Hij was mijn psycholoog (als het ware)! Hij heeft met veel geduld met me gepraat en me vaak onder de kont geschopt! Onder het mom van: ik vind je leuk, waarom zouden anderen dat niet vinden? En dat heeft me gevormd zoals ik ben!
Ik hou van muziek die uit de jaren 60'/70' stamt, ik zie er zelf uit alsof ik in de jaren 70' kom, ik hou van Volkswagen T1 bussen en alles wat oud is. Klasgenoten vinden het raar, mijn vrienden zeggen dat het bij me hoort. En dat doet het ook! Intussen heb ik er veel vrienden bij, juist om die 'dan heb ik er maar schijt aan' houding. Ik denk dat als ik in die spiraal was blijven hangen, ik er nog hetzelfde aan toe zou zijn. Daarom is het belangrijk een psych op te zoeken. En nee, die vind je echt niet raar. Die wilt jou helpen. En echt, ik ben er van overtuigd dat het je gaat lukken! :D
Wat Quadesh zegt vind ik schitterend verwoord. Ik sluit me helemaal bij haar aan, omdat ik mezelf heel erg herken in haar verhaal!
Ik heb in mijn puberteit heel erg veel waarde gehecht aan hoe mensen over mij dachten. Ik had in totaal maar 2 vriendinnen, waarschijnlijk om dezelfde reden die jij hebt. Ik vond mezelf helemaal niet belangrijk, anderen waren dat. Toen ik 17 was leerde ik mijn ex kennen. Hij was mijn psycholoog (als het ware)! Hij heeft met veel geduld met me gepraat en me vaak onder de kont geschopt! Onder het mom van: ik vind je leuk, waarom zouden anderen dat niet vinden? En dat heeft me gevormd zoals ik ben!
Ik hou van muziek die uit de jaren 60'/70' stamt, ik zie er zelf uit alsof ik in de jaren 70' kom, ik hou van Volkswagen T1 bussen en alles wat oud is. Klasgenoten vinden het raar, mijn vrienden zeggen dat het bij me hoort. En dat doet het ook! Intussen heb ik er veel vrienden bij, juist om die 'dan heb ik er maar schijt aan' houding. Ik denk dat als ik in die spiraal was blijven hangen, ik er nog hetzelfde aan toe zou zijn. Daarom is het belangrijk een psych op te zoeken. En nee, die vind je echt niet raar. Die wilt jou helpen. En echt, ik ben er van overtuigd dat het je gaat lukken! :D
woensdag 26 december 2007 om 17:16
Hoi Lode,
Ik herken dat soort gevoelens wel. Ik heb ze ook. Wel in mindere mate dan jij denk ik als ik zo lees wat je schrijft. In een negatieve bui zou ik misschien wel hetzelfde kunnen opschrijven... Maar het is inderdaad zo zonde van je tijd... Het beperkt je leven in zo veel opzichten!
Bij mij hebben buitenstaanders over het algemeen helemaal niet in de gaten dat ik zo onzeker kan zijn en soms mezelf echt kan haten om een kleine 'fout'. Als iemand me echt goed leert kennen (is voor weinigen weggelegd ) is hij/zij vaak verbaasd over mijn onzekere gevoelens.
Zoals de schrijfsters hiervoor al schreven, ga naar de psych! Zo te lezen kom je op eigen kracht niet uit deze gevoelens en je hebt er last van in je dagelijks leven. Je bent bepaald niet de enige met dit soort gevoelens. Veel mensen hebben ze in meerdere of mindere mate. Je bent het waard om gelukkig te zijn met jezelf.
Ik herken dat soort gevoelens wel. Ik heb ze ook. Wel in mindere mate dan jij denk ik als ik zo lees wat je schrijft. In een negatieve bui zou ik misschien wel hetzelfde kunnen opschrijven... Maar het is inderdaad zo zonde van je tijd... Het beperkt je leven in zo veel opzichten!
Bij mij hebben buitenstaanders over het algemeen helemaal niet in de gaten dat ik zo onzeker kan zijn en soms mezelf echt kan haten om een kleine 'fout'. Als iemand me echt goed leert kennen (is voor weinigen weggelegd
) is hij/zij vaak verbaasd over mijn onzekere gevoelens. Zoals de schrijfsters hiervoor al schreven, ga naar de psych! Zo te lezen kom je op eigen kracht niet uit deze gevoelens en je hebt er last van in je dagelijks leven. Je bent bepaald niet de enige met dit soort gevoelens. Veel mensen hebben ze in meerdere of mindere mate. Je bent het waard om gelukkig te zijn met jezelf.
woensdag 26 december 2007 om 20:13
Inderdaad, een psych. Hoeft helemaal niet zwaar te gaan graven, je kunt ook heel praktisch iets aan je denkpatronen doen.
RET is bijvoorbeeld een methode, waarbij je in specifieke situaties even stilstaat bij je gedachten en conclusies en dan kijkt of wat jij voelt en denkt wel reeel is en of er niet ook een andere, positievere manier is om ertegenaan te kijken. Klinkt heel kunstmatig, maar het went heel snel. Succes :-)
RET is bijvoorbeeld een methode, waarbij je in specifieke situaties even stilstaat bij je gedachten en conclusies en dan kijkt of wat jij voelt en denkt wel reeel is en of er niet ook een andere, positievere manier is om ertegenaan te kijken. Klinkt heel kunstmatig, maar het went heel snel. Succes :-)
woensdag 26 december 2007 om 20:19
Lode, ik herken ook wel iets uit je verhaal. Heb ook weleens dat soort gevoelens. Wel in iets mindere mate.
Soms denk ik dat het wel eens fijn zou zijn om er met iemand over te praten, maar daar vind ik mijn 'probleem' niet groot genoeg voor. Ik kan je wel zeggen dat je wel moet gaan, maar kan me ook voorstellen dat het een grote stap voor je is.
Nou ja, wilde even laten weten dat ik me de gedachten wel een beetje kan voorstellen....
Soms denk ik dat het wel eens fijn zou zijn om er met iemand over te praten, maar daar vind ik mijn 'probleem' niet groot genoeg voor. Ik kan je wel zeggen dat je wel moet gaan, maar kan me ook voorstellen dat het een grote stap voor je is.
Nou ja, wilde even laten weten dat ik me de gedachten wel een beetje kan voorstellen....
woensdag 26 december 2007 om 20:53
Wel naar een therapeut gaan, hoor! Hier kom je in je eentje niet uit, want je moet oude denkpatronen doorbreken en nieuwe aanleren.
Een psycholoog lacht je echt niet uit. Ten eerste is het een ernstig probleem, want je bent je werk en je sociale contacten kwijtgeraakt en je slaapt niet meer. Ten tweede is het iets waar veel mensen in bepaalde mate last van hebben.
Dus zoek hulp! Weet je iemand waar je naartoe kunt of iemand die je een psycholoog kan aanbevelen bij jou in de buurt?
Een boek dat ik iedereen met dit probleem altijd aanraad is Zie jezelf in mildheid van Byron Brown, uitgeverij Shambala. Vertaling van Soul without shame. Met een uitleg hoe je aan deze gedachten komt, in welke situaties en oefeningen hoe je er af kunt komen.
Een psycholoog lacht je echt niet uit. Ten eerste is het een ernstig probleem, want je bent je werk en je sociale contacten kwijtgeraakt en je slaapt niet meer. Ten tweede is het iets waar veel mensen in bepaalde mate last van hebben.
Dus zoek hulp! Weet je iemand waar je naartoe kunt of iemand die je een psycholoog kan aanbevelen bij jou in de buurt?
Een boek dat ik iedereen met dit probleem altijd aanraad is Zie jezelf in mildheid van Byron Brown, uitgeverij Shambala. Vertaling van Soul without shame. Met een uitleg hoe je aan deze gedachten komt, in welke situaties en oefeningen hoe je er af kunt komen.
woensdag 26 december 2007 om 21:20
woensdag 26 december 2007 om 21:40
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties!
Ergens weet ik ook wel dat ik misschien wel gewoon niet zo moeilijk moet doen, maar ik ben zo bang dat als ik niet op mijn tenen loop dat ik dan alles wat ik wel heb kwijtraak.
quadesh: je hebt het idd heel mooi verwoord. Dank je wel voor wat je hebt geschreven!
fruitigenfris: wat jij beschrijft herken ik ook heel erg. Mensen zijn heel erg verbaasd als ik ze vertel hoe ik over mijzelf denk. Die denken juist dat ik een flinke tante ben die door het leven wandelt alsof het een eitje is, maar dat is gewoon een masker
barbaraAnn: wat fijn dat jij inmiddels jezelf wel hebt weten te accepteren! Hopelijk lukt dat mij ook ooit!
highhopes: anti-depressiva wil ik niet meer slikken, ik wil het zelf oplossen; ( en ik heb slechte ervaringen met ad's) en bovendien zijn mijn vriend en ik aan het proberen om zwanger te worden, dus liever geen medicijnen
Voor degenen die ik niet persoonlijk bedankt heb: bedankt voor jullie reacties!
Ergens weet ik ook wel dat ik misschien wel gewoon niet zo moeilijk moet doen, maar ik ben zo bang dat als ik niet op mijn tenen loop dat ik dan alles wat ik wel heb kwijtraak.
quadesh: je hebt het idd heel mooi verwoord. Dank je wel voor wat je hebt geschreven!
fruitigenfris: wat jij beschrijft herken ik ook heel erg. Mensen zijn heel erg verbaasd als ik ze vertel hoe ik over mijzelf denk. Die denken juist dat ik een flinke tante ben die door het leven wandelt alsof het een eitje is, maar dat is gewoon een masker
barbaraAnn: wat fijn dat jij inmiddels jezelf wel hebt weten te accepteren! Hopelijk lukt dat mij ook ooit!
highhopes: anti-depressiva wil ik niet meer slikken, ik wil het zelf oplossen; ( en ik heb slechte ervaringen met ad's) en bovendien zijn mijn vriend en ik aan het proberen om zwanger te worden, dus liever geen medicijnen
Voor degenen die ik niet persoonlijk bedankt heb: bedankt voor jullie reacties!
woensdag 26 december 2007 om 23:01
Lieve Lode,
Je krijgt even een dikke knuffel van me; (okee, ik had hier dus heel blij een emoticon willen plakken maar dat wil mijn pc niet, wil je alsjeblieft net doen alsof hij hier staat?), gewoon omdat ik weet hoe het voelt.
En mijn eerste reactie is dan: jij bent écht wel goed genoeg! Je opent een topic over wat ik alleen maar kan omschrijven als één van de aller-rottigste gevoelens die er is. En mijn tweede gedachte was prompt: 'ík ben pas niet goed genoeg'....
Stom hè, zoals sommige gedachten tot een overtuiging leiden die compleet irreëel is? Al zo'n 30 jaar heerst bij mij vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, niet aardig genoeg, niet slim genoeg, niet mooi genoeg, in alle opzichten voel ik me alsof ik tekort schiet. Voor mij lijkt het soms alsof alle anderen wél weten hoe 'alles' zit, maar dat ik het draaiboek nooit gelezen heb, ofzo.
En ja, ook ik word door anderen gezien als 'bijdehand' , 'zelfverzekerd' en meer van dat soort fraais.
Ik denk dat heel veel mensen, zo niet iedereen dit in een bepaalde mate hebben, maar dat de één er misschien wat meer onder lijdt dan de ander. Ik ben heel onzeker geworden door een ellendige en manipulatieve ex en daarnaast ben ik afkomstig uit een heel kritische familie. Misschien heeft dat er ook mee te maken.
Praat er alsjeblieft over, ga alsjeblieft naar een psych!!! Op het moment dat ik het uit (meestal is mijn man de dupe), hoor ik zelf al hoe stom het eigenlijk klinkt, de dingen waar ik me allemaal in tekort voel schieten. En dan besef ik me weer dat het compleet irreële gedachten zijn.
Een dieptepunt was het voor mij, toen mijn 10 weken oude dochter helemaal verliefd op haar mamma, niets liever deed dan verrukt naar mij kijken. En ik dacht toen heel even dat ze het niet kon menen, want waarom zou ze naar mij kijken? Godzijdank heb ik dat héél snel van me af kunnen zetten.
Heel veel succes met hulp zoeken (doen hoor!!!) en hou je ons een beetje op de hoogte?
Liefs, Lab
Je krijgt even een dikke knuffel van me; (okee, ik had hier dus heel blij een emoticon willen plakken maar dat wil mijn pc niet, wil je alsjeblieft net doen alsof hij hier staat?), gewoon omdat ik weet hoe het voelt.
En mijn eerste reactie is dan: jij bent écht wel goed genoeg! Je opent een topic over wat ik alleen maar kan omschrijven als één van de aller-rottigste gevoelens die er is. En mijn tweede gedachte was prompt: 'ík ben pas niet goed genoeg'....
Stom hè, zoals sommige gedachten tot een overtuiging leiden die compleet irreëel is? Al zo'n 30 jaar heerst bij mij vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, niet aardig genoeg, niet slim genoeg, niet mooi genoeg, in alle opzichten voel ik me alsof ik tekort schiet. Voor mij lijkt het soms alsof alle anderen wél weten hoe 'alles' zit, maar dat ik het draaiboek nooit gelezen heb, ofzo.
En ja, ook ik word door anderen gezien als 'bijdehand' , 'zelfverzekerd' en meer van dat soort fraais.
Ik denk dat heel veel mensen, zo niet iedereen dit in een bepaalde mate hebben, maar dat de één er misschien wat meer onder lijdt dan de ander. Ik ben heel onzeker geworden door een ellendige en manipulatieve ex en daarnaast ben ik afkomstig uit een heel kritische familie. Misschien heeft dat er ook mee te maken.
Praat er alsjeblieft over, ga alsjeblieft naar een psych!!! Op het moment dat ik het uit (meestal is mijn man de dupe), hoor ik zelf al hoe stom het eigenlijk klinkt, de dingen waar ik me allemaal in tekort voel schieten. En dan besef ik me weer dat het compleet irreële gedachten zijn.
Een dieptepunt was het voor mij, toen mijn 10 weken oude dochter helemaal verliefd op haar mamma, niets liever deed dan verrukt naar mij kijken. En ik dacht toen heel even dat ze het niet kon menen, want waarom zou ze naar mij kijken? Godzijdank heb ik dat héél snel van me af kunnen zetten.
Heel veel succes met hulp zoeken (doen hoor!!!) en hou je ons een beetje op de hoogte?
Liefs, Lab
woensdag 26 december 2007 om 23:24
Lode, hebben wij je een beetje kunnen overhalen om naar een psycholoog te gaan? hoop het wel namelijk. En ik wil me absoluut niet negatief uitlaten over het feit dat jullie proberen zwanger te worden maar zolang jij je zo voelt over jezelf denk ik niet dat je een goed rolmodel kan zijn voor je potentiele kind. Ik zeg dit omdat ik dit zelf vanaf kinds af aan heb meegemaakt en het heeft toch wel een stempel op me gedrukt ook al ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn eigen levensgeluk.
donderdag 27 december 2007 om 06:37
donderdag 27 december 2007 om 20:06
Labyrint, ik ben blij om te lezen dat er meer mensen zijn 'zoals ik' . Hoe ga jij er mee om? Heb jij ooit hulp gezocht? Ik kan tegenwoordig wel beter die knop omschakelen dan vroeger, maar helaas lukt dat me gewoon niet altijd. En dan krijg je zo'n topic als dit...
Cappi, ik vind dat je gelijk hebt m.b.t. dat stempel, mijn moeder vond zichzelf ook nooit goed genoeg, denk dat ik dat van haar heb overgenomen, maar hoe raar het ook klinkt, ik twijfel niet aan mijn kwaliteiten als evt. moeder.
Cappi, ik vind dat je gelijk hebt m.b.t. dat stempel, mijn moeder vond zichzelf ook nooit goed genoeg, denk dat ik dat van haar heb overgenomen, maar hoe raar het ook klinkt, ik twijfel niet aan mijn kwaliteiten als evt. moeder.
donderdag 27 december 2007 om 20:30
Schrijf allemaal dingen op die wel goed zijn of wat je allemaal gedaan hebt, vraag desnoods andere hierom. Hang deze lijst naast de spiegel en elke morgen lees je die lijst voor aan jezelf in de spiegel! Volhouden! Want iedereen is het waard te leven en iedereen heeft goede eigenschappen!
Zoek hulp bij een professionel, die kan je ook helpen in te zien dat je het waard bent.
Begin elke morgen met een glimlach tegen jezelf!
Zoek hulp bij een professionel, die kan je ook helpen in te zien dat je het waard bent.
Begin elke morgen met een glimlach tegen jezelf!
donderdag 27 december 2007 om 21:07
Lode, ik probeer mezelf af te vragen of de gedachten die ik heb over mijn 'falen' terecht zijn of niet. Vaak kan ik ze zelf als irreëel herkennen, en de gedachtenspinsels waar ik over twijfel spreek ik uit tegen iemand, meestal mijn man of mijn moeder. Op die manier wordt voor mij duidelijker of zo'n gevoel klopt of dat ik het op iets heel anders baseer.
Hmm, ik geloof dat dit heel warrig klinkt. Sorry.
Irreële gedachten zijn gedachten in de trant van 'ik ben niet interessant genoeg om met die-en-die bevriend te zijn'. Wanneer je hier naar gaat leven, zal de vriendschap inderdaad verloren gaan.
Pas als je van een afstandje naar zo'n overtuiging kijkt en het probeert te ontleden, lijkt er niet zoveel of soms zelfs niets van zo'n gedachte te kloppen.
Want feit is dat je wel degelijk met die-en-die bevriend bent, dus kan het niet anders dan de moeite waard zijn. En ja, soms gaan vriendschappen kapot, maar dat ligt vaak aan een aantal verschillende factoren, niet alleen aan dat jij of ik de moeite niet waard zou zijn.
Ik ben inderdaad een tijdje onder behandeling geweest van een psycholoog en dat heeft absoluut geholpen!!! Echt, de meeste mensen herkennen deze gevoelens maar al te goed. Laat het niet je leven beheersen.
Hmm, ik geloof dat dit heel warrig klinkt. Sorry.
Irreële gedachten zijn gedachten in de trant van 'ik ben niet interessant genoeg om met die-en-die bevriend te zijn'. Wanneer je hier naar gaat leven, zal de vriendschap inderdaad verloren gaan.
Pas als je van een afstandje naar zo'n overtuiging kijkt en het probeert te ontleden, lijkt er niet zoveel of soms zelfs niets van zo'n gedachte te kloppen.
Want feit is dat je wel degelijk met die-en-die bevriend bent, dus kan het niet anders dan de moeite waard zijn. En ja, soms gaan vriendschappen kapot, maar dat ligt vaak aan een aantal verschillende factoren, niet alleen aan dat jij of ik de moeite niet waard zou zijn.
Ik ben inderdaad een tijdje onder behandeling geweest van een psycholoog en dat heeft absoluut geholpen!!! Echt, de meeste mensen herkennen deze gevoelens maar al te goed. Laat het niet je leven beheersen.
zaterdag 29 december 2007 om 13:39
Ha Lode,
Hier nog iemand die jouw gevoelens herkent. Ik ben ervoor in therapie gegaan en het heeft mij geholpen. Dus ik kan het je aanraden om dat te doen.
Ik had ook altijd het gevoel niet leuk genoeg te zijn, niet mooi genoeg, niet gezellig genoeg etc. Ik heb dat gevoel nog weleens, maar het is een stuk minder en ik kan het relativeren. Voorbeeld: een paar dagen geleden ben ik uiteten geweest met een kennis. De avond was niet supergeslaagd; het was best gezellig ofzo, maar het klikte gewoon niet supererg. Mijn eerste gevoel is dat ik niet leuk genoeg ben geweest, dat ik gezelliger of belangstellender had moeten zijn en dan denk ik dat die kennis mij niet meer leuk zal vinden. Oftewel: de fout ligt bij mij. Ik denk bijvoorbeeld niet dat die kennis saaier is dan ik had verwacht, of dat zij misschien gezelliger had kunnen zijn. Of ik kan ook simpelweg denken: het klikt niet echt. Jammer, maar no hard feelings.
Wat ik bij jou lees - en bij mezelf herken- is dat je de norm over wie je moet zijn heel hoog hebt liggen. Die norm die haal je nooit: je kan niet altijd leuk, lief, gezellig etc. zijn.
In de therapie ben ik ernaar gaan kijken hoe het kwam dat ik die geveoens had. Het heeft in mijn geval te maken, met een negatieve ouder, die geen complimentjes kan geven, maar alleen maar kijkt naar wat ik niet kan en naar wat ik niet ben. Ik ben daarom van jongs af aan mijn norm al erg hoog gaan leggen, terwijl ik hem nooit haalde: niet voor mijn ene ouder en niet voor mezelf.
Op zich hoef je niet te aan zoeken naar de oorzaak, als je maar wel leert om je denkpatroon om te buigen. Het kost je zoveel energie en zoveel onnodig verdriet en pijn. Jij bent namelijk degene die die gedachten maakt en die de norm oplegt, dat doet niemand anders.
Veel sterkte!
Liefs, Radijs
Hier nog iemand die jouw gevoelens herkent. Ik ben ervoor in therapie gegaan en het heeft mij geholpen. Dus ik kan het je aanraden om dat te doen.
Ik had ook altijd het gevoel niet leuk genoeg te zijn, niet mooi genoeg, niet gezellig genoeg etc. Ik heb dat gevoel nog weleens, maar het is een stuk minder en ik kan het relativeren. Voorbeeld: een paar dagen geleden ben ik uiteten geweest met een kennis. De avond was niet supergeslaagd; het was best gezellig ofzo, maar het klikte gewoon niet supererg. Mijn eerste gevoel is dat ik niet leuk genoeg ben geweest, dat ik gezelliger of belangstellender had moeten zijn en dan denk ik dat die kennis mij niet meer leuk zal vinden. Oftewel: de fout ligt bij mij. Ik denk bijvoorbeeld niet dat die kennis saaier is dan ik had verwacht, of dat zij misschien gezelliger had kunnen zijn. Of ik kan ook simpelweg denken: het klikt niet echt. Jammer, maar no hard feelings.
Wat ik bij jou lees - en bij mezelf herken- is dat je de norm over wie je moet zijn heel hoog hebt liggen. Die norm die haal je nooit: je kan niet altijd leuk, lief, gezellig etc. zijn.
In de therapie ben ik ernaar gaan kijken hoe het kwam dat ik die geveoens had. Het heeft in mijn geval te maken, met een negatieve ouder, die geen complimentjes kan geven, maar alleen maar kijkt naar wat ik niet kan en naar wat ik niet ben. Ik ben daarom van jongs af aan mijn norm al erg hoog gaan leggen, terwijl ik hem nooit haalde: niet voor mijn ene ouder en niet voor mezelf.
Op zich hoef je niet te aan zoeken naar de oorzaak, als je maar wel leert om je denkpatroon om te buigen. Het kost je zoveel energie en zoveel onnodig verdriet en pijn. Jij bent namelijk degene die die gedachten maakt en die de norm oplegt, dat doet niemand anders.
Veel sterkte!
Liefs, Radijs
zondag 30 december 2007 om 19:22
Hoi Lode
Wie heeft jou dat aangepraat dat jij niets waard bent en dat jij niet interessant en leuk genoeg bent?
Probeer niet teveel aan andere mensen te denken wat zij van jou vinden, natuurlijk ben jij wel de moeite waard en een leuk mens.
Ik herken je gevoelens wel hoor, ik heb me zelf ook lang zo gevoeld.
Maar kijk eens om je heen, wie is er nou perfect? Niemand toch?
Jij mag er ook zijn hoor met jou leuke en minder leuke kanten.
Jij hebt net zoveel recht op vriendschap, liefde en geluk als ieder ander.
Mensen die jou niets waard vinden zijn meestal zelf niets waard dus waarom zou jij hun serieus nemen.
Probeer uit die negatieve spiraal te komen en bel je vriendinnen weer eens op voor een gezellig praatje. Ga wat leuks met ze doen. Zorg dat je niet teveel piekert want zo zak je alleen maar dieper weg.
Probeer positief te denken en je met positieve dingen bezig te houden, je zal zien dat jij je op een dag dan ook echt weer zo voelt en dat die leuke baan dan ook vanzelf weer komt.
Veel sterkte en laat je niet de grond in kletsen door anderen.
Wie heeft jou dat aangepraat dat jij niets waard bent en dat jij niet interessant en leuk genoeg bent?
Probeer niet teveel aan andere mensen te denken wat zij van jou vinden, natuurlijk ben jij wel de moeite waard en een leuk mens.
Ik herken je gevoelens wel hoor, ik heb me zelf ook lang zo gevoeld.
Maar kijk eens om je heen, wie is er nou perfect? Niemand toch?
Jij mag er ook zijn hoor met jou leuke en minder leuke kanten.
Jij hebt net zoveel recht op vriendschap, liefde en geluk als ieder ander.
Mensen die jou niets waard vinden zijn meestal zelf niets waard dus waarom zou jij hun serieus nemen.
Probeer uit die negatieve spiraal te komen en bel je vriendinnen weer eens op voor een gezellig praatje. Ga wat leuks met ze doen. Zorg dat je niet teveel piekert want zo zak je alleen maar dieper weg.
Probeer positief te denken en je met positieve dingen bezig te houden, je zal zien dat jij je op een dag dan ook echt weer zo voelt en dat die leuke baan dan ook vanzelf weer komt.
Veel sterkte en laat je niet de grond in kletsen door anderen.
