Psyche
alle pijlers
Ik heb geen sociaal leven.
vrijdag 13 oktober 2017 om 16:49
En voor het eerst in mijn leven heb ik daar moeite mee. Zal proberen het zo goed mogelijk uit te leggen. Ik ben een dertig jarige vrouw die sinds een maand op haarzelf woont. Voor het eerst in mijn leven helemaal alleen in een huis. Ik heb in mijn verleden wel samen gewoond met mijn ex en heb veel gereisd. Maar al die tijd wel thuis gewoond tussendoor. Er is van alles gebeurd tussendoor, overlijden van mijn oma, iets dat nu twee jaar terug is en ik nog lang niet heb verwerkt.
Mijn oma was de enige persoon op deze aardbol die me begreep, tegen wie ik niks hoefde te zeggen want ze snapte me altijd. Vanwege het vroege overlijden van mijn vader toen ik vijf was heeft ze mijn moeder geholpen met onze opvoeding. We waren enorm hecht. Ik mis haar elke dag, echt letterlijk.
Heb me zelden zo alleen gevoeld als de laatste twee jaar. Mijn moeder en ik zijn super hecht en we doen nu ook nog veel samen maar het is niet hetzelfde. We zijn heel anders.
Mijn familie is er wel een van einzelgangers dus alleen zijn vind ik op zich niet erg, maar nu ik op mezelf woon merk ik pas dat ik echt geen mensen om me heen heb om leuke dingen mee te doen. Normaal zag ik mijn moeder elke dag en dat gaf een hoop gezelligheid, maar nu is er niemand. We zien elkaar wel twee keer per week want ze woont om de hoek maar dat is niet hetzelfde.
Momenteel ben ik al vier jaar vrijgezel en zou het best leuk vinden om te daten, maar vind het moeilijk om risico's te nemen en me kwetsbaar open te stellen na alles wat ik heb meegemaakt. Ik zou best graag vrienden willen maken maar hoe doe je dat? Was daar als kind al niet zo handig in. Ben altijd een beetje anders geweest, mijn broertje had bergen vrienden en ik maar een vriendin. We groeiden uiteindelijk uit elkaar omdat we niks gemeen hadden. Mijn andere beste vriendin heeft me op meerdere pijnlijke levels genaaid en pijn gedaan. Ook ben ik veel gepest vroeger en heb ik sowieso moeite met mensen vertrouwen. Therapie voor mijn jeugd traumas heb ik al vaak gehad. EMDR en ik ben getest op asperger en ADD. Dat laatste heb ik dus ook.
Lang verhaal kort: nu ik alleen woon met mijn kat, mis ik mensen om me heen. Heeft iemand goede ideeën over waar je nieuwe mensen kan leren kennen? Hoe ik me beter open kan stellen.
Op zich ben ik al veel socialer geworden vergeleken met vroeger, op werk ben ik best wel populair. Ik werk via uitzendbureau bij meerdere locaties en overal lopen ze met me weg. Dat geeft veel zelfvertrouwen en helpt zeker. Ben met een collega ook een keer wezen stappen en dat was leuk. Maar ze is verhuisd en nu zie ik haar niet meer.
Ik vind het zo moeilijk om geen sociale contacten te hebben buiten mijn collega's.
Weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, misschien gewoon even mijn hart luchten. Voel me even eenzaam.
Mijn oma was de enige persoon op deze aardbol die me begreep, tegen wie ik niks hoefde te zeggen want ze snapte me altijd. Vanwege het vroege overlijden van mijn vader toen ik vijf was heeft ze mijn moeder geholpen met onze opvoeding. We waren enorm hecht. Ik mis haar elke dag, echt letterlijk.
Heb me zelden zo alleen gevoeld als de laatste twee jaar. Mijn moeder en ik zijn super hecht en we doen nu ook nog veel samen maar het is niet hetzelfde. We zijn heel anders.
Mijn familie is er wel een van einzelgangers dus alleen zijn vind ik op zich niet erg, maar nu ik op mezelf woon merk ik pas dat ik echt geen mensen om me heen heb om leuke dingen mee te doen. Normaal zag ik mijn moeder elke dag en dat gaf een hoop gezelligheid, maar nu is er niemand. We zien elkaar wel twee keer per week want ze woont om de hoek maar dat is niet hetzelfde.
Momenteel ben ik al vier jaar vrijgezel en zou het best leuk vinden om te daten, maar vind het moeilijk om risico's te nemen en me kwetsbaar open te stellen na alles wat ik heb meegemaakt. Ik zou best graag vrienden willen maken maar hoe doe je dat? Was daar als kind al niet zo handig in. Ben altijd een beetje anders geweest, mijn broertje had bergen vrienden en ik maar een vriendin. We groeiden uiteindelijk uit elkaar omdat we niks gemeen hadden. Mijn andere beste vriendin heeft me op meerdere pijnlijke levels genaaid en pijn gedaan. Ook ben ik veel gepest vroeger en heb ik sowieso moeite met mensen vertrouwen. Therapie voor mijn jeugd traumas heb ik al vaak gehad. EMDR en ik ben getest op asperger en ADD. Dat laatste heb ik dus ook.
Lang verhaal kort: nu ik alleen woon met mijn kat, mis ik mensen om me heen. Heeft iemand goede ideeën over waar je nieuwe mensen kan leren kennen? Hoe ik me beter open kan stellen.
Op zich ben ik al veel socialer geworden vergeleken met vroeger, op werk ben ik best wel populair. Ik werk via uitzendbureau bij meerdere locaties en overal lopen ze met me weg. Dat geeft veel zelfvertrouwen en helpt zeker. Ben met een collega ook een keer wezen stappen en dat was leuk. Maar ze is verhuisd en nu zie ik haar niet meer.
Ik vind het zo moeilijk om geen sociale contacten te hebben buiten mijn collega's.
Weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, misschien gewoon even mijn hart luchten. Voel me even eenzaam.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:01
Heb je hobby's? Zijn er dingen die je leuk vindt om te doen, dan kan je daar een cursus in gaan volgen en dan ontmoet je vanzelf nieuwe mensen, workshops behoren ook tot de mogelijkheden.
Je kan eens kijken of een avondje uit iets voor je is.
Je kan je aansluiten bij een vereniging, je kan iets aan sport gaan doen. Allemaal dingen waar je mensen kunt ontmoeten.
Je kan eens kijken of een avondje uit iets voor je is.
Je kan je aansluiten bij een vereniging, je kan iets aan sport gaan doen. Allemaal dingen waar je mensen kunt ontmoeten.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:11
We hebben hier een sportschool maar daar heb ik nog nooit iemand leren kennen. Heb ook een enorme hekel aan sporten.
Ja mijn hobby's helpen ook niet echt. Ik hou erg van schrijven, ben aspirant schrijfster. Maar ja dat doe je thuis op de laptop. Dus daar leer je ook niemand kennen. Verder hou ik van voetbal kijken op TV. En films kijken. En reizen, maar dat doe ik dan ook alleen.
Dat zijn mijn hobby's wel. Die helpen niet echt.
Wat ook niet helpt is dat ik negentig procent van de mensen die ik leer kennen niet boeiend vind.
Ik ga wel eens uit alleen en leer dan ook wel leuke mensen kennen maar die spreek je na die avond ook niet meer.
Vrijwilligerswerk zou kunnen ja, zal daar eens naar kijken. Wat voor vrijwilligerswerk doe jij?
Ja mijn hobby's helpen ook niet echt. Ik hou erg van schrijven, ben aspirant schrijfster. Maar ja dat doe je thuis op de laptop. Dus daar leer je ook niemand kennen. Verder hou ik van voetbal kijken op TV. En films kijken. En reizen, maar dat doe ik dan ook alleen.
Dat zijn mijn hobby's wel. Die helpen niet echt.
Wat ook niet helpt is dat ik negentig procent van de mensen die ik leer kennen niet boeiend vind.
Ik ga wel eens uit alleen en leer dan ook wel leuke mensen kennen maar die spreek je na die avond ook niet meer.
Vrijwilligerswerk zou kunnen ja, zal daar eens naar kijken. Wat voor vrijwilligerswerk doe jij?
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:24
Voor zover ik weet zijn de meeste workshops online. Maar zal eens kijken als ik wat meer geld heb. Ik vind het zo lastig hè, dat hele sociale gebeuren...
Was vorige week op date voor het eerst in vier jaar maar dat was een ramp. Ik word vaak zo moe van sociale bezigheden. Zelfs als ik ze heel leuk vind. Mensen om me heen is fijn maar zwaar voor me. Als ik op een drukke locatie sta op werk kom ik helemaal doodop en leeg thuis. Dan moet ik een uur voor mijn aquarium zitten om tot rust te komen in mijn hoofd. Dankzij mijn add houd mijn hoofd nooit op met denken, ik slaap dan ook slecht.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:29
Dat is denk ik ook het hoofd probleem. Dat ik zo snel op mensen uitgekeken ben. Dat is geen goede eigenschap, dat weet ik. Probeer mensen ook echt een kans te geven maar vaak gaat het toch snel fout. Ik heb trouwens geen asperger, net niet. Heb er wel wat trekjes van helaas. Er is een asperger forum, maar opnieuw, gaat alles via de laptop dan.Cootjecatootje schreef: ↑13-10-2017 17:20Alen je bij voorbaat al 90 procent van de mensen niet interessant vind geef ik je niet veel kans ... maar goed, meedoen aan een schrijfcursus oid? Of lotgenotencontact met andere mensen met Asperger, misschien klikt dat?
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:18
De meeste mensen zijn ook oninteressant 
Typische vrouwenvriendschappen kunnen mij ook niet boeien, misschien is dat bij jou ook zo.
Tja, wat doe je eraan? Je zou activiteiten kunnen zoeken waar ook mannen aan meedoen; bij vrijwilligerswerk verwacht ik veel vrouwen. Je houdt van voetbal, zou een supportersclub iets zijn?
Typische vrouwenvriendschappen kunnen mij ook niet boeien, misschien is dat bij jou ook zo.Tja, wat doe je eraan? Je zou activiteiten kunnen zoeken waar ook mannen aan meedoen; bij vrijwilligerswerk verwacht ik veel vrouwen. Je houdt van voetbal, zou een supportersclub iets zijn?
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
vrijdag 13 oktober 2017 om 21:21
Voor wat betreft vrijwilligerswerk: is een dorps- of wijkkrant een optie? Of bij een filmhuis ofzo? Of je eventueel aansluiten bij een boekclub? Je zegt dat je graag schrijft, maar misschien lees je ook graag?
Aan de ene kant is het wat lastiger om mensen te leren kennen als je wat ouder bent, maar in mijn ervaring is het dan wel makkelijker om mensen te vinden die echt bij je passen.
nmlk.nl (eerder al gezegd) is ook een goede optie
Aan de ene kant is het wat lastiger om mensen te leren kennen als je wat ouder bent, maar in mijn ervaring is het dan wel makkelijker om mensen te vinden die echt bij je passen.
nmlk.nl (eerder al gezegd) is ook een goede optie
zaterdag 14 oktober 2017 om 00:33
Zonder schofferend te willen zijn, en als het wel zo overkomt, alvast mijn excuses,
Las net je topic en wil even reageren. Het is fijn om een goede band met je familie (moeder / oma) te hebben. Toen je nog een relatie had, hoe waren de contacten met je (gezamenlijke) vrienden of was je toen ook heel erg gericht op familie? Bedoel daarmee te vragen / zeggen, je hebt altijd mensen met wie je kunt omgaan maar je moet het wel willen.
Je bent schrijft, dan denk ik aan het bijwonen van lezingen (schrijvers hebben deze regelmatig, anders wel heemkundekringen) en ja, het onderwerp kan in eerste instantie niet boeiend zijn maar kan het wel worden mits jezelf ervoor open wilt stellen.
Vrijwilligerswerk, en dan niet zozeer in / bij verpleeg- of bejaardentehuizen. Denk dan meer aan speel-o-theken, musea, stadsgidsen, voedselbank, buddy voor een zieke, actief worden als organisator van een collecte (bv Hartstichting) en collectant zijn, hondenuitlaatservice of werken bij een dierenasiel, et cetera. Door met allerlei mensen tijdelijk in contact te komen bouw je vanzelf sociale vaardigheden op en heb je kans dat je gevraagd wordt om actief te zijn binnen een organisatie of stichting. Van daaruit kun je waardevolle vriendschappen opbouwen omdat je dan een gezamenlijke interesse deelt.
Op voorhand mensen uitsluiten omdat ze 'niet boeiend' genoeg zijn, dat zegt heel veel over jou en niet over de ander. Elk mens heeft zijn verhaal, zijn beweegredenen, hobby's en interesses. Zijn net zo boeiend als het verhaal van TO, je moet het alleen willen horen. Door mensen op voorhand al uit te sluiten ontzegt TO zich heel veel maar doet de anderen tevens tekort.
Ben zelf meer dan genoeg gepest, blaak ook niet van zelfvertrouwen en laat niemand toe. Heb met vallen opstaan vrienden gekregen (en die koester ik) maar desondanks ga ik er bijna altijd alleen erop uit. Spreek makkelijk iemand aan en kan over van alles en nog wat kletsen. Niet omdat het moet maar ik vindt het leuk om mensen te leren kennen, al kom ik hen maar één keer in mijn leven tegen.
Las net je topic en wil even reageren. Het is fijn om een goede band met je familie (moeder / oma) te hebben. Toen je nog een relatie had, hoe waren de contacten met je (gezamenlijke) vrienden of was je toen ook heel erg gericht op familie? Bedoel daarmee te vragen / zeggen, je hebt altijd mensen met wie je kunt omgaan maar je moet het wel willen.
Je bent schrijft, dan denk ik aan het bijwonen van lezingen (schrijvers hebben deze regelmatig, anders wel heemkundekringen) en ja, het onderwerp kan in eerste instantie niet boeiend zijn maar kan het wel worden mits jezelf ervoor open wilt stellen.
Vrijwilligerswerk, en dan niet zozeer in / bij verpleeg- of bejaardentehuizen. Denk dan meer aan speel-o-theken, musea, stadsgidsen, voedselbank, buddy voor een zieke, actief worden als organisator van een collecte (bv Hartstichting) en collectant zijn, hondenuitlaatservice of werken bij een dierenasiel, et cetera. Door met allerlei mensen tijdelijk in contact te komen bouw je vanzelf sociale vaardigheden op en heb je kans dat je gevraagd wordt om actief te zijn binnen een organisatie of stichting. Van daaruit kun je waardevolle vriendschappen opbouwen omdat je dan een gezamenlijke interesse deelt.
Op voorhand mensen uitsluiten omdat ze 'niet boeiend' genoeg zijn, dat zegt heel veel over jou en niet over de ander. Elk mens heeft zijn verhaal, zijn beweegredenen, hobby's en interesses. Zijn net zo boeiend als het verhaal van TO, je moet het alleen willen horen. Door mensen op voorhand al uit te sluiten ontzegt TO zich heel veel maar doet de anderen tevens tekort.
Ben zelf meer dan genoeg gepest, blaak ook niet van zelfvertrouwen en laat niemand toe. Heb met vallen opstaan vrienden gekregen (en die koester ik) maar desondanks ga ik er bijna altijd alleen erop uit. Spreek makkelijk iemand aan en kan over van alles en nog wat kletsen. Niet omdat het moet maar ik vindt het leuk om mensen te leren kennen, al kom ik hen maar één keer in mijn leven tegen.
zaterdag 14 oktober 2017 om 10:26
Allemaal heel erg bedankt voor de reacties en het meedenken. Het is ook een lastige situatie, en vooral omdat ik weet dat het aan mezelf ligt. Ik ken mezelf heel goed en weet wat ik wel en niet kan. Vroeger had ik een enorme hekel aan veranderingen, maar nu dankzij mijn uitzendwerk ben ik er beter in geworden. Ik stap zo bij een vreemd bedrijf binnen en heb een prima dag vol goede contacten met mijn nieuwe collega's. Ben best wel open geworden. Maar dat is oppervlakkig contact. Als mensen dichterbij komen wordt ik toch wat nerveus omdat ik zovaak in de steek gelaten ben. Heb best wel ergens verlatingsangst, maar vind me binden aan een partner ook moeilijk. Ben wel altijd meer een familie mens geweest dan een vrienden mens, ook als ik wel relaties had.
Ben altijd wel het liefst bij mijn familie omdat zij me wel redelijk kunnen begrijpen. Iets wat de meeste kennissen en collega's niet kunnen. Mijn familie weet dat ik moeilijk kan praten en uitleggen wat ik voel of bedoel, dat ik zoveel in mijn hoofd zit te malen dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Dat het zo druk is voor me soms dat ik wel een jaar zou willen slapen. Heb vroeger trouwens ook vaak last van depressies gehad.
Trouwens ik sluit mensen nooit uit hoor, op mijn werk ben ik de go to persoon om je hart bij te luchten, hoe saai ik die verhalen vaak ook vind. Ik luister altijd en geef altijd advies. Maar ik weet wel dat het geen mensen zijn waar ik later wat mee wil gaan drinken ofzo. Ik ben erg intuïtief en zie vaak meteen hoe mensen in elkaar steken, dus ook wanneer ze willen praten. Met een paar collega's heb ik echt een hele goede band maar als je dan vraagt of ze wat willen drinken buiten werk hebben ze het altijd te druk met kinderen of andere verplichtingen. Dat begrijp ik wel maar vind het wel jammer.
Lezingen heb ik wel eens geprobeerd maar kan mijn aandacht daar niet bij houden. Vrijwilligerswerk ga ik eens naar kijken als ik vrij ben morgen. Ook.nmlk is een goede tip. Wie weet zit er een leuk uitstapje bij.
Trouwens, mijn ex had een leuke vriendenkring, waar ik ook graag mee om ging en veel naar toe ging. Maar ja dan ga je uit elkaar en zie je ze niet meer.
Ik lees ook graag ja, mijn oom zit op een boekclub, misschien kan ik eens met hem mee, al verwacht ik dat de leeftijd daar erg hoog ligt.
Kopiekoffie, ik ben real Madrid dan en vlieg af en toe naar Spanje om live te kijken. Nederlands voetbal vind ik helemaal niet boeiend helaas. Ben wel eens in een supportersclub geweest maar die mannen daar zijn niet echt wat voor mij.
Ik heb een Duitse vriendin die ik dagelijks app en in maart ga zien als ik naar Madrid vlieg voor een wedstrijd, dus dat is heel leuk, maar ja die woont weer heel ver weg. We zijn allebei real fans. Ook heb ik een vriendin in Napels, daar leren kennen, met wie ik dagelijks contact heb. Daar ben ik blij mee maar ook dat helpt niet op een eenzame vrijdagavond.
Ben altijd wel het liefst bij mijn familie omdat zij me wel redelijk kunnen begrijpen. Iets wat de meeste kennissen en collega's niet kunnen. Mijn familie weet dat ik moeilijk kan praten en uitleggen wat ik voel of bedoel, dat ik zoveel in mijn hoofd zit te malen dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Dat het zo druk is voor me soms dat ik wel een jaar zou willen slapen. Heb vroeger trouwens ook vaak last van depressies gehad.
Trouwens ik sluit mensen nooit uit hoor, op mijn werk ben ik de go to persoon om je hart bij te luchten, hoe saai ik die verhalen vaak ook vind. Ik luister altijd en geef altijd advies. Maar ik weet wel dat het geen mensen zijn waar ik later wat mee wil gaan drinken ofzo. Ik ben erg intuïtief en zie vaak meteen hoe mensen in elkaar steken, dus ook wanneer ze willen praten. Met een paar collega's heb ik echt een hele goede band maar als je dan vraagt of ze wat willen drinken buiten werk hebben ze het altijd te druk met kinderen of andere verplichtingen. Dat begrijp ik wel maar vind het wel jammer.
Lezingen heb ik wel eens geprobeerd maar kan mijn aandacht daar niet bij houden. Vrijwilligerswerk ga ik eens naar kijken als ik vrij ben morgen. Ook.nmlk is een goede tip. Wie weet zit er een leuk uitstapje bij.
Trouwens, mijn ex had een leuke vriendenkring, waar ik ook graag mee om ging en veel naar toe ging. Maar ja dan ga je uit elkaar en zie je ze niet meer.
Ik lees ook graag ja, mijn oom zit op een boekclub, misschien kan ik eens met hem mee, al verwacht ik dat de leeftijd daar erg hoog ligt.
Kopiekoffie, ik ben real Madrid dan en vlieg af en toe naar Spanje om live te kijken. Nederlands voetbal vind ik helemaal niet boeiend helaas. Ben wel eens in een supportersclub geweest maar die mannen daar zijn niet echt wat voor mij.
Ik heb een Duitse vriendin die ik dagelijks app en in maart ga zien als ik naar Madrid vlieg voor een wedstrijd, dus dat is heel leuk, maar ja die woont weer heel ver weg. We zijn allebei real fans. Ook heb ik een vriendin in Napels, daar leren kennen, met wie ik dagelijks contact heb. Daar ben ik blij mee maar ook dat helpt niet op een eenzame vrijdagavond.
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:05
Dat kan ik ook doen ja. Goede tip. Dank je.
Oh trouwens, kopjekoffie, ik heb ook niks met de meeste vrouwen. Winkelen vind ik verschrikkelijk, dat getut heb ik niks mee en ik kan gewoon over het algemeen beter met mannen opschieten. Ben nooit een meisje meisje geweest. Sommige vrouwen vind ik wel erg leuk maar met de meeste heb ik niks. Werk bij zoveel locaties waar vijf vrouwen werken die allemaal met elkaar in de clinch liggen. Ze kunnen zo haatdragend zijn om niks.
Mijn Duitse vriendin begrijpt mij erg goed, we hebben zoveel gemeen dat we zussen zouden kunnen zijn. Vind het zo jammer dat ze zo ver weg woont.
Oh trouwens, kopjekoffie, ik heb ook niks met de meeste vrouwen. Winkelen vind ik verschrikkelijk, dat getut heb ik niks mee en ik kan gewoon over het algemeen beter met mannen opschieten. Ben nooit een meisje meisje geweest. Sommige vrouwen vind ik wel erg leuk maar met de meeste heb ik niks. Werk bij zoveel locaties waar vijf vrouwen werken die allemaal met elkaar in de clinch liggen. Ze kunnen zo haatdragend zijn om niks.
Mijn Duitse vriendin begrijpt mij erg goed, we hebben zoveel gemeen dat we zussen zouden kunnen zijn. Vind het zo jammer dat ze zo ver weg woont.
zaterdag 14 oktober 2017 om 11:11
Niet lullig bedoeld maar dat is echt niks voor mij. Ben wel eens bij het buurthuis hier geweest maar kon niet wachten tot ik weer weg mocht.
zaterdag 14 oktober 2017 om 13:04
Jawel hoor, ik luister best maar ik vind de dingen die ik hoor gewoon meestal totaal niet boeiend. Geklets over verbouwingen, babies die niet slapen s'nachts, ruzies met partners. Ja dat doet me gewoon weinig. Probleem is ook dat als je in de catering werkt de meeste van je collega's niet bepaald hoog opgeleid zijn ( ik trouwens ook niet omdat ik dankzij mijn add en andere problemen geen kracht had voor de havo ) en nogal simpel denken. Klagen over ruzies met huismoeders op Facebook, elkaar haten vanwege simpele taalproblemen. Ik kan daar niet zo goed tegen. Snap niet waar ze zich zo druk om maken. Je kan toch ook een beetje aardig doen tegen elkaar? Elke dag met elkaar bekvechten om niks vind ik nogal oninteressant. Dus daar hou ik me buiten.
Zeker sta ik open voor de mening van anderen, maar mijn hersens werken nogal gecompliceerd, dus ik vind maar moeilijk mensen op mijn denk niveau om het maar even zo te zeggen.
Het enige wat ik als kind leuk vond om te doen was met mijn Barbie's hele verhalen bedenken en uitspelen. Ik heb een enorme, eindeloze fantasie. Daarom schrijf ik ook graag.
Training voor add heb ik niet gehad, kan ik eens naar kijken ja. Goede tip.
Het enige waar ik echt energie uit haal is reizen, schrijven en voetbal kijken.
Zeker sta ik open voor de mening van anderen, maar mijn hersens werken nogal gecompliceerd, dus ik vind maar moeilijk mensen op mijn denk niveau om het maar even zo te zeggen.
Het enige wat ik als kind leuk vond om te doen was met mijn Barbie's hele verhalen bedenken en uitspelen. Ik heb een enorme, eindeloze fantasie. Daarom schrijf ik ook graag.
Training voor add heb ik niet gehad, kan ik eens naar kijken ja. Goede tip.
Het enige waar ik echt energie uit haal is reizen, schrijven en voetbal kijken.
zaterdag 14 oktober 2017 om 13:36
Hm, ik snap dat als je veel tussen niet-gelijkgestemden bevindt, die klik moeilijk te vinden is. Ook zijn die "oppervlakkige" gesprekken soms wat meer standaard als je elkaar nog niet zo lang kent, diepgang vindt dan plaats als er al een vertrouwensband is.
Als je in Nederland woont -ik weet niet hoe het in België werkt- heb je na je diagnose recht op dit soort trainingen bij een psychologenpraktijk, wordt vergoed (mits je naar een praktijk gaat die een contract heeft met je zorgverzekeraar) Wellicht is een groepstraining gericht op vaardigheden een idee en kan het fijn zijn mensen te spreken die net als jij ook Add hebben!
Als je het reizen leuk vindt, is een groepsreis wellicht een idee om meer mensen te leren kennen?
Schrijfcursus is al genoemd...
Voor de hand liggend: zelf (zaal)voetbal gaan doen? Of een andere sport, waarbij je meer mensen leert kennen en als je niet de "teamverplichting" wilt: pilates, yoga, badminton, tennis, Zumba ......
Ik weet dat je zei niet van sport te houden, maar sport is natuurlijk zeer breed.... En ideaal om nieuwe mensen te leren kennen.
Of een creatieve workshop een idee?
Als je in Nederland woont -ik weet niet hoe het in België werkt- heb je na je diagnose recht op dit soort trainingen bij een psychologenpraktijk, wordt vergoed (mits je naar een praktijk gaat die een contract heeft met je zorgverzekeraar) Wellicht is een groepstraining gericht op vaardigheden een idee en kan het fijn zijn mensen te spreken die net als jij ook Add hebben!
Als je het reizen leuk vindt, is een groepsreis wellicht een idee om meer mensen te leren kennen?
Schrijfcursus is al genoemd...
Voor de hand liggend: zelf (zaal)voetbal gaan doen? Of een andere sport, waarbij je meer mensen leert kennen en als je niet de "teamverplichting" wilt: pilates, yoga, badminton, tennis, Zumba ......
Ik weet dat je zei niet van sport te houden, maar sport is natuurlijk zeer breed.... En ideaal om nieuwe mensen te leren kennen.
Of een creatieve workshop een idee?
