Psyche
alle pijlers
Ik ben zwanger maar ik wil geen kinderen
woensdag 28 juni 2023 om 00:33
Hi allemaal,
Ik zit enorm met iets in m’n maag. Ik ben 38, zwanger, en ik wil niet zwanger zijn. Ik wil geen kinderen. Het probleem is als volgt.
Mijn man wil heel erg graag kinderen. Ik dacht dat ik ze ook wilde dus wij hebben het jaren geprobeerd maar het lukte niet. We zouden net een traject ingaan toen ik alles heb afgeblazen omdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk geen kinderen wilde. Dat was een lastige periode in mijn huwelijk maar we kwamen erover heen. En toen… werd ik ineens zwanger. Jullie mogen me veroordelen dat we geen bescherming hebben gebruikt, dat doe ik zelf ook, maar ik dacht dat het niet kon op de natuurlijke manier.
Hoe dan ook, nu zit ik met de gebakken peren. Ik ben 15 weken en ik vind het verschrikkelijk. Elke dag denk ik aan een abortus maar als ik dat doe moet ik tegen iedereen liegen dat het een miskraam was, inclusief man want die gaat nooit akkoord met een abortus (niet alleen omdat hij dit kind heel graag wil maar ook om religieuze redenen). Ik ben zelf ook religieus maar niet zo strict in de leer dus ik ben niet tegen abortus.
De gedachte aan geen kind krijgen lijkt me heerlijk. De gedachte aan een leven met kind verstikt en benauwt me.
Ik heb een enorm schuldgevoel naar m’n man want zijn droom komt uit, en ik wil niet tegen hem liegen. Hij weet dat ik me mentaal niet goed voel en dat ik op zie tegen dit kind maar hij wijt het aan de hormonen. Ik voel me ook schuldig naar andere vrouwen die zo graag willen maar niet zwanger kunnen raken.
God wat een ellende. Ik weet dat jullie geen beslissing voor me kunnen maken maar het voelt al goed om het uit te 'spreken' want ik zit hier al 3 maanden mee.
Ik zit enorm met iets in m’n maag. Ik ben 38, zwanger, en ik wil niet zwanger zijn. Ik wil geen kinderen. Het probleem is als volgt.
Mijn man wil heel erg graag kinderen. Ik dacht dat ik ze ook wilde dus wij hebben het jaren geprobeerd maar het lukte niet. We zouden net een traject ingaan toen ik alles heb afgeblazen omdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk geen kinderen wilde. Dat was een lastige periode in mijn huwelijk maar we kwamen erover heen. En toen… werd ik ineens zwanger. Jullie mogen me veroordelen dat we geen bescherming hebben gebruikt, dat doe ik zelf ook, maar ik dacht dat het niet kon op de natuurlijke manier.
Hoe dan ook, nu zit ik met de gebakken peren. Ik ben 15 weken en ik vind het verschrikkelijk. Elke dag denk ik aan een abortus maar als ik dat doe moet ik tegen iedereen liegen dat het een miskraam was, inclusief man want die gaat nooit akkoord met een abortus (niet alleen omdat hij dit kind heel graag wil maar ook om religieuze redenen). Ik ben zelf ook religieus maar niet zo strict in de leer dus ik ben niet tegen abortus.
De gedachte aan geen kind krijgen lijkt me heerlijk. De gedachte aan een leven met kind verstikt en benauwt me.
Ik heb een enorm schuldgevoel naar m’n man want zijn droom komt uit, en ik wil niet tegen hem liegen. Hij weet dat ik me mentaal niet goed voel en dat ik op zie tegen dit kind maar hij wijt het aan de hormonen. Ik voel me ook schuldig naar andere vrouwen die zo graag willen maar niet zwanger kunnen raken.
God wat een ellende. Ik weet dat jullie geen beslissing voor me kunnen maken maar het voelt al goed om het uit te 'spreken' want ik zit hier al 3 maanden mee.
woensdag 28 juni 2023 om 11:39
Dus als deze vrouw wel de goeie hulp had gehad dan had ze wel kinderen gewild? Is haar leven nu incompleet omdat ze die hulp niet heeft gehad en geen eigen kinderen in haar leven heeft? Dat vind ik heel heftig om te zeggen over een ander.PlayingTheAngel schreef: ↑28-06-2023 10:43@AirMaxlover, dat is inderdaad heel privé, maar dat is dit hele topic toch?
Ik vraag dit juist vanwege de hele situatie waar de TO doorheen is gegaan. Ze hoeft dit niet aan ons te vertellen, maar ik denk dat het voor haar keuze wel belangrijk is om haar beweegredenen goed in kaart te brengen.
De keuze die je gaat maken zal hoe dan ook je leven veranderen. Als je niets doet, dan word je waarschijnlijk moeder.
Is er een kans dat je hierin kunt groeien? Of niet? Dat is deels afhankelijk van de reden waarom je geen kinderen wilt. Een vrouw die ik kende wilde geen kinderen, omdat ze zelf een rotjeugd had gehad, ze was bang om te worden zoals haar moeder. Ik denk dat deze reden overkomelijk was, met psychologische hulp, als ze dat wilde. Zo kunnen er allerlei redenen zijn. Hoe zwaar die wegen weet alleen jij. Het is goed om te overwegen hoe zwaar die wegen als je kindje geboren wordt.
Je hebt de keuze om niet door te gaan met deze zwangerschap, en ook dat heeft gevolgen. Ik vind dat je man verdient om het te weten als je die keuze maakt, en dat zal moeilijk zijn voor jullie relatie. Zijn wens om vader te worden weegt immers net zo zwaar als jou wens om géén moeder te worden. Niet conventioneel, maar er is nog een andere optie, dat zou kunnen zijn dat je het kindje laat komen en hem/haar daarna aan je man overdraagt en bij hem weggaat.
Goed om te lezen dat je er over gaat praten, zodat je een weloverwogen keuze kunt maken. Heel veel sterkte.
Het niet willen van kinderen of juist die hele grote wens, volgens mij kunnen die gevoelens even sterk zijn.
@tulpje Dat vind ik dan eerlijk gezegd weer slechte redenen. Je houdt niet van kinderen. Ik heb 2 kinderen en heb ook totaal niks met kinderen van een ander. Jij vindt baby's nog schattig zeg je. Zelfs dat heb ik niet, ook nooit echt gehad. Baby's van een ander, ik kijk er even naar en dat is het. Heb nooit behoefte ze vast te houden etc. Kinderen zijn meer dan alleen de baby-tijd. Die moest ik ook even doorworstelen. Daarna werd het veel leuker. Maar ben nog steeds geen blije tante die alle neefjes en nichtjes hier wil laten logeren etc. Maar met je eigen kinderen is dat heel anders. Dat beleef je echt totaal anders dan kinderen van een ander. Dus dat is echt geen graadmeter……. Je wilde al een heel traject in gaan, dat doe je toch niet zomaar.
Wat haar redenen ook zijn of die nu wel “goed of slecht zijn” in jouw ogen. Zij mag haar eigen bedenkingen hebben.
Wil jij nog alles van 10 jaar geleden. Ze wilde het traject ingaan en daarvoor kwam ze tot de conclusie dat ze geen kinderen wilde. En dat is helemaal prima.
Al was de reden dat je kinderspeelgoed te luid vind.
Je mag van gedachte veranderen.
De situatie is nu alleen vreselijk moeilijk, omdat TO zwanger is.
Hoe moeilijk is het om eerlijk te zijn en te bedenken dat het op deze manier niet meer voor je gaat?
En dan leest, je redenen zijn niet goed, want bla bla bla.
Het maakt niet uit welke redenen zij heeft.
Het is haar lijf en hoe ze zich voelt.
woensdag 28 juni 2023 om 11:50
Fairway schreef: ↑28-06-2023 09:51Ze hebben jaren geprobeerd kinderen te krijgen, TO dacht dat ze kinderen wilde, dat schrijft ze zelf in de OP, maar toch beweer je dat TO waarschijnlijk nooit kinderen heeft gewild. Ik vraag gewoon waar je dat vandaan haalt en waarom je dat nu hier schrijft.
Uit de op: "
• ik wil niet zwanger zijn. Ik wil geen kinderen.
• Ik dacht dat ik ze ook wilde
realiseerde dat ik eigenlijk geen kinderen wilde.
• De gedachte aan geen kind krijgen lijkt me heerlijk. De gedachte aan een leven met kind verstikt en benauwt me".
[het staat toch letterlijk in de OP dat TO geen kinderen wil
Jup, foutje
lookie wijzigde dit bericht op 28-06-2023 11:52
Reden: Te vroeg op verstuur geklikt
Reden: Te vroeg op verstuur geklikt
5.17% gewijzigd
It is
what it is.
Accept it
and move on!
what it is.
Accept it
and move on!
woensdag 28 juni 2023 om 11:51
Wat moeilijk TO. Ik lees in één van je reacties dat je je ook hondsberoerd voelt. Als jij door de zwangerschap heftige lichamelijke klachten hebt, kan dit ook enorm je gevoel beïnvloeden. Er zijn moeders die zeer gewenst zwanger raken, een HG zwangerschap hebben en zich zo afschuwelijk voelen dat zij de zwangerschap willen afbreken. Kan dit nog meespelen in je gevoel nu?
Ik ben gewenst zwanger van mijn derde kind, maar als dit me zou overkomen, zou ik het ook ontzettend zwaar vinden om te accepteren en ervoor te gaan. Ik voel me namelijk gewoon 9 maanden niet mezelf, onzeker, constant alsof ik ongesteld moet worden zeg maar. Pijn, misselijk, gewoon één grote ellende. Zwanger zijn is loodzwaar! Gelukkig weet ik inmiddels dat zodra de baby eruit is, het weer beter wordt.
Ik wil echt niet zeggen dat het alleen maar dit is hoor, maar hoe jij je nu lichamelijk voelt, kan wel een enorme invloed hebben op hoe je je voelt over het idee dat er een kind komt.
Hoe dan ook, praat erover! En echt in eerste instantie met je man, maar ook met de verloskundige of huisarts. Alleen al het open gooien van je gevoelens kan enorm opluchten en een professional zal je serieus nemen.
Ik ben gewenst zwanger van mijn derde kind, maar als dit me zou overkomen, zou ik het ook ontzettend zwaar vinden om te accepteren en ervoor te gaan. Ik voel me namelijk gewoon 9 maanden niet mezelf, onzeker, constant alsof ik ongesteld moet worden zeg maar. Pijn, misselijk, gewoon één grote ellende. Zwanger zijn is loodzwaar! Gelukkig weet ik inmiddels dat zodra de baby eruit is, het weer beter wordt.
Ik wil echt niet zeggen dat het alleen maar dit is hoor, maar hoe jij je nu lichamelijk voelt, kan wel een enorme invloed hebben op hoe je je voelt over het idee dat er een kind komt.
Hoe dan ook, praat erover! En echt in eerste instantie met je man, maar ook met de verloskundige of huisarts. Alleen al het open gooien van je gevoelens kan enorm opluchten en een professional zal je serieus nemen.
woensdag 28 juni 2023 om 11:53
@AirMaxlover: Voor zover ik weet is deze vrouw nooit moeder geworden. Dat hoeft natuurlijk ook niet! Wel hoop ik dat ze hulp gezocht heeft voor deze gedachten, om haar slechte jeugd te kunnen verwerken.
"Het maakt niet uit welke redenen zij heeft. Het is haar lijf en hoe ze zich voelt." Dat is aan de ene kant compleet waar, en aan de andere kant niet. Wat mij betreft. Gevoelens zijn namelijk niet per definitie betrouwbaar, hoe je je voelt fluctueert om allerlei redenen. In dit geval spelen ook hormonen mee en voelt TO zich ziek tijdens de zwangerschap. Deze factoren spelen een rol. Dat maakt haar gevoelens niet irrelevant, absoluut niet. Ik denk dat het daarom alleen wel erg belangrijk is zo rationele redenen, die al langer spelen dan deze 15 weken, mee te nemen in de beslissing die TO moet nemen. Bepaalde gevoelens, zeker op basis van hormonen, kunnen eventueel veranderen. Hoe kijk je dat terug op de keuze die je genomen hebt? Hoe dan ook een moeilijke beslissing!
"Het maakt niet uit welke redenen zij heeft. Het is haar lijf en hoe ze zich voelt." Dat is aan de ene kant compleet waar, en aan de andere kant niet. Wat mij betreft. Gevoelens zijn namelijk niet per definitie betrouwbaar, hoe je je voelt fluctueert om allerlei redenen. In dit geval spelen ook hormonen mee en voelt TO zich ziek tijdens de zwangerschap. Deze factoren spelen een rol. Dat maakt haar gevoelens niet irrelevant, absoluut niet. Ik denk dat het daarom alleen wel erg belangrijk is zo rationele redenen, die al langer spelen dan deze 15 weken, mee te nemen in de beslissing die TO moet nemen. Bepaalde gevoelens, zeker op basis van hormonen, kunnen eventueel veranderen. Hoe kijk je dat terug op de keuze die je genomen hebt? Hoe dan ook een moeilijke beslissing!
woensdag 28 juni 2023 om 12:01
Het gooien op hormonen kan, maar niet als je de 38 jaar ervoor ook al wist dat je geen kinderen wilde. Als je daar al over gesproken hebt met je man, want traject gestopt, en het dus niet iets ineens was.
Dan had je je hooguit door de hormonen wel ineens moeder kunnen voelen. Dat is blijkbaar niet zo en dus mag ook vader eens serieus en goed naar je luisteren.
Over ‘het komt wel goed en jij kan dit’? Het is geen marathon waar je een dagje van bijkomt. Het is een kind dat je hele leven overhoop jaagt en waar je de rest van je leven voor moet willen zorgen. Als je niet wil, is er hier gelukkig een legale mogelijkheid om dit te veranderen.
Gelukkig hebben religieuze voorschriften of vrouwen ‘die dat niet zouden kunnen’ daar geen enkele zeggenschap over.
Dan had je je hooguit door de hormonen wel ineens moeder kunnen voelen. Dat is blijkbaar niet zo en dus mag ook vader eens serieus en goed naar je luisteren.
Over ‘het komt wel goed en jij kan dit’? Het is geen marathon waar je een dagje van bijkomt. Het is een kind dat je hele leven overhoop jaagt en waar je de rest van je leven voor moet willen zorgen. Als je niet wil, is er hier gelukkig een legale mogelijkheid om dit te veranderen.
Gelukkig hebben religieuze voorschriften of vrouwen ‘die dat niet zouden kunnen’ daar geen enkele zeggenschap over.
woensdag 28 juni 2023 om 12:07
Is het echt een niet willen van kinderen, of gewoon een accepteren dat je geen kinderen krijgt en je daar prima bij voelen? Het traject zijn ze niet ingegaan, want blijkbaar was de wens van TO voor een kind niet zó groot dat ze daar een traject voor over zou hebben, dat is prima natuurlijk. En dan accepteer je dat je dus geen kinderen krijgt, zie je je leven voor je zonder kinderen en daar was TO eigenlijk helemaal oké mee.Maandag27 schreef: ↑28-06-2023 12:01Het gooien op hormonen kan, maar niet als je de 38 jaar ervoor ook al wist dat je geen kinderen wilde. Als je daar al over gesproken hebt met je man, want traject gestopt, en het dus niet iets ineens was.
Dan had je je hooguit door de hormonen wel ineens moeder kunnen voelen. Dat is blijkbaar niet zo en dus mag ook vader eens serieus en goed naar je luisteren.
En dan ineens is daar toch een kind. Ja, dat gooit de boel natuurlijk gigantisch overhoop, want je had net besloten dat het voor jou niet meer hoefde. Logisch dat je daarvan in paniek raakt en je enorm benauwt voelt, zeker als je dan ook nog je beroerd voelt door de zwangerschap.
Zeker mag de vader goed naar haar luisteren en haar gevoelens niet wegwuiven, maar hij is ook de vader van dit kind. Zij kan (vind ik) als moeder ook niet zomaar alles in haar eentje beslissen. Dit kind is enorm gewenst, alleen niet door de moeder op dit moment. De redenen die zij noemt (baby niet leuk vinden, carrière niet willen opgeven) zijn overkomelijk. Man kan immers de grootste zorgtaak op zich nemen en minder gaan werken zodat zij gewoon haar carrière kan voortzetten. Hij zal dit er vast voor over hebben aangezien hij zo graag een kind wil.
woensdag 28 juni 2023 om 12:08
een religieuze man, die de grootste zorgtaak op zich gaat nemen??Minik schreef: ↑28-06-2023 12:07
Zeker mag de vader goed naar haar luisteren en haar gevoelens niet wegwuiven, maar hij is ook de vader van dit kind. Zij kan (vind ik) als moeder ook niet zomaar alles in haar eentje beslissen. Dit kind is enorm gewenst, alleen niet door de moeder op dit moment. De redenen die zij noemt (baby niet leuk vinden, carrière niet willen opgeven) zijn overkomelijk. Man kan immers de grootste zorgtaak op zich nemen en minder gaan werken zodat zij gewoon haar carrière kan voortzetten. Hij zal dit er vast voor over hebben aangezien hij zo graag een kind wil.
in LalaLand wellicht
woensdag 28 juni 2023 om 12:15
Ik reageer op iemand die schreef, gebaseerd op de OP, dat TO waarschijnlijk nooit kinderen wilde hebben, ook niet in de jaren daarvoor, toen ze tevergeefs zwanger probeerde te raken. Die persoon heeft haar post inmiddels aangepast.
woensdag 28 juni 2023 om 12:17
En in welk lalaland leef je als je denkt dat je je carrière weggooit óf ze vijf dagen per week naar de opvang brengt op het moment dat je aan kinderen begint?Lila-Linda schreef: ↑28-06-2023 12:08een religieuze man, die de grootste zorgtaak op zich gaat nemen??
in LalaLand wellicht
woensdag 28 juni 2023 om 12:18
Religie bestaat in miljoen vormen. Je kunt hier echt niks over zeggen als je deze personen niet kent. Ik ken genoeg mannen met een geloofsovertuiging waarin een abortus niet past, die desondanks heel modern in het leven staan en echt niet vinden dat de vrouw alles met betrekking tot de kinderen maar moet oplossen.Lila-Linda schreef: ↑28-06-2023 12:08een religieuze man, die de grootste zorgtaak op zich gaat nemen??
in LalaLand wellicht
Eigenlijk, nu ik er over nadenk, ken ik letterlijk maar één stel waarbij de man zo stug en ouderwets is dat hij vindt dat vrouw minder moet werken voor de kinderen. In alle andere situaties gaat dat in overleg tussen de twee partners.
woensdag 28 juni 2023 om 12:27
Aah, ok. Daar heb ik overheen gelezen.
It is
what it is.
Accept it
and move on!
what it is.
Accept it
and move on!
woensdag 28 juni 2023 om 12:44
Ik kan hier wel een kleine toelichting op geven, uit eigen ervaring. Zelf heb ik ongeveer 5 jaar in het medische traject gelopen om zwanger te raken. Uiteindelijk is de behandeling toen gestopt en zeiden ze dat een zwangerschap er niet in zat.samarinde schreef: ↑28-06-2023 11:29Het komt mij ook wonderlijk voor: genoeg vrouwen willen geen kinderen, maar je hoort toch heel zelden dat ze tot die slotsom komen nadat ze jaren hebben geprobeerd zwanger te worden en zelfs aan IVF wilden beginnen. Achtendertig is ook best laat voor zo’n U-turn.
9 maanden later ongeveer kwam ik er toen bij toeval achter dat ik op dat moment 26 weken zwanger was. Het is dat de beslissing al voor me was genomen, maar op dat moment zat ik er eigenlijk helemaal niet meer op te wachten.
Jarenlange trajecten, hoop, verdriet hakken er best wel in. Als er dan een moment komt dat je dat compleet af sluit, accepteert dat de situatie is zoals die is en je richt op de toekomst, dan hakt de 'heey hallo kiekeboe' er op z'n zachtst gezegd best wel even in (met daarbij direct de angsten van dit kan maar 1x he, want eigenlijk kan dit niet - wat nu als het mis gaat enz enz)
Ik moet er wel bij zeggen dat ik nooit echt oergevoelens heb gehad, dus misschien speelt dat ook wel mee. Maar ik hoop hiermee wel een beetje inzicht te kunnen hebben gegeven.
woensdag 28 juni 2023 om 13:09
TO, wat goed dat je een vriendin in vertrouwen hebt genomen en naar de huisarts gaat. Je reacties zijn helder en duidelijk, het klinkt alsof je je gevoel echt onder ogen bent gekomen en nu de juiste stappen aan het zetten bent. Ik wens je veel wijsheid met het nemen van deze beslissing en daarna liefde en kracht om het pad dat je inslaat te bewandelen.
woensdag 28 juni 2023 om 13:19
Helemaal eensMinik schreef: ↑28-06-2023 12:07Is het echt een niet willen van kinderen, of gewoon een accepteren dat je geen kinderen krijgt en je daar prima bij voelen? Het traject zijn ze niet ingegaan, want blijkbaar was de wens van TO voor een kind niet zó groot dat ze daar een traject voor over zou hebben, dat is prima natuurlijk. En dan accepteer je dat je dus geen kinderen krijgt, zie je je leven voor je zonder kinderen en daar was TO eigenlijk helemaal oké mee.
En dan ineens is daar toch een kind. Ja, dat gooit de boel natuurlijk gigantisch overhoop, want je had net besloten dat het voor jou niet meer hoefde. Logisch dat je daarvan in paniek raakt en je enorm benauwt voelt, zeker als je dan ook nog je beroerd voelt door de zwangerschap.
Zeker mag de vader goed naar haar luisteren en haar gevoelens niet wegwuiven, maar hij is ook de vader van dit kind. Zij kan (vind ik) als moeder ook niet zomaar alles in haar eentje beslissen. Dit kind is enorm gewenst, alleen niet door de moeder op dit moment. De redenen die zij noemt (baby niet leuk vinden, carrière niet willen opgeven) zijn overkomelijk. Man kan immers de grootste zorgtaak op zich nemen en minder gaan werken zodat zij gewoon haar carrière kan voortzetten. Hij zal dit er vast voor over hebben aangezien hij zo graag een kind wil.
woensdag 28 juni 2023 om 13:19
man en ik werkten beiden FT, maar het is absoluut niet waar, dat je daarmee van alle zorgtaken af bent hoor
Hard werken, werk7zorg combineren
Helemaal als 1 van beiden zich terugtrekt
woensdag 28 juni 2023 om 13:23
Hoezo? Mijn man is ook gelovig en neemt ook gewoon zijn verantwoordelijkheid door parttime te werken hoor. Hij vindt werk/carriere juist helemaal niet zo belangrijk. Dat krijgen wij juist mee in de kerk, dat er meer is dan geld verdienen en carriere maken. Dat juist bijv tijd doorbrengen met je gezin ook belangrijk is. En zo zijn er een hoop vaders in onze kerk die niet fulltime werken. Ligt ook aan welke kerk het is. Ken inderdaad ook kerken (gereformeerde gemeente bijv) waar de vrouw vaak niet of heel weinig werkt en waar grote gezinnen zijn. Maar dat is echt niet in elke kerk zo.Lila-Linda schreef: ↑28-06-2023 12:08een religieuze man, die de grootste zorgtaak op zich gaat nemen??
in LalaLand wellicht
tulpje22 wijzigde dit bericht op 28-06-2023 13:28
8.00% gewijzigd
woensdag 28 juni 2023 om 13:24
Ik heb buren met een enigszins verglijkbare situatie. Vrouw wilde geen kinderen, voor man was het zijn grootste droom. Ze kwamen op het punt om de relatie hierom te verbreken toen ze een inzicht kregen. Vrouw had niets met kinderen, wilde haar leven niet daarvoor omgooien en haar vrijheid niet kwijt. Wat anderen hier ook opperen werkt voor hun, nu jaren later, heel goed, ze hebben een heel duidelijke taakverdeling gemaakt. Hun kinderen zijn nu 7 en 9 en moeder werkt fulltime (meteen ook na verlof) en vader was eerst helemaal thuis met de kinderen en nu werkt hij weer 1 of 2 dagen in de week dacht ik. Hij is hoofdverzorger, doet ook alles met school (luizenvader 
) en sportclubjes, is vanzelfsprekend ook eerste contactpersoon bij ziekte enzo. Toen ze nog baby waren deed hij de nachten. Echt precies omgekeerd van hoe het tot de jaren '80 gebruikelijk was
Dit verhaal is trouwens helemaal niet om je gevoel te overrulen, want als je echt geen kinderen wil is het heel naar voor jou én het kind als het ongewenst ter wereld komt. Wat een ontzettend moeilijke situatie, vooral gezien je man er zo gelukkig mee is... Ik hoop heel erg dat de gesprekken met je vriendin en je huisarts je gaan helpen en wens je alle sterkte, dit is hoe dan ook heel moeilijk!
) en sportclubjes, is vanzelfsprekend ook eerste contactpersoon bij ziekte enzo. Toen ze nog baby waren deed hij de nachten. Echt precies omgekeerd van hoe het tot de jaren '80 gebruikelijk was Dit verhaal is trouwens helemaal niet om je gevoel te overrulen, want als je echt geen kinderen wil is het heel naar voor jou én het kind als het ongewenst ter wereld komt. Wat een ontzettend moeilijke situatie, vooral gezien je man er zo gelukkig mee is... Ik hoop heel erg dat de gesprekken met je vriendin en je huisarts je gaan helpen en wens je alle sterkte, dit is hoe dan ook heel moeilijk!
maree wijzigde dit bericht op 28-06-2023 13:34
0.24% gewijzigd
woensdag 28 juni 2023 om 13:26
woensdag 28 juni 2023 om 13:26
zou jouw man, alle zorgtaken opzich nemen?Tulpje22 schreef: ↑28-06-2023 13:23Hoezo? Mijn man is ook gelovig en neemt ook gewoon zijn verantwoordelijkheid door parttime te werken hoor. Hij vindt werk/carriere juist helemaal niet zo belangrijk. Dat krijgen wij juist mee in de kerk, dat er meer is dan geld verdienen en carriere maken. En zo zijn er een hoop vaders in onze kerk die niet fulltime werken. Ligt ook aan welke kerk het is he. Ken inderdaad ook kerken waar de vrouw vaak niet werkt en waar grote gezinnen zijn. Maar dat is echt niet in elke kerk zo.
daar gaat het om he.
Dat TO het kind baart, en haar man dan alles doet
Dat is wat hier geopperd wordt
woensdag 28 juni 2023 om 13:32
Ja natuurlijk is het schadelijk om ongewenst te zijn als kind. Maar daar zijn we nog lang niet.Oude_Man_2 schreef: ↑28-06-2023 13:26Nee. Ongewenst zijn is behoorlijk schadelijk voor een kind, daar heeft TO echt verantwoordelijkheid voor om dat te overwegen. Ik zeg niet wat haar keuze moet zijn, dat zou idioot zijn. Maar deze afweging hoort er wel echt bij.
Het is mij, ook na de update van TO, wat zeg ik, zéker na de update van TO, te kort door de bocht om nu al te schrijven dat TO 20 jaar vast zit aan een ongewenst kind.
woensdag 28 juni 2023 om 13:36
Wat een lastige situatie dit. Als je echt geen kinderen wilt zit er niks anders op dan abortus, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Of adoptie maar ik vraag me af of dat wel zo goed is voor het kind.
Wat me wel opvalt is dat je jaren wel kinderen wilde en de medische molen was ingegaan omdat het niet lukte en nu niet meer wilt. Wat is er in die tussentijd veranderd? Of was het puur om je man een plezier te doen? Kunnen er andere factoren mee spelen waardoor je nu geen kind wilt maar als die factoren niet van toepassing waren je wel een kind zou willen? Als dat laatste het geval is, kan er iets aan die factoren gedaan worden?
Wat me wel opvalt is dat je jaren wel kinderen wilde en de medische molen was ingegaan omdat het niet lukte en nu niet meer wilt. Wat is er in die tussentijd veranderd? Of was het puur om je man een plezier te doen? Kunnen er andere factoren mee spelen waardoor je nu geen kind wilt maar als die factoren niet van toepassing waren je wel een kind zou willen? Als dat laatste het geval is, kan er iets aan die factoren gedaan worden?
woensdag 28 juni 2023 om 13:37
Dat is natuurlijk sowieso al een redelijk uitzonderlijke situatie, dat de vader alles op zich neemt. Staat voor mij los van religie. Want doen vaders die niet gelovig zijn dat wel? Daar ken ik er ook geen van. Lijkt mij veel logischer dat je het verdeelt. En als TO dan 4 dagen blijft werken en man ook bijv 3 of 4 dagen, dan kan kind ook paar dagen naar opvang. En dan kan TO prima heel wat uren werken. Dat was volgens mij het punt, dat TO bang is hele dagen thuis te zitten en carriere op te geven, of kind 5 dgn naar opvang te brengen.Lila-Linda schreef: ↑28-06-2023 13:26zou jouw man, alle zorgtaken opzich nemen?
daar gaat het om he.
Dat TO het kind baart, en haar man dan alles doet
Dat is wat hier geopperd wordt
Ik wil alleen zeggen dat ook gelovige mannen daarin gewoon mee kunnen werken en hun verantwoordelijkheden willen nemen. Echt niet alle gelovige mannen vinden dat de vrouw dat allemaal maar moet regelen en thuis moet blijven voor de kinderen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
