Psyche
alle pijlers
Ik heb 2 lieve kinderen maar ben zo ongeschikt als moeder
maandag 8 juni 2020 om 17:56
Eerlijk is eerlijk, mijn eierstokken hebben nooit zo heel hard getikt. En of ik heel kritisch naar mijzelf toe ben geweest? Of het moederschap echt wel iets voor mij zou zijn? Nee, ook dat niet. Maar toch was er die kinderwens.
Intussen acht jaar en twee kinderen verder besluipt mij steeds vaker de gedachte dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dat ik er totaal niet geschikt voor ben, dat moederen. Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Niet omdat het geen lieve kinderen zijn. Maar hun aanwezigheid put me emotioneel volledig uit.
Als introvert persoon ben ik nogal gesteld op mijn rust. Ik voel me pas ontspannen na enkele uren achtereenvolgende stilte en niemand om mij heen. Als ik iets aan het doen ben, word ik het liefste niet steeds gestoord. En daar wringt hem dus de schoen. Als mijn kinderen naar school zijn, ben ik aan het werk. Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er. Twee lieve, maar buitengewoon extraverte kinderen. De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden. Ik voel me elke avond gesloopt.
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen. En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer.
En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. Terwijl ik dan al lang het kookpunt heb bereikt. Mijn hart al lang weer in mijn keel klopt en ik jaloers ben op gescheiden ouders met co-ouderschap die tenminste een aantal dagen per week niet constant aan hoeven te staan voor hun kinderen.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
's avonds in bed voel ik mij schuldig omdat ik het allemaal zo ervaar. Vooral naar mijn kinderen toe, zij hebben niet voor mij gekozen, maar ik wel voor hen.
Is er iemand die dit herkent en die wel een ontspannen weg gevonden heeft om met haar kinderen (en met zichzelf) te dealen?
Intussen acht jaar en twee kinderen verder besluipt mij steeds vaker de gedachte dat ik er niet aan had moeten beginnen. Dat ik er totaal niet geschikt voor ben, dat moederen. Niet omdat ik niet van mijn kinderen houd. Niet omdat het geen lieve kinderen zijn. Maar hun aanwezigheid put me emotioneel volledig uit.
Als introvert persoon ben ik nogal gesteld op mijn rust. Ik voel me pas ontspannen na enkele uren achtereenvolgende stilte en niemand om mij heen. Als ik iets aan het doen ben, word ik het liefste niet steeds gestoord. En daar wringt hem dus de schoen. Als mijn kinderen naar school zijn, ben ik aan het werk. Als ik vrij ben, dan zijn mijn kinderen er. Twee lieve, maar buitengewoon extraverte kinderen. De hele dag kibbelen, aandacht vragen, 100 maal mama roepen, rommel maken en entertaint willen worden. Ik voel me elke avond gesloopt.
En om het nog erger te maken; dat entertainen van kinderen, daar vind ik dus echt geen zak aan. Een leuk spelletje spelen is er niet bij. Als het spelletje al nog compleet is, wordt het spelletje wel verstoort door het feit dat er ééntje begint te krijsen omdat hij niet tegen zijn verlies kan.
Knutselen? Willen ze niet, zit ik weer in mijn ééntje te knutselen. En alles wordt gesloopt. Ergens zuinig mee omgaan? Dat is er niet bij. Er wordt elke dag wel iets gesloopt. Om nog maar te zwijgen van die grote mond elke keer.
En dan zie ik om mij heen al die geduldige moeders weer hun rust bewaren. Die hun kroost kennelijk wel in toom weten te houden. En daar nog lol aan beleven ook. Hoe dan, denk ik dan. Terwijl ik dan al lang het kookpunt heb bereikt. Mijn hart al lang weer in mijn keel klopt en ik jaloers ben op gescheiden ouders met co-ouderschap die tenminste een aantal dagen per week niet constant aan hoeven te staan voor hun kinderen.
Het voelt alsof ik geen kant op kan. Ik ben zo gespannen en zo ontzettend moe. Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
's avonds in bed voel ik mij schuldig omdat ik het allemaal zo ervaar. Vooral naar mijn kinderen toe, zij hebben niet voor mij gekozen, maar ik wel voor hen.
Is er iemand die dit herkent en die wel een ontspannen weg gevonden heeft om met haar kinderen (en met zichzelf) te dealen?
dinsdag 9 juni 2020 om 22:58
Het liefst zou ik mijn kinderen één dag in de week naar de opvang willen brengen en dan zelf vrij zijn om weer wat te kunnen ontspannen, maar dat is not done natuurlijk.
Hoezo niet? Kan heel leuk voor de kinderen zijn en leerzaam, spelen met andere en in een andere omgeving zijn. Je hoeft niet boos op jezelf te zijn. Je houdt van je kinderen en je bent een introverte vrouw, die net dat beetje meer rust nodig heeft. Waarom zou jij jezelf dat kwalijk nemen?
Hoezo niet? Kan heel leuk voor de kinderen zijn en leerzaam, spelen met andere en in een andere omgeving zijn. Je hoeft niet boos op jezelf te zijn. Je houdt van je kinderen en je bent een introverte vrouw, die net dat beetje meer rust nodig heeft. Waarom zou jij jezelf dat kwalijk nemen?
dinsdag 9 juni 2020 om 23:06
Je hebt dus al heel veel tijd zonder de kinderen. Het ligt dus aan jou en niet aan de kinderen. Nog een dag opvang maakt dan ook geen reet uit. Het ligt aan jou en hoe je de tijd zonder kinderen, die er volgens jouw eigen woorden wel degelijk is, in deelt. Dáár moet je aan werken, niet je kinderen nóg een dag weg doen.Kiwibakje schreef: ↑09-06-2020 17:16Allereerst heel erg bedankt voor jullie reacties. Fijn ook om te lezen dat ik niet de enige ben en er genoeg moeders zijn die wel hun kinderen zo nu en dan uitbesteden.
Ik ben niet alleenstaande gelukkig en er is een partner in beeld. Als ik eerlijk ben, doet hij vaker wat met de kinderen dan ik dat doe. Tijd voor mezelf opeisen vind ik lastig, ik voel me daar snel schuldig over. Kinderen gaan nu 1 dag per week naar de opvang en 2 dagen per week naar opa en oma. Die ene dag per week dat ze naar de opvang gaan, daar balen ze van. Ze zijn liever thuis.
Toen ik vorige week één dag extra opvang voor ze wilde regelen zodat ik een dag voor mezelf zou hebben, sputterde mijn man tegen; ik was in het weekend ook al een ochtend zonder kinderen op pad. En kinderen willen niet naar de opvang. Het was het moment dat ik me schuldig ging voelen en de dag bij de opvang teruggedraaid heb. Maar goed, de conclusie is wel dat ik dus veel meer op mijn strepen zal moeten gaan staan.
woensdag 10 juni 2020 om 05:46
Een ochtend zonder kids is al wat natuurlijk, ook als je man al veel met ze bezig is. Werken jullie beide op die dagen dat je kinderen naar opvang/opa en oma zijn? Wat doe jij dan die ochtend die je vrij bent/vrij was in je voorbeeld? Sla je aan het schoonmaken of doe je dan iets voor jezelf?
Ik moet zeggen dat ik de neiging had elke vrije minuut het huis aan kant te houden, maar dat het echt scheelt als je gewoon eens rustig gaat zitten of de hort op gaat om iets voor jezelf te doen.
Ik moet zeggen dat ik de neiging had elke vrije minuut het huis aan kant te houden, maar dat het echt scheelt als je gewoon eens rustig gaat zitten of de hort op gaat om iets voor jezelf te doen.
woensdag 10 juni 2020 om 05:56
In je tweede bericht verandert de zaak ineens!
In je OP schrijf je; als de kinderen op school zijn werk ik als ik vrij ben zijn de kinderen er. Hiermee lijkt het alsof je alleen onder schooltijd werkt.
Ook schrijf je dat je ze het liefst een dagje naar de opvang zou brengen om vrij te zijn maar de opvang not done lijkt. Alsof ze daar tot nu toe niet komen.
En nergens repte je over een partner.
In dit bericht snapte ik helemaal dat je vrije tijd nodig hebt.
Maar als ik dan lees dat de kinderen al 3 dagen per week opgevangen worden (opa en oma zijn ook opvang natuurlijk) snap ik dat een 4e dag voor de luxe als not done gezien wordt. Dat is nl ook veel, helemaal als het niet noodzakelijk is.
En een man die meer met de doet dan jij, en ook nog een vrije zaterdag ochtend.
Wat ik me nog afvraag: wat doe je overdag op de dagen dat de kinderen niet opgevangen worden?
Je hebt dus eigenlijk al veel tijd zonder kinderen. Ik denk dus dat een paar uur opvang daar niks aan zal veranderen. Werk je misschien ook teveel? Ga je richting burn out of zo? Dat je zo gestresst raakt?
In je OP schrijf je; als de kinderen op school zijn werk ik als ik vrij ben zijn de kinderen er. Hiermee lijkt het alsof je alleen onder schooltijd werkt.
Ook schrijf je dat je ze het liefst een dagje naar de opvang zou brengen om vrij te zijn maar de opvang not done lijkt. Alsof ze daar tot nu toe niet komen.
En nergens repte je over een partner.
In dit bericht snapte ik helemaal dat je vrije tijd nodig hebt.
Maar als ik dan lees dat de kinderen al 3 dagen per week opgevangen worden (opa en oma zijn ook opvang natuurlijk) snap ik dat een 4e dag voor de luxe als not done gezien wordt. Dat is nl ook veel, helemaal als het niet noodzakelijk is.
En een man die meer met de doet dan jij, en ook nog een vrije zaterdag ochtend.
Wat ik me nog afvraag: wat doe je overdag op de dagen dat de kinderen niet opgevangen worden?
Je hebt dus eigenlijk al veel tijd zonder kinderen. Ik denk dus dat een paar uur opvang daar niks aan zal veranderen. Werk je misschien ook teveel? Ga je richting burn out of zo? Dat je zo gestresst raakt?
woensdag 10 juni 2020 om 13:04
De dagen dat de kinderen naar de opvang / opa en oma gaan, ben ik aan het werk. Ik ben 1 hele dag en 1 middag per week vrij. Tijdens de hele dag gaat de jongste nog niet naar school en probeer ik het huishouden te doen. De vrije middag staat in het kader van sporten van de kinderen.
Mijn man werkt fulltime, en ook dikwijls in het weekend. Minder werken lukt in zijn functie helaas niet meer. Eerder werkten wij elk 4 dagen per week. Ik ben teruggegaan naar 3 en een halve dag per week. Ik heb leuk werk waar ik veel voldoening uit haal.
De ochtend in het weekend dat ik wat voor mijzelf ben gaan doen, ben ik alleen gaan wandelen in een natuurgebied, Ik vond het heerlijk.
Wat Leergierig zegt is wel waar. Het lijkt me zo heerlijk om wat vaker alleen thuis te zijn. Ik hoef dan ook echt niet persé niets te doen te hebben, ik zou het prima vinden om me dan op het huishouden te storten of andere klusje te gaan doen. Gewoon even lekker aanpoten zonder steeds gestoord en opgehouden te worden.
Mijn man werkt fulltime, en ook dikwijls in het weekend. Minder werken lukt in zijn functie helaas niet meer. Eerder werkten wij elk 4 dagen per week. Ik ben teruggegaan naar 3 en een halve dag per week. Ik heb leuk werk waar ik veel voldoening uit haal.
De ochtend in het weekend dat ik wat voor mijzelf ben gaan doen, ben ik alleen gaan wandelen in een natuurgebied, Ik vond het heerlijk.
Wat Leergierig zegt is wel waar. Het lijkt me zo heerlijk om wat vaker alleen thuis te zijn. Ik hoef dan ook echt niet persé niets te doen te hebben, ik zou het prima vinden om me dan op het huishouden te storten of andere klusje te gaan doen. Gewoon even lekker aanpoten zonder steeds gestoord en opgehouden te worden.
woensdag 10 juni 2020 om 13:23
Het klinkt alsof je nogal grenzeloos bent en misschien meer opvoed-skills kan gebruiken. Dan wordt de tijd mét je kinderen leuker en gaat je minder energie kosten, terwijl meer tijd voor jezelf jouw probleem niet gaat oplossen.
Ik herken je verhaal wel een klein beetje, kan me ook echt wel ergeren aan troep en herrie en soms ben ik moe. Maar de taferelen die jij beschrijft ken ik niet. Er zijn gewoon (hele duidelijke) regels over opruimen, schreeuwen, afspraken, communiceren e.d.
Als ik merk dat iets mij stoort, bespreken we samen - eerst vooral man & ik; tegenwoordig met de kinderen er zelf bij: hoe gaan we dit oplossen en wat spreken we af. Dat werkt supergoed; de kinderen mogen meedenken en krijgen verantwoordelijkheid, die nemen ze dan ook serieus.
Ruzies en kibbelpartijen laat ik gewoon langs me heen gaan, tenzij ze fysiek worden, maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Het zijn allemaal hun problemen en die ga ik niet voor ze oplossen.
Entertainen doe je in principe ook zelf hier, soms pas ik me wel aan, aan een kwartetspel waar ik niet per se dol op ben, maar zie het dan gewoon als uitrust-tijd dat minimale energie kost, en geniet van de lol die zíj hebben. Er zijn ook veel dingen die we wél allebei/alle drie leuk vinden, soms is dat even zoeken maar dit wordt beter naarmate ze ouder worden. Het gericht aandacht geven zorgt er ook voor dat ze je op andere tijden makkelijker met rust laten.
Soms zegt ik van tevoren niet gestoord te willen worden en dat doen ze dan ook niet. Heeft wel met leeftijd te maken, maar ik heb met hen geoefend met een eierwekker. Twee minuten, vijf minuten, etc. Ze vonden dit toen een leuk spel. Nu kunnen ze goed stil zijn.
'Mama heeft geen zin' is ook een hele goede reden.
Ik vind mezelf geen geboren opvoeder maar heb het met vallen en opstaan wel aardig onder de knie gekregen. Ik heb er meestal plezier in en het kost me niet te veel energie. Ik ben ervan overtuigd dat jij dit ook kunt leren. Misschien je er eens in verdiepen of hulp vragen?
VHT werkt hierbij supergoed, google er eens op als je het interessant vindt. Door jezelf op video terug te zien en dit met een opvoeddeskundige te bespreken, kan er een wereld voor je open gaan.
Ik herken je verhaal wel een klein beetje, kan me ook echt wel ergeren aan troep en herrie en soms ben ik moe. Maar de taferelen die jij beschrijft ken ik niet. Er zijn gewoon (hele duidelijke) regels over opruimen, schreeuwen, afspraken, communiceren e.d.
Als ik merk dat iets mij stoort, bespreken we samen - eerst vooral man & ik; tegenwoordig met de kinderen er zelf bij: hoe gaan we dit oplossen en wat spreken we af. Dat werkt supergoed; de kinderen mogen meedenken en krijgen verantwoordelijkheid, die nemen ze dan ook serieus.
Ruzies en kibbelpartijen laat ik gewoon langs me heen gaan, tenzij ze fysiek worden, maar dat gebeurt eigenlijk nooit. Het zijn allemaal hun problemen en die ga ik niet voor ze oplossen.
Entertainen doe je in principe ook zelf hier, soms pas ik me wel aan, aan een kwartetspel waar ik niet per se dol op ben, maar zie het dan gewoon als uitrust-tijd dat minimale energie kost, en geniet van de lol die zíj hebben. Er zijn ook veel dingen die we wél allebei/alle drie leuk vinden, soms is dat even zoeken maar dit wordt beter naarmate ze ouder worden. Het gericht aandacht geven zorgt er ook voor dat ze je op andere tijden makkelijker met rust laten.
Soms zegt ik van tevoren niet gestoord te willen worden en dat doen ze dan ook niet. Heeft wel met leeftijd te maken, maar ik heb met hen geoefend met een eierwekker. Twee minuten, vijf minuten, etc. Ze vonden dit toen een leuk spel. Nu kunnen ze goed stil zijn.
'Mama heeft geen zin' is ook een hele goede reden.
Ik vind mezelf geen geboren opvoeder maar heb het met vallen en opstaan wel aardig onder de knie gekregen. Ik heb er meestal plezier in en het kost me niet te veel energie. Ik ben ervan overtuigd dat jij dit ook kunt leren. Misschien je er eens in verdiepen of hulp vragen?
VHT werkt hierbij supergoed, google er eens op als je het interessant vindt. Door jezelf op video terug te zien en dit met een opvoeddeskundige te bespreken, kan er een wereld voor je open gaan.
aureel wijzigde dit bericht op 10-06-2020 16:15
0.05% gewijzigd
woensdag 10 juni 2020 om 13:35
Deze tijd vliegt voorbij, komt goed. Voor je het weet zitten ze in de puberteit en zie je ze alleen nog op je uitdrukkelijke 'verzoek'.
Maar serieus: zorg voor Netflix, een Nintendo (switch of ds of allebei), claim je me-time voor bepaalde uren.
Zet drinken, wat lekkers en wat gezonds (en lekkers) voor de kinderen klaar, zeg dat ze de komende 2 uur mogen Netflixen, gamen, buitenspelen, meer opties - en dat jij in geval van brand of ziekenhuisbezoeken te bereiken bent in je eigen coconnetje. En als ze te vaak komen voor dingen die niet nodig zijn, dat betekent dat het tijdperk van netflix, games en de andere dingen die je speciaal voor je me-time faciliteert, meteen weer afgelopen is.
Maar serieus: zorg voor Netflix, een Nintendo (switch of ds of allebei), claim je me-time voor bepaalde uren.
Zet drinken, wat lekkers en wat gezonds (en lekkers) voor de kinderen klaar, zeg dat ze de komende 2 uur mogen Netflixen, gamen, buitenspelen, meer opties - en dat jij in geval van brand of ziekenhuisbezoeken te bereiken bent in je eigen coconnetje. En als ze te vaak komen voor dingen die niet nodig zijn, dat betekent dat het tijdperk van netflix, games en de andere dingen die je speciaal voor je me-time faciliteert, meteen weer afgelopen is.
woensdag 10 juni 2020 om 14:13
Wat zou je vinden als je de verdeling van opvang tijdens jouw werkdagen om zou gooien: 2 dagen KDV, 1 dag opa en oma? Dan kun je ze op je vrije dag misschien geregeld even een paar uur naar opa en oma brengen (in overleg), de ene week niet, de andere week wel en weer een andere week een hele dag bijvoorbeeld.
En wat bedoel je met dat je man meer met de kinderen doet dan jij? Ik kan het me niet voorstellen namelijk, jij werkt 3,5 dag en hebt de andere 1,5 dag iig de zorg over de jongste en voor en na school ook over je oudste. En dan werkt je man in het weekend ook nog... Echt niet dat die man meer met ze doet dan jij toch?! Ik denk dat je bedoelt dat hij meer echt met ze onderneemt ofzo? Maar dat is iets anders hoor, de hele dag de zorg voor ze hebben is veel zwaarder en telt echt wel mee in 'dingen doen met de kinderen'.
En wat bedoel je met dat je man meer met de kinderen doet dan jij? Ik kan het me niet voorstellen namelijk, jij werkt 3,5 dag en hebt de andere 1,5 dag iig de zorg over de jongste en voor en na school ook over je oudste. En dan werkt je man in het weekend ook nog... Echt niet dat die man meer met ze doet dan jij toch?! Ik denk dat je bedoelt dat hij meer echt met ze onderneemt ofzo? Maar dat is iets anders hoor, de hele dag de zorg voor ze hebben is veel zwaarder en telt echt wel mee in 'dingen doen met de kinderen'.
woensdag 10 juni 2020 om 16:00
Pick your battles.
Het klinkt alsof jij ook echt elke keer opspringt als je kind 'mama' roept, ruzie heeft of zich verveelt.
Wat houdt je tegen om bij alle drie de gelegenheden het kind lekker naar buiten te sturen?
Ik meen het echt: Wat houdt je tegen? Is het het beeld dat je hebt 'dat doet een moeder niet'?
Ik laat heel bewust ruzie lopen zodat ze leren het zelf op te lossen. De ene keer is er een enorm drama in de speeltuin met een vreselijk jochie, een week later doet hij hartstikke leuk mee. Vind ik heel goed van mezelf, dat ik ze heb geleerd om dat zelf op te lossen. En het kost me geen tijd en energie. Als ik iets geleerd heb ik dat je bij die kinderruzies maximaal de helft van het verhaal naar boven krijgt en tegen de tijd dat dat gelukt is, is de dynamiek alweer totaal anders. Wat een energieverspilling om dat te sussen!
En vervelen moeten ze leren. Leren om verveling niet weg te eten of weg te beeldschermen.
En ik ben echt het entertainmentbureau niet! Nee, we gaan nergens heen waar ik moet rijden of betalen.
Lees een boek! En dan heb ik mijn bijdrage geleverd. Als je daar geen zin in hebt dan zoek je zelf maar iets waar je wel zin in hebt. Ook omgaan met vervelen moet je leren als kind.
Het klinkt alsof jij ook echt elke keer opspringt als je kind 'mama' roept, ruzie heeft of zich verveelt.
Wat houdt je tegen om bij alle drie de gelegenheden het kind lekker naar buiten te sturen?
Ik meen het echt: Wat houdt je tegen? Is het het beeld dat je hebt 'dat doet een moeder niet'?
Ik laat heel bewust ruzie lopen zodat ze leren het zelf op te lossen. De ene keer is er een enorm drama in de speeltuin met een vreselijk jochie, een week later doet hij hartstikke leuk mee. Vind ik heel goed van mezelf, dat ik ze heb geleerd om dat zelf op te lossen. En het kost me geen tijd en energie. Als ik iets geleerd heb ik dat je bij die kinderruzies maximaal de helft van het verhaal naar boven krijgt en tegen de tijd dat dat gelukt is, is de dynamiek alweer totaal anders. Wat een energieverspilling om dat te sussen!
En vervelen moeten ze leren. Leren om verveling niet weg te eten of weg te beeldschermen.
En ik ben echt het entertainmentbureau niet! Nee, we gaan nergens heen waar ik moet rijden of betalen.
Lees een boek! En dan heb ik mijn bijdrage geleverd. Als je daar geen zin in hebt dan zoek je zelf maar iets waar je wel zin in hebt. Ook omgaan met vervelen moet je leren als kind.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
woensdag 10 juni 2020 om 20:18
Mooie insteek! Zouden veel ouders wat van op kunnen steken.SteunEndeToeverlaet schreef: ↑10-06-2020 16:00Pick your battles.
Het klinkt alsof jij ook echt elke keer opspringt als je kind 'mama' roept, ruzie heeft of zich verveelt.
Wat houdt je tegen om bij alle drie de gelegenheden het kind lekker naar buiten te sturen?
Ik meen het echt: Wat houdt je tegen? Is het het beeld dat je hebt 'dat doet een moeder niet'?
Ik laat heel bewust ruzie lopen zodat ze leren het zelf op te lossen. De ene keer is er een enorm drama in de speeltuin met een vreselijk jochie, een week later doet hij hartstikke leuk mee. Vind ik heel goed van mezelf, dat ik ze heb geleerd om dat zelf op te lossen. En het kost me geen tijd en energie. Als ik iets geleerd heb ik dat je bij die kinderruzies maximaal de helft van het verhaal naar boven krijgt en tegen de tijd dat dat gelukt is, is de dynamiek alweer totaal anders. Wat een energieverspilling om dat te sussen!
En vervelen moeten ze leren. Leren om verveling niet weg te eten of weg te beeldschermen.
En ik ben echt het entertainmentbureau niet! Nee, we gaan nergens heen waar ik moet rijden of betalen.
Lees een boek! En dan heb ik mijn bijdrage geleverd. Als je daar geen zin in hebt dan zoek je zelf maar iets waar je wel zin in hebt. Ook omgaan met vervelen moet je leren als kind.
woensdag 10 juni 2020 om 21:17
Het klinkt alsof je een burn out hebt of er tegenaan zit. Zo moe zijn na een dag is niet 'normaal'.
Ik ben ook erg introvert en kan slecht tegen prikkels. Ik heb 3 kinderen. Geen rustige types die stil knutselen aan tafel. Vaak zijn alle geluiden mij ook te veel. Ik moet gewoon mijn rust nemen.
Ik heb elke week 1 dag dat de kinderen naar school of opvang zijn terwijl ik vrij ben. Heerlijk! Ik laad hier zo van op. Voel me nooit schuldig. Ik doe regelmatig dingen zonder de kinderen of met 1 kind. Kinderen liggen om 20.30 in bed, heb ik ook wat rust.
Hoe komt het dat je je schuldig voelt aan het einde van de dag? Zijn er dingen die je wel of juist niet doet? Dat kun je veranderen.
Gedachten mogen er zijn, jouw kinderen horen die niet. Zeg dat je van ze houdt, geef ze veel knuffels, toon interesse. Dat onthouden ze meer dan dat je dat ene spelletje hebt meegedaan of die knutsel met ze hebt gemaakt.
Als ik merk dat de geluiden me teveel zijn en ik echt overprikkeld (ongeduldig...) word, stuur ik de kinderen naar boven om in hun kamer te spelen. Ik benoem dan ook waarom en wat mijn behoeften zijn. Of ik ga zelf een half uur alleen boven zitten.
Kies dingen met de kinderen om te doen die jij ook leuk vindt om te doen. Je hoeft echt niet mee te gaan in alle spelletjes en alles maar aan te bieden.
Vermoei jezelf niet met wat je denkt dat andere mensen denken. Maak keuzes die jou en jouw gezin helpen. Als je meer rust hebt, ben je ook een geduldigere moeder.
Ik ben ook erg introvert en kan slecht tegen prikkels. Ik heb 3 kinderen. Geen rustige types die stil knutselen aan tafel. Vaak zijn alle geluiden mij ook te veel. Ik moet gewoon mijn rust nemen.
Ik heb elke week 1 dag dat de kinderen naar school of opvang zijn terwijl ik vrij ben. Heerlijk! Ik laad hier zo van op. Voel me nooit schuldig. Ik doe regelmatig dingen zonder de kinderen of met 1 kind. Kinderen liggen om 20.30 in bed, heb ik ook wat rust.
Hoe komt het dat je je schuldig voelt aan het einde van de dag? Zijn er dingen die je wel of juist niet doet? Dat kun je veranderen.
Gedachten mogen er zijn, jouw kinderen horen die niet. Zeg dat je van ze houdt, geef ze veel knuffels, toon interesse. Dat onthouden ze meer dan dat je dat ene spelletje hebt meegedaan of die knutsel met ze hebt gemaakt.
Als ik merk dat de geluiden me teveel zijn en ik echt overprikkeld (ongeduldig...) word, stuur ik de kinderen naar boven om in hun kamer te spelen. Ik benoem dan ook waarom en wat mijn behoeften zijn. Of ik ga zelf een half uur alleen boven zitten.
Kies dingen met de kinderen om te doen die jij ook leuk vindt om te doen. Je hoeft echt niet mee te gaan in alle spelletjes en alles maar aan te bieden.
Vermoei jezelf niet met wat je denkt dat andere mensen denken. Maak keuzes die jou en jouw gezin helpen. Als je meer rust hebt, ben je ook een geduldigere moeder.
woensdag 10 juni 2020 om 23:30
redbulletje schreef: ↑10-06-2020 20:21Hoe komt het dat je het zo slecht had ingeschat? Gaf de buitenwereld je een rooskleuriger beeld of was je verblind door de wens er zelf te hebben?
Nou, je weet het gewoon niet van te voren hoe het gaat zijn. Ik tenminste niet. En daarnaast is voortplantingsdrift biologisch gezien best normaal. Ik wilde heel graag kinderen, maar heb daar geen seconde over nagedacht, hoe t zou zijn. Ja wel dat alles verder stabiel was, werk, inkomen, opvang te cet. Maar daar hield t ook mee op
donderdag 11 juni 2020 om 06:42
Klopt, je weet niet hoe het zal gaan. Ik heb zelf heel lang getwijfeld of ik er wel aan moest beginnen. Maar omdat man en ik allebei heel rustige, makkelijke kinderen waren die zichzelf prima konden vermaken ging ik er naief van uit dat ons kind ook wel zo zou worden. Die blijkt heel energiek, extravert en aandacht opeisend te zijn, verrassing! Het is nog wel een schat hoor, maar kost veel meer energie dan ik van te voren had ingeschat.
donderdag 11 juni 2020 om 08:51
Maar als je weet dat je overprikkeld raakt van continu mensen en geluid om je heen, dan valt daar toch wat uit af te leiden? Nu wist ik al jong dat ik geen kind wilde, maar ik zag dan ook vooral al die nadelen die TO noemt gewoon plaatsvinden in het dagelijks leven.Poeszie schreef: ↑10-06-2020 23:30Nou, je weet het gewoon niet van te voren hoe het gaat zijn. Ik tenminste niet. En daarnaast is voortplantingsdrift biologisch gezien best normaal. Ik wilde heel graag kinderen, maar heb daar geen seconde over nagedacht, hoe t zou zijn. Ja wel dat alles verder stabiel was, werk, inkomen, opvang te cet. Maar daar hield t ook mee op
donderdag 11 juni 2020 om 08:57
Dat schrijft ze dan ook bijna letterlijk.Wintervuur schreef: ↑08-06-2020 23:56Als je het kan betalen zou ik de kinderen 2 dagen in de week naar de opvang brengen. Dan heb jij even ademruimte. Je komt over als een moeder die van haar kinderen houdt, en het gevoel heeft dat je ze te kort doet. Terwijl je zelf helemaal uitgeput bent geraakt.
Ik ben zelf nooit aan kinderen begonnen, juist omdat ik rust nodig heb. Ik wil kunnen doen wat ik wil, wanneer ik wil. Ik heb ook die rust nodig af en toe.
Ik ben niet zo voor opvang, maar in jouw geval lijkt me dat een prima optie TO. Even tot jezelf komen af en toe. Word je weer mens van.
Grant me the serenity to accept the things I cannot change, courage to change the things I can and wisdom to know the difference.
donderdag 11 juni 2020 om 09:17
Je hebt er twee: laat ze elkaar bezighouden ipv dat ze steeds op jou leunen.Kiwibakje schreef: ↑10-06-2020 13:04De dagen dat de kinderen naar de opvang / opa en oma gaan, ben ik aan het werk. Ik ben 1 hele dag en 1 middag per week vrij. Tijdens de hele dag gaat de jongste nog niet naar school en probeer ik het huishouden te doen. De vrije middag staat in het kader van sporten van de kinderen.
Mijn man werkt fulltime, en ook dikwijls in het weekend. Minder werken lukt in zijn functie helaas niet meer. Eerder werkten wij elk 4 dagen per week. Ik ben teruggegaan naar 3 en een halve dag per week. Ik heb leuk werk waar ik veel voldoening uit haal.
De ochtend in het weekend dat ik wat voor mijzelf ben gaan doen, ben ik alleen gaan wandelen in een natuurgebied, Ik vond het heerlijk.
Wat Leergierig zegt is wel waar. Het lijkt me zo heerlijk om wat vaker alleen thuis te zijn. Ik hoef dan ook echt niet persé niets te doen te hebben, ik zou het prima vinden om me dan op het huishouden te storten of andere klusje te gaan doen. Gewoon even lekker aanpoten zonder steeds gestoord en opgehouden te worden.
Zoek opvang voor de jongste op de dag dat je vrij bent.
Haal je ze op andere dagen dadelijk na je werk op? Overweeg dan om ze wat langer op de opvang te laten.
Geen mogelijkheid om ze in te schrijven bij de scouts of zo, dan ben je in het weekend ook iets geruster.
Blijf niet hangen binnen het reguliere denkkader, maar zoek naar wat voor jullie het best werkt. Geven je verlofdagen je rust, of brengen ze net extra spanning met zich mee door de verplichte gezinsvakantie? (Mijn vrouw boekt om de zoveel maanden een vakantiehuisje puur voor zichzelf, enkele dagen rust en ontspanning; misschien een idee voor jou?)
donderdag 11 juni 2020 om 09:39
Wat vervelend dat je je zo voelt.
Niet helemaal hetzelfde, maar wij hebben een tijd heel klein gewoond, en mijn zoontje praat, vraagt en kletst nogal veel. Met iedere keer voorafgaand ‘mama..’. Na de 10e keer vond ik dat ook nogal vermoeiend worden en dan ging ik wat huishoudelijke klusjes doen met een podcast op m’n telefoon.
Dan zei ik tegen zoon ‘ik hoor je even niet, want ik ben even een podcast aan het luisteren’. Dan kon ik mooi even wat klusjes wegwerken en ondertussen nog iets voor mezelf doen ook.
Verder zie ik mijn werk toch eigenlijk ook wel als iets wat ik voor mezelf doe, ik haal daar ook wel energie en voldoening uit, hoe zit dat bij jou dan?
Af en toe een keer vroeg naar bed met een goed boek?
Krijsen en slopen zou ik ook niet van gediend zijn, dat ga je inderdaad maar op je kamer of buiten doen. En slopen doen we ook niet aan want zo ga je gewoon niet met spullen om.
Niet helemaal hetzelfde, maar wij hebben een tijd heel klein gewoond, en mijn zoontje praat, vraagt en kletst nogal veel. Met iedere keer voorafgaand ‘mama..’. Na de 10e keer vond ik dat ook nogal vermoeiend worden en dan ging ik wat huishoudelijke klusjes doen met een podcast op m’n telefoon.
Dan zei ik tegen zoon ‘ik hoor je even niet, want ik ben even een podcast aan het luisteren’. Dan kon ik mooi even wat klusjes wegwerken en ondertussen nog iets voor mezelf doen ook.
Verder zie ik mijn werk toch eigenlijk ook wel als iets wat ik voor mezelf doe, ik haal daar ook wel energie en voldoening uit, hoe zit dat bij jou dan?
Af en toe een keer vroeg naar bed met een goed boek?
Krijsen en slopen zou ik ook niet van gediend zijn, dat ga je inderdaad maar op je kamer of buiten doen. En slopen doen we ook niet aan want zo ga je gewoon niet met spullen om.
donderdag 11 juni 2020 om 09:48
Ik zou het niet zoeken in een dag extra opvang, vooral niet als je kinderen geen zin hebben (wat ik ook helemaal snap, niet alle kinderen vinden de BSO bijzonder leuk).
Kijk meer naar jezelf: hoe komt het dat je niet ontspant als je met de kinderen bent? Zijn er activiteiten die je wel ontspannend vindt? Ik ben zelf introvert en op momenten dat het mij even te veel wordt, zoek ik activiteiten, die mij ook ontspannen. Voorbeelden hiervan zijn: naar buiten, wandelen, een stuk fietsen door een mooie omgeving, werken in de tuin, voorlezen, een rustig luisterboek, naar muziek luisteren, kinderen in bad met water laten spelen, samen met lego bouwen, iets met ander constructiespeelgoed.
Kies in ieder geval een activiteit waar je zelf blij van wordt en probeer je kinderen daarvoor enthousiast te krijgen.
Extra manieren voor me-time: vroeg opstaan of juist ontspannen als de kinderen op bed liggen.
Een dag opvang klinkt leuk, maar investeren in ontspannen in bijzin van je kinderen levert je op termijn meer op en is denk ook leuker voor je kinderen. Ik weet niet hoe oud de jongste is? Als je 3.5 dag blijft werken komt er een moment dat de jongste naar school gaat natuurlijk.
Kijk meer naar jezelf: hoe komt het dat je niet ontspant als je met de kinderen bent? Zijn er activiteiten die je wel ontspannend vindt? Ik ben zelf introvert en op momenten dat het mij even te veel wordt, zoek ik activiteiten, die mij ook ontspannen. Voorbeelden hiervan zijn: naar buiten, wandelen, een stuk fietsen door een mooie omgeving, werken in de tuin, voorlezen, een rustig luisterboek, naar muziek luisteren, kinderen in bad met water laten spelen, samen met lego bouwen, iets met ander constructiespeelgoed.
Kies in ieder geval een activiteit waar je zelf blij van wordt en probeer je kinderen daarvoor enthousiast te krijgen.
Extra manieren voor me-time: vroeg opstaan of juist ontspannen als de kinderen op bed liggen.
Een dag opvang klinkt leuk, maar investeren in ontspannen in bijzin van je kinderen levert je op termijn meer op en is denk ook leuker voor je kinderen. Ik weet niet hoe oud de jongste is? Als je 3.5 dag blijft werken komt er een moment dat de jongste naar school gaat natuurlijk.
