Psyche
alle pijlers
Ik heb 2 lieve kinderen maar ben zo ongeschikt als moeder
maandag 8 juni 2020 om 17:56
Eerlijk is eerlijk, mijn eierstokken hebben nooit zo heel hard getikt. En of ik heel kritisch naar mijzelf toe ben geweest? Of het moederschap echt wel iets voor mij zou zijn? Nee, ook dat niet. Maar toch was er die kinderwens.
Intussen acht jaar en twee kinderen verder besluipt mij steeds vaker de gedachte dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dat ik er totaal niet geschikt voor ben, dat moederen. Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Niet omdat het geen lieve kinderen zijn. Maar hun aanwezigheid put me emotioneel volledig uit.
Als introvert persoon ben ik nogal gesteld op mijn rust. Ik voel me pas ontspannen na enkele uren achtereenvolgende stilte en niemand om mij heen. Als ik iets aan het doen ben, word ik het liefste niet steeds gestoord. En daar wringt hem dus de schoen. Als mijn kinderen naar school zijn, ben ik aan het werk. Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er. Twee lieve, maar buitengewoon extraverte kinderen. De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden. Ik voel me elke avond gesloopt.
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen. En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer.
En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. Terwijl ik dan al lang het kookpunt heb bereikt. Mijn hart al lang weer in mijn keel klopt en ik jaloers ben op gescheiden ouders met co-ouderschap die tenminste een aantal dagen per week niet constant aan hoeven te staan voor hun kinderen.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
's avonds in bed voel ik mij schuldig omdat ik het allemaal zo ervaar. Vooral naar mijn kinderen toe, zij hebben niet voor mij gekozen, maar ik wel voor hen.
Is er iemand die dit herkent en die wel een ontspannen weg gevonden heeft om met haar kinderen (en met zichzelf) te dealen?
Intussen acht jaar en twee kinderen verder besluipt mij steeds vaker de gedachte dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dat ik er totaal niet geschikt voor ben, dat moederen. Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Niet omdat het geen lieve kinderen zijn. Maar hun aanwezigheid put me emotioneel volledig uit.
Als introvert persoon ben ik nogal gesteld op mijn rust. Ik voel me pas ontspannen na enkele uren achtereenvolgende stilte en niemand om mij heen. Als ik iets aan het doen ben, word ik het liefste niet steeds gestoord. En daar wringt hem dus de schoen. Als mijn kinderen naar school zijn, ben ik aan het werk. Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er. Twee lieve, maar buitengewoon extraverte kinderen. De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden. Ik voel me elke avond gesloopt.
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen. En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer.
En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. Terwijl ik dan al lang het kookpunt heb bereikt. Mijn hart al lang weer in mijn keel klopt en ik jaloers ben op gescheiden ouders met co-ouderschap die tenminste een aantal dagen per week niet constant aan hoeven te staan voor hun kinderen.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
's avonds in bed voel ik mij schuldig omdat ik het allemaal zo ervaar. Vooral naar mijn kinderen toe, zij hebben niet voor mij gekozen, maar ik wel voor hen.
Is er iemand die dit herkent en die wel een ontspannen weg gevonden heeft om met haar kinderen (en met zichzelf) te dealen?
maandag 8 juni 2020 om 23:24
Als ze elke dag iets slopen, krijsen en een grote mond hebben, is er wel ruimte voor verbetering. Duidelijke grenzen stellen, dan leren ze de consequenties van hun acties. Iets gesloopt? Klaar met spelen en dan ga jij je eigen ding doen. Niet meteen het gesloopte speelgoed vervangen, ze wachten maar tot Sinterklaas/hun verjaardag. Of kopen het van hun eigen geld als ze al wat ouder zijn.
Daarnaast me-time opeisen, zet als ze nog geen klok kunnen kijken bijvoorbeeld een kookwekker en leg uit dat, tenzij er brand is of ze een ongeluk hebben gehad, ze niet mogen storen totdat die afgaat. Langzaam opbouwen qua tijd.
Verder vertel je niet of je een partner hebt die jou kan ontlasten. Zo niet, kijk
of er iemand in je omgeving is die af en toe iets met je kinderen kan gaan doen, zodat jij je weer kan opladen. Laat ze spelen bij hun vriendjes, dan heb je in ieder geval minder drukte met 1 kind thuis, en vast meer geduld voor quality time met hem/ haar.
Goede moeders denken ook aan zichzelf, zodat ze goed voor hun kinderen kunnen zorgen. Als jij het nodig hebt om ze af en toe naar de opvang te brengen terwijl je vrij bent en je kan het je veroorloven, gewoon doen! Wat maakt het uit wat anderen daar van vinden? Helemaal niks! (en je hoeft het ook niemand te vertellen)
Succes!
Daarnaast me-time opeisen, zet als ze nog geen klok kunnen kijken bijvoorbeeld een kookwekker en leg uit dat, tenzij er brand is of ze een ongeluk hebben gehad, ze niet mogen storen totdat die afgaat. Langzaam opbouwen qua tijd.
Verder vertel je niet of je een partner hebt die jou kan ontlasten. Zo niet, kijk
of er iemand in je omgeving is die af en toe iets met je kinderen kan gaan doen, zodat jij je weer kan opladen. Laat ze spelen bij hun vriendjes, dan heb je in ieder geval minder drukte met 1 kind thuis, en vast meer geduld voor quality time met hem/ haar.
Goede moeders denken ook aan zichzelf, zodat ze goed voor hun kinderen kunnen zorgen. Als jij het nodig hebt om ze af en toe naar de opvang te brengen terwijl je vrij bent en je kan het je veroorloven, gewoon doen! Wat maakt het uit wat anderen daar van vinden? Helemaal niks! (en je hoeft het ook niemand te vertellen)
Succes!
maandag 8 juni 2020 om 23:28
Ben je single moeder? Waar is hun vader in dit verhaal?
Alsook, deze fase blijft niet eeuwig duren. Begrijp best dat als je zelf een rustig persoon bent, de drukte je soms te veel wordt. Maar voor je het weet zijn je kinderen wat ouder en houden ze zichzelf bezig met huiswerk/hobby's/vrienden/etc.
De opvang klinkt helemaal niet zo "egoïstisch" of "not done". Als jij daardoor terug je batterijen kan opladen en een leuke mama blijft, dan zou ik er gewoon voor gaan. Als het een beetje een leuke opvang is, dan is dat voor de kinderen trouwens ook zalig, gezellig samen spelen met andere kinderen.
Alsook, deze fase blijft niet eeuwig duren. Begrijp best dat als je zelf een rustig persoon bent, de drukte je soms te veel wordt. Maar voor je het weet zijn je kinderen wat ouder en houden ze zichzelf bezig met huiswerk/hobby's/vrienden/etc.
De opvang klinkt helemaal niet zo "egoïstisch" of "not done". Als jij daardoor terug je batterijen kan opladen en een leuke mama blijft, dan zou ik er gewoon voor gaan. Als het een beetje een leuke opvang is, dan is dat voor de kinderen trouwens ook zalig, gezellig samen spelen met andere kinderen.
leeg
maandag 8 juni 2020 om 23:28
maandag 8 juni 2020 om 23:29
Kan je ze niet naar buiten bonjouren zo nu en dan?
Is er een partner in beeld?
Al zit er misschien een taboe op, ik vind het echt niet vreemd hoor. Is toch ook super zwaar. Het is heel normaal om die tijd voor jezelf nodig te hebben, al kan dat nu natuurlijk een stuk minder dan wanneer je alleen zou zijn. Eens per week een paar uur minstens moet toch te doen zijn.
En misschien 's avonds wat eerder naar je slaapkamer (of zij), of juist 's ochtends wat eerder eruit?
Is er een partner in beeld?
Al zit er misschien een taboe op, ik vind het echt niet vreemd hoor. Is toch ook super zwaar. Het is heel normaal om die tijd voor jezelf nodig te hebben, al kan dat nu natuurlijk een stuk minder dan wanneer je alleen zou zijn. Eens per week een paar uur minstens moet toch te doen zijn.
En misschien 's avonds wat eerder naar je slaapkamer (of zij), of juist 's ochtends wat eerder eruit?
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
maandag 8 juni 2020 om 23:39
Eens met alle voorgaande Posts.
Wat jij voelt maakt jou geen ongeschikte moeder. Je klinkt overbelast en het klinkt ok alsof je nooit een gewoonte hebt gemaakt vanvoldoende tijd voor jezelf opeisen. Begin daarmee, nu!
Schakel je partner, (schoon)ouders en/of de opvang in. Dat is niet ‘not done’, het is voor jezelf zorgen en daarmee voor je kinderen zorgen.
Wat jij voelt maakt jou geen ongeschikte moeder. Je klinkt overbelast en het klinkt ok alsof je nooit een gewoonte hebt gemaakt vanvoldoende tijd voor jezelf opeisen. Begin daarmee, nu!
Schakel je partner, (schoon)ouders en/of de opvang in. Dat is niet ‘not done’, het is voor jezelf zorgen en daarmee voor je kinderen zorgen.
maandag 8 juni 2020 om 23:47
Misschien anders naar hetzelfde gaan kijken?
Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er.
Niet mis met het creëren van tijd voor jezelf, dus een dag kinderopvang om te zorgen voor een vast moment van rust van voor jou is imho niet mis. Juist goed om te doen.
De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden.
Omgezet : Kinderen die leren om met elkaar om te gaan, en daar moeders bij inzetten, en níet vanuit zichzelf opruimen.
Mijn mening? Gewoon vrij normaal gedrag maar Idd hier kun je heel moe van worden als je vindt dat jij: ervoor moet zorgen dat er niet gekibbeld wordt, als je elke ‘mama’ als een beroep op jou ervaart, als je geen rommel duldt.
Dus het kibbelen bij hen laten? Mama roepen niet meer op reageren behalve als ze een gewone toon gebruiken? Rommel elke middag en avond opruimen via een vast stramien waarin zijn opruimen en jij aanwijzingen geeft?
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Ook vrij normaal om te leren omgaan met verliezen. Op krijsen staat een uitraas plek. Gewoon op de eigen kamer. Het is goed dat je verliezen vervelend vindt maar tekeer gaan als een speenvarken ben je te oud voor geworden. Dat mag je even alleen doen. En pas terugkomen als het klaar is want anders mag ook terug naar je kamer.
PS : nee hier Schrijft ook een moeder die echt niet van het entertainen was.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen.
Dan dus niet. Jij hebt ook geen zin in entertainen zij niet in knutselen, dat is Hun goed recht.
[i]En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. [/i]
Wat wordt er gesloopt?
[i]Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer. [/i]
Kan je een voorbeeld geven?
[i]En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. [/i]
Met dezelfde gevoelens zo nu en dan, geloof me. Het is echt zo. Het gras is altijd groener bij een ander. Jij weet niet wat hiervoor of hierna gebeurt in deze gezinnen met deze moeders. Je vult in omdat jij zelf moe en op bent.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
Wel doen, waarom niet? Wie heeft bepaald dat dit ‘not Done’ is? behalve jijzelf dan?
Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er.
Niet mis met het creëren van tijd voor jezelf, dus een dag kinderopvang om te zorgen voor een vast moment van rust van voor jou is imho niet mis. Juist goed om te doen.
De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden.
Omgezet : Kinderen die leren om met elkaar om te gaan, en daar moeders bij inzetten, en níet vanuit zichzelf opruimen.
Mijn mening? Gewoon vrij normaal gedrag maar Idd hier kun je heel moe van worden als je vindt dat jij: ervoor moet zorgen dat er niet gekibbeld wordt, als je elke ‘mama’ als een beroep op jou ervaart, als je geen rommel duldt.
Dus het kibbelen bij hen laten? Mama roepen niet meer op reageren behalve als ze een gewone toon gebruiken? Rommel elke middag en avond opruimen via een vast stramien waarin zijn opruimen en jij aanwijzingen geeft?
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Ook vrij normaal om te leren omgaan met verliezen. Op krijsen staat een uitraas plek. Gewoon op de eigen kamer. Het is goed dat je verliezen vervelend vindt maar tekeer gaan als een speenvarken ben je te oud voor geworden. Dat mag je even alleen doen. En pas terugkomen als het klaar is want anders mag ook terug naar je kamer.
PS : nee hier Schrijft ook een moeder die echt niet van het entertainen was.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen.
Dan dus niet. Jij hebt ook geen zin in entertainen zij niet in knutselen, dat is Hun goed recht.
[i]En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. [/i]
Wat wordt er gesloopt?
[i]Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer. [/i]
Kan je een voorbeeld geven?
[i]En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. [/i]
Met dezelfde gevoelens zo nu en dan, geloof me. Het is echt zo. Het gras is altijd groener bij een ander. Jij weet niet wat hiervoor of hierna gebeurt in deze gezinnen met deze moeders. Je vult in omdat jij zelf moe en op bent.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
Wel doen, waarom niet? Wie heeft bepaald dat dit ‘not Done’ is? behalve jijzelf dan?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 8 juni 2020 om 23:51
Kort gesteld: je hebt zoals ik je lees echt doodnormale kinderen en last van jezelf. Niet erg, ook heel normaal en nu nuchter gaan kijken naar oplossingen die voor jou werken.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 8 juni 2020 om 23:56
Als je het kan betalen zou ik de kinderen 2 dagen in de week naar de opvang brengen. Dan heb jij even ademruimte. Je komt over als een moeder die van haar kinderen houdt, en het gevoel heeft dat je ze te kort doet. Terwijl je zelf helemaal uitgeput bent geraakt.
Ik ben ook een introvert, die graag alleen is zodat ik kan opladen door de rust om mij heen. En laat ik nou een geweldig lief samen gesteld gezin hebben, waar ook stuiterballen, ADHD, extraverte en impulsieve kinderen rond stuiteren. Ik vind dat soms ook wel pittig. Werken, huishouden, boodschappen, kinderen naar school brengen, koken, kinderen die veel aandacht nodig hebben en soms jaloers zijn onderling etc.
Ik probeer soms even tot mezelf te komen door bijvoorbeeld een boek te lezen, en probeer elke dag een fijn moment van contact te maken met de kinderen. Waar het met name gaat om kwaliteit i.p.v. kwantiteit.
Bijvoorbeeld:
- potje kwartet (duurt niet lang en kind vind dit geweldig, ik speel het echt met de overtuiging van een 7 jarige)
- als ik kind naar school rij dan babbel ik graag met hen, vervolgens muziekje op en lekker mee blèren met elkaar.
- kinderen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik blij ben om hun (stief) moeder te zijn.
- elkaar schminken of opmaken
- buiten kwartiertje met de hoepel mijn kunsten leren aan hen.
Ik heb ook echt een balans moeten vinden in mijn energie niveau, waar ik mezelf steeds tekort voelde schieten. Maar ik probeer om te denken, alleen een moeder die veel van haar kinderen houdt zit over dit soort dingen in. En heel eerlijk, mijn moeder ondernam niet veel met mij, maar wat we wel deden koesterde ik als kind en vond ik speciaal. Ik kon altijd bij haar terecht
We hielden echt onvoorwaardelijk van elkaar. Ook toen ze 60 uur in de week werkte als alleenstaande moeder.
Ik ben ook een introvert, die graag alleen is zodat ik kan opladen door de rust om mij heen. En laat ik nou een geweldig lief samen gesteld gezin hebben, waar ook stuiterballen, ADHD, extraverte en impulsieve kinderen rond stuiteren. Ik vind dat soms ook wel pittig. Werken, huishouden, boodschappen, kinderen naar school brengen, koken, kinderen die veel aandacht nodig hebben en soms jaloers zijn onderling etc.
Ik probeer soms even tot mezelf te komen door bijvoorbeeld een boek te lezen, en probeer elke dag een fijn moment van contact te maken met de kinderen. Waar het met name gaat om kwaliteit i.p.v. kwantiteit.
Bijvoorbeeld:
- potje kwartet (duurt niet lang en kind vind dit geweldig, ik speel het echt met de overtuiging van een 7 jarige)
- als ik kind naar school rij dan babbel ik graag met hen, vervolgens muziekje op en lekker mee blèren met elkaar.
- kinderen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik blij ben om hun (stief) moeder te zijn.
- elkaar schminken of opmaken
- buiten kwartiertje met de hoepel mijn kunsten leren aan hen.
Ik heb ook echt een balans moeten vinden in mijn energie niveau, waar ik mezelf steeds tekort voelde schieten. Maar ik probeer om te denken, alleen een moeder die veel van haar kinderen houdt zit over dit soort dingen in. En heel eerlijk, mijn moeder ondernam niet veel met mij, maar wat we wel deden koesterde ik als kind en vond ik speciaal. Ik kon altijd bij haar terecht
We hielden echt onvoorwaardelijk van elkaar. Ook toen ze 60 uur in de week werkte als alleenstaande moeder.
maandag 8 juni 2020 om 23:57
Ik herken jouw gevoelens van toen mijn zoons peuters waren en nog niet echt zelf konden spelen. Met 1 kind had ik veel geduld, kon ik uren kleuren aan tafel of kleien. Toen kind nummer twee niet meer sliep, en ik ze allebei hele middagen om me heen had, vond ik het erg lastig. Was ik met de een aan het puzzelen, gooide de ander een glas drinken om, of had in zijn broek geplast. Of ik maakte even wat schoon en er was ruzie omdat er iets was afgepakt, kwijtgemaakt, whatever. Mijn man werkte hele dagen en was pas om 18 uur thuis. Toen heb ik ook regelmatig gedacht dat ik geen goede moeder was omdat ik me dagelijks geiiriteerd voelde. Bij mij ging het beter toen de oudste een jaar of 7 was, ze schelen een jaar bij mij. Toen kwamen er eigen hobbies, en daar kon ik meer mee. Mee naar de voetbal vond ik geweldig en gezellig met de andere ouders. De jongste had heel veel interesse in Lego, en toen kon ik gericht met ieder van hen iets doen. Op die leeftijd konden ze ook met vriendjes spelen, buiten of thuis en hing niet meer alles van mij af.
Het ware te wensen, dat alle mensen, hun eigen gebreken wat beter bekeken. Dan zouden ze het wel laten om over andere mensen te praten!!
dinsdag 9 juni 2020 om 00:01
En ik leer de kinderen ook om soms zichzelf even te vermaken. Anders hoor ik de hele dag “ik verveel me”.
Ga een mooie tekening maken voor op de koelkast, boekje lezen, even Netflix aan, met oudere stiefzus lege flessen inleveren en het geld mag je verdelen en wat uitzoeken bij de action etc.
Anders zou ik echt de hele dag aan het entertainen zijn, en daar heb ik echt geen puf en tijd voor. Er moeten nou eenmaal ook bepaalde dingen gebeuren en af en toe je rust pakken! Als je dat niet doet ben ik ervan overtuigd dat je een risico neemt om ziek te worden. Bijv burn out, extreme vermoeidheid, lichamelijke klachten.
Ga een mooie tekening maken voor op de koelkast, boekje lezen, even Netflix aan, met oudere stiefzus lege flessen inleveren en het geld mag je verdelen en wat uitzoeken bij de action etc.
Anders zou ik echt de hele dag aan het entertainen zijn, en daar heb ik echt geen puf en tijd voor. Er moeten nou eenmaal ook bepaalde dingen gebeuren en af en toe je rust pakken! Als je dat niet doet ben ik ervan overtuigd dat je een risico neemt om ziek te worden. Bijv burn out, extreme vermoeidheid, lichamelijke klachten.
dinsdag 9 juni 2020 om 00:04
Dit!Hobbelster schreef: ↑08-06-2020 23:39Eens met alle voorgaande Posts.
Wat jij voelt maakt jou geen ongeschikte moeder. Je klinkt overbelast en het klinkt ok alsof je nooit een gewoonte hebt gemaakt vanvoldoende tijd voor jezelf opeisen. Begin daarmee, nu!
Schakel je partner, (schoon)ouders en/of de opvang in. Dat is niet ‘not done’, het is voor jezelf zorgen en daarmee voor je kinderen zorgen.
Wat rot dat je je zo voelt, TO.
Nog rotter dat je hierdoor denkt geen leuke moeder te zijn.
Het is pas echt not done om jezelf hieraan ten onder te laten gaan. Heb jij niks aan , maar je kinderen al helemaal niet.
Als jij meer ruikte nodig hebt om het allemaal te kunnen bolwerken, probeer die dan te nemen!
Als doordeweeks niet haalbaar is, is er een partner of ouder die in het weekend af en toe een paar uur zou willen overnemen?
dinsdag 9 juni 2020 om 01:19
“Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er.”
Ja, dat is meestal zo als je ervoor kiest om kinderen te krijgen.
Zeker is het zwaar af en toe, maar ze worden vanzelf ouder en dan wordt het anders.
Misschien kunnen ze af en toe een middag naar opa en oma of iemand anders, of kan hun vader de zorg overnemen als jij even rust wil.
Ja, dat is meestal zo als je ervoor kiest om kinderen te krijgen.
Zeker is het zwaar af en toe, maar ze worden vanzelf ouder en dan wordt het anders.
Misschien kunnen ze af en toe een middag naar opa en oma of iemand anders, of kan hun vader de zorg overnemen als jij even rust wil.
dinsdag 9 juni 2020 om 07:39
Herkenbaar! Ik heb 1 kind met de energie van 3 en ben het vaak spuugzat. Vond het erg moeilijk te accepteren dat ik niet het geduld heb geërfd van mijn eigen moeder. Hij gaat een extra dagje naar de opvang (op mijn vrije dag) en ik voel me daar niet schuldig over. Hij wordt daar constant geëntertaind en doet daar meer leuke dingen dan thuis. Tegelijkertijd kan ik mn batterij opladen en kan er weer even tegenaan. Voor ons allebei beter.
Moederen is niet voor iedereen makkelijk, is ook lastig te accepteren van jezelf. Maar daarom houden we nog niet minder van onze monsters
Moederen is niet voor iedereen makkelijk, is ook lastig te accepteren van jezelf. Maar daarom houden we nog niet minder van onze monsters
dinsdag 9 juni 2020 om 10:42
Ik ben ook introvert en herken het wel. Het is niets om je schuldig over te voelen, maar je moet er wel zelf wat aan doen: partner een avondshift laten doen en zelf in bad gaan liggen met een boek, de kinderen meegeven naar de speeltuin met opa of oma, of inderdaad dat dagdeel opvang boeken. Je hoeft niet 100% van de tijd aan te staan.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 9 juni 2020 om 10:48
Allereerst vervelend dat je, je zo voelt. Ook dat kost veel energie. Wat hierboven ook al gezegd is, kind lekker naar de opvang! Word je de overige dagen waarschijnlijk een stuk leukere moeder van. En op de opvang zijn meer energieke kinderen, voor je kids ook leuk.
En waar is je partner in dit verhaal? Ik denk te lezen in je OP dat die er wel is. Maak dit bespreekbaar iedereen heeft me-time nodig, de één iets meer dan de ander. Ga lekker sporten of wat je ook maar leuk vindt. Daar is echt wel iets voor te regelen. Blije moeder = blije kids
En waar is je partner in dit verhaal? Ik denk te lezen in je OP dat die er wel is. Maak dit bespreekbaar iedereen heeft me-time nodig, de één iets meer dan de ander. Ga lekker sporten of wat je ook maar leuk vindt. Daar is echt wel iets voor te regelen. Blije moeder = blije kids
“Don’t spend time on beating on a wall, hoping it will transform into a door!” ~ Coco Chanel
dinsdag 9 juni 2020 om 10:50
Ik herken dit ook wel. Ik word af en toe ook gek van de prikkels, het gevraag en dat mama, mama, continu.
Maar ze gaan gelukkig ook regelmatig ff wat uurtjes naar oma. Is voor hen leuk, voor oma leuk en voor mij leuk. Er is helemaal niks mis met opvang regelen.
En spelen ze veel met andere kinderen? Mijn ervaring is dat als ze met een vriendje spelen, ik er een stuk minder "werk" van heb
En zoveel mogelijk dingen zelfstandig laten doen. Drinken pakken en boterhammen smeren kunnen ze zelf, hoeven ze niet mama of papa voor te roepen.
Maar ze gaan gelukkig ook regelmatig ff wat uurtjes naar oma. Is voor hen leuk, voor oma leuk en voor mij leuk. Er is helemaal niks mis met opvang regelen.
En spelen ze veel met andere kinderen? Mijn ervaring is dat als ze met een vriendje spelen, ik er een stuk minder "werk" van heb
En zoveel mogelijk dingen zelfstandig laten doen. Drinken pakken en boterhammen smeren kunnen ze zelf, hoeven ze niet mama of papa voor te roepen.
dinsdag 9 juni 2020 om 11:05
Waarom is die opvang not done? Dat is iets wat jij in je eigen hoofd hebt gezet hoor. Toen mijn kinderen jong waren heb ik jarenlang een extra opvangdag afgenomen op de opvang zodat ik een dag voor mezelf had. Geen moment schuldig over gevoeld.
Daarnaast lag ik zeker 2 keer per week in bad. En de regel was: als ik in bad lig, stoort niemand mij. Maar ik weet niet of jij een partner hebt die dan even de boel kan overnemen?
In vakanties gingen mijn kinderen later naar bed en zorgde ik dat ik zelf vroeg uit de veren was zodat ik even me-time had voor iedereen wakker was. Heerlijk in het zonnetje zitten met mijn koffie.
Als het echt niet meer ging was de televisie mijn grote vriend. Kon me niks schelen of het pedagogisch verantwoord was, ze mochten een filmpje kijken en ik had rust
Het is dus zaak die momenten van rust voor jezelf in te bouwen, daar is helemaal niks geks aan.
Als jouw kinderen de hele dag kibbelen, aandacht vragen en zelfs regelmatig dingen slopen dan is het wel tijd daar wat aan te gaan doen. Krijsen omdat je een spelletje niet kan winnen? Ga dat maar op je kamer doen. Deze week ook geen spelletje meer. En consequent volhouden elke keer als het gebeurt. Spullen slopen? Jammer dat het stuk is, je mag zelf gaan sparen van je zakgeld voor iets nieuws, of wachten tot je jarig bent. Kibbelen met elkaar? Dan ga je alleen spelen en blijf je even uit elkaars buurt.
Daarnaast lag ik zeker 2 keer per week in bad. En de regel was: als ik in bad lig, stoort niemand mij. Maar ik weet niet of jij een partner hebt die dan even de boel kan overnemen?
In vakanties gingen mijn kinderen later naar bed en zorgde ik dat ik zelf vroeg uit de veren was zodat ik even me-time had voor iedereen wakker was. Heerlijk in het zonnetje zitten met mijn koffie.
Als het echt niet meer ging was de televisie mijn grote vriend. Kon me niks schelen of het pedagogisch verantwoord was, ze mochten een filmpje kijken en ik had rust
Het is dus zaak die momenten van rust voor jezelf in te bouwen, daar is helemaal niks geks aan.
Als jouw kinderen de hele dag kibbelen, aandacht vragen en zelfs regelmatig dingen slopen dan is het wel tijd daar wat aan te gaan doen. Krijsen omdat je een spelletje niet kan winnen? Ga dat maar op je kamer doen. Deze week ook geen spelletje meer. En consequent volhouden elke keer als het gebeurt. Spullen slopen? Jammer dat het stuk is, je mag zelf gaan sparen van je zakgeld voor iets nieuws, of wachten tot je jarig bent. Kibbelen met elkaar? Dan ga je alleen spelen en blijf je even uit elkaars buurt.
dinsdag 9 juni 2020 om 17:16
Allereerst heel erg bedankt voor jullie reacties. Fijn ook om te lezen dat ik niet de enige ben en er genoeg moeders zijn die wel hun kinderen zo nu en dan uitbesteden.
Ik ben niet alleenstaande gelukkig en er is een partner in beeld. Als ik eerlijk ben, doet hij vaker wat met de kinderen dan ik dat doe. Tijd voor mezelf opeisen vind ik lastig, ik voel me daar snel schuldig over. Kinderen gaan nu 1 dag per week naar de opvang en 2 dagen per week naar opa en oma. Die ene dag per week dat ze naar de opvang gaan, daar balen ze van. Ze zijn liever thuis.
Toen ik vorige week één dag extra opvang voor ze wilde regelen zodat ik een dag voor mezelf zou hebben, sputterde mijn man tegen; ik was in het weekend ook al een ochtend zonder kinderen op pad. En kinderen willen niet naar de opvang. Het was het moment dat ik me schuldig ging voelen en de dag bij de opvang teruggedraaid heb. Maar goed, de conclusie is wel dat ik dus veel meer op mijn strepen zal moeten gaan staan.
Ik ben niet alleenstaande gelukkig en er is een partner in beeld. Als ik eerlijk ben, doet hij vaker wat met de kinderen dan ik dat doe. Tijd voor mezelf opeisen vind ik lastig, ik voel me daar snel schuldig over. Kinderen gaan nu 1 dag per week naar de opvang en 2 dagen per week naar opa en oma. Die ene dag per week dat ze naar de opvang gaan, daar balen ze van. Ze zijn liever thuis.
Toen ik vorige week één dag extra opvang voor ze wilde regelen zodat ik een dag voor mezelf zou hebben, sputterde mijn man tegen; ik was in het weekend ook al een ochtend zonder kinderen op pad. En kinderen willen niet naar de opvang. Het was het moment dat ik me schuldig ging voelen en de dag bij de opvang teruggedraaid heb. Maar goed, de conclusie is wel dat ik dus veel meer op mijn strepen zal moeten gaan staan.
dinsdag 9 juni 2020 om 18:35
Dat maakt het wel lastiger ja, dat ze de opvang niet leuk vinden. Is dat overigens echt zo of zeggen ze dat alleen maar? Mijn kind zegt standaard “ik wil niet naar de creche” maar eenmaal daar vliegt hij sneller naar binnen dan ik afscheid kan nemen en de leidsters zeggen ook dat hij het prima doet in de groep.
Misschien iemand in je omgeving die een keer wil oppassen?
Misschien iemand in je omgeving die een keer wil oppassen?
dinsdag 9 juni 2020 om 19:16
Kun je niet switched naar 2 dag opvang 1 dag opa en oma, dan komen ze makkelijker in het ritme van opvang. Bij ons is geloof ik zelfs minder dan 2 dagen echt afgeraden. Ons kind gaat 3 dagen vind t er geweldig. Op mijn vrije dag heb ik weleens een (schoon)moeder die oppast zodat ik ook echt vrij heb. Heerlijk.
Praten oma en opa niet op ze in dat opvang zielig is? Mijn moeder heeft er nog wel eens een handje van om t zielig te vinden. Kan me voorstellen dat dat idee (onbedoeld) wordt overgebracht.
Praten oma en opa niet op ze in dat opvang zielig is? Mijn moeder heeft er nog wel eens een handje van om t zielig te vinden. Kan me voorstellen dat dat idee (onbedoeld) wordt overgebracht.
