Ik ben zo verdrietig

Beste Mepi,

Als je op Google zoekt naar therapieën die gericht zijn op het boek: in de ban van emotieeten vind jij therapeuten die tevens diëtiste zijn en individueel jou begeleiden met het proces dit probleem te overwinnen. Mij heeft het het enorm geholpen.
Mocht jij meer willen weten, stuur mij dan een pb en stel je vragen. Sterkte.

Mepi schreef: ↑

06-06-2017 21:06

Nee natuurlijk duwt niemand me de put in. Niet de mensen op het station die me dikkerd en hippo noemde, en natuurlijk ook niet mijn moeder die me iedere keer hoofdschuddend aankijkt en zegt dat ik wel zwanger lijk zo dik dat ik ben. Dat is natuurlijk allemaal klagen en piepen.

Nee, het is niet klagen en piepen. Je hebt hierbij hulp nodig.

Maar hoe hard Karin het ook brengt, ze heeft wel een punt. Die mensen van vroeger dwingen jou niet vandaag om chips/chocola/boterham/whatever (vul je eetbui maar in) te nemen. Alles wat jij doet ben je zelf verantwoordelijk voor. Je doet het alleen omdat het je iets oplevert. JIJ kunt ervoor kiezen om het niet te doen. Alleen moet je dan iets voelen wat naar en vervelend voelt. Dus kies je ervoor om te eten. Het kiezen om niet te eten op zulke momenten zal nooit makkelijk worden, die keuze zal je eerst 1000x moeten maken terwijl het heel erg moeilijk is. Ergens zul je moeten beginnen. En dat kan nu. Het uitstellen tot je hulp hebt is een excuus. Het is ook logisch, het verzacht iets vervelends, maar het blijft een keuze.

Ik zou zeker teruggaan naar de huisarts en een verwijzing voor een psycholoog vragen. En pak die verwijzing naar de diëtiste ook gelijk mee. Het is JOUW lichaam, het is JOUW leven, het is JOUW eigenwaarde en niemand gaat in actie komen, niemand gaat die eigenwaarde opkrikken behalve jij. Niemand gaat jou stoppen met eten, niemand gaat de pijnlijke ervaringen van vroeger ongedaan maken, maar JIJ leeft nu en JIJ kiest voor het leven dat je nu leeft. De drang naar eten zal niet weggaan als je door een wachtlijst, een intake en weer een wachtlijst heen bent en eindelijk begint aan een behandeling. Begin NU. Voel wat je voelt en verdraag het kutgevoel. Gesprekken bij een psycholoog, hooguit een uurtje per week, zijn zo'n kleine ondersteuning. Ook dan zal JIJ het moeten doen en die eerste stappen zullen altijd, áltijd zwaar en moeilijk zijn en zo lang jij er niet voor KIEST om niet te eten zal je dit probleem houden. Je kan veel leren bij de psycholoog, maar het echte werk moet je zelf doen. Je zult ergens moeten beginnen. Begin nu.

Er zal een veilgheid voor terugkomen. En dan zit er een veiligheid en zekerheid in jezelf.
Tijdens de therapie,zoals van een psycholoog, leer je om de veiligheid dat je verkrijgt van iets externs (eten) om te keren in veiligheid die je jezelf kan geven.
Maar je moet even door die ommekeer heen.
Veel liefs!

Succes Mepi!

Succes hoor, dapper!

Hoi Mepi,
wat naar dat je je zo rot en onbegrepen voelt en wat knap van je dat je de stap hebt gezet om hier te posten. Het voelt misschien of je helemaal geen vooruitgang boekt maar er online over praten is al een grote stap!

De titel van je topic is 'Ik ben zo verdrietig'; je bent verdrietig en daarom ga je eten. Je verdriet is de oorzaak van je eetstoornis (dat leid ik ten minste af van wat je schrijft, ik ben geen professional maar herken het veilige gevoel in eten zeker). Ik denk dat het kan helpen om je op de oorzaak (je verdriet) te richten in plaats van je eetstoornis 'op te lossen'. Het klinkt alsof je erg veel baat zou kunnen hebben bij een psychologe die jij vertrouwt en met wie je open kan praten over hoe je je voelt. (Ik heb mijn psychologe overigens gewoon zelf op Google gevonden, het hoeft niet per se via de huisarts. En ja een uur per week kan een wereld van verschil maken.)

Je huisarts klinkt nogal ongevoelig, heb je al gekeken of er misschien een andere huisarts is in dezelfde praktijk? Dit heeft voor mij eens verschil gemaakt, de eerste deed alsof ik niet zo moest zeuren en de tweede was erg begripvol.

Per slot zag ik een paar opmerkingen over dat jij alles zelf in de hand hebt, je problemen zelf moet oplossen, etc. Je woont bij je ouders, toch? Dus je bent minderjarig?

Hoe was het bij de huisarts?

Mepi schreef: ↑

08-06-2017 14:20

Nee, ik woon op mezelf, ben meerderjarig. Maar ik vraag mijn ouders nog vaak om raad. Dan is het erg jammer dat ze het afwimpelen en het probleem niet zien. Hierdoor heb ik het ook heel lang weggestopt en dacht ik er niks van. Nu ben ik ondertussen heel veel aangekomen en heb ik daar heel veel spijt van. Vooral toen ik op mezelf ging wonen begon ik in te zien dat dit eetgedrag heel raar (en vooral duur) is.

Hier kan ook een deel van het probleem in zitten. Wellicht is het beter om meer op jezelf te vertrouwen of mensen uit te zoeken die jou steunen dan afhankelijk te blijven van je ouders. Ik bedoel niet dat je fysiek afhankelijk bent, maar zo vaak raad vragen aan mensen die je eigenlijk afwijzen is waarschijnlijk een patroon die je in stand houdt. Wellicht zijn je ouders nooit zo steunend geweest als je nodig had gehad.

Mepi, ondanks je verdriet is het vooral belangrijk om jezelf als waardevol persoon te zien. Dus ondanks je boosheid, verdriet en teleurstelling over het aankomen wel jezelf blijven herinneren dat dat niet betekent dat je minder waard bent als persoon. Dat het niet betekent dat je stom bent of niks kan of vies of....noem maar op. Je verdient het om goed voor gezorgd te worden en als volwassen persoon moet JIJ voor jezelf zorgen, lief voor jezelf zijn en jezelf met respect behandelen. Ik gok dat je dat niet zo doet, want de meeste mensen die zichzelf volstoppen met eten (of zichzelf eten ontzeggen) doen dat niet. Het is heel moeilijk om eetbuien te stoppen als je je slecht over jezelf blijft voelen, als je jezelf de moeite waard vindt om goed voor te zorgen zal je op een andere manier met jezelf omgaan dan gevoelens verdringen met eten. Zou je dat doen met je eigen kind? Waarom dan wel met jezelf?