Psyche
alle pijlers
Ik heb 2 lieve kinderen maar ben zo ongeschikt als moeder
maandag 8 juni 2020 om 17:56
Eerlijk is eerlijk, mijn eierstokken hebben nooit zo heel hard getikt. En of ik heel kritisch naar mijzelf toe ben geweest? Of het moederschap echt wel iets voor mij zou zijn? Nee, ook dat niet. Maar toch was er die kinderwens.
Intussen acht jaar en twee kinderen verder besluipt mij steeds vaker de gedachte dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dat ik er totaal niet geschikt voor ben, dat moederen. Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Niet omdat het geen lieve kinderen zijn. Maar hun aanwezigheid put me emotioneel volledig uit.
Als introvert persoon ben ik nogal gesteld op mijn rust. Ik voel me pas ontspannen na enkele uren achtereenvolgende stilte en niemand om mij heen. Als ik iets aan het doen ben, word ik het liefste niet steeds gestoord. En daar wringt hem dus de schoen. Als mijn kinderen naar school zijn, ben ik aan het werk. Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er. Twee lieve, maar buitengewoon extraverte kinderen. De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden. Ik voel me elke avond gesloopt.
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen. En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer.
En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. Terwijl ik dan al lang het kookpunt heb bereikt. Mijn hart al lang weer in mijn keel klopt en ik jaloers ben op gescheiden ouders met co-ouderschap die tenminste een aantal dagen per week niet constant aan hoeven te staan voor hun kinderen.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
's avonds in bed voel ik mij schuldig omdat ik het allemaal zo ervaar. Vooral naar mijn kinderen toe, zij hebben niet voor mij gekozen, maar ik wel voor hen.
Is er iemand die dit herkent en die wel een ontspannen weg gevonden heeft om met haar kinderen (en met zichzelf) te dealen?
Intussen acht jaar en twee kinderen verder besluipt mij steeds vaker de gedachte dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dat ik er totaal niet geschikt voor ben, dat moederen. Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Niet omdat het geen lieve kinderen zijn. Maar hun aanwezigheid put me emotioneel volledig uit.
Als introvert persoon ben ik nogal gesteld op mijn rust. Ik voel me pas ontspannen na enkele uren achtereenvolgende stilte en niemand om mij heen. Als ik iets aan het doen ben, word ik het liefste niet steeds gestoord. En daar wringt hem dus de schoen. Als mijn kinderen naar school zijn, ben ik aan het werk. Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er. Twee lieve, maar buitengewoon extraverte kinderen. De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden. Ik voel me elke avond gesloopt.
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen. En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer.
En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. Terwijl ik dan al lang het kookpunt heb bereikt. Mijn hart al lang weer in mijn keel klopt en ik jaloers ben op gescheiden ouders met co-ouderschap die tenminste een aantal dagen per week niet constant aan hoeven te staan voor hun kinderen.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
's avonds in bed voel ik mij schuldig omdat ik het allemaal zo ervaar. Vooral naar mijn kinderen toe, zij hebben niet voor mij gekozen, maar ik wel voor hen.
Is er iemand die dit herkent en die wel een ontspannen weg gevonden heeft om met haar kinderen (en met zichzelf) te dealen?
donderdag 11 juni 2020 om 14:37
Ik begrijp je volkomen hoor Kiwibakje. Ik ben ook introvert, nooit rammelende eierstokken gehad, hekel aan entertainen en inmiddels 2 adhd kinderen, nu eind basisschool, en worstel met dezelfde problemen. Echter sinds 3 jaar laad ik oa. op als ze 50% vd week bij vader zijn.
Wat ik toen deed was 4 dagen gaan werken en regelmatig een dag vrijnemen (desnoods een middag) als ze op het dagverblijf/de bso waren.
Ze hadden het daar altijd erg naar hun zin dus geen schuldgevoel. Ik lees dat die van jou niet naar de bso willen echter zou je wel een dag vrij kunnen nemen als ze op de opvang zitten. En dit bespreken met je partner dat je dit echt nodig hebt.
Wat ik toen deed was 4 dagen gaan werken en regelmatig een dag vrijnemen (desnoods een middag) als ze op het dagverblijf/de bso waren.
Ze hadden het daar altijd erg naar hun zin dus geen schuldgevoel. Ik lees dat die van jou niet naar de bso willen echter zou je wel een dag vrij kunnen nemen als ze op de opvang zitten. En dit bespreken met je partner dat je dit echt nodig hebt.
vivaonline2000 wijzigde dit bericht op 11-06-2020 14:38
Reden: Taalfout
Reden: Taalfout
0.69% gewijzigd
zaterdag 13 juni 2020 om 20:27
Eens.Timetraveler schreef: ↑11-06-2020 13:24Lekker makkelijk; een man die zelf meer dan fulltime werkt, maar meer opvang geen goed idee vindt.
Ik zou zelf een dag meer gaan werken TO.
zaterdag 13 juni 2020 om 20:29
Dit. Ik geloof stiekem niet dat man echt meer met ze doet. Klinkt voor mij gewoon weer als een werk-zorgverdeling die niet in balans is.S-Groot schreef: ↑10-06-2020 14:13Wat zou je vinden als je de verdeling van opvang tijdens jouw werkdagen om zou gooien: 2 dagen KDV, 1 dag opa en oma? Dan kun je ze op je vrije dag misschien geregeld even een paar uur naar opa en oma brengen (in overleg), de ene week niet, de andere week wel en weer een andere week een hele dag bijvoorbeeld.
En wat bedoel je met dat je man meer met de kinderen doet dan jij? Ik kan het me niet voorstellen namelijk, jij werkt 3,5 dag en hebt de andere 1,5 dag iig de zorg over de jongste en voor en na school ook over je oudste. En dan werkt je man in het weekend ook nog... Echt niet dat die man meer met ze doet dan jij toch?! Ik denk dat je bedoelt dat hij meer echt met ze onderneemt ofzo? Maar dat is iets anders hoor, de hele dag de zorg voor ze hebben is veel zwaarder en telt echt wel mee in 'dingen doen met de kinderen'.
zaterdag 13 juni 2020 om 20:31
Hartstikke waar.SteunEndeToeverlaet schreef: ↑10-06-2020 16:00Pick your battles.
Het klinkt alsof jij ook echt elke keer opspringt als je kind 'mama' roept, ruzie heeft of zich verveelt.
Wat houdt je tegen om bij alle drie de gelegenheden het kind lekker naar buiten te sturen?
Ik meen het echt: Wat houdt je tegen? Is het het beeld dat je hebt 'dat doet een moeder niet'?
Ik laat heel bewust ruzie lopen zodat ze leren het zelf op te lossen. De ene keer is er een enorm drama in de speeltuin met een vreselijk jochie, een week later doet hij hartstikke leuk mee. Vind ik heel goed van mezelf, dat ik ze heb geleerd om dat zelf op te lossen. En het kost me geen tijd en energie. Als ik iets geleerd heb ik dat je bij die kinderruzies maximaal de helft van het verhaal naar boven krijgt en tegen de tijd dat dat gelukt is, is de dynamiek alweer totaal anders. Wat een energieverspilling om dat te sussen!
En vervelen moeten ze leren. Leren om verveling niet weg te eten of weg te beeldschermen.
En ik ben echt het entertainmentbureau niet! Nee, we gaan nergens heen waar ik moet rijden of betalen.
Lees een boek! En dan heb ik mijn bijdrage geleverd. Als je daar geen zin in hebt dan zoek je zelf maar iets waar je wel zin in hebt. Ook omgaan met vervelen moet je leren als kind.
zaterdag 13 juni 2020 om 20:31
Als je weet van jezelf dat je zoveel stilte nodig hebt en introvert bent, vind ik twee kinderen wel een heel bijzondere keus. Dit is precies hoe ik het me zou voorstellen als ik kinderen had. We leven toch inmiddels in een tijd dat het niet meer vanzelfsprekend is en dat je mag kiezen. Hier heb jij natuurlijk geen fuck aan maar het verbaast me wel.
zondag 14 juni 2020 om 21:26
Het verbaast me niet. Het lukt TO nu al niet om in haar behoefte te voorzien, dus waarschijnlijk heeft ze (nog) niet geleerd dat ze ook dingen mag willen / wensen / verlangen of gewoon nodig hebben.Murrmurr schreef: ↑13-06-2020 20:31Als je weet van jezelf dat je zoveel stilte nodig hebt en introvert bent, vind ik twee kinderen wel een heel bijzondere keus. Dit is precies hoe ik het me zou voorstellen als ik kinderen had. We leven toch inmiddels in een tijd dat het niet meer vanzelfsprekend is en dat je mag kiezen. Hier heb jij natuurlijk geen fuck aan maar het verbaast me wel.
TO, misschien kun je je kinderen wel een hele waardevolle levensles voorleven door juist wel ruimte te maken voor jezelf en voor jouw behoeftes. En kinderen voelen het gelijk als je er 'niet echt bent'. Dus neem je tijd en ruimte om op te laden en te doen wat jij nodig hebt, zodat je er, áls je er wel bent, ook écht kunt zijn. Eventjes
maandag 15 juni 2020 om 07:16
Heel herkenbaar hoor TO. Ook het schuldig voelen en ik denk dat dat het probleem ook is. Welke praktische oplossing je ook verzint, je zal ook moeten dealen met je schuldgevoel. Dus tijd claimen voor jezelf zal in het begin echt niet alleen maar fijn voelen. Als je accepteert dat je je ook schuldig voelt en het wel gewoon blijft doen Tijd vrijmaken), dan slijt dat gevoel wel.
Het beste wat je je kinderen mee kunt geven is het voorbeeld van een moeder die zichzelf kent en weet wat ze nodig heeft en hier ook naar handelt. Je kinderen leren dan goed voor zichzelf te zorgen. Ook je man moet misschien even wennen dat het anders gaat, maar ook daar moet je dan even doorheen. Het gaat erom dat je je ook gewoon rot mag voelen en ondertussen wel doet wat goed voor je is.
Het beste wat je je kinderen mee kunt geven is het voorbeeld van een moeder die zichzelf kent en weet wat ze nodig heeft en hier ook naar handelt. Je kinderen leren dan goed voor zichzelf te zorgen. Ook je man moet misschien even wennen dat het anders gaat, maar ook daar moet je dan even doorheen. Het gaat erom dat je je ook gewoon rot mag voelen en ondertussen wel doet wat goed voor je is.
